Ο Τάσος Μαντέλης παραδέχθηκε 450.000 μάρκα δώρο από την Siemens και τον καλούν να πληρώσει… 7.500 χιλιάδες ευρώ.

Γιατί; Τι νόημα έχει; Τι νόημα έχει αυτή η ποινή;

Τίποτα να μην πληρώσει. Τίποτα.

Δεν κάνω πλάκα, τίποτα απολύτως. Έχω καλύτερη ιδέα:

Να τον κάνουν ξανά υπουργό. Είναι πολύ μάγκας ο Τάσος, θα μας βγάλει από την κρίση – είναι φανερό.

Του κόψανε και το εκλέγειν και εκλέγεστε και στεναχωρήθηκε πολύ όπως γράφανε σωρηδόν τα ρεπορτάζ; να του το δώσουνε πίσω.

Γιατί να μην εκλέγεται;

Έχουμε τον Μαντέλη, τον Τσουκάτο παλιότερα, τον Άκη, και τους κατηγορούμε αντί να τους κάνουμε σημαίες;

Αφού είναι φανερό: Αυτοί είναι οι σωτήρες μας.

Διότι:

Ένα από τα δύο θα γίνει. Όχι σ’ αυτόν τον Μαντέλη; Όχι σ’ αυτόν. Στον επόμενο ρε αδελφέ. Στον μεθεπόμενο.

Έχουμε Μαντέληδες, οοουυυ, ένα σωρό. Διευθυντές κατεστραμμένων ταμείων, υπουργούς οικονομικών, πολιτικούς που διόριζαν, διευθυντές εφοριών, διευθυντές δημοσίων….

Έχουμε Μαντέληδες ένα σωρό.

Και, κάποια στιγμή, θα γίνουν οι σωτήρες μας αυτοί οι τύποι.

Είτε έτσι, είτε αλλιώς.

Να μου το θυμηθείς.

#noJustice

Αν έχεις γράψει χιλιάδες λέξεις στο blog σου, χωρίς να έχεις πληρωθεί ούτε ένα σέντσι γι’ αυτό, αν έχεις φτιάξει γραφικά και banner χωρίς ανταμοιβή, αν έχεις περάσει αμέτρητες ώρες παίζοντας με τα κείμενα, να τσακώνεσαι στα comments και στα tweets, να βρίζεις την ώρα και την στιγμή που ασχολήθηκες και αμέσως μετά να δαγκώνεσαι γιατί είναι σπουδαίο αυτό που κάνεις, ξέρεις.

Ξέρεις τι είναι να λες την γνώμη σου. Ή, ακόμα καλύτερα, να φροντίζεις να ακουστεί αυτό που δεν ακούγεται. Να δίνεις τον λόγο σε φωνές που νιώθεις ότι χωρίς εσένα δεν θα έφταναν πουθενά.

Να δίνεις την φωνή στον Νίκολα Τόντι, στην Αμαλία, σε όσους θυμώνουν με την vodafone ή την siemens, στον Τενέζο, στο παιδί με το κομμένο πόδι, στην Κατερίνα Γκουλιώνη, στην Κούνεβα.

Και σε άλλους, άλλους πολλούς. Στα παιδιά της #kerateaς, στα παιδιά που έραψαν τα στόματά τους για να μας δείξουν ότι τους αδικούμε, στον 15χρονο που μας έδειξε πόσο ξεφτιλισμένοι είμαστε, σε άλλους πολλούς.

Αν είσαι blogger λες «όχι στο όνομά μου». «Πείτε ότι θέλετε, πείτε όλοι την γνώμη σας, αλλά αν διαφωνώ, θα πω την δική μου γνώμη, γιατί κανείς από εσάς, κανείς από εσάς δεν μιλάει για λογαριασμό μου».

Όχι στο όνομά μου. Αν είσαι blogger[*] το καταλαβαίνεις αυτό.

Αν είσαι blogger στην καρδιά, θα καταλάβεις τι θα γίνει σήμερα το βράδυ στις οκτώ. Ένα τσούρμο άνθρωποι, που θέλουν να μιλήσουν επί ίσοις όροις με τα κανάλια, που ξέρουν αν, ποια, και πόσο τα επίσημα σοβαρά μέσα εξυπηρετούν σκοπούς δικούς τους, που μέχρι τώρα μιλούσαν για λογαριασμό όλων, ενώ ένα τσούρμο παιδιά θέλουν να μιλήσουν για λογαριασμό τους.

Ζήτησαν την βοήθεια των φίλων. Όχι των φίλων ΤΟΥΣ, των φίλων της ελεύθερης ιδέας, αυτών που λένε ότι το περιεχόμενο μπορεί (όχι απαραίτητα πρέπει, αλλά μπορεί) να περάσει από την ιδέα στην επικοινωνία της, χωρίς μεσάζοντες και διαστρεβλωτές.

Βάζεις την ιδέα, θέλεις να την μοιραστείς, σε βοηθώ να την επικοινωνήσεις.

Αυτή η ομάδα έφτιαξε το debtocracy, ένα ντοκιμαντέρ για το χρέος. Καθώς δεν το έχω δει ακόμα, μπορεί να είναι ένα σπουδαίο ντοκιμαντέρ, ή ένα μέτριο ντοκιμαντέρ. Μπορεί να είναι ένα όμορφο παραμύθι, ή μία ενοχλητική αλήθεια. Ένα άξιο λόγου θέαμα, ή μία μετριότητα που θα ξεχαστεί. Να σ’ αρέσει, ή να μην σ’ αρέσει.

Κατ’ αρχάς, δεν έχει σημασία τι λέει. Εχει, αλλά όχι τώρα.

Τώρα, ο ένας εκ των δημιουργών του απολύθηκε από τον σταθμό που εργαζόταν, όπως και εκατοντάδες άλλοι άνθρωποι. Τώρα, περισσότερο από ποτέ, που η δημοφιλία των καναλιών και η εμπιστοσύνη των τηλεθεατών σ’ αυτά έχει πέσει στο μηδέν. Τώρα, που μοιάζει, περισσότερο από ποτέ, πως η ατζέντα μερικών έκανε τον χώρο των δημοσιογράφων να μετατραπεί σε χώρο αναμετάδοσης δογμάτων. Από δημοσιογράφους να έχουμε τηλεπαρουσιαστές ιδεών.

Το debtocracy μπορεί να πραγματεύεται το χρέος, που είναι σοβαρό, αλλά κάνει κάτι, κατ’ εμέ, τρομερά πιο σημαντικό. Ενεργοποιεί μία διαφορετική διαδικασία, όπου ο πολίτης αξιοποιεί την αγοραστική του δύναμη, στηρίζοντας κάτι που δεν του προτείνεται από τα δεδομένα κανάλια ενημέρωσης.

Στηρίζοντας αυτούς που δεν θέλουν να μιλούν άλλοι στο όνομά τους.

Η διαδικασία παραγωγής του χτίζει βάσεις που θεμελιώθηκαν από την καρδιά διάφορων blogger που δουλεύουν με μόνο κέρδος και στοιχείο την αξιοπρέπειά τους, και δημιουργεί ένα μέλλον που χαίρομαι τρομερά να βλέπω.

Το debtocracy πραγματεύεται το χρέος, αλλά ξεχρεώνει αυτόματα με την προβολή και την επιτυχία του ένα λάθος που κάναμε χρόνια τώρα, και που γιγάντωσε ένα θηρίο που τρώει τον εαυτό του. Το βοηθά η τεχνολογία, που δείχνει τον καλύτερό της εαυτό, την πλευρά του μαχαιριού που κόβει ψωμί, δεν αφαιρεί ζωές.

Χρειάστηκαν όλοι να είναι τέλειοι. Ο Άρης Χατζηστεφάνου έχει χρόνια εμπειρίας στο ρεπορτάζ, ο Κώστας Εφήμερος έμεινε νύχτες ξάγρυπνος για την παραγωγή (σε τρομερά αντίξοες συνθήκες), ο Αγγελάκας έδωσε ένα σπουδαίο κομμάτι, όλοι έπρεπε να είναι ικανοί για τέτοιο βάρος. Και δεκάδες, εκατοντάδες άνθρωποι, στήριξαν ένα project χωρίς να έχουν απολύτως καμία επέμβαση στο τι θα ειπωθεί, μόνο και μόνο για να έχει το δικαίωμα να ειπωθεί.

Νίκησαν, κατ’ εμε, πριν ακόμα προβληθεί το πρώτο δευτερόλεπτο του ντοκιμαντέρ. Πριν το πρώτο καρέ του.

Καλή σας θέαση.

[*] Όταν λέω blogger δεν κυριολεκτώ. Αναφέρομαι στην καρδιά του σκοπού. Το ίδιο έκανε, χρόνια τώρα, κάθε καλλιτέχνης που τραγούδησε αφιλοκερδώς για κάποιον σκοπό, κάθε πολίτης που κόλλησε μία αφίσα στην οποία πίστευε αληθινά, κάθε άνθρωπος που είπε στην παρέα του «έμαθες για την Αμαλία;»

Υ.Γ.: Υπάρχουν και (σοβαρά διατυπωμένες) διαφωνίες. Προτείνω να τις διαβάσετε.

Ο ‘Τάκης’ είναι ένας άνθρωπος που βλέπει τηλεόραση. Αν είναι κάτι, οτιδήποτε που μπορεί να τον χαρακτηρίσει σίγουρα, είναι αυτό: βλέπει τηλεόραση.

Δεν διαβάζει βιβλία, αλλά κατά πάσα πιθανότητα, διαβάζει εφημερίδα. Πολιτική, μάλλον – αθλητική σίγουρα. Ο Τάκης έχει οικογένεια, γιατί οι τάκηδες έχουν πάντα οικογένεια – ακόμα και αν δεν το ξέρουν, ή αν δεν έχουν τώρα. Δουλεύει ο Τάκης, και σε μία δουλειά που δεν του αρέσει.

Ο Τάκης βλέπει διαφημίσεις. Δεν είναι κακό, όλοι βλέπουν διαφημίσεις, αλλά οι φίλοι του Τάκη ονειρεύονται από τις διαφημίσεις, και ζήλεψε ο Τάκης, ήθελε να ονειρευτεί και αυτός κάτι, αλλά θες έμεινε χωρίς δουλειά, θες έκανε οικογένεια, θες κάπως μουντρούχλιασε, στον Τάκη το όνειρο έγινε εφιάλτης.

Ο ΟΑΕΔ; μπορεί να ήταν ο ΟΑΕΔ. Ή το αφεντικό που του είπε «ξέχνα αυτά που ήξερες». Αυτά που ήξερε ο Τάκης ήταν να είναι τίμιος στην δουλειά του, και να αποδίδει είτε του αρέσει είτε όχι, αλλά το αφεντικό του Τάκη του είπε «και άμα σ’ αρέσει», και μπλέχθηκαν τα πράγματα.

Έχει και φίλους ο Τάκης. Δουλεύουν οι φίλοι του, και παράγουν, και καρπώνονται – αλλά δεν το σκέφτονται ιδιαίτερα, γιατί έκαναν τις διαφημίσεις όνειρα, και πήραν SUV για να βγαίνουν στην εξοχή – άλλο που δεν έχουν χρόνο να πάνε για κατούρημα, μέχρι να το ξεπληρώσουν. Που δεν θα το ξεπληρώσουν φυσικά, γιατί ζουν διαφημιστική ζωή, εκείνη που τελειώνει όταν τελειώσει το προϊόν, και μετά έχει σκοτάδι.

Το φοβούνται το σκοτάδι οι φίλοι του Τάκη, και έτσι θα το φωτίζουν με μία άλλη διαφημιστική πρόταση, και αν είναι τυχεροί, θα αποκτήσει τοποθέτηση προϊόντος η ζωή τους, και θα ζουν το big brother των ονείρων τους.

Και φοβούνται το σκοτάδι οι φίλοι του Τάκη, και το σιχαίνονται, και σιχαίνονται ότι μπορεί να τους θυμίσει πως υπάρχει σκοτάδι, και πως κάποιοι τρώνε από τα συσσίτια – και αυτοί είναι οι τυχεροί, και άλλοι κρεμιούνται από τα ταβάνια γιατί χρωστάνε, και άλλοι πάνε στα κανάλια και ξεφτιλίζονται, μπας και γλυτώσουν, από το σχοινί του ονείρου, που σφίγγει στον λαιμό τους. Και δεν αντέχουν τους Τάκηδες, δεν τους αντέχουν, είσαι πολύ μίζερος ρε συ Τάκη, υπάρχει το Πλέηστέησιον ρε μαλάκα, και ο Ριβάντο άμα είσαι φτωχός, α ρε Τάκη, μίζερε Τάκη, σκοτεινέ Τάκη.

Δεν τα έχω με τους φίλους του Τάκη. Δεν είμαι εχθρός. Αυτό ξέρουν, αυτό μπορούν. Δεν είμαι θυμωμένος με τους φίλους του Τάκη.

Να, δες και εσύ, αν δεν έχεις δει ήδη, τους φίλους του Τάκη:

.
.
.

Και αυτός είναι ο Τάκης, που δεν θα δεις ποτέ, σε καμία διαφήμιση:

Και αν έχεις αρχίδια, δες τον αληθινό Τάκη, και πες του μετά, αν έχεις αρχίδια, πες του ξανά δεν νομίζω Τάκη.

Υ.Γ.: Το δεύτερο video το αντικατέστησα, καθώς το αρχικό το είχαν κατεβάσει.

Εδώ και πολλά χρόνια, θέλω να βάλω μία σημαία στο μπαλκόνι μου. Το ξεχνάω, κάθε φορά, σε κάθε επέτειο, αλλά σχεδόν το μετανιώνω: την επόμενη φορά, σίγουρα θα το κάνω.

Αλλά δεν το κάνω.

Η αλήθεια είναι πως μου αρέσει που είμαι Έλληνας. Θέλω να πω, το ίδιο θα μου άρεσε αν ήμουν και Πακιστανός, Τούρκος ή Σκοπιανός, αλλά και Έλληνας που είμαι, πολύ μου αρέσει.

Βέβαια, ίσως φταίει που είμαι μισός Γάλλος – η μητέρα μου ήταν Γαλλίδα. Και μισός Γάλλος που είμαι, μ’ αρέσει. Δεν βλέπω γιατί να μην μ’ αρέσει.

Μόνο που τώρα τελευταία, δεν μ’ αρέσει το πως έχουν κάνει άλλοι να είσαι Έλληνας. Έλληνας πχ κατέληξε να είναι να μισείς τους Τούρκους, δεν θέλω να είμαι τέτοιος Έλληνας. Για άλλους, Έλληνας σημαίνει να χαίρεσαι υπερβολικά με τις νίκες των εθνικών ομάδων, και να λυπάσαι επίσης υπερβολικά – σχεδόν να θυμώνεις. Ούτε τέτοιος Έλληνας θέλω να είμαι.

Κάποιοι τύποι νιώθουν Έλληνες όταν φοράνε τα μαύρα τους τα τζάκετ, αρπάζουν τα καδρόνια και βαράνε τον πρώτο μετανάστη που θα βρούνε μπροστά τους – άλλοι, νιώθουν Έλληνες όταν καίνε βιβλία, ή όταν κλέβουν την εφορία.

Ούτε τέτοιος Έλληνας θέλω να είμαι.

Εγώ, περιέργως, έχω άλλη Ελλάδα στο μυαλό μου.

Θέλω να είμαι εκείνος ο Έλληνας που βοηθάει τον μετανάστη που θα έρθει στην χώρα του, που θα μοιραστεί το ψωμί του, θα εκπαιδεύσει το παιδί του, θα γιατρέψει την γυναίκα του. Θέλω να είμαι εκείνος ο Έλληνας που θα πληρώσει τους φόρους του, φροντίζοντας όμως ταυτόχρονα να είναι δίκαιοι για όλους, όχι μόνο για ‘κείνον.

Θέλω να είμαι ο Έλληνας που λέει καλημέρα στον γείτονά του, είτε της πολυκατοικίας, είτε της γειτονιάς, είτε της διπλανής χώρας. Να λυπάται με τις λύπες του, να είναι δίπλα του στα δύσκολα και να χαίρεται με τις χαρές του.

Θέλω να είμαι εκείνος ο Έλληνας που δεν θα ντρέπεται να βάλει την σημαία του στο μπαλκόνι, γιατί δεν θα έχει κοιτάξει αλλού όταν κάποιος αδικεί κάποιον άλλον. Δεν θα έχει κοιτάξει αλλού όταν κάποιος άλλος πεινά, ή υποφέρει. Θέλω να είμαι ο Έλληνας που θα τον δείχνουν όλοι, και θα λένε τιμά τον λόγο του, μου στάθηκε, ήταν ντόμπρος. Θέλω να είμαι ο Έλληνας που θα αφήσει θα χαρεί να δει, δίπλα του, τον Πακιστανό ή τον Τούρκο να βγάλει την δική του σημαία στο μπαλκόνι, στο διπλανό από το δικό μου, γιατί θα νιώθει εξίσου περήφανος που είναι Πακιστανός, ή Τούρκος.

Δεν βλέπω γιατί τα καραφλοξυρισμένα παιδαρέλια είναι πιο Έλληνες από μένα. Δεν καταλαβαίνω γιατί ο μπαγάσας που κλέβει την εφορία γιατί νιώθει ότι αδικείται, αλλά ψηφίζει το ίδιο κόμμα που τον αδίκησε γιατί του έδωσε δουλειά στο δημόσιο είναι πιο Έλληνας από μένα. Δεν κατανοώ γιατί ο πολιτικός αρχηγός που διασπείρει μίσος, απέχθεια, διαφορά και έχθρα είναι πιο Έλληνας από μένα. Δεν αντιλαμβάνομαι γιατί αυτός που καίει έναν (υποτυπώδη) χώρο διαφορετικής λατρείας, αδιαφορώντας αν έχει μέσα ανθρώπους, είναι πιο Έλληνας από μένα. Δεν μπορώ να διανοηθώ γιατί ο πολιτικός που πατάει τον όρκο του, που λέει δημόσια και εν γνώσει του ψέματα είναι πιο Έλληνας από μένα.

Επειδή το λέει; Επειδή κρέμασε στην γιορτή την σημαία στο μπαλκόνι; Επειδή το καπηλεύτηκε;

Την βλέπουμε αλλιώς την Ελλάδα. Εγώ πάντως, σίγουρα την βλέπω αλλιώς. Και όσο μεγαλώνω, τόσο αγνοώ την δική τους ερμηνεία του έλληνα, τόσο περισσότερο θέλω να φωνάξω ότι είμαι Έλληνας.

Της δικής μου Ελλάδας. Της δικής μου πατρίδος η σημαία.

Οι πενήντα εργαζόμενοι στο πυρηνικό εργοστάσιο της Fukushima, έχουν ήδη γίνει λήμμα στην Wikipedia. Τα κανάλια μιλάνε γι’ αυτούς, οι εφημερίδες αναφέρονται σ’ αυτούς, ενώ, χωρίς αμφιβολία, κάπου περιμένει ένα σενάριο γι’ αυτούς.

Δεν είναι περίεργο. Χρειαζόμαστε, φαίνεται, και κάποιους πενήντα.

Αυτοί οι πενήντα έχουν έναν ιδιαίτερο ρόλο. Είναι το τελευταίο σκαλοπάτι. Όταν όλα πάνε σκατά, όταν τα βαψίματα και οι φωτοσκιάσεις δεν έχουν κανένα απολύτως νόημα πια, κάποιοι πενήντα θα χρειαστούν για να μην γίνει ο εφιάλτης πραγματικότητα.

Δεν εχει σημασία ούτε ποιοι πενήντα, ούτε ποιος εφιάλτης. Στην Ιαπωνία, για παράδειγμα, ήταν λέει ενημερωμένοι για την κακή ποιότητα των εργοστασίων, και ότι δεν θα άντεχαν στον σεισμό. Αποκρύφτηκε. Κανείς από τους πενήντα δεν ήταν υπεύθυνος για αυτό το μυστικό – πάω στοίχημα, ότι μεταξύ τους, ήξεραν καλά ότι τα πράγματα ήταν σκατά. Αλλά, αυτοί που κρύψανε το πρόβλημα – δεν είναι στους πενήντα. Μπορεί να είναι κάλλιστα όμως σ’ αυτούς που τους ηρωποιούν – αλλά όχι σ’ αυτούς που θα πεθάνουν, σίγουρα, από ραδιενέργεια. Ψάχνουμε βλέπεις για ήρωες, όχι για μαλάκες.

Αλλά δεν έχει σημασία ποιοι είναι οι πενήντα. Οι πενήντα μπορεί να είναι ένας. Εκείνος που, σύμφωνα με τον μύθο, συνάντησε τον πρωθυπουργό σταματώντας τον στον δρόμο και του είπε «να σου δώσω την σύνταξή μου για να σωθεί η ελλάδα». Αναφέρθηκε αυτός από τον πρωθυπουργό. Βέβαια, οι μη-ηρωες που φωνάζουν «Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ και ληστεύει τον λαό» είναι μάλλον προδότες. Το σημαντικό είναι να μιλάμε για τους ήρωες τώρα. Είναι δύσκολα τα πράγματα λέμε. Συγκεντρώσου.

Ή εκείνους που παλεύουν ακόμα να πληρώσουν εισιτήρια στα διόδια. Μην με παρεξηγήσετε, και γω τέτοιος είμαι, πάω απο κεκτημένη ταχύτητα, *θέλω* να πληρώσω, είναι το πρέπον και το σωστό βρε αδελφε. Ίσα που τσακώνομαι κιόλας. Αλλά παραδέχομαι ότι οι άλλοι, οι προδότες, είναι αυτοί που έκαναν μία ολόκληρη κοινωνία να πει «για κάτσε ρε φίλε, είναι δυνατόν να έχουμε τέτοιους όρους;» είτε πληρώνουν, είτε όχι. Οι πολλοί δεν πληρώνουν, οι λίγοι επιμένουν και πληρώνουν βάζοντας επάνω από όλα τους δύσκολους καιρούς που τραβάμε.

Ή, αν μου επιτρέψετε την σιχαμερή ισοπέδωση, ήρωες μπορεί να είναι (για μένα, τον ας πουμε αριστερό) και οι τριάντα που φρόντιζαν τους τριακόσιους μετανάστες. Για να έχω εγώ, ο μαλάκας, ήσυχη την συνειδησή μου. Πάλεψα και «εγώ» για τους μετανάστες σήμερα. Ή οι εκατό, διακόσιοι, που δεν κοιμούνται τα βράδια και φυλάνε την γειτονιά τους από τα σκουπίδια που θέλουν να τους αφήσω ..εγώ.. Πάλεψα και «εγώ» για να μην περάσει η κυβερνητική χούντα. Ή οι καμιά κατοστή ΔΙΑδες, που περιπολούν τα βράδια ανάμεσα από σφαίρες. Για να κοιμάμαι ήσυχος ότι δεν θα με ληστέψει κανένας μαφιόζος νυχτιάτικα.

Όλοι μπορούμε να ξεχωρίσουμε τους αληθινούς ήρωες, σωστά;

Σωστά. Έχουμε ανάγκη από ήρωες. Από κάποιους να πουν «θα θυσιαστώ εγώ» για να σωθεί «το κοινό καλό». Αν δεν τους έχουμε, πρέπει να τους εφεύρουμε – κάποιος πρέπει πάντα να μας βγάζει από τα σκατά. Από εκείνα που μπήκαμε όταν κάποιος άλλος είπε «όχι μωρέ, καλό είναι το εργοστάσιο», «έλα μωρέ, ας το πάρουμε και αυτό το δάνειο», «σώπα μωρέ, ότι να ‘ναι, αρκεί να γίνει το έργο».

Δεν είμαι υβριστής, δεν παρομοιάζω το «ατύχημα» (σιγά το ατύχημα, προμελετημένο ήτανε) της Fukushima με το «ατύχημα» (μην αρχίσω) της ελληνικής οικονομίας και της κρίσης.

Ούτε τους πενήντα που θα ψηθούνε σαν κεράκια με τους πενήντα που λένε «χαλάλι η σύνταξή μου αρκεί να μην ξεφτιλιστούμε σαν Έλληνες».

Ο καθείς πράττει όπως καταλαβαίνει. Μπράβο στους μεν, (γλυτώνουν το iPad μου και το Laptop μου να μην αναβοσβήνει και σβηστό στο σκοτάδι, και το sushi μου για το bussines meeting μου, να χω κάτι τρέντι να φάω), μπράβο στους δε, σώζουν ό,τι, και όπως νομίζουν αυτοί πρέπον.

Δεν ξέρω όμως αν αξίζω εγώ να σωθώ. Γιατί αν δεν φάω τα σωθικά του κάθε πούστη που είπε «όχι μωρέ, καλό είναι το εργοστάσιο», ή του κάθε κερατά που είπε «έλα μωρέ, ας το πάρουμε και αυτό το δάνειο» οι πενήντα, οι κάθε πενήντα, θα είναι παράταση, όχι λύση.

Και εκεί έγκειται ο προβληματισμός του ποστ. Όχι αν αυτοί είναι ήρωες. Αλλά εγώ αξίζω την θυσία τους.

Δεν κανω κέφι να απαντάω σε επεξηγηματικά σχόλια και τα κλείνω. Ό,τι καταλάβατε, καταλάβατε.

Εμένα, όταν με ρώτησαν, τους απάντησα ότι θέλω ειρήνη και δικαιοσύνη.

Όταν με ρώτησαν τους είπα ότι δεν θέλω να επιβάλλεται κάτι παράνομο με την δύναμη των χημικών και των ΜΑΤ. Ότι θέλω οι πολίτες να απολαμβάνουν υπηρεσίες νόμιμες και πλήρεις, όχι να πληρώνουν χωρίς να εξυπηρετούνται. Ότι θέλω νομιμότητα, όχι λήθη. Ότι θέλω νομιμότητα, όχι παραγραφή. Ότι θέλω νομιμότητα, όχι ασυλία.

Όταν με ρώτησαν, τους είπα ότι σέβομαι τον θεσμό του πανεπιστημιακού ασύλου, ότι δεν θέλω αστυνομία στο πανεπιστήμιο. Ότι θέλω να σέβονται τον πολίτη, όποιος και να είναι, από όπου και αν προέρχεται. Απάντησα οτι δίνω αξία στα ανθρώπινα δικαιώματα, οτι δίνω αξία στην ανθρώπινη ζωή, οτι δίνω αξία στις ευθύνες μας.

Όταν με ρώτησαν τους είπα ότι το να μην παραπέμπεται κανείς είναι απαράδεκτο. Ότι να εκδιώχνεται βουλευτής αν δεν συμφωνεί απόλυτα με το κόμμα μας, είναι απαράδεκτο. Ότι το να μην ευθύνεται κανένας πρόεδρος/διευθυντής ασφαλιστικού ταμείου για τα ελλείμματά του είναι απαράδεκτο. Ότι το να μην μου παρέχονται υπηρεσίες υγείας και σύνταξης παρότι έχω πληρώσει γι’ αυτές, είναι απαράδεκτο. Ότι να μου παρακρατούν συμφωνηθέντες μισθούς, είναι απαράδεκτο, να μου αυξάνουν μονομερώς τις ώρες και τις συνθήκες εργασίας είναι απαράδεκτο.

Όταν με ρώτησαν τους είπα ότι δεν θέλω να πληρώσω χρέη που δεν γνωρίζω που και πως προήλθαν. Ότι είμαι εναντίον της χρήσης χημικών από τους αστυνομικούς στις πορείες, είμαι εναντίον της χρήσης βίας, ψυχολογικής ή σωματικής από την αστυνομία, ότι είμαι εναντίον των συνθηκών κράτησης στις φυλακές. Ότι δεν θέλω να πεθάνει άλλος άνθρωπος ενώ είναι κρατούμενος.

Ότι είναι απαράδεκτο να συλλαμβάνεται κάποιος για το …μαλλί του, γιατί κατεβάζει τα σκουπίδια, γιατί περπατάει στον δρόμο. Οτι είναι απαράδεκτο να του βάζουν στην τσάντα μολότοφ για να τον κάνουν, σώνει και καλά, ένοχο, ενώ άλλοι, που δημιουργούν επεισόδια, να πληρώνονται κάθε μήνα από την αστυνομία.

Όταν με ρώτησαν, τους είπα ότι δεν θέλω να αντιμετωπίζονται συνάνθρωποί μου ρατσιστικά, γιατί ερωτεύτηκαν κάποιον του ιδίου φύλλου. Ότι αν θέλουν να συμβιώσουν μαζί, να το κάνουν ελεύθερα, νόμιμα και συνταγματικά κατοχυρωμένα όχι με την ανοχή, αλλά την προστασία του κράτους. Ότι δεν θέλω να δουλεύουν ανασφάλιστοι και να πεθαίνουν σε αυλές υπουργείων. Ότι δεν θέλω να γίνονται τα ίδια λάθη στο περιβάλλον με αυτά του παρελθόντος.

Όταν με ρώτησαν για την εκκλησία τους είπα ότι δεν θέλω να πληρώνονται οι υπάλληλοί της από το κράτος, δεν θέλω να εξαρτάται από αυτήν αν θα δοξάσει τον θεό του ένας …»άπιστος».

Όταν με ρώτησαν τους είπα ότι δεν θέλω να «ξεχνάει» το κράτος τις υποχρεώσεις των καναλιών με αντάλλαγμα την πλήρη υποταγή στα αφεντικά τους. Δεν θέλω ιδιοκτήτες μέσων να έχουν και άλλες επιχειρήσεις που κάνουν δουλειές με το κράτος.

Όταν με ρώτησαν τους είπα ότι δεν θέλω να ξεχάσω την Vodafone, την (υποτιθέμενη) αυτοκτονία του Κώστα Τσαλικίδη, την Siemens, τα εξοπλιστικά, τις «επιχορηγήσεις» προς τα κόμματα, τις καλοπληρωμένες ΜΚΟ. Τους είπα ότι δεν θέλω να τα ξεχάσουν ούτε και αυτοί. Ότι δεν θέλω να ξεχάσω πως δεν προστατέψαμε ελληνικά καράβια από επιθέσεις σε διεθνή ύδατα, ότι κάνουμε συμφωνίες για να παράγουμε όπλα μαζικής δολοφονίας με επεκτατικές, δολοφονικές κυβερνήσεις.

Εμένα, όταν με ρώτησαν, τους είπα την γνώμη μου.

Και αν συμφωνούσαν αρκετοί, η γνώμη μου θα γινόταν και πράξη.

Να το θυμάσαι, όταν, και αν σε ξαναρωτήσουν.

(photo via @Karpidis from flickr

Τις τελευταίες ημέρες ασχολούμαστε με τα γεγονότα τις Νομικής. Τους διακόσιους, τριακόσιους μετανάστες που ήταν μέσα, και έκαναν απεργία πείνας για να νομιμοποιηθούν όλοι (και όχι μόνο αυτοί) από το ελληνικό κράτος.

Θα παραθέσω link από bloggers που ασχολήθηκαν με το θέμα, αν νομίζετε, ευχαρίστως να το κάνετε και εσείς στα comments (ναι, λέω να κάνω την έκπληξη σήμερα, και να τα αφήσω ανοιχτά 🙂 ).

Υπάρχει, ως φιλολογία, ότι ο Αλέξης Τσίπρας(*) κανόνισε αυτήν την μεταφορά και την στέγασή τους εκεί. Δεν ξέρω αν ισχύει, το βρίσκω πολύ πιθανό δεδομένου ότι α) στελέχη του Σύριζα έχουν φανερά συμβάλει στην διαδικασία, β) ο Σύριζα γενικά τα συνηθίζει κάτι τέτοια κουλά.

Ο πρωθυπουργός πάντως ήταν σαφής όταν μιλούσε για κομμάτικά παιχνίδια – το ίδιο και αρκετοί πασόκοι και μη όταν μίλησα μαζί τους στο twitter. Κάποιοι ήταν υπέρ του δέοντος ξεκάθαροι.

Κοινό πνεύμα των αντιρρησιών ήταν σίγουρα το πόσο λάθος έκανε ο Σύριζα. Αν δεχθούμε λοιπόν ότι ήταν αυτοί, ας παραθέσω κάποιες σκέψεις μου.

Για το αν έκαναν καλά που επέλεξαν την νομική, κατ’ εμέ δεν υπάρχει καν θέμα. Πόσους μήνες βρίσκονται στην Πανεπιστημίου μπροστά στην Ακαδημία απεργοί πείνας; Από που είναι; τι ζητάνε; Ξέρετε; Όχι; Αυτό ακριβώς. Ακόμα και αν ξέρετε, διαβάστε το «μήνες». Θα καταλάβετε τι εννοώ.

Για το αν εκμεταλλεύτηκαν πολιτικά μετανάστες. Εδώ, για να είμαι ειλικρινής, γελάω πικρά και με τα δύο μέρη της πρότασης. Για παράδειγμα με την ξαφνική έγνοια που μας έπιασε για την εκμετάλλευση των μεταναστών. Ή με την πολιτική επιτυχία που είχε το εγχείρημα. Στο δεύτερο, την είδα την πολιτική επιτυχία – όσοι άκουσα θύμωσαν τόσο (ή έκαναν ότι θύμωσαν) με την «κατάληψη» της νομικής που δεν θα ψήφιζαν Σύριζα ακόμα και αν ήταν μόνο ένα κόμμα να ψηφίσουν. Κατ εμέ κέρδισαν τον σεβασμό όσων ήδη ήξεραν τον τρόπο σκέψης τους – αλλά και ακόμα και από τους υποστηρικτές τους, έχασαν μερικούς. Πολιτικά λοιπόν όχι μόνο δεν κέρδισαν, δεν είχαν καν τρόπο να κερδίσουν. Και το ήξεραν. Θέση μου. Για το πρώτο δε, που μας έπιασε κόψιμο αν τους εκμεταλλεύτηκαν τους φτωχούληδες τους μετανάστες, τώρα που το σκέφτομαι, δεν είναι για γέλια. Θα δούμε πόσο μας ένοιαξε πραγματικά μία ημέρα μετά.

Για το αν έκαναν ζημιά στο άσυλο. Δεν θα είχα αντίρρηση, αλλά να – είδα στο twitter τόσους αντιπαθούντες να υποστηρίζουν την ζημιά στην ιδέα του ασύλου που έκαναν οι μετανάστες (οι μισοί και βάλε εξ αυτών δεν το γουστάρουν έτσι και αλλιώς γιατί συνήθως φιλοξενεί τους σιχαμένους αναρχικούς, επίσης πολλοί εξ αυτών στο όνομα του ασύλου έκαναν έτσι και αλλιώς μπουρδέλο τα πανεπιστήμια με τις παρατάξεις τους) που, πραγματικά, δεν νομίζω να πληγώθηκε τόσο πολύ το άσυλο. Και αν πληγωθεί αύριο, δεν θα φταίει ο Σύριζα που έβαλε τους μετανάστες, αλλά η κυβέρνηση που βρήκε ένα καλό πρόσχημα για να καταλύσει από τα τελευταία ίσως δείγματα πολιτισμού στην χώρα μας. Γιατί, όταν καταλύεται το άσυλο από μετανάστες ή αναρχικούς, δεν πας σαν κράτος να το καταλύσεις ακόμα περισσότερο – εκτός και αν δεν το ήθελες εξ΄ αρχής, οπότε πάσο.

Δύο κουβέντες ακόμα, και κλείνω: Ο Σύριζα δεν έκανε, κατ’ εμέ, κανένα λάθος. Πολιτικά μπορεί, θα λυπηθώ να τον δω ίσως να πέφτει ακόμα πιο κάτω στην βουλή – αλλά θεσμικά, σ’ αυτό που πιστεύει και ονειρεύεται, ήταν ειλικρινέστατος.

Έφερε το πρόβλημα στην πόρτα μας, στα κανάλια μας, στην σκέψη μας. Θυσίασε ένα ποσοστό στην βουλή για να μας αποδείξει πόσο υποκριτές είμαστε. Πόσο υποκριτικά μιλάει ο πρωθυπουργός, πόσο υποκριτικά οι φοιτητές, πόσο υποκριτικά οι ψηφοφόροι, πόσο υποκριτικά η κοινωνία, πόσο υποκριτικά τα κανάλια – πόσο υποκριτικά ο απλός λαός.

Θέλω να πω, φανταστείτε ότι πολλοί από τους υποκριτές αυτούς που σχολίασαν την υπόθεση, η πρώτη τους ενέργεια ήταν να αποκαλέσουν υποκριτές τους «υποκινητές». Σουρεαλιστικό μπάχαλο.

Κάποιοι – όχι πολλοί, δυστυχώς, είδαν αυτήν την υποκρισία να τους τριγυρίζει. Δεν λέω ότι δεν έχουν φερθεί υποκριτικά και κάποιοι στον Σύριζα, δεν το αποκλείω καθόλου, λέω όμως ότι, με αυτήν την κίνηση, σίγουρα αποκαλυφθήκαμε εμείς.

Οι υπόλοιποι, θα αφήσουν τα κλάματα για το άσυλο, τους φτωχούς μετανάστες, τα πάρτε τους σπίτια σας αφού τους αγαπάτε και θα ασχοληθούν με κάτι άλλο με τους ίδιους όρους, σαν παιχνίδι υπολογιστή. Άκοπα.

Βέβαια, λίγοι τυφλοί λιγότερο, είναι και αυτό μια νίκη, όσο να πεις.

((*) άλλοι το χρέωναν στον Αλαβάνο, αλλά επειδή δεν έχει πολιτικό κέρδος, δεν κινείται πολύ αυτή η σκέψη)

Υ.Γ.: Σκόπιμα δεν ασχολούμαι εδώ με τους μετανάστες. Το δράμα τους, ή το μανιπουλάρισμά τους ή την πονηριά τους – δεν έχουν θέση σε πολιτική κουβέντα. Διαβάστε το blog μου όσοι είσαστε καινούργιοι, θα βρείτε άλλα άρθρα για να μιλήσουμε γι’ αυτούς.

Προσθήκη: Φάτε λίγη ώρα σ’ αυτό το βίντεο. Το είχα παρουσιάσει στο twitter ως «Τους μετανάστες τους λένε παράνομους, *παράνομα* κράτη. Ηλέκτρα Κούτρα TEDxAcademy». Αξίζει τον χρόνο σας – αλλά μόνο αν ενδιαφέρεστε πραγματικά.

(και πόσο χρήσιμο είναι να το αντιληφθείτε σύντομα αυτό)

Έχουμε και λέμε: πριν λίγο καιρό, με φώναξαν στις Βρυξέλλες. Επίσης, έχω δώσει συνεντεύξεις σε περιοδικά και στην τηλεόραση. Επίσης, κάποιος πιστεύει ότι μπορώ να εκπροσωπήσω μία ομάδα ατόμων, ενώ κάποιος άλλος νομίζει ότι αξίζω στους καλύτερους twitters της χρονιάς, και κάποιος πιστεύει ότι μπορώ να μιλήσω με τον πρωθυπουργό «εκπροσωπώντας» τους blogger.

Όλα αυτά είναι πολύ για μένα.

Δεν θέλω να το παίζω σεμνός, αλλά σοβαρά, αντιληφθείτε το: είμαι το ίδιο μαλάκας με τους υπόλοιπους. Με έναν από εσάς. Με εσένα.

Δεν μπορώ να εκπροσωπήσω κανέναν, γιατί δεν έχω τις γνώσεις να το κάνω. Δεν ανήκω στους διασημότερους twitter της χρονιάς, διότι δεν έχω σκοπό να είμαι διάσημος, έχω σκοπό να είμαι χρήσιμος (κάτι που δεν καταφέρνω όσο συχνά θα ήθελα). Αν, ω μη γένοιτο γίνω περισσότερο διάσημος από χρήσιμος, την κάτσαμε την βάρκα – θα πάψω ολοσδόλου να είμαι χρήσιμος. Δεν είμαι ικανός να ρωτήσω κάτι σπουδαίο στις Βρυξέλλες, ή να γράψω κάτι νομικό στην διαβούλευση – θα γράψω την παπάρα του απλού πολίτη, που δεν έχει γνώσεις και πάει να το παίξει μεγαλοφυία. Δεν είμαι ούτε καλύτερος πρόεδρος από τον Μαρινάκη, για να του πω ποιον παίκτη να αγοράσει, ούτε καλύτερος προπονητής από τον Βαλβέρδε, για να του πω ποιος πρέπει να παίξει, ούτε καλύτερος Πρωθυπουργός από τον Παπανδρέου για να του πω πως να λύσει το μεταναστευτικό.

Δεν έχω να προτείνω λύσεις, δεν έχω να κάνω προτάσεις (συνήθως, αλλά όταν έχω κάνω) και, κυρίως:

Όσο δεν θέλω να μιλάει κανείς για λογαριασμό μου, τόσο δεν θέλουν οι άλλοι να μιλάω για λογαριασμό τους.

Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να είμαι τίμιος με τον εαυτό μου, και όταν λέω ότι δεν αγοράζω Vodafone να μην αγοράζω ακόμα και αν έχουν τρομερά αποκλειστικά προϊόντα (να πα να γαμηθούν), να μην αγοράζω από το Mall -ακόμα και αν είναι βολικό, να μην ψηφίζω ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ακόμα και αν είχαν πραγματικά αξιόλογους ανθρώπους γιατί μαζί με τα λουλούδια βγαίνουν και ζιζάνια, να μην αγοράζω από την Siemens, να αποφεύγω να παίρνω coca cola και να προτιμάω τις ελληνικές λουξ.

Ακόμα και αυτό, δεν το κάνω αρκετά καλά:

Πήγα στην συνέντευξη του πρωθυπουργού. Εκανα την ερώτηση. Συγκινήθηκα, και εγώ, και μερικοί από εσάς.

Και προχθές σε αναζήτηση βρήκα αυτό. Διάβασέ το και μείνει σ’ αυτό:

«θα ζητάω μία προεκλογική εξαγγελία: να δώσει ο πρωθυπουργός πίσω το πόδι στο παιδί.»

Και; βρέθηκα στον πρωθυπουργό, του είπα για την Αμαλία, δεν λέω, για τους Θοδωρήδες και τις Κατερίνες – αλλά το ξέχασα το παιδί.

Ξέχασα το παιδί με το ένα πόδι, το κομμένο πόδι, γιατί δεν υπήρχαν γιατροί, γιατί δεν πρόλαβαν τόσες ώρες, γιατί δεν ήταν το παιδί τους.

~

Καμιά φορά νιώθω λίγο σκληρός με τον εαυτό μου. Άλλες, λίγο «εντάξει ρε παιδί μου, δεν μπορείς να τα κάνεις όλα». Δεν μπορώ, το ξέρω, θυμώνω που δεν κατεβαίνω στο σύνταγμα, μόνος μου, να πω να πα να γαμηθούν όλοι, όλα, θα διαμαρτυρηθώ για το πόρισμα και τις διαδικασίες τους, για την ανομία και το #NoJusticeGR, και μετά θυμάμαι ότι έχω γυναίκα και παιδί, και τους βλέπω μία ώρα την ημέρα και αν, και λυγίζω και λέω δεν μπορώ να πάω.

Θα πάει κάποιος άλλος.

Και μετά δεν πάει κανείς, και θυμώνω, γιατί δεν πάω ΠΡΩΤΑ ΕΓΩ και γιατί περιμένεις ρε μαλάκα άλλους να πάνε, θα πάνε αν πας ΠΡΩΤΑ ΕΣΥ, και αν ξεκουνηθείς εσύ θα βρουν νόημα και οι άλλοι.

Και μετά σκέφτομαι μία ώρα την ημέρα. Τόσο έχω. Και δεν πάω.

Εγώ, τα ξέρω αυτά.

Απλώς στα εξηγώ και εσένα.

Υ.Γ.1: Disclaimer: με την Σακοράφα γνωριζόμαστε προσωπικά. Οπότε, (δεν κάνω διαφήμιση, αλλά) είμαι προκατειλημμένος στην άποψή μου.

Υ.Γ.2: Μην παρεξηγηθώ, μου άρεσε πολύ αυτό που έκανε ο @skoukios και σαν ιδέα, και σαν εκτέλεση. Και αν δεν συμμετείχα, πολύ θα το χαιρόμουν, ειλικρινά. Απλώς δεν θέλω να πάρουν τα μυαλά μου αέρα. Αυτοπροστασία.

Υ.Γ.3: Με την αδιανόητη σκέψη να υπάρχουν σχόλια του τύπου «όχι ρε δεν είσαι μαλάκας, εμείς σ’ αγαπάμε, συνέχισε» και όχι αυτά που πρέπει «χέσε μας ρε μαλάκα με τους εγωπροβληματισμούς σου» που είναι και το πρέπον, λέω να μην ανοίξω τα σχόλια. Σμπαθάτε με.

Υ.Γ.:4: Blog είναι εδω. Φυσικά και θα μιλάω για μένα. Τι περιμένατε;

Και για να τελειώνουμε με τις σαχλαμάρες: Ο Πάγκαλος δεν είπε ποτέ «μαζί τα φάγαμε». Αυτό είναι ακατανόητο – τόσα χρόνια πολιτικός, βουλευτής, κυβερνητικός, ξέρει καλά ότι το συνάφι του έφαγε.

Ο Πάγκαλος, είπε με άλλα λόγια, το άλλο κομμάτι του εμείς. Είπε «εσύ τα έφαγες«.

Είπαμε να κάνουμε τους μαλάκες, και να κάνουμε ότι δεν το βλέπουμε, αλλά έχει όρια ακόμα και αυτό.

«Εσύ τα έφαγες. Εσύ ο λαός, εσύ ο ψηφοφόρος, εσύ ο δημόσιος, εσύ ο ιδιωτικός, ΕΣΥ.»

Όχι εμείς, εσύ.

Αυτό λέει ο Πάγκαλος.

Λάβε το υπόψιν.

Τα σχόλιά σου, βάλτα δημόσια, στο twitter, με hashtag #noJusticeGR

Αυτό είναι ένα άρθρο. Τα bold είναι για να τα διαβάσουμε όλοι μαζί, σιγά-σιγά, για να αφομοιώσουμε αυτό το δεν έχω λόγια, πράγμα, κείμενο, όπως θέλετε πείτε το:

Έντυπη Έκδοση Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Κυριακή 16 Ιανουαρίου 2011

ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ ΤΟ ΠΟΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΗΣ ΓΙΑ ΤΗ SIEMENS

Παζάρι για παραπομπή 10-15 πρώην υπουργών

Παρασκηνιακή διαπραγμάτευση ΠΑΣΟΚ – Ν.Δ. για συμφωνία στα πρόσωπα και το πολιτικό τους βάρος, ώστε να υπάρξει ισορροπία στην κατανομή των ευθυνών

Της ΝΤΟΡΑΣ ΝΤΑΪΛΙΑΝΑ

Η ενδεκάμηνη, δύσκολη κυοφορία του πορίσματος, στην εξεταστική επιτροπή για το σκάνδαλο της Siemens, φτάνει την Πέμπτη στο τέλος της, με πρόταση για παραπομπή πολιτικών προσώπων σε προκαταρκτική για περαιτέρω έρευνα.

Εντονες συζητήσεις θα γίνουν στο παρασκήνιο πριν καταλήξει στο πόρισμά της η Εξεταστική για τη Siemens.

Μένει ωστόσο αναπάντητο το ερώτημα σε ποιον αριθμό θα κάτσει η μπίλια. Σε πόσους και ποιους πρώην υπουργούς και υφυπουργούς θα αποδοθούν ευθύνες για εμπλοκή στο σκάνδαλο. Τον ρόλο της… μαμής έχουν αναλάβει, ο πρόεδρος της Εξεταστικής Σ. Βαλυράκης από την πλευρά του ΠΑΣΟΚ και ο Κ. Τζαβάρας από την Ν.Δ., οι οποίοι διαβουλεύονται σε καθημερινή βάση.

Ο τοκετός, που αναμένεται να στείλει στην προκαταρκτική 10-15 πρώην υπουργούς, αποδεικνύεται πολύ δύσκολος, καθώς εμφιλοχωρούν σκοπιμότητες που σχετίζονται με το πολιτικό στάτους των εν λόγω προσώπων στα δυο μεγάλα κόμματα, αλλά και τη βαρύτητα που η κάθε πλευρά δίνει στον καθένα απ’ αυτούς.

Το πρωτοφανές, στα μεταδικτατορικά χρονικά, γεγονός της σύμπλευσης των δυο κομμάτων εξουσίας, σε βαθμό που οδηγεί στην έκδοση κοινού πορίσματος ως προς τα πραγματικά περιστατικά, δεν φτάνει ώς την ομοφωνία στα προς παραπομπή πρόσωπα. Παρ’ ότι όλες οι πλευρές παραδέχονται πως με την καταγραφή των «πραγματικών περιστατικών» τεκμηριώνονται ευθύνες και ταυτοποιούνται πρόσωπα, στο «διά ταύτα», δεν «τα βρίσκουν». Το έργο τους καθίσταται δυσκολότερο και εξαιτίας της αδυναμίας, της Εξεταστικής και της Δικαιοσύνης, να ανακαλύψουν λογαριασμούς με μαύρο χρήμα πολιτικών. Εξαίρεση ο Τ. Μαντέλης.

Το πρόβλημα των παραπομπών, από πλευράς Ν.Δ., εντοπίζεται, κυρίως, στο ότι για τρεις από τους πρώην υπουργούς της δεν έχουν παραγραφεί τα αδικήματα που τους αποδίδονται, ενώ από την πλευρά του ΠΑΣΟΚ στην κατηγορία αυτή βρίσκεται μόνο ο Τ. Μαντέλης, στον οποίο έχει απαγγελθεί από την Δικαιοσύνη κατηγορία για ξέπλυμα μαύρου χρήματος. Τούτο σημαίνει ότι το κατ’αυτήν «πράσινο» σκάνδαλο, κινδυνεύει να οδηγηθεί στο Ειδικό Δικαστήριο με τρεις «γαλάζιους» και έναν «πράσινο».

Η παρασκηνιακή διαπραγμάτευση, ανάμεσα σε ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., ωστόσο, θα συνεχιστεί ώς την Πέμπτη, οπότε έχει οριστεί η τελευταία συνεδρίαση της Εξεταστικής, για τις τελικές επίσημες πινελιές και την κατάθεσή του. Ως τότε, προγραμματίζονται και ενδοκομματικές συνεδριάσεις, ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. προκειμένου να αποφευχθούν δυσάρεστες εκπλήξεις με αντάρτικες φωνές. Πληροφορίες θέλουν, στο μεν ΠΑΣΟΚ να έχουν αποτραπεί οι διαφοροποιήσεις, ενώ στη Ν.Δ. να είναι μόνο ο Π. Καμμένος που επιμένει σε προτάσεις που δεν βρίσκουν σύμφωνους τους συναδέλφους του.

Κανείς όμως δεν είναι σε θέση να βεβαιώσει ότι στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ δεν θα υπάρξουν ενστάσεις για πρόσωπα και δεν θα προκύψουν ανατροπές. Στις συνεδριάσεις της Εξεταστικής αυτή την εβδομάδα θα ανακοινώσουν τις θέσεις τους και τα μικρά κόμματα. Ο Θ. Παφίλης του ΚΚΕ έχει ετοιμάσει ήδη δικό του πόρισμα, ενώ ο Κ. Αϊβαλιώτης του ΛΑΟΣ, όπως και ο Δ. Παπαδημούλης του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα εκδώσουν πόρισμα. Ο τελευταίος έχει δηλώσει ότι περιμένει να δει τι θα προταθεί και αναλόγως θα τοποθετηθεί.

Ως την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, οι πληροφορίες συνέκλιναν υπέρ της συμφωνίας ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ., για τα κομματικά ταμεία, με αναφορά στις δηλώσεις Σίκατζεκ, ότι δόθηκαν χρήματα στα δυο κόμματα εξουσίας αλλά και στην κατάθεση Θ. Τσουκάτου. Θα επισημαίνεται όμως ότι δεν «επιβεβαιώνονται οι εισροές από τα κόμματα».

Οι παραπομπές σχετίζονται κυρίως, με τις συμβάσεις ΟΤΕ, ΟΣΕ και C4Ι:

Το ΠΑΣΟΚ μιλάει για τέσσερις δικούς του, πρώην υπουργούς Οικονομικών και Μεταφορών και έξι έως οκτώ της Ν.Δ. (Οικονομικών, Μεταφορών, Δημόσιας Τάξης, Δικαιοσύνης και Εξωτερικών).

Η Ν.Δ. προσθέτει στους παραπεμπόμενους πρώην υπουργούς του ΠΑΣΟΚ έναν πρώην υπουργό Αμυνας, ενώ σε ό,τι αφορά τους δικούς της, οι απόψεις δεν συγκλίνουν ακόμη. Αισθάνονται μεν απελευθερωμένοι όσον αφορά πρόσωπα που δεν βρίσκονται πλέον στις τάξεις τους, προβληματίζονται όμως έντονα για όσους είναι ενεργοί στο κόμμα. Ειδικότερα, η Ν.Δ. επιμένει στην παραπομπή πρώην υπουργού Αμυνας του ΠΑΣΟΚ για τον οποίο, όμως, από την πλευρά του κυβερνώντος κόμματος, λέγεται ότι δεν υπάρχουν τα απαραίτητα στοιχεία για να τεκμηριώσουν οποιαδήποτε κατηγορία και καλούν τους συναδέλφους τους της Ν.Δ. να τους δώσουν.

Στο κυβερνητικό κόμμα αντιμετωπίζουν, μετά το φιάσκο της ψηφοφορίας στο σκάνδαλο του Βατοπεδίου, ένα πρόσθετο πρόβλημα. Υπό το φόβο της καταψήφισης της πρότασης για προκαταρκτική, προσπαθούν, λένε, να τεκμηριώσουν κάθε παραπομπή, με έγγραφα και καταθέσεις που έχουν περιέλθει στην επιτροπή.

Η γκάμα του κατηγορητηρίου πάντως είναι μεγάλη. Από απλές πολιτικές ευθύνες, έως ενδείξεις για λάθη, παραλείψεις και παράβαση καθήκοντος, που θεωρούνται πλημμέλημα, αλλά και απιστία, που αποτελεί κακουργηματική πράξη. Τα αδικήματα θα περιγραφούν, αλλά δεν θα γίνει αναφορά στα συγκεκριμένα άρθρα του Ποινικού Κώδικα.

Ωραία; Ωραία. Το διάβασες; Το διάβασες.

Τώρα; τι θα κάνεις;

Το διάβασες. Το λέει. Πιο ξεκάθαρα δεν γίνεται: Κακουργηματικές πράξεις, Απιστία, Παράβαση καθήκοντος – αλλά δεν τα βρίσκουν λέει στα πρόσωπα. Είναι διαφορετικά λέει τα μεγέθη λέει. Γιατί εσύ τρεις και εγώ τέσσερις λέει.

Τα διάβασες. Νάτα. Μπας και θέλεις να μάθεις που πήγαν τα λεφτά; Μήπως θέλεις να μάθεις γιατί οι πέντε,έξι τελευταίοι νόμοι που ψηφίζονται στην βουλή γίνονται σε συνεργασία με τραπεζίτες; Μήπως θέλεις να μάθεις γιατί όταν μιλάει η Σακοράφα για λογιστικό έλεγχο οφειλών χειροκροτάει μόνο ένας; Μήπως θέλεις να μάθεις γιατί η απαλλαγή ακόμα και μη βουλευτών έχει ΕΞΙ ΨΗΦΟΥΣ ΚΑΤΑ και ΔΙΑΚΟΣΙΟΥΣ ΥΠΕΡ;

Νάτα. Εδώ είναι. Μπροστά σου. Ορίστε. Ανέβα λίγο, και δες τα bold. Εκεί είναι, όλα. Δεν κρύβεται κανείς. Δεν σου λέει κανείς ψέμματα: Νάτο. «Γιατί εσύ έναν και εγώ τέσσερις». «Να το κουβεντιάσουμε». «Να το συμφωνήσουμε». «Να μην έχουμε αντάρτες».

Σου λέει κανείς ψέμματα; όχι. Σου λέει κανείς η απόφαση είναι με βάση την δικαιοσύνη; όχι. Σου λέει κανείς μήπως ότι υπάρχει κάθαρση; διαφάνεια; όχι ρε φίλε, νάτο.

Με μαύρα και άσπρα γράμματα. Η Ελευθεροτυπία είναι, όχι η Athens Indymedia. Δηλαδή, φαντάσου! Νάτο ρε φίλε, ζυμωμένο, ωραίο, με τις διαφημίσεις του μέσα, με όλα. Δηλαδή τι θέλεις να στο πει, ποιος θέλεις να στο πει, ο Καπουτζίδης για το καταλάβεις; Ο Ρουβάς; Η Μανωλίδου; Ποιος θέλεις να στο πει πιο επίσημα, η Ρούλα;

Νάτο. Μπροστά σου.

Κατεβάζουν τα βρακιά τους, και λένε, από κάθε επίσημη πηγή, νάτο. Πάρτο, φάτο. Θα τα βρούμε. Υπάρχουν ΚΑΚΟΥΡΓΗΜΑΤΑ, και εμείς συζητάμε. Λέμε ναι αυτός – αλλά όχι και αυτός, γιατί στο βάρος θα κερδίζετε εσείς.

Σοβαρά στο λένε ρε, κοίτα την ημερομηνία. Δεν είναι πρωταπριλιά: Κυριακή 16 Ιανουαρίου 2011.

Τι φώναζες; να καεί τι; δεν θυμάμαι. Η βουλή ήταν, η Μαρφίν ήταν, τα μάφιν στο μάστερ σεφ / σχώρα με, δεν θυμάμαι. Πάντως κάτι φώναζες γιατί θα δουλεύεις λέει, τρία χρόνια λέει, δοκιμαστικός. Άμα θέλει σε διώχνει. Τι; δεν σ’ αρέσει; Α, λυπάμαι. Νάτο.

Θα σε συλλαμβάνει λέει, ο κάθε άρχων της αρχής λέει, έπειδή έτσι νομίζει. Θα σε βαράει, θα σε γδύνει στο τμήμα, και μετά θα σου λέει – συγνώμη, λάθος. Δεν σ’ αρέσει ούτε και αυτό; Λυπάμαι. Νάτο.

Μήπως σ’ αρέσει που θα σου κόβουν ΚΑΘΕ ΜΗΝΑ, ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΙΣΘΟ ΣΟΥ για να τα παρακρατήσουν στο τέλος και να μην σου δώσουν 13ο, ή 14ο μισθό; όχι;

Πες μου ότι δεν σ’ αρέσει που θα σου λένε μαζί τα φάγαμε. Ή που θα σε φορτώνουν ως ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΟΔΗΓΗΣΕ ΕΔΩ, όποιος και να είσαι, κάθε φορά άλλος – φορτηγατζής, φαρμακοποιός, βενζινάς, δημόσιος υπάλληλος, αγρότης, ταξιτζής – μόνο για το διάστημα που διαμαρτύρεσαι όμως, ε; μετά θα είναι άλλος ο μεγάλος ΚΑΚΟΣ.

Ε, ούτε και αυτό σ’ αρέσει; Όχι;

Νάτο.

Ωραίο, τυπωμένο, με καθαρά γράμματα, λέει τα βρίσκουνε, μετράνε τις δυνάμεις τους, μωρέ μήπως να είναι τόσοι και να μην είναι τόσοι, μην τυχόν αδικηθεί η Νέα Δημοκρατία ή το ΠΑΣΟΚ.

Δεν με πιστεύεις; να, πάρτο online. Θα στο δώσω και έντυπο, άμα θες. Θα στην αγοράσω, να το κολλήσεις στον τοίχο σου.

Και τα λένε σοβαρά αυτά, ε; Δεν στα λέει ο Κανάκης, ή ο άλλος που λατρεύεις να μισείς, ο Λαζόπουλος: Η εφημερίδα στα λέει. Σοβαρή εφημερίδα. Με κοινοβουλευτικούς συντάκτες που πάνε τα παιδιά τους στον παιδικό σταθμό της βουλής, και, να δεις πως τους είπανε, αχάριστους νομίζω οι άνθρωποι της βουλής με τους 17 μισθούς και τα οχτακόσια μπόνους.

Νάτο ρε φίλε, νάτο. Ανέβα, διάβασέ το, αφομοίωσέ το, δες τις μικρές λεξούλες που μόνο μικρές δεν είναι, κανονικές – μην είναι και μεγαλύτερες, και λένε «σκοπιμότητες», «πολιτικό στάτους» -copy paste τα κάνω, δεν σου κάνω πλάκα τώρα- «δεν «τα βρίσκουν»», «συμφωνία», «ισορροπία».

Νάτο. Τι θα κάνεις τώρα; Γιατί στο λέω: άμα δεν κάνεις τίποτα, άμα δεν βγεις στους δρόμους, άμα δεν γίνει εδώ Τυνησία, τότε μαζί θα τα φάγαμε. Στο λέω να το ξέρεις. Αυτοί τους αστακούς, και εμείς τις ροχάλες τους.

Δεν ανοίγω τον σχολιασμό. Δεν έχω να συζητήσω κάτι. Κάτσε και σκέψου το μόνος σου.

.

Έλαβα αυτό το δελτίο τύπου με email. Το δημοσιεύω αυτούσιο:

Στην System Graph Technologies, δραστηριοποιούμαστε στο χώρο της Apple για περισσότερο από μία δεκαετία. Έχουμε οικοδομήσει σχέσεις εμπιστοσύνης με τους πελάτες μας υποστηρίζοντας τις ανάγκες τους με τη μεγαλύτερη δυνατή συνέπεια.

Στην υπόθεση με τον κ. Παπαδημητριάδη, η διαφωνία μας είχε επακόλουθο μια σειρά γεγονότων, τα οποία έπληξαν τόσο το ήθος όσο και την αξιοπιστία των ανθρώπων μας, και μας οδήγησε στην κατάθεση της αγωγής. Η κίνηση αυτή έγινε με μοναδικό κριτήριο την προάσπιση του ονομάτός μας και τίποτε άλλο. Δεν ήταν στις προθέσεις μας να αντιπαρατεθούμε με τα αδιαπραγμάτευτα δικαιώματα του καταναλωτή καθώς και την ελευθερία του να εκφράζει την άποψή του και να κάνει κριτική.

Aντιλαμβανόμενοι ότι στην προσπάθειά μας να προασπίσουμε το όνομά μας οδηγηθήκαμε σε μια αντίδραση υπερβολική και άστοχη, και δεχόμενοι πως τελικά πρόθεση του κ. Παπαδημητριάδη δεν ήταν να θίξει την φήμη και την αξιοπιστία μας, αποσύρουμε την σχετική αγωγή.

Ευχαριστούμε τους φίλους και πελάτες μας που μας στηρίζουν σε όλη την πορεία μας. Η υπόθεση αυτή αποτέλεσε για εμάς το κίνητρο για αυτοκριτική. Δεσμευόμαστε στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα να δημιουργήσουμε ένα υγιές πλαίσιο διαλόγου με τους καταναλωτές, συμμετέχοντας ενεργά στην ψηφιακή κοινότητα και τα social media.

System Graph Technologies

Μπορείτε να την διαβάσετε Online και στο site της Systemgraph.