Πήγαμε και εμείς να δούμε τον Κώδικα Ντα Βίντσι.

Αποφύγαμε τον μύθο που λέει «όλα είναι γεμάτα» – παπαριές, ο κινηματογράφος στο Παγκράτι είχε κόσμο, αλλά γεμάτος δεν ήταν. Το ίδιο συνέβει και σε όλους όσους ξέρω οτι πήγαν, απο λίγους μέχρι άδειο ήταν το σινεμά.

Διαφημιστικές φόλες.

Γυρίζω στο έργο. Είχα ακούσει και άσχημες κριτικές, που μιλάγανε για κακογυρισμένη φούσκα, οτι οι κριτικοί γελάγανε σε «βαριές στιγμές» του έργου και άλλα τέτοια.

Καλός ο Τιμογιαννάκης, δεν λέω – αλλά την ταινία θέλω να την δω χωρίς προκαταλήψεις.

Μετά απο καμιά δεκαριά διαφημίσεις (δεν έχω ξαναματαδεί τόσες πριν απο έργο) και 150 λεπτά αργότερα, έφυγα με την αίσθηση της ικανοποίησης.

Μια χαρά εργάκι.

Με το πάθος του, τις συγκινήσεις του, το μυστήριό του (είχα ξεχάσει το βιβλίο, ευτυχώς), όλα τα καλά του Θεού.

Μπορεί να φταίω και εγώ που συχνά «χάνομαι» στην ταινία, συμμετέχω, αφήνομαι -όταν είναι καλή- να με πάει όπου εκείνη θέλει.

~

Μπορεί όμως και να φταίει οτι προσπάθησα να μην πάω «διαβασμένος». Τις καλύτερες ταινίες που θυμάμαι ήταν σαν να τις ανακάλυψα – καμία προετοιμασία για το υπέροχο αποτέλεσμα. Δύο παραδείγματα;

Το Απέραντο Γαλάζιο,

και

Το Πέμπτο Στοιχείο.

Δεν λέω οτι ήταν κλασσικά – λέω οτι εμένα μου αρέσανε πολύ, κυρίως επειδή δεν ήμουν προετοιμασμένος για το αποτέλεσμα. Πήγα, είδα και απόλαυσα.

Οι κριτικοί πρέπει κατά την γνώμη μου να χρησιμοποιούν μόνο δύο λέξεις: να πάτε – να μην πάτε.

Τουλάχιστον, για μένα θα δούλευε καλά αυτό….

Παρότι είμαι στο τρέξιμο ελαφρώς (για πάρτη σας δουλεύω βρε καθάρματα) κάνε μου μια χάρη:

Βοηθήστε.

Αυτά, θα επανέλθω.

Είναι ενδιαφέρον πως μία κουβέντα ξεκινάει μία σκέψη.

O Just στο προηγούμενο ποστ αναρωτιέται: «Μα, δυο τρεις να κάνουν κουμάντο σε όλη την blogόσφαιρα; Έλεος!» και ο PsyxiatroZ «τσιμπάει» και τον βαζει σε σκέψεις: «Τέλος, δεν γνωρίζω αν ο JustAnothaGoneOff ήθελε να σχολιάσει σε άλλο ποστ, το σίγουρο είναι ότι τα λόγια του με προβλημάτισαν κάπως, και όπως ανέφερα και πιο πάνω, περιμένω να διαβάσω την δικιά σου άποψη.»

Δεν αμφιβάλλω οτι ο Just είχε σκοπό να ακούσει την άποψή μου σχετικά με αυτό που έγραψα για την περι blogger διαβόητη υπόθεση video¹. Δεν είχα κάνει σχετικό post, συνεπως μου χτύπησε την πόρτα στο πρώτο διαθέσιμο post – και καλά έκανε.

Κύριοι, αποφεύγω να πάρω θέση.

Αν είχα άποψη, θα την έλεγα – αλλά δεν είμαι τόσο έξυπνος, ώστε να τεκμηριώσω μία απο τις δύο θέσεις. Επίσης, έχω αποφύγει συνειδητά να κατακρίνω άλλους blogger – όχι για να τα έχω καλά με όλους, αλλά γιατί, μέχρι τώρα, με πάνω απο δύο χρόνια σχεδόν καθημερινό bloggάρισμα, δεν αλλάζω ρούπι απο την γραμμή που πιστά τηρώ:

Ο καθένας κάνει ό,τι θέλει.

Αυτό είναι το blog για μένα. Έχουν γράψει άλλοι οτι λέω μαλακίες, οτι είμαι ανόητος, με έχουν πει δειλό, με έχουν αγνοήσει – και πολύ καλά έκαναν, είτε το πίστευαν, είτε απλώς μάζευαν αναγνώσεις τον καιρό που είμασταν λίγοι².

Που ξέρω εγώ ποιος έχει δίκιο; Αν έχω άποψη την λέω, αν δεν έχω σκάω – και αν με ενδιαφέρει το ψάχνω, αλλιώς, και να με συμπαθάτε, στ’ αρχίδια μου.

Σε ξένον αχυρώνα, άχυρα δεν χωρίζω.

Στο blog του e-lawyer έγραψα μία μικρή απορία – καθώς σκέφτηκα οτι μπορεί εκεί να βρίσκεται η λύση. Έγραψα δηλαδή οτι το πρόβλημα μπορεί να μην είναι η δημοσιοποίηση αλλά η καταγραφή.

Μέχρι και την τελευταία φορά που κοίταξα, ουσιαστικά δεν συμφώνησε κανείς. Άρα, το ερώτημα ήταν άστοχο, και ως τέτοιο κακώς κατανάλωσε τα pixel που του αναλογούσαν.

Πάμε για άλλα.

~

Ιστορικό, παρόλα αυτά, μένει το ερώτημα «Μα, δυο τρεις να κάνουν κουμάντο σε όλη την blogόσφαιρα; Έλεος!»

Άποψή μου; δεν κάνει κανείς κουμάντο στην blogoσφαιρα. Ούτε οι ακριβοί μας bloggers, ούτε οι συγγραφείς μας, ούτε οι ερωτευμένες νεανίδες, ούτε τα μαλακισμένα (σαν και μένα) ούτε τα πουρά, ούτε οι παλιοί, ούτε οι καινούργιοι, ούτε οι «οργανωμένοι», ούτε οι αυτόνομοι, ούτε οι εμνευσμένοι, ούτε οι άσχετοι, ούτε οι καλοί, ούτε οι κακοί.

Έχω την αίσθηση οτι υπάρχουν συμπάθειες – αλλά ουδέποτε μπήκα στην λογική του μονοπωλίου. Αν ο Δήμου, για παράδειγμα, με τόσους επισκέπτες, πρότεινε κάποιον που δεν του άξίζει να προταθεί, θα τον διαβάζανε μία, δύο, μετά θα τον ξεχνάγανε.

Η δημοκρατία του bloggin έχει κύριως μία βάση: ο χρόνος του αναγνώστη είναι πολύτιμος.

Ο χρόνος να σε διαβάσει, να σε καταλάβει, να σε θυμηθεί, να σε προτιμήσει, να σε προτείνει, να σε υπερασπιστεί, να σου απαντήσει.

Αδιαφορώ αν μ’αρέσουν εμένα ή όχι τα γραπτά του κάθε blogger. Δεν θα αναφέρω ποτέ αν η άποψη της lilli’s δεν μου κάνει, γιατι πολύ απλά, δεν-την-ενδιαφέρει. Αν την ενδιαφέρει, θα με ρωτήσει.

Ούτε και τους επισκέπτες μου, που -και δεν γλύφω κώλους τώρα, με ξέρετε- τους πάω.

Ακόμα και όταν ένα ανάλαφρο post (όπως είναι για την Τουμασάτου) παίρνει πολλαπλάσια κόμμεντς, απο το «Χριστός Βασκριές«, ένα πόστ που έγραψα έζησα σχεδόν συγκινημένος.

Εγώ, δεν γράφω για σας, γράφω για μένα – και θα το ματαξανάγραφα, ακόμα και αν έπαιρνα μηδέν κόμμεντ.

Γιατί; Γιατί τούτο το ημερολόγιο, ασχολείται με μένα, και όχι με οτιδήποτε άλλο. Αν η λίλλη πιστεύει οτι έχει δίκιο, κανει θαυμάσια που το λέει. Αν οι nylon λένε έμεις έχουμε δίκιο, καλά κάνουν και το λένε.

Και Αν είχα και εγώ άποψη, καλά θα έκανα αν θα την έλεγα.

Αλλά κανείς (κα-νεις) δεν έχει επηρεάσει ποτέ τον χώρο μου. Άρα, κανείς δεν κάνει κουμάντο. Θα μπορούσε, αν ήμουν για παράδειγμα στον blogger, και ο τύπος που το έχει δεν γούσταρε τα γραπτά μου. Και με έκλεινε.

Πληρώνω domain και χώρο ακριβώς για να μην μπορεί κανείς να με κλείσει. Συνεπώς, ουδείς μπορεί να κάνει κουμάντο. Μπορεί να λέει την άποψή του – ίδια (σε ειδικό βάρος) βαρύτητα έχει η γνώμη της Lilli’s της DiS, του αραχτού, του βαρόμετρου, του Δήμου, των nylon, του Vrypan, του Just και του PsyxiatroZ.

Τα ίδια Pixel κοστίζουμε όλοι.

Αν κάποιοι μοιάζουν «ποιο μεγάλοι» είναι γιατί εσείς (οι εν δυνάμει αναγνώστες) τους δίνετε την ψευδαίσθηση οτι είναι τέτοιοι.

Αλλά, για μένα, πρόκειται για ψευδαίσθηση, γιατί δεν έχω σχέση εξάρτησης απο τους αναγνώστες μου – συνεπώς δεν με ανεβάζουν ή κατεβάζουν.

Εγώ, για πάρτη μου γράφω, και μετά για σένα, που διαβάζεις. 🙂

Υ.Γ. Psyxiatre, για το δεύτερο θέμα που αναφέρεις: όλα τα post είναι παιδιά μου. Μακάρι να είχα το υλικό (το ζουμί, την έμπνευση) να γράφω πάντα έτσι – αλλά και η πλάκα, μέρος του χαρακτήρα μου. Αφού δεν μπορώ να είμαι πάντα βαθύς, απολαμβάνω να είμαι συχνά και ρηχός 🙂

1. Για τους μη-μυημένους: Στο bloggoπάρτυ η ομάδα του nylon τράβηξε βίντεο απο τους παρεβρισκόμενους. Το ανέβασε στο blog. η Λίλλη ζήτησε να κατέβει το κομμάτι που έχει το πρόσωπό της. Οι naylon κατέβασαν όλο το βίντεο – αλλά μετά το ξανασκέφτηκαν και το ξαναανέβασαν. Εκτοτε, μία τεράστια κουβέντα περί προσωπικών δεδομένων έχει ξεκινήσει. [↩]
2. Τον παλιό καλό καιρό… [↩]

Στην βόλτα μου έπεσα σε μία περίεργη κόντρα.

Η αφίσα της διαμαρτυρίας για το σκότωμα της φώκιας, σήκωσε αντιδράσεις για την αποκρουστική της εικόνα.

Οι δύο γνώμες που πήρα χαμπάρι είναι απο τον OldBoy και τον Ανεμο¹.

Γιατί;

Μερικοί αναστατώντονται στην θέα της φωτογραφίας. Είναι προφανώς ψηφιακά πλασμένη, ψεύτικη, φτιαγμένη για να σοκάρει. Γιατί όμως ξεσηκώνει την αντίδραση;

Θυμάμαι την αντίδραση των ευρωπαίων όταν στα τσιγάρα τους αποφασίστηκε να μπουν φωτογραφίες με σάπια πνευμόνια και πληγιασμένες καρδιές, με σκοπό να θυμίσουν τις συνέπειες του καπνίσματος.

Ακόμα και εδώ, στην φτωχή μας Ελλάδα, θραύση έκαναν τα χαρτόνια που μέσα τους μπαίναν τα πακέτα τσιγάρων που γράφανε οτι «Το Κάπνισμα Προκαλεί Καρκίνο».

Το καταλαβαίνω κάποιος να μην θέλει να το δεί. Το καταλαβαίνω να αντιδρά – γιατί του χαλάει το στομάχι, γιατί του ανεβάζει την πίεση, γιατί δεν τον αφήνει να κοιμηθεί ή να φάει.

Δεν καταλαβαίνω όμως γιατί δεν αντιδρά σε αυτό που δημιουργεί τέτοιες αφίσες, σε αυτό που προκαλεί όλο αυτόν το θόρυβο:

– Δεν θέλει να παίξει το παιχνίδι του ανθρώπου που τον τρόμαξε;

– Βαριέται;

Θα έλεγε κανείς οτι χτυπούν τον ταχυδρόμο για τα άσχημα νέα που έφερε…

~

Λυπάμαι, αλλά νομίζω οτι είναι πιο σημαντικό να μην σκοτώνονται οι μικρές φώκιες – και αν αυτή η διαφήμιση γλυτώσει έστω και μία, ή αν επηρεάσει έστω και έναν άνθρωπο να αντιδράσει (εναντίον του φονικού, όχι της διαφήμισης), καλώς υπάρχει.

Αποψή μου, και άποψή σας. Αν θέλετε, την συζητάμε.

Να σας θυμίσω όμως ένα «ανέκδοτο»;

Προχθές έπεσα πάνω σε καμιά πενηνταριά βιβλία που έγραφαν πόσο κακό κάνει το κάπνισμα. Και το σταμάτησα αμέσως. Το διάβασμα.

Υ.Γ. Η εν λόγω αφίσα είναι εδώ. Όποιος θέλει, κάνει κλικ και την βλέπει – για να καταλάβει και για τι πράγμα μιλάμε.

1. Και οι δύο, παρά την όποια διαφωνία τους μου είναι εξαιρετικά συμπαθείς, και να μην παραλείψετε να διαβάσετε συνολικά τα blog τους [↩]

Άνοιξε και τον περιμέναμε – αλλά δεν μας λέει που. Πρόταση: τώρα με την eurovision που έρχεται, μετά τα μεθεόρτια, δεν πάμε να τσακίσουμε κανένα δίπιττο; Πρόταση νουμερο δύο: μήπως το μαγαζί να λέγεται «Το bloggerάδικο«;

Υ.Γ. Ρε φιλαράκι George, σήμερα ξεκίνησα την δίαιτα, γιατί μου τα κάνεις αυτά; Τίποτις λάιτ, δεν έχεις;

Αυτή η εποχή, έχει κυρίως χαμένους.

Κάποτε, έχω την αίσθηση ότι όλοι ήταν ικανοποιημένοι αν, κοιτώντας την ζωή τους, έβλεπαν μία οικογένεια, ένα δικό τους σπίτι, ένα αυτοκίνητο.

Ίσως και μία έχρωμη τηλεόραση.

Σήμερα, μοιάζει όλοι να θέλουν να γίνουν κροίσοι. Αυτοκίνητα, σπίτια, κινητά με hands free, ρολόγια και τσάντες αξίας, τίποτα να μας ξεχωρίζει απο τους πλούσιους. Όλοι μία κάστα, και δεν μπορεί, κάποιους πρέπει να εκνευρίζει σοβαρά αυτή η τακτική.

Εμείς και οι πλούσιοι ίδιοι; αστειεύεστε;

Στην πραγματικότητα ο τρόπος για να αποκτήσεις το αγαθό άλλαξε – ήρθε πιο κοντά. Οι φημισμένες τσάντες longchamp (περί τα 600 ευρώ η μία) πουλιούνται κάτω απο το βλέμμα μας – κυρίως σε πελάτες που έχουν να πληρώσουν μία περιουσία.

Όσοι δεν έχουν, χρεώνονται. Σε πιστωτικές, σε δάνεια, στην ζωή.

Όσοι δεν μπορούν, ή είναι ήδη χρεωμένοι, αγοράζουν φθηνά αντίγραφα απο τους μαύρους.

Η πιθανότητα να μην την επιθυμήσουν, μοιάζει να μην είναι επιλογή.

Σε τι διαφέρουμε απο τους πλούσιους; Σε απολύτως τίποτα. Μοιάζουμε το ίδιο, οδηγούμε τα ίδια αυτοκίνητα, ντυνόμαστε το ίδιο (τουλάχιστον στις καθημερινές μας διαδρομές).

Και μήπως, μεταξύ μας, είναι αυτοί πλούσιοι;

Με τον ίδιο τρόπο που τα «αποκτήσαμε» εμείς, με τον ίδιο τα αποκτήσανε αυτοί. Μεγάλες επιχειρήσεις, με τρελούς τζίρους είναι σοβαρά υπερχρεωμένες σε επαγγελματικά δάνεια και υπερτιμημένες μετοχές.

Εταιρείες δημιουργούν εταιρείες (που δημιουργούν εταιρείες) για να καλύπτουν με ύποπτες και σκοτεινές διαδρομές κρυφά τιμολόγια.

Όλα δανεικά, όλα ξένα.

Κοιτάζω το κινητό μου. Εκατό χιλιάδες δραχμές έκανε. Κάποτε θα ντρεπόμουν να δώσω τόσα λεφτά.

Τώρα μεγάλωσα.

Οι ίδιοι άνθρωποι που «μεγαλώσαμε» και αποκτήσαμε ευθύνες, αδυνατούμε να απεργήσουμε.

Δεν μας παιρνάει απο το μυαλό να κατεβούμε στους δρόμους, να τσακωθούμε με την εξουσία, να πούμε στο αφεντικό μας «αντε γαμήσου». Απο την στιγμή που θα μας κοροιδέψουνε, μέχρι την στιγμή που θα το ξεχάσουμε ούτε ένα μάτι δεν προλαβαίνει να ανοιγοκλείσει.

Όλα υπολογισμένα, τα αγαθά μας (που δεν είναι δικά μας, δανεικά απο την τράπεζα είναι) μας κρατούν σαν αλυσίδες όταν πάμε να σηκωθούμε.

Νιώθουμε ελεύθεροι γιατί πάμε για «σκι στον Παρνασσό» ή «διακοπές στην Μύκονο» αλλά αγνοούμε πλήρως την πραγματική ελευθερία του να μην έχεις ρεύμα για δέκα μέρες.

Δεν ανησυχώ για μας – προσαρμοζόμαστε δύσκολα.

Για τα παιδιά μας ανησυχώ: αν είμαστε εμείς το πρότυπό τους, ή που θα μας πάρουν χαμπάρι και θα αντιδράσουν, ή που θα ομαλοποιηθούν με το σύστημα.

Ποιός θα τολμήσει να τους πει την αλήθεια;

Η πρώτη κασσέτα που αγόρασα ποτέ (δυο -τρεις ήταν στο σύνολο, όχι περισσότερες, γι’ αυτό και αξίζει ένα blog) ήταν «Η ενδεκάτη εντολή» της Νανάς Μούσχουρη.

Είχα ακούσει τον «Πυρρίχιο», το πέμπτο τραγούδι της συλλογής, και πήγα και το αγόρασα.

Με τα περάσματα σε δίσκους (ε-λά-χι-στους, σχεδόν προσπέρασα) CD και mp3 η κασσέτα εξαφανίστηκε. Μαζί της, και τραγούδια που ήταν αδύνατο να τα ζητήσω απο φίλους.

Αντε να πεις στον άλλο με τον Σιδηρόπουλο ή τους Active Members μήπως έχει τραγούδια της Μούσχουρη.

Πριν λίγες μέρες, σε συλλογή απο mp3, βρήκα όλο το δίσκο.

Απο την πρώτη στιγμή που τον άκουσα, ξαναήρθε η γαλήνη και η ηρεμία της φωνής της, αλλά και η δύναμη του πυρρίχιου.

«Το τραγούδι μου το είπα / χτύπα την καμπάνα χτύπα»..

Θεός και Εύα

-Θεέ μου, έχω ένα πρόβλημα.

-Τι πρόβλημα Εύα;

-Ξέρω ότι με δημιούργησες και ότι μου παραχώρησες αυτόν τον πανέμορφο κήπο και όλα αυτά τα υπέροχα ζώα καθώς και αυτό το ξεκαρδιστικό αστείο φίδι, αλλά απλά δεν είμαι χαρούμενη.

-Και γιατί αυτό Εύα;

-Θεέ μου, είμαι μόνη μου και βαριέμαι και είμαι απαυδισμένη μέχρι θανάτου με τα μήλα!

-Λοιπόν, Εύα, σε αυτήν την περίπτωση έχω τη λύση. Θα σου δημιουργήσω έναν άντρα.

-Aντρα; Τι είναι αυτό, Θεέ μου;

-Ένα ελλατωματικό ευτελές πλάσμα με πολλά κακά χαρακτηριστικά. Θα λέει ψέματα, θα σε απατάει και θα είναι ματαιόδοξος. Δε θα έχει καθόλου χιούμορ και θα ευχαριστιέται με πράγματα εντελώς παιδαριώδη. Θα είναι πιο μεγαλόσωμος από σένα και θα του αρέσουν οι μάχες, οι τσακωμοί, το κυνήγι και οι σκοτωμοί. Δε θα είναι πολύ έξυπνος, οπότε θα χρειάζεται τη συμβουλή σου για να σκέφτεται σωστά. Η συναισθηματική του ικανότητα θα είναι εξαιρετικά περιορισμένη και θα πρέπει να τον εκπαιδεύσεις. Θα φαίνεται ανόητος όταν διεγείρεται σεξουαλικά, αλλά αφού μου παραπονείσαι, θα τον δημιουργήσω με τέτοιον τρόπο, ώστε να ικανοποιεί τις φυσικές σου ανάγκες. Και οπωσδήποτε δε θα βαρεθείς ποτέ ξανά!

-Ακούγεται υπέροχο, απαντάει η Εύα, με τα φρύδια της ειρωνικά ανασηκωμένα, αλλά που κρύβεται η παγίδα Θεέ μου;

-Λοιπόν, μπορείς να τον έχεις με έναν όρο.

-Και ποιος είναι αυτός, Θεέ μου;

-Όπως σου είπα, θα είναι περήφανος, αλαζόνας και θα αυτοθαυμάζεται. Εσύ λοιπόν, θα πρέπει να τον αφήσεις να νομίζει ότι τον έφτιαξα πρώτο. Και αυτό θα είναι το μικρό μας μυστικό. Ξέρεις, ως γυναίκα προς…γυναίκα.

…όπως έλεγε και ο αείμνηστος Βλάσης.

Πλέον:

Κοίταξα τα στατιστικά μου. Είστε απίθανοι. Σας ευχαριστώ πολύ 🙂

…με αυτά και με αυτά, μέσα σε τέσσερις ημέρες, κατέβασα τρεις πέτρες.

Τα νεφρά μου έχουν γίνει νταμάρια.

~

Στο μεταξύ, το πρώτο θύμα του Μητρώου 13 βρέθηκε: Η Alpha Bank αποφάσισε εννέα το πρωϊ, ενώ προσπαθούσα να κοιμηθώ μετά απο δύσκολη (λόγω πέτρας) νύχτα, να με ενημερώσει για τις πιστωτικές της κάρτες.

Έστειλα mail διαμαρτυρίας (θα το βάλω και εδώ όταν θα έχω την απάντησή της), και ετοιμάζομαι να στείλω και στην ΑΠΠΔ – μόλις μου απαντήσουν σε ένα (κρίσιμο) ερώτημα.

Ο κύβος ερίφθη.

Απο τα άλλα, ο Νίκος Ανδρουλακάκης, μου έστειλε ένα mail, με πράγματα που ίσως να μην γνωρίζουμε.

Σημειώνω μεταξύ άλλων:

Στην παληά Αγγλία, κάποιος δεν μπορούσε να κάνει σεξ εκτός και αν είχε την συγκατάθεση του Βασιλιά (εξαιρούνταν τα μέλη της βασιλικής οικογένειας).

Όποιοι ήθελαν να αποκτήσουν παιδί, έπαιρναν την συγκατάθεση του Βασιλιά και έτσι τους δινόταν μια μεταλλική πλάκα που κρεμούσαν στην πόρτα τους όταν έκαναν σεξ.

Η πλάκα έγραφε ότι διέπρατταν F.U.C.K. δηλαδή «Fornication Under Consent of the King» (συνουσία υπό την συγκατάθεση του Βασιλιά).

Καλό :).

Επίσης, βρίσκεται σε εξέλιξη μιά απίστευτη προσπάθεια αγοράς ADSL γραμμής απο την HOL. Πέντε με δέκα μέρες μου είχανε πει, στον μήνα βρίσκομαι.

Αυτά. Τα δικά σας νέα;

Υ.Γ. Αγαπητοί Γιώτα και Γιάννη, αν διαβάζετε τούτες τις γραμμές, πότε μπορώ να έχω ένα mailάκι απο εσάς για να τα πούμε εκ του προσωπικότερου; Για στείλτε ένα ‘Γεια’ στο arkoudos -παπάκι- gmail.com…

Σε αντίστροφη μέτρηση, για να έχει αγωνία:

Τρία: άλλαξα, όπως όλοι βλέπετε, blog. Είναι περίεργο να αλλάζεις κάτι που έχεις συνηθίσει τόσο καιρό. Σαν να μετακομίζεις σε άλλο σπίτι – άντε να το βρουν οι φίλοι σου, άντε να μάθεις που έχει ΕΒΓΑ και τι ώρα κατεβάζεις εδώ σκουπίδια.

Θα το μάθεις, αλλά δεν θα πάρεις χαμπάρι πιο έντονα την αλλαγή απο την στιγμή που -διστακτικά ή με πάθος- πεις «ναι»

…ή στην περίπτωσή μας, πατήσεις το ok.

Δύο: νέο κινητό. Με επιδότηση απο την Cosmote 100€ (και άλλα 60€ κρυφά) απέκτησα το w800i. Πρώτη εντύπωση καλή, περισσότερα σε review.

Μέχρι όμως να το κάνω όπως ήταν το παλιό (τηλέφωνα, φωτογραφίες, contact’s, παιχνίδια και ήχους κλήσης) θα μου έχει περάσει η εντύπωση του καινούργιου 🙂

Ένα: Καινούργιο μέλος στον υπέροχο κόσμο που ζούμε. Η Γεωργία, καινούργια φίλη -είχε μείνει έγκυος τις ημέρες που γνώρισα την καλή μου- γέννησε εχθές ένα υγιέστατο μελλοντικό (στρουμπουλό) καταναλωτή.

Λέω στο μωρό να κάνω δώρο ένα blog. Είναι μικρό ακόμα για κινητά.