Δύο φωνές που αξίζει να ακουστούν, για διαφορετικούς λόγους η καθε μία:

Ο Μιχάλης, που κάνει εξαιρετική (πολιτική) δουλειά με το Ιστολόγιο, επισημαίνει:

Όταν το Ισραηλ απαγάγει στην λωρίδα της Γάζας, από το σπίτι τους δύο Παλαιστίνιους, πρόκειται για αντιτρομοκρατία. Όταν οι Παλαιστίνιοι απαγάγουν έναν Ισραηλινό στρατιώτη για να τον ανταλλάξουν με Παλαιστίνιες γυναίκες και παιδιά που κρατούν οι Ισραηλινοί – είναι τρομοκρατική ένέργεια: λόγος ισοπέδωσης της Γάζας και καταστροφής κάθε υποδομής σε μια από τις φτωχότερες περιοχές του κόσμου. Αυτό παρότι, όπως αναφορές του ΟΗΕ έχουν επισημάνει, το Ισραήλ ήταν υπεύθυνο για την επιβολή κατάστασης πολιορκίας στην Γάζα, σε έναν χαμηλής έντασης πόλεμο.

Όλο το αξιόλογο post, εδώ.

Μοιάζει να βρίσκεται στην άλλη πλευρά, η Κωνσταντίνα (γνωστή ως x-psilikatzoy) στην πραγματικότητα όμως θεωρώ οτι βρίσκεται στην ίδια όχθη:

Θα το γράφω και θα το ξαναγράφω και δεν θα βαρεθώ ποτέ να το γράφω. Ο πόλεμος ΔΕΝ έχει στρατόπεδα. Έχει θύματα, συμφέροντα, φρίκη αλλά ΔΕΝ έχει στρατόπεδα. Τα στρατόπεδα είναι κατασκευασμένες φαντασιώσεις αυτών που θα οφεληθούν από τον πόλεμο. Είναι τελείως γελοίο να πάρεις το μέρος του ενός ή του άλλου. Ειδικά όταν η εικόνα που έχεις για τον εκάστοτε πόλεμο είναι δοσμένη σε συγκεκριμένο χρόνο και από συγκεκριμένα μέσα.

Ολοκληρωμένο το βρίσκετε εδώ.

Δεν αναφέρομαι στην συγκεκριμένη κατάσταση, καθώς είναι γνωστό οτι είμαι προκατειλημένος απο αυτά που έχω βιώσει, απο τις παρέες και τις φιλίες μου (και απο την γενική άγνοια της ιστορίας).

Θέλω όμως να το διαδώσω όταν τα μπλογκ χρησιμοποιούνται για να ακούγονται απόψεις, και να θεμελιώνονται ερωτήματα.

Προσθήκη (πιστεύω σημαντική):

Απο σημερινό (Τρίτη 25/7/2006) άρθρο του in.gr:

Η μεγαλύτερη ευρωπαϊκή πετρελαϊκή εταιρεία BP σημείωσε κέρδη – ρεκόρ το δεύτερο τρίμηνο, καθώς οι τιμές του πετρελαίου ανήλθαν σε νέα ιστορικά υψηλά επίπεδα, ενώ παράλληλα αυξήθηκαν τα κέρδη από τη διύλιση. Συγεκριμένα, τα καθαρά κέρδη αυξήθηκαν κατά 30% στα 7,27 δισ. δολάρια ή 35,59 σεντς ανα μετοχή, από 5,6 δισ. δολάρια ή 25,94 σεντς ανά μετοχή το αντίστοιχο διάστημα του 2005.

Για να μην ξεχνάμε τι σημαίνει πόλεμος. Και για να μην ξεχνάμε τι σημαίνει «οι τιμές αυξήθηκαν λόγω της κατάστασης στην Μέση Ανατολή». Όλο το άρθρο, εδώ.

Προσθήκη, οποσδήποτε σημαντική:

Απο το blog της Μαριαλένας:

[…]Και γιατί τάχα όλοι αυτοί οι σημερινοί πλούσιοι και πολιτισμένοι λαοί με επί κεφαλής τις ΗΠΑ δεν έκαναν τον κόπο ούτε καν να σκεφτούν το ενδεχόμενο μιας βιομηχανίας και ενός εμπορίου Ειρήνης; Είναι απλώς ένας οικονομικός υπολογισμός ή κάτι βαθύτερο; Μήπως δηλαδή το να έχεις πολεμική βιομηχανία, σημαίνει πέραν του οικονομικού κέρδους, ότι είσαι σε θέση να παράγεις βία και κυρίως να συντηρείς κολοσσιαίες δυνάμεις πολεμικής καταστροφής; Αρα μ’ αυτόν τον τρόπο να ανήκεις στο κλαμπ των σαρκοφάγων, των δυνατών και των αγρίων; Να είσαι δηλαδή πιο κοντά στα άγρια ένστικτα, αυτά που χαρίζουν πιο μεγάλη, ως φαίνεται, ηδονή σ’ αυτούς που μπορούν να τα κατέχουν, απ’ ό,τι η πνευματική ακτινοβολία και η ανθρώπινη πλευρά μας που θεωρεί τον άνθρωπο δημιουργό ζωής και όχι όργανο θανάτου;[…]

Η ομιλία του Μίκη Θεοδωράκη στους Δελφούς. Απίστευτο κείμενο, βαθιά φιλοσοφημένο, απο έναν άνθρωπο που σέβομαι πολύ.

Διαβάστε όλο το κείμενο, αξίζει πραγματικά τον κόπο.

Φυσικά και έβαλα την Ελεάνα στα blog – τι νομίζατε;

Οχι να γράφει δικό της (ακόμα) αλλά να διαβάζει των άλλων.

Ξεκίνησε δειλά – διάβαζε μόνο αυτά που τις είχα δείξει εγώ. Σε άλλα συμφωνούσαμε, σε άλλα όχι – όλα δείχνουν οτι οι διαφορετικές απόψεις μας (σε αρκετά πράγματα) μόνο καλό κάνουν και στους δυο.

Υστερα, πήρε φόρα – άρχισε να κοιτά δεξιά και αριστερά, άγνωστα σε μένα blog, bloggerάδες και bloggerούδες. Ανακαλύπτει, συμφωνεί, διαφωνεί, γελά και συγκινείται – έχετε γράψει πολλά πράγματα όμορφα εσείς εκεί έξω…

Μου στέλνει σήμερα το εξής:

εχω χαζέψει εδώ βλέποντας και διαβάζοντας διάφορα μπλογκς.

Εμένα μου άρεσε ένα αλλά είμαι σίγουρη πως εσύ δεν θα βρείς κανένα ενδιαφέρον.

Ετσι νομίζω δηλαδή επειδή δεν το έχεις αναφέρει ποτέ :).

Απολογούμαι – απλώς δεν το γνώριζα.

Το διάβασα όμως, και το βρήκα ειλικρινές, όμορφο και ενδιαφέρον.

Τώρα, το γνωρίζω και εγώ, και μπορείτε (αν δεν το ξέρετε ήδη) να το γνωρίσετε και εσείς.

Πηγαίντε και ρίξτε μιά ματιά στην jojo – parazalismeni.

Σχόλια εκεί, όχι εδώ.

Κυρίες μου, ήρθε η ώρα να αντεπιτεθείτε. Κύριοι, ήρθε η ώρα να δείξετε την ποιότητά σας.

Τελευταία μέρα σήμερα Δευτέρα, να απολαύσετε άλλη μία θεατρική δουλειά του Νικόλα. Ωρα εννιά, στα Βριλλήσια, Είσοδος Δωρεάν. Περισσότερα στο comment του ιδίου.

Στο παρελθόν, σας περιέγραψα με τα καλύτερα λόγια την Αγγελική Παρέμβαση, θεατρικό που μας είχε στείλει ο ίδιος.

Δεν θυμάστε; για αυτό είμαι εγώ. Πριν την παράσταση, και μετά την παράσταση.

Ο Νικόλας είναι πολύ καλός φίλος, και μακάρι να προλάβω και εγώ να πάω…

(*) και όχι, δεν αναφέρομαι στα φιλικά του Ολυμπιακού που θα δείξει η ΕΡΤ…

Εχώ κάνει διάφορες απόπειρες να σας μάθω, αλλά οι περισσότερες ήταν σχεδόν… άστοχες.

Το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε, είναι αυτό:

Τραβάτε εδώ: http://illustmaker.abi-station.com/index_en.shtml

Ψαχουλέψτε το ελαφρώς, μέχρι να βγεί κάτι που να σας μοιάζει.

Υστερα, πατήστε Create, και κάντε δεξί κλικ στην φωτογραφία. Σώστε την στο μηχάνημά σας. Στείλτε την με mail στο arkoudos παπάκι gmail.com.

Βάλτε όνομα (nickname, ότι θέλετε), την διεύθυνση του blog σας, αν έχετε, email αν κάνετε κέφι, και κειμενάκι αν γουστάρετε.

Σε τούτο το πόστ, θα σας δημοσιεύσω όλους, ξεκινώντας απο μένα 🙂

Ας ειδωθούμε, έστω και έτσι 🙂

Αρκούδος

http://www.arkoudos.com/

Κωσταντίνα
Αρκουδε, ωραιο το εργαλειακι… Το καπελλο δεν το εχω (ουτε το τσιουαουα) αλλα ταιριαζαν με ολο το λουκ 🙂

Ελεάνα
συγχαρητήρια αρκούδε για το καινούριο παιχνιδάκι που μας βρήκες!

Έντεκα – έντεκα
μου μοίαζει κάπως (κυρίως το χέρι με το τσιγάρο)
🙂

Apotheosis (Kostas)
Is this me? Only others can tell!
www.sarampalis.org

Sitronella
Στην υγειά σου Αρκούδε!
Καλές διακοπές σε όλους…
www.stoapeiro.gr

Τάκης

http://throughstatic.blogspot.com/

Κατερίνα
Λυπάμαι αλλά δεν υπήρχε παχουλότερη version και δεν υπήρχε ο ..συνήθης κότσος!
Πλάκα έχει! Καλημέρα!
www.katerinaanteportas.blogspot.com

PsyxiatroZ
…αρκούδε σου έχω πει χίλιες φορές να μη με φωτογραφίζεις την ώρα που σου κάνω ψυχανάλυση…
http://psyxiatroz.blogspot.comPsyxiatroZ@gmail.com

sikia
Αρκούδε μου, να και η δική μου εικόνα.
Φιλάκια,
sikia
http://vathia.blogspot.com/

eco-galaxy
…θα μπορούσα να είμαι εγώ…πολύ καλό πάντως, γέλασα πολύ! Καλημέρες πολλές 🙂
eco-galaxy.blogspot.com

Dimitris

Siteseein.blogspot.com

Biafra
Ίδιος είμαι ο άτιμος! Φοβερό σάιτ αρκούδε για τρελά γέλια!

Vanesssa
Gianni ti les?mou moiazw???
🙂
http://vanesssa.blogspot.com/

Tiroleza
Polu omorfi idea. Den kserw an mou moiazei.. hmmm… isws…. Polla filia-Tiroleza

Jamella
» I m a painted princess…what i m doing here?»
* το καταδιασκέδασα, να σαι καλα 😀
http://crazybubbles.blogspot.com/

Seaina

http://sea-ina.blogspot.com/

Νικόλαος εκ Φραγκίας
Σου στέλνω λίγο καθυστερημένα και την
δική μου φιγούρα (μου μοιάζει λίγο).
Είναι λίγο καθυστερημένη η αποστολή
αλλά την εποχή που δημοσίευσες το
άρθρο εγώ ασχολούμουν με την
νεογέννητη κόρη μου και την μαμά της..

Arkoudos: να σου ζήσουν! περιμένω και σκίτσο της …νεογέννητης! 🙂

O araxtos βρέθηκε στην Σόλωνος και φωτογράφισε την Νομική, προχθές 27/6.

Ωραία οπτική – μ’ αρέσει η ηρεμία τριγύρω απο τα επεισόδια….

Στον κόσμο των μπλογκερ, συναντάς διάφορα.

Άλλοτε καλά, άλλοτε άνοστα, άλλοτε διαφορετικά…

..αλλά έχω πολύ καιρό να συναντήσω τόσο βαθιά ερωτική, υπέροχα αισθησιακή, τολμηρή, ανθρώπινη διήγηση.

Ρίξτε μία ματιά στον SummerTime, και στο ομαδικό μπλογκ του Summer Time Stories.

(το βρήκα διαβάζοντας το blog του Gelial)

Υπάρχουν κλοπές και κλοπές, αλλά αυτό πια είναι αδικία…

Έκλεψαν το ποδήλατο του PsyxiatroZ!

Μου είχαν κλέψει και εμένα το ποδήλατο – το ξαναβρήκα, γιατί στην Πάρο που να το πας.., αλλά θυμάμαι πως είχα νιώσει πολύ αδικημένος – ρε γμτ, δεν κερδίζεις τίποτα κλέβοντας ένα ποδήλατο, ενώ αυτός που το έχασε, προφανώς χάνει πολλά…

Φιλαράκι, σου εύχομαι να το ξαναβρεις, μικρή πόλη είναι.

Κοιτα ρε, τώρα που μου το τότε που μου κατεβάσανε το blog, μου έρχονται μαζεμένα:

Μαθητής, με blog. Ρίχτε μιά ματιά, αξίζει τους κόπους.

Με ξέρετε – όταν βρώ κάτι καλό απο άλλους blogger – τρεεεεεεχω να σας στείλω για να έχετε και εσείς άποψη.

Συγγραφεύς, η μυστηριώδης Ψιλικατζού -παύλα- Constantina.

Παραθέτω απόσπασμα για να σας γλυκάνω, link για να πάτε, και γνώμη για να μην λέτε οτι άδικα μπήκατε εδώ, και ας τραβάγατε στην ψιλικατζού απ’ευθείας και τρώτε τον χρόνο σας.

Απόσπασμα:

Πάντα ονειρευόμουν το – πριγκηπόπουλο – πάνω – στ΄άλογο να είναι ίδιο με εμένα. Δεν ξέρω γιατί, αλλά έτσι το είχα καταλάβει από άλλα ζευγάρια. Να του αρέσουν τα ίδια πράγματα, τα ίδια φαγητά, τα ίδια βιβλία, οι ίδιες μουσικές. Και όπως ήταν φυσικό, ολόκληρο το σύμπαν συνομώτησε και μου ΄φερε το ανάποδό μου. Μα ακριβώς όμως. Και χωρίς άλογο – κάνω πως το προσπερνάω ακριβώς αυτό. Η μουσική μου για κείνον είναι «αγριάδα» (χεχε epic metal rulez), η μουσική του για μένα είναι «αν το βίντεοκλιπ είναι flesh κάνουμε και τούμπες». Τα αναγνώσματά του είναι Ιστορίες, εικονογραφημένα, πόλεμοι και γενικώς σπαθόλουρα, τα δικά μου οτιδήποτε δεν περιέχει τα προηγούμενα (εκτός από βαβέλ και παραπέντε).

Και συνεχίζει στο blog της.

Τέλος, άποψη:

Η ψιλικατζού ξεσκονίζει την ζωή της, και κάτω απο τις σκόνες, βρίσκει ξεχασμένες (αλλά βαθιά αποτυπωμένες) σελίδες Cosmopolitan. Δεν είναι ανάγκη να τις έχει διαβάσει, ούτε αυτή, ούτε εμείς.

Διότι ποιός θα απορρίψει εύκολα την λογική του να μοιάζεις με τον/την σύντροφό σου; Να γεύεστε τα ίδια, να ονειρεύεστε τα ίδια, να ζείτε τα ίδια; Απλοϊκό και ευκολόπεπτο.

Η ψιλικατζού τόνίζει οτι το Cosmopolitan που κρύβουμε ως κοινωνία είναι βλακώδες και επικίνδυνο. Δεν είναι ανάγκη να ταιριάζουν οι δύο σύντροφοι για να περνούν καλά – ούτε καν σε βασικά πράγματα.

Για άλλους (όπως θαυμάσια αποτυπώνει στον σχολιασμό του ο par-i-saktos) δεν είναι υποχρεωτικό οι ζωές να χτίζονται με τον ίδιο τρόπο, με τις ίδιες οδηγίες χρήσης.

Μην μπούμε σε διαδικασία να αρνηθούμε το πρότυπο του ζευγαριού που θέλει να ταιριάζει σε όλα, ούτε το πρότυπο του ζευγαριού που θέλει να αλληλοσυμπληρώνεται.

Ας μπούμε στην διαδικασία να απορρίψουμε τα πρότυπα.

Ξεκινώντας σκίζοντας το Cosmo και αυτά που πρεσβεύει. Θα κερδίσουμε (κατά πάσα πιθανότητα) μια Ζωή με λιγότερες τύψεις.

Προ ημερών, μία ενδελεχής έρευνα έγινε για τους bloggers τούτου του -άτιμου- ντουνιά…

Το μικρούλι κατέγραψε:

Τους άνδρες (Σε δύο μέρη Ένα, Δύο)
Και τις γυναίκες.

Όχι επειδή γράφει καλά λόγια για μένα, αλλά μ’ αρέσει πως τα λέει… 🙂

Πριν απο λίγες μέρες στην Ψιλικατζού / Κωνσταντίνα, της οποίας το blog είναι συχνά ένα ποίημα:

Μείναμε πρώτη φορά μόνες με την Α. Την ρώτησα αν είναι ευχαριστημένη με το σπίτι. Για πρώτη φορά ήταν χείμαρος. Ήταν πολύ ευτυχισμένη, μου είπε . Η λέξη «ευτυχισμένη» δεν έχει βέβαια να κάνει με αυτό που νοιώθει ο καθένας μας ως ευτυχία. Η δική της ευτυχία δεν έφτανε ως τον ουρανό. Είχε ένα αόρατο ταβάνι που δεν την άφηνε να πάει παραπάνω. Το δικό της «ταβάνι» λεγόταν γονείς. Μου εκμυστηρεύτηκε ότι ήταν ευτυχισμένη γιατί για πρώτη φορά ήταν μαζί με τα άλλα τέσσερα μικρότερα αδέλφια της και για πρώτη φορά τα έβλεπε χαρούμενα.

Να πάτε και να διαβάσετε όλο το post, είναι πολύ όμορφο.

btw, να διαβάσετε και την πρόταση νόμου για τις υιοθεσίες. Δεν γνωρίζω ούτε νομικά, ούτε το ισχύον καθεστώς – αλλά όσοι απο εσάς καταλαβαίνουν και συμφωνούν, μπορούν να υπογράψουν την σχετική αίτηση.

Το έγραψα στο blog του thas, σαν comment. Αλλά αυτός ο άνθρωπος έχει μία ανεξήγητη δύναμη να βγάζει τα καλύτερά μου – πράγμα εξόχως ενοχλητικό, ειδικά όταν προσπαθείς να τα καταχωνιάσεις.

Τέλος πάντων, σε τούτο το σχόλιο, βρήκα όλα αυτά που θα ήθελα να πω, για μετακομίσεις blog και διευθύνσεων, για τους παλιούς, για τα ουσιαστικά ποστ.

Μπλογκ, ποστ, κόμμεντς, βιζιτορς, βρυπάνες, γουορντπρές, μπλόγκερ, μούντς, μπλογκρολς, πίνγκς. Κάπως τούτο δω, απο μηδέν και ένα έγινε πολύ και ουσιαστικό.

Και ουσιώδες.

Σας παραθέτω το σχόλιο, και σας στέλνω και στο υπέροχο κείμενο που οδήγησε τούτη την κουβέντα.

Μα, έχεις δίκιο σύντροφε. Καθόλου δεν βρεθήκαμε. Χαθήκαμε, κάπου εκεί στα εγώ WordPress εσύ blogger – με ίδιο και απαράλλαχτο τεμπλέητ, συγκινούμαι.

Έτσι σε έμαθα, δεν άλλαξες. Σαν τα καφενεία της γειτονιάς, πάντα εκλυστικά στην συνέχειά τους, την χρονική.

Εγώ, του χρώματος δεν είμαι. Λευκός, σαν την αθωότητα που ποτέ δεν είχα, σαν να την φωνάζω πίσω πάλι. Αδίκως. Γελιέμαι.

Έβαλα και φατσούλες, τρομάρα μου, «όταν το έγραφα ήμουν…» γέλασες, δεν γέλασες; Καμία απορία στον αναγνώστη, μασημένη τροφή. Ουδέν μυστικό. Αμερικανιές.

Αλλά πάλι, έτσι είμαι εγώ φαίνεται. Μοντέρνος. Μέχρι και το τσιτάτο του kuk (το θυμάσαι; «Κάτι δεν πάει καλά μ’ αυτόν, τόσο νέος και να γράφει έτσι») άφησα στην μετακόμιση. Άφησα τα ουσιαστικά και έβαλα τα «μοντέρνα».

Μακάρι να ‘ναι για καλό.

Αλλά πάντως, στο λέω. Σέβομαι (και ας έκανα πλάκα πριν). Σε βάζω σ’ αυτούς που δεν πουλήθηκαν σε βρυπανες και τζούρναλς, ατόφιος, ίδιος.

Σε σένα η ξ πρέπει να δώσει την τιμή, όχι σε μένα. Αλλωστε, σ’ αγαπάει πιο πολύ, στο λέω.

Ματς στα μούτρα σου, με ανάμνησες μεσημεριάτικα.

(Ο Νικόλας είναι παλιότερος. Τον είδα και είπα «αχ – να ‘γραφα και εγώ έτσι. Μετά έγραψα (όχι έτσι) και με διάβασε, ο χαζός, και του άρεσα. Ακόμα περιμένω να (ξανα)διαβάσω κείνα τα αρώματα – αλλά τι να πεις, sripta δεν manem. Ουδεν αστειέστερο του προσωρινού της οθόνης)

Αν δεν καταλάβατε (οι καινούργιοι συνήθως) τι είναι αυτά τα ξ και Νικόλας και kuk και τέτοια, μην αγχώνεστε. Και ο δικός σας ο κόσμος, τέτοια έχει, απλώς εμείς γεράσαμε κοντά δυο χρόνια τώρα, και κάπου τα αρώματα μας ζαλίζουν…

Υστερόγραφο. Αν έρθεις και συ στο τσανάκι μου, ρε φίλε, πες μου πως καταφέρνεις να με κάνεις έτσι. Τέτοιον.

Περίεργο πράγμα, αλήθεια.

Δεν με αναγνωρίζω.