(αργοπορημένα, αλλά με καλή καρδιά 🙂 )
(φωτογραφία δώρο από τον P.V. για την γιορτή μου)

Είμαι εκνευρισμένος, και προβληματισμένος, αλλά θα προσπαθήσω να κρατήσω καθαρό μυαλό, για να δω τα γεγονότα.

Η περιγραφή, χωρίς χαρακτηρισμούς:

Πελάτης της apple, κάτοχος ενός iMac (αυτά που είναι ο υπολογιστής μαζί με την οθόνη, ενιαίος, και μοιάζει σαν να έχεις μόνο μια οθόνη), για επαγγελματική χρήση, παρατηρεί σκούρες σκιές στην οθόνη του.

Πηγαίνει το μηχάνημα (θυμίζω – είναι ενιαίο, άρα όλον τον υπολογιστή) στο εξουσιοδοτημένο σέρβις της εταιρίας SystemGraph.

Από τις περιγραφές και των δύο, έμεινε γενικά ικανοποιημένος από την εξυπηρέτηση.

Σε τρεις εργάσιμες, του επιστρέφουν τον υπολογιστή, μαζί με μία έγγραφη αναφορά που λέει για αντικατάσταση οθόνης.

Για όλα αυτά, ο πελάτης καλυμμένος από την εγγύηση, δεν πληρώνει (εκτός από μία έξτρα αγορά).

Ο πελάτης πηγαίνει στο γραφείο του, όπου ανακαλύπτει ότι το πρόβλημα δεν έχει διορθωθεί, αλλά επιδεινωθεί.

Παίρνει ξανά τον υπολογιστή, και μαζί με φίλο του, ξαναπηγαίνει στην εταιρία SystemGraph.

Εκεί, σύμφωνα με τις περιγραφές και των δύο πλευρών, υπάρχει εκνευρισμός. Ο πελάτης ζητά από την εταιρία να αντικαταστήσει πλέον τον υπολογιστή εξ ολοκλήρου, η εταιρεία διατείνεται ότι η apple δεν κάνει αντικαταστάσεις, και ότι ακόμα και αν ήταν έτσι, θα το έκανε η εταιρία από την οποία το αγόρασε, που είναι τα καταστήματα Public, και όχι από αυτούς.

Ο πελάτης εξηγεί πως, τα καταστήματα Public στα οποία έχει ήδη απευθυνθεί, τον στέλνουν στην εταιρία ως επίσημη αντιπρόσωπο.

Επίσης, ενημερώνει πως θεωρεί δικαίωμά του να γίνει αντικατάσταση συσκευής που υπολειτουργεί, και παραθέτει μία σειρά από νομικά επιχειρήματα.

Η εταιρία ζητά από τον πελάτη έγγραφο το αίτημα αντικατάστασης, κάτι που κάνει άμεσα ο πελάτης. Ο διευθυντής της εταιρίας παραλαμβάνει το αίτημα υπογράφοντας με την υποσημείωση ότι δεν το διάβασε.

Ο πελάτης ενημερώνει (ή «απειλεί» κατά την εταιρία) ότι θα προσφύγει στον Συνήγορο του Καταναλωτή και στο Ινστιτούτο Καταναλωτών αν δεν ικανοποιηθεί.

Συνεχίζει ο πελάτης την διαδικασία επιδιόρθωσης (ή αντικατάστασης) του μηχανήματος, και ανεβάζει στο διαδίκτυο την περιγραφή της ιστορίας.

Η εταιρία αντιδρά στις περιγραφές του, και ανακοινώνει πως κινηθεί νομικά κατηγορώντας τον για συκοφάντηση.

Αυτά μπόρεσα να αλιεύσω από την ανοιχτή προς το κοινό επικοινωνία τους.

Σύνδεσμοι:

Το ποστ που περιγράφεται από τον πελάτη το γεγονός,

Μία αναφορά του σε forum

Η απάντηση (στο ίδιο forum) της εταιρίας,

Η απάντηση (στο ίδιο forum) του πελάτη,

Η ανακοίνωση από τον δικηγόρο του πελάτη της μήνυσης από την εταιρεία προς τον πελάτη με αίτημα αποζημίωσης διακοσίων χιλιάδων ευρώ.

Είναι πολλά τα link, και αρκετά τα κείμενα, όταν τα διαβάσετε μην ξεχάσετε να ξαναγυρίσετε εδώ για να δείτε το σκεπτικό μου.
~

Ως εδώ λοιπόν τα είπα καθαρά και στειρωμένα; Τα είπα. Ξηγήθηκα όμορφα; ξηγήθηκα.

Πάμε να δούμε τι καταλαβαίνει ο arkoudos από όλο αυτό:

Ένας τύπος πάει σε μία εταιρία για να φτιάξει ένα μηχάνημα δύο χιλιάδων ευρώ που το δουλεύει επαγγελματικά. Το μηχάνημα επισκευάζεται, αλλά επιστρέφει χειρότερο. Ο τύπος έξαλλος, επιστρέφει στην εταιρία που το έφτιαξε, τους βάζει τις φωνές, και τους λέει μαλακίες φτιάξατε, αλλάξτε το όλο τώρα γιατί άμα το ξαναφτιάξετε, πάλι έτσι θα μου το δώσετε και έχω και δουλειές. Του λένε πριτς, δεν αφήνει το μεγάλο αφεντικό. Τους λέει τι αφεντικό και κουταμάρες, υπάρχουν νόμοι, θα πάω στον Συνήγορο. Του λένε να πας όπου θες – απο μας δεν. Περνάει άλλα τόσα με άλλες εταιρίες που κρύβονται πίσω από την apple. Τσαντισμένος, γράφει ένα ποστ.

Και η εταιρεία θίγεται.

Μέχρι εκείνη την στιγμή, ότι και αν έχει ειπωθεί μεταξύ τους, η εταιρία δεν έχει θιχθεί. Στην απάντησή της, λέει ότι ο τύπος έβρισε, τσαντίστηκε, έκανε σαματά – αλλά η εταιρία δεν θίχτηκε αρκετά ώστε να κάνει μηνύσεις.

Η εταιρία έκανε μηνύσεις όμως μόλις γράφθηκε το ποστ. Για την SystemGraph, αυτό το γεγονός είναι μη-υπάρχον, ανάξιο λόγου – μέχρι που γράφθηκε το ποστ και δημοσιοποιήθηκε η ιστορία.

Μπορεί να γκρινιάζει όσο θέλει για την συμπεριφορά του τύπου: Το πόστ όμως, που ο τύπος μοιράζεται τις …εμπειρίες του, κάνει την εταιρία να πράξει το πιο γελοίο, ανόητο, λανθασμένο, βήμα που θα μπορούσε να κάνει ποτέ:

Κάνει μήνυση για το ποστ.

Ξαναδιαβάστε την απάντηση της εταιρίας:

Ο πελάτης ήταν κακός, εκνευρισμένος, έβριζε, εμείς είχαμε δίκιο, αυτός είχε άδικο, σαματάς.

Πουθενά δεν λέει η εταιρία «δεν έγιναν έτσι τα πράγματα». Πουθενά πχ δεν λέει «δεν του δώσαμε χαλασμένο μηχάνημα». Πουθενά δεν λέει «δεχθήκαμε ως ζητήθηκε την αντικατάσταση». Λέει «ήταν χαλασμένο», λέει «πράγματι ξαναήρθε», λέει «δεν υποχρεούμαστε να αντικαστήσουμε»

Ο πελάτης λέει την αλήθεια.

Αυτό όμως, είναι μικρής σημασίας για την εταιρία: σημασία έχει, για την εταιρία, που τα λέει δημόσια.

Δεν στο αλλάξαμε, δεν ήταν σωστά επιδιορθωμένο, δεν σου δώσαμε εναλλακτικές – αλλά δεν έπρεπε να μιλήσεις.

~

Κυρίες και κύριοι, σας καλωσορίζω σε μία νέα εποχή. Η SystemGraph θα γίνει, θέλοντας και μη, το χειρότερο δυνατόν πείραμα για το αν μία εταιρία μπορεί να ελέγξει την ροή πληροφορίας της απεικόνισης της ζωής του καθενός από εμάς.

Διάβασα με προσοχή το ποστ του τύπου. Πρόκειται για ένα όχι ιδιαίτερης αξίας κείμενο. Είχε τσαντίλα προς λάθος κατεύθυνση, σαχλαμάρα διάθεση να πικάρει σε κάθε δεύτερη λέξη, είχε μέσα ανοησία θα έλεγα και κακή διαχείριση του γεγονότος. Κολλάει σε λεπτομέρειες, του φταίνε όλα, ακόμα και τα μάλλον αθώα, τον έχουν κοντράρει όλοι, είναι τσαντισμένος.

Με δυο λόγια, έχει γνήσιο, ανθρώπινο, θυμό.

Δεν τον αδικώ.

Αν είχα δώσει, δύο χιλιάρικα, για μία συσκευή τέτοιας σημασίας, και μου την επισκεύαζαν κάνοντας την χειρότερη, λέγοντας μου μετά δεν στην αλλάζω που να χτυπιέσαι, θα είχα πει πολύ πιο άγρια πράγματα.

Αλλά όσο θυμό και να έχει, δεν έχει δόλο.

~

Έχω γνωστούς που φημίζονται για την ψυχραιμία τους. Αντιμέτωποι με εταιρίες όπως πχ η On Telecoms, (την αναφέρω και αυτά που έχω τραβήξει και εγώ) έχουν λυγίσει. Με τράπεζες. Με οργανισμούς. Με κολοσσούς.

Μέχρι τώρα, ΟΛΟΙ οι πελάτες έχουν μιλήσει πρώτα με τις εταιρίες τους. Μετά, έχοντας μείνει ανικανοποίητοι από το επίπεδο επικοινωνίας, κυνηγούν να βρουν μία λύση. Μερικοί, όλο και περισσότεροι, κοινοποιούν τα προβλήματα για να ενημερώσουν άλλους υποψήφιους πελάτες γι’ αυτό που δεν θα σας πει κανείς άλλος πλην της εμπειρίας:

Το after sales support.

Αυτό γινόταν παλαιότερα αν θυμάστε (και γίνεται ακόμα) και από τις στήλες των περιοδικών, απο forum που είναι σχεδόν ειδικά γι’ αυτόν τον σκοπό, όπως το adslgr.com, από comment forms σε διάφορα καταστήματα (στα ίδια, για τον εαυτό τους!) από επιχειρήσεις που παρακαλούν για ένα σχόλιο συμμετέχοντας σε site όπως το booking.com, από επιχειρήσεις που ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ, και μεγάλα ποσά πρέπει να σας πω μάλιστα, εξωτερικές εταιρίες για να συλλέγουν ανώνυμα, δημόσια, χωρίς παρεμβάσεις τα σχόλια των πελατών τους (όπως το getsatisfaction.com)

Είναι μια λογική πολιτική μιας εταιρίας που λέει θέλω να μάθω τι λέει στ’ αλήθεια ο πελάτης μου για μένα, ακόμα και αν αυτό μου κοστίσει αν είμαι άχρηστος ή ακόμα και αν είναι κακόβουλος. Θέλω να μάθω, και τον εμπιστεύομαι να το κάνει δημόσια. Γιατί αν δεν το κάνει σε μένα, θα το κάνει κάπου αλλού, και επειδή δεν μπορώ να τον φιμώσω, θα κάνει μεγαλύτερη ζημιά.

Η SystemGraph αποφάσισε ότι αυτή η ενημέρωση είναι παράνομη. Αναφέρεται σε ΜΙΑ και ΜΟΝΟ ΜΙΑ λέξη σε όλο το post, την λέξη Λαμόγια (που για μένα σαν αναγνώστη, δεν αφορά κάποιον συγκεκριμένα, είναι γενική και αόριστη ως βρισιά στο κείμενο), για θεωρήσει εαυτόν θιγμένη, και να φιμώσει αυτήν την διαδικασία.

Δηλαδή, πραγματικά, τι σκεφτόντουσαν;

~

Ορκίζομαι ότι τις πρώτες φορές που το διάβασα, δεν είχα δει καν την λέξη. Έπρεπε να την ψάξω. Επίσης, ορκίζομαι ότι δεν θα ήξερα το επίπεδο των υπηρεσιών της SystemGraph (μπορεί να την προτιμούσα κιόλας, καθώς κάτοχος και εγώ προϊόντων της apple) και ακόμα και αν είχα διαβάσει το άρθρο, πράγμα απίθανο, μάλλον δεν θα έριχνα δεύτερη ματιά…

…αν η ίδια η εταιρία δεν έκανε μήνυση στον τύπο.

Αν πράγματι με τα τόσα, κάποιος κατάφερε να μειώσει την εταιρία, ή να την καταστήσει αναξιόπιστη, ή να την θίξει εμπορικά δεν ήταν ο τύπος με το σαχλό -κατ’ εμέ- ποστ του.

Ήταν η αδιανόητη κίνηση της εταιρίας να κυνηγήσει νομικά το δικαίωμα του τύπου να εκφράζεται.

Μήνυση στον εαυτό τους πρέπει να κάνουν. Σοβαρά το λέω.

Αδιανόητη, by the way, όχι γιατί δεν έχω πλήρη εμπιστοσύνη στον θεσμό της δικαιοσύνης. Ήταν δικαίωμά της – ειδικά όταν κάποιοι άλλοι ρίχνουν οξύ ή μπουνιές κάτω από το τραπέζι.

Δεν έχω πρόβλημα κανένα που η εταιρία κάνει μήνυση για ένα άρθρο που, ενώ παραδέχεται ότι περιγράφει με σχετική ακρίβεια τα γεγονότα, διαμαρτύρεται για το …ύφος τους. Για μία και μόνο λέξη.

Δεν θα κάνω λοιπόν …μήνυση στην εταιρία, γιατί αυτό που κάνει είναι νόμιμο. Διατηρώ όμως την επιφύλαξη αν αυτό που κάνει είναι εταιρικά ηθικό:

– γιατί ζητά το εξωφρενικό ποσό 200.000 ευρώ από έναν πολίτη, με ξεκάθαρο σκοπό να τον γονατίσει ηθικά και σωματικά,

– γιατί ενώ παραδέχεται πως έτσι έγιναν σε γενικές γραμμές τα πράγματα, χτυπάει τον πελάτη της για την δημοσίευση, και όχι την αλήθεια των λεγομένων του,

– γιατί είναι για μένα ξεκάθαρο πως σκοπός της είναι να φιμώσει, να τρομοκρατήσει, και, εν τέλει να λογοκρίνει έναν πολίτη.

Οπότε νόμιμη λοιπόν, εξίσου αν όχι και περισσότερο, επιβεβλημένη και απόλυτα λογική, είναι και η δική μου κίνηση να αποφύγω κάθε συναλλαγή με την εταιρία και με παρακλάδια της, νόμιμη είναι η απόφασή μου να μην δώσω ούτε ένα ευρώ στα ταμεία της. Στην λιγότερη των περιπτώσεων γιατί δεν θέλω, αν τελικά κάνει χάλια δουλειά, να ανησυχώ αν το πω πουθενά ότι θα εισπράξω μία μήνυση που θα καταστρέψει την ζωή μου.

Από εμένα, ποτέ-πια στην SystemGraph λοιπόν.

Δεν πληρώνω εταιρίες που έχουν πρόβλημα με τον ελεύθερο λόγο μου.

Δεν πληρώνω εταιρίες που αντί να κοιτούν πως θα κάνουν την δουλειά τους καλύτερα, σκαρφίζονται τρόπους να φιμώσουν τις αντιδράσεις που προκαλεί η ελλιπής εργασία τους.

Δεν μου αξίζουν τέτοιες εταιρίες. Δεν μου αξίζει τέτοια συμπεριφορά.

Ας βρουν άλλους πελάτες, πρόθυμους στο after sales support να παίρνουν και μία πλουσιοπάροχη μήνυση δώρο αν δεν είναι αρκούντως ευτυχισμένοι με το αποτέλεσμα. Ας βρουν άλλους πελάτες να τους δίνουν τα ωραία τους ευρώ για να πληρώνει η SystemGraph τους δικηγόρους της.

Όχι εγώ. Ποτέ πια.

[add-on: Άλλοι θα μπουν στην διαδικασία να κρίνουν αν η SystemGraph έχει ή δεν έχει υποχρέωση, αν η apple έχει η δεν έχει υποστήριξη και σε ποιο επίπεδο στην Ελλάδα, αν έχει ή όχι δίκιο ο τύπος. Δεν μπαίνω στην διαδικασία: αδιαφορώ. Υπάρχουν αρχές, δικαστήρια και οργανώσεις για να βρουν ποιος έχει, τελικά, δίκιο. Αλλά όταν μία εταιρία μηνύει κάποιον για το ύφος και όχι την αλήθεια των λόγων του, το παιχνίδι αλλάζει κατεύθυνση. Από αυτήν την εταιρεία απειλούμαι, ως μελλοντικός πελάτης, και όχι από την ποιότητα των υπηρεσιών της, ή την ευγένεια των υπαλλήλων της. Απειλούμαι γιατί αν δεν πειθαρχήσω πειθήνια με αυτά που πρεσβεύει, θα πάω φυλακή. Απειλούμαι γιατί αν έχω στόμα και μιλήσω ειλικρινά, το παιδί μου θα κάνει δέκα χρόνια να με ξαναδεί. Όσοι πιστεύουν ότι αυτή η υπόθεση έχει να κάνει με apple, με after sales support, ή με #fail αντιδράσεις απλώς, είναι βαθιά γελασμένοι.

Σας το λέω, δείτε το δάσος – είναι στοιχειωμένο]

[update: η SystemGraph μου έστειλε -και οφείλω να την αναρτήσω- μία ανακοίνωση για τα γεγονότα:

Ανακοίνωση της System Graph Technologies σχετικά με την αντιμετώπιση από πλευράς μας, της διαμάχης που έχει προκύψει με καταναλωτή.

Με ιδιαίτερη χαρά λάβαμε σήμερα την επιστολή παρέμβασης του Συνηγόρου του Καταναλωτή, ο οποίος κάλεσε όλα τα εμπλεκόμενα μέρη την Τρίτη 18 Ιανουαρίου 2011.

Αναγνωρίζοντας ότι η ήπια αντιμετώπιση των γεγονότων είναι πιο ωφέλιμη και για τις δύο πλευρές και αρνούμενοι να συμβάλουμε στον περιορισμό της ελεύθερης έκφρασης στο Διαδίκτυο, θα παρευρεθούμε στην συνάντηση προκειμένου να αναφέρουμε τις θέσεις μας, ελπίζοντας σε εξώδικη επίλυση της διαφοράς.

Η ομάδα της System Graph Technologies

.
]

Που λες λοιπόν, είμαστε πιτσιρίκια. Εγώ, ο Νίκος, και ο μικρότερος αδελφός του, ο Φίλιππας.

Πιτσιρίκια σα να λέμε, μπορεί να έπαιζε ακόμα ο Προτάσοφ ένα πράμα. Μωρά.

Εγώ κάτι κομπιούτερ (που δεν κάνει να μαθεις γιατί όλος μαζί είχε το ένα χιλιοστό του χιλιοστού μνήμη απο αυτή που έχεις στο usb stik σου), διότι ο πατέρας μου μου τον έδωσε για να διαβάζω, σα να λέμε «αν κάνεις τα μαθήματά σου θα μπορείς να παίζεις». Νόστιμη ιδέα, αλλά κατέληξε «λέω να μην κάνω τα μαθήματά μου και να παίζω». Όπως ακριβώς πρέπει δηλαδή, εντροπία το λέει ο βαρόμετρος, και δεν έχω λόγο να του πάω κόντρα.

Οπερ, φανατικέ αναγνώστη/τρια, πάρε έναν νεαρό αλητάμπουρα, με κομπιούτερ, ελευθερία, σκληρά κερδισμένο στα παρακάλια χαρτζιλίκι, ένα περιοδικό που PIXEL πρέπει να το λέγανε , πειρατικά παιχνίδια, ντάλες καλοκαίρι, σινεμά και αραλίκι.

Συνταγή σίγουρης καταστροφής, στο λέω.

Εχω παίξει τα παιχνίδια μου, έχω αρχίσει να παίζω με τους κώδικες, να παίζω με προγράμματα που σχεδιάζεις, είμαι και μούτρο, όλα τα έχω.

Ο Φίλιππας μικρότερος και πιο άβγαλτος (που να τον δεις τώρα), ο Νίκος και γω, κάθετε η φάση να δούμε το Φλας.

Τότε, το moving motion στην οθόνη είναι εικαστική τεχνολογία επιπέδου και γω δεν ξέρω τι, άφταστη, ο Σιπ έχει μούτρο συμπαθές, η στολή του πάει γάντι, κολλάμε. (Τότε, για να σε βάλω στο κλίμα, αν ήσουν δεκαέξι-σάμπθινγκ, δεν περίμενε κανείς να λύσεις το κυπριακό και τα ποσοστά του ΔΝΤ, μπορούσες να δεις το Φλας χωρίς να σε δουλεύουνε. Ενημερωτικά στο λέω).

Εμείς κολλάμε, αλλά ο Φίλιππας γουστάρει – πολύ.

Κοιταζόμαστε με τον Νίκο, μέσα; μέσα. Φάρσα εν όψει. Εγώ έχω το γραφιστικό και το προγραμματιστικό, ο Νίκος θα κάνει το ψήσιμο:

Η Ocean βγάζει το Flash σε παιχνίδι.

Ωχ αμάν-αμάν και γουάου αμάν, και ποιος κατεβαίνει στην Αθήνα να πα να το φέρει άμεσα και σπάμε και τους κουμπαράδες άμα λάχει.

Ίσα που τσακίζουμε και χαρτζιλίκι πήγαινε/έλα με το καράβι, συν τα αντιγραφικά. Τόσο γούστο.

Στο μεταξύ, ο γιόρς τρούλι, να παιδεύεται να φτιάξει παιχνίδι που δεν υπάρχει. Κάπως κλέβω λογότυπο OCean, μία εικόνα. Φτιάχνω Flash χαρακτήρα από την αρχή, δεύτερη. Κάτι μενού, κάτι τέτοια, high score, κλπ, μαζεύω εικόνες, στατικές, και με κωδικα τις ενώνω. Κάπως, τότε ήξερα, τώρα γέρασα.

Σκάμε λοιπόν το παραμύθι στον μικρό: Μας το φέρανε! Το ‘χουμε, το παίξαμε, γα-μά-το το παιχνίδι. Σφυράει.

Αλλά – πολύ γρήγορο ρε παιδί μου.

Τσιμπάει ο μικρός, να παίξω, ναι, αμέ εγώ, θα το φέρω μια μέρα. Τι μια μέρα, άμεσα, ο μικρός, ε, όπου νάναι εγώ που παλεύω να παίζει τζάμι το φο.

Διότι, το παιχνίδι είναι φο για φο και πιο φο δεν έχει. Οπερ, ξεκινάει μια χαρά τα ιντρο και τα μενού, μα μόλις πατάς Start – τσουπ! σου βγάζει τελείωσες! Διότι το παιχνίδι είναι flash και πάει με ταχύτητα φωτός.

Αμέ.

Δυο τρία ξενύχτια γι’ αυτήν την σαχλαμάρα που γελάς σα χαμόγελο – και αν.

Αλλά, για μας, ε; η τέλεια πλάκα.

Με τα πολλά, με «ψήνει» ο μικρός, το φέρνω, τον αφήνουμε να το βάλει να το απολαύσει. Σε μια γωνιά εμείς, λυμένοι.

Το βάζει, γραφικούλι ένα, «πως σου φαίνεται» εμείς, «καλό είναι» να λέει αυτός, κοκοκο εμείς. Γραφικό δύο, μενού, να- πάτα πλέη εκεί.

Πατάει ο μικρός, τσουπ, έχασες.

Τα χάνει και ο μικρός.

«Τι έγινε ρε παιδιά;»

«Α, εμείς» (να κλαίμε πλέον) «στο είπαμε, είναι πολύ γρήγορο το παιχνίδι. Φλας. Ξαναπαίξε».

Μια εμάς κοιτάει ο μικρός, μία το παιχνίδι, κλικ να ξεκ- έχασες.

«Ρε με δουλεύετε;»

«Όχι ρε, αφού κάναμε και high score. Ξαναπαίξε.»

Μας κοιτάει ο μικρός, λέει είναι βλαμένα αυτά, ξαναδοκιμάζει – έχασες.

«Ρε τι μαλακισμένα που είσαστε» – και φεύγει.

Δάκρυα στα μάτια εμείς, να γελάμε να μην κρατιόμαστε, αχαχα, χοχοχο, ο Νίκος βέβαια γελάει κατάτι περισσότερο, γιατί η δουλειά του ήταν να ψήσει τον μικρό, εγώ κατάτι λιγότερο γιατί γαμήθηκα πετ’ έξι μέρες να βγάζω τα μάτια μου να φτιάξω μία πλάκα περίπου είκοσι δευτερολέπτων.

Φλας πλάκα, σα να λέμε.

Το καλοσκέφτομαι, το κορόιδο της υπόθεσης μάλλον εγώ είμαι, γελάω πλέον περισσότερο διότι αυτό, μάλιστα, έχει υλικό για γέλιο.

Μα δεν τελειώνει εδώ το κόλπο.

Διότι, περνάει η μέρα, κάνουμε τις τσάρκες μας, γελάμε ακόμα με την φάρσα, χοχοχο και χαχαχα, απογευματιάζει, βραδιάζει και άντε σπίτια σας να ησυχάσουμε και μείς.

Γυρίζω, και κρατάω την δισκέτα. Και το μαζεύω όλο αυτό, σαν δουλειά και κόπο και σαν ωραίο, γαμάτο θα σου πω σήμερα αποτέλεσμα, και ρε φίλε, το βάζω να παίξει ξανά.

Κάτι που θέλω να το δω, κάτι που θέλω να ελπίζω ότι έχω το παιχνίδι που, μεταξύ μας, και γω σαν τον Φίλιππα το ονειρεύομαι, κάτι που το αγάπησα με την προσπάθεια, το βάζω ξανα και ξανά στην οθόνη.

Να το πατάω το πλέη, μπας και μου δείξει, μαγικά μια πίστα. Μία μόνο. Λίγο πιο σιγά. Σαν όνειρο. Σαν αυτό που ξέρεις ότι δεν γίνεται, αλλά λες άμα το πιστέψω πολύ, μα πολύ λέμε, μπορεί και να γίνει. Σαν ελπίδα.

Τσουπ. Έχασες.

Όπως όλοι οι εργαζόμενοι έχουμε υπογράψει μία συνθήκη εργασίας. Θα δουλεύουμε πχ 8 ώρες, τα παραπάνω είναι υπερωρία. Θα πληρώνεσαι τόσο – όσο συμφωνήσαμε. Αν σε απολύσω θα σε αποζημιώσω. Αυτά, είναι συμβάσεις. Συμφωνηθέντα μεταξύ εσού και του αφεντικού σου.

Τώρα, ο υπαλληλος πήγε να πιάσει δουλεια για το κράτος. Για συγκεκριμένους λόγους, η συμβαση ήταν διαφορετική. Είχε περισσότερα προνόμια, περισσότερες απολαβές. Αυτό, ήταν αποδεκτό από όλους. Εσένα (του λαού) που ψήφιζες το αφεντικό του, του αφεντικού του, και του εργαζόμενου. Ήταν μία συμφωνία τιμής.
Όπως όμως και εσύ θα εξαγριωνόσουν αν το ένα μέρος καταπατούσε την συμφωνία, έτσι και αυτοί. Και ο μόνος τρόπος αντίδρασης είναι η απεργία.

Τώρα, τι συμβαίνει πραγματικά. Το αφεντικό (το κράτος) και οι ιδιωτικοί (εμείς) βλέπουμε αυτήν την συμφωνία και εκνευρίζονται Το αφεντικό γιατί ήταν είτε άχρηστο είτε πονηρό, και εκμεταλλεύτηκε αυτήν την συμφωνία με ανταλλάγματα (πχ ψήφους). Εμείς γιατί οι συνθήκες της αγοράς είναι πιο σκληρές, και δεν μπήκαμε (δεν θέλαμε, όπως εγώ, δεν μπορούσαμε όπως άλλοι) στο ίδιο καθεστώς σύμβασης όπως αυτό του Δημοσίου Τομέα.
Δημιουργήθηκε λοιπόν ένα κλίμα εκνευρισμού και ζήλιας: «οι άχρηστοι του δημοσίου». Στην πραγματικότητα, ήταν και είναι ακόμα ένα εξαιρετικό εργαλείο αυτός ο εκνευρισμός για να γίνει μία αθέτηση της συμφωνίας.

Αυτό το εργαλείο στηρίζεται σε ξεκάθαρα προβλήματα του δημοσίου: γραφειοκρατία, μίζες, καθυστερήσεις, κλπ. Στην πραγματικότητα όμως, ο υπάλληλος έχει την μικρότερη (ή σε περιπτώσεις και καμία) ευθύνη για όλα αυτά. Η αδυναμία του δημοσίου να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις πχ, έχει να κάνει κατ’ αρχάς γιατί ο πολιτικός, ο βουλευτής, ο οποιοσδήποτε με εξουσία έβαλε εκεί ένα άχρηστο τομάρι. Δεν είναι όλοι – για κάθε άχρηστο είναι δέκα που δουλεύουν για αυτόν. Αλλά αυτός είναι μέρος του εργαλείου που λέγαμε.
Τώρα λοιπόν, το κράτος (και εμείς, φυσικά) που ήμασταν κακοί διαχειριστές αυτής της εξουσίας, λέει «θέλω να απαλλαγώ από αυτό το κόστος». Δεν λέει όμως ότι αυτό διόρισε τους υπεράριθμους και τους άχρηστους, αυτό υποσχέθηκε σε εκείνη την σύμβαση που λέγαμε πιο πάνω, αυτό διαιώνησε το πρόβλημα αφήνοντας την γραφειοκρατία σε ανίκανους.

Αυτό που λέει είναι «οι άχρηστοι δημόσιοι υπάλληλοι» που «ζημιώνουν όλους μας».

Κάνε το «δημόσιοι υπαλληλοι» σε εργαζόμενοι, και θα δεις ότι είναι εξοργιστικό: αυτός που ευθύνεται, ρίχνει την ευθύνη σ’ αυτούς που δεν φταίνε.

Με την ίδια λογική, αύριο (τι αύριο δηλαδή, εχθές, στην ψήφιση του νομοσχεδίου) κατοχύρωσε την απώλεια βασικών δικαιωμάτων του εργαζόμενου στον ιδιωτικό τομέα. Θα απολύεσαι πχ, σε έναν χρόνο – χωρίς αποζημίωση. Ήσουν, λέει, δοκιμαστικός.

Αν δεν ήσουν ικανός βέβαια, ή κατάλληλος, κανονικά φταίει η επιχείρηση που σε προσέλαβε. Αλλά – guess what – θα την πληρώσεις εσύ.

Αδικο; Μπορεί, αλλά απολύτως νόμιμο, γιατί έχει ψηφιστεί. Αντιστοίχως για τους δημοσίους είναι απολύτως νόμιμο να χάνουν επιδόματα και μέρος των αποδοχών τους σε 13ο – 14ο, αλλά εντελώς άδικο γιατί α) δεν ήταν μέρος της συμφωνίας τους, β) δεν είναι αυτοί υπεύθυνοι.

Θα πήγαινες εσύ πχ σε μία εταιρία που σου δίνει και αυτοκίνητο, κινητό και μπόνους να πεις «οχι, ευχαριστώ, θα ζημιωθεί άδικα η εταιρία»; Είχες την απαίτηση από τον άνθρωπο που πήγαινε να εργαστεί στον δημόσιο τομέα να πει «όχι, εμένα ειδικά μην με μονιμοποιήσετε, μην μου δώσετε επίδομα – νιώθω ότι θα ζημιωθεί το κράτος»;
Και οι δύο, και εσύ, και ο δημ. υπαλληλος θα λέγατε «η ευθύνη είναι σ’ αυτόν που προσλαμβάνει. Σ’ αυτόν που θέτει τους όρους».

Τώρα πως πέφτει η ευθύνη σ’ αυτόν που τους αποδέχθηκε;

Ένας βουλευτής, λέει, αντέδρασε στην ψήφιση του χθεσινού νομοσχεδίου.

Ένας, συν τους άλλους τρεις – τέσσερις που έδειξαν την αντίθεσή τους νωρίτερα, σε προηγούμενες ψηφοφορίες για το μνημόνιο.

Τον έναν, είναι εύκολο να τον θυμάστε. Είναι δύσκολο να θυμάστε όμως τους πολλούς, και αυτοί παίζουν μεγαλύτερο ρόλο.

Ήρωας λοιπόν ο ένας που αντιστάθηκε. ‘Ντάξει, δεν λέω, ήρωας. Αλλά εσύ και εγώ, και κάπου δύο εκατομμύρια ακόμα έλληνες, δεν αντιστέκονται.

Αυτός λέει όχι, και εσύ και εγώ ψηφίζουμε ΞΑΝΑ αυτούς που λένε ΝΑΙ.

Για να μην τον προδώσουμε λοιπόν ξανά, ας θυμηθούμε όχι τον έναν, που λέει όχι, αλλά τους πολλούς, που λένε ναι.

Αυτοί είναι οι 156 βουλευτές (ανά περιφέρεια) οι οποίοι υπερψήφισαν το χθεσινό νομοσχέδιο. Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα λέει ότι κάποιοι εξ αυτών «διαφώνησαν», ή ήταν «ιδιαιτέρως επικριτικοί». Όσο και αν διαφώνησαν, όσο και αν αντιτάχθηκαν – το ψήφισαν.

Ραγκούσης Νικολάου Ιωάννης – ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ,
Παναρίτη Ιωάννου Ελένη (Έλενα) – ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ,
Μόσιαλος Αρχοντή Ηλίας – ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ,
Τσόκλη Κωνσταντίνου Μαρία Γλυκερία (Μάγια) – ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ,
Γερουλάνος Μαρίνου Παύλος – ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ,
Σκανδαλίδης Γεωργίου Κωνσταντίνος – Α’ ΑΘΗΝΩΝ,
Διαμαντοπούλου Δημητρίου ‘Αννα – Α’ ΑΘΗΝΩΝ,
Παπουτσής Δημητρίου Χρήστος – Α’ ΑΘΗΝΩΝ,
Αλευράς Γεωργίου Αθανάσιος (Νάσος) – Α’ ΑΘΗΝΩΝ,
Τσούρας Αγγέλου Αθανάσιος – Α’ ΑΘΗΝΩΝ,
Κουβέλης Σταύρου Σπυρίδων – Α’ ΑΘΗΝΩΝ,
Οικονόμου Σπυρίδωνα Παντελής – Α’ ΑΘΗΝΩΝ,
Ζούνη Λάμπρου Παναγιώτα (Πέμη) – Α’ ΑΘΗΝΩΝ,
Λοβέρδος Νικολάου Ανδρέας – Β’ ΑΘΗΝΩΝ,
Χρυσοχοϊδης Βασιλείου Μιχαήλ – Β’ ΑΘΗΝΩΝ,
Κατσέλη Πελοπίδα Λουκία-Ταρσίτσα (Λούκα) – Β’ ΑΘΗΝΩΝ,
Κακλαμάνης Χρήστου Απόστολος – Β’ ΑΘΗΝΩΝ,
Αποστολάκη Γεωργίου Ελένη-Μαρία (Μιλένα) – Β’ ΑΘΗΝΩΝ,
Ανδρουλάκης Γρηγορίου Δημήτριος (Μίμης) – Β’ ΑΘΗΝΩΝ,
Ξενογιαννακοπούλου Διονυσίου Μαρία – Ελίζα (Μαριλίζα) – Β’ ΑΘΗΝΩΝ,
Ευθυμίου Δημητρίου Πέτρος – Β’ ΑΘΗΝΩΝ,
Παπανδρέου Ανδρέα Βασιλική (Βάσω) – Β’ ΑΘΗΝΩΝ,
Χυτήρης Γερασίμου Τηλέμαχος – Β’ ΑΘΗΝΩΝ,
Κουτρουμάνης Σπυρίδωνος Γεώργιος – Β’ ΑΘΗΝΩΝ,
Νταλάρα Γεωργίου Άννα – Β’ ΑΘΗΝΩΝ,
Γείτονας Ιωάννη Κωνσταντίνος – Β’ ΑΘΗΝΩΝ,
Παπαϊωάννου Ηλία Μιλτιάδης – Β’ ΑΘΗΝΩΝ,
Βούρος Στεφάνου Ιωάννης – Β’ ΑΘΗΝΩΝ,
Χαραλαμπόπουλος Ιωάννη Γεώργιος-Ερνέστος – Β’ ΑΘΗΝΩΝ,
Πρωτόπαπας Ιωάννη Χρήστος – Β’ ΑΘΗΝΩΝ,
Μίχος Σπυρίδωνος Λάμπρος – Β’ ΑΘΗΝΩΝ,
Μωραϊτης Χρήστου Αθανάσιος (Θάνος) – ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ AΚΑΡΝΑΝΙΑΣ,
Μακρυπίδης Διονυσίου Ανδρέας – ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ AΚΑΡΝΑΝΙΑΣ,
Γιαννακά Δημητρίου Σοφία – ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ AΚΑΡΝΑΝΙΑΣ,
Κουρουμπλής Ελευθερίου Παναγιώτης – ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ AΚΑΡΝΑΝΙΑΣ,
Μανιάτης Αναστασίου Ιωάννης – ΑΡΓΟΛΙΔΟΣ,
Ρέππας Παναγιώτη Δημήτριος – ΑΡΚΑΔΙΑΣ,
Κωνσταντινόπουλος Κωνσταντίνου Οδυσσέας – ΑΡΚΑΔΙΑΣ,
Τσιρώνης Μιχαήλ Δημήτριος – ΑΡΤΗΣ,
Στασινός Σωτηρίου Παύλος – ΑΡΤΗΣ,
Παπανδρέου Ανδρέα Γιώργος – ΑΤΤΙΚΗΣ (υπόλοιπο),
Χριστοφιλοπούλου συζ. Δημητρίου Παρασκευή (Εύη) – ΑΤΤΙΚΗΣ (υπόλοιπο),
Πάγκαλος Γεωργίου Θεόδωρος – ΑΤΤΙΚΗΣ (υπόλοιπο),
Ασπραδάκης Μιχαήλ Παντελεήμων (Παντελής) – ΑΤΤΙΚΗΣ (υπόλοιπο),
Βρεττός Σπυρίδωνος Κωνσταντίνος (Ντίνος) – ΑΤΤΙΚΗΣ (υπόλοιπο),
Κατσιφάρας Ιωάννη Απόστολος – ΑΧΑΪΑΣ,
Σπηλιόπουλος Γεωργίου Κωνσταντίνος – ΑΧΑΪΑΣ,
Παπαδόπουλος Ιωάννη Αθανάσιος – ΑΧΑΪΑΣ,
Τριανταφυλλόπουλος Θεοδώρου Ανδρέας – ΑΧΑΪΑΣ,
Τόγιας Ιωάννη Βασίλειος – ΒΟΙΩΤΙΑΣ,
Τσόνογλου -Βυλλιώτη Παράσχου Βασιλική – ΒΟΙΩΤΙΑΣ,
Αγάτσα Αριστείδη Αριάδνη – ΒΟΙΩΤΙΑΣ,
Χαντάβας Αριστοτέλη Αθανάσιος – ΓΡΕΒΕΝΩΝ,
Αηδόνης Ευαγγέλου Χρήστος – ΔΡΑΜΑΣ,
Κεφαλίδου Δημητρίου Χαρούλα (Χαρά) – ΔΡΑΜΑΣ,
Κρεμαστινός Θωμά Δημήτριος – ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΥ,
Νικητιάδης Νικολάου Γεώργιος – ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΥ,
Ζωίδης Ηλία Νικόλαος – ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΥ,
Κουσουρνάς Γεωργίου Ευστάθιος – ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΥ,
Ντόλιος Πασχάλη Γεώργιος – ΕΒΡΟΥ,
Ρενταρή – Τέντε Νικολάου Όλγα – ΕΒΡΟΥ,
Τσιαούση Παναγιώτη Ελένη – ΕΒΡΟΥ,
Περλεπέ – Σηφουνάκη Αγγέλου Αικατερίνη – ΕΥΒΟΙΑΣ,
Κεδίκογλου Άγγελου Συμεών – ΕΥΒΟΙΑΣ,
Καρανίκας Δημητρίου Ηλίας – ΕΥΡΥΤΑΝΙΑΣ,
Βαρβαρίγος Αντωνίου Δημήτριος – ΖΑΚΥΝΘΟΥ,
Κατρίνης Ιωάννη Μιχαήλ – ΗΛΕΙΑΣ,
Κουτσούκος Δημητρίου Γιάννης – ΗΛΕΙΑΣ,
Αντωνακόπουλος Γεωργίου Παναγιώτης – ΗΛΕΙΑΣ,
Δημητρουλόπουλος Πανταζή Παναγιώτης (Τάκης) – ΗΛΕΙΑΣ,
Σιδηρόπουλος Γεωργίου Αναστάσιος – ΗΜΑΘΙΑΣ,
Γικόνογλου Μόσχου Αθανάσιος – ΗΜΑΘΙΑΣ,
Τόλκας Χαραλάμπους Άγγελος – ΗΜΑΘΙΑΣ,
Κεγκέρογλου Αλεξάνδρου Βασίλειος – ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ,
Αρναουτάκης Φωκίωνος Σταύρος – ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ,
Παρασύρης Γεωργίου Φραγκίσκος – ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ,
Στρατάκης Σοφοκλή Εμμανουήλ – ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ,
Σκραφνάκη Γρηγορίου Μαρία – ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ,
Κατσούρας Σπυρίδωνα Χρήστος – ΘΕΣΠΡΩΤΙΑΣ,
Βενιζέλος Βασιλείου Ευάγγελος – Α’ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ,
Καστανίδης Γεωργίου Χαράλαμπος – Α’ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ,
Αράπογλου Ανέστη Χρυσή – Α’ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ,
Μαγκριώτης Αστερίου Ιωάννης – Α’ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ,
Καϊλή Aλεξάνδρου Ευδοξία-Εύα – Α’ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ,
Βούγιας Αλεξάνδρου Σπυρίδων – Α’ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ,
Ρομπόπουλος Αποστόλου Θωμάς – Α’ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ,
Γερανίδης Θεοδώρου Βασίλειος – Β’ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ,
Αρβανιτίδης Πέτρου Γεώργιος – Β’ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ,
Παντούλας Χρήστου Μιχαήλ – ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ,
Αργύρης Ιωάννη Ευάγγελος – ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ,
Οικονόμου Σωκράτη Αθανάσιος – ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ,
Τιμοσίδης Ιωάννη Μιχαήλ – ΚΑΒΑΛΑΣ,
Παπουτσής Πασχάλη Δημήτριος – ΚΑΒΑΛΑΣ,
Εμινίδης Κωνσταντίνου Σάββας – ΚΑΒΑΛΑΣ,
Ρόβλιας Χρήστου Κωνσταντίνος – ΚΑΡΔΙΤΣΗΣ,
Σαλαγιάννης Βασιλείου Νικόλαος – ΚΑΡΔΙΤΣΗΣ,
Θεοχάρη Αριστοτέλη Μαρία – ΚΑΡΔΙΤΣΗΣ,
Πετσάλνικος Ιωάννη Φίλιππος – ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ,
Γκερέκου Ιωάννη Αγγελική (‘Αντζελα) – ΚΕΡΚΥΡΑΣ,
Μοσχόπουλος Αγαθαγγέλου Σπυρίδωνας – ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑΣ,
Φλωρίδης Διαμαντή Γεώργιος – ΚΙΛΚΙΣ,
Παραστατίδης Σωκράτη Θεόδωρος – ΚΙΛΚΙΣ,
Κουκουλόπουλος Δημητρίου Παρασκευάς – ΚΟΖΑΝΗΣ,
Αθανασιάδης Θεοδώρου Αλέξανδρος – ΚΟΖΑΝΗΣ,
Βλατής Νικολάου Ιωάννης – ΚΟΖΑΝΗΣ,
Μπεγλίτης Ανδρέα Παναγιώτης – ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ,
Φαρμάκη-Γκέκη Γεωργίου Αικατερίνη – ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ,
Μανωλάκης Χρήστου Άγγελος – ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ,
Ρήγας Θεοφάνη Παναγιώτης – ΚΥΚΛΑΔΩΝ,
Παπαμανώλης Νικολάου Γεώργιος – ΚΥΚΛΑΔΩΝ,
Γρηγοράκος Γεωργίου Λεωνίδας – ΛΑΚΩΝΙΑΣ,
‘Εξαρχος Θεοδώρου Βασίλειος – ΛΑΡΙΣΗΣ,
Σαχινίδης Δημητρίου Φίλιππος – ΛΑΡΙΣΗΣ,
Νασιώκας Παναγιώτη Έκτορας – ΛΑΡΙΣΗΣ,
Καρχιμάκης Ελευθερίου Μιχαήλ – ΛΑΣΙΘΙΟΥ,
Σηφουνάκης Οδυσσέα Νικόλαος – ΛΕΣΒΟΥ,
Μαργέλης Νικολάου Σπυροπάνος – ΛΕΥΚΑΔΟΣ,
Καρτάλης Ιωάννη Κωνσταντίνος – ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ,
Ζήση Αθανασίου Ροδούλα – ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ,
Κουσελάς Ηλία Δημήτριος – ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ,
Γιαννακοπούλου Ιωάννη Κωνσταντίνα (Νάντια) – ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ,
Βουδούρης Γεωργίου Οδυσσέας – ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ,
Μάντατζη Μουχάμερ Τσετίν – ΞΑΝΘΗΣ,
Ξυνίδης Γεωργίου Σωκράτης – ΞΑΝΘΗΣ,
Καρύδης Μιχαήλ Δημήτριος – Α’ ΠΕΙΡΑΙΩΣ,
Μπεντενιώτης Ανάργυρου Εμμανουήλ – Α’ ΠΕΙΡΑΙΩΣ,
Νιώτης Δημητρίου Γρηγόριος – Β’ ΠΕΙΡΑΙΩΣ,
Λιντζέρης Γεωργίου Δημήτριος – Β’ ΠΕΙΡΑΙΩΣ,
Διαμαντίδης Δημητρίου Ιωάννης – Β’ ΠΕΙΡΑΙΩΣ,
Τζάκρη Εμμανουήλ Θεοδώρα – ΠΕΛΛΗΣ,
Θεοδωρίδης Ιωάννη Ηλίας – ΠΕΛΛΗΣ,
Γιουματζίδης Μελετίου Βασίλειος – ΠΕΛΛΗΣ,
Αμοιρίδης Παναγιώτη Ιωάννης – ΠΙΕΡΙΑΣ,
Παπαγεωργίου Ανδρέα Αθανάσιος – ΠΙΕΡΙΑΣ,
Μίχου Κωνσταντίνου Μαρία – ΠΙΕΡΙΑΣ,
Όθωνας Όθωνα Εμμανουήλ – ΡΕΘΥΜΝΗΣ,
Χατζή Οσμάν Ραήφ Αχμέτ – ΡΟΔΟΠΗΣ,
Πεταλωτής Στυλιανού Γεώργιος – ΡΟΔΟΠΗΣ,
Βαρδίκος Χαραλάμπους Πυθαγόρας – ΣΑΜΟΥ,
Μπόλαρης Ηλία Μάρκος – ΣΕΡΡΩΝ,
Κουτμερίδης Θεοδώρου Ευστάθιος – ΣΕΡΡΩΝ,
Τζελέπης Γεωργίου Μιχαήλ – ΣΕΡΡΩΝ,
Χάϊδος Ιωάννη Χρήστος – ΤΡΙΚΑΛΩΝ,
Μαγκούφης Ευθυμίου Χρήστος – ΤΡΙΚΑΛΩΝ,
Μερεντίτη Δημητρίου Αθανασία (Σούλα) – ΤΡΙΚΑΛΩΝ,
Τσώνης Αθανασίου Νικόλαος – ΦΘΙΩΤΙΔΑΣ,
Αντωνίου Νικολάου Αντωνία (Τόνια) – ΦΘΙΩΤΙΔΑΣ,
Μπατζελή Γεωργίου Αικατερίνη – ΦΘΙΩΤΙΔΑΣ,
Λιάνης Θεμιστοκλή Γεώργιος – ΦΛΩΡΙΝΗΣ,
Παπαθανάση Κωνσταντίνου Αφροδίτη – ΦΩΚΙΔΟΣ,
Δριβελέγκας Κωνσταντίνου Ιωάννης – ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ,
Λαφαζάνης Γεωργίου Αργύριος – ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ,
Δαμιανάκης Νικολάου Ευτύχιος – ΧΑΝΙΩΝ,
Σκουλάκης Γεωργίου Εμμανουήλ – ΧΑΝΙΩΝ,
Βαλυράκης Ιωαν. Ιωσήφ – ΧΑΝΙΩΝ,
Τσουρή Στεφάνου Ελπίδα – ΧΙΟΥ.

Αν διαφωνείς με το νομοσχέδιο, να τους θυμάσαι στις επόμενες εκλογές.

(Πηγή: Ιστοσελίδα της Βουλής. Έχει και τηλέφωνα και διευθύνσεις, αν θέλετε να τους πείτε κάτι.)

Ονειρεύομαι μία ορθόδοξη εκκλησία, που επειδή δεν έχουν οι πιστοί μουσουλμάνοι που να προσευχηθούν, να διαθέτει την εκκλησία (ως κτίριο), κάποια ελεύθερα απογεύματα, για να προσευχηθούν στον θεό τους.

Αυτό ονειρεύομαι.

Υ.Γ.: Τα σχόλια ανοιχτά ακόμα και αν θέλετε να ρίξετε χολή στα όνειρά μου.

Ότι μιλάω, δεν θα έπρεπε να έχει αντίρρηση κανείς.

Ούτε ότι, μέχρι τώρα τουλάχιστον, είμαι συνεπής και ειλικρινής στον λόγο μου.

Ότι έχω να πω, το λέω. Δεν έχω ούτε κομματικούς προσδιορισμούς να με ελέγχουν, ούτε φιλαράκια να ικανοποιήσω, ούτε αναγνώστες να χαϊδέψω.

~

Πριν καναδύο χρόνια, ο Καραμανλής, πρωθυπουργός τότε, αποφάσισε να κάνει την πιο επικίνδυνη κίνηση επικοινωνιακά που είχε ονειρευτεί ποτέ:

Αποφάσισε να ρωτήσει, απ’ ευθείας, τον κόσμο.

Όσοι είχαν υπολογιστή, ένα θα έλεγε κανείς νέο, ανεξάρτητο και σχετικά μορφωμένο μέρος της ελληνικής κοινωνίας δηλαδή, είχε δικαίωμα να του καταθέσει μία ή και περισσότερες ερωτήσεις.

Απ’ ευθείας. Μεσάζοντες θα υπήρχαν, φυσικά, αλλά οι ερωτήσεις θα ήταν εμφανείς σε όλους. Ότι σκεφτόταν ο κόσμος αυτός για την κυβέρνηση Καραμανλή, θα γινόταν Λόγος, αίτημα σε μία ανοιχτή συνέντευξη.

Οι ερωτήσεις που τέθηκαν στον πρωθυπουργό, τελικά, μετά την επιλογή, θα τις χαρακτήριζε κάποιος μέτριες. Τις δε απαντήσεις θα τις έλεγε φτωχές.

Αλλά το σημαντικό δεν ήταν ούτε η επιλογή των ερωτήσεων, ούτε οι απαντήσεις που δόθηκαν τελικά.

Το σημαντικό ήταν οι ερωτήσεις.

Το σημαντικό κατ’ εμέ, ήταν που ο κόσμος είχε δικαίωμα να μιλήσει σε ένα μέσο ανοιχτό και ζωντανό, να κριθεί για την σκέψη του, να δημιουργήσει μία άλλη ερώτηση, ίσως μία σκέψη, μία διαδικασία.

Το σημαντικό, ήταν η συμμετοχή.

Τα τότε μέσα, ΤΡΟΜΑΞΑΝ από την συμμετοχή. Το λέω και το πιστεύω ακράδαντα, τα τότε μέσα τρομοκρατήθηκαν. Οι εφημερίδες, τα κανάλια, τα ραδιόφωνα αν παρουσίαζαν το γεγονός όπως είχε, αν έθεταν τις ερωτήσεις που έθεσε ο κόσμος, ΕΙΔΙΚΑ αυτές που δεν απαντήθηκαν ποτέ, θα προκαλούσαν αναταραχή.

Θα ακουγόντουσαν πράγματα που ήταν στο μυαλό πολλών, αλλά σε κανένα επίσημο στόμα ενημέρωσης.

Οπότε, άνοιξαν το σεντούκι των ερωτήσεων, βρήκαν αυτές που χρησιμοποίησαν την διαδικασία για να την γελοιοποιήσουν, και την παρουσίασαν έτσι. Γελοία και φθηνή.

Αρνήθηκα να παίξω εκείνο το παιχνίδι. Πήρα ξανά ΟΛΕΣ τις ερωτήσεις, μία προς μία, και ξεχώρισα αυτές που άξιζαν να ακουστούν. Τις εμφάνισα στο site πιστεύοντας ότι η απόδοση του γεγονότος αυτού καθ’ εαυτού ήταν διαστρεβλωμένη για άλλη μία φορά, και ότι κανείς δεν δικαιούτω να λέει για λογαριασμό μου ότι ήταν μία γελοία και φθηνή διαδικασία:

Ενα πλειοψηφικό ποσοστό ερωτήσεων ήταν όσο σοβαρό άξιζε σε μία τέτοια διαδικασία, και όσο αξιοπρεπές άξιζε σε τέτοιους, σκεπτόμενους πολίτες.

Θέση μου, και κρίθηκα γι’ αυτήν, παρουσιάζοντας τα επιχειρήματά μου. Διακόσια τριάντα τρία επιχειρήματα για την ακρίβεια.

~

Μόλις προχθές, ο τωρινός πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου αποφάσισε να κάνει το ίδιο περίπου πράγμα. Ερωτήσεις από το διαδίκτυο, ξεσκαρτάρισμα, απαντήσεις σε ελάχιστες από αυτές.

Τεράστια θεωρώ η συμμετοχή για άλλη μία φορά. Πάνω από 2.500 οι ερωτήσεις (συμπεριλαμβανομένων και των RT, των επαναλήψεων δηλαδή) σε μία διαδικασία που κράτησε κάτι περισσότερο από δύο ημέρες.

Πάλι τέθηκαν, παλι ξεχώρισαν, πάλι δεν απαντήθηκαν.

Και για άλλη μία φορά, τα μέσα παρουσίασαν την διαδικασία ως φαιδρή και γελοία, κρατώντας μόνο πέντε-δέκα χαβαλεδιάρικα μηνύματα. Λογικό, ο Νίκολα Τόντι δεν κάθεται καλά με την διαφήμιση Vodafone στο διπλανό κουτί.

Με την ίδια θέση, με το ίδιο πάθος, αυτό που λέει ότι οι σοβαρές ερωτήσεις πρέπει να ακουστούν με σοβαρότητα, και να πιέσουμε προς την απάντησή τους, μάζεψα πάλι όλες τις ερωτήσεις και μία-μία τις ξεχώρησα για δω πόσες τελικά ήταν οι αξιόλογες, και πόσες χαβαλε.

Τετρακόσιες αξιόλογες ερωτήσεις βρήκα.

Θέλω λίγο να κάτσετε σ’ αυτό το νούμερο και την σημασία του. Τετρακόσιες αξιόλογες ερωτήσεις, και μέσα όπως αυτό (δείτε και εδώ, από το ίδιο μέσο – για να το εμπεδώσουμε), και αυτό, ξεχώρισαν τον χαβαλέ και το γελοίο.

Αυτό, εμένα, με κάνει σκεπτικό.

~

Θεωρώ ότι υπάρχει μία προσπάθεια να αναδειχθεί η μη-συμμετοχή, να πει στον επόμενο νέο που θα σκεφτεί ότι έχει μία ερώτηση, μία σκέψη, μία πρόταση να μην εμπιστευτεί ένα μέσο που χαβαλεδιάζει. Λογικό να μην το κάνει, αν ήταν μόνο αυτό. Αλλά, δυστυχώς γι’ αυτούς, και ευτυχώς για μάς, το μέσο είναι ανοιχτό, και αν κάποιος ασχοληθεί ελαχίστως σοβαρά, θα ανακαλύψει την αλήθεια:

Κοντά στις μισές, ή και περισσότερες ερωτήσεις, ήταν σοβαρές και αξιόλογες.

Κοντά στις μισές, ή και περισσότερες ερωτήσεις, είτε δεν έχουν ακουστεί ποτέ, είτε δεν έχουν απαντηθεί ποτέ.

Σκεφθείτε το λίγο: Οι πολίτες θυμούνται γεγονότα, όπως ο φοιτητής με τις πυτζάμες, γνωρίζουν γεγονότα, όπως η κατάσταση στα πανεπιστήμια, προβλέπουν γεγονότα, όπως η μαζική μετανάστευση νέων.

Αυτά τα γεγονότα, κάνουν την εξουσία να αισθάνεται άβολα. Πρέπει να απαντήσει, αν ερωτηθεί αρκετά, για την θολή θέση της στον πλου πλοίων με ελληνική σημαία στην μεσόγειο και την μη στήριξη τους. Πρέπει να απαντήσει στο αν θεωρείται επιτυχία η δολοφονία του Τόντι. Πρέπει να απαντήσει στο αν έχει σκοπό να πράξει κάτι για το πρεζόνι που τρυπιέται στον κακόφημο δρόμο της Αθήνας.

Αρκεί να ερωτηθεί αρκετά.

Για να μην ερωτηθεί ποτέ αρκετά, έχει πληρώσει/εκβιάσει/αναθρέψει τα μέσα έτσι, ώστε οι ερωτήσεις να είναι εγκεκριμένες, γνωστές από πριν, μελετημένες.

Η εξουσία λοιπόν, εφόσον δεν απαντά, διότι και τις δύο φορές δεν απάντησε ούτε γι’ αστείο στα σοβαρά ερωτήματα, θα κάνει ότι μπορεί για να μην υπάρχουν ερωτήματα. Να αποτρέψει τον κόσμο από το να ρωτά.

~

Ε, και τι έγινε; ρωτούσε στο σχόλιό του ο (δικαίως) απογοητευμένος socialfail.gr. Και που τα γράψαμε;

Παραθέτω την απάντησή μου στο και που τα γράψαμε.

@socialfail.gr “και που τα γράψαμε”;

Σκέψου μία χώρα που η ενημέρωσή σου, η εικόνα για το τι πάει στραβά και τι όχι, ποιος έχει θέσεις και λύσεις και ποιος πετάει μπαρούφες απλώς για να βγει (στην καλύτερη, για να βγει και να εκμεταλλευτεί την θέση του εις βάρος σου στην χειρότερη), φιλτράρεται από αυτό που λέμε Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας, με ότι κανόνες, κόστος, ηθική μπορεί να έχει αυτό.

Σκέψου αυτά τα μέσα μετά, με τις όποιες δοσοληψίες (στην καλύτερη των περιπτώσεων αναφέρομαι στις νόμιμες κρατικές διαφημίσεις, στην χειρότερη σε ιδιοκτήτες που είναι ταυτόχρονα και εργολάβοι, ή ακόμα χειρότερα σε ιδιοκτήτες μιζαδόρους) αυτά τα μέσα λοιπόν, να λένε την γνώμη τους καμουφλάροντάς την με το “η γνώμη του κόσμου”.

Πρόσεξε: η γνώμη του κόσμου. Και επειδή δεν υπάρχει αντίλογος, μία ψυχοτροπιασμένη κοινωνία, που δεν μπορεί να δει μπροστά της από τα βυζιά του bogBrother ή το κούρεμα του Σάκη, ή τον Νταλούκα και τον Ρεχάγκελ, ή το καινούριο iphone, ή την καινούργια εξάτμιση, αυτή η κοινωνία πιστεύει ότι πράγματι, αυτή είναι η γνώμη της, και δεν αντιδρά με την διαστρέβλωση.

Και σκέψου λοιπόν αυτήν την κοινωνία, που κάποιος ρωτά για τον Τόντι, για τις σπουδές και την ισονομία, για την κατάσταση στην εξωτερική πολιτική και την οικονομία, να φιλτράρεται αυτό, και να γίνεται “2 ερωτήσεις απο το facebook και μία από το twitter”.

Και οι απαντήσεις, αν μου επιτρέπεις, πλην ελαχίστων περιπτώσεων, να είναι όλες case study “άλλα σε ρωτάω, άλλα μου απαντάς”, ή, ακόμα χειρότερα, “τι καλά που θα ήταν να ήμασταν εμείς κυβέρνηση, έχουμε τρομερά σχέδια στο μυαλό μας”.

Σε όλα αυτά, σε πείσμα όλων αυτών, καμιά εκατοστή νοματαίοι δεν περιμένουν ούτε τα κανάλια, ούτε τις εφημερίδες, ούτε τους δημοσιογράφους να πουν για λογαριασμό τους τι σκέφτονται. Σκέφτονται οι ίδιοι, και έχουν τον χώρο και τον τρόπο, και το θάρρος να τα υποβάλλουν επώνυμα.

Με έναν τρόπο ώστε η ενημέρωση να επανέλθει, έστω για λίγο, έστω έτσι, στα φυσιολογικά για την εποχή επίπεδα. Και η φωνή αυτών των ελαχίστων, να δυναμώσει από το δίκιο τους, την ουσία τους, και την ειλικρίνειά τους.

Σε μία εποχή που μιλάνε άλλοι για λογαριασμό τους λες και είναι ηλίθιοι, αποδεικνύουν ότι και μυαλό έχουν, και λογική, και μνήμη.

Γιατί πιστεύουν, πιστεύουμε, ότι αν κάνεις την σωστή ερώτηση, αν μιλήσεις με αυτοσεβασμό και αξιοπρέπεια, θα αναγκάσεις τον άλλον να σε παραδεχθεί με σεβασμό και αξιοπρέπεια.

Γι’ αυτό τα γράψαμε.

«Αν μιλήσεις με αυτοσεβασμό και αξιοπρέπεια, θα αναγκάσεις τον άλλον να σε παραδεχθεί με σεβασμό και αξιοπρέπεια»

Και εγώ βάλθηκα να αποδείξω ότι ο κόσμος μιλά, με αυτοσεβασμό και αξιοπρέπεια.

~

Λίγες ημέρες μετά, τώρα που γράφω τούτο το άρθρο, μόλις έκλεισαν οι κάλπες.

Η μεγαλύτερη αποχή που είδαν ποτέ οι κάλπες, αυτό διαφαίνεται.

Ο εκνευρισμός μου μεγάλος. Γιατί προσπαθώ να αποδείξω ότι έχουμε αυτοσεβασμό και αξιοπρέπεια, και, ταλαιπωρημένοι οι πολίτες από την εικόνα των μέσων, που εμφανίζουν την διαδικασία ως «τελειωμένη», «αδύνατο να αλλάξει», «όλοι βρώμικοι και λαμόγια», «οι υπόλοιποι άχρηστοι/ανθέλληνες/ναζί/βολευτές» σταματούν να ρωτούν.

Σταματούν να ρωτούν «τι θα κάνεις για τον Δήμο» γιατί ξέρουν ότι είτε δεν θα κάνει τίποτα, είτε, έτσι και αλλιώς, θα τους πει ψέματα. Είτε, και αυτό είναι νομίζω και το χειρότερο σενάριο, δεν θα τους πει τίποτα. Και αφού φτάνουν ως εκεί, τα παρατάνε, απέχουν, αδιαφορούν.

Και ο κάθε Κακλαμάνης, ο κάθε Ψωμιάδης, το κάθε κανάλι που τους φιλοξενεί με το αζημίωτο σε κάθε ευκαιρία, τρίβει τα χέρια του.

Γιατί πλέον, αυτός που δεν ψήφισε καν, δεν έχει δικαίωμα να ερωτά. Έχασε το δικαίωμα να θέτει ερωτήματα.

Κέρδισαν.

Όσο δεν ρωτάς, όσο δεν συμμετέχεις, κερδίζουν.

Είναι ΑΝΑΓΚΗ για το κανάλι να δείξει τον Κακλαμάνη ζορρό. Είναι ανάγκη να πει ο βουλευτής τα πήρε, ή ο δημοτικός σύμβουλος, είναι, για φαντάσου, καθίκι τελικά.

Γιατί σιχαίνεσαι, και δεν μπαίνεις στον κόπο να αλλάξεις τίποτα. Λες «εγώ δεν θέλω να συμμετέχω σ’ αυτό το γελοίο, σιχαμερό συνοθύλευμα εξουσίας» και απέχεις.

Εγω πασχίζω, χώνοντας τα χέρια μου στα σκατά του χαβαλέ, για να διαλέξω την ερώτηση που είναι ειλικρινής και σοβαρή, πασχίζω να βρω στα ψηφοδέλτια κάποιον που αξίζει την προσοχή και την ψήφο μου, και συ σιχαίνεσαι και λες αστο.

Δεν διαφέρουμε: Για τέσσερα χρόνια θα βρίζουμε μαζί τις λάθος αποφάσεις, θα διαβλέπουμε συμφέροντα και ευθύνες, θα τονίζουμε λάθος τακτικές. Για τέσσερα χρόνια, στην ασφάλεια του twitter και του post και του comment μας θα ουρλιάζουμε για το στραβό και το άδικο, θα ψηφίζουμε ο ένας τον άλλο με like και +1, θα διαβάζουμε και θα οργανώνουμε την αντίδρασή μας.

Μόνο που όταν τελικά μπουν στον κόπο να μας ρωτήσουν, εγώ θα ρωτήσω και εσύ θα είσαι σιωπηλός.

Είτε γιατί σιχάθηκες, είτε γιατί βαρέθηκες, είτε γιατί ονειρεύεσαι ένα καλύτερο μέλλον, θα μείνεις σιωπηλός.

Αλλά το σύστημα που σιχαίνεσαι αντέχει την σιωπή σου μια χαρά φίλε μου. Τις ερωτήσεις φοβάται.

Υ.Γ.: Θυμήσου τι άλλο κάνει, πετυχημένα, η σιωπή σου.