Αν ήρθες για να μάθεις από μένα, κάτσε, έχουμε γλαρόσουπα. Ούτε και γω δεν ξέρω.

Σε λίγες ώρες, ο Παύλος Φύσσας γίνεται εξώφυλλο, ένα καρέ από βίντεο, λίγο, λεπτά πριν πεθάνει. Σε λίγες ώρες, στο περίπτερο της γειτονιάς σου, ο,τι φαντάστηκες με το μυαλό σου, θα οπτικοποιηθεί, θα γίνει μπουνιά, και θα πέσει κατευθείαν στην προσεγμένη οδοντοστοιχία σου.

Δεν έχει αίμα. Έχει όμως βλέμμα. Έχει πόνο, έχει ελπίδα, έχει μια ειλικρινή στιγμή ιστορικής φρίκης.

Και ο φίλος σου ο Γιάννης, δεν θα ξέρει τι θέση να πάρει σε όλο αυτό.

Κάνε μου παρέα, γιατί δεν θα ακολουθήσουν εύπεπτες σκέψεις.

~

Ένα:

Πριν λίγες ημέρες, άρχισα να εκνευρίζομαι. Είδα σε μία ημέρα, σαν να είναι οργανωμένα, στις περισσότερες απογευματινές εφημερίδες, την φωτογραφία του ανθρώπου που συνελήφθη για τον φόνο του Παύλου Φύσσα. Ενώ ήμουν από τους πρώτους που αναρωτήθηκα γιατί δεν έχει εκδοθεί από την εισαγγελία απόφαση για δημοσιοποίηση της φωτογραφίας του, ώστε να βοηθηθεί η δικαιοσύνη αν έχει διαπράξει και άλλα εγκλήματα, μόλις είδα την φωτό, έγινα έξαλλος.

Δεν υπήρξε ποτέ απόφαση εισαγγελίας. Οι εφημερίδες αποφάσισαν μόνες τους να δημοσιεύσουν το πρόσωπο, αδιαφορώντας για τους νόμους.

Παρένθεση με νόημα: αν νομίζεις ότι δικαιολογώ, υποστηρίζω, ανέχομαι, ή έστω αντέχω να ζω στην ίδια χώρα με την Χρυσή Αυγή, εδώ είναι το twitter μου, είσαι ήδη στο blog μου, κάνε μία γύρα, βγάλε συμπέρασμα, και επέστρεψε. Περιμένω. Καλώς; Συνεχίζω.

Η παράνομη δημοσίευση του προσώπου είναι λάθος σε περίπου ένα εκατομμύριο επίπεδα. Το βασικότερο που μπορώ να σκεφτώ είναι το εξής:

Η υποκρισία.

Η υποκρισία, γιατί όσοι κόπτονται για την νομιμότητα, την καταπατούν επειδή έτσι κρίνουν σκόπιμο. Και γιατί κρίνουν σκόπιμο; αδιάφορο. Θα μπορούσε να είναι για να βοηθήσουν -δήθεν, ή μη- την δικαιοσύνη, να μην χάσουν από τον ανταγωνισμό, να καλύψουν το κοινό περί δικαίου αίσθημα -δηλαδή τον όχλο- με μία αδικία βέβαια, να καλύψουν την εισαγγελία που δεν θα χρειαστεί να πάρει μία επίπονη ίσως απόφαση, να παρέχουν στον κρατούμενο την δικαιολογία ότι η κοινή γνώμη καθοδηγήθηκε στην ενοχή του, να δώσουν ένα πρόσωπο στον δολοφόνο για να μειώσουν την οργάνωση πίσω του (αν καταδικαστεί αυτός, να μειωθούν οι εντάσεις για την οργάνωση), γιατί ήθελαν άμεσα ένα αντι-χρυσαυγίτικο προφίλ εν αναμονή των εξελίξεων, οτιδήποτε βάλει ο νους σου. Είμαι άδικος; μπορεί. Μπορεί να είχαν τις καλύτερες των προθέσεων – αλλά σίγουρα παρανόμησαν, και αυτό δεν αλλάζει.

Και μάλιστα, και αυτό προσωπικά το θεωρώ τρομερά ενδιαφέρον, οι δύο εφημερίδες, η Ελευθεροτυπία και η Εφημερίδα των Συντακτών, που, ας το θέσω κομψά, έχουν αναγνωστικό κοινό κυρίως αυτούς που θεωρώ ότι αντιμάχονται και έχουν πληγεί περισσότερο από τους Χρυσαυγίτες, δηλαδή την αριστερά, είναι και οι δύο εφημερίδες, που αρνήθηκαν την παράνομη δημοσίευση. Και την επόμενη μέρα. Και την επόμενη μέρα. Βασικά, μέχρι τώρα, έχουν αντισταθεί σ’ αυτόν τον εύκολο, αλλά λάθος δρόμο.

Προς τιμή τους, θεωρώ.

Αυτή είναι ξεκάθαρη θέση που έχω. Δεν έχω διλήμματα εδώ. Προχωράμε.

~

Δύο:

Πριν λίγες ώρες ένοπλοι μπήκαν σε ένα εμπορικό κέντρο στο Ναϊρόμπι, σκοτώνοντας τουλάχιστον 39 άτομα. Το άρθρο που σε στέλνω έχει φωτογραφίες νεκρών – επτά άτομα μέτρησα – και μία έγκυο, τραυματισμένη, που ζητάει βοήθεια. Φωτογραφίες νεκρών. Αίμα. Πολύ αίμα.

Πρόσεξε τώρα, γιατί πρόκειται να εκτεθώ λίγο:

Δεν με τρόμαξαν όσο η φωτό που θα δημοσιευτεί στο Πρώτο Θέμα αύριο.

Και, επιπλέον:

Θεωρώ σημαντικό και ουσιώδες να μην μείνει η κοινή γνώμη στις εύπεπτες φωτογραφίες, στους ανθρώπους που τρέχουν, που γλύτωσαν την ζωή τους – μα και στο γεγονός ότι υπήρχανε θύματα, ότι χύθηκε αίμα, ότι ο τύπος με το κουστούμι που κείτεται στο έδαφος, θα μπορούσε να είναι ένας πολιτικός, ένας γιατρός, ότι πυροβόλησαν εγκύους, ότι τα θύματα δεν πέθαναν αμέσως, αλλά πάλεψαν να σηκωθούν, και να κρυφτούν.

Έγιναν αυτά, δεν είναι παραμύθια. Έγιναν, και η κοινή γνώμη πρέπει να τα γνωρίζει, για να αντιδράσει είτε έτσι, είτε αλλιώς…

..Ή όχι. Θυμάσαι πως ξεκίνησα το άρθρο; Γιατί σε ήθελα παρέα; Εδώ δεν ξέρω. Αλλά είναι πολύ μακριά, και θα κοιμηθώ το βράδυ, παρά το δίλημμα. Πάμε στα δικά μας.

~

Τρία:

Αύριο, το πρωί, η εφημερίδα θα κρεμαστεί. Έχει ήδη τυπωθεί, και θα κρεμαστεί στα μάτια όλων. Παιδιών, μεγάλων, μικρών, ψηφοφόρων, ψηφοφόρων της ΧΑ, δικαστών, αστυνομικών, γιατρών, γυναικών, ανδρών, όλων.

Δεν είναι μία οπτικά σκληρή φωτό με αίματα, είναι μία συναισθηματικά σκληρή φωτό, με βλέμματα.

Η οικογένεια αντέδρασε άμεσα, και ευπρεπώς.

Είναι μία φωτό που θα αλλάξει συνειδήσεις. Ναι, αλλά είναι μία φωτό που πληγώνει τους γονείς. Ναι, αλλά θα κάνει τους ψηφοφόρους της ΧΑ, που μέχρι τώρα μάθαιναν από τις κοσμικές στήλες τι ψηφίζουν, ακόμα και από την ίδια εφημερίδα, να έρθουν αντιμέτωποι με την πραγματικότητα. Ναι, αλλά η εφημερίδα χέστηκε για την πραγματικότητα, το κάνει για να πουλήσει φύλλα. Ναι, αλλά κάθε εφημερίδα θα το έκανε (και) γι’ αυτό, το θέμα είναι αν πρέπει να βγει ή όχι. Ναι, αλλά μπορεί να αλλάξει ψήφους. Ναι, αλλά αν είναι έτσι να αλλάξουν οι ψήφοι, είναι άδωρο το δώρο. Ναι, αλλά ο Παύλος μπορεί να συμφωνούσε. Ναι, αλλά ο Παύλος μπορεί να μην συμφωνούσε. Ή μπορεί να συμφωνούσε γι’ αυτόν, αλλά όχι για την κοπέλα του, αν ήταν αυτή το θύμα. Ναι, αλλά είναι ένα γεγονός, δεν μπορούμε να αποκρύψουμε ένα γεγονός. Ναι, αλλά ένα γεγονός έχει και συνέπειες, δεν μπορούμε να τις αρνηθούμε. Ναι, αλλά αν οι συνέπειες είναι να καταλάβουν οι ψηφοφόροι τι πήγαν και ψήφισαν; Ναι, αλλά αν η οποιαδήποτε εφημερίδα έβγαζε εξώφυλλο τον δολοφονημένο που πήγαινε να γεννήσει η γυναίκα του, δεν θα σε ένοιαζαν οι συνέπειες; Ναι, αλλά σ’ αυτήν την περίπτωση έχουμε έναν αθώο που σφάχτηκε για πολιτικούς λόγους, και πρέπει να γίνει γνωστό. Ναι, αλλά φαίνονται τα πρόσωπα, μπορούσαν να τα κρύψουν. Ναι, αλλά τα πρόσωπα είναι όλη η φωτογραφία. Ναι, αλλά είναι προσβολή νεκρού. Ναι, αλλά δεκάδες φωτογραφίες, μερικές εκ των οποίων άλλαξαν την δημοσιογραφία και άρδην την στάση του κόσμου σε κοινωνικά θέματα, θα μπορούσαν να θεωρηθούν προσβολές νεκρών.

Κατάλαβες; Κατάλαβα να λες.

Κάπου εκεί είμαι.

Κάποια πράγματα τα ξέρω, κάποια πράγματα δεν τα ξέρω αλλά είναι πολύ μακριά και δεν με ακουμπάνε, και για κάποια πράγματα ξεράδια ξέρω και ψάχνομαι χάνοντας το τραίνο.

Αντιλαμβάνομαι ότι θα έπρεπε να ξέρω, να πάρω θέση, κάποιοι ζητούν μποϋκοτάζ στην εφημερίδα και δεν είμαι δίπλα τους, κάποιοι τυπώνουν την φωτό και την δείχνουν σε ψηφοφόρους για να καταλάβουν, και δεν είμαι δίπλα τους.

Όλοι αυτοί, ξέρουν τι κάνουν, δεν είμαι απέναντί τους. Αλλά δηλώνω αναρμόδιος, ανίκανος να ζυγίσω τα πράγματα, και δεν είμαι δίπλα τους.

Δεν είναι εύκολο να είσαι πολίτης σήμερα, και να παλεύεις να διατηρήσεις την ηθική σου, διαμορφώνοντας την σκέψη σου. Και όσο δυσκολότερο είναι, τόσο καλύτερα καταλαβαίνεις ότι είσαι στην δίνη ενός πολέμου.

Γιατί ειδικά όταν πολεμάς είναι δυσκολότερο να προσδιορίσεις και να κρατήσεις την ηθική σου. Και, ίσως, πιο πολύτιμο, επίσης.

Για το ΠΑΣΟΚ, το συνέδριο και τα γενέθλιά του, υπάρχει μία μικρή ..αναστάτωση σήμερα στα social media 🙂

Οι περισσότεροι που σχολιάζουν, θεωρώ, είναι θυμωμένοι – ακόμα και αν απλώς ειρωνεύονται, για πλάκα.

Εγώ έχω μόνο μία σκέψη για το θέμα:

Ας προσέξουμε τι πήγε στραβά, και ας μην το αφήσουμε να ξαναγίνει.

Πρόσεξε: Δεν ασχολούμαι αν όντως έχουν γίνει όσα προσάπτουν, σε κόμμα συλλογικά, ή σε πρόσωπα, ή σε ιδεολογίες. Όχι γιατί δεν έχει σημασία, αλλά γιατί δεν έχει σημασία για το μέλλον:

Για να μην ξαναθυμώσουμε με ένα κόμμα, αρκεί να κρατήσουμε ελάχιστους, -ίσως τώρα μοιάζουν δύσκολοι, ίσως όμως δεν είναι τελικά- κανόνες. Πχ:

Ζητάμε πριν τις εκλογές ξεκάθαρο πρόγραμμα από το κόμμα μας. Είτε είναι στην βουλή, είτε είναι κυβέρνηση μετά – είτε όχι. Όχι μόνο τις παροχές, αλλά και τον τρόπο που αυτές θα έρθουν. Απαιτούμε καθαρές θέσεις, για μία καθαρή ψήφο. Το «που θα βρεις τα χρήματα για να κάνεις όσα υπόσχεσαι» είναι πάντα, ανεξαρτήτως προγραμματικής δήλωσης, κόμματος, και αποτελέσματος, μία εξαιρετική ερώτηση – όχι η μόνη, βέβαια.

Ζητάμε διαφάνεια. Διαφάνεια σημαίνει να μην προσλαμβάνεις τους δικούς σου σε διαγωνισμούς (ακόμα, και κυρίως, αν οι δικοί σου είμαστε εμείς), να μην αναθέτεις απ’ ευθείας σε εταιρίες, να υπάρχουν και να λειτουργούν θεσμοί που προστατεύουν ώστε να μην παίρνεις χρήματα κάτω από το τραπέζι, να μην παρεμβαίνεις στον ρόλο της δικαιοσύνης, κάθε σου απόφαση να είναι δημόσια, και άμεσα διαθέσιμη από όσο το δυνατόν περισσότερους όλους.

Ζητάμε δικαιοσύνη. Αυτό σημαίνει ότι, κανένας λόγος δεν είναι πιο σημαντικός από την δικαιοσύνη την ίδια. Δικαιολογίες να μην εφαρμοστεί υπάρχουν πολλές, και όλες οδηγούν, τελικά, περίπου εδώ που έχουμε φτάσει τώρα. Αναδρομικές «δικαιοσύνες», και αναβολές που οδηγούν σε παραγραφές, θα πρέπει να εξαλειφθούν.

Ζητάμε συνέπεια. Ελέγχουμε τον λόγο των ανθρώπων που ψηφίσαμε με τις πράξεις τους. Όταν αποκλίνουν, απαιτούμε είτε μία καλή εξήγηση γι’ αυτό, είτε να επανέλθουν σε όσα υποσχέθηκαν να πράξουν.

Δεν τελειώνει εκεί, προφανώς. Ούτε είναι απαραιτήτως αυτοί οι κανόνες, φτιάξε άλλους, δικούς σου εσύ, που θεωρείς ότι δεν θα σε προδώσουν αύριο, όποιο κόμμα και αν ψηφίσεις, ούτε είναι μόνο για το μέλλον το βλέμμα μου, είμαι με όλους όσους θέλουν να ξεκαθαρίσουν το παρελθόν από τα βαρίδια του, να κάνουν Επιτροπές Λογιστικού Ελέγχου, να καθαρίσουμε τα οικονομικά μας, να ξεσκονίσουμε τις επίσημες δηλώσεις και τα πραγματικά έργα.

Αυτο που λέω, είναι: Για να μην ξαναθυμώσουμε που με την εξουσία που τους παραδώσαμε -και ελπίζω να είναι προφανές ότι μιλάω για όλα τα κόμματα, και αυτά που υπήρχαν, και αυτά που υπάρχουν, και αυτά που θα υπάρξουν- θεωρώ ότι με λίγους σχετικά, απλούς κανόνες, θα διατηρήσουμε μία γραμμή πολιτικής ποιότητας.

Για να μην ειρωνευόμαστε πληγωμένοι για αρπαγές ψήφου μετά, κάθε εκάστοτε τρίτη μέρα του Σεπτέμβρη.

Μα όμως σκοτώθηκε ένα παιδί, ένας νέος, γιατί τρόμαξε, -δεν έχει τόση σημασία, θα σου πω γιατί, δεν έχει τόση σημασία, άκου-, γιατί τρόμαξε, γιατί τον έσπρωξαν, γιατί ήταν μία άτυχη στιγμή, ή μία δολοφονία, δεν θα κοιτάξω αυτό, άκου:

Σκοτώθηκε ένα παιδί. Γιατί ταξίδεψε παράνομα, λαθραία, η λέξη της εποχής μας, λαθραίος, αυτός που δεν θα έπρεπε να είναι εδώ, που δεν αξίζει να είναι εδώ, που δεν πλήρωσε να είναι εδώ, που δεν μπορεί να είναι εδώ, ένα λαθραίο παιδί σε ένα τρόλεϊ, που η κοινωνία μας πληρώνει, δεν αντέχει τσαμπατζίδες, που ο κάτοικος της Μυτιλήνης και της Ορεστιάδας πληρώνει, από τους φόρους του για την τσάμπα βόλτα του κύριε, κύριε λαθραίε, λαθραίε, δεν ταιριάζεις μαζί μας, δεν είσαι ένας από εμάς.

Είσαι ένας λαθραίος.

Εμείς, οι νομοταγείς, δεν ανεχόμαστε καλά τους λαθραίους. Βάζουμε κυνηγούς επικηρυγμένων ελεγκτών ελεγκτές ως κυνηγούς επικηρυγμένων να πληρωθούν με το κεφάλι τους, ή χτίζουμε, παράνομες κατά πως φαίνεται, φυλακές για να τους στεγάσουμε, εμείς οι νομοταγείς που δεν ανεχόμαστε μύγα στο σπαθί μας.

Μα όταν η Vodafone και η Ericsson επιτρέπουν να ακούγονται οι τηλεφωνικές συνδιαλλαγές μας – και μετά από έναν χρόνο μηδενικής έρευνας γίνεται γνωστό (και τα πρόστιμα εξαφανίζονται με την ταχύτητα που μπαίνουν), όταν τα The Mall κρίνονται παράνομα ακόμα και από το ΣτΕ(!) μα παραμένουν ακόμα ανοικτά(!) μέχρι να βρεθεί μία νομική φόρμουλα, να μαζευτούν πεντ-έξι υπουργοί να υπογράψουν ένα κουρελόχαρτο για να προσπεραστεί το «νομικό κώλυμα», όταν οι υπηρεσίες καταπωσφαίνεται μπερδεύτηκαν κομμάτι με την υπόθεση του Ελληνικού Χρυσού – προς το συμφέρον του βεβαίως, ή κάτι μυστήριες υποθέσεις λαθρεμπορίας καυσίμων παραγράφονται -άκου να δεις-, όταν σε κάποιες εθνικές οδούς ακόμα πληρώνουμε διόδια ενώ είχαν σταματήσει για χρόνια να γίνονται έργα και ο κόσμος σκοτωνότανε, ή η Siemens καταλήγει να μας παραδίδει μαθήματα διαφάνειας – ενώ είμαστε υποχείρια εκβιασμού λόγω της σχέσης μας/της με το μετρό, ή κάτι εκατομμύρια που πάνε σε γραφεία κομμάτων εξαφανίζονται από προσώπου γης,

..όλα αυτά μάλλον δεν είναι λαθραία. Είναι εντελώς φανερά, εντελώς απείραχτα, εντελώς ανέγγιχτα.

Την παραδοχή ότι όσο εξαντλούμε την αυστηρότητά μας στους άνεργους λαθρεπιβάτες των τρόλεϊ, τους λαθραίους του €1,40 ή του εξαντλητικού, επικίνδυνου περάσματος για μία καλύτερη ζωή κάπου αλλού, οι άλλοι, ευνοημένοι από τα ΜΜΕ τους και τις κυβερνητικές τους φιλίες, και τα πολλά,-πολλά, πάρα πολλά- λεφτά τους, θα συνεχίσουν τις μπίζνες τους απτόητοι.

Γιατί όπως έλεγα και προχθές:

Καλή είναι νομιμότητα, ναι – αλλά έχουμε όλους τους ελεγκτές στα λεωφορεία,και δεν έχει μείνει κανένας για τα #mall, αυτό είναι το πρόβλημα.

— Γιάννης @arkoudos (@arkoudos) August 16, 2013

Και γω με την νομιμότητα είμαι – κάθε μορφής της. Αλλά δεν είναι αρκετά τυφλή ρε παιδί μου, από το ένα μάτι φαίνεται, λίγο λαθραία μοιάζει να κρυφοκοιτάζει.

Κάνοντας μία έρευνα στο blog μου, ανακάλυψα με απογοήτευση ότι για την Αμυγδαλέζα έχω κάνει αναφορά μόνο μία φορά. Μόνο μία! Στο twitter ήμουν πιο ομιλητικός, μα τούτα τα γραπτά μένουν, στο twitter χάνονται, σαν κουβέντα καφενείου.

Να εκτεθώ από εδώ λοιπόν. Πρέπον και αναμενόμενο, άλλωστε είναι ιδιαίτερα εύκολο να πάρω θέση – πιο δύσκολο είναι να κρατήσω την οργή μου, μάλλον.

Κατ’ αρχάς, το ψυχρό κομμάτι.

~

Εχθές το βράδυ, επεισόδια ξέσπασαν στην Αμυγδαλέζα. Σύμφωνα με -ανεπιβεβαίωτη- πληροφορία (νομίζω της Εφημερίδας των Συντακτών) οι φυλακισμένοι αντέδρασαν στην είδηση ότι η κράτησή τους παίρνει παράταση έξι μήνες (από δώδεκα σε δεκαοκτώ μήνες), σύμφωνα με άλλες πηγές γιατί είχαν περάσει ήδη δέκα καλοκαιρινές ημέρες χωρίς ρεύμα, και οι συνθήκες διαβίωσης στα κονταίνερ ήταν αφόρητες. Δέκα αστυνομικοί τραυματίστηκαν, μάλλον από τις πέτρες, στρώματα και κοντρέινερ καήκαν, σε λίγη ώρα η κατάσταση είχε τεθεί ύπο έλεγχο, δέκα φυλακισμένοι αγνοούνται.

Ναι; Ναι.

~

Πάμε στα λίγο πιο περίπλοκα

Με βάση αυτήν την μετάδοση, τα πράγματα μοιάζουν μάλλον απλά και σίγουρα οδηγούν σε απλοϊκά συμπεράσματα. Η δεύτερη ανάγνωση, όπως πάντα, χρειάζεται την συνολικότερη εικόνα, πιο καθαρό μυαλό, και μία ελάχιστη πρόθεση ανάλυσης.

Για να δούμε:

«Να φύγουν από δω, και όπου θέλουν ας πάνε»: Δεν είναι εφικτό, γιατί η Ελλάδα έχει υπογράψει το Δουβλίνο 2. Αυτή η υπογραφή, απλοϊκά το λέω, μας δεσμεύει σε ένα πολύ συγκεκριμένο πράγμα: επειδή η Ελλάδα γεωγραφικά είναι η κύρια πύλη εισόδου για τους μετανάστες, κάθε μορφής, υπογράψαμε μία συμφωνία με τους Ευρωπαίους εταίρους μας, κάθε τέτοιος μετανάστης να είναι *δική μας ευθύνη*. Ήτοι, κάθε μετανάστης που πιάνουν πχ στην Ολλανδία, αν δηλώσει πύλη εισόδου την Ελλάδα, να τον επιστρέφουν ΣΕ ΕΜΑΣ. Το γιατί το υπογράψαμε είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο, αλλά έχει ένα κερασάκι η τούρτα: επειδή εμείς τραβάμε το ζόρι, μας πληρώνουν ένα σκασμό χρήματα για να «επαναπατρίζουμε» τους μετανάστες. Θα δούμε λίγο πιο κάτω τι σημαίνει αυτό.

«Οι Έλληνες δεν έχουμε να φάμε, και οι λαθρομετανάστες θέλουν πολυτέλειες. Πόσο μας κοστίζουν όλα αυτά;»: Δεν μας κοστίζουν απολύτως τίποτα. Η Αμυδαλέζα και τα άλλα «κέντρα φιλοξενίας (για όνομα του θεού πια) μεταναστών» πληρώνονται εξ ολοκλήρου από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Βασικά, δεν πληρώνονται για να κοιμούνται στο χώμα και να τρώνε χαλασμένα κρουασάν: υπάρχει ένα συγκεκριμένο κόστος κατά κρατούμενο, που να του επιτρέπει μία αξιοπρεπή διαβίωση. Συνεπώς, το φαγητό, την διαμονή, το κόστος της φυλάκισής τους δεν το χάνει ούτε ένας Έλληνας πολίτης. Μάλλον αντιθέτως.

«Σιγά που οι λαθραίοι θέλουν και αιρκοντίσιον»: Εδώ είναι ένα πρακτικό ζήτημα: Η Αμυγδαλέζα έγινε στο πόδι, και στα πεταχτά. Ήταν βασικά τότε ένα συγκεκριμένο επικοινωνιακό παιχνίδι, που έπρεπε να γίνει σε συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Από όσα έχω προλάβει να αλιεύσω, οι κρατούμενοι μένουν αποκλειστικά σε κοντέινερ, τα οποία (όπως τα παιδιά που κάνουν σχολείο σε τέτοια «κτίσματα» και οι σεισμόπληκτοι μπορούν να διαβεβαιώσουν) δεν έχουν καμία αίσθηση μόνωσης: το χειμώνα κάνει πιο κρύο μέσα απ’ ότι έξω, το καλοκαίρι βράζουν κάτω από τον ήλιο. Τα αιρκοντίσιον είναι *απαραίτητο συμπλήρωμα* κάθε τέτοιας κατοικίας, και όχι πολυτέλεια. Είπαμε, όσοι ζουν σ’ αυτά από ανάγκη, μπορούν να σας το επιβεβαιώσουν.

«Ναι, αλλά η Ευρώπη μας δίνει εύσημα»: Όοοοοχι ακριβώς. Ο @skoukios κατάφερε να βρει τους κανόνες που ορίζει η ευρωπαϊκή Ένωση για την διαχείριση αυτών των ανθρώπων, δεν τα έχουμε πάει πολύ καλά λέει (από εδώ που είμαι δεν μπορώ να επιβεβαιώσω το αρχικό κείμενο, οπότε, κάθε παρατήρηση στα σχόλια, δεκτή). Αν αντέχετε να διαβάσετε left.gr επίσης, αναφέρει ότι οι διθύραμβοι για το success story των κέντρων μας δεν έλεγαν όλη την αλήθεια – (και εδώ την ευθύνη για την πιστότητα του ρεπορτάζ την έχει το μέσο, θα επιβεβαιώσω όποτε μπορέσω). Τέλος, από ότι φαίνεται και ο ΟΗΕ (πάλι από τον left) δεν θα άντεχε να ζήσει ούτε μία ώρα. Αναρωτιέμαι γιατί. (Σύνδεσμος του Δεκεμβρίου. Έχουμε Αύγουστο. Αν αυτό σας λέει κάτι). [Προσθήκη: Όχι μόνο από τον left, αλλά και τους Ευρωπαίους Πρασινους]

«Τέλος πάντων, ας περίμεναν λίγο να φτιαχθούν τα αιρκοντίτιον, μην καίνε πράγματα που έχουμε πληρώσει εμείς τόσο εύκολα»: Είπαμε κατ’ αρχάς, δεν τα έχουμε πληρώσει εμείς, τίποτα δεν έχουμε πληρώσει εμείς. Και όσο αφορά το αν είναι ένα περιστατικό, υπάρχει μία ιδιομορφία: επειδή είναι φυλακή, και επειδή ακόμα δεν έχει βγει πολύς κόσμος από εκεί (σας θυμίζω, έγινε με τις προηγούμενες εκλογές, είναι έναν χρόνο μέσα) η μόνη ενημέρωση που υπάρχει,είναι από την ΚΕΕΡΦΑ (Κίνηση Ενωμένη Ενάντια στον Ρατσισμό και την Φασιστική Απειλή) (ναι, και αυτοί αριστεροί είναι, κάντε την καρδιά σας πέτρα) η οποία ένα στα δύο ποστ της, αναφέρεται σε περιστατικά της Αμυγδαλέζας. Και ναι, έχει γίνει λόγος και για νεκρούς.

«Μα τα κανάλια δεν είπαν τίποτα»: Τα κανάλια και γενικότερα τα ΜΜΕ έχουν μία πολύ δύσκολη σχέση με το θέμα. Η ενημέρωσή τους περνάει αποκλειστικά από την ΕΛ.ΑΣ, με ότι και αν αυτό συνεπάγεται. Δεν είχα πρόσβαση σε ειδήσεις τις τελευταίες μέρες, αλλά η περιγραφή είναι ότι η μετάδοσή τους είναι γελοία, αν όχι εξοργιστική. Θα επανέλθω, μόλις έχω στοιχεία. Ίσως μία απομαγνητοφώνηση να είναι απαραίτητη. Στο μεταξύ:

Από πότε όταν ένας φιλοξενούμενος εγκαταλείψει το χώρο φιλοξενίας ονομάζεται απόδραση; #amygdaleza

— Stratos Moraitis (@stratosmoraitis) August 11, 2013

και

Πρέπει να μπουν στην Αμυγδαλεζα άμεσα Διεθνής Αμνηστεια κ Γιατροι Του Κοσμου. Είναι αδιανόητο να υπάρχει μόνο η αναφορά της αστυνομίας.

— VivianEfthimiopoulou (@vivian_e) August 11, 2013

«Μα για να είναι φυλακή, κάτι έκαναν!» Αυτο που έκαναν, ήταν να μπουν στην χώρα μας χωρίς τα απαραίτητα χαρτιά [προσθήκη: και μόνο για αυτό, υπάρχει νόμος και ελληνικός και ευρωπαϊκός, που απαγορεύει την φυλάκισή τους! Διάβασε στα σχόλια]. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, μας πληρώνει για να τους φερθούμε ανθρώπινα. Εμείς δεν μπορούμε να το κάνουμε αυτό, ούτε καν με ξένα χρήματα.

«Η Ελλάδα δεν χωράει άλλους μετανάστες!»: Ξανά, Δουβλίνο 2. Οι άνθρωποι αυτοί, το μεγαλύτερο ποσοστό τους, δεν έχει καμία πρόθεση να μείνει στην Ελλάδα – απλώς, είμαστε το μόνο σύνορο στο οποίο υπάρχει πρόσβαση μέσω Τουρκίας (και κατά πάσα πιθανότητα, μία αρκετά επικερδής επιχείρηση που δεν πρέπει να σταματήσει για τους λαθρεμπόρους, και από εδώ, και από εκεί). Δεν θέλουν λοιπόν να μείνουν στην πυκνοκατοικημένη μας Ελλάδα. Θέλουν να πάνε ΑΛΛΟΥ. Όταν όμως συλλαμβάνονται ΟΠΟΥΔΗΠΟΤΕ στην Ευρώπη, έχουμε συμφωνήσει, επί πληρωμής, να τους διαχειριζόμαστε εμείς. Εμείς συμφωνήσαμε, οι Έλληνες. Καμιά δουλειά δεν έχουν οι Πακιστανοί, Αφγανοί, Αφρικανοί μετανάστες σ’ αυτό το αλισβερίσι.

«Ε, τέλος πάντων, μετανάστες είναι, λαθραίοι, έχουν συνηθίσει να ζουν σαν τα ζώα»: Οχι, δεν είναι μόνο μετανάστες. Το κέντρο έχει «φιλοξενήσει», μεταξύ άλλων, και κάποιες επιχειρήσεις «σκούπα» (τα έχουμε ξαναπεί, ε;) εξαρτημένων από ναρκωτικά, αλλά (είναι επώνυμη καταγγελία αλλά δεν έχει επιβεβαιωθεί από κάπου αλλού ακόμα) και τυχαίους πολίτες που τους έβαλαν να …σκουπίσουν για να φύγουν. Τυχαίους. Για «εξακρίβωση στοιχείων». Τυχαίους. Εμένα, και ΕΣΕΝΑ.

«Και γιατί δεν φεύγουν;» Δεν μπορούν να φύγουν, οι πόρτες είναι κλειστές. Και, υποτίθεται δεν μπορούν να τους διώξουν, γιατί αφού δεν έχουν χαρτιά, δεν ξέρουν που να τους στείλουν. Εδώ, θα μου επιτρέψεις να κάνω μία ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ εκτίμηση – ένα σενάριο συνωμοσίας: Πληρωνόμαστε με το κεφάλι. Για κάθε έναν μετανάστη που «φιλοξενούμε» (απίστευτος όρος, ε;) δικαιούμαστε κάποια χρήματα από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτά τα χρήματα τα εισπράττουμε – κάνουν δεν κάνουν το κορόιδο οι Ευρωπαίοι για το αν γίνονται ανθρώπινο φαγητό ή σάπια κρουασάν. ΕΓΩ λοιπόν, (και ειλικρινά ελπίζω, στην ζωή μου το λέω, να διαψευστώ αύριο) θεωρώ ότι τους κρατάμε φυλακισμένους για να πληρωνόμαστε. Τόσο απλό. Τους κρατάμε εδώ, για να γίνονται αριθμοί σε ένα excel, και να παίρνουμε, κατά κεφαλή, κάποια ευρώ που βάζουμε στην τσέπη μας – καθώς, πιάνουμε κορόιδο τους κουτόφραγκους, και, παρότι έχουν πληρωμένους γιατρούς, διατροφή, αλλά και όσο το δυνατόν πιο γρήγορη έξοδο, εμείς κάνουμε τους πονηρούς, και εισπράττουμε τα ευρώ τους.

«Για σιγά ρε Γιάννη – κανείς δεν μπορεί να σκέφτεται να κάνει τέτοιο κακό επίτηδες σε ανθρώπους, είσαι παλαβός» Κανείς, ε;

Απο το Πρώτο Θέμα.

Ξανασκέψου το.

~

Λύσαμε και τις απορίες; Μάλλον γεννήθηκαν εκατό περισσότερες. Μία μόνο προσωπική θέση από εμένα:

Αυτοί οι άνθρωποι είναι άδικα στην φυλακή. Είναι άδικα γιατί δεν έχουν δικαστεί, ούτε καταδικαστεί. Είναι άδικα γιατί οι κανόνες με τους οποίους φτιάχθηκε το κέντρο, όπως της αμεσότητας της έρευνας κάθε υπόθεσης ξεχωριστά, και άμεσα, δεν τηρείται. Δεν έχουν πρόσβαση ούτε σε δικηγόρους, ούτε σε νομική υποστήριξη, και αν ισχύει ακόμα και το δέκα τοις εκατό των καταγγελιών, ούτε και σε βασικά για να επιβιώσουν αγαθά – και κυρίως, ζουν σε ένα πέπλο σιωπής. Αυτοί οι άνθρωποι ζούνε μία κόλαση. Αν έτσι και αλλιώς πιστεύεις ότι υπάρχουν κατώτεροι άνθρωποι από σένα, άνθρωποι που έχουν λιγότεροι αξία από σένα, άνθρωποι που δεν αξίζουν να ζουν όπως εσύ, έτσι και αλλιώς, σ’ αυτό το blog δεν έχεις δουλειά – δεν μπορώ να σου εξηγήσω ούτε τα βασικά.

Αυτοί όμως, που υποστηρίζουν το να φέρονται στους κρατούμενους έτσι, απλώς για να βγάλουν λεφτά, ως κράτος, ως κοινωνία, είναι απλώς στυγνοί έμποροι σκλάβων. Όποιοι δέχονται, σε οποιοδήποτε επίπεδο και αν είναι αυτό, εδώ και έναν χρόνο, όχι μόνο στην Αμυγδαλέζα αλλά και αλλού, να κερδίζουν χρήματα ως κοινωνία, από την κακομεταχείριση ανθρώπων, να συμμετέχουν σε μία συγκάλυψη γιατί απλώς βολεύει, όσοι αρνούνται ακόμα και να ρωτήσουν τι πραγματικά συμβαίνει, που πάνε τα χρήματα αυτά, αλλά και πως καταντήσαμε να εκμεταλλευόμαστε ψυχές για ευρώ, είναι συνένοχοι σε ένα έγκλημα που δεν έχει προηγούμενο στην Ελλάδα.

Αν τους πω ότι τα χρήματα που γλυτώσαμε από τα αίρκοντίσιον των «κέντρων φιλοξενίας» θα γίνουν, σε μία απολύτα λογική διαδρομή χρήματος, αιρκοντίτιον στον προθάλαμο μίας τράπεζας στο γραφείο που θα τους δώσει αύριο δάνειο να πληρώσουν την θέρμανσή τους, θα είναι ένας φθηνός λαϊκισμός που μπορεί μεν να ξεσηκώσει – μα δεν θέλω αυτό:

Θέλω κατ’ αρχάς, να σκεφτούμε ξεκάθαρα, πόσο κακό κάνουμε ως πολίτες σ’ αυτούς τους ανθρώπους. Να επικαλεστώ, πριν από το συναίσθημα αυτοσυντήρησής μας, την ανθρωπιά μας.

Και πως ακριβώς αφήσαμε, με ποιον ακριβώς τρόπο, να φτάσουμε τόσο χαμηλά ρε φίλε.

Υ.Γ.: Δεν υπάρχει μόνο η Αμυγδαλέζα, ε;

Υ.Γ.2: Από τον @ernestodlaserna η επικοινωνία του Συνηγόρου του Πολίτη για την κράτηση αλλοδαπών

Έχεις λοιπόν μία εταιρία, κρατική – ας την πούμε ΕΡΤ. Για χρόνια τώρα, αυτή η εταιρία υπάρχει, δυναμώνει, περνάει δύσκολες και ευχάριστες στιγμές, επιβιώνει.

Τα έσοδά της, δεν είναι σαφή. Κάποια από αυτά, τα παράγει μόνη της, από διαφημίσεις. Τα περισσότερα, τα παίρνει από τον κόσμο, που ενοχλείται να πληρώνει, αλλά όταν βλέπει πχ Champions League (ή εκπομπές ποίησης) σταματά να γκρινιάζει, και απολαμβάνει το θέαμα.

Σίγουρα πάντως, δεν βγάζει όσα σπαταλά. Και αυτό, φαίνεται.

Στα σπλάχνα της, δουλεύουν όλοι οι πιθανοί συνδυασμοί που μπορεί να φανταστεί κανείς. Καταπληκτικοί επαγγελματίες που πασχίζουν να δείξουν την δουλειά τους, χαραμοφάηδες που ψάχνουν πως να λουφάρουν, ταλέντα που δεν θα τους δινόταν με άλλον τρόπο τέτοια ευκαιρία, ικανοί που χάλασαν, ανίκανοι που τελικά βρήκαν κάτι καλό στην ζωή τους να κάνουν αξιόλογα. Άλλοι μπήκαν μέσα με ιδρώτα, άλλοι έγλειψαν και καναδύο κώλους σιχαμένων για να μπουν, άλλοι, απλώς βρέθηκαν, κάποια στιγμή στην ζωή τους, να δουλεύουν για την μεγάλη εταιρία. Και φυσικά, παχυλοί μισθοί σε ανύπαρκτης ουσίας θέσεις δίνονταν, και ιστορικά αλλά εμφανώς και απ’ αυτήν την κυβέρνηση, σε ανθρώπους για πολιτικούς λόγους σκορπίζοντας αλόγιστα ζεστό, και ιδιαίτερα χρήσιμο αυτήν την εποχή, χρήμα.

Μαζί μ’ αυτούς, όλοι οι ιδιωτικοί. Άλλοι με βύσμα, άλλοι με ευκαιρία, προσκολήθηκαν έστω και μία στιγμή στο όχημα, παρήγαγαν αξιοπρεπές έργο – ή, απλώς, ξέπλυναν χρήματα με αηδίες. Κρατικό χρήμα πάντως, στην ιδιωτική αγορά, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, πήγε.

Κάποια στιγμή, όμως, στην μακρόχρονη ιστορία της, έπεσε το σύνθημα. Κάτι πρέπει να αλλάξει. Και αυτό που αποφασίσανε να αλλάξει, είναι η ΕΡΤ.

Μέχρι στιγμής, έχουν ακουστεί πάμπολλοι λόγοι για τους οποίους πάρθηκε αυτή η απόφαση. Σύμβουλοι παρά τω πρωθυπουργό, πολιτικά παιχνίδια, κυβερνητικοί συσχετισμοί, ειλικρινές ξεκαθάρισμα ενός απίστευτου εσωτερικού γραφειοκρατικού μπάχαλου που κόστιζε πολλά, ευκαιρία για αλλαγή πλεύσης καθώς δεν «έδειχνε» κατάλληλα την φωνή της κυβέρνησης, ακόμα μεγαλύτερη ευκαιρία πρόσληψης ημετέρων, για όποιον λόγο και αν αποφασίστηκε, αποφασίστηκε:

Αλλάζουμε.

Η απόφαση πάρθηκε άμεσα. Με τον φόβο των αντιδράσεων, επιχειρήθηκε μία κίνηση σοκ, σε λίγες ώρες έκλεισε, η εξήγηση ήταν αν όχι παράλογη, τουλάχιστον άδικη, όλοι στον ντορβά, καλοί, κακοί, το κουβάρι αφού δεν ξετυλίγεται κόβεται, και αν χαθούν και μερικοί, λίγοι ή πλειοψηφία, αξιόλογοι, το γενικότερο καλό θα το αξίζει.

Και πέφτει μαύρο.

Τα ΜΑΤ κατεβάζουν σταθμούς, οι υπάλληλοι συνεχίζουν να εκπέμπουν κάνοντας καταλήψεις και αντιδρώντας όπως μπορούν, αλληλέγγυοι που πριν τους έβριζαν στέκονται στον αγώνα τους είτε για ψηφοθηρικούς λόγους, είτε γιατί βλέπουν δίκαια τα αιτήματά τους, ή απλώς άδικη την στάση της κυβέρνησης, το internet αντικαθιστά την απόλυτη απουσία των άλλων μέσων ενημέρωσης που αγνοούν οτιδήποτε δεν πρέπει να ακουστεί, τα φύλλα των εφημερίδων είτε δείχνουν την κυβερνητική αδιαλλαξία, είτε υπερπαρουσιάζουν την διεφθαρμένη πλευρά της Μεσογείων.

Μαζί με το σκοτάδι όμως, ταυτόχρονα, φωτίζεται και όλη η ανυπαρξία σχεδίου.

Κανένα απολύτως σχέδιο για το μετά. Η «επόμενη μέρα» βασίζεται σε ένα παλαιότερο σχέδιο που οι ίδιοι που στελεχώνουν την κυβέρνηση έχουν καταδικάσει όταν εμφανίστηκε, λέξεις αλλάζουν σε ένα word αποτυχημένα για να δείξουν πρόγραμμα δράσης, οι εργαζόμενοι μαθαίνουν ότι αν δεν εγκαταλείψουν δεν θα αποζημιωθούν για την απόλυσή τους(!) από την αστυνομία(!!), το σήμα εκπέμπεται ψηφιακά, το 902 προσπαθεί να μεταφέρει το σήμα στους τηλεοπτικούς δέκτες – και η Digea των ιδιωτικών σταθμών εντελώς παράνομα την κόβει (με το έτσι θέλω κάνοντας κρίση του τι επιτρέπεται και τι όχι να παίζει ένα κανάλι) ξεκινώντας ένα απίστευτο γαϊτανάκι 20 δευτερολέπτων μετάδοσης, λογότυπα που δεν κατοχυρώνονται δικτυακά κλέβονται από αυτούς που έχουν την προνοητικότητα να τα κλείσουν, οι εργαζόμενοι παρουσιάζουν δεδομένα που μιλούν για απίστευτη οικονομική καταστροφή από αυτήν την απόφαση – και οι καταγγελίες τους παραμένουν αναπάντητες, η ανυπαρξία πλάνου περνά ξεκάθαρα και στην Ευρώπη, προγράμματα χαρίζονται σε ιδιωτικούς σταθμούς αδιαφανώς, και με πιθανότητα να αυξήσουν την οικονομική ζημιά για το δημόσιο, τα ασφαλιστικά ταμεία μιλούν ξεκάθαρα για οικονομική καταστροφή που θα τα οδηγήσει σε κίνδυνο, και, σαν να μην έφταναν όλα τα παραπάνω, δύο χιλιάδες από τους δύο χιλιάδες εξακόσιους «τεμπλεχανάδες που απομυζούσαν το δημόσιο» θα μοριοδοτηθούν για να το …ξανακάνουν στην επόμενη ΕΡΤ.

Το απόλυτο μπάχαλο.

Η μία παρανομία διαδέχεται, για να καλύψει, την προηγούμενη. Ακόμα και το ΣτΕ θέτει σοβαρούς περιορισμούς στην απόφαση, που οδηγεί στην απόφαση να εκπέμψει παράνομα στην ουσία σήμα, από ιδιωτικούς χωρίς ούτε καν επίφαση νομιμότητας ή διαφάνειας στην επιλογή, με πρόγραμμα φτιαγμένο από καναδύο ανθρώπους, εθελοντές, για να καλυφθεί το κενό και ο αρμόδιος υπουργός τονίζει στους υπαλλήλους ότι πρέπει ταυτόχρονα, και να αδειάσουν άμεσα το κτίριο, και να εγγυηθούν πως, ότι έχουν χρεωμένο, θα παραδοθεί σωστά – ενώ δεν υπάρχει κανείς να παραλάβει.

Αυτά έγιναν, ή αυτά κατάλαβα εγώ τουλάχιστον ότι έγιναν.

Πανικόβλητες αποφάσεις, χωρίς σχέδιο, που στην συνέχεια η μία απόφαση που παίρνουμε, είναι κατά τι χειρότερη από την άλλη, για να διορθώσουμε κάτι που, όντως ήταν χαλασμένο, αλλά τώρα έγινε πολύ-πολύ χειρότερο, είτε γιατί αυτοί οι ίδιοι ανίκανοι άνθρωποι που το κατέστρεψαν κατ’ αρχάς, προσπαθούν να το διορθώσουν, είτε γιατί θέλουμε απλώς να μασκαρέψουμε και όχι να διορθώσουμε, είτε γιατί, βρε αδελφέ, (εμένα μου φαίνεται προφανές), όλο αυτό γίνεται για λάθος λόγους.

Και θες να μου πεις, σοβαρά μιλώντας, ότι δεν βλέπεις πω αυτή η ιστορία, είναι η απόλυτη απεικόνιση αυτού που γίνεται στην ίδια την Ελλάδα τουλάχιστον από το 2009 και μετά.

Ξαναδιάβασέ το. Και όπου ΕΡΤ, βάλε Ελλάδα.

Εσάς πού σας δέρνουν σήμερα;

— Αναρχόσουνγιαλίγο (@to_portatif) July 10, 2013

Λοιπόν, άκου μία αστεία ιστορία, να γελάσεις – εμένα σήμερα με βαράνε στο μυαλό.

Είναι φορές που είσαι εγκλωβισμένος, που γύρω σου σφυρίζουν μπουνιές, όλες στοχεύουν στο μυαλό σου, να σε χτυπήσουν, να σε ζαλίσουν, να σε αποβλακώσουν – να πεις φτάνει ρε φίλε, φτάνει, ο,τι θες, θα υπογράψω ο,τι θες, θα παραδεχθώ ο,τι θες, δεν θα σκέφτομαι άλλο, θα ακούω, μόνο, και θα συμφωνώ, μόνο, χωρίς second guessing και πρωτοβουλίες, τέρμα οι πρωτοβουλίες, τέρμα η επανάσταση, θα συμμορφωθώ, μόνο σταμάτα λίγο να χτυπάς, γιατί θέλω λίγο να ονειρευτώ, ξέρω γω, το ξέρω βέβαια ότι απαγορεύεται, αλλά λιγουλάκι μόνο, ένα λεπτό, μην βαράς, γιατί θα χαλάσει το μυαλό μου, και δεν θα μπορεί να ονειρευτεί ξανά, δεν θα μπορώ να εκφράσω τι με ενοχλεί, τι σιχαίνομαι, και τι θέλω να πω εγώ, και όχι τι θέλεις να πεις εσύ τι θέλω να πω εγώ, λοιπόν, σήμερα είναι μία τέτοια ημέρα.

Δεν με βαράνε σήμερα, βέβαια, στο μυαλό.

Με βαράνε καιρό τώρα.

Αλλά σήμερα το ντάπα-ντούπα, οι επίμονες, σταθερές, χωρίς ίχνος φανερής οργής μπουνιές – να, έγιναν λίγο κατανοητές. Ή δεν απέφυγα καναδύο από αυτές, και ξέρεις πως πάει, αν φας την πρώτη και λυγίσεις, μετά ζαλίζεσαι, και οι άλλες πέφτουνε βροχή, είναι να μη σε δουν κάτω, να λυγίσεις.

Αποφασίσανε σήμερα να αφήσουν ελεύθερο τον Σακκά.

Έχω φαει ογδόνταχιλιάδεςμπουνιές που λέγανε μέχρι τώρα «να φάει σουβλάκια», «κάνει δίαιτα», «η νηστεία κάνει καλό». Είναι μία αναμενόμενη μάχη, που δεν με αφορά άμεσα, ψόφος δεν έχω πει πουθενά, και για κανέναν, ούτε για αστείο, ίσως θες γιατί θα πω μία φορά και θα το εννοώ, ή δεν θα ξεστομίσω ποτέ, που είναι και το πιο πιθανό, γιατί είμαι τέτοιος άνθρωπος και τον ντρέπομαι τον άλλον να του πω ψόφος, τεσπά, διακόσιεςπενήνταδύοχλιάδεςτετρακόσιεςείκοσιοκτώμπουνιές μέχρι τώρα, εγώ να φωνάζω «είναι παράνομο, και συναινούμε εμείς με την σιωπή μας» και ο διπλανός μου, που συναινεί και αυτός, με περισσότερο ίσως από την σιωπή του, με πράξεις, λόγια και επιδοκιμασίες, με μία αγοραστή και αρκετά εύπλαστη έννοια του κοινωνικού χούλιγκαν, που καμιά φορά το τσεκ του βγαίνει από αυτούς, τους ίδιους που παρανόμησαν, θα φωνάξει «Να φάει κάτι σουβλάκια που έχω και μπαγιατέψανε», μπαμ, μπουνιά, στην λογική μου και στο μυαλό μου, αλλά θα το προσπεράσω, είπαμε, δεν είναι δικός μου αγώνας, δεν μίλησα σε κανέναν έτσι, δεν μου μιλάει κανείς.

Και αποφασίζουν να τον αφήσουν ελεύθερο.

Εκεί το μυαλό σου σταματάει, γιατί, κοίτα, υπάρχει μία στιγμή στις ταινίες, που όλη την ώρα έλεγες «αυτός είναι ο δολοφόνος, να το δεις» και ωπ, αποκαλύπτεται ποιος είναι, και τα χάνεις λίγο, αδειάζει το μυαλό σου, ε, φαντάσου το προς επτάδισεκατομμύριαφορές τόταλ μπλανκ, να σου λένε έτσι είναι, βγαίνει.

Γιατί αρχίζεις να σκέφτεσαι, και να λες για κάτσε ρε φίλε, για κάτσε λίγο γιατί θα τρελαθώ:

Γιατί βγαίνει έξω;

Τι άλλαξε;

Είναι προφυλακισμένος από τον δεκέμβρη του ’10, ναι; Και έχουμε ιούλιο του ’13, ναι; Και παρήλθε το δεκαοκτάμηνο, και δίκη δεν είχε ακόμα ξεκινήσει, και του φορτώσανε και άλλο, να μείνει μέσα, να μείνει να σαπίσει – ναι;

ΝΑΙ;

Γιατί βγαίνει έξω τώρα;

Τι ήταν πριν, λάθος;

Μία ατυχής στιγμή; Μια παρανόηση; Τι άλλαξε και το άκαμπτο κράτος που τον κράτησε από τον δεκέμβρη του ’10 φυλακισμένο, τον αφήνει τώρα; Ήταν άποψη και άλλαξε; ήταν μία θέση και μετακινήθηκε; Γιατί είναι έξω; Γιατί εγώ ξέρω ότι τα δικαστήρια είναι σαφή. Βγάζουν μία σαφή απόφαση. Δίκαιη, και ξεκάθαρη. Έχουν ληφθεί όλες οι παράμετροι, και έχουν αξιολογηθεί όλες οι θέσεις. Εγώ ξέρω ότι ήταν μέσα ο άνθρωπος, γιατί υπήρχε κάποιος λόγος που ήταν μέσα. Ποιος λόγος ήταν αυτός; Πως γίνεται όταν ρωτάμε πολλοί ποιος λόγος ήταν αυτός, το σύστημα να λέει «έξω»; Επειδή ρωτήσαμε βγήκε έξω;

Δηλαδή, αν δεν ρωτήσουμε, δεν θα έβγαινε;

Έπρεπε να κάνει απεργία πείνας για να βγει; Αυτό είναι το σύστημα τώρα; Θα σε στριμώξουμε στο σκοτεινότερο κελί, και αν κάνεις απεργία πείνας, και συγκινήσεις κανέναν, σε βγάζουμε γιατί δεν ξέρουμε τι να απαντήσουμε όταν μας ρωτήσουν;

Γιατί εγώ ρωτάω. Και ξέρεις γιατί ρωτάω; Γιατι όταν βγει ο Σακκάς έξω, και με πετύχει στον δρόμο, θα μου πει «για έλα εδώ ρε φιλαράκι, που ψηφίζεις, και πληρώνεις τους φόρους σου, και καταδικάζεις και την βια, και είσαι και κύριος, και σου ανοίγουν και την πόρτα στην τράπεζα, και σε λένε Έλληνα πολίτη, και θες και δημοκρατία, για έλα να σε ρωτήσω κάτι:»

«Γιατί με προφυλάκισες τόσο;»

Τι θα του πω; Θα περιμένει κάτι να του πω. Εγώ τον προφυλάκισα. Εγώ. Εγώ ο ίδιος, είναι ξεκάθαρο. Τι θα του πω; Να του πω, «λοιπόν, άκου, έκανες και δεύτερο έγκλημα, και λυπάμαι γι’ αυτό, αλλά έτσι είναι ο νόμος, και γι’ αυτό. Λυπάμαι, αλλά έτσι είναι ο νόμος».

Εντάξει.

Και θα με ρωτήσει λοιπόν, ο αδύνατος, ο αδύναμος Σακκάς, ο μετά από 38 ημέρες απεργίας πείνας Κώστας Σακκάς, θα με ρωτήσει λοιπόν, σιγά, ψιθυριστά, κοιτώντας με στα μάτια, λέξη-λέξη –

«Και τότε γιατί με έβγαλες; Αφού ήσουν τόσο σίγουρος, γιατί με έβγαλες;»

Μπαμ.

Και παραδίπλα ακριβώς, ζαλισμένος και πεσμένος, με κενά μνήμης και συνείδησης και ευθιξίας και αξιοπρέπειας, διαβάζω:

«Οι αποφάσεις του Γενικού Συμβουλίου και της Εκτελεστικής Επιτροπής, οι οποίες λαμβάνονται στο πλαίσιο του παρόντος νόμου και του εκάστοτε ισχύοντος Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής και του εκάστοτε Μνημονίου Συνεννόησης, τεκμαίρονται σύμφωνες με τον σκοπό του Ταμείου και το δημόσιο συμφέρον και θεωρούνται επωφελείς και συμφέρουσες για το Ταμείο και το Ελληνικό Δημόσιο όσον αφορά την ευθύνη, αστική και ποινική, των μελών του Γενικού Συμβουλίου, της Εκτελεστικής Επιτροπής καθώς και του προσωπικού του Ταμείου»

Αυτό, θα ψηφιστεί σε λίγες ημέρες. Από μένα. Για να σωθεί η χώρα, αλλιώς θα γίνουμε Αίγυπτος. Πρόσεξε τι λέει, πρόσεξε:

«[…] τεκμαίρονται σύμφωνες με τον σκοπό του Ταμείου και το δημόσιο συμφέρον και θεωρούνται επωφελείς και συμφέρουσες για το Ταμείο και το Ελληνικό Δημόσιο όσον αφορά την ευθύνη, αστική και ποινική […]»

Ετοιμάζεται να ψηφιστεί ένας νόμος, που λέει ότι τα μέλη του Συμβουλίου του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, είναι εκ προοιμίου αθώα, ο,τι και να κάνουν, όποια απόφαση και να πάρουν, διότι θεωρούνται επωφελείς και συμφέρουσες για το ταμείο και το ελληνικό δημόσιο, και είναι σύμφωνες με το δημόσιο συμφέρον.

Αναδρομικά.

Από τώρα το λέει, για το μέλλον. Για αποφάσεις που δεν έχουν ληφθεί ακόμα. Εκ προοιμίου. Δεν θα γίνει ποτέ δικαστήριο, δεν θα κληθεί ποτέ κανείς να καταθέσει, γιατί τώρα αποφασίζουμε πως ο,τι κάνει το ταμείο στο μέλλον, είναι για το δημόσιο συμφέρον.

Καταλαβαίνεις τι σου λέω τώρα; Καταλαβαίνεις; Μόλις έφαγες μία μπουνιά, την κατάλαβες; ήρθε κατευθείαν στον δικό σου εγκέφαλο, μέσα στο μυαλό σου, πέρασε από το μάτι σου και έφτασε στο κέντρο σκέψης της λογικής σου.

Μπαμ.

Πως νιώθεις;

Ετσι νιώθω και γω.

Εκεί με βαρέσανε σήμερα.

Υ.Γ.: Με περιμένει στην γωνία και ο Θοδωρής Ηλιόπουλος. Να με ρωτήσει γιατί τον φυλάκισα κοντά έναν χρόνο, ενώ όλοι μου έλεγαν ότι είναι όχι μόνο αθώος, αλλά ούτε καν ύποπτος φυγής – και μετά, απλώς, τον αθώωσα. Για να τον αποφυλακίσω, δε, από την προφυλάκιση, έκανε και αυτός απεργία πείνας. Σαρανταεννιά μέρες.

Πριν λίγες ημέρες, έγινε γνωστό ότι ένας μαθητής, κάτοικος Ελλάδας, από το Λιτόχωρο, κέρδισε τον διαγωνισμό Doodle 4 Google (η Google ζητούσε να σχεδιάσουν μαθητές ένα Doodle, μία παραλλαγή του λογοτύπου της) με το σχέδιο «Η Ελλάδα μου, ήλιος και θάλασσα»¹.

Είναι ένα όμορφο, και απλό λογότυπο. Υπήρξαν και άλλες καλές συμμετοχές, κάποιες ίσως καλύτερες, αρκετές εξίσου καλές.

Το παιδί κέρδισε, και εμφανίστηκε στο mega² να δηλώσει τι σήμαινε γι’ αυτόν, η Ελλάδα, και γιατί την σχεδίασε έτσι για την Google.

Το παιδί είναι έντεκα χρονών.

Ναι; Ναι.

Λίγες ημέρες πριν, εκατοντάδες χιλιόμετρα πιο κάτω όμως, ένας μετανάστης, κάτοικος Ελλάδας, βγήκε από τον μετρό της Αττικής. Κάποιοι, με μαύρες μπλούζες, τον πλησιάζουν. Είναι μόνος του, είναι πολλοί. Τον ρωτούν από που είναι, αν έχει χαρτιά παραμονής. Είναι από το Αφγανιστάν. Δεν έχει, χωρίστηκε από την οικογένειά του, που κατέληξε στην Ελβετία. Αυτός έμεινε εδώ – ίσως ως ενέχυρο.

Τον έβρισαν, τον χτύπησαν, έσπασαν ένα μπουκάλι μπύρας και τον χαράκωσαν στο πρόσωπο. Στο πρόσωπο. Τον βρήκε ένας περαστικός, λιπόθυμο. Τον πήγε στο νοσοκομείο, του έκαναν περίπου τριάντα ράμματα, και τον έδιωξαν. Δεν φώναξαν την αστυνομία, δεν έγινε καμία κρατική ενέργεια. Πονούσε όμως, τον πονούσαν τα ράμματα στο πρόσωπο του, και πήγε στους Γιατρούς του Κόσμου κλαίγοντας, την επόμενη μέρα.

Οι Γιατροί του Κόσμου σοκαρίστηκαν, και έκαναν γνωστή την υπόθεση.

Το μόνο που πράγμα που ζήτησε, κλαίγοντας ανάμεσα από τα φουσκωμένα ράμματα, ήταν η μητέρα του³.

Εμφανίστηκε και αυτός, σε ένα video που τράβηξαν μόνοι τους οι Γιατροί του Κόσμου, να παρακαλά να είναι ο τελευταίος που του κάνουν τέτοια βασανιστήρια.⁴

Το παιδί είναι δεκατεσσάρων χρονών.

~

Ότι παραθέτω μέχρι τώρα, είναι γεγονότα. Τα χωρίζουν λίγες ώρες, μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα, και μία άβυσσος.

Το πρώτο παιδί πάει σχολείο. Πιθανόν έχει προβλήματα, μα έχει στον νου του να δείξει μία Ελλάδα φωτεινή, με τον ήλιο, και την θάλασσα, και μία σημαία, και ένα καράβι, και χαίρομαι, αλήθεια, ειλικρινά χαίρομαι, χαίρομαι που αυτό το παιδί είναι τόσο αθώο, και αυτό είναι Ελλάδα γι’ αυτόν. Με γεμίζει ειρήνη η αισιοδοξία του.

Το δεύτερο παιδί είναι μόνο του. Ήρθε στην Ελλάδα αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο, μα χωρίστηκε από την οικογένειά του. Πέντε δέκα μαυροφορεμένοι δειλοί, τον σημάδεψαν με πόνο και φόβο. Ένα σύστημα τον περιέθαλψε, όσο πιο λίγο ήταν δυνατόν. Κάποιοι εθελοντές, τελικά, μετά από όλη την ταλαιπωρία, τον προστάτεψαν. Με γεμίζει ντροπή και πόνο η περιπέτειά του.

Η μόνη θάλασσα που είδε, μάλλον, ήταν βράδυ, και δεν ήταν φωτεινή. Το μόνο καράβι ήταν γεμάτο από ομοεθνείς του, ταλαιπωρημένους και τρομοκρατημένους. Οι μόνες σημαίες ήταν καβατζωμένες από μαυροφορεμένους ηδονισμένους βασανιστές.

Το πρόσωπό του, το σημαδεμένο πρόσωπο ενός δεκατετράχρονου παιδιού, θα του θυμίζει για πάντα την Ελλάδα. Όσοι τον κοιτούν, θα βλέπουν μία Ελλάδα που μισεί, μια Ελλάδα που φοβάται, μια Ελλάδα που αδιαφορεί.

~

Τι θα ζωγράφιζε αυτό το παιδί;

Αν του ζητούσαν από την Google να ζωγραφίζει το επόμενο Doodle της, για την Ελλάδα, τι θα ζωγράφιζε;

Βάλε με το μυαλό σου, εγώ φοβάμαι να σκεφτώ.

Όπως και φοβάμαι να σκεφτώ ποια εικόνα είναι πιο αληθινή, ποια μας αντιπροσωπεύει καλύτερα.

Υ.Γ.: Και η ζωή, συνεχίζεται.⁵

1. news247.gr: Doodle 4 Google 2013: «Η Ελλάδα μου, ήλιος και θάλασσα» [↩]
2. news247.gr: Το μήνυμα του νικητή του Doodle 4 Google για την Ελλάδα [↩]
3. news247.gr: Βάρβαρη ρατσιστική επίθεση κατά 15χρονου Αφγανού καταγγέλλουν οι Γιατροί του Κόσμου [↩]
4. news247.gr: Βίντεο – μαρτυρία 14χρονου Αφγανού: «Τώρα χτύπησαν εμένα. Ας γίνει κάτι να μην ξαναχτυπήσουν άλλους» [↩]
5. news247.gr: Νέο κρούσμα: Ξυλοκόπησαν άγρια 20χρονο Σύρο στο κέντρο της Αθήνας [↩]

Λοιπόν, για το σημερινό Καμίνη – ΧΑ: Μ’ αρεσει – δεν μ’ αρέσει, δεν έχει καμιά δουλειά ο δήμαρχος να ζητά πιστοποιητικό πολιτικών ή κοινωνικών φρονιμάτων από κανέναν. Φαγητό, μέχρι τώρα, μοιράζει όποιος έχει λεφτά ή τα μέσα – όχι απαραιτήτως όποιος έχει καρδιά. Και οι φασίστες μοιράζουν, και οι αντιφασίστες, και ο οπορτουνιστές της δημοσιότητας, και οι αγνοί αλληλέγγυοι. Όπερ, είναι μία ενέργεια, κοινή, με διαφορετικές κάθε φορά αφορμές. Ο Δήμαρχος -ως ρόλος- δεν μπορεί, ούτε να κρίνει, ούτε να εγκρίνει κάποιες αφορμές από αυτές. Αν του δώσω το δικαίωμα να πάρει αυτόν τον ρόλο, αύριο μπορεί να πει «τώρα δεν μ’ αρέσουν οι αλληλέγγυοι» με μία δικαιολογία, γιατί «δεν είναι στην βουλή» ξέρω γω, ο,τι θέλει. Ε, αυτήν την δύναμη, δεν γουστάρω να του την δώσω. Επιπλέον, δεν θέλω νταβατζή στο κεφάλι μου: η αποπομπή της ΧΑ πχ δεν είναι, θεωρώ, δουλειά του δημάρχου, αλλά δουλειά του κόσμου, που πρέπει να σκεφτεί ελεύθερα, λογικά, και ανθρώπινα για τις αφορμές του καθενός. Αν το αφήσω στον Δήμαρχο, με μία έννοια, το στερώ απο τους πολίτες. Αυτοί πρέπει, κατ΄άρχάς, να εξοβελίσουν τον ρατσισμό, όχι ένας δήμαρχος για πάρτη τους.

Είπε ο Καμίνης, τέρμα το Σύνταγμα – για όλους; Αυτό, χτυπάει κυρίως αυτούς που παλεύουν για λίγη δημοσιότητα παραπάνω, ή έναν συμβολισμό – και τίποτα άλλο. Αν υπάρχουν άλλες διαθέσιμες πλατείες στα 100-200 μέτρα, προσωπικά, δεν έχω κανένα πρόβλημα. Όποιος αντιδρά σε αυτό, και έχει επιχειρήματα, με χαρά να τον ακούσω.

Αν αναγάγουμε όμως την κόντρα σε αντι-ΧΑ, αυτόματα δίνουμε το δικαίωμα στον Δήμαρχο να αποφασίζει *πολιτικά*, και αύριο η επόμενη απόφασή του, μπορεί να μην μας αρέσει καθόλου, να μην μας φανεί δίκαιη.

Τέλος, διαβάζω (δεν έχω πρόχειρο παράδειγμα γαμώτο, και είμαι λίγο ταλαιπωρημένος με νοσοκομεία σήμερα για να το ψάξω) ότι ο Δήμαρχος έχει κάνει χοντράδες στο παρελθόν, και ξενοφοβικές. Δεν θυμάμαι, μπορεί, δεν έχει σημασία – έστω ότι έχει κάνει. Ακόμα και αν η κόντρα του είναι πολιτική (θυμήσου, διαφωνώ, και αν πρέπει, και ότι είναι) – αλλά ακόμα και αν είναι, και ακόμα και αν συμφωνήσω ότι πρέπει να είναι, η μία σωστή ενέργεια, δεν είναι καθαγιασμός. Γκρινιάζουμε για τα παλιά, και επικροτούμε, όσοι τέλος πάντων συμφωνούμε, για το τώρα. Και τα δύο ταυτόχρονα, όχι μόνο μπορούν να γίνουν, αλλά πρέπει να γίνουν ακριβώς για να είμαστε τίμιοι με το τώρα που υπερασπιζόμαστε.

Αυτές είναι οι σκέψεις μου.

Υ.Γ.: με νόημα: αν είχα απειλήσει, ή βγάλει πιστόλι στον Δήμαρχο, θα με είχανε πάει στην κλούβα, πριν ανοιγοκλείσω τα μάτια μου. Ούτε καν αν το είχα κανει: Αρκούσε ο Δήμαρχος να ισχυριστεί απλώς ότι έτσι έγινε.

Υ.Γ: Με ακόμα μεγαλύτερο νόημα: Και ειδικά, *ειδικά* αν ο Δήμαρχος ήταν μελλοντικός πολιτικός δημοτικός αντίπαλος του προϊσταμένου της Ελ.Ας – κυρίως για τον συμβολισμό του πράγματος. Ειδικά τότε.

Διάβασε. Έχει και άλλα. Διάβασε. [προσθήκη: διάβασε και αυτό]

Θα βρεις και άλλα. Διάβασέ τα. Μετά, έλα.

Λοιπόν, άκου:

Να μην παίξει κανείς με τα παιδιά. Κανείς. Συμφωνώ. Ούτε του Στουρνάρα νεκροί, ούτε του Σαμαρά, ούτε του Σημίτη, ούτε των τραπεζών, ούτε των επιχειρήσεων, ούτε του μνημονίου, ούτε του Σύριζα. Κανενός. Κανείς. Να αφήσουμε τις οικογένειες να κλάψουν ήσυχες, να μην ακούσουμε κανέναν αυτόκλητο σωτήρα τους, ούτε της αριστεράς, και κανέναν αυτόκλητο τιμητή τους, ούτε του μνημονίου.

Κανείς με τα παιδιά, κανείς.

Μαζί σου.

Για τον παππού, όμως, μπορεί να μιλήσει; Για τους άλλους φοιτητές, που σωθήκανε, μπορεί να μιλήσει; Για τις οικογένειες, μπορεί να μιλήσει;

Για τους ζωντανούς, που δεν έχουν, που δεν αντέχουν το κρύο, μπορεί να μιλήσει;

Δεν έχουν θέρμανση, μπορεί να μιλήσει; Δεν έχουν λεφτά, μπορεί; Ζεσταίνονται με ότι βρουν, μπορεί να το πει;

Όχι;

Εντάξει, να μην μιλήσει ούτε γι’ αυτούς. Κανείς. Κανείς να μην εκμεταλλευτεί το δράμα τους για να δικαιολογήσει τις ψήφους του, κανείς.

Ούτε ο Σημίτης, ούτε ο Τσίπρας, ούτε η Παπαρήγα, ούτε ο Βενιζέλος.

Κανείς να μη μιλήσει για τους ζωντανούς, κανείς για τους πεθαμένους. Κανείς να μη μιλήσει για κανέναν.

Σιωπή.

Συμφωνώ. Εντάξει. Σιωπή για όλους.

…

Αύριο, αύριο το πρωί όμως, μπορεί να κάνει;

Μην μιλήσει κανείς. Ούτε ο Σύριζα, ούτε η Νέα Δημοκρατία, ούτε το ΚΚΕ, ούτε ο Τζήμερος, κανείς, για κανέναν.

Αύριο το πρωί, μπορεί να κάνει;

Να μειώσει τον φόρο. Να δώσει την βοήθεια. Να ζεσταθεί ο κόσμος. Να μη κρυώνει κανείς. Να μην πεθάνουν άλλοι.

Φτάνουν τα λόγια, φτάνουν πια. Συμφωνώ.

Αυτοί που έχουν το μαχαίρι, αύριο το πρωί, συγκλονισμένοι, όπως νιώθουν πως είναι, όπως κραυγάζουν ότι είναι, όπως νουθετούν να είμαστε και εμείς, να αποκαταστήσουν αυτήν την αδικία.

Όχι να περιμένουμε μέχρι το καλοκαίρι – αύριο. Θα κάνει και άλλα κρύα αύριο.

Να σκάσουμε όλοι. Συμφωνώ. Να κάνουμε. Γίνεται;

Αλλιώς, είμαστε όλοι υποκριτές, και περισσότερο αυτοί που ψηφίστηκαν να κάνουν.

Εγώ αυτά καταλαβαίνω.

Λοιπόν, άκου να δεις πως πάει.

Χθες, καταδικάστηκε σε ισόβια ο Παπαγεωργόπουλος, πρώην δήμαρχος Θεσσαλονίκης. Η ενοχή έγινε με βάση την κατηγορία » για την πράξη της άμεσης συνεργείας στην υπεξαίρεση στην υπηρεσία κατ’ εξακολούθηση, δια παραλείψεως». Η δίκη ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο του 2012 – η εισαγγελική παραγγελία το 2008.

Το ποσό που υπεξαιρέθηκε φτάνει (αν δεν απατώμαι) τα 21 εκατομμύρια ευρώ.

Αυτά, είναι γεγονότα. Ο ίδιος δήλωσε πως ήταν μία πολιτική δίκη, και μία άδικη απόφαση, το δικαστήριο απεφάνθη. Δεν έχω ιδέα για τι πράγμα μιλάνε, δεν έχω διαβάσει ούτε ρεπορτάζ του τότε, ούτε του τώρα – παρότι, υπήρχαν, αρκετά.

Πάμε λίγο πιο πίσω. Σε δύο συγκεκριμένες χρονικές στιγμές, ενώσω η εισαγγελία ερευνούσε (και πάντως πριν την δίκη), το 2011, ο τότε μέρος της κυβέρνησης Σαμαράς, απαντούσε σε ερώτηση δημοσιογράφου:

Το ίδιο σκηνικό, είχε επαναληφθεί και έναν χρόνο περίπου πριν.

(και τα δύο τα βρήκα από το επίσημο κανάλι του Παπαγεωργόπουλου, που φυσικά, τα διατυμπάνισε όσο πιο ξεκάθαρα μπορούσε)

Θυμίζω: σε εξέλιξη ήταν η εισαγγελική έρευνα τότε.

Και αυτά, γεγονότα είναι. Η στήριξη Σαμαρά θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μία «αθέμιτη παρέμβαση» στην δικαιοσύνη, λόγω της ισχυρής του θέσης – αλλά από μόνο του, δεν είναι έγκλημα. Είναι πολιτικό λάθος, θεωρώ, ή καλύτερα ένα πολιτικό παιχνίδι (στήριξη στον δήμαρχο συνεπάγεται πολύ χρήσιμη πολιτική στήριξη από τους ψηφοφόρους του) αλλά ο άνθρωπος δεν ήταν καταδικασμένος, υπήρχαν μόνο βάσιμες υποψίες.

Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που ο Σαμαράς στηρίζει καταδικασθέντες: Νωπή είναι η θετική άποψη που έχει για τον «φίλο του» Παναγιώτη Ψωμιάδη, παρότι έχει κηρυχθεί έκπτωτος από το αξίωμά του ο πρώην Νομάρχης της ίδιας περιφέρειας.

Υποθέτω οι ίδιοι ψηφοφόροι έβγαλαν και τους δύο, συνεπώς με τα ίδια κριτήρια έγινε η στήριξη.

Τι έχουμε μέχρι τώρα; Τον πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας, και σημερινό πρωθυπουργό, να στηρίζει τουλάχιστον δύο ανθρώπους με υπόνοιες, και καταδίκες στην πλάτη τους.

(το τουλάχιστον δύο, πάει στην παραμονή του Στυλιανίδη σε υπουργική θέση, παρά τα όσα έγιναν πρόσφατα στο μετρό, και τις έρευνες – μην πω ήδη για τις δηλώσεις δηλαδή)

~

Πάμε ξανά στο σήμερα.

Η αξιωματική αντιπολίτευση, βγάζει μία ανακοίνωση. Προσωπική εκτίμηση, είναι ότι λέει πέντε πολιτικές αρλούμπες, για μήτρα διαφθοράς – γενικόλογες παπαρολογίες.

Όπως και να έχει, επιτίθεται στην κυβέρνηση και τον Σαμαρά, για εκείνες τις δηλώσεις.

Πάμε να δούμε δύο Ελλάδες τώρα.

Στην μία, η απάντηση της κυβερνώσας Νέας Δημοκρατίας θα ήταν

«Δεν γνωρίζαμε τότε, καθώς δεν υπήρχε απόφαση, ότι ο κατηγορούμενος θα κρινόταν ένοχος. Ο προεδρος εξέφρασε μία προσωπική γνώμη, η οποία όμως καταρρίφθηκε πλήρως από την απόφαση του δικαστηρίου.

Ως εκ τούτου, και με βαθιά εμπιστοσύνη στην δικαιοσύνη, παραδεχόμαστε ότι ήταν λάθος η δήλωση, και καταδικάζουμε την διαφθορά από όπου και αν προέρχεται – πιο έντονα, γιατί έρχεται από τα σπλάχνα μας, και πληγώνει την εμπιστοσύνη που ζητήσαμε από τους συμπολίτες μας.

Θα κάνουμε ότι είναι δυνατόν, για να εξαλειφθούν τέτοια φαινόμενα, ξεκινώντας από του οίκου μας»

Στην άλλη, θα ήταν αυτή:

«Ποιοι μιλάνε; Εκείνοι που υπερασπίζονται δημοσίως ληστές, βιαστές, τρομοκράτες και βαρυποινίτες;

Η Νέα Δημοκρατία και ο Πρόεδρός της σέβονται όλες τις αποφάσεις της Δικαιοσύνης.

Και είναι αυτονόητο, ότι μετά την σημερινή καταδίκη του κ. Παπαγεωργόπουλου, αναστέλλεται σύμφωνα με το καταστατικό και κατά πάγια τακτική, η κομματική του ιδιότητα μέχρι την τελεσιδικία της σχετικής απόφασης.

Ωστόσο, υποδείξεις σε θέματα πολυετών καθείρξεων ή ισοβίων δεν δέχεται η Νέα Δημοκρατία από τον Σύριζα. Ποιοι μιλάνε;

Εκείνοι που υπερασπίζονται δημοσίως ληστές, βιαστές, τρομοκράτες και βαρυποινίτες;

Είναι εξοργιστικό και προκλητικό να προσάπτει σήμερα μομφές ο ΣΥΡΙΖΑ για δηλώσεις που έγιναν πολύ καιρό πριν εκδικαστεί η υπόθεση στο δικαστήριο.

Άλλωστε, μήπως πριν από ενάμιση χρόνο, είχαν σχηματίσει γνώμη περί της ενοχής ή όχι, οι ίδιοι οι Δικαστές που αποφάνθηκαν σήμερα; Ή μήπως γνώριζε από τότε, μόνον ο ΣΥΡΙΖΑ, την σημερινή απόφαση;

Μακάρι, τον ίδιο σεβασμό που δείχνει η Νέα Δημοκρατία απέναντι στη Δικαιοσύνη να μάθει να δείχνει ο ΣΥΡΙΖΑ και τα στελέχη του».

Μάντεψε σε ποια Ελλάδα ζεις.

~

Δυστυχώς, για όλους μας, έχει και συνέχεια.

Η προσωπική, ανώνυμη μομφή για τους βιαστές, δεν έμεινε αναπάντητη.

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου (που την αφορά άμεσα η μομφή) σήκωσε το γάντι, και επανήλθε με μία νέα ανακοίνωση.

Πρόκειται για μία θυμωμένη ερώτηση, που συμπεριέχει και πολιτικές θέσεις, και πιο σαφή ερωτήματα, και αερολογίες. (πχ το 6 είναι αερολογία, το 7 το ίδιο, το 4 όμως θα μπορούσε να απαντηθεί πολιτικά θεωρώ, έστω και με ανοχή της γλώσσας της ερώτησης, το ίδιο και το 1)

Πάμε να δούμε δύο Ελλάδες τώρα.

Στην μία, η απάντηση της κυβερνώσας Νέας Δημοκρατίας θα είχε απαντήσεις για τις κατηγορίες θεωρούσε ότι την αφορούν, και πάντως θα ονομάτιζε σαφώς ποιους εννοεί με την πρώτη απάντησή της.

Στην άλλη, θα ήταν αυτή:

Από το Γραφείο Τύπου της Νέας Δημοκρατίας, σχετικά με την πρωτοφανή στα χρονικά πολιτική δήλωση της βουλευτού του ΣΥΡΙΖΑ κας Ζωής Κωνσταντοπούλου, εκδόθηκε η ακόλουθη ανακοίνωση:

«Ο ΣΥΡΙΖΑ, σε μια πρωτοφανή κίνηση για τα πολιτικά χρονικά, απειλεί με μηνύσεις και αγωγές, μέσω της κας Κωνσταντοπούλου, ένα κόμμα, επειδή έβγαλε ανακοίνωση που δεν τους άρεσε.

Και επειδή προσπαθεί να φιμώσει την αλήθεια, ας απαντήσει ο ΣΥΡΙΖΑ στα εξής:

1) Γνωρίζει ναι ή όχι ποιοι ήταν μάρτυρες υπεράσπισης των μελών της δολοφονικής τρομοκρατικής οργάνωσης “17 Νοέμβρη”;
2) Γνωρίζει ναι ή όχι ποιος ή ποια ήταν συνήγορος υπεράσπισης κατηγορουμένων μελών της “17 Νοέμβρη”;
3) Γνωρίζει ναι ή όχι ποιος ή ποια είναι συνήγορος υπεράσπισης κατηγορούμενου για βιασμούς γυναικών επιδιώκοντας συνεχείς αναβολές επί 7 χρόνια;
4) Γνωρίζει ναι ή όχι ποιοι είναι οι γονείς καταζητούμενου ληστή-τρομοκράτη μέλους των “Πυρήνων της Φωτιάς”;
5) Γνωρίζει ναι ή όχι ποιος είναι ο πατέρας καταδικασμένου για ένοπλη ληστεία σε τράπεζα, ο οποίος μάλιστα κυκλοφορεί ελεύθερος;
6) Γνωρίζει ναι ή όχι ποιος κατηγορείται ως ηθικός αυτουργός για την τρομοκρατική επίθεση στις Σκουριές Χαλκιδικής;

Για να τους βοηθήσουμε, η κοινή συνισταμένη όλων είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.

Ας είναι, λοιπόν, πιο προσεκτική η κα Κωνσταντοπούλου όταν κουνά το δάχτυλο και ας βρει άλλους τρόπους να καταφέρει να γίνει “Τσίπρας στη θέση του κ. Τσίπρα”».

Μάντεψε σε ποια Ελλάδα ζεις.

~

Τώρα, για να σε προλάβω, θα μου πεις ρε συ Γιάννη, στις Ελλάδες που ζω ή που θα ήθελα να ζήσω, γιατί δεν βάζεις τις αερολογίες του Σύριζα;

Το σκέφτηκα, για να είμαι ειλικρινής. Μα υπάρχει κάτι πολύ σημαντικό: ο Σύριζα δεν είναι κυβέρνηση.

Πρόσεξε την σκέψη μου: Έστω ένα κόμμα που λέγεται Κίτρινη Λαίλαπα. Το κόμμα αυτό αποτελείται από ηλίθιους ψυχασθενείς, ανθρώπους που δεν μπορούν να συντάξουν λόγο, και ξεστομίζουν ο,τι μπαρούφα φανταστείς.

Κάθονται λοιπόν, και γράφουν μία επιστολή καταγγελία στο κυβερνών κόμμα, ότι αποτελείται από εξωγήινους.

Ωραία; ωραία.

Υπάρχουν δύο Ελλάδες.

Αυτή που το κυβερνών κόμμα απαντά «Λυπούμαστε που θα σας απογοητεύσουμε, δεν είμαστε από τον Άρη, μπορείτε να κάνετε ο,τι έλεγχους χρειάζεστε για να σας το αποδείξουμε»,

Και αυτή που το κυβερνών κόμμα απαντά «Δεν θα ασχοληθούμε με τρελούς, που δεν έχουν καν πάει στρατό, και δεν έχουν πρόβλημα να συμφωνούν με φασίστες. Μην μας κουνάτε λοιπόν το δάκτυλο, τρομοκράτες»

Μάντεψε σε ποια Ελλάδα ζεις.

~

Όταν η απάντηση είναι «κοίτα ποιος μιλάει», δεν είναι απάντηση, είναι επίθεση. Όσο είσαι μέχρι δώδεκα ετών, μπορείς να συμπεριφέρεσαι έτσι – μη σου πω ότι είναι μάλλον αναμενόμενο. Μετά, κάποια στιγμή, ξεθυμώνεις, αντιλαμβάνεσαι τις ευθύνες σου, και, ακόμα και αν σου μιλάνε θυμωμένα δωδεκάχρονα παιδιά, φροντίζεις να απαντάς με επιχειρήματα, ή έστω, τουλάχιστον με κάποια αξιοπρέπεια.

Μάντεψε σε ποια Ελλάδα ζεις.

Έχω ξαναμιλήσει γι’ αυτούς που θεωρώ ότι εκφράζουν μέρος της Νέας Δημοκρατίας σήμερα. Ήμουν σαφής, θεωρώ: υπάρχουν στελέχη που, αυτόνομα, μολύνουν την επιλογή κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου, που σε ένα ευρύτερο πλαίσιο συμφωνούν με την κυβερνητική λύση που προτείνει ως κόμμα.

Αυτά τα στελέχη, οι ψηφοφόροι της Νέας Δημοκρατίας πρέπει να τα απομονώσουν, τους προσβάλλουν όλους.

Εκείνο, όμως, είναι το αυτόνομο μέρος. Οι μεμονωμένοι ακραίοι, που μαγνητίζουν τα άκρα.

Τώρα, μιλάμε για το επίσημο κομμάτι. Επίσημες δηλώσεις. Επίσημη θέση.

Τι κερδίζουμε ως κοινωνία; Τι κερδίζουμε όταν η απάντηση (όπως και αν έχει τεθεί η ερώτηση) είναι «ποια ήταν συνήγορος υπεράσπισης κατηγορουμένων μελών της “17 Νοέμβρη”, » ποιοι είναι οι γονείς καταζητούμενου ληστή-τρομοκράτη μέλους των “Πυρήνων της Φωτιάς”, «ποιοι οι συνήγοροι των βιαστών»;

Θα μπορούσε να είναι απάντηση σε κάθε κυβερνητικό έλεγχο: Μην μιλάτε εσείς, είστε συνήγοροι της 17 Νοέμβρη. Μην μιλάτε εσείς, είστε συνήγοροι βιαστών. Μην μιλάτε εσείς, είστε γονείς τρομοκράτη. Μην μιλάτε εσείς, είστε ηθικοί αυτουργοί.

Είναι απάντηση το «κοίτα ποιος μιλάει»; Εμπεριέχει καμία τιμή στην δημοκρατία, στους θεσμούς, στις δομές του συστήματός μας το «κοινή συνισταμένη όλων είναι ο ΣΥΡΙΖΑ»;

Εμπεριέχει καμία τιμή στην δικαιοσύνη η κατηγορία ότι κάποιος είναι συνήγορος, ή γονιός, ή δικηγόρος;

Έχει καμία λογική αυτό που παρακολουθούμε; Στέκει πουθενά;

Υπάρχει πιο κάτω από αυτό;

~

Για άλλη μία φορά, ο λόγος μου είναι προς τους ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας. Ειλικρινά, εμπιστεύομαι βαθιά ότι έχετε κρίση, ότι η επιλογή σας έγινε με σοβαρά κριτήρια, και ότι δεν είμαστε εχθροί, ακόμα και αν πιστεύουμε ότι θα σώσουμε τον τόπο με εντελώς διαφορετικούς τρόπους.

Η ψήφος σας όμως, είχε ευθύνη, γιατί κέρδισε την ψήφο των υπολοίπων από εμάς. Αν η ΝΔ δεν ήταν κόμμα εξουσίας, δεν θα σας εφιστούσα εγώ την προσοχή, γιατί δεν θα εξέφραζε και εμένα – μόνο εσάς.

Τώρα όμως, εκφράζει όλη την Ελλάδα. Δυστυχώς.

Αν σας εκφράζει και εσάς αυτό που γίνεται, καλώς. Αν κρίνετε ότι είναι μία απάντηση που δεν στερείται ηθικής και αξιοπρέπειας, δεν μπορώ να σας πω τίποτα παραπάνω.

Αν όμως, όπως και εγώ, ενοχλείστε από την έλλειψη ήθους και την παντελή έλλειψη σεβασμού σε κάθε θεσμό, αντιδράστε.

Η ψήφος σας είναι το ισχυρότερο, το μοναδικό χαρτί για να αλλάξουν τα πράγματα. Χωρίς την δική σας παρέμβαση, δεν θα αλλάξει τίποτα, τίποτα απολύτως – αυτό σας το υπόσχομαι. Εγώ δεν μπορώ να τους στερήσω την ψήφο, δεν την πήραν ποτέ. Μόνο εσείς μπορείτε να επαναφέρετε την λογική σ’ αυτόν τον ρημαγμένο τόπο.

Αντιδράστε, διαμαρτυρηθείτε, αξιοποιήστε την ευθύνη και την ψήφο σας.

Αυτή είναι η γνώμη μου και την λέω σε όλους, και την λέω και σε σένα:

Μάντεψε σε ποια Ελλάδα ζεις. Και αν δεν σ’ αρέσει, κάνε κάτι, αντέδρασε, και άλλαξέ την.

Μόνο εσύ μπορείς.

Update: Τα ίδια ισχύουν με κάθε κυβέρνηση. Είτε ΝΔ, είτε Σύριζα, είτε ΠΑΣΟΚ. Μην αλλάξουμε την γνώμη μας ανάλογα με την κυβέρνηση και τις συμπάθειες/αντιπάθειές μας: Οι κυβερνήσεις, οφείλουν να είναι κυβερνήσεις όλων των Ελλήνων, και να συμπεριφέρονται αναλόγως.

Ξέρεις τι;

Δεν είναι αρκετά μακριά η Χαλκιδική. Δεν είναι αρκετά μακριά τα μεταλλεία για να αδιαφορήσεις. Δεν είναι αρκετά μακριά τα 27 χρόνια «ανάπτυξης» στην περιοχή, που θα εξορυχθεί ο χρυσός με την χρήση αρσενικού, όπως διατείνεται η εταιρία.

Δεν είναι αρκετά μακριά, για να αδιαφορήσεις.

Γιατί τα κανάλια και οι εφημερίδες που «ξεχνούν» να βάλουν τις διαμαρτυρίες, είναι ακριβώς μπροστά σου. Το κράτος που αδιαφορεί στην παρανομία, είναι δίπλα σου. Η σιωπή, όταν ακούνε την φωνή του κάθε αντιδρώντα, και η διαπόμπευση του στην πρώτη ευκαιρία, είναι εδώ.

Μπορεί να σου μοιάζει μακριά. Δεν είναι. Να νομίζεις πως δεν σε αφορά. Δεν είναι έτσι.

Πότε στα χρονικά δεν άκουσα ξανά τόση ησυχία από τα μέσα στις κραυγές διαμαρτυρίας όσων ανησυχούν. Ποτέ! Με εξαίρεση ίσως το The Mall, (για φαντάσου) τίποτα άλλο δεν θάφτηκε τόσο έντεχνα – και, στην περίπτωση του δεύτερου, σου θυμίζω, δεν θα χυθεί ούτε μία σταγόνα δηλητηριώδους αρσενικού.

Έγιναν πορείες, με χιλιάδες κόσμο πορείες, σπασμένα χέρια, διαμαρτυρίες, επιτόπιες έρευνες με απειλές, έγγραφες διαμαρτυρίες, υπήρξαν αποφάσεις, υπάρχει η ιστορία, υπάρχουν άλλα παραδείγματα – άκουσες κάτι στο δελτίο των οκτώ γι’ αυτά; όχι.

Όχι.

Δεν θέλουν να ξέρεις τίποτα απολύτως.

Και αν τυχόν ακούσεις κάτι, θα σου μιλήσουν για «ενοχλημένους από την πιθανότητα επένδυσης στην Ελλάδα», και όχι για βαθύτατα ανήσυχους για την περιβαλλοντική καταστροφή που καταγγέλουν. Και ακόμα και για την επένδυση… ε, δεν θα στα πουν ακριβώς όπως είναι τα πράγματα.

Το πιο τρανταχτό σκάνδαλο της δεκαετίας (και βάλε) δεν έγινε όταν πουλήθηκε έναντι πινακίου φακής το μέλλον (οικολογικό, υγείας, ανθρώπινο) μέλλον μίας ολόκληρης περιοχής. Γίνεται αυτήν την στιγμή που μιλάμε.

Αυτή η στιγμή που μιλάμε, δεν είναι αρκετά μακριά για να αδιαφορήσεις.

~

Links που τα δελτία των οκτώ δεν έχουν παρουσιάσει:

– Πολίτες που πηγαίνουν στις σκουριές διαμαρτυρόμενοι (αυτοί με σκούφο, που απαιτούν στο τέλος την κάμερα για να την σβήσουν, ΔΕΝ είναι αστυνομία, είναι σεκιουριτάδες!)
– Έγγραφη, επώνυμη καταγγελία ότι η εταιρία χρησιμοποιεί ψευδώς στοιχεία για την ασφάλεια της περιοχής
– Η τελευταία -ειρηνική- πορεία χιλιάδων κατοίκων που αντιδρούν, και αποσιωπήθηκε πλήρως από τα μέσα
– Άρθρο του Αυγερόπουλου για τις Σκουριές, την αστεία (εως εξωφρενική) επένδυση, και την αντίστοιχη δράση στην Ρουμανία.
– Βίντεο-Ντοκυμαντέρ από τον Αυγερόπουλο (προβλήθηκε από την ΝΕΤ)
– Βίντεο-Ντοκυμαντέρ από την γαλλική τηλεόραση. Καμία αναφορά στην Ελλαδα.
– Χαλκιδική: Το ελληνικό Ελντοράντο από το περιοδικό Unfollow
– Τα (τοξικά) Τσερνόμπιλ της εξόρυξης χρυσού!

Και για το κερασάκι στην τούρτα τέλος, συνελήφθη (και αφέθηκε ελεύθερος) 54χρονος γιατί τον κατανόμασαν ονομαστικά ως …»ηθικό αυτουργό» οι φύλακες στην τελευταία (απαράδεκτη και για τον… επενδυτοφάγο Σύριζα ) επίθεση στις σκουριές. Γιατί; Γιατί συμμετέχει σε πορείες, αφισοκολλήσεις, και πληροφορίες σαν και αυτές που σε παραπέμπω.

«Τρίτον, σοκάρεσαι όταν ανακαλύπτεις ότι μέλη αυτής της συμμορίας δεν είναι οι απόκληροι της κοινωνίας, αλλά παιδιά αστικών, ίσως και μεγαλοαστικών, οικογενειών που είχαν εκλεκτή μόρφωση (ιδιωτικά σχολεία, μουσικό λύκειο κλπ.)»

Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης, για το protagon.gr

Μα είναι δυνατόν παιδί μου; Είναι δυνατόν; Είχες τα σχολεία σου, την καλύτερη εκπαίδευση, ήσουν αστός, μεγαλοαστός για όνομα του θεού, ένας από μας, ένας εκλεκτός, πως ασπάστηκες την βία; Να ήσουν παιδί από το Πέραμα, το καταλαβαίνω, από τα Πατήσια, από τα Λιόσια ξέρω γω, ναι, είναι κατανοητό, αυτή είναι η ροπή τους, στην βία, στην αντίδραση, πεινάνε, ξεσπάνε, είναι μέσα στις μεταβλητές. Αναμενόμενο, σχεδόν ανεκτό, αλλά σίγουρα αναμενόμενο. Φταίει ο μπαμπάς του, η μαμά του, ο δάσκαλός του, η ανομία, το πεζοδρόμιο, η κάστα του – αλλά εσύ; Εσύ ανατράφηκες ως αρχηγός, ως καλύτερος, σε ετοίμασαν γι’ αυτό, δες τον Σαμαρά και τον Παπανδρέου, δες τι έγιναν αυτοί, που έφτασαν, δες εμάς, δες τους βουλευτές μας, τους γιατρούς και δικηγόρους, αυτούς που έμαθαν την αξία τους, που ανατράφηκαν ως ηγέτες.

Για τ’ όνομα του θεού, αφού δεν είσαι απόκληρος, πως φέρθηκες έτσι;

Σοκάρομαι, ειλικρινά σοκάρομαι. Οι απόκληροι είναι ζώα, ικανοί για το χειρότερο, αδύνατο να σκεφτούν πέρα από το απλό, την βία για να λύσουν τα προβλήματά τους, εσύ διδάχθηκες τους αρχαίους, εσύ κατάλαβες την τάξη, την έζησες την τάξη. Εσύ ΕΙΣΑΙ η τάξη.

Τι προσπαθείς να πετύχεις;

Ειλικρινά, αδυνατώ να το πιστέψω.

Σοκάρομαι.

Ανατροπή 12/10/2012. Δέκα το βράδυ. Ανοίγω την τηλεόραση, στο 66:25″

update: Είχα βάλει το video εδώ, αλλά έσκαγε η σελίδα μου. Δες το από το site τους.

Πρετεντέρης: Πάμε λοιπόν στον κύριο Χρυσόγονο, που ακούω.. που τον έχουμε, συγνώμη που σας διέκοψα προηγουμένως, περιμένω να μου πείτε ποιος θα κρίνει την αντισυνταγματικότητα αυτών των μέτρων, γιατί, ξέρετε, προφανώς όλοι οι καθηγητές μπορείτε να, ε, αρθρογραφείτε με την μιά όψη, ή την άλλη, αλλά πρέπει κάποιος τελικά να πει, είναι συνταγματικό αυτό, ή δεν είναι – ποιος θα το πει αυτό;

Χρυσόγονος: Για τα θέματα συντάξεων, το αρμόδιο είναι το ελεγκτικό συνέδριο – το οποίο, ήδη, έχει γνωμοδοτήσει…

Πρετεντέρης: Ναι, α, γνωμοδότ… μάλιστα.

Χρυσόγονος: …σύμφωνα με το άρθρο 79 του Συντάγματος, ήταν υποχρεωτική η γνωμοδότηση αυτή, δεν ελήφθη, βέβαια, καθόλου υπόψη…

Πρετεντέρης: Μάλιστα.

Χρυσόγονος: …από την κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Εεεε, για θέματα Ιδιωτικού Δικαίου, (ο)που υπάρχουν και αυτά, θα είναι αρμόδιος ο Άρειος Πάγος, και για θέματα Δημοσίου Δικαίου θα είναι αρμόδιο το Συμβούλιο της Επικρατείας, το οποίο στην απόφασή του 668 του 2012 στην οποία δέχθηκε την συνταγματικότητα, των μέτρων που είχαν ληφθεί στο Πρώτο Μνημόνιο, είχε θέσει, με σαφή τρόπο κόκκινες γραμμές, για το μέλλον, οι οποίες, παραβιάζονται τώρα, επίσης κατά τρόπο προφανή.

Πρετεντέρης: Συνεπώς πιστεύετε ότι, το Συμβούλιο της Επικρατείας και το Ελεγκτικό Συνέδριο, ενδέχεται να κρίνουν ορισμένα από τα μέτρα αυτά, αντισυνταγματικά;

Χρυσόγονος: Εάν το Συμβούλιο της Επικρατείας και το Ελεγκτικό Συνέδριο διατηρήσουν σταθερή την γραμμή την οποία έχουν χαράξει, με την γνωμοδότηση το ένα, και με την απόφαση το άλλο, ασφαλώς, θα κρίνουν πολύ μεγάλο μέρος των μέτρων ως αντισυνταγματικά, και αντίθετα στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου…

Πρετεντέρης: Πρέπει να προσφύγουν οι πολίτες για να αποφασιστεί αυτό;

Χρυσόγονος: Ναι, πρέπει να προσφύγει ο κάθε ενδιαφερόμενος, δεν υπάρχει επεκτατικό αποτέλεσμα στα ένδικα

Πρετεντέρης: Μάλιστα.

Χρυσόγονος: ..μέσα που θα ασκηθούν, όποιος δεν αμφισβητήσει την νομιμότητα και την συνταγματικότητα δεν μπορεί να (βγει) από…

Πρετεντέρης: Κύριε Δένδια μπορεί να μπλέξει όλη η ιστορία, σε δικαστήρια και σε… γιατί βλέπω όντως, αυτό που επισημαίνει ο κύριος Χρυσόγονος είναι αλήθεια, ότι και το Ελεγκτικό Συνέδριο, και ο Άρειος Πάγος, και ο…. ο Επιστημονικός Σύμβουλος…

Δένδιας: Μιλάμε κατ’ αρχήν για γνωμοδότηση του Ελεγκτικού Συνεδρίου…

Πρετεντέρης: Όλα είναι γνωμοδοτήσεις αυτά, έχετε δίκιο..

Δένδιας: …και νομίζω, εε…

Πρετεντέρης: Αλλα, ανοίγει μία ιστορία εεε… δικαστηρίων..

Δένδιας: Μα, [χαμογελώντας] ξέρετε, στην Ελλαδα είμαστε, όλα ανοίγουν μία ιστορία δικαστηρίων! Αλλά, θα μου επιτρέψετε να σας πω, ότι δεν πρόκειται να οδηγηθούμε σε μία συνταγματοποίηση της πολιτικής ζωής και της ανάγκης επιβίωσης της χώρας. Εάν κάποιος θίγεται, μπορεί να προσφύγει στην Ελληνική δικαιοσύνη, έχει κάθε δικαίωμα, εν ευθέτω χρόνο, και, επιτρέψτε μου να σας προβλέψω ότι, ως συνήθως, αυτός ο χρόνος θα είναι μακρότατος, για πέντε, για έξι, για επτά, για οκτώ χρόνια μιλάμε…

Χρυσόγονος: Επιχαίρετε γι’ αυτό κύριε Υπουργέ;

Δένδιας: …είναι να κριθεί, εάν και κατά πόσον, κύριε, θα μου επιτρέψετε κύριε καθηγητά να μην σας διακόπτω, δίνετε και κακό παράδειγμα στους φοιτητές σας έτσι, λοιπόν, απο εκεί και πέρα λοιπόν,

Πάγκαλος: Αν ήταν το μόνο…

Δένδιας: …σε ευθέτω χρόνο, σε αυτό το χρόνο νομίζω, θα μπορεί να αποφανθεί η Ελληνική δικαιοσύνη, για το εάν, και κατά πόσον, υπάρχει ή δεν υπάρχει…

Πρετεντέρης: Άρα, δεν, δεν βλέπετε να υπάρχει μία επιπλοκή…

Δένδιας: ..δεν νομίζω όμως ότι θα υπάρχει…

Πρετεντέρης: Κύριε Παπαδημούλη…

Δένδιας: …κάτι άμεσο.

Συμμετέχουν:
– Γιάννης Πρετεντέρης, Δημοσιογράφος και αρθρογράφος
– Κώστας Χρυσόγονος, Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου ΑΠΘ
– Νίκος Δένδιας, Υπουργός Δημοσίας Τάξεως και βουλευτής Κέρκυρας
– Θεόδωρος Πάγκαλος, Πρώην βουλευτής Α’ Περιφέρειας Αθηνών

Αν σχολιάσω, αν βάλω τίτλο, θα πάω φυλακή. Και δεν μπορώ να πάω φυλακή, γιατί έχω δύο παιδιά, και μία γυναίκα, και μια όποια ελευθερία, και μόνο αυτό σκέφτομαι, μόνο αυτό με κρατάει από το να σχολιάσω -τίποτα άλλο. Όλες οι άμυνές μου έχουν πέσει, μόνο αυτό με κρατάει: Δύο παιδιά, και μία γυναίκα, και ένα σπίτι, που γυρίζω κάθε βράδυ, μια οικογένεια, και μία αξιοπρέπεια, να μην γίνω σαν τα μούτρα τους.

Μόνο μία παρατήρηση που έκανα εχθές:

Δεν ξερω τι μας αξιζει, να πεινασουμε, να χασουμε την δουλεια μας, μπορει, το ειρωνικο υφος Δενδια ΔΕΝ μας αξιζει. ΔΕΝ μας αξιζει. ΟΧΙ.

— Γιάννης @arkoudos (@arkoudos) November 12, 2012

Όχι, αυτό δεν μας αξίζει.