Ο χρονος προετοιμασιας πριν το ταξιδι, ειναι αντιστροφος απο την αποσταση που θα κανεις.

(αν ηταν λιγο μικροτερο αυτο το κειμενο, θα ηταν twitter post)

Το πρόβλημα δεν ξεκινάει απο χθές.

Εχθές διάβασα μία είδηση ότι η Vodafone πήρε βραβείο «Αριστείας Επιχειρηματικής Ηθικής».

Στο ξαναλέω, μπας και χάζεψες:

«Αριστείας Επιχειρηματικής Ηθικής». Η Vodafone.

Και από το άρθρο:

Το Μοντέλο Επιχειρηματικής Αριστείας ταυτίζεται απόλυτα με τις αρχές και τη φιλοσοφία της Vodafone ως προς την Εταιρική Υπευθυνότητα, και στόχο έχει τη διαφανή και αειφόρο εξέλιξη κάθε εταιρείας. Η μεθοδολογία του μοντέλου αναφέρεται στην εφαρμογή όλων των γνωστών απαιτήσεων του χώρου της ολικής ποιότητας ή επιχειρηματικής αριστείας υπό το πρίσμα της επιχειρηματικής ηθικής.

Για την Vodafone μιλάμε, ε;

Υποκλοπές; Ποιές υποκλοπές;

Και όμως, το πρόβλημα δεν ξεκινάει απο εκεί, είτε το πιστεύεις, είτε όχι.

Δεν ξεκινάει ούτε από προχθές.

Προχθές έψαχνα να βρω έναν τρόπο, προϊόν που διαφημίζει η Vodafone να ΜΗΝ το αγοράσω από αυτήν.

Για να μην πληρώσω την ανομία.

Αλλά σε όσους το έλεγα, δεν καταλάβαιναν γιατί. Γιατί να μην αγοράσω από Vodafone; Γιατί να τρέχω στα ebay?

(το αγόρασα από amazon, με τα-ίδια-ακριβώς χρήματα. Για να μην δώσω ούτε ένα ευρώ στην Vodafone)

Κοροϊδία; Ποιά κοροϊδία;

Και όμως, το πρόβλημα δεν ξεκινάει ούτε τότε.

Το πρόβλημα δεν ξεκινάει ούτε από την Δευτέρα.

Την Δευτέρα έκανα μία αναζήτηση μόνο για το λήμμα Vodafone στην Google.

Δοκίμασέ το.

Ούτε μία λέξη για «υποκλοπές», «Τσαλικίδη», «σκάνδαλο». Είναι γεμάτο όμως από χορηγίες, βραβεία, επιτυχίες, καινούργια προϊόντα.

Και, επειδή όλες οι σελίδες είναι κατά κύριο λόγο με αγγλικό περιεχόμενο, έκανα αναζήτηση για «η Vodafone«:

Σκάνδαλα; ποια σκάνδαλα;

(Υπάρχει ένα αντίθετο με την Vodafone άρθρο που έρχεται στην αναζήτηση της Google. Διαμαρτύρεται που η εταιρία έχει αφίσες στα …αλβανικά. True story.)

Και όμως, το πρόβλημα δεν ξεκινάει ούτε τότε.

Tο πρόβλημα δεν ξεκινάει όμως ούτε από την προηγούμενη εβδομάδα.

Την προηγούμενη εβδομάδα, έκανα μία αναζήτηση στην Wikipedia για Vodafone. Μα τω θεώ, θα αγόραζα μετοχές τους με αυτά που διάβασα. Καθαρή σαν το κρύσταλλο.

Πρόστιμο; ποιο πρόστιμο;

Και όμως, το πρόβλημα δεν ξεκινάει ούτε τότε.

Tο πρόβλημα δεν ξεκινάει ούτε στις 28/5.

Στις 28/5 η στήλη media* του Sport24 διαφήμιζε ένα νέο παιχνίδι για κινητά iphone από την Vodafone.

Εγραφα:

Μα ναι! τι υπέροχη ιδέα. Θα βάλω πρόγραμμα στο κινητό μου, φτιαγμένο από την Vodafone.

Μην τυχόν χάσω την ευκαιρία. Μην-τυχόν!

(είχα καμιά σαρανταριά Link να βάλω. Τι να πρωτοπείς; Πόσο να θυμώσεις; Βαρέθηκα. Μπορεί το Αλτσχάημερ τελικά να είναι σοφή επίλογή. Δεν βαριέσαι)

Δεν με πλήγωσε το άρθρο. Με πλήγωσαν σχόλια όπως «Έγινε αυτό στην Vodafone. Fact. Σταματάει όμως να λειτουργεί η εταιρεία? Σοβαρά τώρα, αν υπάρχουν άνθρωποι που υποστηρίζουν αυτό, να σας θυμήσω οτι απασχολεί πάνω απο 1000 εργαζόμενους… so cool.» & «Ααα. η voda φταιει και για την πετρελαιοκυλίδα σταν κόλπο του Μεξικό. Ο υπευθυνος εκεινη την ωρα μίλαγε σε συνδρομητη της…»

~

Αλλά τελικά το πρόβλημα, δεν ξεκινάει από εκεί.

Το προβλήμα ξεκινάει γιατί δεν παρακολουθούσαν το δικό μας τηλέφωνο. Το πρόβλημα ξεκινάει γιατί δεν-μας-νοιάζει που μας δούλευαν τόσο καιρό. Γιατί δεν θυμώσαμε όταν καμιά δεκαριά τύποι, ακόμη και υπουργοί, μας δούλευαν στα μούτρα μας τόσο καιρό.

Το πρόβλημα ξεκινάει γιατί δεν μας νοιάζει πόσο άνομη ή μη είναι μία εταιρία. Πόσο υπόλογη. Αποκτά ενδιαφέρον μόνο όταν κάνει χορηγίες στο mad, στο blog μας, ή στον αρκτούρο.

Το πρόβλημα ξεκινάει γιατί όχι μόνο «κατανοούμε» το Business as usual, αλλά το υποστηρίζουμε κιόλας. No matter what. Γιατί η θέσεις εργασίας ΕΞΑΓΟΡΑΖΟΥΝ τους νόμους. Γιατί οι δωρεάν μονάδες ομιλίας, το καινούργιο iphone, το super πακέτο επικοινωνίας, το φθηνότερο ipad, η εξαιρετική καινούργια υπηρεσία «μόνο-για-σένα» ΕΞΑΓΟΡΑΖΟΥΝ την ηθική μας.

Και το πρόβλημα ξεκινάει, τελικά, γιατί ο Κώστας Τσαλικίδης δεν ήταν αδελφός μας.

Α, μην ξεχάσω: διάβασες για το καινούργιο απίστευτο πακέτο ομίλιας; Για την τρομερή έκπτωση στο ipad? Και μην ξεχάσεις να δεις πως θα αποκτήσεις το νέο iphone, εντελώς δωρεάν !
.

Στο (μπορεί άγνωστό σας) twitter, έφτασα τα 10.000 post.

Μην ξαφνιάζεστε: Για το twitter δεν είναι πολλά. Εκεί μπορεί να στείλεις ένα χαμόγελο : ) ή να συμφωνήσεις με κάποιον (+1) και να μετρήσεις άλλο ένα.

Τα 10.000 tweet λοιπόν, δεν είναι πολλά.

Αλλά, αυτά τα 10.000 σίγουρα κόστισαν καμια δεκαριά ποστ από το blog μου. Μάλλον περισσότερα, αλλά καμιά δεκαριά σίγουρα.

Θα ήταν λόγος να θυμώσω, που πετάχτηκαν έτσι, αλλά το twitter είναι καφενείο, γίνεται κουβέντα, χρήσιμη – άλλοτε όχι. Χωρίς σοβαρό αρχείο, πράγματι – αλλά έτσι δεν θα γινόταν στο καφενείο; στα πηγαδάκια της παλιάς, αρχαίας αγοράς;

Κάπως έτσι. Πεταμένες κουβέντες, που άξιζαν γι’ αυτούς που τις ακούσανε – και, αν βρέθηκε κανείς να τις γράψει, θα έμεναν και για τους άλλους.

Αλλιώς, παφ και χαθήκανε. Αέρας.

Προσπάθησα (και δεν έχει τελειώσει η προσπάθειά μου) αν έβρισκα κάτι καλό, να το μοιραστώ με point of view εξώφυλλα (1, 2). Να μην χαθούν. Τα πίστευα, τα έκανα δικά μου, και τα μοιράστηκα. Αλλά δεν είναι ούτε καν σταγόνα στον ωκεανό.

Τι είναι χρήσιμο απ’ όλα αυτά;

Για μένα η μνήμη. Θυμάμαι να γράφω καμιά πενηνταριά «Θοδωρής Τενέζος» όταν πίστευα ότι ξεχάστηκε, «Νίκολας Τόντι» όταν πίστευα ότι αδιαφόρησαν, όταν πίστευα ότι ήταν (και είναι, ακόμα) άδικο να θεωρείται «επιτυχία» και «παράπλευρη απώλεια».

Ως αξία αυτής της μνήμης λοιπόν, σε ένα απλό, αθώο πείραμα, ανέβασα ένα tweet πριν συμπληρωθούν τα 10.000

Ελεγε:

Poll: πλησιάζω τα 10.000 tweets. Αν έπρεπε να αναφέρω (μόνο) ένα όνομα, ποιο πιστεύετε ότι θα έπρεπε να είναι; Ποιο θα άξιζε; #10kName

Για μένα δεν είχε δα ένα τρομερό ξεχωριστό νόημα τα 10.000. Αλλά ως μνήμη, ήθελα, και έπρεπε νομίζω, να αποτίσω φόρο τιμής. Πέρα από την -αναμενόμενη και ωραία- πλάκα όμως, κάποιοι, θυμήθηκαν τον Τόντι. Την Αμαλία. Τον Πισία. Τον εξαφανισμένο Αλεξ. Τον Τενέζο.

Και άλλους, που δεν ήξερα. Τον Στέλιο Βάσκο, τον Timothy »Grizzly Man» Treadwell, τον Furkan Dogan.

Ήθελα κι άλλους. Ίσως τον Κώστα Τσαλικίδη, της Vodafone. Τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο. Τους εργαζόμενους της Marfin. Τους ανώνυμους παλαιστίνιους, τους νεκρούς από τις διαφημιστικές πινακίδες, την Κατερίνα Γκουλιώνη, τον Νίκο Σακελλίων, τον Κύπριο Αυγουστίνο Δημητρίου, την Κάρμεν και την Κούνεβα.

Και άλλους, πολλούς.

Πάντα θα υπάρχουν ονόματα. Και πάντα θα υπάρχουν κάποιοι, κάπου, που θα θυμίζουν.

Για μένα ήταν υπέροχο αυτό και μόνο. Που ο κόσμος μπήκε στην διαδικασία. Που προσπάθησε να θυμηθεί ένα πρόσωπο, οποιοδήποτε, θα άξιζε την μνήμη.

Εγώ, βέβαια, είχα μπει στην σκέψη νωρίτερα. Είχα βρει ποιον πρέπει να αναφέρω:

Στα δέκα χιλιάδες tweet, αν αξίζει κάποιος να αναφερθεί, θα έπρεπε να είναι αυτός που θυμάται αυτούς που ξεχνιούνται.

Όχι κάποιος συγκεκριμένα. Όχι αυτός ο τάδε, ή ο δείνα που τους θυμάται. Το έργο. Η θύμηση. Η διαδικασία.

Στα δέκα χιλιάδες tweets, αν αξίζει κάποιος να αναφερθεί, είσαι ΕΣΥ.

Εσύ που τους θυμάσαι. Εσύ που έχεις, ακόμα, έναν μικρό πόνο, αληθινό, στο κορμί σου, για κάθε αδικία που τους συμβαίνει. Εσύ που καμιά φορά σε κοροϊδεύουν, γιατί όταν διασκεδάζουν τους την χαλάς, ή που σε πειράζουν, γιατί σε βρίσκουν ελαφρώς κολλημένο, ή που σε μισούν, γιατί δεν τους αφήνεις να ξεχάσουν. Εσύ που πρέπει, δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς, και θα πεις το όνομα του αδικημένου, όποτε σου δοθεί η ευκαιρία. Για να γεννήσεις κάτι, πάλι:

Έναν θυμό. Μία αγανάκτηση. Και μπορεί, ρε αδελφέ, μία αντίδραση. Μία απαίτηση:

Να πούμε ότι άργησαν λίγο να κερδίσουν. Μόνο αυτό.

Ο Νίκολα, η Αμαλία, ο Θοδωρής, ο Νίκος, ο Κώστας, η Κωνσταντίνα, η Κάρμεν, ο Αλεξ, ο Μάριος, ο Αυγουστίνος, ο Αλέξανδρος, η Παρασκευή η Αγγελική και ο Επαμεινώνδας, ο Θοδωρής, η Κατερίνα, ο Timothy, ο Furkan, – όλοι αυτοί αξίζουν όλοι να μνημονευτούν για τον προσωπικό τους αγώνα, ή για την αδικία που τους χτύπησε την πόρτα. Ενας – ένας.

Θα φροντίσουμε (αν όλα πάνε καλά) γι’ αυτό, στα επόμενα 10.000 tweet 🙂

Συμφωνώ με όσα λέει ο SykoFantiS_Bastoyni στο post του.

Όσο διαρκεί το Athens Pride 2010, είμαι και εγώ αδελφή.

Μπορείτε να με φωνάζετε όπως θα τολμούσατε, αν τολμούσατε, οποιοδήποτε από τα παιδιά που ζει την ζωή του χωρίς να ενοχλεί τους άλλους, ερωτεύεται χωρίς την άδειά σας, κάνει τις επιλογές του χωρίς να σας χρειάζεται.

Είμαι και γω λοιπόν αδελφή.

Γιατί έτσι γουστάρω.

Σας θυμίζω: Point Of View: Pride. Δεν έχουν ανάγκη ούτε την γνώμη μας, ούτε την συγκατάθεσή μας.

Σχόλια όχι εδώ – αλλά στο post του SykoFantiS_Bastoyni από όπου και εμπνεύστηκα.

L’Etat c’est moi. Το κράτος είμαι εγώ.

Κάθε φορά που ακούω κάτι για μέτρα σε οποιαδήποτε μορφής κυβερνητικά ελεγχόμενες καταστάσεις, προσπαθώ να θυμάμαι ότι «εγώ», ο ψηφοφόρος εγώ, ο Γιάννης εγώ, εγώ ήμουν το αφεντικό. Εγώ ψήφισα, εγώ επέτρεψα, εγώ αποφάσισα να γίνουν έτσι τα πράγματα.

Το κράτος είμαι εγώ.

Αν ένας δημόσιος υπάλληλος παίρνει 7.000 ευρώ μισθό ή σύνταξη στα 40 του, αυτό το αποφάσισα εγώ. Μπορεί όχι άμεσα, μπορεί έμμεσα, μπορεί ακόμα και εν αγνοία μου, αλλά το αποφάσισα εγώ. Αν ένας φορτηγατζής αγοράζει την άδειά του για 10, 20, 100.000 ευρώ γιατί πρόκειται για κλειστό επάγγελμα, ήταν δική μου απόφαση να του επιτρέψω να πάρει αυτό το ρίσκο. Αν ένας υπάλληλος της βουλής παίρνει 16 μισθούς, και αυτό το θέσπισα εγώ.

Όσο καιρό ψηφίζω, είμαι το αφεντικό της επιχείρησης. Εκανα εγώ ένα συμβόλαιο με τον δημόσιο υπάλληλο, με τον φορτηγατζή, με τον υπάλληλο της βουλής.

Δική μου ευθύνη. Δική μας. Και καθόλου περισσότερο του δημοσίου υπαλλήλου, του φορτηγατζή ή του υπαλλήλου της βουλής.

Κάθε φορά που ακούω για «νέα μέτρα για να σωθούμε» αναρωτιέμαι μήπως τυχόν τον αδικήσω.

Κατέβασε τις τρίχες σου, αναγνώστη. Καλά διάβασες. Θεωρώ ότι τον αδικώ.

Ως αφεντικό επέτρεψα εγώ το κράτος στον δημόσιο υπάλληλο να πάρει 7.000 ευρώ σύνταξη; το επέτρεψα. Επέτρεψα στον φορτηγατζή να δουλέψει και να βασιστεί σε ένα κλειστό επάγγελμα; το επέτρεψα. Επέτρεψα στον υπάλληλο της βουλής να πάρει δεκαέξι ολόκληρους μισθούς; βεβαίως και το επέτρεψα.

Αν τώρα πάρω τον λόγο μου πίσω, είμαι άδικος απέναντί τους. Κακό αφεντικό. Εχτισαν την ζωή τους με τις υποσχέσεις μου -εμένα, του κράτους- και τώρα, απολογούμενος ότι ήμουν κακό αφεντικό, για να γλυτώσω εγώ και μόνο, τους τις αναιρώ.

Μπορεί να έχω δικαίωμα να το κάνω, αλλά δεν είναι ηθικό.

Πες με όσο μαλάκα γουστάρεις, αλλά νιώθω ανήθικος.

Σε πρόσφατο παράδειγμα, αναρωτήθηκα: αν αύριο μας έλεγε κάποιος, ή βουλιάζουμε, ή καθαρίζουμε όλους τους υπέργηρους συνταξιούχους που απομυζούν τον εθνικό μας πλούτο χωρίς να προσφέρουν – θα το δεχόμασταν;

Όχι δα. Ή, εν πάσει περιπτώσει, *μάλλον* όχι.

Αλλά εγώ νιώθω το ίδιο ακριβώς. Για να μην βουλιάξουμε όλοι, κάποιοι μου λένε ότι μία μερίδα ανθρώπων πρέπει να θυσιαστεί. «Εκαναν κάποιο λάθος;» ρωτώ. «Ζουν εις βάρος μας» μου λένε. «Μπορει, αλλά έκαναν κάποιο λάθος; είναι άτιμοι;»

Όχι, δεν νομίζω. Διεκδίκησαν όσα πίστευαν ότι τους αναλογούσαν και εγώ (εγώ το κράτος) τα έκανα δεκτά. Μπορεί να είναι άδικα τα κέρδη τους, αλλά εγώ τους τα πρόσφερα άκοπα. Τα βάφτισα δίκαια.

Μυστιριωδώς, κάποιοι προσπαθούν να με πείσουν ότι είναι θεμιτό να αναιρέσω τον λόγο μου, διότι θα σωθούμε όλοι, και, εν πάσει περιπτώσει – αυτοί είναι οι κακοί διάολε.

Λυπάμαι, δεν νομίζω:

Ο κακός είμαι εγώ.

Όσο καιρό ψήφιζα, αδιαφόρησα πλήρως για τον εθνικό μας πλούτο. Αν κοστολογώ σ’ αυτούς μία κακία, σε μένα τι πρέπει να κοστολογήσω;

Εγώ γιατί αξίζω να γλυτώσω;

Για κάποιους αξίζω να γλυτώσω γιατί είμαι «ο καλός, αγαθός λαός». Γιατί είμαι ο πεινασμένος παππούς ή ο αδικημένος μεροκαματιάρης, ή ο φοιτητής των 400 ευρώ. Γιατί είμαι η ταλαιπωρημένη μάνα, ο δυστυχισμένος άρρωστος ή ο φτωχός βιοπαλεστής.

Να σας πω κάτι; η κλοπή είναι κλοπή. Και για να σώσω το παιδί μου αν την κάνω, πάλι κλοπή είναι. Να βαπτίζω τον κλεμμένο κακό και εμένα ταλαιπωρημένο βοηθά κάπως τα πράγματα, αλλά μόνο στις τύψεις μου:

Πάλι κλέφτης είμαι.

Η πλάκα είναι ότι αυτοί που γελάνε με το ΚΚΕ για παράδειγμα, είναι ίδιοι ακριβώς. Το ΚΚΕ λέει «να τα πάρουμε από το κεφάλαιο, από την πλουτοκρατία – για να μοιράσουμε στους φτωχούς». Το ίδιο λέμε: «Να τα πάρουμε από τους ευνοημένους να τα μοιράσουμε στους φτωχούς».

Το ίδιο διαφωνώ με το ένα, όσο διαφωνώ και με το άλλο. Κάθε φορά που μου βαφτίζει κάποιος κάποιον «κακό» (πρέπει να) αναρωτιέμαι ποιος τον έκανε έτσι.

Ο ίδιος που έκανε πλούσιο τον «κεφαλαιοκράτη» είναι ο ίδιος που έκανε ευνοημένο τον «ευνοημένο».

Είναι τρομακτικό, αλλά το πιο πιθανό είναι ότι είμαι εγώ. Και αυτό, με κάνει πιο κακό από εκείνον. Αν είχα αντιδράσει όταν έπρεπε, αν είχα κάνει το καθήκον μου (μποϋκοτάροντας τις κακές εταιρίες ή αντιδρώντας με την ψήφο μου στις κακές αποφάσεις) τώρα τα πράγματα θα ήταν καλύτερα. Αυτός έπαιξε στους κανόνες που του πρόσφερα, εγώ απλώς βαριόμουν να τους κάνω δίκαιους.

Αλλά όχι – δεν χρειάζεται. Θα επιτρέψω την ανομία, μπορεί να επωφεληθώ κιόλας και θα μετανιώσω αργότερα. Ναι, αυτό είναι πολύ πιο εύκολο. Αν χρειαστεί, για να κοιμηθώ ήσυχος το βράδυ, θα τον βαπτίσω αυτόν κακό, και εμένα θύμα.

Αν κάνουμε ότι οραματιζόμαστε, θα γίνουμε χειρότερο από πεινασμένοι. Θα γίνουμε άτιμοι. Κάθε απόφασή μας, στο μέλλον, σαν κράτος θα σκιάζεται από την πιθανότητα να αναιρεθεί αργότερα, μόνο και μόνο επειδή μπορεί να *μετανιώσουμε*.

Εγώ, σαν κράτος, σαν Γιάννης, έχω την πολυτέλεια να πεινάσω. Να τιμωρηθώ για τις κακές αποφάσεις μου.

Δεν έχω την πολυτέλεια όμως να χάσω την ηθική μου.

Αυτή είναι η θέση μου, και την γράφω εδώ για να μην την ξεχνάω.

Φίλε μου αστυνόμε: Δεν διαφωνώ: μπορεί να είσαι καλός άνθρωπος. Αν είχες επιλέξει κάτι άλλο, να ήσουν γιατρός, ή νοσοκόμος έστω. Ακόμα και περιπτεράς και να σπάγαμε πλάκα. Δεν διαφωνώ, μπορεί στην εκπαίδευση να σας γάμησαν, και να ξυπνάς το πρωϊ και να λες «σήμερα θα με κάψουν;». Τρομαχτικό πράγμα. Να πηγαίνεις στην «δουλειά», δηλαδή πρωϊ-πρωϊ εξαρτήσεις και όπλα και να σου γκαρίζει ο κάθε μαλάκας στρατόκαυλος, να υπακούς διαταγές χωρίς να σκέφτεσαι, γιατί άμα σκεφτείς θα τρελαθείς. Και απέναντί σου να σε βρίζουν, όλοι, και πίσω σου να σε βρίζουν, όλοι.

Δεν διαφωνώ.

Φυλάξου όμως. Φυλάξου από αυτό που σε κάνουν. Αν εσύ καταγγείλεις τον μαλάκα τον συνάδελφό σου που χώνει τις μολώτοφ στην σάκα του Μάριου, ή τον άλλον που πυροβολεί με εννιά σφαίρες αθώο, αν δεν συγκαλείψεις τον καυλωμένο συνάδελφό σου που φωνάζει «δολοφόνοι» στον κόσμο στην πορεία επείδη – γενικά – είναι αναρχικοί, ή αυτόν που ροπαλιάζει την κοπέλα ή ψεκάζει τον παππού που τυγχάνει αντιστασιακός, μπορεί να γλυτώσεις.

Σαν φίλος στο λέω: Φέρσου σωστά. Απομάκρυνε τους χειρότερούς σου.

Φίλε μου επιχειρηματία/τραπεζίτη: Το ξέρω ότι για να γίνεις ότι έγινες δούλεψες σκληρά. Το ξέρω ότι τα βράδια δεν κοιμήθηκες, ή, αν χρειάστηκε, έκατσες να σε γαμήσει ο αποπάνω. Το ξέρω ότι τα λεφτά που κερδίζεις τα έχεις πληρώσει σε καινούργια συκώτια και νεφρά, ότι όλοι οι διπλανοί σου τα ίδια κάνουν και χειρότερα, ότι η καγιέν δεν φτάνει για τις αυπνίες και τα ξενύχτια σου.

Το ξέρω.

Φυλάξου όμως. Φυλάξου από αυτό που γίνεσαι. Αν φερθείς σωστά στον υπάλληλο ή στον πελάτη σου, δεν θα χάσεις. Αν δεν τον κοροϊδέψεις, αν δεν τον εκμεταλευτείς, αν δεν διατάξεις να γονατίσουν όλοι για να περάσεις, αν δεν φερθείς σαν γαϊδούρι σε όσους είναι κάτω σου, αν καταλάβεις ότι το βλέμμα των περαστικών δεν είναι δέος αλλά μίσος – μπορεί να γλυτώσεις.

Σαν φίλος στο λέω: Φέρσου σωστά. Απομάκρυνε τους χειρότερούς σου.

Φίλε δημοσιογράφε: Το καταλαβαίνω ότι είσαι εργαζόμενος, ή στην καλύτερη περίπτωση αφεντικό μιας επιχείρησης που δεν είναι καν δική σου. Το ξέρω ότι έπρεπε να κάνεις παρέα με ανθρώπους που μισούσες, να είσαι φίλος με γλοιώδεις, για να έχεις την είδηση ή την θέση. Το ξέρω ότι τα γεγονότα δεν γίνονται αν δεν τα φτιάξεις λίγο, ή οτι για κάποια πράγματα δεν μπορείς να μιλήσεις αν δεν θέλεις αύριο να έχεις ένα blog και πολύ να σου είναι.

Το καταλαβαίνω.

Φυλάξου όμως. Φυλάξου απο αυτό που κάνεις. Αν προσπαθήσεις να λες την αλήθεια, έστω μόνο αυτή που σου επιτρέπουν να λες, αν αποφασίσεις να μην εξαρτάσαι από τόσους, ή να μην κάνεις παρέα κάθε έναν που ξέρεις ότι δεν αξίζει ούτε το βλέμμα σου, αν σκεφτείς το σωστό αντί για το πρέπει – μπορεί να γλυτώσεις.

Σαν φίλος στο λέω: Φέρσου σωστά. Απομάκρυνε τους χειρότερούς σου.

Φίλε πολιτικέ: Το αντιλαμβάνομαι ότι είναι σκληρό να είσαι συνέχεια στο επικεντρο, να πρέπει να τους έχεις όλους ικανοποιημένους, να σκέφτεσαι και να υπηρετείς τόσους μαζεμένους, αφεντικά, ψηφοφόρους, επιχειρηματίες, την κοινή γνώμη, ότι πρέπει να συναναστρέφεσαι με καθίκια, όχι μόνο τους επιχειρηματίες, αλλά και αυτούς που σε ψηφίζουν – ότι πρέπει να είσαι, καθημερινά, ικανός.

Το αντιλαμβάνομαι.

Φυλάξου όμως. Φυλάξου από αυτό που δημιουργείς. Αν σκέφτεσαι πρωτίστως αυτούς που σε εμπιστεύτηκαν και όχι αυτούς που πλήρωσαν τις αφίσσες σου, αν κάνεις ό,τι μπορείς, ό,τι μπορείς, για να μην λες ψέματα, αν στις συμφωνίες κάτω απο τα τραπέζια έχεις ειλικρινά στον νου σου τον λαό – μπορεί να γλυτώσεις.

Σαν φίλος στο λέω: Φέρσου σωστά. Απομάκρυνε τους χειρότερούς σου.

Ο καιρός είναι δύσκολος. Οι χειρότεροι από εσάς έχουν παρασύρει τους μέτριους από εσάς. Οι καλύτεροι από εσάς είναι λίγοι, και έχουν την ανάγκη σας. Το μάτι του κόσμου έχει γυαλίσει, σας μισεί. Σας μισεί βαθύτατα, χωρίς να ψάχνει πια αιτίες και αφορμές. Δεν σκέφτεται. Ούτε ξέρει, ούτε καταλαβαίνει, ούτε αντιλαμβάνεται. Ούτε και θέλει. Δεν σώζεστε με τερτίπια πια, μόνο παρατάσεις παίρνετε, και αυτές τελειώνουν πιο γρήγορα από ότι νομίζετε.

Φερθείτε σωστά φίλοι μου. Σας φίλος σας το λέω, αποδεσμευτείτε από τους χειρότερούς σας, και κάντε αυτό που πρέπει. Απομακρύνετε τους χειρότερούς σας.

Ο δρόμος θα γίνει αμείλικτος – και για αυτούς, και για εσάς. Αν δείτε τι γίνεται στο εξωτερικό, πχ στην Αργεντινή, θα αντιληφθείτε ότι το μέρος του χάους για τους πολίτες πλησιάζει. Και οι πολίτες θα αντιδράσουν με ακριβώς τον ίδιο τρόπο σε αυτούς που το προκαλεί. Σε εσάς.

Φίλοι μου, είναι κοινό συμφέρον για όλους μας να ζήσουμε ειρηνικά. Φοβάμαι όμως. Φοβάμαι ότι οι πέτρες έρχονται, τα μπιτόνια γεμίζουν, οι πολεμοκάπηλοι χαίρονται. Έχετε κάνει λάθη, και ή θα τα διορθώσετε άμεσα, ή θα τα πληρώσουμε όλοι μαζί. Και η πληρωμή θα είναι βίαιη, απρόσμενη, σκληρή και απότομη.

Μην αφήσετε το τρομαγμένο μου γραπτό να γίνει πρόβλεψη. Κάντε ότι μπορείτε, ότι περνάει από το χέρι σας να χαθεί, αθόρυβα, αποτυχημένο στην ιστορία.

Αν νιώθετε ελάχιστα ισχυροί ακόμα, διώξτε αυτήν την αίσθηση. Ισχυρό γίνετε το μίσος, και όσοι το προκαλούν θεριεύουν. Αν πιστεύετε οτι κρατάτε τα ηνία, ξεπεράστε το. Τα χαλινάρια δεν θα τα κρατάει σε λίγο κανείς.

Σαν φίλος σας το λέω. Φερθείτε σωστά.

Όσο προλαβαίνουμε.