«ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ»

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας…»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ’ αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου – μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ

ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι «για την Αμαλία»).

ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

Δεν είναι ο πρώτος άνθρωπος που πεθαίνει απο την αδιαφορία ενός παράλογα οικονομοκρατικού συστήματος.

Αλλά είχε την μεγαλύτερη φωνή.

Η Αμαλία μας δεν γράφει πια εδώ.

Όσοι την κοίταξαν σαν πορτοφόλι και όχι σαν άνθρωπο, όσοι την κοίταξαν σαν ψήφο, και όχι σαν ασθενή, δεν έχουν να πάρουν τίποτα απο αυτήν.

Αντιγράφω το κείμενό της, τιμής ένεκεν. Θα παραμείνει μέχρι την Πέμπτη, για να το εμπεδώσουμε όλοι μας. Θα σας θύμιζα δύο πράγματα:

Ένα, υπάρχουν και καλοί γιατροί (αλλά ανέχονται τους κακούς γιατρούς, και αυτό θα έπρεπε κάποια στιγμή να είναι κατακριτέο), δύο, κάποιος, κάποιοι διορίζουν αυτούς τους αλήτες σε υψηλές διευθυντικές θέσεις, κάποιοι τους περνάνε απο τα πανεπιστήμια, και αξίζουν την ίδια -αν όχι χειρότερη- αντιμετώπιση.

Απο το blog της Αμαλίας – διαβάστε το σαν να είναι ακόμα ζωντανή:

Έχω πονέσει αφόρητα, έχω νιώσει τον πανικό νιώθοντας τον ανυπέρβλητο πόνο να έρχεται, έχω σκεφτεί αμέτρητες φορές ν’αυτοκτονήσω λόγω του πόνου, έχω περάσει άπειρες ώρες στο κρεββάτι ουρλιάζοντας απ’τον πόνο, έχω χρειαστεί για μεγάλα διαστήματα τη βοήθεια των άλλων, έχω καταστραφεί οικονομικά, έχω καταστρέψει οικονομικά την οικογενειά μου, έχω υπάρξει βάρος για την οικογένειά μου, έχω υπάρξει βάρος για τους φίλους μου, έχω υποστεί το όποιο ρίσκο δεκάδων χειρουργικών επεμβάσεων, έχω κάνει τραύματα κατακλίσεως, έχω χάσει απολαύσεις αμέτρητες, έχω στερηθεί διασκεδάσεις , έχω διακόψει τις σπουδές μου πάνω από τρεις φορές, έχω χάσει εκδρομές, έχω στερηθει ταξίδια, έχω στερηθεί την ξενοιασιά στις κινήσεις λόγω του πόνου ή του φόβου του πόνου, δεν έπαιξα επαγγελματικά βόλλευ, δε φόρεσα ποτέ μίνι φούστα λόγω της ατροφίας-λόγω του πόνου, αντιμετώπισα την αμφισβήτηση του πόνου μου από τους γιατρούς, αντιμετώπισα την αμφισβήτηση του πόνου μου από τους γονείς μου ήδη πριν από την εφηβεία μου μεχρι τα 25 μου, το παιδικό μου παιχνίδι έχει διακοπει έξι φορές από άμεση εισαγωγή στο νοσοκομείο με μεταφορά από ασθενοφόρο, έχω νιώσει ντροπή για την εικόνα του σώματός μου, έχω αντιμετωπίσει παραλογη γραφειοκρατεία, έχω υπάρξει θύμα οικονομικής εκμετάλλευσης από γιατρούς, έχω υπάρξει υποψήφιο θύμα σεξουαλικής εκμετάλλευσης από γιατρό, έχω νοσηλευθεί σε βρώμικα νοσοκομεία με αδιάφορους γιατρούς και νοσοκόμες, έχω νοσηλευθεί σε καθαρά νοσοκομεία οπου ήμουν πελάτισσα και το βλέμμα ήταν πάντα στην τσέπη που μπορούσε και όχι στο πόδι που πονούσε,έχω δει την τύχη της υγείας μου να εξαρτάται από αδιάφορα πρόσωπα και αμόρφωτους «επιστήμονες», έχω περιμένει άπειρες ώρες σε ουρές νοσοκομείων ή ΙΚΑ για μια σφραγίδα, έχω υπάρξει άθυρμα του κάθε αμόρφωτου δημοσιοϋπαλληλίσκου, τις ώρες του πόνου έχω νιώσει τους γιατρούς όχι δίπλα μου αλλά απέναντί μου, έχω καλλιεργήσει ήδη από την παιδική μου ηλικία κυνισμό και έλλειψη εμπιστοσύνης στο κράτος και τον κάθε «αρμόδιο», έχω ζητήσει βοήθεια από ανθρώπους που ούτε θα καταδεχόμουν να κοιτάξω επειδή με λύγισε ο πόνος, δε μπόρεσα ποτέ να θέσω την εργασία μου σε μακροπρόθεσμες βάσεις λόγω της ασταθούς υγείας μου, συχνά οι σεξουαλικές μου επαφές υπήρξαν επώδυνες, έχω κάνει άπειρα ξενύχτια λόγω του πόνου,υπήρξα θύμα κατηγοριών από την οικογένειά μου επειδή δεν ακολουθούσα τις (άσχετες) οδηγίες των γιατρών, έχω αντιμετωπίσει σηψαιμία, έχω «δει» και άλλες φορές το θάνατο δίπλα μου, έχω δει τον πόνο των αγαπημένων μου όταν με βλέπουν να λιώνω, έχω δει το πρόβλημά μου να γίνεται πηγή ευτυχίας για άλλους (γιατρούς, ιδιοκτήτες κλινικών,φυσιοθεραπευτές, ορθοπεδοτεχνικούς που μού έφτιαξαν το τεχνητό μέλος,κλπ) , έχω χάσει την πλήρη αυτονομία μου, δεν εργάζομαι κανονικά εδώ και τρία χρόνια, έχω προσπαθήσει πολύ σκληρά για να δεχτώ τη νέα εικόνα του σώματός μου, έχω αναγκαστεί να μάθω τουλάχιστον τα στοιχειώδη ιατρικά ζητήματα για να αναπληρώσω την άγνοια των γιατρών και ιδίως των ανεπιβλεπτων ειδικευομένων, έχω χάσει αρκετές φορές τα μαλλιά μου αναγκαζομενη έτσι να ανέχομαι τα ηλίθια βλέμματα πολλών περαστικών (επειδή αποφάσισα να μη χαροποιήσω με τον καρκίνο μου ΚΑΙ αυτούς που πουλούν περρούκες), και η πιο απλή μου κίνηση απαιτεί μεγάλη προσπάθεια, ενίοτε και ανοχή πόνου, έχω περάσει εφιαλτικές ώρες ως δέσμιο κομμάτι κρέας χωρίς καν φωνή σε εντατικές, συχνά θέλω συνοδό ακόμη και για να κατεβω τις σκάλες του σποτιού μου, κάποιες φορές έχω παραλύσει πλήρως λόγω του πόνου, κάποιες άλλες φορές έχω χάσει εντελώς τη φωνή μου λόγω των κοντινών όγκων και νιώθω και το βάσανο της στέρησης της επικοινωνίαςείμαι αναγκασμένη να φροντίζω και για την ψυχολογία των γύρω μου ώστε να μπορέσουν να χειριστούν την παρούσα κατάστασή μου ή και τον επικείμενο θάνατό μου, τις περισσότερες φορές δε μπορώ να γελάσω γιατι με πιάνει ελεεινός βήχας που εξελίσσεται σε εμέτους, δε μπορώ να θυμώσω πολύ γιατί έτσι κλείνει η φωνή μου για τουλάχιστον μια ημέρα, έχουν κορεστεί οι αισθήσεις μου όλες από τις συνεχεις επισκέψεις σε νοσοκομεία,από τις ατέλειωτες εξετάσεις, από τα αμέτρητα φάρμακα κι έχω αρχίσει να έχω πλέον ψυχοσωματικά συμπτώματα, αποφεύγω τη συναναστροφή με παιδιά όπως πχ τα λατρεμένα μου ανήψια ώστε να μη τους λείψω πολύ αν πεθάνω σύντομα, αδιαφορώ για τους πόνους και τις ταλαιπωρίες των άλλων επειδή έχω κουραστεί τόσο που μόλις και μετά βίας αντέχω τις δικές μου, πρέπει να συναναστρέφομαι μόνο τους μη έχοντες μεταδοτικά νοσήματα λόγω του αδύναμου πλέον ανοσοποιητικού μου, η μόνη προγραμματισμένη εξέλιξη στη ζωή μου είναι η ανά 21 ημέρες ταλαιπωρία της χημειοθεραπείας, ακόμη κι όταν η φυσική μου κατάσταση είναι σχετικά καλή το να βγω κάποια βόλτα είναι ρίσκο λόγω του φόβου των εμέτων και τον αιμοπτύσεων, έχω νιώσει το «μαρτύριο» του να είμαι πλέον συνοδηγός στο δικό μου αυτοκίνητο, παρατάω τα φλερτ μου «στη μέση» επειδή δε μπορώ να υποσχεθώ τίποτα, δε μπορώ να πάρω αγκαλιά ένα μωρό, έχω στερηθει για μεγάλα χρονικά διαστήματα και πλέον δια παντός τη μεγάλη μου αγάπη,το χορό , έχω ακούσει τρεις φορές (λόγω ακτινοβολιών) το εφιαλτικό «κρακ» που κάνει ένα οστό όταν σπάζει, αναγκάζομαι συχνά να παρηγορώ τους γύρω μου κάθε που παίρνω στα χέρια μου μια βιοψία ή κακά αποτελέσματα άλλων εξετάσεων πράγμα που έχω βαρεθει, έχω δει αμέτρητες απλές απολαύσεις να με προσπερνούν, δε μπορώ να ουρλιάξω….

Και όλα αυτά, εξαιτίας σας «γιατροί» της…

Εδώ, μία φωνή που θα έπρεπε να αλλάξει πολλά για τους ζωντανούς που παλεύουν ακόμα…

Σχόλια εκεί, όχι εδώ.

Κάντε λίγο μια παύση απο τα σοβαρά.

Λίγο.

Just a bit.

Κυκλοφορεί ιος.

Αμα σε πιάσει, δεν σε αφήνει.

Ψέμματα – δεν είναι ιος, εξάρτηση είναι.

Η Cyberella το έχει κολλήσει. Ο Simic το ίδιο. Η Ζωή, φυσικά. Η κουμπάρα (τους, όχι μας) την πάτησε. Ούτε και ο Gel έχει γλυτώσει. Κανείς.

~

Εγώ αποφεύγω να το δώ. Αποφεύγω να ακούσω για αυτό.

Μέχρι να βγει το PES για το….

Περισσότερα στο (καινούργιο, φρέσκο, πάρε-πάρε) blog της Cyberella’s.

Αμα θέλετε εξηγήσεις, εδώ και εδώ.

(μου θυμίζει το καβουροπάτι του Μπομπ Σφουγγαράκη)

Δυστυχώς λόγω γάμου δεν προλαβαίνω να πάω, αλλά δεν πειράζει, θα γνωρίσετε άλλους ενδιαφέροντες ανθρώπους, και θα τους πάρετε και αυτόγραφα… 🙂

Αντέστε (και να περάσετε καλά, και να μην πιείτε αν οδηγείτε)!

Φίλοι που με ξέρουν και προσωπικά, με ρωτάγανε τι κόλλημα έπαθα με τις διαφημίσεις.

Μου την λέγανε που αντί να γράφω πλούσια κείμενα (σαν το χθεσινό του ΙΚΕΑ) κάθομαι και γλυτώνω με ένα γραφικό.

Ο σκοπός είναι να ξεφτιλήσω τις διαφημίσεις. Να τις ξεμπροστιάσω. Να θυμήσω σε αυτούς που τις κοιτάνε να λένε «τι λες ρε παπάρα, σε ποιόν νομίζεις ότι τα πουλάς αυτά».

Σε ποιον νομίζεις οτι τα πουλάς αυτά.

Υπάρχουν έξυπνες, χαζές, πονηρές, χρήσιμες, αστείες διαφημίσεις.

Υπάρχουν διαφημίσεις που πουλάνε το προϊόν, άλλες που πουλάνε την ιδέα.

Υπάρχουν όμως και ψεύτικες διαφημίσεις.

Ω! Τι σοκ!

Μας λένε ψέμματα;

Ω, ναι, φιλαράκια. Μας λένε ψέμματα.

Οι τύποι πριν από 50-100 χρόνια που βγαίνανε και πουλάγανε αρωματισμένο νεράκι (στην καλύτερη περίπτωση) για «πάσαν νόσον και πάσαν ….ασθένεια» (μας διαβάζουν και μικρά παιδιά, δεν κάνει), μετεξελιχθήκανε και γινήκανε μεγάλες εταιρείες.

Αξιοσέβαστες και σοβαρές.

Που ζουν απο τερατώδη ψέμματα.

Χυμός φραγκοστάφυλλου Ribena (wiki, επίσημο). Τέσσερις φορές περισσότερη βιταμίνη απο το πορτοκάλι, θυμάστε;

Αυτοί το είπανε, όχι εγώ. Διαβάζοντας όμως το blog «στο άπειρο, και ακόμα παραπέρα» (να διαβάζετε και κανένα άλλο blog, να μην είσαστε κολλημένοι στο δικό μου) έρχεται η είδηση απο την Eλευθεροτυπία (τελευταία παράγραφος).

Δυο πιτσιρίκια (με κριτικό πνεύμα – κάνε θεε μου να μην χαθεί το κριτικό πνεύμα) στην Νέα Ζηλανδία διαλύουν τον μύθο βασισμένο στην διαφήμιση του προϊόντος, και μαζί τον κολλοσό που τον πουλάει, την GlaxoSmithKline.

Καθόλου βιταμίνη δεν έχει.

Το φαντάζεστε; Και όπως λέει η Στέλα στο ποστ της που μου άνοιξε τα μάτια, «Τι άλλο τρώμε και πίνουμε, νομίζοντας πως είναι καλό ή πιστεύοντας τις διαφημίσεις;»

Τι, αδέλφια;

Και επειδή είμαι της τιμωρίας, και της καταναλωτικής δυναμικής, ας δούμε τι άλλο βγάζει η Glaxo…. Σε πόσα απο αυτά πιστεύετε οτι έχει χρήσιμα προϊόντα; και, το ποιο σημαντικό, πόσα απο τα προτερήματα αυτά τα μάθατε …απο τις διαφημίσεις της Glaxo;

Κριτική σκέψη αδέλφια, κριτική σκέψη….

Ο «ΠΑΡΑΜΥΘΑΣ», υπήρξε η πιο δημοφιλής παιδική εκπομπή της ελληνικής τηλεόρασης από το 1978 έως το 1987. Από τους τηλεθεατές που την παρακολουθούσαν τότε, οι μεγαλύτεροι σήμερα είναι γύρω στα σαράντα πέντε και οι μικρότεροι γύρω στα είκοσι επτά. Όλοι τους πια έχουν «βγει» ως ενήλικες στην κοινωνία και αρκετοί από αυτούς είναι και ίδιοι γονείς. Οι εκδηλώσεις προς το πρόσωπο που έπαιζε τον Παραμυθά στο δρόμο είναι συγκινητικές κι αυτός είναι ο σημαντικότερος λόγος δημιουργίας αυτού του blog.

Οι ιστορίες ήταν του Αλ. Κυριτσόπουλου, του Νίκου Πιλάβιου κ.α. Η μουσική ήταν του Σταμάτη Σπανουδάκη, τα σχέδια του Αλέκου Κυριτσόπουλου και η σκηνοθεσία / παρουσίαση του Νίκου Πιλάβιου.

Ναι, Ξαναγύρισε.

Θυμηθείτε:

Ο «Παραμυθάς» ήταν η πιο δημοφιλής παιδική εκπομπή της τηλεόρασης από το 1978 έως το 1983. Ήρωάς της ήταν ένας παππούς ο οποίος ήξερε να λέει όμορφες ιστορίες που δεν ήταν άλλες από τις περιπέτειες που ζούσε ο ίδιος, κάθε φορά που φορούσε ένα μαγικό γιλέκο. Μ’ αυτό μπορούσε να μιλάει με τα ζώα, τα φυτά και τα πράγματα, να γίνεται μεγάλος σαν βουνό ή μικρός σαν καρφίτσα και να… πετάει!

Όμως η εκπομπή αυτή κάποτε σταματάει και ο ήρωας του μυθιστορήματός μας, ο ηθοποιός, δηλαδή, που έπαιζε στην τηλεόραση τον Παραμυθά, αποφασίζει για ένα διάστημα να μην κάνει τίποτα για να ξεκουραστεί κι αρχίζει να κάνει βόλτες σε διάφορα μέρη που έχει επιθυμήσει.

Στην πρώτη του, όμως, βόλτα θα συναντήσει μια μάγισσα! Και το πιο καταπληκτικό είναι ότι θα του χαρίσει ένα γιλέκο που όταν το φοράει μπορεί να πετάει! Απίστευτο κι όμως αληθινό! Και τι θα συμβεί τώρα στον ήρωά μας, που μπορεί να κάνει στ’ αλήθεια ό,τι έκανε και στην τηλεόραση, δηλαδή να πετάει; Είναι απλό: θα ζήσει και πάλι μια περιπέτεια που μοιάζει με παραμύθι!

Απο εδώ: μικρή Μίλητος

Respekt – και must για όλους. Ξαφνιάστηκα με την επιστροφή και με τις θύμησες…

Υ.Γ. Έχει και γιό, bloggerα! 🙂

Σχόλια, όπως πάντα, εκεί, όχι εδώ.

Ο George είναι πλέον απο τους αναπόσπαστους κρίκους του blog στην Ελλάδα. Έχει γνώμη, φρέσκια φωνή, και ίδιο μαλλί με μένα, οπότε είναι αξιόλογος συναγωνισμός για ένα …καλύτερο blogging :).

Επίσης, κάνει blog για τους σωστούς λόγους (για πάρτη του) και γράφει και ωραία post.

Αλλού γελάς, αλλού σοβαρεύεις, και το πιο ενδιαφέρον, αλλού διαφωνείς.

Ο φίλος μας ο George έχει άποψη.

Γιατί τα γράφω όλα τούτα; Γιατί καθώς έχει άποψη, έχω και (καμιά φορά, όχι πάντα) καλούς λόγους να δοαφωνήσω μαζί του.

Τελευταία φορά, το σημερινό άρθρο του Be yourself.

Διαβάστε τι λέει (*), και επιστρέψτε (αν δεν κολλήσετε εκεί στα άλλα άρθρα του) να δείτε τι λέω και εγώ:

Να είσαι ο εαυτός σου.

Εχω φίλους άσχημους, όμορφους, που μιλάνε πολύ ή λίγο, που ειρωνεύονται, που τραυλίζουν, που είναι πολύ ψηλοί ή πολύ κοντοί, σε καροτσάκια, έξυπνους και ανόητους, ιδιοφυϊες, χαμένους, ότι θες.

Ότι και να με ρωτήσουν, θα τους πω:

Να είσαι ο εαυτός σου.

Να είσαι αυτό που γουστάρεις εσύ να είσαι. Να είσαι αληθινός. Να είσαι ότι καλύτερο μπορείς.

Θες να είσαι κακός με τους ανθρώπους; άδικος; να φωνάζεις; να τραυλίζεις; να είσαι εγωϊστης; να σκέφτεσαι μόνο τους άλλους;

Οτι γουστάρεις.

Μπορεί τελικά να μην είσαι φίλος μου, ή να πας φυλακή, ή να μην παντρευτείς ποτέ.

Μπορεί να μην γαμήσεις καν ποτέ.

Αλλά -τουλάχιστον- θα έχεις κάτι δικό σου: θα είσαι ο εαυτός σου.

Στο ράφι; Στο ράφι. Αν δεν σου αρέσει αυτό που είσαι, άλλαξε. Όχι για να γίνεις σαν κάποιον άλλο, αλλά για να γίνεις καλύτερος εσύ.

Να είσαι ο εαυτός σου.

Αν όχι για οτιδήποτε άλλο, τουλάχιστον για τέσσερις καλούς λόγους:

Γιατί φίλε, δεν υπάρχει καλύτερος απο εσένα. Δεν χρειάζεται να γίνεις κάποιος άλλος. Ο άλλος που βλέπεις (και που έχει περισσότερα λεφτά απο εσένα) πρέπει να πατήσει σε πτώματα, ή να σκοτώσει τον ίδιο του τον χρόνο – και αυτό δεν είσαι διατεθημένος να το κάνεις, αλλιώς θα το είχες κανει ήδη. Ο άλλος που βλέπεις να γαμάει όλες τις γυναίκες που θα ήθελες εσύ – δεν θα τον κοιτάξει καμιά στα μάτια όπως θα κοιτάξει μία φορά εσένα η γυναίκα σου, με εμπιστοσύνη και αφοσίωση, αλλιώς, αν δεν επιζητούσες αυτό, θα τις είχες γαμήσει όλες και εσύ. Ο άλλος που βγαίνει στα κανάλια και ξεπουλιέται για λίγη αναγνωρισημότητα, ε, όλο και κάτι θα είχες να ξεπουλήσεις και εσύ.

Bottom line: Είσαι όσο καλύτερος μπορούσες να διαθέσεις. Και αν θέλεις και άλλα, ξέρεις καλά πως θα τα πάρεις.

Δεύτερον, δεν μπορείς να γίνεις κάποιος άλλος, καλύτερος. Εκτός του ότι δεν υπάρχει, δεν μπορείς εσύ. Δεν μπορείς να κοροϊδέψεις έναν άνθρωπο λέγοντας του ψεύτικα «σ’αγαπώ» ή «εμπιστεύσου με». Δεν μπορείς να πουλήσεις μαγκιά. Δεν μπορείς να δείρεις, για να γίνεις σκληρός. Δεν μπορείς να πατήσεις για να αναριχηθείς. Δεν ξέρεις πως γίνεται. Ακόμα και αν το κάνεις, όπως το κάνουν στις ταινίες, σου εγγυώμαι οτι θα καταφέρεις να πληρώσεις όλο το κόστος, χωρίς να κερδίσεις τίποτα άλλο απο πρόσκαιρο και άχρηστο κέρδος.

Τρίτον, δεν υπάρχει λόγος. Όλοι είμαστε χρήσιμοι, κάπου και σε κάποιον. Το μπακούρι, ο τραυλός, αυτός σε καροτσάκι, ο άλλος που δεν βάζει γλώσσα μέσα του – κάπου, σε κάποιον είναι χρήσιμος. Το θέμα δεν είναι σε πόσους πολλούς, αλλά σε ποιόν έναν. Σε ποιόν θα φανούμε χρήσιμοι εκείνη την μία φορά που θα ζητηθεί, και εμείς θα είμαστε πολύ απασχολημένοι προσποιούμενοι κάποιον άλλο.

Τέταρτον, και ποιος ρε μαλάκα θα τολμήσει να σου πει οτι δεν είσαι αρκετά καλός να είσαι ο εαυτός σου; Ποιος θα σου πει οτι είσαι ποιο κάτω (ή ποιο πάνω) απο κάποιον άλλον; Ποιος θα τολμήσει να σε πει λίγο και άχρηστο; Αν βρεθεί κάποιος, οποιοσδήποτε, να μου πει εμένα οτι δεν είμαι αρκετά καλός, θα τον κοιτάξω απο πάνω μέχρι κάτω, και θα τον στείλω να πα να γαμηθεί.

Να είσαι ο εαυτός σου.

Να αλλάξεις, αν το θες. Αν ζητήσεις βοήθεια, να σου πω σε τι, μαλλον θα σε απογοητεύσω. Κανείς εξωτερικός δεν ξέρει πραγματικά να σου πει. Κοιτάξου, άκου τον εαυτό σου, και αποφάσισε τι δεν σ’ αρέσει. Και άλλαξε. Αλλά α) για πάρτη σου, και β) για να γουστάρεις εσύ καλύτερα.

Όχι γιατι κάποιος ήρθε και σου είπε ‘δεν είσαι οκ όπως είσαι’.

Το μόνο πράγμα που δεν γουστάρω σε άνθρωπο, είναι να είναι ψεύτικος. Αν είναι κακός ή καλός, αν είναι βρώμικος ή καθαρός, εγωϊστής ή παγκόσμιος, αν πιστεύει στον Θεό ή είναι άθεος, μαγκιά του. Αν τον γουστάρω να του κάνω παρέα, θα του κάνω, αν δεν γουστάρω, θα βρει αλλού παρέες.

Αρα, η γνώμη μου είναι:

Να είσαι ο εαυτός σου.

Αν όλα όσα κάνουμε έχουν κόστος, τουλάχιστον να πληρώσουμε για τις μαλακίες που κάνουμε μόνοι μας…

(*) μην παρεξηγηθώ: καταλαβαίνω απολύτα τι λέει. Ούτε τούτο είναι προσωπικό ως απάντηση. Απλώς νομίζω οτι κάνει λάθος. Το πιο πιθανό επίσης είναι οτι αναφερόμαστε σε διαφορετικούς ανθρώπους: αυτός σε αυτούς που θέλουν να αλλάξουν, αλλά δεν τολμούν, και εγώ σε αυτούς που δεν θέλουν να αλλάξουν, αλλά όλοι τους λένε «πως είσαι έτσι ρε» 🙂 …έτσι και αλλιώς, σεβαστή η γνώμη του…

Το ζηλεύω, πραγματικά:

Η μπεκάτσα έγειρε το σώμα της.
Είχε φάει 15 σκάγια στο στήθος αλλά ήταν ακόμα ζωντανή.
Κοίταξε δίπλα της, το μπεκατσάκι, το μικρό της ξαδερφάκι, μόλις έτρωγε κι αυτό μια ντουφεκιά από τον άπληστο εγκληματία κυνηγό.
Έγειρε κι αυτό το σώμα και ανάσαινε βαριά. Ήταν ακόμα ζωντανό.
Η ματιά της μπεκάτσας έπεσε πιο πέρα. Το αδέρφι της κι αυτό χτυπημένο.
Πιο πέρα και το άλλο ξαδέρφι της….και το άλλο.
Σύνολο πέντε.
Ο κυνηγός την ξανασημάδεψε. Άκουσε το μπαμ σαν να ερχόταν από μακριά. Δεν κατάλαβε τίποτα πια. Δεν καταλάβαινε, ήταν νεκρή […]

…όλο, στον αραχτό.

Ζηλεύω που δεν το έγραψα εγω, αυτό σας λέω μόνο.

Σχόλια, προφανώς, εκεί. Και να θυμάστε να μπείτε στον κόπο να αφήσετε ένα σχόλιο, αν σας άρεσε το Post.

Τα πράγματα χόντρυναν – και δεν έχουν πλάκα πλέον…

Το πλαίσιο όπως το έχω αντιληφθεί μέχρι τώρα, λέει οτι κάποιος θίχτηκε απο τα γραφόμενα blogger.

Όπως όφειλε, σε μία πολιτισμένη κοινωνία, ακολούθησε την νόμιμη διαδικασία, και προέβει σε μηνύσεις.

Αντί να κάνει όμως μήνυση σε αυτόν (τον blogger που τον προσέβαλλε), έκανε μήνυση στον δικτυακό τόπο Blogme.gr, μία υπηρεσία αντίστοιχη του monitor, που κάνει συλλογή και παρουσίαση των rss feeds!

Τελική θέση δεν παίρνω, πριν δω την δικογραφία.

Αλλά αυτήν την στιγμή δεν έχει νόημα να δούμε το -προφανές, όπως όλα δείχνουν μέχρι στιγμής- σωστό ή λάθος, αλλά να συμπαρασταθούμε στην αγωνία του υπέθυνου διαχείρισης του blogme.gr – ενός ανθρώπου που δεν διαφέρει απο εσάς και εμένα, που ξαφνικά βρέθηκε με ….χειροπέδες!

Αν τα πράγματα έχουν όπως τα λέει, έχει την αμέριστη συμπαράστασή μου για ότιδηποτε χρειαστεί.

Περισσότερα στην bloggoσφαιρα (οπου γίνεται ο απίστευτος χαμός με την υπόθεση), και στον δικτυακό τόπο του μηνυθέντα

Γιατί έχουμε χειμώνα και καλοκαίρι; Τι σχέση έχει η κίνηση της γης;

Ξέρετε; Αν νομίζετε πως ναι, δώστε μία απάντηση στα comments – αν δεν φοβάστε να εκτεθείτε. Για τους άλλους, μερικά απο τα λάθη και τα σωστά της φυσικής, τα επισημαίνει η ΝΑΣΑ.

Εγώ δεν ήξερα, είπα το προφανές (οτι η γη πλησιάζει και απομακρύνεται απο τον ήλιο λόγω ελλειπτικής τροχιάς) και βρέθηκα λάθος… 🙂

Με διόρθωσε ο Αλέξανδρος και μαζί βρήκαμε το link.

Τσαντιζόσαστε καμιά φορά, οταν, αντί να γράψω δικό μου ποστ, σας στέλνω αλλού.

Αλλά πάτε – και βλέπετε οτι έχω πάντα δίκιο που σας βγάζω απο τον δρόμο μου, και γνωρίζετε και καινούργιους ανθρώπους.

Τούτη την φορά, δεν είναι για έναν blogger – είναι για έναν πιτσιρικά που οι γονείς του είναι blogger (τι του λαχε του καημένου :)).

Ένα μικρό τιζεράκι:

Είναι πολύ έξυπνος και ξέρει πολλά πράγματα. Την τελευταία φορά που ήταν με τη γιαγιά του, τη ρώτησε: “γιαγιά πως τον λέμε αυτό τον αριθμο που είναι μεγαλύτερος από το εκατομμύριο και είναι σαν πλαγιαστό 8;” Η γιαγιά του δεν είχε ιδέα και πήρε τη βοήθεια του τηλεφώνου (εμάς) για να της πούμε ότι είναι το άπειρο. Έχει απορίες όπως: “όταν κρεμόμαστε από κάπου, σηκώνουμε όλο μας το βάρος. Γιατί λοιπόν δεν μπορούμε να σηκώσουμε μια γλάστρα που έχει το μισό μας βάρος;”
Από την άλλη είναι πολύ αφηρημένος και βρίσκεται πολλές φορές στον κόσμο του. Μπορεί να του πεις 3 φορές να βάλει τα παπούτσια του και να μη σε ακούσει καθόλου.

Απολαύστε τον μικρό Γιώργο.

aka «μου επιτρέπετε να διαβάσω το blog σας;» – Ρίξτε μία ματιά στα σχόλια, η κουβέντα συνεχίζεται εκεί.

Ο αραχτός ξεκίνησε μία κουβέντα. Το πνεύμα ήταν οτι υπάρχουν εξαιρετικοί blogger αυτή την στιγμή, που δεν αξιοποιούνται, και αισχρά άχρηστοί γραφιάδες -υποθέτω οτι αναφέρεται στα έντυπα κλπ μέσα- που αν και δεν αξίζουν πολλά, είναι «αστέρες».

Σαφές, ο καθείς έχει τα γούστα του – το ίδιο και ο αραχτός, και ο καθένας απο εμάς.

Αλλά -καθώς έγινε μία μικρή παρεξήγηση, και στην αρχή κατάλαβα άλλα- μπήκα σε ένα τριπάκι:

Υπάρχουν καλοί και κακοί μπλόγκερ;

Υπάρχουν ικανοί και ανίκανοι αρθρογράφοι των μπογκ;

Η θέση μου είναι: όχι.

Είναι φυσικό να υπάρχουν συμπάθειες και αντιπάθειες, γούστα, επιλογές. Αλλά, αντικειμενικά, δεν υπάρχουν κακοί μπλογκερς.

Κανείς δεν είναι λιγότερο μπλόγκερ απο κανέναν – κανεις δεν είναι περισσότερο μπλογκερ απο τον διπλανό του.

Το μπλογκ είναι ορισμένο ως δικτυακό ημερολόγιο, και ακόμα και αυτό ακόμα είναι υπο συζήτηση.

Αν γράψω για ότι μου συνέβη σήμερα, είμαι καλός μπλόγκερ, ενώ αν γράψω σχολιάζοντας άλλους είμαι κακός;

Δεν νομίζω.

Το μπλόγκ είναι προσωπική στήλη. Δεν ακολουθεί σε κανόνες, δεν υπακούει σε μόδες, δεν ορίζεται απο επιτυχία.

Αν μου αρέσει, εμένα ως μπλογκερ να γράφω άπειρα κείμενα, καλά κάνω.

Αν μου αρέσει να γράφω τρεις λέξεις, (όπως ένας που βαριόταν 🙂 ), καλά κάνω.

Αν γράφω για τον εαυτό μου,

Αν γράφω για άλλους,

Αν σχολιάζω μόνο την επικαιρότητα,

Αν παρουσιάζω τα προσωπικά μου:

Καλά κάνω.

Σεξ; κινηματογράφος; πολιτικά; ναρκωτικά; βία; ποίηση; βλακεία; ουσία; μελέτη; ανοησία; Τίποτα δεν εξαιρείται απο το ικανό μπλογκάρισμα.

Καμία άλλη αρθρογραφία δεν εκφράζει καλύτερα το «σε όποιον αρέσει«. Δεν αγοράζουμε εφημερίδα, δεν έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα σε δέκα (όπως στην τηλεόραση). Είναι ποιο εύκολο να μην πας σε ένα μπλογκ, παρά να πας.

Ως εκ τούτου, δεν μου ταιριάζει η σύγκριση των μπλόγκερ. Καλοί, κακοί, αδιάφοροι, ενδιαφέροντες, σοβαροί, γελοίοι, ταιριαστοί, αταίριαστοι, ψεύτικοι, αληθινοί, έχει ο καθένας το κοινό του, είναι όλοι μπλογκερ – και τελειώνει εκεί.

Κανείς ανώτερος άλλου, κανείς κατώτερος του διπλανού του.

Αντικειμενικά δεν μπορούμε να πούμε αυτός ο μπλόγκερ είναι κακός ή καλός. Και αυτό γιατί δεν υπάρχει «κακό» blogging ή «καλό» blogging, γιατί στο μπλόγκ, ο μόνος κανόνας είναι: δεν υπάρχουν κανόνες.

Στο κάτω-κάτω, ο μπλόγκερ είναι σπίτι του, εμείς τον επισκεπτόμαστε.

Αυτά ως σκέψεις, μένω ανοιχτός σε σχόλια και προτάσεις…

Απο τότε που ο George (όλοι ξέρουμε ποιός είναι ο George έτσι; αν όχι – αμέσως να ενημερωθείτε) άνοιξε σουβλατζίδικο, ο ανταγωνισμός τα έχασε και κάνει σπασμωδικές κινήσεις:

http://www.viva.gr/pitapan/

Ο George είμαι σίγουρος (άκου ιδέα φιλαράκι) οτι θα σας βάλει τετραψήφιο αριθμό που θα στέλνετε SMS και θα τρώτε δύο γύρους, μία πατάτες, μία κόλα, και ένα γλυκάκι δώρο.

Και ένα ποτό στα πιο hot club της πόλης, για τους δέκα πρώτους – για τις γυναίκες δε, συνοδεία του πιο hot χορευτή της πόλης.

Αντε τώρα.

Εδω και περίπου έναν χρόνο, γράφει για πάρτη του.

Ευτυχώς, γράφει και για μας.

Ρίξτε μια ματιά στον Λεμόνι Δίχως Όνειρα.