Τρίτη ημέρα κλειστή – ανοικτή η ΕΡΤ, και όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας, ξεπερνούν τα κωμικοτραγικά. Εκτός από τα απλά, καθημερινά σαχλαμαρίζοντα γεγονότα, χτυπάει,ύπουλα, σχεδόν αθόρυβα και πονηρά, το θέμα της Digea που κατεβάζει κανάλια – επειδή δεν της αρέσει το πρόγραμμα.

Είναι πολύ σημαντικό, αλλά περιμένω α) να δω πως θα εξελιχθεί, β) μία απάντηση στο ερώτημα «ποιες οι νομικές ευθύνες».

Στο μεταξύ, επειδή όπως πάντα οι εξελίξεις βγάζουν τον καλύτερο και τον χειρότερο εαυτό μας, παρακολουθώντας τις συζητήσεις για την ΕΡΤ, ανακάλυψα έναν τύπο ανθρώπου που δεν είχα κατηγοριοποιήσει ως τώρα.

(Θα τον περιγράψω, αλλά επειδή όλοι θα διαβάζουν κάποιον που νομίζουν ότι ήδη ξέρουν, σου ορκίζομαι, σε ότι έχω ιερό, δεν γράφω για αληθινούς ανθρώπους. Πρέπει να μοιάζουν με άνθρωποι, μόνο αυτό. Τίποτα αληθινό, καμιά ιστορικότητα, καμία βάση σε πρόσωπα, μόνο σε καταστάσεις.

Ναι; Ναι.)

Θέλω λοιπόν να σκεφτείς δύο ανθρώπους που ζουν, δίπλα δίπλα, ιστορικά γεγονότα. Τον έναν θα τον πούμε Βασίλη, τον άλλον θα τον πούμε Κώστα.

Και οι δυο, είναι κοινωνοί, όσο αυτό είναι δυνατόν καθώς έχουν επιλέξει διαφορετικό περίγυρο, περίπου των ίδιων ειδήσεων. Ας πούμε ότι είναι δημοσιογράφοι, ας πούμε ότι η σκέψη τους γίνεται τροφή για την σκέψη πολλών.

Μία είδηση, πχ, είναι ότι προσλαμβάνεται κάποιος στην ΕΡΤ, με μισθό 3.500 ευρώ μηνιαίως, για να κάνει, ας πούμε μία εκπομπή. Αυτός ο κάποιος είναι ατάλαντος, μα έχει γνωριμίες ή γνωστούς ή οικογένεια σε πολύ υψηλά ιστάμενες θέσεις.

Ο Βασίλης, σιωπά. Το βλέπει, μαθαίνει την είδηση, μα σιωπά. Δεν έχει σημασία αν αυτός που διορίζει τον ατάλαντο είναι τον ίδιων πολιτικών θέσεων με τον Βασίλη, αν κάνει το ίδιο επάγγελμα, αν απλώς τυγχάνει τώρα να συμπίπτουν, ή αν είναι υπάλληλος στην ίδια εταιρία. Σημασία έχει ότι σιωπά. Γράφει στην στήλη του για άλλα, άσχετα, κρίνει την απουσία εναλλακτικών λύσεων, το αφεντικό του του χτυπάει τον ώμο για τα στείρα, αμόλυντα άρθρα του.

Ο Κώστας, από την άλλη, γκρινιάζει. Ο Κώστας διαμαρτύρεται, αναρωτιέται, προκαλεί. Μπορεί στον εκνευρισμό του να γίνεται λαϊκιστής, και να αδικεί, μπορεί να αντιδρά υπερβολικά γρήγορα και να σκέφτεται λιγότερο – πάντως αντιδρά. Ο δικός του εργοδότης ίσως δεν τον αντέχει πια, η στήλη του μόνο γκρινιάζει και γαυγίζει. Είναι εκνευριστικός.

Αυτό, γίνεται διαρκώς. Ανα τακτά χρονικά διαστήματα, η ΕΡΤ προσλαμβάνει γραμματείς και φαρισαίους, ανθρώπους απολύτως ακατάλληλους είτε να διευθύνουν, είτε απλώς να εργάζονται, ανθρώπους που πληρώνονται από την ΕΡΤ για να δουλεύουν στο γραφείο του ανθρώπου που κάνει τις προσλήψεις, τυχαία στα λέω, πάντως πιάνεις το νόημα, δυσωδία.

Ο Βασίλης, σιωπά. Κάθεται στην γωνία του. Ο Κώστας, γκρινιάζει. Εκτίθεται.

Έρχεται η ώρα, που τα πράγματα ζορίζουν και ο αρχηγός του κράτους, αποφασίζει, για δικούς του λόγους να δείξει πυγμή. «Θα κλείσω την ΕΡΤ», κραυγάζει, και οι εντολές του γίνονται πράξη χωρίς σκέψη και λογική, καθώς το κίνητρο μοιάζει και αγνό, και η λαμογιά στο μαγαζί μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως ασπίδα.

Κοίτα τώρα να δεις τι γίνεται:

Ο Κώστας, γκρινιάζει. Όπως γκρίνιαζε πριν για το άντρο ακολασίας, έτσι γκρινιάζει και τώρα για αυτό που θεωρεί αδικία, την σαλαμοποίηση, το γεγονός ότι πρόκειται για υποκρισία, κυρίως το γεγονός ότι, αν το μαγαζί είναι βρώμικο, όχι μόνο δεν βάζεις αυτόν που το λέρωνε τόσα χρόνια να απολύσει τους πάντες, μα τον απολύεις για παραδειγματισμό πρώτον-πρώτον, και δεν βάζεις την Digea να κάνει το άνομο λογοκριτή σου. Θα φύγει, θα πάει στο προαύλιο, θα γίνει ένα με τον κόσμο, θα μιλήσει για αλλαγή και για όνειρα, θα μαλώσει, θα λοιδορήσει ίσως, μπορεί να αδικήσει, να λαϊκίσει, θα εκτεθεί.

Και ο Βασίλης μιλάει. Αυτή την φορά όμως, ο Βασίλης παίρνει την πένα του, πάει στην στήλη του, την όποια στήλη, την προσωπική, την επαγγελματική – και γράφει:

«Μα είναι δυνατόν να υπερασπίζεστε τα λαμόγια; Να μην θέλετε κάθαρση; Είναι δυνατόν στην μάχη ανάμεσα στο απαραίτητο ξεβρώμισμα του οχετού, να επιλέγετε τους χείριστους συνδικαλιστές;»

Αύριο, όταν τελειώσουν όλα, ο Βασίλης που έχει επιλέξει «την σωστή πλευρά», θα λάβει μάλλον και την αντίστοιχη εύνοια. Η σιωπή του, τις σωστές στιγμές, ακόμα και αν ο ίδιος δεν την έκανε συνειδητά, θα εκτιμηθεί. Αύριο, όταν ανοίξουν οι νέες θέσεις στην γυαλισμένη ΕΡΤ, ο Βασίλης θα είναι εκεί, ως νικητής και υπερασπιστής του λογικού, της απολύτως κατανοητής θυσίας, και της αποστειρωμένης από αισθήματα κρίσης – ο,τι χρειάζεται δηλαδή για να επιλεχθεί ένας ηγέτης.

Αύριο, όταν τελειώσουν όλα, ο Κώστας θα είναι δαρμένος και ψεκασμένος, πιθανόν άνεργος να ψάχνει για μεροκάματο, ο γκρινιάρης που δεν έχει να προτείνει τίποτα για τα στραβά, και ο άπλυτος συνδικαλιστόφιλος, που, βρε αδελφέ, ας το παραδεχθούμε, του αξίζει αυτή η μοίρα – την επέλεξε.

Κάνουν όλοι τις επιλογές τους, δεν λέω. Άλλοτε γκρινιάρηδες, άλλοτε σιωπηλοί, όλοι ήμασταν και είμαστε πότε Βασίληδες, σε κάποια, πότε Κώστηδες, σε άλλα.

Απλώς, βρε Βασίλη, κάθε Βασίλη: Αν σου περισσεύει ένα δράμι ενδιαφέροντος και αντίληψης, πιάσε τον Κωστή, όχι φωναχτά, αν δεν θες, μες τον κόσμο, όχι δημόσια αν προτιμάς, μόνοι σας, σε μια γωνιά, κέρασέ τον κάτι, και πες του,

«Ρε Κωστή, ρε συ Κώστα, είχες δίκιο ρε που φώναζες. Συγνώμη»

Αυτό ζω γύρω μου, τόσες μέρες, αυτό περιγράφω. Και γω μπορεί να είμαι Βασίλης πότε πότε – προσπαθώ να μην είμαι, μα αν είναι έτσι, και σιωπώ και γω, χρωστάω σε Κωστήδες κάτι συγνώμες αντρίκιες.

Για την Digea θα τα πούμε άλλη φορά, είναι σοβαρό, το σοβαρότερο που έχω συναντήσει τόσα χρόνια, θα κάνω τον θυμό μου λέξεις, μα σας ικετεύω, μέχρι τότε, μην το προσπεράσετε έτσι.