Πολύ σπάνια πλέον σπάω τα σοβαρά θέματα του blog μου – για να το πω αλλιώς, με τόσα που συμβαίνουν γύρω μας, δεν κάνω κέφι να γράψω για χαλαρά πράγματα.

Απο τις λίγες αποδεκτές «παρασπονδίες» είναι το (γνωστό στους μόνιμους επισκέπτες) κόλλημά μου με τις εμφανίσεις και δη του Ολυμπιακού, και η παράδοση [1–2] να ποστάρω την καινούργια εμφάνιση της σαιζόν μόλις την βρίσκω.

Αν και είχα την φήμη από την Παρασκευή που βρήκα αυτό το post, απ’ ότι φαίνεται, η καινούργια εμφάνιση είναι (όσο πιο επισήμως γίνεται) αυτή:

Σε γενικές γραμμές σχεδιαστικά παραμένω ικανοποιημένος, έτσι και αλλιώς είμαι ικανοποιημένος από την Puma για τις εμφανίσεις του Ολυμπιακού αλλά και γενικότερα – θα προσέχω πιο πολύ την Newcastle του χρόνου, αφού το σχέδιό της μοιραζόμαστε. Χορηγός όπως όλα δείχνουν θα συνεχίσει να είναι μία ντροπή (χρήματα από τον ΟΠΑΠ, απαράδεκτο), κάτι με το οποίο είμαι συνηθισμένος να απογοητεύομαι (Siemems, Vodafone) έτσι και αλλιώς.

Για τους αιώνιους εχθρούς, φέτος ειδικά δεν έχω εικόνα. Ο Παναθηναϊκός δεν περιμένω (ειδικά φέτος που είναι ακόμα πιο χαμηλό το budget του) να πρωτοτυπήσει σχεδιαστικά, η ΑΕΚ είναι σε χαμηλότερη κατηγορία, και δεν είμαι σίγουρος καν για τον κατασκευαστή της φανέλας, και ο ανανεωμένος ΠΑΟΚ άλλαξε εταιρία, άλλαξε και φανέλα, πήγε στην Nike η οποία εμφανίζει συνήθως λιτά, κλασικά σχέδια (ειδικά στις ρίγες) που δεν έχουν σχεδιαστικές πρωτοτυπίες (καλώς, ή κακώς).

Ως δωράκι, μία φωτό από τον Alex7Greek που έχει όλες τις εμφανίσεις, Football Manager Mode, από το 1993 και μετά (click για μεγαλύτερη)

Άγιε μου Βαλεντίνε, τα χουμε πει, έχουμε ξαναμιλήσει, γνωριζόμαστε. Το ξέρεις πια πως την βρήκα, την αγαπάω, το ξέρω και γω – μα τώρα σε θέλω κάτι άλλο, πιο σημαντικό.

Όχι, όχι τα λουλούδια, ή τα σοκολατάκια, τους αρκούδους με μια καρδιά αγκαλιά ή τα πρόστυχα εσώρουχα που σ’ εκνευρίζουν, κάτι σοβαρό, θέλω να μιλήσουμε για κάτι σοβαρό.

Κοίτα, σήμερα είναι η μέρα σου. Μην καθυστερείς, έναν χρόνο θα κάνουμε να τα ξαναπούμε. Πρόσεξέ με λίγο, χρειάζομαι την βοήθειά σου:

Κάτι πήγε στραβά, και ο κόσμος μισεί.

Μη κοιτάς τις διαφημίσεις, ή τις πωλήσεις από κόκκινα τριαντάφυλλα (που ξέρουμε και οι δύο πως κρυφοκοιτάζεις), έχει κάτι αλλάξει, κάτι έχει μολυνθεί. Μπορεί να λατρεύει την γυναίκα του, ή το αγόρι της, δεν λέω – αλλά μισεί ο,τι είναι διαφορετικό, μισεί ο,τι ξεχωρίζει στο πλήθος, μισεί γλώσσες που δεν ξέρει τι λένε, χρώματα που διαφέρουν από το δικό του, μισεί ανθρώπους γύρω του, γυναίκες, παιδιά, ξένους, κάτι πήγε στραβά, πολύ στραβά, δεν καταλαβαίνω τι, και ο κόσμος μισεί τον διπλανό του.

Άκου, σε χρειάζομαι, αυτό πρέπει να αλλάξει. Απόψε για παράδειγμα, χιλιάδες, χιλιάδες άνθρωποι στην Δρέσδη θα ξημερώσουν με τα πόδια τους γεμάτα χιόνι, παγωμένα, και την καρδιά τους ζεστή, γιατί αγαπάνε περισσότερο απ’ όσο μισούνε. Δεν σηκώνουν χέρι – το δίνουν, στον διπλανό τους, ο,τι χρώμα και να έχει, ότι διάλεκτο και να μιλάει, κάνουν μία ανθρώπινη αλυσίδα, κατά του μίσους.

Μπορείς να το φέρεις και δω; Κάτι τους έχεις κάνει – δεν μπορεί. Είναι σαφώς μία κίνηση αγάπης, και ως τέτοια εσύ μόνο μπορείς να είσαι μεσάζοντας – μπορείς να το φέρεις και δω; Σε όλους; Είναι παιδικό το γράμμα που σου γράφω, σαν τον Άγιο Βασίλη σου φέρομαι, lame, το ξέρω, δεν θα το έκανα αυτό, αλλά απόψε δεν θέλω να με λατρέψει μία γυναίκα – δεν είναι αυτή η ανάγκη μου, δεν είναι αυτό το αίτημά μου.

Μπορείς να κάνεις τον κόσμο να αγαπήσει;

Είναι σοβαρό. Σα χάρη στο ζητάω.

Επειδή βλέπω γύρω μου μίσος, από ανθρώπους που θα πάρουν δώρο στην καλή ή τον καλό τους, μπορείς να τους θυμίσεις ότι δεν αρκεί να αγαπάς έναν όταν σιχαίνεσαι τόσους πολλούς; Μπορείς να τους θυμίσεις να μη σηκώνουν χέρι, αλλά να το δίνουν στον διπλανό τους; Να μην ανέχονται να βλέπουν έναν πεσμένο κάτω του, αλλά να τον σηκώνουν δίπλα τους, εκεί που αξίζει;

Ξέρω γω, αυτός είναι ο τομέας σου, η αγάπη, ο έρωτας. Δεν ξέρω που αλλού να απευθυνθώ. Κάνε ο,τι μπορείς, μία μέρα έχεις μόνο. Μην μείνουμε μόνο στην μέρα, στα σοκολατάκια, να καταλάβουμε το νόημά της.

Στο κάτω-κάτω, δεν σου ζητάω κάτι διαφορετικό:

Να τους πεις να αγαπάνε θέλω. Να αγαπάνε.

Σ’ ευχαριστώ θερμά,
ο πιστός σου φίλος,
Αρκούδος

Μυστήριο πράγμα η ευθύνη. Προσωπικά, στην ζωή μου, προσπαθώ να δω πάντα που έφταιξα, και όταν φταίω, (θεωρώ ότι) το παραδέχομαι. Αλλά από ότι φαίνεται, είναι δύσκολο για όλους να το κάνουν αυτό.

Όλη μέρα προσπαθώ να το εξηγήσω σήμερα αυτό. Με τους 140 χαρακτήρες του twitter δεν γίνεται, οπότε, πάμε σε άρθρο.

~

Η κυβέρνηση, έχει την ευθύνη να παράξει έργο. Αν έχουμε φτάσει εδώ που έχουμε φτάσει, είναι αποκλειστική ευθύνη της. Ακόμα και αν το υπόλοιπο 49% πχ ήθελε να γίνουν όλα κρατικά, αν είναι κρατικά, είναι ευθύνη της. Γι’ αυτό έχει το 51%, γι’ αυτό έχει την εξουσία, γι’ αυτό έχει την ευθύνη.

Αν δεν παράγεται πειστικός λόγος της αντιπολίτευσης, είναι ευθύνη της. Αν δεν πείθει, ώστε να γίνει κυβέρνηση είναι ευθύνη της. Μειωμένη ίσως, αν τα περισσότερα μέσα που επικοινωνούν την εικόνα της είναι εναντίον της – αλλά, επειδή το λογικό τελικά μεταφέρεται, παρά τα εμπόδια, συνεχίζει να έχει την απόλυτη ευθύνη.

Αν ο ψηφοφόρος ψηφίζει για πλάκα, ή αρνείται να συμμετάσχει, ή ψηφίζει τον πιο προβεβλημένο της τηλεόρασης επειδή ο υποψήφιος ήταν δημοσιογράφος πχ, έχει ευθύνη. Του δόθηκε ένα όπλο, γεμάτο και επικίνδυνο. Έχει κάθε μερίδιο ευθύνης που του αναλογεί από την κακή χρήση του.

Η ευθύνη είναι κοινή. Το μερίδιό της, όμως, είναι άλλη διαδικασία. Αυτό προσπαθώ, εδώ και καιρό, να εξηγήσω:

Οι ευθύνες δεν αλληλοαναιρούνται.

~

Αν ο ψηφοφόρος ψηφίζει ανόητα, δεν φταίει η Βουλή. Αν ψηφίζει χωρίς κοινοβουλευτικό έλεγχο, χωρίς θέση, χωρίς αντίληψη, δεν μπορεί μετά να δικαιολογηθεί «μα οι πολιτικοί τα παίρνουν».

Ψήφισε αυτούς που δεν τα παίρνουν φίλε. Βρες τον σωστό, ανέδειξέ τον, πίεσέ τον να γίνει καλύτερος, άκου, μίλα – κάνε εσύ σωστά την δουλειά σου.

Αλλιώς, μην γκρινιάζεις όταν σε κρίνω. Και, κυρίως, μην μου δείχνεις τις ευθύνες των άλλων για να αποφύγεις τις δικές σου.

.

Αν η αντιπολίτευση δεν έχει πρόταση, δεν ευθύνεται ο ψηφοφόρος. Το ότι ψηφίζει σωστά, ή στραβά, ή ανάποδα, ή για πλάκα, δεν σημαίνει ότι η αντιπολίτευση μπορεί να κάτσει στα αυγά της, να γκρινιάζει μόνο, να μην έχει θέση – και αν το κάνει, δεν μπορεί μετά να δικαιολογηθεί «μα ο ψηφοφόρος έτσι και αλλιώς ψηφίζει βλαμμένα».

Κατέβασε μία σωστή πρόταση, πλήρη, απάντησε στους επικριτές σου με επιχειρήματα, δώσε τους το δικαίωμα να σε αμφισβητήσουν χωρίς να κρίνεις ούτε το ποιοι είναι, ούτε το αν «ανήκουν» κάπου.

Φτιάξε ένα άλλο πλάνο φίλε. Ένα πραγματικό, ουσιαστικό πλάνο.

Αλλιώς, μη γκρινιάζεις όταν σε κρίνω. Και, κυρίως, μην μου δείχνεις τις ευθύνες των άλλων για να αποφύγεις τις δικές σου.

.

Αν η κυβέρνηση αδικεί τους πολίτες της, δεν ευθύνεται η αντιπολίτευση. Το ότι η πρότασή της είναι ανεφάρμοστη, ή αστεία, ή, έστω, διαφορετική από την δική σου, δεν σημαίνει ότι δικαιούσαι να πληγώνεις τους πολίτες σου, να μην καθαρίζεις τα λερωμένα, δικά σου ή των προηγουμένων, να μην παράγεις κάθε φορά ιδέες, καινούργιες προτάσεις, να μην αμφισβητείς, διαρκώς τον εαυτό σου. Να μην γίνεσαι διαρκώς καλύτερη.

Κάνε την δουλειά σου σωστά, φίλε. Άκου τα λάθη σου, διόρθωσέ τα, έχεις πολλαπλάσια ευθύνη γιατί έχεις και την εξουσία, μην είσαι πιο σκληρός με αυτούς που διαφωνούν μαζί σου, επειδή και μόνο επειδή μπορείς.

Αλλιώς, μη γκρινιάζεις όταν σε κρίνω. Και, κυρίως, μην μου δείχνεις τις ευθύνες των άλλων για να αποφύγεις τις δικές σου.

~

Ο καθείς έχει την ευθύνη του, ανεξάρτητα από τις ευθύνες των άλλων που μπορεί να κάνουν λάθος, ή να μην τις χειρίζονται σωστά.

Και ένδειξη ωριμότητας, και κυρίως ένδειξη ότι σωστά έχει αυτήν την ευθύνη, είναι να αντιλαμβάνεται αυτόν τον απλό, μικρό κανόνα.

Αυτή είναι η σκέψη μου, και κρίνομαι γι’ αυτήν.

Δυσκολεύομαι να σου περιγράψω πόσο άβολα νιώθω όταν η πουτάνα είναι πουτάνα, και ο πελάτης είναι, απλώς, πελάτης. Πουτάνες είναι οι αλήτισσες γυναίκες, οι κακές, αυτές που δεν έχουν ψυχή, καρδιά, οι πουτάνες είναι το φτύσιμο της κοινωνίας, οι χειρότερες όλων – έτσι δεν είναι; Ο άλλος είναι, απλώς, πελάτης, ισότιμο μέλος μίας συναλλαγής. Αγοράζει ένα προϊόν. Είναι απόλυτα λογικό, όλοι αγοράζουμε απλώς προϊόντα. Για την καθώς πρέπει κοινωνία μας δεν έχει σημασία που βιάζει έναντι αντιτίμου ένα πρεζόνι, ή ένα θύμα τράφικινγκ, ή μία εθισμένη στα λεφτά – αυτός είναι πελάτης, αμόλυντος, δεν του ξελλαρυγγιάζει ποτέ την χολή του κανένας, είναι πελάτης, κάνει την κοινωνία να κινείται, το χρήμα να ρέει, ως πελάτης αξίζει τον σεβασμό μας, ίσως βέβαια τον αναφέρουμε υποτιμητικά στις ειδήσεις, να βάλουμε λίγο χρώμα στην φωνή μας όταν θα πούμε έναν ανώνυμο αριθμό, «600 πελάτες», αλλά αυτός είναι πελάτης, σήμερα μία πουτάνα, αύριο μια τηλεόραση, ναι, μπύρα, πελάτης είναι, τσιγάρα, εφημερίδα, μπορεί και να ψηφίσει, να τον δεις στον δρόμο, να του πεις έλα ρε Βασίλη, είναι πελάτης, πελάτης σου, βλέπει διαφημίσεις, είναι ενεργό μέρος της κοινωνίας. Κυκλοφορεί μέρα. Κάνει την σκοπιά του, φυλάει την πατρίδα μας, μεταφέρει τα προϊόντα σου, αγοράζει τα αγαθά σου, προσέχει τα παιδιά σου, παντρεύεται την κόρη σου. Είναι άντρας αυτός, αγόρι. Και, πάνω απ’ όλα ψωνίζει, έχει λεφτά, αγοράζει, δεν ψωνίζεται, δεν πουλιέται, δεν είναι λιγότερος από άνθρωπος. Αυτός που αγοράζει είναι σαφώς καλύτερος από αυτόν που αγοράζεται, έτσι δεν είναι; Και έτσι ακριβώς, λογικά σκεφτόμενη η κοινωνία μας, βγάζει την φωτογραφία της πουτάνας, με όνομα και επώνυμο, και ηλικία, και προφίλ και ανφας, μα ο πελάτης είναι αριθμός, είναι 600-700 κλήσεις, είναι 600-700 πελάτες. Γιατί αυτή έχει AIDS, αλλά ο πελάτης που πλήρωσε έξτρα ένα πρεζόνι για να μη βάλει λάστιχο στο καυλί του, δεν έχει κάτι τέτοιο, για όνομα του θεού, είναι αμόλυντος, δεν είπαμε; Δεν χρειάζεται να αναρωτηθεί κανείς, τίποτα. Ούτε καν για το αν ενώ πλήρωσε παραπάνω για να γαμήσει χωρίς προφυλακτικό την πουτάνα θα είναι το ίδιο προσεκτικός με την γυναίκα του, ή την κοπέλα τους. Η πουτάνα βέβαια το κόλλησε το AIDS από την ψυχή της, προφανώς, όχι από έναν άλλο πελάτη, με λεφτά πελάτη, με ισχύ πελάτη, που της έδωσε 20 ευρώ παραπάνω και την σκότωσε. Άλλωστε, το έχει πει και ο Υπουργός μας, αν έχει AIDS να την στείλουμε από εκεί που ήρθε. Λες και δεν έχει προαγωγό, λες και δεν έχει τσατσά. Ο πελάτης είναι ένας αριθμός που θα ξεχάσουμε την επομένη των εκλογών. Η πουτάνα έχει ονοματεπώνυμο και φωτογραφία, ένα στίγμα και μία ασθένεια που πρέπει να παλέψει πολύ για να κερδίσει κάποια ποιοτικά χρόνια ζωής. Και βγάλαμε την φωτογραφία της για να αισθανθούμε ασφαλείς. Και το πρόσωπό της, λες και την κοίταξε ποτέ κανείς στο πρόσωπο. Και το όνομά της, λες και την φώναξε ποτέ κανείς με το όνομά της. Για να πούμε «εντάξει, την πιάσαμε αυτήν, νάτην, νάτες όλες, καθαρίσαμε, κανένα πρόβλημα, θα φάει και φυλακή γιατί είναι δολοφόνος, και τέρμα». Η φωτογραφία της πουτάνας, ένας αριθμός για τους πελάτες, και μία ασφάλεια για εμάς για να συνεχίσουμε την μέρα μας, ανενόχλητοι.

Κανένα πρόβλημα. Πάει και αυτό.

Δυσκολεύομαι πολύ να τα εξηγήσω όλα αυτά, αλήθεια στο λέω.

Διαβάζω τον @Gerogriniaris σε ένα ποστ που θα έπρεπε να διαβάσουν όλοι για να αντιληφθούν ότι φτάσαμε ως εδώ (από το 2009 και μετά) με δημοκρατία των ΜΑΤ και κάνω κάποιες σκέψεις.

Πρώτα, αποσπάσματα από το άρθρο:

[…] Αν ρίξεις μια ματιά στην επίσημη ιστοσελίδα του ΥΠΕΣ για τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές θα δεις πως οι εγγεγραμμένοι ψηφοφόροι ήταν 9.929.065 αλλά ψηφίσανε 7.044.606 δηλαδή ποσοστό 70,95%.

Με άλλα λόγια η αποχή ήταν 29,05%.

Από αυτούς 186.185 «έριξαν» άκυρη ή λευκή ψήφο, ή σύμφωνα με το ΥΠΕΣ 2,03% άκυρα και 0,61% λευκά.

Το δε ΠΑΣΟΚ πήρε 3.012.542 δηλαδή 43,92%.

Εδώ αρχίζει το «περίεργο»… με μια απλή διαίρεση πράγματι το ποσοστό της συμμετοχής στις εκλογές είναι όπως λέει το ΥΠΕΣ 70,95%, όμως με την ίδια απλή διαίρεση το ποσοστό του ΠΑΣΟΚ βγαίνει… 30,34%.

Περίεργο ε;

Στην πραγματικότητα λοιπόν, το ΥΠΕΣ ενώ διαιρεί σωστά το σύνολο των ψήφων με το σύνολο του εκλογικού σώματος για να βρει το πραγματικό ποσοστό συμμετοχής, μετά αναλαμβάνει όχι η στατιστική, αλλά ο εκλογικός νόμος…

Τα άκυρα και τα λευκά υπολογίζονται ως ποσοστό όχι του συνόλου των ψηφοφόρων αλλά αυτών που πήγαν να ψηφίσουν, δηλαδή 7.044.606 πολιτών.

Θυμήσου πως οι εγγεγραμμένοι, δηλαδή το εκλογικό σώμα είναι 9.929.065, σχεδόν δέκα εκατομμύρια δηλαδή.

Επομένως το ποσοστό των άκυρων-λευκών διογκώνεται στο συνολικό 2,64% ενώ στο σύνολο των ψηφοφόρων είναι μόλις 1,88%.

Όμως το «σύστημα» χρειάζεται, μας έχουν πει, ισχυρή κυβέρνηση, οπότε πως θα διογκώσουμε ακόμα περισσότερο τα ποσοστά των κομμάτων που εισέρχονται στη βουλή;

Μέχρι τώρα είδαμε πως η αποχή μετριέται απ το ΥΠΕΣ ως ποσοστό του συνόλου των ψηφοφόρων δηλαδή κοντά στα δέκα εκατομμύρια πολιτών.

Το λευκό-άκυρο διογκώνεται ως ποσοστό εκείνων που προσήλθαν για να ψηφίσουν, δηλαδή κοντά στα 7 εκατομμύρια πολιτών, και μόλις εξαφανίσαμε ως αποτέλεσμα περίπου τρία εκατομμύρια πολίτες…

Για να φουσκώσουμε λίγο περισσότερο το ποσοστό των κομμάτων λοιπόν μένει, τι άλλο, να το υπολογίσουμε ως ποσοστό των «έγκυρων ψήφων».

Με άλλα λόγια αγνοούμε αυτούς που δεν προσήλθαν να ψηφίσουν, αφαιρούμε και εκείνους που έριξαν άκυρο ή λευκό και μένουμε με 6.858.421 πολίτες που ψήφισαν τελικά κάποιο κόμμα.

Να σημειώσουμε εδώ πως με απόφαση του ανώτατου ειδικού δικαστηρίου (12/2005) οι λευκές ψήφοι δεν θα έπρεπε να εξαιρούνται από τις έγκυρες γιατί η λευκή ψήφος διακρίνεται από την άκυρη και αποτελεί ενάσκηση του εκλογικού δικαιώματος, γι’ αυτό και θα πρέπει να λαμβάνεται υπ’ όψιν.

Παράλυτα οι σοφοί νομοθέτες μας με ερμηνευτικό νόμο προχώρησαν σε ρύθμιση που ακυρώνει την απόφαση αυτή του δικαστηρίου…

Αποτέλεσμα είναι πως από τα περίπου δέκα εκατομμύρια ψηφοφόρους πέσαμε κάτω από τα επτά για να υπολογίσουμε το ποσοστό που λαμβάνουν τα κόμματα.

Έτσι το ΠΑΣΟΚ παίρνει ένα σοβαρότατο 43,92% και η Νέα Δημοκρατία το αξιοπρεπέστατο 33,47%.[…]

[…]Με τα κουτσομαθηματικά που έμαθα στο σχολείο λοιπόν τα πραγματικά ποσοστά που έλαβαν τα κόμματα που βρίσκονται αυτή τη στιγμή στη βουλή επί του συνόλου των ψηφοφόρων είναι: ΠΑΣΟΚ 30,34%, ΝΔ 23,12%, ΚΚΕ 5,20%, ΛΑΟΣ 3,87%, και ΣΥΡΙΖΑ 3,16%.

Με άλλα λόγια, το πρώτο κόμμα είναι… δεύτερο, πίσω από την αποδοκιμασία του πολίτη που εκφράζεται είτε με την αποχή, είτε με τη λευκή ψήφο, πίσω από τον «κανένα».[…]

Οι επισημάνσεις δικές μου.

Το άρθρο που είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον και για τα σχολιά του, μπορείς να το διαβάσεις ολόκληρο εδώ. Στο συστήνω (έχει και ένα κατατοπιστικότατο γράφημα) για να καταλάβεις και την συνέχεια της σκέψης μου. Σχόλια και παρατηρήσεις για το άρθρο, καλό θα ήταν να γίνουν εκεί, όχι εδώ.

Πάμε τώρα στις σκέψεις μου.

Αν καταλαβαίνω καλά, μας κυβερνά το 30% περίπου του εκλογικού σώματος. Δεν είναι ακριβώς έτσι, γιατί με αυτήν την υπόθεση αναλαμβάνουμε να καπελώσουμε αυτούς που δεν ψήφισαν (δεν μπορούμε να ερμηνεύσουμε τις προθέσεις τους) αλλά για να είμαστε σύμφωνοι, δεν μας κυβερνά η πλειοψηφία (ανεξαρτήτως ποσοστού, ακόμα και αν βγαίνει τελικά το 30% σε 49%).

Καλώς;

Καλώς.

Αρα, η κυβέρνηση (και ένα μεγάλο μέρος από τους βουλευτές συνολικά) δεν εκπροσωπούν τον λαό.

Ο πρόεδρος της δημοκρατίας εκλέγεται από την βουλή. Άρα, ούτε και αυτός είναι εκλεγμένος από τον λαό.

Ο «πρωθυπουργός» εντελώς ασυνήθιστα, βγήκε από την βουλή, και όχι από τον λαό. Άρα, ούτε και αυτός τον εκπροσωπεί.

Οι αποφάσεις, σε μεγάλο βαθμό, δεν βγαίνουν από την κυβέρνηση, αλλά από τις επιταγές των δανειστών μας. Ίσως όχι πάντα άμεσα, αλλά σίγουρα έμμεσα. Ούτε και αυτοί έχουν ψηφιστεί από εμάς, πολλοί δε εξ αυτών δεν έχουν ψηφιστεί καν στις χώρες τις οποίες εκπροσωπούν. Άρα, ούτε και αυτοί εκπροσωπούν τον λαό.

Τα ΜΜΕ έχουν α) δικά τους συστήματα μέτρησης, διάτρητα (πχ AGB), β) κρατικές επιχορηγήσεις (και μέσω διαφημίσεων), γ) νόμους που δεν εφαρμόζονται αλλά παίρνουν διαρκώς.. αναβολή και δ) δάνεια από τράπεζες που πρέπει να ρωτήσουν τον πρωθυπουργό, αλλιώς δεν τα δίνουν. Άρα, αν έπρεπε να επιβιώσουν αποκλειστικά από την «ψήφο» μας (την αγορά ή τηλεθέασή τους) δεν θα τα κατάφερναν γιατί ελάχιστοι τους αγοράζουν ή τους βλέπουν. Άρα, ούτε και αυτά «εκπροσωπούν» τον λαό.

Οι τράπεζες, που διακινούν το χρήμα, δεν θέλει και μεγάλη σκέψη, είναι ιδιωτικές επιχειρήσεις. Ούτε λόγος για να εκπροσωπούν τον λαό.

Αυτό το σύστημα όμως, (ανατροφοδοτούμενο όπως έχω πει και στο παρελθόν στο «Δανειακή Δημοκρατία«) μιλάει εξ’ονόματί μας.

Σ’ αφήνω στις σκέψεις σου.

…να πα να γαμηθείτε. Είστε οι χειρότεροι γονείς του κόσμου».

Δεν πίστευα ότι είναι αληθινό αυτό το μάζεμα αντιδράσεων για τα δώρα που παιδιά παίρνουν από τους γονείς τους, και τους βρίζουν γιατί δεν είναι της αρεσκείας τους, αλλά ο jon hendren φρόντισε να τα μαζέψει, και εγώ να μπω στον κόπο να τα επιβεβαιώσω.

Δυστυχώς.

Continue reading ««Αγαπητοί γονείς, δεν μου πήρατε το δώρο που ήθελα, ε;» →

Καλό είναι να ξεκαθαρίσουμε λίγο τα πράγματα:

Ευτυχώς που ανέλαβε την εξουσία ο Γιώργος Παπανδρέου.

Στην κρίσιμη οικονομική στιγμή που συνέπεσε, τυχαίως, η παγκόσμια οικονομική κρίση που μαστίζει την Ελλάδα, ο Γεώργιος Παπανδρέου, με περισσό θάρρος και τόλμη, ήταν το μόνο προπύργιο για την αποφυγή της διάλυσης της Ελλάδας.

Ευτυχώς που ανέλαβε την εξουσία ο Γιώργος Παπανδρέου.

Ο φρέσκος πολιτικός που με προσωπικό κόστος και με μηδαμινά οφέλη, με πόνο καρδιάς, αλλα κυρίως με ειλικρίνεια απέναντι στον ελληνικό λαό ο Γ. Παπανδρέου προχώρησε σ’ εκείνες τις ριζικές λύσεις, τόσο επώδυνες όσο και απαραίτητες, για να ορθοποδήσουμε, να σταθούμε σε ένα καλύτερο μέλλον.

Ευτυχώς που ανέλαβε την εξουσία ο Γιώργος Παπανδρέου.

Προέταξε την ορθή αντιμετώπιση απέναντι στον καταστροφικό λαϊκισμό της αριστεράς, που, με πρωτεργάτες είτε μανιακούς της «σωτηρίας» οικονομολόγους (όπως τον κ. Καζάκη, ή τον κ. Λαπαβίτσα) είτε «μετανιωμένους» πολιτικούς όπως την κα Σακοράφα, τον κ. Δημαρά, τον κ. Οικονόμου που πρόδωσαν την εμπιστοσύνη που έδειξε το κόμμα στο πρόσωπό τους, είτε ακόμα και στον Σύριζα, που έχει ενορχηστρώσει την αντίδραση με άλλα μέσα, με γιαουρτώματα, ανταρτοπόλεμους, ήταν μία όαση για την χώρα.

Ευτυχώς που ανέλαβε την εξουσία ο Γιώργος Παπανδρέου.

Ο πολιτικός που, με στο όραμά του για την σωτηρία της χώρας εκτίμησε και προχώρησε στην σύμπραξη με την (δήθεν) άκρα δεξιά όπως αυτή εκφράζεται στην βουλή μέσω του κ. Καρατζαφέρη, έδειξε πως δεν υπάρχουν ούτε στεγανά, ούτε αδιέξοδα στην δημοκρατία.

Ευτυχώς που ανέλαβε την εξουσία ο Γιώργος Παπανδρέου.

Προχώρησε σε μανιώδεις προσπάθειες το πολιτικό σκηνικό να απεμπλακεί από λειτουργίες που αποδεικνύονταν επιζήμιες, δίνοντας πλήρη διαφάνεια, βγάζοντας στην σέντρα όλους όσους θα τολμήσουν στο μέλλον να φάνε από τον κρατικό κουμπαρά, τραβώντας μία γραμμή στο παρελθόν, βοηθώντας μας να μην κατρακυλήσουμε σε στιγμές αλληλοκατηγοριών προς αυτούς που, κατά τον χείριστο και πλέον καταδικαστέο (πολιτικά και θεωρητικά) τρόπο εκμεταλλεύτηκαν στο παρελθόν το κράτος.

Ευτυχώς που ανέλαβε την εξουσία ο Γιώργος Παπανδρέου.

Η ελληνική αστυνομία, κάτω από της διαταγές του, έγινε πραγματικό υπουργείο προστασίας του πολίτη, ασκώντας τα καθήκοντά της με τρόπο που μόνο τιμά την δημοκρατία που προσπαθεί να στηρίξει.

Ευτυχώς που ανέλαβε την εξουσία ο Γιώργος Παπανδρέου.

Οι σχέσεις μας με χώρες όπως είναι το Ισραήλ, χάρη στην επιτυχημένη πορεία του ως υπουργός εξωτερικών στο παρελθόν, έχουν πλέον περάσει σε αδελφική μορφή, επιλέγοντας με λογική τους ισχυρούς από τους ανίσχυρους για συμπορευτές μας στις δύσκολες ώρες που διανύουμε.

Ευτυχώς που ανέλαβε την εξουσία ο Γιώργος Παπανδρέου.

Από τα κρισιμότερα πράγματα που προσέθεσε στον δημόσιο βίο ήταν η σταθερότητα στις αποφάσεις, η πυγμή, η οποία ταυτόχρονα με τον δημόσιο διάλογο, έχουν κάνει τον Έλληνα πολίτη για πρώτη φορά σίγουρο για το κράτος που τον κυβερνά.

Ευτυχώς που ανέλαβε την εξουσία ο Γιώργος Παπανδρέου.

Άλλωστε, υπάρχουν χιλιάδες, χιλιάδες παραδείγματα που αποδεικνύουν ότι πρόκειται για την καλύτερη στιγμή που θα μπορούσε να ελπίσει η χώρα στις δύσκολες στιγμές που περνάει.

Αυτά είχα να πω, για να μην έχουμε καμία παρεξήγηση.

~

Και αφού τα είπα όλα αυτά, και ξεκαθάρισα την θέση μου, τώρα αφεντικό τι λες, την γλυτώνω την φυλακή; Ε; θα με αφήσεις να γράφω «ανώνυμα» και απείραχτος τώρα;

Εντάξει είμαι με αυτά; περνάω; είμαι δικός μας;

Φχαριστώ αφεντικό, να σαι καλά αφεντικό. Και από μένα, ότι θες.

~

Υ.Γ: Το πιο δύσκολο κείμενο που έγραψα ποτέ στην ζωή μου, ακόμα και με την προδιάθεση ειρωνίας. Απορώ , απορώ ειλικρινά, πως το καταφέρνουν άλλοι τόσο εύκολα.

Υ.Γ: Όσο το έγραφα, ένα πράγμα που πετιόταν διαρκώς στο μυαλό: ξέρεις ότι κάτι κάνεις σωστά, όταν αυτοί που κρίνουν την κυβέρνηση έχουν την ανάγκη να το κάνουν «ανώνυμα», και αυτοί που την αποθεώνουν έχουν την ανάγκη να το κάνουν επώνυμα.

Αν έχεις γράψει χιλιάδες λέξεις στο blog σου, χωρίς να έχεις πληρωθεί ούτε ένα σέντσι γι’ αυτό, αν έχεις φτιάξει γραφικά και banner χωρίς ανταμοιβή, αν έχεις περάσει αμέτρητες ώρες παίζοντας με τα κείμενα, να τσακώνεσαι στα comments και στα tweets, να βρίζεις την ώρα και την στιγμή που ασχολήθηκες και αμέσως μετά να δαγκώνεσαι γιατί είναι σπουδαίο αυτό που κάνεις, ξέρεις.

Ξέρεις τι είναι να λες την γνώμη σου. Ή, ακόμα καλύτερα, να φροντίζεις να ακουστεί αυτό που δεν ακούγεται. Να δίνεις τον λόγο σε φωνές που νιώθεις ότι χωρίς εσένα δεν θα έφταναν πουθενά.

Να δίνεις την φωνή στον Νίκολα Τόντι, στην Αμαλία, σε όσους θυμώνουν με την vodafone ή την siemens, στον Τενέζο, στο παιδί με το κομμένο πόδι, στην Κατερίνα Γκουλιώνη, στην Κούνεβα.

Και σε άλλους, άλλους πολλούς. Στα παιδιά της #kerateaς, στα παιδιά που έραψαν τα στόματά τους για να μας δείξουν ότι τους αδικούμε, στον 15χρονο που μας έδειξε πόσο ξεφτιλισμένοι είμαστε, σε άλλους πολλούς.

Αν είσαι blogger λες «όχι στο όνομά μου». «Πείτε ότι θέλετε, πείτε όλοι την γνώμη σας, αλλά αν διαφωνώ, θα πω την δική μου γνώμη, γιατί κανείς από εσάς, κανείς από εσάς δεν μιλάει για λογαριασμό μου».

Όχι στο όνομά μου. Αν είσαι blogger[*] το καταλαβαίνεις αυτό.

Αν είσαι blogger στην καρδιά, θα καταλάβεις τι θα γίνει σήμερα το βράδυ στις οκτώ. Ένα τσούρμο άνθρωποι, που θέλουν να μιλήσουν επί ίσοις όροις με τα κανάλια, που ξέρουν αν, ποια, και πόσο τα επίσημα σοβαρά μέσα εξυπηρετούν σκοπούς δικούς τους, που μέχρι τώρα μιλούσαν για λογαριασμό όλων, ενώ ένα τσούρμο παιδιά θέλουν να μιλήσουν για λογαριασμό τους.

Ζήτησαν την βοήθεια των φίλων. Όχι των φίλων ΤΟΥΣ, των φίλων της ελεύθερης ιδέας, αυτών που λένε ότι το περιεχόμενο μπορεί (όχι απαραίτητα πρέπει, αλλά μπορεί) να περάσει από την ιδέα στην επικοινωνία της, χωρίς μεσάζοντες και διαστρεβλωτές.

Βάζεις την ιδέα, θέλεις να την μοιραστείς, σε βοηθώ να την επικοινωνήσεις.

Αυτή η ομάδα έφτιαξε το debtocracy, ένα ντοκιμαντέρ για το χρέος. Καθώς δεν το έχω δει ακόμα, μπορεί να είναι ένα σπουδαίο ντοκιμαντέρ, ή ένα μέτριο ντοκιμαντέρ. Μπορεί να είναι ένα όμορφο παραμύθι, ή μία ενοχλητική αλήθεια. Ένα άξιο λόγου θέαμα, ή μία μετριότητα που θα ξεχαστεί. Να σ’ αρέσει, ή να μην σ’ αρέσει.

Κατ’ αρχάς, δεν έχει σημασία τι λέει. Εχει, αλλά όχι τώρα.

Τώρα, ο ένας εκ των δημιουργών του απολύθηκε από τον σταθμό που εργαζόταν, όπως και εκατοντάδες άλλοι άνθρωποι. Τώρα, περισσότερο από ποτέ, που η δημοφιλία των καναλιών και η εμπιστοσύνη των τηλεθεατών σ’ αυτά έχει πέσει στο μηδέν. Τώρα, που μοιάζει, περισσότερο από ποτέ, πως η ατζέντα μερικών έκανε τον χώρο των δημοσιογράφων να μετατραπεί σε χώρο αναμετάδοσης δογμάτων. Από δημοσιογράφους να έχουμε τηλεπαρουσιαστές ιδεών.

Το debtocracy μπορεί να πραγματεύεται το χρέος, που είναι σοβαρό, αλλά κάνει κάτι, κατ’ εμέ, τρομερά πιο σημαντικό. Ενεργοποιεί μία διαφορετική διαδικασία, όπου ο πολίτης αξιοποιεί την αγοραστική του δύναμη, στηρίζοντας κάτι που δεν του προτείνεται από τα δεδομένα κανάλια ενημέρωσης.

Στηρίζοντας αυτούς που δεν θέλουν να μιλούν άλλοι στο όνομά τους.

Η διαδικασία παραγωγής του χτίζει βάσεις που θεμελιώθηκαν από την καρδιά διάφορων blogger που δουλεύουν με μόνο κέρδος και στοιχείο την αξιοπρέπειά τους, και δημιουργεί ένα μέλλον που χαίρομαι τρομερά να βλέπω.

Το debtocracy πραγματεύεται το χρέος, αλλά ξεχρεώνει αυτόματα με την προβολή και την επιτυχία του ένα λάθος που κάναμε χρόνια τώρα, και που γιγάντωσε ένα θηρίο που τρώει τον εαυτό του. Το βοηθά η τεχνολογία, που δείχνει τον καλύτερό της εαυτό, την πλευρά του μαχαιριού που κόβει ψωμί, δεν αφαιρεί ζωές.

Χρειάστηκαν όλοι να είναι τέλειοι. Ο Άρης Χατζηστεφάνου έχει χρόνια εμπειρίας στο ρεπορτάζ, ο Κώστας Εφήμερος έμεινε νύχτες ξάγρυπνος για την παραγωγή (σε τρομερά αντίξοες συνθήκες), ο Αγγελάκας έδωσε ένα σπουδαίο κομμάτι, όλοι έπρεπε να είναι ικανοί για τέτοιο βάρος. Και δεκάδες, εκατοντάδες άνθρωποι, στήριξαν ένα project χωρίς να έχουν απολύτως καμία επέμβαση στο τι θα ειπωθεί, μόνο και μόνο για να έχει το δικαίωμα να ειπωθεί.

Νίκησαν, κατ’ εμε, πριν ακόμα προβληθεί το πρώτο δευτερόλεπτο του ντοκιμαντέρ. Πριν το πρώτο καρέ του.

Καλή σας θέαση.

[*] Όταν λέω blogger δεν κυριολεκτώ. Αναφέρομαι στην καρδιά του σκοπού. Το ίδιο έκανε, χρόνια τώρα, κάθε καλλιτέχνης που τραγούδησε αφιλοκερδώς για κάποιον σκοπό, κάθε πολίτης που κόλλησε μία αφίσα στην οποία πίστευε αληθινά, κάθε άνθρωπος που είπε στην παρέα του «έμαθες για την Αμαλία;»

Υ.Γ.: Υπάρχουν και (σοβαρά διατυπωμένες) διαφωνίες. Προτείνω να τις διαβάσετε.

Οι πενήντα εργαζόμενοι στο πυρηνικό εργοστάσιο της Fukushima, έχουν ήδη γίνει λήμμα στην Wikipedia. Τα κανάλια μιλάνε γι’ αυτούς, οι εφημερίδες αναφέρονται σ’ αυτούς, ενώ, χωρίς αμφιβολία, κάπου περιμένει ένα σενάριο γι’ αυτούς.

Δεν είναι περίεργο. Χρειαζόμαστε, φαίνεται, και κάποιους πενήντα.

Αυτοί οι πενήντα έχουν έναν ιδιαίτερο ρόλο. Είναι το τελευταίο σκαλοπάτι. Όταν όλα πάνε σκατά, όταν τα βαψίματα και οι φωτοσκιάσεις δεν έχουν κανένα απολύτως νόημα πια, κάποιοι πενήντα θα χρειαστούν για να μην γίνει ο εφιάλτης πραγματικότητα.

Δεν εχει σημασία ούτε ποιοι πενήντα, ούτε ποιος εφιάλτης. Στην Ιαπωνία, για παράδειγμα, ήταν λέει ενημερωμένοι για την κακή ποιότητα των εργοστασίων, και ότι δεν θα άντεχαν στον σεισμό. Αποκρύφτηκε. Κανείς από τους πενήντα δεν ήταν υπεύθυνος για αυτό το μυστικό – πάω στοίχημα, ότι μεταξύ τους, ήξεραν καλά ότι τα πράγματα ήταν σκατά. Αλλά, αυτοί που κρύψανε το πρόβλημα – δεν είναι στους πενήντα. Μπορεί να είναι κάλλιστα όμως σ’ αυτούς που τους ηρωποιούν – αλλά όχι σ’ αυτούς που θα πεθάνουν, σίγουρα, από ραδιενέργεια. Ψάχνουμε βλέπεις για ήρωες, όχι για μαλάκες.

Αλλά δεν έχει σημασία ποιοι είναι οι πενήντα. Οι πενήντα μπορεί να είναι ένας. Εκείνος που, σύμφωνα με τον μύθο, συνάντησε τον πρωθυπουργό σταματώντας τον στον δρόμο και του είπε «να σου δώσω την σύνταξή μου για να σωθεί η ελλάδα». Αναφέρθηκε αυτός από τον πρωθυπουργό. Βέβαια, οι μη-ηρωες που φωνάζουν «Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ και ληστεύει τον λαό» είναι μάλλον προδότες. Το σημαντικό είναι να μιλάμε για τους ήρωες τώρα. Είναι δύσκολα τα πράγματα λέμε. Συγκεντρώσου.

Ή εκείνους που παλεύουν ακόμα να πληρώσουν εισιτήρια στα διόδια. Μην με παρεξηγήσετε, και γω τέτοιος είμαι, πάω απο κεκτημένη ταχύτητα, *θέλω* να πληρώσω, είναι το πρέπον και το σωστό βρε αδελφε. Ίσα που τσακώνομαι κιόλας. Αλλά παραδέχομαι ότι οι άλλοι, οι προδότες, είναι αυτοί που έκαναν μία ολόκληρη κοινωνία να πει «για κάτσε ρε φίλε, είναι δυνατόν να έχουμε τέτοιους όρους;» είτε πληρώνουν, είτε όχι. Οι πολλοί δεν πληρώνουν, οι λίγοι επιμένουν και πληρώνουν βάζοντας επάνω από όλα τους δύσκολους καιρούς που τραβάμε.

Ή, αν μου επιτρέψετε την σιχαμερή ισοπέδωση, ήρωες μπορεί να είναι (για μένα, τον ας πουμε αριστερό) και οι τριάντα που φρόντιζαν τους τριακόσιους μετανάστες. Για να έχω εγώ, ο μαλάκας, ήσυχη την συνειδησή μου. Πάλεψα και «εγώ» για τους μετανάστες σήμερα. Ή οι εκατό, διακόσιοι, που δεν κοιμούνται τα βράδια και φυλάνε την γειτονιά τους από τα σκουπίδια που θέλουν να τους αφήσω ..εγώ.. Πάλεψα και «εγώ» για να μην περάσει η κυβερνητική χούντα. Ή οι καμιά κατοστή ΔΙΑδες, που περιπολούν τα βράδια ανάμεσα από σφαίρες. Για να κοιμάμαι ήσυχος ότι δεν θα με ληστέψει κανένας μαφιόζος νυχτιάτικα.

Όλοι μπορούμε να ξεχωρίσουμε τους αληθινούς ήρωες, σωστά;

Σωστά. Έχουμε ανάγκη από ήρωες. Από κάποιους να πουν «θα θυσιαστώ εγώ» για να σωθεί «το κοινό καλό». Αν δεν τους έχουμε, πρέπει να τους εφεύρουμε – κάποιος πρέπει πάντα να μας βγάζει από τα σκατά. Από εκείνα που μπήκαμε όταν κάποιος άλλος είπε «όχι μωρέ, καλό είναι το εργοστάσιο», «έλα μωρέ, ας το πάρουμε και αυτό το δάνειο», «σώπα μωρέ, ότι να ‘ναι, αρκεί να γίνει το έργο».

Δεν είμαι υβριστής, δεν παρομοιάζω το «ατύχημα» (σιγά το ατύχημα, προμελετημένο ήτανε) της Fukushima με το «ατύχημα» (μην αρχίσω) της ελληνικής οικονομίας και της κρίσης.

Ούτε τους πενήντα που θα ψηθούνε σαν κεράκια με τους πενήντα που λένε «χαλάλι η σύνταξή μου αρκεί να μην ξεφτιλιστούμε σαν Έλληνες».

Ο καθείς πράττει όπως καταλαβαίνει. Μπράβο στους μεν, (γλυτώνουν το iPad μου και το Laptop μου να μην αναβοσβήνει και σβηστό στο σκοτάδι, και το sushi μου για το bussines meeting μου, να χω κάτι τρέντι να φάω), μπράβο στους δε, σώζουν ό,τι, και όπως νομίζουν αυτοί πρέπον.

Δεν ξέρω όμως αν αξίζω εγώ να σωθώ. Γιατί αν δεν φάω τα σωθικά του κάθε πούστη που είπε «όχι μωρέ, καλό είναι το εργοστάσιο», ή του κάθε κερατά που είπε «έλα μωρέ, ας το πάρουμε και αυτό το δάνειο» οι πενήντα, οι κάθε πενήντα, θα είναι παράταση, όχι λύση.

Και εκεί έγκειται ο προβληματισμός του ποστ. Όχι αν αυτοί είναι ήρωες. Αλλά εγώ αξίζω την θυσία τους.

Δεν κανω κέφι να απαντάω σε επεξηγηματικά σχόλια και τα κλείνω. Ό,τι καταλάβατε, καταλάβατε.

Και για να τελειώνουμε με τις σαχλαμάρες: Ο Πάγκαλος δεν είπε ποτέ «μαζί τα φάγαμε». Αυτό είναι ακατανόητο – τόσα χρόνια πολιτικός, βουλευτής, κυβερνητικός, ξέρει καλά ότι το συνάφι του έφαγε.

Ο Πάγκαλος, είπε με άλλα λόγια, το άλλο κομμάτι του εμείς. Είπε «εσύ τα έφαγες«.

Είπαμε να κάνουμε τους μαλάκες, και να κάνουμε ότι δεν το βλέπουμε, αλλά έχει όρια ακόμα και αυτό.

«Εσύ τα έφαγες. Εσύ ο λαός, εσύ ο ψηφοφόρος, εσύ ο δημόσιος, εσύ ο ιδιωτικός, ΕΣΥ.»

Όχι εμείς, εσύ.

Αυτό λέει ο Πάγκαλος.

Λάβε το υπόψιν.

Τα σχόλιά σου, βάλτα δημόσια, στο twitter, με hashtag #noJusticeGR

Αυτό είναι ένα άρθρο. Τα bold είναι για να τα διαβάσουμε όλοι μαζί, σιγά-σιγά, για να αφομοιώσουμε αυτό το δεν έχω λόγια, πράγμα, κείμενο, όπως θέλετε πείτε το:

Έντυπη Έκδοση Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Κυριακή 16 Ιανουαρίου 2011

ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ ΤΟ ΠΟΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΗΣ ΓΙΑ ΤΗ SIEMENS

Παζάρι για παραπομπή 10-15 πρώην υπουργών

Παρασκηνιακή διαπραγμάτευση ΠΑΣΟΚ – Ν.Δ. για συμφωνία στα πρόσωπα και το πολιτικό τους βάρος, ώστε να υπάρξει ισορροπία στην κατανομή των ευθυνών

Της ΝΤΟΡΑΣ ΝΤΑΪΛΙΑΝΑ

Η ενδεκάμηνη, δύσκολη κυοφορία του πορίσματος, στην εξεταστική επιτροπή για το σκάνδαλο της Siemens, φτάνει την Πέμπτη στο τέλος της, με πρόταση για παραπομπή πολιτικών προσώπων σε προκαταρκτική για περαιτέρω έρευνα.

Εντονες συζητήσεις θα γίνουν στο παρασκήνιο πριν καταλήξει στο πόρισμά της η Εξεταστική για τη Siemens.

Μένει ωστόσο αναπάντητο το ερώτημα σε ποιον αριθμό θα κάτσει η μπίλια. Σε πόσους και ποιους πρώην υπουργούς και υφυπουργούς θα αποδοθούν ευθύνες για εμπλοκή στο σκάνδαλο. Τον ρόλο της… μαμής έχουν αναλάβει, ο πρόεδρος της Εξεταστικής Σ. Βαλυράκης από την πλευρά του ΠΑΣΟΚ και ο Κ. Τζαβάρας από την Ν.Δ., οι οποίοι διαβουλεύονται σε καθημερινή βάση.

Ο τοκετός, που αναμένεται να στείλει στην προκαταρκτική 10-15 πρώην υπουργούς, αποδεικνύεται πολύ δύσκολος, καθώς εμφιλοχωρούν σκοπιμότητες που σχετίζονται με το πολιτικό στάτους των εν λόγω προσώπων στα δυο μεγάλα κόμματα, αλλά και τη βαρύτητα που η κάθε πλευρά δίνει στον καθένα απ’ αυτούς.

Το πρωτοφανές, στα μεταδικτατορικά χρονικά, γεγονός της σύμπλευσης των δυο κομμάτων εξουσίας, σε βαθμό που οδηγεί στην έκδοση κοινού πορίσματος ως προς τα πραγματικά περιστατικά, δεν φτάνει ώς την ομοφωνία στα προς παραπομπή πρόσωπα. Παρ’ ότι όλες οι πλευρές παραδέχονται πως με την καταγραφή των «πραγματικών περιστατικών» τεκμηριώνονται ευθύνες και ταυτοποιούνται πρόσωπα, στο «διά ταύτα», δεν «τα βρίσκουν». Το έργο τους καθίσταται δυσκολότερο και εξαιτίας της αδυναμίας, της Εξεταστικής και της Δικαιοσύνης, να ανακαλύψουν λογαριασμούς με μαύρο χρήμα πολιτικών. Εξαίρεση ο Τ. Μαντέλης.

Το πρόβλημα των παραπομπών, από πλευράς Ν.Δ., εντοπίζεται, κυρίως, στο ότι για τρεις από τους πρώην υπουργούς της δεν έχουν παραγραφεί τα αδικήματα που τους αποδίδονται, ενώ από την πλευρά του ΠΑΣΟΚ στην κατηγορία αυτή βρίσκεται μόνο ο Τ. Μαντέλης, στον οποίο έχει απαγγελθεί από την Δικαιοσύνη κατηγορία για ξέπλυμα μαύρου χρήματος. Τούτο σημαίνει ότι το κατ’αυτήν «πράσινο» σκάνδαλο, κινδυνεύει να οδηγηθεί στο Ειδικό Δικαστήριο με τρεις «γαλάζιους» και έναν «πράσινο».

Η παρασκηνιακή διαπραγμάτευση, ανάμεσα σε ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., ωστόσο, θα συνεχιστεί ώς την Πέμπτη, οπότε έχει οριστεί η τελευταία συνεδρίαση της Εξεταστικής, για τις τελικές επίσημες πινελιές και την κατάθεσή του. Ως τότε, προγραμματίζονται και ενδοκομματικές συνεδριάσεις, ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. προκειμένου να αποφευχθούν δυσάρεστες εκπλήξεις με αντάρτικες φωνές. Πληροφορίες θέλουν, στο μεν ΠΑΣΟΚ να έχουν αποτραπεί οι διαφοροποιήσεις, ενώ στη Ν.Δ. να είναι μόνο ο Π. Καμμένος που επιμένει σε προτάσεις που δεν βρίσκουν σύμφωνους τους συναδέλφους του.

Κανείς όμως δεν είναι σε θέση να βεβαιώσει ότι στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ δεν θα υπάρξουν ενστάσεις για πρόσωπα και δεν θα προκύψουν ανατροπές. Στις συνεδριάσεις της Εξεταστικής αυτή την εβδομάδα θα ανακοινώσουν τις θέσεις τους και τα μικρά κόμματα. Ο Θ. Παφίλης του ΚΚΕ έχει ετοιμάσει ήδη δικό του πόρισμα, ενώ ο Κ. Αϊβαλιώτης του ΛΑΟΣ, όπως και ο Δ. Παπαδημούλης του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα εκδώσουν πόρισμα. Ο τελευταίος έχει δηλώσει ότι περιμένει να δει τι θα προταθεί και αναλόγως θα τοποθετηθεί.

Ως την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, οι πληροφορίες συνέκλιναν υπέρ της συμφωνίας ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ., για τα κομματικά ταμεία, με αναφορά στις δηλώσεις Σίκατζεκ, ότι δόθηκαν χρήματα στα δυο κόμματα εξουσίας αλλά και στην κατάθεση Θ. Τσουκάτου. Θα επισημαίνεται όμως ότι δεν «επιβεβαιώνονται οι εισροές από τα κόμματα».

Οι παραπομπές σχετίζονται κυρίως, με τις συμβάσεις ΟΤΕ, ΟΣΕ και C4Ι:

Το ΠΑΣΟΚ μιλάει για τέσσερις δικούς του, πρώην υπουργούς Οικονομικών και Μεταφορών και έξι έως οκτώ της Ν.Δ. (Οικονομικών, Μεταφορών, Δημόσιας Τάξης, Δικαιοσύνης και Εξωτερικών).

Η Ν.Δ. προσθέτει στους παραπεμπόμενους πρώην υπουργούς του ΠΑΣΟΚ έναν πρώην υπουργό Αμυνας, ενώ σε ό,τι αφορά τους δικούς της, οι απόψεις δεν συγκλίνουν ακόμη. Αισθάνονται μεν απελευθερωμένοι όσον αφορά πρόσωπα που δεν βρίσκονται πλέον στις τάξεις τους, προβληματίζονται όμως έντονα για όσους είναι ενεργοί στο κόμμα. Ειδικότερα, η Ν.Δ. επιμένει στην παραπομπή πρώην υπουργού Αμυνας του ΠΑΣΟΚ για τον οποίο, όμως, από την πλευρά του κυβερνώντος κόμματος, λέγεται ότι δεν υπάρχουν τα απαραίτητα στοιχεία για να τεκμηριώσουν οποιαδήποτε κατηγορία και καλούν τους συναδέλφους τους της Ν.Δ. να τους δώσουν.

Στο κυβερνητικό κόμμα αντιμετωπίζουν, μετά το φιάσκο της ψηφοφορίας στο σκάνδαλο του Βατοπεδίου, ένα πρόσθετο πρόβλημα. Υπό το φόβο της καταψήφισης της πρότασης για προκαταρκτική, προσπαθούν, λένε, να τεκμηριώσουν κάθε παραπομπή, με έγγραφα και καταθέσεις που έχουν περιέλθει στην επιτροπή.

Η γκάμα του κατηγορητηρίου πάντως είναι μεγάλη. Από απλές πολιτικές ευθύνες, έως ενδείξεις για λάθη, παραλείψεις και παράβαση καθήκοντος, που θεωρούνται πλημμέλημα, αλλά και απιστία, που αποτελεί κακουργηματική πράξη. Τα αδικήματα θα περιγραφούν, αλλά δεν θα γίνει αναφορά στα συγκεκριμένα άρθρα του Ποινικού Κώδικα.

Ωραία; Ωραία. Το διάβασες; Το διάβασες.

Τώρα; τι θα κάνεις;

Το διάβασες. Το λέει. Πιο ξεκάθαρα δεν γίνεται: Κακουργηματικές πράξεις, Απιστία, Παράβαση καθήκοντος – αλλά δεν τα βρίσκουν λέει στα πρόσωπα. Είναι διαφορετικά λέει τα μεγέθη λέει. Γιατί εσύ τρεις και εγώ τέσσερις λέει.

Τα διάβασες. Νάτα. Μπας και θέλεις να μάθεις που πήγαν τα λεφτά; Μήπως θέλεις να μάθεις γιατί οι πέντε,έξι τελευταίοι νόμοι που ψηφίζονται στην βουλή γίνονται σε συνεργασία με τραπεζίτες; Μήπως θέλεις να μάθεις γιατί όταν μιλάει η Σακοράφα για λογιστικό έλεγχο οφειλών χειροκροτάει μόνο ένας; Μήπως θέλεις να μάθεις γιατί η απαλλαγή ακόμα και μη βουλευτών έχει ΕΞΙ ΨΗΦΟΥΣ ΚΑΤΑ και ΔΙΑΚΟΣΙΟΥΣ ΥΠΕΡ;

Νάτα. Εδώ είναι. Μπροστά σου. Ορίστε. Ανέβα λίγο, και δες τα bold. Εκεί είναι, όλα. Δεν κρύβεται κανείς. Δεν σου λέει κανείς ψέμματα: Νάτο. «Γιατί εσύ έναν και εγώ τέσσερις». «Να το κουβεντιάσουμε». «Να το συμφωνήσουμε». «Να μην έχουμε αντάρτες».

Σου λέει κανείς ψέμματα; όχι. Σου λέει κανείς η απόφαση είναι με βάση την δικαιοσύνη; όχι. Σου λέει κανείς μήπως ότι υπάρχει κάθαρση; διαφάνεια; όχι ρε φίλε, νάτο.

Με μαύρα και άσπρα γράμματα. Η Ελευθεροτυπία είναι, όχι η Athens Indymedia. Δηλαδή, φαντάσου! Νάτο ρε φίλε, ζυμωμένο, ωραίο, με τις διαφημίσεις του μέσα, με όλα. Δηλαδή τι θέλεις να στο πει, ποιος θέλεις να στο πει, ο Καπουτζίδης για το καταλάβεις; Ο Ρουβάς; Η Μανωλίδου; Ποιος θέλεις να στο πει πιο επίσημα, η Ρούλα;

Νάτο. Μπροστά σου.

Κατεβάζουν τα βρακιά τους, και λένε, από κάθε επίσημη πηγή, νάτο. Πάρτο, φάτο. Θα τα βρούμε. Υπάρχουν ΚΑΚΟΥΡΓΗΜΑΤΑ, και εμείς συζητάμε. Λέμε ναι αυτός – αλλά όχι και αυτός, γιατί στο βάρος θα κερδίζετε εσείς.

Σοβαρά στο λένε ρε, κοίτα την ημερομηνία. Δεν είναι πρωταπριλιά: Κυριακή 16 Ιανουαρίου 2011.

Τι φώναζες; να καεί τι; δεν θυμάμαι. Η βουλή ήταν, η Μαρφίν ήταν, τα μάφιν στο μάστερ σεφ / σχώρα με, δεν θυμάμαι. Πάντως κάτι φώναζες γιατί θα δουλεύεις λέει, τρία χρόνια λέει, δοκιμαστικός. Άμα θέλει σε διώχνει. Τι; δεν σ’ αρέσει; Α, λυπάμαι. Νάτο.

Θα σε συλλαμβάνει λέει, ο κάθε άρχων της αρχής λέει, έπειδή έτσι νομίζει. Θα σε βαράει, θα σε γδύνει στο τμήμα, και μετά θα σου λέει – συγνώμη, λάθος. Δεν σ’ αρέσει ούτε και αυτό; Λυπάμαι. Νάτο.

Μήπως σ’ αρέσει που θα σου κόβουν ΚΑΘΕ ΜΗΝΑ, ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΙΣΘΟ ΣΟΥ για να τα παρακρατήσουν στο τέλος και να μην σου δώσουν 13ο, ή 14ο μισθό; όχι;

Πες μου ότι δεν σ’ αρέσει που θα σου λένε μαζί τα φάγαμε. Ή που θα σε φορτώνουν ως ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΟΔΗΓΗΣΕ ΕΔΩ, όποιος και να είσαι, κάθε φορά άλλος – φορτηγατζής, φαρμακοποιός, βενζινάς, δημόσιος υπάλληλος, αγρότης, ταξιτζής – μόνο για το διάστημα που διαμαρτύρεσαι όμως, ε; μετά θα είναι άλλος ο μεγάλος ΚΑΚΟΣ.

Ε, ούτε και αυτό σ’ αρέσει; Όχι;

Νάτο.

Ωραίο, τυπωμένο, με καθαρά γράμματα, λέει τα βρίσκουνε, μετράνε τις δυνάμεις τους, μωρέ μήπως να είναι τόσοι και να μην είναι τόσοι, μην τυχόν αδικηθεί η Νέα Δημοκρατία ή το ΠΑΣΟΚ.

Δεν με πιστεύεις; να, πάρτο online. Θα στο δώσω και έντυπο, άμα θες. Θα στην αγοράσω, να το κολλήσεις στον τοίχο σου.

Και τα λένε σοβαρά αυτά, ε; Δεν στα λέει ο Κανάκης, ή ο άλλος που λατρεύεις να μισείς, ο Λαζόπουλος: Η εφημερίδα στα λέει. Σοβαρή εφημερίδα. Με κοινοβουλευτικούς συντάκτες που πάνε τα παιδιά τους στον παιδικό σταθμό της βουλής, και, να δεις πως τους είπανε, αχάριστους νομίζω οι άνθρωποι της βουλής με τους 17 μισθούς και τα οχτακόσια μπόνους.

Νάτο ρε φίλε, νάτο. Ανέβα, διάβασέ το, αφομοίωσέ το, δες τις μικρές λεξούλες που μόνο μικρές δεν είναι, κανονικές – μην είναι και μεγαλύτερες, και λένε «σκοπιμότητες», «πολιτικό στάτους» -copy paste τα κάνω, δεν σου κάνω πλάκα τώρα- «δεν «τα βρίσκουν»», «συμφωνία», «ισορροπία».

Νάτο. Τι θα κάνεις τώρα; Γιατί στο λέω: άμα δεν κάνεις τίποτα, άμα δεν βγεις στους δρόμους, άμα δεν γίνει εδώ Τυνησία, τότε μαζί θα τα φάγαμε. Στο λέω να το ξέρεις. Αυτοί τους αστακούς, και εμείς τις ροχάλες τους.

Δεν ανοίγω τον σχολιασμό. Δεν έχω να συζητήσω κάτι. Κάτσε και σκέψου το μόνος σου.

.

Έλαβα αυτό το δελτίο τύπου με email. Το δημοσιεύω αυτούσιο:

Στην System Graph Technologies, δραστηριοποιούμαστε στο χώρο της Apple για περισσότερο από μία δεκαετία. Έχουμε οικοδομήσει σχέσεις εμπιστοσύνης με τους πελάτες μας υποστηρίζοντας τις ανάγκες τους με τη μεγαλύτερη δυνατή συνέπεια.

Στην υπόθεση με τον κ. Παπαδημητριάδη, η διαφωνία μας είχε επακόλουθο μια σειρά γεγονότων, τα οποία έπληξαν τόσο το ήθος όσο και την αξιοπιστία των ανθρώπων μας, και μας οδήγησε στην κατάθεση της αγωγής. Η κίνηση αυτή έγινε με μοναδικό κριτήριο την προάσπιση του ονομάτός μας και τίποτε άλλο. Δεν ήταν στις προθέσεις μας να αντιπαρατεθούμε με τα αδιαπραγμάτευτα δικαιώματα του καταναλωτή καθώς και την ελευθερία του να εκφράζει την άποψή του και να κάνει κριτική.

Aντιλαμβανόμενοι ότι στην προσπάθειά μας να προασπίσουμε το όνομά μας οδηγηθήκαμε σε μια αντίδραση υπερβολική και άστοχη, και δεχόμενοι πως τελικά πρόθεση του κ. Παπαδημητριάδη δεν ήταν να θίξει την φήμη και την αξιοπιστία μας, αποσύρουμε την σχετική αγωγή.

Ευχαριστούμε τους φίλους και πελάτες μας που μας στηρίζουν σε όλη την πορεία μας. Η υπόθεση αυτή αποτέλεσε για εμάς το κίνητρο για αυτοκριτική. Δεσμευόμαστε στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα να δημιουργήσουμε ένα υγιές πλαίσιο διαλόγου με τους καταναλωτές, συμμετέχοντας ενεργά στην ψηφιακή κοινότητα και τα social media.

System Graph Technologies

Μπορείτε να την διαβάσετε Online και στο site της Systemgraph.

(αργοπορημένα, αλλά με καλή καρδιά 🙂 )
(φωτογραφία δώρο από τον P.V. για την γιορτή μου)