Τα λέγαμε προχθές, πόσο αισχρό μοιάζει, μπορεί να μην είναι-δεν ξέρω, περιμένω τον αντίλογο, μοιάζει όμως, να έρχεται ένας ξένος, που δεν έχεις ψηφίσει, και να νομοθετεί για λογαριασμό σου.

Να λέει «αυτόν τον νόμο τον παλιό θα τον σβήσεις, τον επόμενο θα στον συντάξω εγώ, και όλους τους επόμενους που με αφορούν θα με ρωτάς πριν τους γράψεις.»

Και λες -για να μην αρχίσεις να φωνάζεις, δηλαδή- λες, κάτσε να ρωτήσω τον κόσμο πως του φαίνεται. Πως του φαίνεται που νομοθετεί κάποιος άλλος για λογαριασμό τους, πως του φαίνεται που κάνει ένας άλλος κουμάντο επειδή έχει το χρήμα, και χωρίς αυτόν θα πεθάνεις, και τέλος πάντων, κάνει ο,τι γουστάρει.

Μάτια γυαλίζουν, δυσκολεύουν, άνθρωποι δεν μιλάνε, είχα έναν αμίλητο για δύο λεπτά άνθρωπο μπροστά μου σήμερα, καθώς συγκινημένος (γιατί ακόμα με πιάνει το παράπονο να λέω τέτοια πράγματα) του εξηγούσα πόσο βάναυσο είναι να παρακάμπτουν την δημοκρατία σου και να μην αντιδρά (σχεδόν) κανείς.

Πόσο βιασμένος νιώθω. Βιασμένος, στο μυαλό και στο σώμα και στην καρδιά, πόσο εγκλωβισμένος και θυμωμένος νιώθω.

Το είπα και σε άλλους, το λέω όπου μπορώ, κάποιοι καταλαβαίνουν, εντάξει, κάποιοι άλλοι δυσκολεύονται να καταλάβουν. Το πιο κοινό επιχείρημα του «τι τα θέλεις τώρα, έτσι είναι τα πράγματα» είναι το «χωρίς αυτό θα πεθαίναμε». Εντάξει, θα πεθαίναμε, να το πιστέψω και γω, δεν ξέρω κιόλας, μπορεί, αλλά ρε αδελφέ, πες το καταλαβαίνω, ακόμα και αν είναι εγκληματικό, το καταλαβαίνω.

Δεν συμφωνώ, αλλά καταλαβαίνω.

Καταλαβαίνω αυτούς που λένε «έτσι είναι τα πράγματα, λογική, θα σταθούμε σ’ αυτό για να γίνουμε πιο δυνατοί, το επιτρέπει στο Σύνταγμα σε ακραίες, πολύ ακραίες περιπτώσεις, -μα δεν είναι αυτή ακραία;-, κατάλαβαίνω και άλλους που λένε «τέλος πάντων, αφού δεν αλλάζουμε μόνοι μας, ας μας αλλάξουν οι άλλοι», για το καλό μας, δηλαδή, άχρηστοι εμείς, μυαλωμένοι οι ευρωπαίοι, ας ηρεμήσουμε λίγο, για το καλό μας.

Για το καλό μας.

Και διαβάζω σήμερα αυτό:

Πλήρη νομική κάλυψη έδωσε η Βουλή στον επικεφαλής της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής με αναδρομική διάταξη που τακτοποιεί το θέμα της παράνομης πρόσληψης δικηγόρου στην ΕΛΣΤΑΤ το 2013, για το οποίο ο Ανδρέας Γεωργίου είχε ελεγχθεί από το Ελεγκτικό Συνέδριο.

Μετά από επιμονή των θεσμών ο πρόεδρος του Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων Γιώργος Χουλιαράκης συμπεριέλαβε στις διατάξεις για τον Κανονισμό Στατιστικών Υποχρεώσεων των φορέων του Ελληνικού Στατιστικού Συστήματος που ψηφίσθηκε χθες από την Βουλή, ειδική διάταξη που προβλέπει πως «δαπάνες για αμοιβή του Νομικού Συμβούλου της ΕΛΣΤΑΤ, που διορίστηκε κατόπιν της προκήρυξης ΓΠ-841/20.11.2013, από το χρονικό διάστημα από 14.2.2014 έως τη δημοσίευση του παρόντος νόμου, θεωρούνται νόμιμες και εκκαθαρίζονται και καταβάλλονται υποχρεωτικά από τον προϋπολογισμό της ΕΛ.ΣΤΑΤ. αμέσως μετά τη δημοσίευση του παρόντος νόμου στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως».

Η σχετική διάταξη ουσιαστικά απαλλάσσει των ευθυνών του τον κ. Γεωργίου για έκνομες ενέργειες που εντοπίσθηκαν και καταδείχθηκαν από το Ελεγκτικό Συνέδριο. Σημειώνεται πως η θητεία του κ. Γεωργίου λήγει στις 2 Αυγούστου.

«Μετά από επιμονή των θεσμών» λέει ο δημοσιογράφος, μπήκε νόμος, που ψηφίστηκε προχθες, φωτογραφικός, φωτογραφικός όσο δεν πάει άλλο, να λέει ότι κάποιες πράξεις της ΕΛΣΤΑΤ «θεωρούνται νόμιμες».

Νόμιμες; Θεωρούνται νόμιμες; Ποιες έκνομες ενέργειες θεωρούνται νόμιμες;

Για να διαβάσουμε λίγο πιο κάτω:

Το ιστορικό της υπόθεσης

Η υπόθεση για την οποία ελεγχόταν ο επικεφαλής της Στατιστικής Αρχής αφορούσε στη διαδικασία πρόσληψης δικηγόρου στην ΕΛΣΤΑΤ. Το Νοέμβριο του 2013 ο κ. Γεωργίου αποφάσισε να προσλάβει στην ΕΛΣΤΑΤ δικηγόρο που παρείχε ήδη νομικές υπηρεσίες στην Αρχή και πληρωνόταν με δελτίο παροχής.

Έτσι, προκήρυξε διαγωνισμό όπου ζητούσε ο υποψήφιος να έχει μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών στο Δημόσιο Δίκαιο ή εμπειρία και εργασία στις ανεξάρτητες αρχές ή σε ΝΠΔΔ. Η ίδια προκήρυξη ανέφερε πως η επιλογή μεταξύ των υποψηφίων θα γίνει από τον πρόεδρο της ΕΛΣΤΑΤ, ο οποίος «θα εξετάσει τις αιτήσεις και τα δικαιολογητικά των υποψηφίων σύμφωνα με την παρούσα προκήρυξη και θα τους καλέσει σε ατομική συνέντευξη προκειμένου να καταλήξει στην απόφασή του».

Η εν λόγω προκήρυξη, λόγω του αδιαφανούς της διαδικασίας, παραβίασε το Ν. 4194/2013 που ορίζει ότι η επιλογή υποψηφίων γίνεται από πενταμελή επιτροπή στην οποία συμμετέχουν α) αντιπρόσωπος του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, β) Τρεις δικηγόροι που ορίζονται από τον οικείο Δικηγορικό Σύλλογο (εν προκειμένω της Αθήνας) και γ) εκπρόσωπος του ενδιαφερόμενου φορέα (εν προκειμένω της ΕΛΣΤΑΤ).

Διαπιστώνοντας ότι δεν τηρήθηκε ο νόμος, το Ελεγκτικό Συνέδριο απέρριψε τρεις φορές το χρηματικό ένταλμα για την πληρωμή του δικηγόρου από την ΕΛΣΤΑΤ, κρίνοντας πως για την πρόσληψη του φερομένου ως δικαιούχου του εντάλματος δεν τηρήθηκε η προβλεπόμενη διαδικασία, ενώ έκρινε πως πρόκειται κατ’ ουσία για πρόσληψη δικηγόρου με πάγια αντιμισθία, και όχι νομικού συμβούλου.

Τον Ιούνιο του 2014, προ έτους, το Κλιμάκιο Προληπτικού Ελέγχου Δαπανών του Ελεγκτικού Συνεδρίου χαρακτήρισε άκυρη την πρόσληψη του δικηγόρου και έκρινε πως το χρηματικό ένταλμα πληρωμής της ΕΛΣΤΑΤ δεν πρέπει να θεωρηθεί.

Έχει και άλλα το άρθρο τρομερά πράγματα, όπως την αντίδραση της κυβέρνησης, και κυρίως το πως της …παραδόθηκε το αίτημα. Τρομερά πράγματα. Λέει και για την τοποθέτηση της Επιστημονικής Υπηρεσίας της Βουλής. Αυτό, καλό είναι να το διαβάσουμε:

Στο θέμα τοποθετήθηκε και η Επιστημονική Υπηρεσία της Βουλής κατά την εξέταση του νομοσχεδίου με τα προαπαιτούμενα με επικριτικό μάλιστα τρόπο, ειδικά ως προς την αναδρομική «τακτοποίηση» του θέματος.

«Ο νομοθέτης δεν κωλύεται, κατ’ αρχήν, να προσδώσει στον νόμο αναδρομική ισχύ, οπωσδήποτε, όμως, υπό προϋποθέσεις», σημειώνει η Επιστημονική Υπηρεσία της Βουλής και προσθέτει τα εξής:

Έχει κριθεί ότι ο κοινός νομοθέτης δεν κωλύεται μεν, κατ’ αρχήν, να μεταβάλει, ακόμη και αναδρομικά, τις κείμενες ουσιαστικές ρυθμίσεις του νόμου, αρκεί η επέμβασή του αυτή να μην αποτελεί ευθεία κύρωση της διοικητικής πράξης της οποίας η νομιμότητα είναι εκκρεμής ενώπιον των δικαστηρίων, να μην προσβάλει το δεδικασμένο ή την αρχή της μη αναδρομικότητας των διατάξεων που επιβάλλουν κυρώσεις, να αιτιολογείται από λόγους δημοσίου συμφέροντος και να μην προσβάλλει την αρχή της αναλογικότητας.

Από την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου συνάγεται ότι «δεν απαγορεύεται γενικώς η θέσπιση αναδρομικών κανόνων δικαίου, όμως, είναι αντίθετες προς αυτήν νομοθετικές ρυθμίσεις μη υπαγορευόμενες από επιτακτικούς λόγους δημοσίου συμφέροντος, οι οποίες θεσπίζονται με αναδρομική ισχύ, ρυθμίζουν θέμα για το οποίο υφίσταται εκκρεμής δίκη με διάδικο το Δημόσιο ή νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου και με τη θέσπισή τους η έκβαση της δίκης αποβαίνει υπέρ του Δημοσίου ή του νομικού προσώπου δημοσίου δικαίου».

Η επιλογή του χρόνου αναδρομής εναπόκειται, κατ’ αρχήν, στον νομοθέτη, η ρύθμιση όμως κατά τη νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας πρέπει να είναι γενική και αντικειμενική.

Μάλιστα.

Το κάνω λιανά, γιατί μπορεί να έλιωσε ας πούμε το μυαλό σου, και να τρελάθηκες με την ανάγνωση, να είπες δεν συμβαίνουν αυτά, ε, λοιπόν, πάρε βαθιά ανάσα:

Ο Γεωργίου, λέει το άρθρο, πήρε έναν δικηγόρο. Τον είχε με δελτίο παροχής, ήθελε να τον μονιμοποιήσει, έκανε έναν διαγωνισμό που έλεγε «θα τους κοιτάξω όλους εγώ και θα αποφασίσω». Στην σοβιετία μάλλον έτσι το ‘χουνε, δεν ξέρω, πάντως αφού τον πήρε τελικά, το Ελεγκτικό Συνέδριο λέει «εγώ, αυτόν, έτσι – δεν τον πληρώνω. Άλλοι είναι οι κανόνες για να προσλάβεις»

Ετσι λέει το άρθρο. Συνεχίζω.

Ο Γεωργίου, λέει το άρθρο (το κομμάτι που δεν παραθέτω, μπες να διαβάσεις) πήγε στους Θεσμούς. Τους λέει (μάλλον) «αφού είμαι ανεξάρτητος θα προσλαμβάνω όποιον θέλω», του λένε «καταλαβαίνω, αλλά υπάρχουν νόμοι», συμφωνούν από κοινού:

Να αλλάξουν οι νόμοι για τον Γεωργίου. Μόνο για τον Γεωργίου.

Αφού διαπραγματευόμαστε κάτι μήνες, και χάνουμε, και λέμε «εντάξει ρε παιδιά, όχι δραχμή, υποκύπτουμε», παραδίδουν οι θεσμοί έναν έτοιμο νόμο (είναι σ’ αυτά που δεν σου έδωσα, διάβασε λέμε). Έτοιμο, γραμμένο. «Αν θέλετε να μείνετε στο ευρώ, θα αθωώσετε προκαταβολικά τον κ. Γεωργίου».

Και εμείς, το κάνουμε.

Βαθιά ανάσα, γιατί το έγραψα και το πρωί, σέρνονται εγκεφαλικά, με αυτά που διαβάζω δεν θα το γλιτώσω.

Είναι αυτό για το καλό μας; Είναι κάπως για το καλό μας που ο Γεωργίου δεν έκανε την γαμημένη την επιτροπή όπως έπρεπε, με αντιπροσώπους, με δικηγόρους και τον ίδιο, και την έκανε όλος μονος του; Βοηθάει κάπως την δόλια την πατρίδα μας ο Γεωργίου να πληρώσει αυτόν τον άνθρωπο, ενώ το κλιμάκιο ελέγχου δαπανών αρνήθηκε να το κάνει; Είναι για το καλό μας που βάλαμε ένα νομοσχέδιο τσόντα, για να αθωώσει τον Γεωργίου, και να αναγκαστούμε να πληρώσουμε τελικά τον δικηγόρο που παράτυπα επέλεξε; Ήταν ανάγκη; Ήταν ανάγκη τόσο μεγάλη για την χώρα που είναι μεταξύ ευρώ και δραχμής, με άδεια ταμεία, με μία κυβέρνηση σε νευρικό κλονισμό, που χάνει 40 βουλευτές της, σε μία χώρα σε κρίση – ήταν ανάγκη να μπει αυτό το νομοσχέδιο για να αθωωθεί ΑΝΑΔΡΟΜΙΚΑ Ο ΓΕΩΡΓΙΟΥ;

Βαθιά ανάσα, βαθιά ανάσα.

Εγω τα γράφω αυτά. Ντρέπομαι, αφάνταστα, ντρέπομαι βαθιά, που επέτρεψα σε μερικούς χαρτογιακάδες με ευρώ στην τσέπη τους να κανουν κουμάντο στην χώρα μου, να αθωώνουν κινητοποιώντας μία ολόκληρη βουλή με εκβιασμούς όποιον τους αρέσει, ακόμα και έναν αποδεδειγμένα λάθος, γι αυτό φτιάχνουν νομοσχέδιο, φωτογραφικό -αν ήταν σωστός ο άνθρωπος δεν θα χρειαζόταν, σωστά;-, ντρέπομαι ασύλληπτα που ο Γεωργίου (φέρεται να) καταφέρνει να ελέγξει, να εκβιάσει, μία ολόκληρη βουλή, μια ολόκληρη χώρα.

Γιατί κάποιοι έχουν λεφτά, και εμείς δεν έχουμε.

Και μετά μου λέτε ότι θα σωθούμε.

Ξαναδιάβασε ο,τι έγραψα, ξαναδιάβασε το άρθρο, και μετά έλα και πες μου ότι αυτοί οι λεφτάδες δανειστές θα μας σώσουν από οτιδήποτε.

Πως ο,τι κάνουν, το κάνουν για το καλό μας.

Θα έγραφα κι’ άλλα. Λέω να μην γράψω. Είναι δύσκολο ακόμα και να το σκέφτομαι.

Ελπίζω όμως, να ξεκινήσεις να γράφεις (και) εσύ.

Αλλιώς, πες μου μέχρι ποιον βιασμό, της λογικής μας, της δημοκρατίας μας, της αξιοπρέπειάς μας θα αρχίσουμε επιτέλους να φωνάζουμε.

Υ.Γ.: Για όσους δεν θυμούνται, δεν είναι καινούργιο αυτό: Από παλαιότερα ήδη αναρωτιόμουν Εσάς που σας δέρνουν σήμερα, με παρόμοια απαίτηση των θεσμών…

Ε, ναι, μέρα που είναι σήμερα… pic.twitter.com/QCqGrJ41st

— Vasilis Siriopoulos (@V_Siriopoulos) July 14, 2015

Σε τούτο το blog, τα τελευταία χρόνια, λέω την γνώμη μου. Δεν ταιριάζει, συνήθως με την κοινή σκέψη: των καιρό των (αντι)μνημονίων έλεγα «δεν ξέρω αν είναι σωστά τα μνημόνια ή όχι», τον καιρό του «ψόφου» και της «κρεμάλας» έλεγα είμαι με την «νομιμότητα», τον καιρό του «φταίει ο τυροπιτάς» έλεγα «όχι, δεν φταίει ο τυροπιττάς όσο φταίει ο παράνομος επιχειρηματίας» και τον καιρό του «έτσι πρέπει να γίνει», ρωτούσα, απλώς, «γιατί».

Δεν είμαι επαναστάτης, δεν λέω αυτό – κάθε άλλο. Απλώς τονίζω πως, ο,τι λέω δεν είναι πάντα η πιο διαδεδομένη άποψη.

Κάνω αυτήν την εισαγωγή, γιατί πρόκειται να θέσω για άλλη μία φορά, ένα ερώτημα που δεν μοιάζει ιδιαιτέρως δημοφιλές σήμερα:

Πόσα δικαιούται να ζητήσει ο δανειστής από τον δανειζόμενο;

Ακούστε – έχουμε, εδώ και χρόνια, υπογράψει ένα σωρό μνημόνια και εφαρμοστικούς νόμους. Είχα τονίσει στο παρελθόν ότι κάποιοι τους ψήφισαν παρά την θέλησή τους, στην ουσία εκβιαζόμενοι ενώ δεν συμφωνούσαν, απλώς γιατί δεν ήθελαν την εναλλακτική. Είχα αναφέρει την σκέψη ότι, σε μία δημοκρατία που η αντίθετη άποψη εξαφανίζεται ή λοιδορείται δημοσιογραφικά από ΜΜΕ (που οφείλουν την ύπαρξή τους σε άλλους δανειστές), και κόμματα που επίσης χρωστάνε (σε άλλους δανειστές) – ε, δεν την λες ακριβώς δημοκρατία. Αλλά δεν συζητάμε (αποκλειστικά) αυτό:

Είναι σαφές για μένα, ότι σε μία σχέση δανεισμού, αυτός που βάζει τα χρήματά του θέλει να νιώθει ασφαλής. Δεν είναι απλώς λογικό, είναι ο μόνος τρόπος για να υπάρχει καν αυτή η σχέση.

Προφανώς λοιπόν, ο δανειστής ζητά εγγυήσεις. Θέλει να πάρει τα χρήματά του πίσω, και είναι (τις περισσότερες φορές, όχι πάντα) προς το συμφέρον του ο δανειζόμενος να τα χρησιμοποιήσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, ώστε να σιγουρευτούν και οι δύο πλευρές ότι θα το πετύχει. Επίσης, είναι σαφές ότι ο δανειζόμενος πάει στον δανειστή. Θεωρητικά, ο δανειστής κάνει, ή δεν κάνει δεκτό το αίτημα του δανειζόμενου με βάσει τις εγγυήσεις που θα του παρασχεθούν, και έτσι γίνεται μία σωστή συμφωνία.

Η σχέση αυτή όμως, είναι σχέση μεταξύ ενός ισχυρού, και ενός ανίσχυρου. Καθίσταται σαφές ότι αυτός που έχει τα λεφτά, και την λογική απαίτηση της διασφάλισής του, έχει και τον απόλυτο σχεδόν έλεγχο απέναντι στον δανειζόμενο. Μπορεί να του ζητήσει οτιδήποτε θεωρεί ότι θα τον θωρακίσει, και η απόφαση μένει στον δανειζόμενο να το κάνει δεκτό – ή όχι.

Ο πολιτισμένος κόσμος όμως, βλέποντας αυτήν την σχέση, παρεμβαίνει. Λέει «μισό λεπτό, αλλά δεν μπορεί ο δανειζόμενος να ξεπεράσει τα όρια της αξιοπρέπειάς του. Το ότι ζητά να δανειστεί, πχ, δεν σημαίνει ότι ο δανειστής μπορεί να του ζητήσει *οτιδήποτε*. Θα πρέπει να θεσπιστούν κάποιοι κανόνες, σαφείς για όλους τους εμπλεκόμενους, ώστε όλοι να ξέρουν ότι ο δανειστής έχει δικαίωμα μέχρι ενός σημείου». Από εκεί και πέρα, δεν θα μπορεί να εξασφαλίσει απόλυτα την ασφάλειά του – αυτό είναι και το νόημα του ρίσκου, άλλωστε.

Έτσι, ο δανειστής δεν μπορεί να ζητήσει από τον δανειζόμενο να είναι σκλάβος, πχ. Δεν μπορεί να απαιτήσει την αποπληρωμή με ένα νεφρό, ή με το να αναγκάσει τον δανειζόμενο να υπερβεί τις αρχές του, πχ να παρανομήσει. Θα ήταν «λογικό», θα εξασφάλιζε απόλυτα τον δανειστή προφανώς – αλλά υπάρχουν ισχυρότεροι κανόνες. Ο πολιτισμένος κόσμος προστατεύει τον δανειζόμενο, στερώντας του την επιλογή να το κάνει, ακριβώς γιατί θεωρεί ότι κάποια πράγματα, μεταξύ ενός ισχυρού και ενός ανίσχυρου, δεν είναι πια επιλογή.

Το άτομο λοιπόν, προστατεύεται ενός ισχυρού, στερούμενο τις επιλογές που υπερβάλλουν τις παγκόσμια ορισμένες γραμμές της αξιοπρέπειάς του.

Κατανοητό.

Τι γίνεται με ένα κράτος όμως;

Διαβάζω στο μνημόνιο που υπέγραψε η Ελλάδα ότι θα κάνει αποδεκτό – μεταξύ άλλων:

– Να επαναεξεταστούν οι νόμοι που έχουν ψηφιστεί από τον Φεβρουάριο και μετά,

– Να εισαχθούν στην ελληνική νομοθεσία νόμοι για την διασφάλιση των δανειστών

– Κάθε νέος νόμος που έρχεται στο κοινοβούλιο ή προς διαβούλευση, να έχει πρώτα συμφωνηθεί με τους θεσμούς αν αυτοί θεωρούν ότι τους αφορά.

Τα ίδια, πάνω κάτω, υπήρχαν και στα προηγούμενα μνημόνια.

Εδώ όμως έχω ένα πρόβλημα. Θεωρώ ότι προσβάλλεται η εθνική κυριαρχία του κράτους. Αν οι θεσμοί έχουν πρόσβαση στο νομοθετικό μας έργο, το προηγούμενο το επόμενο και το τωρινό, τότε παρεμβαίνουν στην βάση της δημοκρατίας μας. Κάθε απόφασή μας είτε ελέγχεται αν είναι παρελθοντική, είτε επιβάλλεται αν είναι τωρινή, είτε, το πιο σημαντικό απ’ όλα, πρέπει να περάσει από έγκριση από τούδε και στο εξής.

Οι δανειστές, μοιάζει λογικό, θέλουν να εξασφαλίσουν την οικονομία μας, και μέσω ημών, να εξασφαλίσουν και την επένδυσή τους. Αυτός είναι ο μοναδικός λόγος που θα μας δανείσουν, καθώς δεν μας έχουν πια καμία εμπιστοσύνη ότι θα κάνουμε αυτά που συμφωνήσαμε. Το καταλαβαίνω απόλυτα, και αντιλαμβάνομαι την θέση τους.

Η Ελλάδα από την άλλη, είναι ένα κυρίαρχο κράτος. Ακόμα και χωρίς ένα ευρώ στα ταμεία, διατηρεί την εθνική της κυριαρχία, το δικαίωμα να αποφασίζουν οι πολίτες ποιοι θα είναι οι νόμοι που θα ψηφίζονται, μέσω των εκπροσώπων τους στην βουλή που ψηφίστηκαν με κάποιες συγκεκριμένες εντολές. Ακόμα και αν πεινάει ο κόσμος, έχει δικαίωμα να αποφασίζει να πεινάσει κι άλλο (ασχέτως αν συμφωνώ, ή διαφωνώ προσωπικά) μόνος του, και χωρίς παρεμβάσεις.

Ποιος βάζει το όριο;

Ποιος είναι κατάλληλος να μας πει αν η δημοκρατία στην Ελλάδα είναι αντικείμενο διαπραγμάτευσης μίας οικονομικής συμφωνίας; Ποιος μπορεί να μας δείξει την κόκκινη γραμμή ανάμεσα στην «δίκαιη συμφωνία» που εξασφαλίζει και τις δύο πλευρές – και σε ένα Οικονομικό Πραξικόπημα; Ποια είναι η κόκκινη γραμμή της παραβίασης, ώστε να ξέρουμε αν ξεπερνιέται τώρα, ή θα ξεπεραστεί στο μέλλον για να αντιδράσουμε; Πόσο δίκαιη είναι η κραυγή #ThisIsACoup που γεμίζει το twitter για το Ελληνικό ζήτημα;

Ο μόνος λόγος που αφαιρείται το δικαίωμα από ένα άτομο η δυνατότητα να ξεπουλήσει την αξιοπρέπειά του στον δανειστή του, είναι ακριβώς γιατί είναι πιθανό να το προτείνει ακόμα και αυτοβούλως ο ίδιος, και αυτή είναι η υπέρτατη προστασία που προβάλλει ο πολιτισμένος κόσμος.

Ποιος προστατεύει ένα κράτος από το να ξεπουλήσει, στο όνομα ενός διλήμματος (σκληρού, προφανώς, όλα τα αληθινά διλήμματα είναι σκληρά) την δική του αξιοπρέπεια και των πολιτών του; Εκεί δεν οφείλεται προστασία στο άτομο που απαρτίζει το κράτος; Δεν είναι πιο σημαντική η διασφάλιση της αξιοπρέπειας του δανειζόμενου, η διασφάλιση της δημοκρατίας, από το δίλημμα που προφανώς υπάρχει;

Αν χαθούν αυτά, έχει σημασία (για παράδειγμα) σε ποιο νόμισμα έχουν χαθεί;

Είναι -τελικά- θεμιτό η δημοκρατία να είναι δανειστικός όρος;

Αυτές είναι οι σκέψεις μου, και αυτές ήταν πάντα οι σκέψεις μου άλλωστε.

Όποιος θέλει να μοιραστεί τις δικές του, τα σχόλια είναι ανοικτά.

Να εκτεθώ λίγο για τις εκλογές;

Να πω τι θέλω ως πολίτης;

Τα τελευταία χρόνια το διακύβευμα γίνεται όλο και πιο οικονομικό, ένα πεδίο για το οποίο, πραγματικά, έχω μαύρα μεσάνυχτα.

Δεν ξέρω αν θα είναι καλύτερα με ευρώ, ή με δραχμή. Δεν ξέρω αν είναι καλύτερα να χρωστάμε πολλά για λίγο, ή λίγα για πολύ. Δεν ξέρω πως δημιουργείται ένα χρέος (πλην των προφανών τρόπων) και, κυρίως, πως ξεπληρώνεται καλύτερα αυτό. Δεν ξέρω σε ποιον χρωστάμε, πόσα χρωστάμε αληθινά, πόσα σβήνονται, διαγράφονται, αν σβήνονται, αν είναι οικονομικά ηθικό καν να σβήνονται.

Υπάρχει ένας καλός λόγος γι’ αυτό, πάντως.

Η οικονομία, όταν βγαίνεις από τον μικρόκοσμο της οικογένειάς σου, γίνεται γεωμετρικά πιο περίπλοκη. Διάφοροι κανόνες που έγιναν για να καλύψουν διάφορες ιδέες που σκέφτηκαν για να ξεφύγουν από διάφορες δυσκολίες – μία ατέρμονη διαδικασία που, για κάποιους είναι ένα επάγγελμα (αν όχι ένας στόχος ζωής) και για κάποιους σαν και μένα, μία αδιανόητη λειτουργία. Και, βέβαια, όλα αυτά να μην βασίζονται αυστηρά σε μαθηματικούς κανόνες, αλλά και να διαπλέκονται διαρκώς μεταξύ τους, και να να περιέχουν και το ανθρώπινο στοιχείο – τον φόβο, την ελπίδα, παράγοντες απολύτως ελεύθερους που ακόμα και αν νομίζεις ότι τους ελέγχεις – τελικά μάλλον θα κάνεις λάθος.

Οπότε, σε μία διαβολική συγκυρία, στις τελευταίες εκλογές που το πρόσημο ήταν, ή το έκαναν αποκλειστικά οικονομικό, δεν μπορώ να μετάσχω με την συμμετοχή που τους αξίζει.

Αυτό, μου στερεί ένα βασικό, γι’ αυτές τις εκλογές, εργαλείο κριτικής

Επίσης, για να έχει ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον, δεν έχω και κομματική / πολιτική βάση. Δεν μπορώ να αυτοπροσδιοριστώ καν ως αριστερός, δεξιός ή κεντρώος – καλά καλά δεν ξέρω αν υφίστανται ακόμα αυτές οι έννοιες με την λογική που τις είχα διδαχθεί μικρός. Δεν ξέρω αν είμαι κομμουνιστής, αναρχικός, φιλελεύθερος, καπιταλιστής. Δεν είναι απαραιτήτως καλό, αυτό, δεν επιχαίρω, απλώς περιγράφω μία κατάσταση: αν το ΚΚΕ πει κάτι με το οποίο συμφωνώ, θα συμφωνήσω. Αν η Νέα Δημοκρατία πει κάτι με το οποίο συμφωνώ, θα συμφωνήσω επίσης. Αν οι Φιλελεύθεροι πουν κάτι που βγάζει νόημα, θα συμφωνήσω.

Επειδή δεν ξέρω που βρίσκομαι, δεν ξέρω και ποιος έχει δίκιο. Όλα στο κράτος, ή όλα στους ιδιώτες; Αυτό είναι σαφέστερο: το νερό πχ, δεν εμπιστεύομαι έναν άλλον να μου το παρέχει όπως νομίζει. Την υγεία, το ίδιο. Την παιδεία, το ίδιο. Αυτά θέλω να υπάρχουν κάτω από τον πολιτικό έλεγχό μου, ώστε να είμαι πιο σίγουρος ότι διασφαλίζω ότι θα πάνε σε όλους. Ταυτόχρονα όμως, θέλω καλύτερη υγεία, θέλω καλύτερη παιδεία, θέλω καλύτερο νερό – και δεν έχω πρόβλημα κάποιος που είναι καλύτερος να κερδίσει από αυτό. Και όσο περισσότερες οι επιλογές του προϊόντος του, τόσο περισσότερα να κερδίσει αν είναι καλύτερος. Κανένα πρόβλημα δεν έχω.

Δεν ξέρω αν υπάρχει πολιτικός χώρος (όχι κομματικός, πολιτικός) που να το εκφράζει καλύτερα, οπότε φευ, θα το ονομάσω μόνος μου «κεντρώος» και ο,τι βγει. Για την κουβέντα το κάνω μόνο άλλωστε.

Αυτά, δεν βοηθάνε καθόλου την πολιτική και κομματική μου επιλογή. Ξεκινάω ήδη όντας μη αρτιμελής, με βασικά μέλη μου να λείπουν. Όπως είπα, δεν επιχαίρω – ούτε ντρέπομαι ιδιαιτέρως. Μακάρι να ήταν αλλιώς, δεν είναι, πάμε με ο,τι έχουμε.

Μου ενισχύει όμως τα άλλα.

Ενώ αδυνατώ να κρίνω αν η μία ή η άλλη οικονομική κατεύθυνση είναι σωστή, τα αποτελέσματά της – τα βραχυχρόνια, όχι απαραιτήτως τα μακροχρόνια – είναι τριγύρω μου και βοηθούν την απόφασή μου.

Ενώ δεν ξέρω αν πρέπει να έχουμε ευρώ, ή δραχμή, ξέρω ότι οι άνθρωποι δεν πρέπει να πεινάνε. Κανείς. Όλοι οι άνθρωποι πρέπει να έχουν πρόσβαση σε φαγητό. Σε νερό. Σε παιδεία. Σε υγεία. Σε στέγαση.

Μοιάζουν ουτοπικά;

Έχω διαφωνήσει επ’ αυτού και στο παρελθόν. Δεν είναι ουτοπικά, είναι θέμα προτεραιοτήτων. Αν οι μισοί πεινάνε, και το ένα τοις εκατό έχει πρόσβαση σε κρέας, θα προτιμήσω να έχουν όλοι ψωμί. Ένα μικρό καρβελάκι, έστω. Αυτό, για μένα είναι προτεραιότητα, όχι όνειρο. Είναι εφικτό, απλώς ίσως δεν είναι ιδιαιτέρως επιθυμητό για όλους. Κατανοώ: Ούτε και γω θα ήθελα να χάσω την ελευθερία του να δημιουργώ και να πληρώνομαι γι’ αυτό – αλλά -προτεραιότητες- αυτό το θεωρώ πιο σημαντικό.

Μοιάζουν οικονομικά – ένας τομέας που ξεκαθάρισα ότι δεν έχω ιδέα γι’ αυτόν;

Μοιάζουν – αλλά για μένα δεν είναι. Εκτός και αν αυτή η χώρα δεν έχει ούτε ένα ευρώ (ή δραχμή) στα ταμεία της ΟΛΑ είναι θέμα προτεραιοτήτων – έτσι το βλέπω. Άρα, η πολιτική μου κατεύθυνση είναι «με ο,τι έχουμε πάμε, αρκεί να έχουν όλοι τα ελάχιστα»

Κουτή, απλοϊκή, αυτή είναι η σκέψη μου μ’ αυτήν πορεύομαι. Αν έχεις και εσύ μια ψήφο, συγχαρητήρια, δεν πάω να σε πείσω, έχουμε ισόποσο μερίδιο ευθύνης, το ένα δεκάκις εκατομμυριοστό έκαστος, μπορεί τα δικά σου κριτήρια να είναι καλύτερα, μπράβο. Εγώ, έτσι.

~

Πάμε να δούμε τώρα τι συμβαίνει.

Από το 2009 – και κυρίως την τελευταία διετία, όποιος διαβάζει το blog μου θα δει ότι με απασχολούν πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Ο φασισμός, η επιβολή με την βία. Ο νεοναζισμός, η λατρεία του φύρερ. Τα ανθρώπινα δικαιώματα, όσων τους έχουμε στερήσει την δύναμη να τα διεκδικήσουν, των αντιδρούντων, των μεταναστών, των ομοφυλοφίλων, των φτωχών, κλπ. Η ανεξέλεγκτη, ατιμώρητη κρατική βία. Η δικαιοσύνη, ευρύτερα, όταν βλέπω να μην στέκεται αντάξια του ρόλου που εγώ, προσωπικά, της έχω θέσει (ανεξαρτήτως νόμων, με την δική μου, απολύτως υποκειμενική ηθική).

Θα ήθελα να ασχολούμαι με πεζά πράγματα, αλλά οι διαρκείς ήττες σε όλους αυτούς τους τομείς με εμποδίζουν.

Έχω λοιπόν την υποχρέωση με βάση τις αξιακές μου κόκκινες γραμμές (όχι με σειρά προτεραιότητας) να ψηφίσω το κόμμα που είτε θα κάνει, είτε πιστεύω ότι μπορώ να πιέσω ώστε να κάνει τα εξής:

– Θα δώσει (επιτέλους) δικαίωμα σύναψης συμφώνου συμβίωσης στους ομοφυλόφιλους .

– Προσωπικά, δεν έχω καμία αντίρρηση ευρύτερα να δώσει και δικαίωμα υιοθεσίας, αλλά αναγνωρίζω ότι το πλαίσιο της υιοθεσίας ακόμα και σε ετεροφυλόφιλους είναι ήδη μπλεγμένο, και πρέπει να αντιμετωπιστεί συνολικά.

– Θα διαχωρίσει την θρησκευτική εξουσία, από την πολιτική εξουσία. Ακόμα και σε επίπεδο οικονομικό, αλλά (επειδή είναι αναγνωρίζω την πολυπλοκότητα) θα επιμείνω κυρίως σε επίπεδο κράτους. Αίτημά μου, πάντως, είναι και στα δύο.

– Θα σεβαστεί την ανθρώπινη αξιοπρέπεια όλων όσων ζουν σ’ αυτά τα γεωγραφικά σύνορα ανεξαρτήτως ποιοι είναι. Αν κάποιος είναι εδώ, θα αποκτήσει έστω και το ελάχιστο επίπεδο ανθρώπινης διαβίωσης. Θα έχει την ελευθερία του, είτε να ταξιδέψει, είτε να μείνει εδώ και να μεγαλουργήσει. Όπου και αν γεννήθηκε, ο,τι γλώσσα και να μιλάει, σε ο,τι θεό και αν πιστεύει, να έχει την ίδια αντιμετώπιση από το κράτος. Αν γεννήθηκε εδώ, θα τον αναγνωρίσει ως πολίτη αυτής της χώρας, δίνοντας του το δικαίωμα να συμμετέχει στα κοινά. Αν έχει μείνει εδώ αρκετό καιρό και μπορεί, και το επιθυμεί και ο ίδιος, επίσης.

– Θα εξασφαλίσει ισονομία στους πολίτες της. Ουδείς πιο ευνοημένος από άλλους, όποια και να είναι η σχέση του με την εξουσία. Θα τιμωρήσει όσους εκμεταλλεύτηκαν στο παρελθόν αυτήν την σχέση, ακόμα και σε πολιτικό επίπεδο αναλογικά με τον βαθμό της εκμετάλλευσής τους – και πάντως όχι εκδικητικά. Δεν θα εμποδίσουν οι συμμαχίες την ιστορική απόδοση δικαιοσύνης.

– Θα διεξάγει μια λογιστική και όχι μόνο αποτίμηση του παρελθόντος, και θα φροντίσει ώστε στο μέλλον, κάθε έλεγχος να γίνεται ευκολότερα, και με μεγαλύτερη διαφάνεια.

– Θα εξασφαλίσει ότι η «νόμιμη» βία που μπορεί να ασκήσει ως κράτος, θα είναι η ελάχιστη δυνατόν στους πολίτες του. Ότι αυτοί θα μπορούν να διαμαρτύρονται, αν διαφωνούν με την πολιτική του – χωρίς να ανησυχούν για την σωματική τους ακεραιότητα. Αίτημά μου είναι το κράτος όχι απλώς να ανεχθεί, αλλά να προστατέψει τις πορείες και τις διαδηλώσεις, αν αυτές κινδυνέψουν, και να φροντίσει ώστε να υπάρξουν οι δίαυλοι οι πολίτες σε κάθε περίπτωση να μπορούν να εκφραστούν όσο το δυνατόν πιο ελεύθερα. Απόλυτο αίτημά μου είναι όσοι εκμεταλλεύονται με οποιονδήποτε τρόπο την δυνατότητα του κράτους να ασκεί «νομιμη» βία, να τιμωρούνται παραδειγματικά. Καμία ΕΔΕ πια στο αρχείο.

– Θα εξασφαλίσει ώστε να υπάρχει σεβασμός στην δημοκρατία. Όχι μόνο οι πολίτες να συναποφασίζουν για τις σημαντικότερες εκ των αποφάσεων που τους αφορούν: Σεβασμός στο κοινοβούλιο και τις λειτουργίες του. Σεβασμός στους βουλευτές, και την θέση τους. Οι νόμοι να είναι σαφείς και να δίνεται η δυνατότητα να αρνηθεί κάποιος μόνο έναν εξ αυτών, όχι το σύνολό τους. Να δίνεται χρόνος για να παρθούν οι αποφάσεις. Να μην παίρνονται όσο είναι δυνατό σημαντικές αποφάσεις ερήμην του κοινοβουλίου.

– Θα φροντίσει ώστε οι κανόνες να είναι ξεκάθαρα ορισμένοι, και εύκολα κατανοήσιμοι απ’ όλους. Οι νόμοι θα είναι σαφείς, και για όλους. Η φορολογία θα είναι δίκαιη, και οι πολίτες θα έχουν τον χρόνο να προετοιμαστούν για να αντεπεξέλθουν. Οι επιχειρήσεις θα έχουν ένα ξεκάθαρο πλαίσιο λειτουργίας, και το κράτος θα επενδύσει στον έλεγχο της τήρησης αυτού του πλαισίου ως οφείλει. Ως όφελος, ελπίζω ότι οι άνθρωποι θα επιστρέψουν στην χώρα τους, αν αυτή εγγυηθεί ότι οι κανόνες, ακόμα και αν είναι σκληροί, θα είναι δίκαιοι και ξεκάθαροι για όλους.

– Θα έχει μία αξιοπρεπή παρουσία ως κράτος. Θα επικοινωνεί με σεβασμό στους πολίτες του. Μέλη του δεν θα αγνοούν πχ βασικά ανθρώπινα δικαιώματα στις δηλώσεις τους. Μέλη του δεν θα είναι ποινικά άτρωτοι, ούτε θα εκμεταλλεύονται την θέση τους είτε για προσωπικό, είτε για κομματικό όφελος. Αν συμβεί κάτι εξ’ αυτών, θα τιμωρούνται παραδειγματικά.

– Θα προσφέρει τις βάσεις για μία ειλικρινή διαδικασία δημοσιογραφικού προς εκείνο ελέγχου. Θα απέχει από τις κρατικά ελεγχόμενες πληροφορίες, αντικαθιστώντας τις με δημόσια ελεγχόμενες, και ακόμα και αυτό, στο μικρότερο δυνατόν βαθμό.

– Θα αποκτήσει ευθύνες για τις επιλογές του. Δεν θα είναι οι πράξεις του απόρροια εντολών τρίτων, αλλά ξεκάθαρες, δικές του επιλογές, για τις οποία αντίστοιχα θα κριθεί και αναλόγως όταν το κρίνουν σκόπιμο οι πολίτες.

– Θα φροντίσει ώστε όλοι, ΟΛΟΙ οι πολίτες αυτής της χώρας να έχουν πρόσβαση σε φαγητό, νερό, ρεύμα, παιδεία, υγεία, στέγη, επικοινωνία, αξιοπρέπεια. Πόσο απ’ όλα αυτά; Δεν ξέρω, ειλικρινά. Το περισσότερο δυνατόν.

~

Θεωρώ τα αιτήματά μου δίκαια. Υποθέτω ότι πιάνουν από τον φιλελεύθερο μέχρι τον κομμουνιστή (έχοντας μία επιφύλαξη για τους ομοφυλόφιλους και τα δικαιώματά τους) αλλά γενικά, νομίζω ότι είναι δίκαια αιτήματα.

Νομίζω ότι αυτές οι προτεραιότητες, θα δημιουργήσουν μία κοινωνία όπου η οικονομική ανάπτυξη θα είναι πιο εύκολη, αν όχι δεδομένη. Ισονομία, δικαιοσύνη, αξιοπρέπεια των πολιτών – αν εξασφαλίσουμε αυτά, τότε θα αποτελέσουν μία εξαιρετική βάση για να χτιστούν οι υπόλοιπες δομές, πχ της οικονομίας, τις οποίες μπορεί να αγνοώ.

Τι εννοώ:

~

Σήμερα, έχουμε απόλυτη έλλειψη από αυτά. Ζούμε σε ένα κράτος που τα αιτήματά μου λοιδορούνται και καταπατούνται το ένα μετά το άλλο, ατιμώρητα. Άνθρωποι αδικούνται, πεινούν, πεθαίνουν, βασανίζονται, εξαφανίζονται σε φυλακές. Κάθε έννοια δικαιοσύνης έχει χαθεί, κάθε έννοια ουσιαστικής δημοκρατίας έχει καταποντιστεί με πολυνομοσχέδια, βιαστεί με επείγουσες πράξεις νομοθετικού περιεχομένου. Έχει χαθεί κάθε έλεγχος, με μία απίστευτη διαπλοκή τραπεζών, μέσων ενημέρωσης και κράτους, όπου αλληλοστηρίζονται με εξωφρενικές αποφάσεις κατά παράβαση κάθε έννοιας ισονομίας. Η αστυνομία χτυπά, βασανίζει, φυλακίζει εντελώς διακριτά και επιλεκτικά. Οι πολίτες μεταναστεύουν μην αντέχοντας τον παραλογισμό και την αναξιοκρατία. Ο φασισμός εκπροσωπείται απρόσκοπτα και μέσα στο κοινοβούλιο, και όχι μόνο από τα χαρακτηρισμένα ως ακροδεξιά κόμματα. Γελοίοι, μικροί άνθρωποι, εκθέτουν την χώρα διαρκώς, όχι μόνο εντός, αλλά και εκτός. Οι κανόνες είναι διάτρητοι, οι αποφάσεις παίρνονται στο πόδι, αδιαφορώντας για τις συνέπειες, και ανακαλούνται μόνο όταν η πίεση έχει ξεπεράσει την αντοχή της.

Ένα κράτος που με εκμεταλλεύεται, ένα κράτος που με αγνοεί, ένα κράτος που με μισεί.

Όσο και αν οι οικονομικές θεωρίες μου είναι άγνωστες, και η άγνοια αυτή δεν βοηθάει στην κριτική μου, πιστεύω ότι αυτό το κράτος δεν θα καταφέρει ποτέ να σταθεί αντάξιο οποιασδήποτε επένδυσης και οικονομικής ευημερίας, όσα ευρώ και να έρθουν στα χέρια του. Κανείς στα συγκαλά του ούτε στην Ελλάδα – μα ούτε περισσότερο στην Ευρώπη δεν θα στηριχθεί σε αυτά τα πρόσωπα που στα όρια της ψυχολογικής παράνοιας έχουν χάσει την στήριξη ακόμα και των ίδιων των αξιοπρεπέστερα στεκόμενων στελεχών τους. Οι πολίτες του το μισούν -ακόμα και αν εκβιάζονται (με, ή χωρίς εισαγωγικά) πανταχόθεν για να το στηρίξουν ακόμα λίγο.

Αυτό ζω σήμερα, αυτό θεωρώ ότι ζούμε όλοι σήμερα, και αυτό επιθυμώ όσο το δυνατόν περισσότερο να αλλάξω.

~

Υποστηρίζω ότι η επιλογή, έρχεται ανάποδα. Αντί να κρίνουμε με βάσει το οικονομικό πλαίσιο, να κρίνουμε με βάση τις ανθρώπινες, (και πολυκομματικές) αξίες. Αυτή είναι η δική μου προτεραιότητα για την ψήφο μου. Και υποστηρίζω, χωρίς να ζητώ το αλάθητο για την άποψή μου, ότι ένα αξιοπρεπέστερο κράτος, με αξιοπρεπέστερους πολίτες, πιο ελεύθερους, θα έχει την δυνατότητα μετά να ορθοποδήσει σε όποιον άλλον τομέα επιθυμεί.

Αντιλαμβανόμενος πόσο σημαντικό είναι η πολυδιαφημισμένη οικονομία της, θέλω να αποκτήσει τις σωστές βάσεις για να ανθίσει. Δεν θα φέρει το χρήμα την ανθρωπιά που μας λείπει. Δεν θα φέρουν τα ευρώ καλύτερες συνθήκες για την Αμυγδαλέζα ή το Κολαστήριο – όταν οι άνθρωποι που διοικούν δεν είναι ικανοί καν να φερθούν ανθρώπινα στον πιο αδύναμο – ακόμα και αν αυτό δεν κοστίζει. Είναι χαμένη η μάχη έτσι. Αντίθετα, η αξιοπρέπεια, η ελπίδα για ισονομία και δικαιοσύνη, η ανθρωπιά θα φέρει, αν είναι να έρθει ποτέ τελικά, την καλύτερη οικονομία που ονειρευόμαστε όλοι.

Θέλω να αλλάξει αυτή η χώρα ανάποδα. Πρώτα από τους ανθρώπους της.

Και θα συνεχίσω να επιμένω, όποια και να είναι η αυριανή κυβέρνηση, να πολεμάω για να πετύχω ακριβώς αυτό, να γίνουν σεβαστές οι κόκκινες γραμμές μου, οι αξίες μου, οι ελπίδες και τα πιστεύω μου.

Ως οφείλω σαν πολίτης.

Καλή ψήφο σε όλους 🙂

~

Υ.Γ.: Έχω αναφερθεί στο παρελθόν σ’ αυτήν την θέση: Ανάπτυξη. Ίσως αξίζει τον κόπο.

Πρώτα, μια προσωπική στιγμή.

Στις 6 Μαϊου του 2010, μία κρίσιμη, κρισιμότατη ψηφοφορία γινόταν στην Βουλή. Το πρώτο μνημόνιο, υπο πρωθυπουργίας Γιώργου Παπανδρέου κατατίθετο, και οι βουλευτές ήταν υποχρεωμένοι να αποφασίσουν αν θα το κάνουν δεκτό, ή όχι.

Εκείνη την ημέρα, είχαμε τέσσερις διαγραφές βουλευτών: τρεις από το ΠΑΣΟΚ, των Σακοράφα – Οικονόμου – Δημαρά, αυτών δηλαδή που δεν ψήφισαν το μνημόνιο, και μία από την Νέα Δημοκρατία, της Μπακογιάννη, που το ψήφισε κόντρα στην -τότε- γραμμή του κόμματός της.

Γνωρίζομαι με την Σακοράφα πολλά χρόνια, πριν ακόμα αναμιχθεί στην πολιτική, και η γνώμη μου γι’ αυτήν δεν είναι ιδιαιτέρως αντικειμενική, ας ληφθεί αυτό σοβαρά υπόψιν. Δεν είχα όμως ποτέ πρόβλημα να της πω την γνώμη μου (το ‘χουν αυτό οι φιλίες) όπως πχ ότι δεν θα την ψήφιζα ποτέ με το ΠΑΣΟΚ, γιατί δεν ήθελα η προσωπική μας σχέση να γίνει γέφυρα σε κάτι που ένιωθα βαθιά, ιδεολογικά αντίθετος.

Στις 6 Μαίου του 2010, είδα ότι έκανα πολύ καλά που εμπιστεύτηκα πάντοτε την πολιτική της κρίση, όμως. Γιατί όπως και γω, έτσι και αυτή δεν καλυψε τα προσωπικά της πιστεύω με την όποια «υποχρέωση» νιώθει κανείς στο κόμμα, και, έτσι πίστευε, σωστά ή λάθος, στην πρώτη σοβαρή ψηφοφορία που ζητήθηκε η γνώμη της, την είπε – χωρίς να υπολογίσει το πολιτικό κόστος τότε.

Και εγώ ένιωσα περηφανος για την απόφασή της. Γιατί αν την είχα ψηφίσει, αυτήν την αντίδραση θα περίμενα – αυτά είχε υποσχεθεί στους προεκλογικούς της λόγους, αυτά είχε πρεσβεύσει με την κάθοδό της, και αυτά τήρησε όταν ένιωσε ότι η γραμμή του κόμματός της – άλλαξε.

Δεν είναι μία άγιογραφία τούτο εδώ. Δεν είναι η Σοφία υποψήφια, γι’ αυτό και δεν είχα άλλωστε μοιραστεί την σκέψη μου παλαιότερα. Δεν είναι καν η Σοφία το θέμα: θα μπορούσε κάλλιστα το θέμα να είναι η Ντόρα, που δεν την ξέρω, και που δεν θα μας έλεγες ποτέ «φίλους», αλλά στάθηκε απέναντι στην γραμμή του κόμματός της, τότε – γιατί έκτοτε πολλά άλλαξαν, τέλος πάντων, και την οποία επίσης παραδέχθηκα, αν πίστευε ότι έκανε το σωστό για την προσωπική της ηθική.

Και οι δύο κυρίες, δικαιώθηκαν. Για την μεν Σοφία, όσα καταστροφικά προέβλεπε τότε για το μνημόνιο έγιναν (θεωρώ) και με το παραπάνω, για την δε Ντόρα, το κόμμα της γύρισε στο μέτωπο της «λογικής» της όταν… τελείωσαν οι επόμενες εκλογές.

Πίστευα τότε, και πίστευα και από παλαιότερα ότι οι βουλευτές είναι όντα αυτόφωτα, ή θα έπρεπε να είναι, αυτοί στέκονται μπροστά στο κοινό τους και υπόσχονται, αυτοί οφείλουν να το εκπροσωπήσουν αργότερα με το 1/300 της δύναμής τους, αυτούς ορίζουν οι ψηφοφόροι ως εκφραστές τους, γι’ αυτό και επιλέγουν συχνά μεταξύ πολλών υποψηφίων ακόμα και στο ίδιο κόμμα σε μία περιφέρεια, γιατί επιλέγουν ανθρώπους, όχι κόμματα.

Κρατήστε το αυτό: επιλέγουν ανθρώπους, όχι κόμματα. Τα κόμματα έρχονται ως φυσική συνέπεια του αριθμού των ανθρώπων που τα στηρίζουν στην βουλή. Όχι το αντίθετο.

Πάμε στο σήμερα.

Τυχαία έπεσε το μάτι μου σ’ αυτό το άρθρο: ο Σταμάτης, της Νέας Δημοκρατίας, εγκαλεί τον Σύριζα για τον «Κώδικα Δεοντολογίας Βουλευτών του», τον οποίο ορίζει ως αντιδημοκρατικό.

Δεν είχα πάρει χαμπάρι.

Πάω λοιπόν να διαβάσω για τον Κώδικα Δεοντολογίας από μία αξιόπιστη πηγή: Κώδικας δεοντολογίας για τους υποψηφίους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ

Δεν είμαι εις θέση να πάρω θέση για όλα, μα κάτι μου χτυπά αμέσως άσχημα:

2. α) Όλοι/ες οι βουλευτές που εκλέγονται με τα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ δεσμεύονται πολιτικά και ηθικά ότι η έδρα που καταλαμβάνουν ανήκει στο κόμμα και όχι στους/στις ίδιους/ες.

Η έδρα που καταλαμβάνουν ανήκει στο κόμμα, και όχι στους ίδιους.

Αφήνω κατά μέρος την πρακτική θέση αυτού του σκεπτικού, και μένω αποκλειστικά στην ηθική, που επικαλείται και ο κώδικας:

Είναι ποτέ δυνατόν;

Είναι-ποτέ-δυνατόν;

Ένα αριστερό κόμμα, ζητά από τους υποψηφίους να αποδεχθούν ηθικά και πολιτικά ότι η θέση που θα πάρουν ανήκει στο κόμμα; Και αν διαφωνήσουν; Και αν κάποια στιγμή το κόμμα δεν κάνει ο,τι υποσχέθηκε οτι θα κάνει;

Είναι υποχρεωμένοι, εκτός από το να εγκαταλείψουν την κοινοβουλευτική του ομάδα, να παραιτηθούν και από την βουλευτική τους έδρα – αυτό είναι το «ηθικό», και το «πολιτικό» που πρέπει να κάνουν;

Για να έρθουν άλλοι, που δεν θα διαφωνήσουν, και αν αντιδράσουν σε κάτι άλλο να έρθουν άλλοι μετά από αυτούς που δεν θα διαφωνήσουν – αρκεί το κόμμα, για τα τέσσερα χρόνια της κυβερνητικής ύπαρξής του, να δρα ανεξέλεγκτο;

Όχι, όχι – και πάλι όχι.

Ένα τέτοιο αίτημα δεν είναι ούτε ανθρωπίνως, ούτε πολύ περισσότερο πολιτικά ηθικό. Το ότι δεν μπορεί να επιβληθεί καθώς το σύνταγμα και ο κανονισμός της βουλής προβλέπει βουλευτές, και όχι κομματικά πρόβατα, δεν το κάνει ευκολότερο να γίνει αποδεκτό, το κάνει απείρως δυσκολότερο.

Γιατί αν είχε, έστω και παράλογα, την συνταγματική/βουλευτική στήριξη θα ήταν, τουλάχιστον νόμιμο. Τώρα, είναι σαν να ζητάς από κάποιον πριν τον προσλάβεις, να υπογράψει ότι αρνείται την αποζημίωσή του αν απολυθεί. Μπορεί αυτό να εκπέσει σε κάθε δικαστήριο, ή ο βουλευτής να μην έχει καμία υποχρέωση να τηρήσει αυτήν την αισχρή δεύσμευση, μα το πρόβλημα είναι σημαντικό:

Τι βουλευτής είναι;

Πως θα σταθεί μπροστά μου να διεκδικήσει την ψήφο μου, έναντι του διπλανού του συνοδοιπόρου, όταν θα ξέρουμε όλοι ότι δεν ψηφίζουμε ανθρώπους, με νου και γνώση, με την βαρύτητα όταν λέει όχι να εκπροσωπεί και τους ανθρώπους που έπεισε με τις προτάσεις του, αλλά εγκαταλείπει, τόσο εύκολα την μάχη της εκπροσώπησής τους για κάποιον άλλον, πιο πειθήνειο;

Αν διαβάσει κανείς το blog μου, είμαι αναφανδόν εναντίον της διακυβέρνησης Σαμαρα/Βενιζέλου. Εχω πολύ περισσότερο απο οικονομικούς λόγους να στέκομαι απέναντι στις αποφάσεις τους. Και το γεγονός ότι το καταγγέλει ο ..Σταμάτης δεν είναι αρκετό για να στρέψω το βλέμμα μου αλλού:

Αυτή η υποταγή στον κώδικα δεοντολογίας, ακόμα και αν έγινε από καλή πρόθεση σε κάποια από τα μέρη του, περιέχει μέσα (τουλάχιστον) έναν κανονα που είναι ανήθικος, και πιστεύω ότι πρέπει όχι μονο να γίνει αντιληπτή η ανηθικότητά του, αλλά να καταδικαστεί από όλους όσους, και κυρίως όλους όσους, πιστεύουν ότι μία άλλη ελλάδα είναι εφικτή.

Δεν ξεκινάμε καλά, «σύντροφοι». Ανακαλέστε αυτό το σίχαμα, είναι απείρως καλύτερη μία συγγνώμη, μία αναδιατύπωση, από το να κατέβουν αυτολογοκριμένα πρόβατα στην βουλή.

Δεν θα πάει καλά αυτό.

Κανέναν δεν θα ωφελήσουν κομματικά δεμένοι βουλευτές – ούτε εσάς, ούτε την δημοκρατία, ούτε το μέλλον μας.

.
Υ.Γ.: Και επειδή έχω κράξει στο παρελθόν το ίδιο πράγμα από άλλη σκοπιά, σειρά σας λοιπόν, το:

«Δεν δεχόμαστε μαθήματα δημοκρατίας από κόμματα που λειτουργούν με βάση το «ενός ανδρός αρχή», που έχουν παραβιάσει κάθε έννοια λαϊκής κυριαρχίας και αντιμετωπίζουν τόσο τους πολίτες, όσο και τους βουλευτές τους ως πρόβατα.»

ως απάντηση, ΔΕΝ είναι απάντηση. Είναι «θα κάνουμε ο,τι θέλουμε – γιατί εσείς είστε χειρότεροι«.

Ούτε αυτό μας πήγε ως τώρα πολύ καλά, «σύντροφοι».

Υ.Γ.2: Για όσους «φίλους» ανησυχήσουν, καλύτερα να ειπωθεί τώρα – παρά μετά. Το αν ήρθε σε κρίσιμη προεκλογική περίοδο για την χώρα, χέστηκα – είναι ευθύνη του κόμματος, όχι δική μου. Να μην έφερναν τέτοια σιχάματα, να μην αντιδρούσα. Θα ακούσω πάντως, με καθαρό μυαλό, κάθε άποψη που θα μου πει «έχεις λάθος, άκου κι αυτό».

Υ.Γ.3: Για όσους «εχθρούς» (έχω έναν τουλάχιστον τέτοιο στο μυαλό μου) σπεύσουν να εκμεταλλευτούν το άρθρο για την επικράτηση του κόμματός τους, ας αναρωτηθούν αν είχαν πρώτα την ηθική να αντιδράσουν, όταν πχ οι άνθρωποι στις Αμυγδαλέζες έραβαν τα χείλη τους, γιατί το ίδιο το κόμμα τους με την στήριξή τους, τους έθαβε ακόμα βαθύτερα στην κόλαση της άδικης φυλάκισής τους. Αν όχι, αν επικράτησε πρώτα το κόμμα, ή πρώτα η θέση τους, ας το αναγνωρίσουν τουλάχιστον πρώτα ότι κάποιοι άνθρωποι προσπαθούν (όσο μπορούν) να στέκονται τίμιοι σε ο,τι λάθος θεωρούν ότι βλέπουν. Τουλάχιστον αυτό.

Σήμερα, σε συνέντευξη τύπου που έδωσαν ο Πάνος Καμμένος και ο Παύλος Χαϊκάλης, κατήγγειλαν δημόσια προσπάθεια χρηματισμού του δεύτερου για να ψηφίσει υπέρ του υποψηφίου της κυβέρνησης Σταύρου Δήμα στην προεδρική εκλογή.

Ανέφεραν ότι έχουν ήδη πάει στην δικαιοσύνη, έχουν καταθέσει ήδη από την πρώτη συνάντηση, έχουν καταγεγραμμένα στοιχεία των συναντήσεων αυτών, η εισαγγελία έχει παραλάβει το περιεχόμενό τους, και έχουν κατονομάσει τον μεσάζοντα που υποσχέθηκε τα χρήματα στον Π. Χαϊκάλη.

Ως εδώ η είδηση, απλή, καθαρή, κατανοητή – πάμε στις σκέψεις μου.

~

Από την πρώτη στιγμή, παρέμεινα φειδωλός στο να εκφέρω την σκέψη μου για ποιον εκπροσωπούσε ο μεσάζοντας. Κυρίως επειδή έχω τις επιφυλάξεις μου για το πόσοι άνθρωποι θέλουν την συνέχιση αυτής της κυβερνητικής πολιτικής, και για ποιους σκοπούς:

• Είναι αυτοί που φοβούνται ότι θα χάσουν τις θέσεις τους,
• Είναι αυτοί που ονειρεύονται ότι μέσα στην κρίση θα έχουν περισσότερες ευκαιρίες,
• Είναι αυτοί που πιστεύουν ότι ο κύριος αντίπαλος είναι φαιδρός, και ανησυχούν ειλικρινά,
• Είναι αυτοί που δεν θέλουν να χάσουν την προστασία της κυβέρνησης και φοβούνται μην καταλήξουν αύριο στην φυλακή,
• Είναι αυτοί που δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, καθώς βρίσκουν την σοβαρότερη εκ των διαθέσιμων επιλογών την παρούσα κυβέρνηση.

Υπάρχουν λόγοι να στηρίξεις δηλαδή αυτήν την κυβέρνηση – και σέβομαι απολύτως μερικούς από αυτούς τους λόγους (σέβομαι, όχι απαραίτητα συμφωνώ). Αλλά επειδή κάποιους άλλους από αυτούς τους λόγους δεν τους σέβομαι, είναι πιθανό, και ούτε καν απαραίτητα με κυβερνητική διαταγή, κάποιοι να πήραν …πρωτοβουλίες, μη χαθεί ο λόγος ύπαρξής τους.

Το κύριο πρόβλημά μου δηλαδή, παραδόξως, δεν βρίσκεται στην απόπειρα δωροδοκίας εν ενεργεία βουλευτή – όσο και αν σου φαίνεται απίστευτο αυτό.

Άσε με να σου εξηγήσω.

~

Μόλις η υπόθεση παίρνει δημοσιότητα, το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας με τον Α. Παπαμιμίκο, γραμματέα της Πολιτικής Επιτροπής της ΝΔ βγάζει μία ανακοίνωση.

Ας δούμε πρώτα ποια ανακοίνωση θα ήθελα εγώ από το κυβερνών κόμμα:

Η Νέα Δημοκρατία, με απόλυτη πίστη στους θεσμούς της δικαιοσύνης και της δημοκρατίας, βλέπει με μεγάλη απογοήτευση την καταγγελία του κ. Χαϊκάλη. Το αν ευσταθεί ή όχι θα το αποφανθούν τα αρμόδια όργανα, εμείς όμως, σε κάθε περίπτωση, καταδικάζουμε απόλυτα κάθε απόπειρα αλλοίωσης της βουλευτικής συνείδησης, στεκόμαστε δίπλα σε όποιον στηρίζει με στοιχεία μία τέτοια καταγγελία από όποιον χώρο και αν ανήκει, και γινόμαστε αρωγοί σε κάθε προσπάθεια να μην πληγωθεί η δημοκρατία στις δύσκολες στιγμές που περνάει ο τόπος.

Πιστεύουμε βαθύτατα ότι ο μόνος τρόπος να μην πάνε χαμένες οι θυσίες του Ελληνικού λαού είναι να μην υποθηκεύσουμε το μέλλον της χώρας με διχαστικές εκλογές αυτήν την στιγμή, αλλά, προφανώς και σε κάθε περίπτωση, αυτό δεν μπορεί να γίνει με τέτοιες πρακτικές, που είναι απολύτως καταδικαστέες.

Αυτή, για μένα θα ήταν μία τίμια δήλωση. Πιστεύουμε ότι πρέπει να προχωρήσουμε με κυβέρνηση τετραετίας, να ολοκληρώσουμε το έργο μας, αλλά επ’ ουδενί με αυτόν τον τρόπο, αυτό θα ήταν ντροπή για την δημοκρατία.

Ας δούμε την ανακοίνωση που έγινε.

«Η Δικαιοσύνη είναι ανάγκη να αποφανθεί άμεσα. Από τη στιγμή που η έρευνά της δεν τεκμηριώνει οτιδήποτε, αποκαλύπτεται πως πρόκειται για μια στημένη προβοκάτσια. Πρέπει να δοθεί ένα τέλος, εδώ και τώρα, σ’ αυτό το άθλιο παιχνίδι με τους θεσμούς και τη χώρα» δήλωσε ο κ. Παπαμιμίκος.

«Την προβοκάτσια αυτή ξεκίνησε πριν τρεις μήνες ο ΣΥΡΙΖΑ και τη συνεχίζουν οι ΑΝΕΛ. ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ προσπαθούν να εκβιάσουν και να τρομοκρατήσουν βουλευτές. Μολύνουν το πολιτικό περιβάλλον επιδιώκοντας ανώμαλες εξελίξεις» πρόσθεσε ο γραμματέας της ΝΔ.

Σύμφωνα με τον Ανδρέα Παπαμιμίκο «το πρόσωπο που σύμφωνα με τις καταγγελίες καταγγέλλεται από τους Ανεξάρτητους Έλληνες υπήρξε στενός συνεργάτης του Π.Καμμένου. Τον συνόδευσε στη συνάντησή του με τον Αλέξη Τσίπρα στις 22.03.2013. Τον συνόδευσε στην επίσκεψή του στην Κύπρο την 01.04.2013. Και είναι βασικός μάρτυρας υπεράσπισής του στην υπόθεση των CDS. Ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του».

Είναι στημένη προβοκάτσια, ένα άθλιο παιχνίδι με τους θεσμούς, θέλουν να τρομοκρατήσουν βουλευτές, το ξεκίνησε ο Σύριζα, μολύνουν το πολιτικό περιβάλλον, θέλουν ανώμαλες εξελίξεις, είναι συνεργάτης του Καμμένου ο μεσάζοντας και βασικός υπερασπιστής του. Και για κερασάκι, παντού «φωτογραφίες που φέρεται να προέρχονται από τη ΝΔ» με τον μεσάζοντα και τους Καμμένο – Τσίπρα στο ίδιο τραπέζι από το 2013.

Ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του.
~

Λοιπόν.

Άνθρωποι να προσπαθήσουν να επηρεάσουν βουλευτές θα υπάρχουν πάντα. Όποιοι και αν είναι οι λόγοι τους, είτε «εθνικοί», είτε ιδιοτελείς, όποιοι και να είναι οι τρόποι τους, είτε πείθοντας, είτε χρηματίζοντας, είτε εκβιάζοντας, πάντα κάποιοι θα προσπαθούν να επηρεάσουν την εξουσία.

Η δικαιοσύνη είναι υπεύθυνη γι’ αυτό, και ουδείς άλλος. Είτε ο Καμμένος και ο Χαϊκάλης ψεύδονται, και το έστησαν, είτε λένε την αλήθεια και πράγματι κάποιος προσπάθησε να δωροδοκήσει την ψήφο τους, σε κάθε περίπτωση, όπως και στην προ ημερών υπόθεση Ξουλίδου, που είχε λιγότερη τεκμηρίωση γενικότερα, όποιος πάει στην δικαιοσύνη, αφήνει στα χέρια της την υπόθεση και την διαλεύκανση της.

Το πρόβλημά μου όμως, και για μένα το πιο σημαντικό, είναι η κυβέρνησή μου. Αυτή δεν είναι ο Χαϊκάλης, ο Καμμένος, ο Τσίπρας ή ο μεσάζοντας. Αυτή δεν μπορεί να αντιδρά συναισθηματικά, σαν πεντάχρονο που αμύνεται φωνάζοντας. Απαιτείται μία σοβαρότητα, μία διαχείριση της κατάστασής ΠΕΡΑ από το όποιο κομματικό συμφέρον – ακόμα, και κυρίως! σε περίοδο εκλογών.

Λίγες ώρες πριν είχα χειροκροτήσει την δήλωση του πρωθυπουργού (παρότι ήταν σε αντίστοιχο ύφος) ότι δεν θα προχωρήσει σε ακρότητες δηλώσεων

Θετικό βήμα η πολιτική αποφόρτιση από την κυβέρνηση http://t.co/trUN76AJEW Ελπίζω να συμπορευτούν ΠΑΣΟΚ/Σύριζα κλπ για καλύτερες εκλογές.

— Γιάννης @arkoudos (@arkoudos) December 16, 2014

Λίγες ώρες μετά, βλέπω ότι το θυμικό επανήλθε, οι σύμβουλοί του τον εκθέτουν πάλι, και ακόμα και για μία υπόθεση που οφείλει να αντιμετωπίσει προστατεύοντας πρώτος αυτός την δημοκρατία, να αντιδρά βάζοντας το κομματικό συμφέρον πάνω απ’ όλα, και να διαχειρίζεται απολύτως εμπρηστικά την υπόθεση – μια υπόθεση, διάβολε, από την οποία -ΑΝ ισχύει, ΑΝ είναι αληθής- θα εξυπηρετούσε κατ’ αρχάς τα δικά της συμφέροντα αν δεν καταγγέλονταν!

Και φυσικά, προκαλώντας τα αντίθετα από τα αναμενόμενα αποτελέσματα:

Είχα μία σοβαρή αμφιβολία ότι δεν ευθύνεται η ΝΔ για τν δωροδοκία,μα μετά από αυτήν τν δήλωση http://t.co/AU8ZSPuwgx δεν είμαι τόσο σίγουρος

— Γιάννης @arkoudos (@arkoudos) December 19, 2014

Για μένα, ο μεσάζοντας μίας ενδεχόμενης δωροδοκίας είναι ένα σοβαρό πλήγμα στην δημοκρατία. Αλλά μία κυβέρνηση που θα προσπαθήσει ακόμα και να εκμεταλλευτεί μία τέτοια κατάσταση, ακόμα χειρότερο.

Είχα γράψει παλιότερα, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, για παρόμοιο θέμα:

Έχω ξαναμιλήσει γι’ αυτούς που θεωρώ ότι εκφράζουν μέρος της Νέας Δημοκρατίας σήμερα. Ήμουν σαφής, θεωρώ: υπάρχουν στελέχη που, αυτόνομα, μολύνουν την επιλογή κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου, που σε ένα ευρύτερο πλαίσιο συμφωνούν με την κυβερνητική λύση που προτείνει ως κόμμα.

Διαβάστε λίγο το άρθρο που τα έλεγα: Είναι απολύτως ενδεικτική του δείγματος κυβερνητικής πολιτικής που συνεχίζεται ακόμα και σήμερα.

Παραμένω σταθερός: Δεν είναι αυτή η Ελλάδα που θέλω, όποια και αν είναι η οικονομική γραμμή σωτηρίας της.

Ακόμα και αν γίνεται για να σωθούμε – δεν θέλω έτσι.

Πρέπει να είναι ωραία να είσαι ψηλά. Πρέπει να είναι όμορφο, ασφαλές και αναζωογονητικό να είσαι πχ ο Τσαουσόπουλος, ή ο Ψαριανός, αυτές τις ημέρες, να είσαι εκεί, ψηλά στον παγκόσμιο αξιακό κώδικα, και κάπου χαμηλά, όταν σκύβεις το κεφάλι σου στους πληβείους, στο πρόσωπο των Σύρων μεταναστών να βλέπεις κουρέλια, ή στο τραυματισμένο πρόσωπο της Κούνεβα, και το χαρακωμένο από τις εμπειρίες πρόσωπο του Γλέζου να βλέπεις την οικογένεια Άνταμς (εδώ, επειδή το πρωτότυπο έγινε «μόνο για φίλους» – και γω δεν είμαι τέτοιος, προφανώς).

Άλλωστε τι είναι οι Σύροι; Κουρέλια είναι. Με την μάνικα θέλουν καθάρισμα, όπως οι βρωμιές. Τι είναι η Κούνεβα και ο Γλέζος; Φρικιά είναι, απομεινάρια μίας πραγματικότητας και ενός σουρεαλισμού που δεν υπάρχει στην καθαρότητα του πολιτικού λόγου που πρεσβεύεις.

Δεν χρειάζεται να καταλάβεις.

Ούτε τους μεν, ούτε τους δε. Ούτε να σκεφτείς τι λες, ούτε τι αναπαραγάγεις.

Σε έναν μικρόκοσμο που σε αποθεώνει, σε μία παντελή έλλειψη σύνδεσης με την πραγματικότητα, σε έναν κόσμο που οι αγωνίστριες δεν υπάρχουν, για να δεχθούν βιτριόλι, οι αγωνιστές δεν υπάρχουν, για να διεκδικήσουν μία άλλη ζωή, σε έναν κόσμο που το επιθυμητό είναι λαμπάκια σε ένα δέντρο, αγορές σε ένα μαγαζί, τσεκιν σε ένα υπερπολυτελές ξενοδοχείο, υποταγή σε έναν πρόεδρο που δεν ξέρεις καν ακόμα το όνομά του, σε έναν μικρόκοσμο που σαν δεύτερη φωνή, άβουλη, θα πάψει όταν θα αρχίσεις τα «Εεεεεεεελα τώρα σε παρακαλώ» της διάνοιας και της μίας μοναδικής αρχής, σαν ένα μικρόφωνο που κρατάς μόνο εσύ, και φοβάσαι μην μιλήσουν άλλοι, με πιο αληθινά δράματα από ένα ..χαμένο ραντεβού, και σου κλέψουν την δόξα.

Και ξεπέφτω και γω, και σε λέω γελοίο, σιχαμένο μαλάκα, εκεί που έχω κρατήσει ένα επίπεδο σε όλα, σε χειρότερα, πολύ χειρότερα από σένα, πέφτω και γω στην «ανωτερώτητά» σου, γελοίε σιχαμένε μαλάκα, και γίνομαι ένα σαν και σένα, να λέω σε άνθρωπο τέτοια πράγματα, κόντρα σε όλα όσα πιστεύω και πρεσβεύω.

Αλλά πόση αντοχή να έχει ο άνθρωπος που σ’ ακούει;

Το ορφανό παιδάκι από την Συρία, ή το καμμένο πρόσωπο της Κούνεβα, δεν επέλεξε να είναι έτσι. Δεν είναι μία μάχη που επέλεξε να δώσει, ένας αγώνας που μπορεί να έχει και τίμημα και το ότι θα μοιραστεί την σκέψη του κάποιος σαν και σένα από τα βάθη του βόθρου σου που αποκαλείς, δήθεν, μυαλό. Όχι: Ήταν κολλημένος στον τοίχο, με μία ανύπαρκτη ζωή, ή μία μάχη με ένα αφεντικό για τις συναδέλφους της. Δεν ήθελε να γίνει ήρωας, να εκπροσωπήσει κάτι, μέσα από ένα κολλημένο από την πείνα στομάχι, ή ένα τραυματισμένο πρόσωπο – έπρεπε να επιβιώσει έναν βιασμό, της ανάγκης για ζωή και της ελευθερίας της.

Και γω, τίποτα πες να μην μπορώ να κάνω για να πάρουν οι άλλοι μιά ευκαιρία να ζήσουν άφοβα αλλού, ή να μην εκβιάζονται με βιτριόλι, ή να μην ζήσουν ξανα ναζισμό και φασισμό – τουλάχιστον, γελοίε, σιχαμένε μαλάκα, να εκτεθώ λίγο και γω, και όταν κάποιος τους σκοπεύει από ψηλά με την θρασύτητα του καλοβολεμένου, για έναν γέλωτα ηλιθίων ακολούθων του, να πετάγομαι, γελοίε, σιχαμένε μαλάκα, και να λέω:

«Τι λες βρε γελοίε, σιχαμένε μαλάκα;»

Να μην σε ανέχομαι. Να μην περάσει έτσι. Καταλαβαίνεις.

Είχα σκοπό να γράψω ένα κείμενο για την δολοφονία Γρηγορόπουλου, και αναφέρθηκα στον Ρωμανό – και το έκανα αχταρμά, προσπαθώντας να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη. Το αρχικό κείμενο θα ανέβει τις επόμενες ημέρες, ίσως αύριο, γιατί σήμερα θέλω να εξηγήσω την αμηχανία που έχω να μιλάω για τον Ρωμανό.

Για τον Ρωμανό δυσκολεύομαι πολύ να πω την γνώμη μου – γιατί αυτή δεν συνάδει με καμία από τις υπάρχουσες που έχω ακούσει, γιατί αυτό το παιδί είναι ακόμα εδώ, και παλεύει, και -το πιο σημαντικό- γιατι είναι πολύ λάθος ένας βολεμένος καναπεδάκιας όπως είμαι εγώ να προσπαθεί να ερμηνεύσει έναν άνθρωπο που κάνει ληστείες, πηγαίνει φυλακή, κάνει απεργία πείνας και κινδυνεύει να πεθάνει *γι’ αυτά που πιστεύει*

Ο μόνος ρόλος που έχω στην υπόθεση, είναι αυτός του δράστη της ενδεχόμενης δολοφονίας του, όχι του φίλου του. Αυτού στον οποίο απευθύνεται, όχι του συναγωνιστή του.

Ενας ιδιαίτερα άβολος ρόλος, ομολογώ.

Μπορώ όμως, και σήμερα το αντιλήφθηκα, να μιλήσω γι’ αυτά που καταλαβαίνω. Αν πράγματι μιλάει σε εμένα, να εκτεθώ και εγώ (ίσως το λιγότερο που μπορώ να κάνω) για να εξηγήσω τι έχω αντιληφθεί από αυτά που λέει, και με αφορούν.

Αν συνεχίσεις, θέλω να καταλάβεις και εσύ ότι δεν θέλω να τον κρίνω – θέλω να κρίνω εμένα. Δεν θέλω να τον ηρωποιήσω, θελω να αντιληφθώ τις δικές μου ευθύνες. Δεν θέλω να σε πείσω ότι έχω δίκιο, δεν ξέρω ούτε και γω αν έχω δίκιο. Μάλλον δεν εχω. Θέλω να σου εξηγήσω τι έχω καταλάβει, και αν κάνω λάθος, πολύ πιθανό να κάνω, ξέχεσέ με πιο κάτω, στα σχόλια, και πες μου είσαι μαλάκας, δεν θέλει να σου πει αυτό το παιδί. Να καταλάβω θέλω, όχι να διδάξω. Ναι; Ναι. Προχωράμε.

~

Το ερώτημα για τον Ρωμανό για μενα έχει τεθεί τελείως λάθος. Δεν ξέρω ποιος φταίει γι’ αυτό, αλλα νομίζω ότι οι σπουδές του δεν είναι καν το θέμα. Ο Ρωμανός – όπως καταλαβαίνω εγώ- δεν θέλει να σπουδάσει. Μπορεί να θέλει, δεν αντιλέγω, αλλά δεν είναι αυτό το σημαντικό θεωρώ:

Ο Ρωμανός θέλει να αλλαξει τον κόσμο. Και θα κάνει απεργία πείνας μέχρι τον θάνατο για να το πετύχει.

Οι σπουδές είναι μία αφορμή. Του επέτρεψαν να δώσει εξετάσεις, μόνο για να του το απαγορέψουν μετά. Τον βράβευσαν, του έδωσαν οικονομικό «δώρο» – ενώ γνώριζαν καλά ότι δεν υπήρχε περίπτωση να του επιτρέψουν να βγει από την φυλακή ούτε μία ώρα.

Και όχι μόνο σ’ αυτόν – είναι ένα κερασάκι σε μία βρώμικη τούρτα. Ετσι συμπεριφέρονται σε όλους. Στις φυλακές βάζουν «τους χειρότερους της κοινωνίας μας» για να τους συμπεριφερθούν με ακόμα πιο απάνθρωπο τρόπο αμέσως μετά. Τον Καρέλι τον βασάνισαν επι μέρες, βγάζοντας του τα νύχια, σπάζοντάς του τα πέλματα – παραλίγο ακόμα και να του κόψουν τελείως τα γεννητικά όργανα. Και αυτή είναι η γνωστή περίπτωση – όχι η μόνη. Στους ασθενείς στις φυλακές Κορυδαλλού τους στοιβάζουν εν γνώση τους ότι υπάρχει θέμα δολοφονικής φυματίωσης. Για όποιον διαμαρτύρεται για τις απάνθρωπες συνθήκες, του έχουν πλέον έτοιμα λευκά κελία. Στην Θεσσαλονίκη, ο πρόεδρος της εισαγγελείας εφετών ντρέπεται γιατί στέλνει φυλακισμένους σε υπερπληθείς φυλακές, που δεν τους επιτρέπεται ούτε προαυλισμός – για μήνες. Κοινοποιεί την ντροπή του και δημόσια, με καμία αντίδραση. Για κάθε φυλακισμένο το κοστος διαβίωσης είναι περίπου ενάμισι ευρώ την ημέρα – και για το φαγητό του. Κοιμούνται σε στρώματα στο πάτωμα, μέσα σε βρώμικα κελιά, με κατσαρίδες για κατοικίδια.

Αυτά, τα κάνει το κράτος. Δεν είναι άγνωστο, δεν είναι καν περίεργο – όσα αναφέρω, είναι και τεκμηριωμένα, και δημοσιευμένα, και, κυρίως, ανεκτά εδώ και πολλά χρόνια.

Αυτός είναι ο άμεσος κόσμος του Ρωμανού. Αυτόν τον κόσμο θέλει να αλλάξει τώρα, και ευρύτερα τους λόγους που καθορίζουν την ύπαρξη του κόσμου αυτού. Όχι η φυλακή: η κόλαση της φυσιολογικής ζωής μας.

Εγώ, πάντως, έτσι καταλαβαίνω. Δεν έχει να κάνει με σπουδές, με μια σχολή ή μία άδεια τον μήνα. Ακόμα και αν λύναμε αυτό, θα είχε πολλούς, ακόμα περισσότερους και πιο σημαντικούς λόγους να μας ξεγυμνώσει – και είμαι σχεδόν βέβαιος ότι θα δοκίμαζε να το κάνει, με κάθε πιθανό τρόπο.

Και φαντάσου: Δεν μπορούμε καν να λύσουμε το απλό, να του δώσουμε αυτό που του υποσχεθήκαμε με τον τρόπο μας ότι θα του παρέχουμε, αυτό για το οποίο τον βραβεύσαμε όταν επιχείρησε να πετύχει! Μπορούμε να τον καταλάβουμε καν όταν ζητά έναν καλύτερο κόσμο; Έχει κανένα νόημα να προσπαθούμε εμείς να πατρονάρουμε ένα νέο παιδί («υποσχέσου ότι δεν θα δραπετεύσεις») που αρνείται όχι να αποδεχθεί, όπως εμείς, μα καν να ανεχθεί μία τέτοια πραγματικότητα;

Είμαστε εμείς ικανοί να βοηθήσουμε σε οτιδήποτε προσπαθεί να μας πει;

Εγώ πάντως, έτσι καταλαβαίνω. Μπορεί να κάνω λάθος – μακάρι να κάνω λάθος, να είναι όλα για μία άδεια, για ένα σχολείο. Γιατί αν έχω δίκιο, δεν θα τον σκοτώσει μία αθέτηση υπόσχεσης τον Ρωμανό – αλλα μία αδυναμία αντίληψης της ευρύτερης εικόνας.

Μίας τρομαχτικης κόλασης αδικίας και υποκρισίας, που ανεχόμαστε και συντηρούμε, και που δεν διορθώνεται τόσο απλά με μία άδεια.

Έχω μία περίεργη μάλλον οπτική γι’αυτό που λέμε «ανάπτυξη». Δεν είναι αυτό που εννοεί, ή αφήνει να εννοηθεί ο Σαμαράς. Η λέξη ανάπτυξη για μένα έχει μία συγκεκριμένη διαδρομή, από κάτω προς τα επάνω. Αν σε μία χώρα, μία οποιαδήποτε χώρα, υπάρχει ένας υπερβολικός αριθμός πεινασμένων, ακόμα και αν όλη η υπόλοιπη κοινωνία μπορεί να κάνει συναλλαγές σε κοινό νόμισμα, να αγοράζει αυτοκίνητα, να κάνει μπίζνες, ακόμα και αν όλοι αυτοί μεταξύ τους λένε «κοίτα, είμαστε σε φάση ανάπτυξης», όσο περισσότεροι στερούνται βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, τόσο σε μεγαλύτερη ύφεση βρίσκεται αυτή η χώρα.

Πρόσεξε τώρα να δεις πως το σκέφτομαι:

Στο νοσοκομείο των φυλακών Κορυδαλλού, το περιβόητο @kolastirio, η κατάσταση έχει γίνει χειρότερη από αυτήν για την οποία έκαναν απεργία πείνας οι κρατούμενοι πριν μερικούς μήνες όταν πρωτοδημοσιεύτηκε το πρόβλημα. Πρόσεξε τι σου λέω: χειρότερη. Τώρα, έχουμε και νεκρούς, από την καταραμένη φυματίωση για την οποία προσπαθούσαν να μας προειδοποιήσουν οι κρατούμενοι. Βαρέθηκα να εξηγώ πόσο αναίσθητο είναι να προσποιούμαστε τους δικαστές, όταν επιβάλλουμε δια της σιωπής και της ανοχής μας αυτές τις συνθήκες, αλλά, σε κάθε περίπτωση, άνθρωποι έχουν πεθάνει γιατί οι κρατούμενοι στερήθηκαν ένα βασικό τους δικαίωμα, αυτό της παροχής υγείας και της αξιοπρεπούς διαβίωσης. Αν είμαστε τυχεροί ως κοινωνία, κάτι που πλέον κυνικά αποκλείω, αυτό έγινε υποτίθεται γιατί δεν έχουμε αρκετά χρήματα για να τους παρέχουμε αξιοπρεπείς συνθήκες – ή έχουμε, όπως υποστηρίζω και εδώ «Ισοδύναμα της αξιοπρέπειας» αλλά οι προτεραιότητές μας είναι διαφορετικές.

Πριν από λίγο καιρό, το omniaTV ταξίδεψε μέχρι το όρος Πατέρα και ανέδειξε, όντας το μοναδικό μέσο ενημέρωσης που μπήκε στον κόπο θυμίζω (αν και χρηματοδοτούμενο από τον κόσμο, και όχι από διαφημίσεις εταιριών) βλέποντας με τα μάτια τους τις συνθήκες στις οποίες ήθελε το κράτος με τα ΜΑΤ και την απειλή βίας, να μεταφέρουν τους κατοίκους του καταυλισμού πίσω από νομισματοκοπείο. Να σας θυμίσω ότι ο χώρος που παρείχε το κράτος δεν είχε καμία σταθερή υποδομή για νερό, καμία σταθερή υποδομή για θέρμανση, για ρεύμα, και τα κοντέινερ που θα τους έβαζαν ήταν …σεισμοπλήκτων δεκαετίας και μισοκατεστραμμένα. Σχολείο τα παιδιά που πηγαίνουν ήδη τώρα στο Χαλάνδρι, θα έβρισκαν μετά από μερικές δεκάδες χιλιόμετρα, και αν. Αν δεν πάγωναν από το κρύο το βράδυ, δηλαδή.

Στις Αμυγδαλέζες, οι άνθρωποι στοιβάζονται εκεί, πολλοί πλέον του για όλους τους ανθρώπους στην Ελλάδα δεκαοχταμήνου κράτησης, με ελλείψεις σε φαγητό, ούτε τις στοιχειώδεις παροχές αξιοπρεπούς διαβίωσης. Οι συνθήκες είναι τραγικές, τα περιγράφουν όλοι, αλλά το δράμα δεν συνεχίζεται – εντείνεται. Ενδεικτικό της κατάστασης είναι ότι ακόμα και ο τηλεοπτικός σταθμός ΣΚΑΙ έκανε έρανο(!) για να μαζέψει τα απολύτως απαραίτητα για την διαβίωση των ανθρώπων, καθώς η κυβέρνηση αδυνατεί (ή επιθυμεί να μην) τα παρέχει.

Στις φυλακές Θεσσαλονίκης οι κρατούμενοι είναι για μήνες(!) εντός του κτιρίου και δεν προαυλίζονται(!) (εκτός όλων των άλλων δεινών με τα οποία τους βασανίζουμε) γιατί ..δεν έχουμε λεφτά για φύλακες.

Το σχολείο 18 Άνω δεν θα δουλέψει για φέτος και η χρονιά πάει μάλλον στράφι, καθώς δεν υπάρχουν τα χρήματα για την λειτουργία του. Οι υπάλληλοι καταγγέλλουν ότι έχουν να πληρωθούν 2 χρόνια.

Και για τα υπόλοιπα σχολεία όμως, οι χιλιάδες ελλείψεις σε προσωπικό μένει να καλυφθούν από ..εθελοντές, καθώς το υπουργείο παιδείας αδυνατεί να βρει πόρους για να πληρώσει την εργασία τους.

Στο Κέντρο Περίθαλψης Παιδιών με Ειδικές Ανάγκες στα Λεχαινά η κατάσταση για τα παιδιά είναι απελπιστική. Οι υπάλληλοι, τα κλείνουν σε κλουβιά, μοιράζουν κατασταλτικά φάρμακα και οι συνθήκες διαβίωσης είναι εξευτελιστικές. Δεν τα λέω εγώ, τα λένε οι ξένοι εθελοντές που εργάστηκαν εκεί, στο BBC.

Στην Αμυγδαλέζα, δε, υπάρχει και μία ακόμα πτυχή. Αυτή των παιδιών. Εκατό-εκατον πενήντα παιδιά ζουν εκεί, πολλά χωρίς ρούχα και παπούτσια, χωρίς τα απαραίτητα κρεβάτια για όλους, έχοντας περάσει μία απίστευτη ψυχολογική διαδικασία ήδη, φυλακισμένα για έως οκτώ μήνες από δέκα ετών(!) έως δεκάξι, περνώντας, όπως και οι ενήλικες συγκάτοικοί τους, ημέρες παγωνιάς μέχρι να έρθει ελεημοσύνη. Δείτε το άρθρο, είναι συγκλονιστικό.

Και αυτά είναι τα ελάχιστα παραδείγματα τα οποία γνωρίζω και μπορώ να μιλήσω γι’ αυτά. Δεν αναφέρω καν τους ανασφάλιστους ασθενείς που δεν βρίσκουν φάρμακα, το πόσοι άνθρωποι ζουν χωρίς ρεύμα εν έτη 2014/15, το πόσοι άνθρωποι δεν έχουν ούτε τα απαραίτητα για να επιβιώσουν.

Πρόσεξε τι λέω:

Από εκεί ξεκινάει η ανάπτυξη.

Ανάπτυξη δεν είναι η πολύχρωμη προεδρία της Ελλάδας στην Ευρώπη, η ανακάλυψη του σκελετού στην Αμφίπολη, ή μια συμφωνία με μεγάλη εταιρία που θα εκμεταλλευτεί τον όποιο εθνικό μας πλούτο με αμφιλεγόμενο συχνά αντίτιμο. Αυτά, μπορεί να φέρουν την ανάπτυξη, μπορεί και όχι όμως. Οι συμφωνίες που οδηγούν μεγάλες εταιρίες να αποφύγουν να πληρώσουν στο κράτος πχ τις υποχρεώσεις τους, έχουν γραβάτες και κοστούμια και τιζεράκι από κάτω «η ανάπτυξη ήρθε» – αλλά δεν είναι ανάπτυξη.

Ανάπτυξη, η μόνη που καταλαβαίνω και κατανοώ, είναι να έχουν φάρμακα οι φυλακισμένοι, νοσηλεία τα παιδιά, αξιοπρεπείς συνθήκες οι φυλακισμένοι – και την ελευθερία τους αν χρειαστεί, ρεύμα όλοι οι άνθρωποι, φαγητό όλοι οι άνθρωποι, νερό και στέγη όλοι οι άνθρωποι.

Ουτοπικό; Αδιαφορώ (Είμαι βέβαιος πως όχι: ). Είναι μία κόκκινη γραμμή, μία κόκκινη γραμμή που επιμένω ότι πρέπει να θέσει κάθε άνθρωπος, πριν πανηγυρίσει το όποιο Success Story:

Δεν υπάρχει ανάπτυξη μιας χώρας, όταν οι άνθρωποι που ζουν σ’ αυτήν είναι σε ύφεση συνθηκών αξιοπρεπούς διαβίωσης.

Ας διορθωθεί αυτό, και μετά πανηγυρίζουμε όσο θέλετε για την δική σας «ανάπτυξη».

Ένα ζευγάρι ανθρώπων, δέχεται επίθεση στο Παγκράτι. Δεκαπέντε εύσωμοι με ξυρισμένο κεφάλι τους επιτίθενται επειδή δεν είναι παντρεμένοι, πρώτα φραστικά, και μετά με βία. Ο άνδρας ξυλοκοπείται και περιλούζεται με χλωρίνη, στην γυναίκα, που γρονθοκοπείται επίσης, της σπάνε αδυσώπητα το πόδι.

Όχι; Δεν είναι έτσι; Είναι λιγότερο ευχάριστο έτσι; Ίσως είναι πιο εκνευριστικό, ίσως πιο ενοχλητικό, ίσως ταυτιζόμαστε με το θύμα περισσότερο.

Μα τα στοιχεία είναι ίδια. Το ζευγάρι, είναι του ιδίου φύλου, αλλά αυτό δεν αλλάζει κάτι. Δεν μπορεί, και να θέλει, να παντρευτεί, γιατί δεν το αφήνουμε – αλλά και ούτε αυτό αλλάζει κάτι στην ιστορία μας. Η χλωρίνη και το σπασμένο πόδι είναι ίδια. Και αυτά έχουν σημασία.

Είναι προφανώς ένα ομοφοβικό χτύπημα. Μα είναι και κάτι περισσότερο από αυτό: είναι περισσότερο από μία επιβολή, είναι περισσότερο από ένα βιασμό, πρόκειται για έναν συνεχή βιασμό, μία διαρκή βία:

Θεωρώ, προσωπικά, ότι η καταδίκη ήταν υποτονική.

Ψάχνω να βρω γιατί, αλλά είμαι αφελής, γιατί το γιατί είναι σαφές:

Δεν μας νοιάζει.

Η χλωρίνη και το σπασμένο πόδι που χάρισαν σε ένα ζευγάρι δεκαπέντε σαδιστές, μία πολύ ξεκάθαρη ομάδα ανθρώπων. Κράτησε πέντε λεπτά, και αν.

Η αδιαφορία μας, όμως, κρατάει για πάντα.

Δεν επιβάλλεται η ενόχλησή μας. Πρέπει να έρχεται ως αποτέλεσμα συνειδητής σκέψης, πρέπει να είναι ξεκάθαρο ότι αυτοί οι δύο άνθρωποι δεν αξίζουν την περιφρόνηση κανενός επειδή επέλεξαν να είναι μαζί, πρέπει να είναι ευκρινές ότι η βία που τους ασκήθηκε δεν είναι ούτε κατά διάνοια ίση, και αντίστοιχη, της όποιας διαφωνίας μπορεί να έχει ο καθένας μας για την επιλογή τους.

Αυτό το δώρο της υγιούς αντίδρασης όμως, δεν το είχαμε.

Οι ομάδες κρούσης λειτουργούν με βάση την δική μας ανοχή. Τροφοδοτούνται από την δική μας σιωπηλή αποδοχή. Καλύπτουν την δική μας ανομολόγητη σιχασιά.

Και ακόμα και αν κάνουμε τελικά μία δήλωση υποστήριξης, τυπική ή ουσιαστική, αυτή συνήθως θα είναι μισή, καθώς σπάνια θα συνοδευτεί με πίεση για λύση στα προβλήματα που η ίδια η κοινωνία μας δημιουργεί σε δύο ανθρώπους που θέλουν, απλώς, να είναι ισότιμα ερωτευμένοι όπως όλοι οι υπόλοιποι (δες πχ το σύμφωνο συμβίωσης για τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια).

Οι μαυροφόροι φαντάροι χαρίζουν πέντε λεπτά ξύλο και χλωρίνη.

Εμείς με την σιωπή μας, μια ζωή ανισότητας και αδικίας.

Δεν είμαι απόλυτα σίγουρος τι από τα δύο πονάει πιο πολύ.

Οι λιμενικοί, άλλο που δεν ήθελαν. Στο πλευρό τους τάχθηκε, συλλήβδην, όλη η συγκυβερνητική εξουσία, μερικοί δημοσιογράφοι με τις εκπομπές τους, και κάθε ένας που ήθελε να προκαταβάλλει ένα αθωωτικό αποτέλεσμα για δικούς του λόγους.

Η κυβέρνηση, άλλο που δεν ήθελε. Θα ήταν ένα σοβαρό πλήγμα στην εικόνα της και στις τεταμένες σχέσεις της με τους ενστόλους ένα μέρος των ανθρώπων που φυλάνε τα σύνορα, είτε τίμια είτε όπως ζητά πλέον βουλευτής μας με αίμα για να γίνει κατανοητό, να έχουν παραβεί το βασικό καθήκον τους για την ασφάλεια των ανθρώπων.

Ο επιχειρηματίας, άλλο που δεν ήθελε. Στα φραουλοχώραφά του και των γύρω του ισχύουν ακριβώς τα ίδια, αν όχι χειρότερα, οι συνθήκες είναι οι ίδιες, οι εργάτες είναι τρομοκρατημένοι, τους χρωστάνε, πάλι, ακόμα, λεφτά. Το ίδιο και τα πρωτοπαλίκαρά του, άλλο που δεν ήθελαν να γλυτώσουν την απόπειρα φόνου.

Και άλλοι άλλο που δεν ήθελαν. Όσοι είχαν ευθύνη για τον θάνατο του Αχμάντ Φαρούκ στις φυλακές «φιλοξενίας» γιατί δεν υπήρχε γιατρό. Ο Κασιδιάρης, άλλο που δεν ήθελε να μην είναι ένοχος σε εκείνη την δίκη. Αυτοί που ήταν υπεύθυνοι για τον βασανισμό μέχρι θανάτου του Καρέλι, άλλο που δεν ήθελαν να ξεχαστεί. Αυτοί που ήταν υπεύθυνοι για τον θάνατο του Σακελλίων, άλλο που δεν ήθελαν να ξεχαστεί το θέμα και να αθωωθούν χωρίς πολλές ερωτήσεις. Αυτοί που αναμίχθηκαν στην «αυτοκτονία» Τσαλικίδη, άλλο που δεν ήθελαν να σβήσει σιγά-σιγά ως ανάμνηση η υπόθεση. Οι βασανιστές του Ουαλίντ, του Αιγύπτιου υπαλλήλου αρτοποιείου, άλλο που δεν ήθελαν να πάει από αναβολή σε αναβολή.

Άλλο που δεν ήθελαν.

Εμείς, που δεν θέλαμε άλλο όμως;

Όσοι από εμάς ζητήσαμε δικαιοσύνη, όσοι από εμάς σκεφτήκαμε τα παιδιά, όσοι από εμάς αναρωτηθήκαμε τις ευθύνες του κράτους, όσοι από εμάς δεν κλείσαμε τα μάτια στις τωρινές συνθήκες στα φραουλοχώραφα;

Εμείς, δεν ακουστήκαμε αρκετά.

Τι φταίει; Δεν φωνάξαμε δυνατά; Δεν μιλήσαμε αρκετά; Δεν κοντράραμε αρκετά; Δεν το είπαμε αρκετά; Είχαμε να πούμε για άλλα, ξεχάσαμε, δεν δώσαμε σημασία, δεν πιστέψαμε ότι χάνονται αυτές δίκες;

Δεν ακουστήκαμε αρκετά.

Αν δεν μιλήσουμε εμείς αρκετά, όμως, θα ακουστεί αυτό που δεν φανταζόμαστε.

Και ακούστηκαν αυτοί. Έκαναν τις δίκες τους όπως νόμιζαν, άλλοι με απειλές, οι κύριοι μάρτυρες δάρθηκαν, ψευδείς καταθέσεις ακόμα πλανώνται στα πρακτικά των δικών, η απόφαση βγήκε.

Βγήκε όπως ήθελαν.

Κανείς ένοχος. Καμία ενοχή.

Άλλο που δεν ήθελαν λοιπόν να μην ακουστούμε εμείς αρκετά.

Η οθόνη μου έχει πλημμυρίσει τραυματισμένα και νεκρά παιδιά.

Κάθε βόλτα μου στο Twitter είναι μία βόλτα σε μία πολύ δύσκολη κατάσταση, που ενώ οπτικά με αναστατώνει, αντιλαμβάνομαι γιατί συμβαίνει και την υπομένω σιωπηλός. Ναι, πρέπει να εμφανίζεται η εικόνα του τραυματισμένου παιδιού. Ναι, με ενοχλεί και εμένα, ναι, υπάρχει ο κίνδυνος να αναισθητοποιηθούμε αν την την βλέπουμε συχνά. Αλλα υπάρχει και ο κίνδυνος να μην καταλάβουμε για τι πράγμα μιλάμε, αν δεν την δούμε ποτέ.

Το πρόβλημα όμως, παραδόξως, δεν κάνει την εμφάνισή του μόνο στην Γάζα. Πολλά χιλιόμετρα πιο κοντά μας, οι εργάτες της Μανωλάδας, περσινοί «ήρωες» της προσοχής μας, σύμφωνα με ρεπορτάζ τραβάνε τα ίδια, ή και χειρότερα φέτος. Η δίκη για τους πυροβολισμούς του 2013 διεξάγεται σε άθλιες,ρατσιστικές συνθήκες, ενώ οι κεντρικοί μάρτυρες γρονθοκοπούνται για να μην καταθέσουν. Η βόλτα, όταν έγινε το περιστατικό του Δένδια στα φραουλοχώραφα, δεν άλλαξε τις συνήθειες των τσιφλικάδων που συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν, και σήμερα, τους εργάτες σαν δούλους, να τους βάζουν να κοιμούνται όλοι μαζί σε μία τέντα, να χρεώνουν ανα κεφάλι δέκα ευρώ για το κοινόχρηστο ρεύμα, για τουαλέτα να τους έχουν μία δύσοσμη τρύπα στο χώμα με δύο ξύλα, να τους χρωστάνε (πολλά) λεφτά ενώ οι εργάτες να κοιμούνται σε βάρδιες για να μην δεχθούν βραδυνές επιδρομές και «επισκέψεις» από την αστυνομία.

Όλα αυτά, τα ξέρουμε από το 2013. Δεν τα ξέραμε πριν, αλλά πέρσι τα μάθαμε από την καλή-και από την ανάποδη. Θυμώσαμε, διαμαρτυρηθήκαμε, κάποιοι κατέβηκαν και σε πορείες, το θέσαμε στην ατζέντα, αντιδράσαμε.

Και μετά… μετά τίποτα. Το μόνο που είχαν να κάνουν οι τσιφλικάδες, είναι σιωπηλή υπομονή. Στην Σκάλα Λακωνίας, οκτακόσιοι μετανάστες κατέβηκαν σε απεργία, διεκδικώντας, μεταξύ άλλων -θέλω λίγο την συγκέντρωσή σου εδώ, για να καταλάβεις καλά τι πρόκειται να σου πω- να μπορούν να κατεβαίνουν στην πλατεία και στις παραλίες. Τώρα, δεν τους επιτρέπεται. Μετά την αντίδρασή μας για το «νοσοκομείο» του Κορυδαλλού, το περιβόητο Κολαστήριο, έχουν άλλαξει πολλά – αλλά όχι αυτά που διεκδικούσαμε όσοι διαμαρτυρόμαστε: Τα κελιά τύπου Γ περιμένουν όποιον διαμαρτύρεται, όποιον ενοχλεί, άρα και τον άνθρωπο, ασθενής ο ίδιος, που εμφάνισε (παράνομα, αλλά δικαιώθηκε μετά) το ζήτημα στους πολίτες.

Όλα όσα περιγράφω έχουν την ελάχιστη επικοινωνία από τα κεντρικά ΜΜΕ. Η κατάσταση στις φυλακές, και η υπο ψήφιση διαδικασία των κελιών τύπου Γ οδήγησε πάνω από τέσσερις χιλιάδες ανθρώπους σε ταυτόχρονη απεργία πείνας στην Ελλάδα – ίσως την μεγαλύτερα ευρωπαϊκά μετά το 1924.

Αυτή η είδηση δεν έπαιξε ούτε ένα λεπτό στα κεντρικά ΜΜΕ, κανάλια και εφημερίδες.

Δεν μπορώ να μας (τους πολίτες) κατηγορήσω για αναισθησία. Για μένα είναι βέβαιο και προφανές, ότι κάθε μία από αυτές τις εικόνες μας ενοχλούν βαθιά, και επιθυμούμε άμεση και ανθρώπινη επίλυσή τους – όταν, η δημοσιογραφία αφήνεται να κάνει την δουλειά της, και φτάνουν σε εμάς οι άθλιες συνθήκες.

Δυστυχώς όμως, τίποτα, όπως έχω ξανααναφέρει, δεν είναι τσάμπα. Η ενόχληση απαιτεί συνέπεια, επιμονή, αναζήτηση, διαρκείς ερωτήσεις. Το πρόβλημα δεν λυνεται όταν σταματά να προβάλλεται (στο Facebook του καθενός μας ή στο δελτίο ειδήσεων ή την εφημερίδα ) το νεκρό παιδί, ο δούλος των φραουλοχώραφων, ο φυλακισμένος στην κόλαση των ελληνικών φυλακών. Το πρόβλημα εξαφανίζεται, μα δεν λύνεται.

Και εμείς, όσοι νοιαστήκαμε, και είμαι σίγουρος ότι νοιαστήκαμε αληθινά, έχουμε μία υποχρέωση να μην σταματάμε με τους ρυθμούς της αλλαγής της είδησης από το πρωτοσέλιδο που μας σερβίρεται. Να θυμόμαστε, όσο περισσότερο μπορούμε, να ρωτάμε, όσο περισσότερο γίνεται, να θυμίζουμε, ο ένας στον άλλον, πόσο και γιατί νοιαστήκαμε.

Γιατί η μόνη ήττα, είναι η λήθη.

Και η μόνη νίκη, το μόνο που κρατάει ζωντανές τις συνειδήσεις μας, είναι όχι απλώς να είμαστε άνθρωποι όταν βλέπουμε το άδικο, μα κυρίως να μην ξεχνάμε, κάθε μέρα, την υποχρέωσή μας να παραμένουμε έτσι.

Υπάρχει ένα καλά φυλαγμένο μυστικό, που πρόκειται να σας αποκαλύψω στις επόμενες γραμμές. Είναι ένα μυστικό για εντελώς νόμιμη, εντελώς ουσιαστική, πλήρως αποτελεσματική αντίδραση.

Αντίθετα από πολλές άλλες, αυτή έχει την καθολική υποστήριξη όχι μόνο από την αριστερά, που γενικά της προσάπτουν ότι αντιδρά με τα πάντα, μα έχει την ηθική υποστήριξη ακόμα και των φιλελευθέρων, καθώς βασίζεται στην βάση της έννοιας «ελεύθερη αγορά».

(Φανταστείτε δηλαδή να διαμαρτύρεστε, και καθε φιλελεύθερος να είναι δίπλα σας, και να τονίζει ότι «αφού το πιστεύεις, πολύ σωστά κάνεις». Δεν είναι ενδιαφέρον;)

Η μυστική αντίδραση που θέλω να σας μυήσω, ονομάζεται μποϊκοτάζ. Μην το πείτε παραέξω, αλλά πρόκειται για την καθολικά ανεκτή – για να μην πω προτεινόμενη, διαδικασία αντίδρασης σε κάτι που μας ενόχλησε.

Προσέξτε πως δουλεύει.

Ας πούμε μία εταιρία, την vodafone, ένα παράδειγμα λέω. Ας πούμε ότι εμπλέχθηκε σε ένα σκάνδαλο, πχ υποκλοπών, ας πούμε ότι δεν σας άρεσε που η επίσημη απάντηση ήταν «έσβησα το λογισμικό ΠΡΙΝ έρθω να αποκαλύψω τις υποκλοπες», ή ας πούμε ότι δεν σας άρεσε η «αυτοκτονία» του Τσαλικίδη.

Εμένα, γιατί πάντα σ’ αυτές τις περιπτώσεις πρέπει να μιλάμε για τον εαυτό μας, δεν μου άρεσαν αυτά. Τι έκανα λοιπόν; Σταμάτησα να αγοράζω προϊόντα vodafone.

Οτιδήποτε. Κινητά, υπηρεσίες, gadget, οτιδήποτε και αν πρόσφερε αυτή η εταιρία, δεν υπήρχε για εμένα. Καμία αγορά, ούτε ένα ευρώ. Είναι το μακροβιότερο και πιο συνεπές μποϊκόταζ που έχω κανει ποτέ.

Λιγο παλαιότερα, η εταιρία Φάγε έκανε μία (σχεδόν) αθόρυβη απόσυρση γιαουρτιών, που μέχρι τότε έτρωγα φανατικά, γιατί είχαν μέσα, υποτίθεται, μούχλα. Δεν έβγαλε ανακοίνωση παρά μόνο μετά, όταν το θέμα απέκτησε δημοσιότητα. Και ξαναέγινε, πάλι με αλλοιωμένα προϊόντα της, και πάλι δεν ενημέρωσε το κοινό.

Μποϊκοτάζ. Δεν είχα κανένα πρόβλημα με τα προϊόντα της, κανένα πρόβλημα με την απόσυρση, αλλά με ενόχλησε αφάνταστα ότι δεν ενημέρωσε τους καταναλωτές της την ώρα που έπρεπε. Οπότε, σταμάτησα να αγοράζω από εκεί.

Ή την SystemGraph. Έκανε αγωγή σε έναν πελάτη της, για 200.000 ευρώ, γιατί δεν της άρεσε η… κριτική του. Καμία αγορά από την SystemGraph, δεν θα πληρώνω εγώ τους δικηγόρους της για να κάνουν μήνυση σε bloggers, σωστά;

Η λίστα συνεχίζεται και είναι μεγάλη. Και άλλοι άνθρωποι κάνουν μποϊκοτάζ – δεν θα το μάθεις, γιατί αν δεν είναι για «εθνικό θέμα» δεν θα μπει ΠΟΤΕ σε δελτίο Ειδήσεων.

Κόκα κόλα, The Mall, NewsBomb, Προπο, Creta Farm, «μικρή ΔΕΗ», είναι πάμπολοι οι λόγοι για να διαμαρτυρηθείς, και να αντιδράσεις.

Για μένα έχει δύο κανόνες, μόνο – πολύ σημαντικούς:

> Να αποφεύγω να πω «μην αγοράζεις από εκεί», μα να προτιμώ το «εγώ δεν αγοράζω από εκεί».

> Και να μην «μαλώνω» όσους δεν συμμερίζονται την δική μου ατζέντα, ή έχουν δικιά τους. Ο καθένας, άλλωστε, δεν θα δώσει λογαριασμό που θα ψηφίσει με τα λεφτά του, σωστά;

Γιατί αυτό είναι το σπουδαίο με αυτήν την κίνηση: κάθε αγορά μας, είναι μία ψήφος. Ψηφίζω την πρακτική του The Mall όταν αγοράζω από εκεί, και αντιδρώ αν δώσω τα χρήματά μου αλλού. Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ τροπος, απόλυτα νόμιμος και συμβατικός με το πνεύμα της ελεύθερης αγοράς που ζούμε, είναι να επιλέξω να στερήσω τα χρήματά μου από κάποιον που θεωρώ ότι θα τα διαχειριστεί λάθος.

Θα κανω την διαφορά μόνος μου; Όχι μάλλον- αλλά για στάσου, αν είναι έτσι γιατί δεν ακούγονται τα μποϊκοτάζ; Γιατί πολλοί *μόνοι τους* θα κάνουν την μεγαλύτερη διαφορά που φαντάστηκες ποτέ.

Γιατι αυτές οι εταιρίες γι’ αυτό «μας ενοχλούν» τελικά: για το κέρδος. Ας το κανουμε ακριβότερο να ενοχλούν, και θα αλλάξουν πολιτική πιο γρήγορα και πιο αποφασιστικά από ότι φαντάζεσαι.

Ας τους ταράξουμε στην νομιμότητα, λοιπόν! 🙂