…Όταν δείξαμε στους ψηφοφόρους ότι μαχαιρώνουν μετανάστες δεν σταμάτησαν, όταν τους δείξαμε ότι σφάζουν έλληνες, δεν σταμάτησαν, όταν τους δείξαμε ότι σηκώνουν ναζιστικά το χέρι δεν σταμάτησαν, όταν τους πολεμήσαμε στους δρόμους δεν σταμάτησαν, όταν σταματήσαμε να τους προβάλλουμε στα κανάλια δεν σταμάτησαν, όταν τους κλείσαμε φυλακή δεν σταμάτησαν, όταν τους ξεψαχνίσαμε, δεν σταμάτησαν, όταν τους φιμώσαμε δεν σταμάτησαν…

… μήπως αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε ότι ο μόνος τρόπος για να σταματήσεις την άνοδο του νεοναζισμού στην Ελλάδα πρέπει να εξαλείψεις τις αιτίες που τον δημιουργούν;

Μήπως, ΜΗΠΩΣ να αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε ότι αν δεν σταματήσεις πρώτα την φτώχεια, την την (απίστευτη, πια) έλλειψη δικαιοσύνης, την έλλειψη ισονομίας, την έλλειψη ελπιδας και προοπτικής, την έλλειψη ουσιαστικής παιδείας και ελευθερίας, αν δεν σταματήσεις πρώτα αυτά, ΠΡΩΤΑ αυτά, δεν θα σταματήσει ποτέ, και με κανέναν άλλο τρόπο το μίσος;

Όταν στον πολίτη αφαίρεσες κάθε ελπίδα, αφαίρεσες κάθε σταθερότητα, αφαίρεσες κάθε μέλλον, όταν τον έβαλες να μισεί ο ένας τον άλλον, όταν του στέρησες κάθε αίσθηση δικαίου, όταν τζόγαρες στον φόβο και την ανασφάλεια, όταν του πήρες το φαγητό από το τραπέζι και τα φάρμακα από το ντουλάπι – λέγοντάς του ότι πρωτίστως φταίει αυτός, όταν τον εκπαίδευσες στην λαμογιά και μετά δεν σου έφτασαν τα λεφτά να την συντηρίσεις, όταν του στέρησες την γνώση για τις βασικές αρχές δημοκρατίας, σεβασμού και αξιοπρέπειας, πως αλήθεια περιμέναμε να αντιδράσει;

Θρέψαμε τον λαό πολλά άσχημα πράγματα, και κάποιοι από αυτούς, πολύ θυμωμένοι, μας εκδικούνται πλέον ξεκάθαρα με τον χειρότερο, για μας και γι’αυτούς, τρόπο που έχουν.

Και όσο φρικάρουμε εμείς, όσο αντιδρούμε σπασμωδικά και βίαια, όσο παλεύουμε να χτυπήσουμε άγαρμπα το σύμπτωμα και όχι την ασθένεια που το προκαλεί, τόσο πιο πολύ σιγουρεύεται ότι πράγματι μας πονάει, και τόσο μας πληγώνει συνειδητά περισσότερο.

Γιατί δεν έχει άλλον τρόπο να δείξει πόσο θυμωμένος είναι.

Γιατί δεν έχουμε να αντιπαραβάλουμε ελπίδα, στο μίσος που γεννιέται.

Δεν περιμένω να αναγνωρίσει κανείς τις ευθύνες του από αλτρουϊσμό, και να αλλάξει την στάση του αντιλαμβανόμενος την σοβαρότητα της κατάστασης.

Τουλάχιστον ας το κάνει από ένστικτο επιβίωσης.

Ας δείξουμε ότι μπορούμε να έχουμε αληθινή δημοκρατία. Ας δείξουμε ότι μπορούμε να κρατήσουμε μία αξιοπρέπεια για όλους. Ας δείξουμε ότι δεν είμαστε εκδικητικοί, χωρίς όμως να πάψουμε να είμαστε δίκαιοι. Ας αλλάξουμε ατζέντα, όλοι, στοχεύοντας στην ελπιδα, όχι το αλληλοφάγωμα.

Ας εξηγήσουμε ότι καταλάβαμε. Ότι επιτέλους, καταλάβαμε.

Αυτό, θα τους σταματήσει μια και καλή.

Ο μόνος τρόπος να σταματήσουμε την απανθρωπιά των «άλλων», είναι να ξαναγίνουμε εμείς πιο ανθρώπινοι.

Γνώμη μου, και κρίνομαι γι’ αυτήν.

Είναι το μούσι σου. Αυτό το αλάνθαστο, τριμμένο μούσι σου. Δεν καταλαβαίνεις; Είσαι τόσο σιχαμένος άνθρωπος που δεν καταλαβαίνεις; Δεν αντέχω να σε βλέπω μ’ αυτές τις τρίχες στο πρόσωπο, το χρυσό σου φόρεμα, τα μακρυά σου μαλλιά, τα νύχια σου, την έκφρασή σου, σαν γυναικούλα σε κάθε δωδεκάρι, σαν γυναικούλα – δείξε μας τα πόδια σου μωρή, αρχίδια δεν έχεις εκεί κάτω; Σίχαμα. Ξυρίσου μωρή πούστρα. Να είσαι κάτι που καταλαβαίνω τουλάχιστον. Δεν σε αντέχω, ολόκληρη, όπως είσαι, δεν σε αντέχω. Είσαι ένα μίασμα για την αισθητική μου, την αισθητική μου, έχω μάθει να βασίζομαι σ’ αυτήν, ή άντρας είσαι, ή γυναίκα, σε άφησα, σου έδωσα το δικαίωμα να γίνεις πούστης, έστω, έστω, όχι όμως και έτσι. Όχι και έτσι ρε φίλε. Δεν μπορείς να τα γαμάς όλα, μείνε στα κουτάκια σου, σου έχω φτιάξει ωραία κουτάκια, πολυτελέστατα, έμαθα να μην σε κράζω μπροστά σου όταν άλλαξες τον σεξουαλικό σου προσανατολισμό, είδες; είδες πόσο υποχώρησα; έμαθα να ανέχομαι να μας παίρνεις τις δουλειές και να διαφθείρεις την νεολαία μας, και αυτή η ανοχή μου, τι την έκανες; Λάστιχο την έκανες γαμώ το στανιό σου. Πήρες όσο λουρί σου έδωσα, και θέλεις και άλλο. Σε φοβάμαι, θέλεις να λυθείς. Θέλεις να είσαι ο,τι είσαι, κάτι που δεν επέτρεψα εγώ, που δεν έφτιαξα κανόνες εγώ – που μωρή; που μωρή είπα εγώ ότι μπορείς να έχεις μούσι, μούσι γαμώ το μυαλό μου, μούσι ενώ παριστάνεις την γυναίκα; Πότε σου επέτρεψα εγώ κάτι τέτοιο; Πότε σε άφησα εγώ να ζεις έξω από τους κανόνες που έφτιαξα; Δεν καταλαβαίνεις; Δεν καταλαβαίνεις ότι δεν είναι το μούσι σου; Οτι είναι η απαίτησή σου να διαλύσεις τα κουτάκια; Δεν με ενοχλεί το μούσι σου μωρή, να το βάλεις στον κώλο σου. Η ελευθερία σου να είσαι ο,τι θέλεις εσύ χωρίς να με ρωτάς, αυτό με ενοχλεί. Οτι με αμφισβητείς μωρή, αμφισβητείς την εξουσία μου επάνω σου. Και θα σε δούνε κι αλλοι, και θα με αμφισβητήσουν αν δεν σε τσακίσω σαν σκουπίδι με τις ειρωνίες μου και το μίσος μου, γιατί σε μισώ, βαθιά, και εσένα, μα κυρίως αυτούς που σε θαυμάζουν, θαυμάζουν εσένα που σηκώθηκες και με πολέμησες και αμφισβητούν εμένα που δεν σε πάτησα νωρίς, να σε πατήσω όταν είσαι δεκάξι, αδύναμη – κερδίζει, κερδίζει αυτό που δεν είναι δικό μου, το λάθος. Είσαι ο θεός του λάθους. Αυτού που δεν ελέγχω. Θα σε τσακίσω μωρή. Δεν νοείται να μην έχω εγώ το έλεγχο. Δεν υπάρχει άλλος αλάνθαστος.

Φύσηξε ένας δυνατός άνεμος – σαν ανεμοστρόβιλος. Η φουσκωτή μπάλα παρασύρθηκε – τα δύο παιδιά που ήταν μέσα, μαζί της. Το ένα γλύτωσε με χτυπήματα. Το άλλο άφησε εκεί, την τελευταία του πνοή. Ήταν αδέλφια, 13 και 9 χρονών. Κάποιος πρέπει να πει στο κοριτσάκι που γλύτωσε, ότι ο αδελφός της πέθανε.

Μου είχαν μεταφέρει οτι ο δήμαρχος Κορτζίδης ήταν ένας μαχητικός δήμαρχος (καλός, κακός δεν ξέρω, δεν είναι δικός μου δήμαρχος) και [ο πατέρας του] εκλέγεται εκεί, αν έχω καταλάβει σωστά, επι 22 συναπτά έτη. Γι’ αυτούς καλός, για άλλους ίσως κακός.

Το λούνα παρκ, δεν είχε άδεια. Δεν το είχε ελέγξει κανείς. Πίστευε, λέει ο δήμαρχος, ότι θα δούλευε για μικρό διάστημα, ήταν απολύτως δαιδαλώδεις η διαδικασία αδειοδότησης, το αμελήσανε, έμεινε χωρίς έλεγχο. Τα παιδιά χτύπησαν σε κάτι σιδεριές, αν κατάλαβα καλά, που ήταν λίγο πιο κάτω, καθώς η πισίνα που ήταν μέσα της η μπάλα δεν είχε επαρκή (αν είχε καθόλου) περίφραξη.

Άνθρωποι που το είχαν επισκεφθεί, μου λέγανε ότι ούτε απ’ έξω δεν ήθελαν να περνάνε – όχι και να πάνε τα παιδιά τους εκεί.

Και το κακό έγινε.

Όλοι έπεσαν πάνω στον Δήμαρχο. Αδιαφορώ πλήρως γιατί: άλλοι γιατί εξοργίστηκαν με την θέα νεκρών παιδιών, άλλοι γιατί θύμωσαν για την αμέλεια του δήμου, άλλοι γιατί βρήκαν ευκαιρία να τον χτυπήσουν και να ξεκουμπιστεί μπας και εκμεταλλευτούν εμπορικά τα σχέδια στα οποία ήταν αντίθετος. Αδιαφορώ παντελώς γιατί, αδιαφορώ αν ο δήμαρχος ήταν καλός, ή κακός, αδιαφορώ αν τον ψήφιζαν για έναν χρόνο, ή για χίλια χρόνια:

Αυτό είναι το νόημα της ευθύνης. Όταν πεθαίνει κάποιος στην βάρδια σου, παραιτείσαι. Είναι κατανοητές οι δικαιολογίες, και θα συνεκτιμηθούν – αρκεί να τελειώσουν με ένα «…αλλά παρόλα αυτά, αντιλαμβάνομαι ότι στην βάρδια μου πέθανε κόσμος, αντιλαμβάνομαι ότι έχω την απόλυτη ευθύνη, θα πρέπει να δηλώσω την παραίτησή μου».

Καμία άλλη τελευταία παράγραφος δεν είναι ανεκτή.

Είναι δε καλό να το κάνουν και άλλοι – όχι μόνο ο Δήμαρχος. Πριν ο ίδιος παραιτηθεί, να πιάσει τον άλφα υπεύθυνο: Γιατί δεν επέμενες να βγει η άδεια; Παρέδωσε το αξίωμά σου. Γιατί δεν πήγες εσύ να ελέγξεις; Παρέδωσε την θέση σου. Γιατί δεν επεσήμανες το πρόβλημα; Παρέδωσε την θέση σου.

Γιατί αν φύγει ο δήμαρχος, και μείνουν οι τρεις-πέντε-δέκα που ήταν άμεσα υπεύθυνοι για τον έλεγχο και την τήρηση των κανόνων ασφαλείας, δεν θα αλλάξουν πολλά: Είναι σημαντικό να γίνει κατανοητό το πρόβλημα που οδήγησε εκεί, να μην επαναληφθεί, να μην ξεχαστεί.

Και επειδή μου θύμωσαν (και) οι αριστεροί φίλοι μου μ’ αυτό το tweet μου, που έλεγα πως ο,τι και να είναι ο δήμαρχος – είναι λάθος εδώ, εξηγούμαι: αυτή η στάση, της ανάληψης ευθύνης, δεν είναι μόνο αριστερή, φίλοι μου. Είναι ανθρώπινη.

Πάει αυτό; Πάει.

~

Σήμερα το πρωϊ, στις τέσσερις τα ξημερώματα, άλλη μία βάρκα ανατράπηκε στο Αιγαίο. Ήδη, μετράμε πτώματα, πνιγμένους, ακόμα και παιδιά.

Για άλλη μία φορά, μία από τις πολλές, τις υπερβολικά πολλές τον τελευταίο καιρό, άνθρωποι πνίγονται στο Αιγαίο, είτε από κακοκαιρία και απαράδεκτα σκάφη, είτε από λάθη στην ρυμούλκηση των σκαφών που εντοπίστηκαν.

Είναι πολλοί οι πνιγμένοι. Είναι πολλά τα παιδιά. Είναι πάρα πολλά τα παιδιά. Και ΕΝΑ θα ήταν πολύ – μα εδώ είναι ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ.

Δεν λέω ότι το Λιμενικό τους πνίγει. Οι ίδιοι το λένε, με ενδελεχείς περιγραφές. Τους πιστεύω – αλλά δεν έχει σημασία γιατί δεν ήμουν εκεί, και δεν ξέρω τελικά τι έγινε. Μπορεί να είναι λάθος, να το δεχθώ. Μέχρι εκεί μπορώ να δεχθώ – ότι είναι λάθος.

Δεν μπορώ φυσικά να αγνοήσω ότι έχουμε πνιγμένους. Είναι ακόμα μπρούμυτα στο νερό, και επιπλέουν – ακόμα και μικρά παιδιά. Δεν μπορείς να αγνοήσεις ότι κάτι είναι ΤΡΑΓΙΚΑ λάθος σ’ αυτήν την εικόνα.

Αλλά ας πούμε (όλοι μαζί έχουμε την ίδια επαφή με τα πράγματα) ότι δεν έγινε τίποτα με δόλο. Όσοι πνίγηκαν, στις «διασώσεις» του λιμενικού δεν είχαν σωσίβια – αυτό, είναι πια αυταπόδεικτο, συνεπώς τουλάχιστον λάθος, έγινε.

Όπως ακριβώς, δεν λέω ότι ο Κορτζίδης πήρε την μπάλα, και την πέταξε να σκοτωθούν παιδιά – έτσι δεν λέω ότι ο Βαρβιτσιώτης είπε στους λιμενικούς «πνίξτε τους. Αφήστε τους να βουλιάξουν. Και να έχετε σωσίβια μην τους τα δώσετε».

Οτι ακολουθήθηκε η ξεκάθαρη γραμμή Θάνου Πλεύρη, για να είμαι απολύτως κατανοητός.

Αλλά ευθύνη για τους νεκρούς, δεν υπάρχει; Ως δημότης Ελληνικού – Αργυρούπολης θα ήμουν έξαλλος αν ο δήμαρχός μου, παρότι του έδωσα εντολή να είναι σοβαρός και αυστηρός για θέματα ασφαλείας, έλεγε «για λίγο το είχανε». Ως πολίτης αυτής της χώρας, δεν θα είμαι έξαλλος αν ούτε ένα πνιγμένο κορμί στις ρυμουλκήσεις δεν έχει βρεθεί με σωσίβιο; Δεν θα έπρεπε να απαιτήσω από αυτήν την χώρα, αντί να παρακολουθεί αμέριμνη να πλέουν πνιγμένα παιδιά, χωρίς να έχει αλλάξει το παραμικρό, να εξηγήσει όχι μόνο το γιατί, αλλά να παρουσιάσει ένα πλάνο ενεργειών για να μην ξαναγίνει κάτι τέτοιο; Οσοι έρχονται τελικά μέχρι εδώ, να αντιμετωπίζονται σαν άνθρωποι, και να τους διαχειρίζονται με τον πιο ασφαλή τρόπο;

Και, αντ’ αυτού, να διαμαρτύρεται το Ελληνικό Τμήμα της Διεθνούς Αμνηστίας ότι παρότι συνέλεξε 100.000(!) υπογραφές διαμαρτυρίας, Υπουργός… να μην παραλαμβάνει;

94.196 υπογραφές ενάντια στις απωθήσεις & ο @NikosDendias αρνείται να μας συναντήσει. Σας χρειαζόμαστε http://t.co/earoZL6d65 #SOSEurope

— AmnestyGreece (@AmnestyGreece) April 28, 2014

~

Αρκεί ένα τραυματισμένο παιδί και ένα νεκρό για να γίνουν έξαλλα (και δικαίως!) τα ΜΜΕ, αλλά τόσοι πνιγμένοι άνθρωποι να παρουσιάζονται εν πολλοίς ως «ατυχία» και, επιμόνως, να μην ζητούνται ευθύνες από κανέναν σε κανέναν;

Δεν είναι άνθρωποι αυτοί; Δεν είναι παιδιά;

Αυτό είναι το νόημα της ευθύνης. Όταν πεθαίνει κάποιος στην βάρδια σου, παραιτείσαι. Είναι κατανοητές οι δικαιολογίες, και θα συνεκτιμηθούν – αρκεί να τελειώσουν με ένα «…αλλά παρόλα αυτά, αντιλαμβάνομαι ότι στην βάρδια μου πέθανε κόσμος, αντιλαμβάνομαι ότι έχω την απόλυτη ευθύνη, θα πρέπει να δηλώσω την παραίτησή μου».

Και πριν το πει αυτό ο πρωθυπουργός, να πιάσει τους υπεύθυνους. «Γιατί δεν φρόντισες να μην ξαναγίνει; Παρέδωσε το αξίωμά σου. Γιατί δεν τιμώρησες τους υπεύθυνους κάτω από εσένα; Παρέδωσε την θέση σου. Γιατί δεν επεσήμανες το πρόβλημα; Παρέδωσε την θέση σου.»

Και επειδή μπορεί να μου θυμώσουν (και) οι δεξιοί φίλοι μου μ’ αυτό το post μου, εξηγούμαι: αυτή η στάση, της ανάληψης ευθύνης, δεν είναι μόνο των δεξιών, φίλοι μου.

Είναι ανθρώπινη.

Αλλιώς, θα έχουν ελεγμένες άδειες στα Λούνα Παρκ μας, αλλά θα συνεχίζουν στο Αιγαίο να πλέουν, μπρούμυτα, πνιγμένα παιδιά.

Γιατί αν δεν ζητήσουμε εμείς να αλλάξει κάτι από αυτούς που έχουν την ευθύνη, δεν θα αλλάξει τίποτα απολύτως.

Τι άλλο ξέρεις; Τι άλλο ξέρεις και δεν μας το λες; Από ποια άλλη πληροφορία μας προστατεύεις; Η ψυχή της δικαιοσύνης πέθανε. Την έθαψες, κάτω από το μαξιλάρι σου, και μας την εμφάνισες τώρα, σάπια. Θα άλλαζε κάτι; Ναι, φυσικά. Θα ήταν καλύτερα τα πράγματα; Δεν ξέρω. Θα ήταν χειρότερα; Μπορεί, δεν ξέρω. Έπρεπε να γίνει; Έπρεπε να το κρύψεις; Όχι. Αυτό το ξέρω καλά. Όχι γιατί ήταν καλύτερα να μην ειπωθεί, ή χειρότερα, μα γιατί δεν ξέρω αν θα ήταν καλύτερα, ή χειρότερα. Και γω δεν θα τολμούσα να αποφασίσω για σένα. Και τώρα, δεν ξέρω. Δεν ξέρω δημοσιογράφε μου, πόσα άλλα ξέρεις. Από πόσα με προστατεύεις. Από ποια αλήθεια. Όχι μόνο η Σπυράκη. Όχι μόνο ο Πρετεντέρης. Μα και συ. Και οι άλλοι, που ξέρατε. Και οι άλλοι που δεν ξέρατε, μα ξέρατε ότι ήξεραν, και δεν έλεγαν. Η δημοσιογραφία είναι αναζήτηση. Μόνος της στόχος, η αλήθεια. Ούτε η όμορφη αλήθεια, που κάνει να ακούμε, ούτε η ψεύτικη αλήθεια, που θα μας κάνει κακό. Η αλήθεια.

Η αλήθεια.

Ποιες άλλες αλήθειες μας έκρυψες; Πόσα άλλα γνώριζες και μας απέκρυψες; Η δουλειά σου ήταν όχι απλώς να μας ενημερώνεις, μα να μας ανοίγεις τα μάτια – σε εσένα το αφήσαμε αυτό; Έτσι χρησιμοποίησες την εμπιστοσύνη μας;

Μας είπες για τους ανθρώπους που ράβουν τα στόματά τους μην αντέχοντας τα βασανιστήρια που τους υποβάλλουμε καθημερινά; Ότι η κόλασή τους επεκτάθηκε για πάντα ενάντια σε κάθε λογική δικαίου; Το έκρυψες και αυτό, για να μας προστατέψεις; Γι’ αυτό δεν το ακούσαμε; Ήξερες ότι η Hochtief κέρδισε την δίκη – και μαζί τα περίπου 500 εκατομμύρια που μάζευε από ΦΠΑ, και δεν ήθελε να τα αποδώσει στο δημόσιο; Μας το είπες; Όχι; Από ποιον μας προστάτεψες; Από τι; Μας είπες ότι μέλος της ομάδας που απέκτησε τον ΟΠΑΠ καταδικάστηκε γιατί εξαπάτησε το κράτος; Όχι; Τι προστάτεψες; Είπες ότι θα χρειαστούν εκατομμύρια για να έχουν νερό στις σκουριές, γιατί αυτό που υπάρχει το χρειάζεται η εταιρία για να καθαρίσει το χρυσάφι της; Όχι; Από τι μας έσωσες; Είπες ότι ο Γεράσιμος Λιόντος αθωώθηκε; Και γιατί; Και πως; Όχι; Ποιον προφύλαξες; Είπες πόσο κοστίζει η ΔΤ/ΝΕΡΙΤ και που είναι τα τιμολόγια, και πως επιλέγονται οι εταιρίες που συνεργάζονται; Όχι; Ποιον έσωσες; Είπες μήπως αν τα κανάλια σου γλύτωσαν για άλλη μία φορά τον φόρο 20% επί των διαφημίσεων; Όχι; Μήπως είπες ότι τα τηλεπαιχνίδια είναι τώρα ελεύθερα, αλλά αυτή την φορά δεν θα χρειαστεί να πληρώσουν τον φόρο του 30% επί των ακαθάριστων εσόδων! – γιατί ακυρώθηκε αυτή η διάταξη προς όφελος των καναλιών και ζημία του κράτους; Όχι; Ποιον έσωσες; Είπες τίποτα για την καταγγελία της συναδέλφου σου του ΑΠΕ, ότι λογοκρίθηκε επανειλημμένα; Όχι; Από τι μας προστάτεψες; Είπες ότι ο Μιχελάκης κατηγορείται ότι χρηματίστηκε; Ούτε; Ποιον προστάτεψες; Είπες ότι έχει κηρυχθεί από το ΣτΕ άκυρη η (επί Βενιζέλου) φωτογραφική άδεια του The Mall; Και ότι δουλεύει ακόμα; Και θέλει να κάνει και άλλες μπίζνες με το κράτος; Όχι; Ποιον έσωσες;

Τόσα πράγματα που δεν μας είπες. Ποιον έσωσες; Εμάς;

Και άλλα τόσα που δεν ξέρουμε ότι μας έκρυψες. Για να «μας σώσεις».

Υ.Γ.: Σε λίγο θα μας πεις ότι δεν μιλούσε καν με τον Θεό. Αυτό, θα είναι το μεγαλύτερο πλήγμα όλων.

Ο Γιάννης έχει γενέθλια! Κλείνω τα 41, μπαίνω αισίως στα 42 μίας πολύ ενδιαφέρουσας ζωής – σε μία πολύ ενδιαφέρουσα επίσης χρονική στιγμή 🙂

Όμως, δεν έχω μόνο εγώ γενέθλια!

Όσοι επιλέξετε να μου ευχηθείτε, θα ήθελα, αν το θέλετε βέβαια και εσείς, να ευχηθείτε και σε έναν φίλο μου, που έχει επίσης γενέθλια. Είναι καλός άνθρωπος όπως και εγώ, ζει στην ίδια ταραγμένη περίοδο, όπως και εγώ, έχει παιδάκια, όπως και εγώ, μια γυναίκα που τον αγαπάει, και γονείς που τον σκέφτονται, έζησε σίγουρα μια γεμάτη ζωή μέχρι τώρα, και θα ήθελε να ζήσει και άλλα χρόνια, πολλά χρόνια, ελπίζοντας στο καλύτερο.

Δυστυχώς, δεν θα διαβάσει τα μηνύματά σας, ούτε θα του τα μεταφέρω εγώ. Δεν ξέρω καν πως τον λένε, από που είναι, πως είναι το πρόσωπό του. Δεν ξέρω ούτε καν που βρίσκεται, αυτήν την στιγμή.

Ξέρω όμως τι δώρο θέλει! Α, ξέρω καλά τι δώρο θέλει, και είναι πολύ φθηνό γι’ αυτούς που το έχουν, και πολύ ακριβό γι’ αυτούς που τους λείπει. Είναι σαν τα τρία δώρα που κουβάλησαν οι μάγοι, ψάχνοντας για ένα αστέρι.

Είναι δικαιοσύνη, ελπίδα, ανθρωπιά.

Ο καλός μου φίλος είναι φυλακισμένος στα στρατόπεδα κράτησης μεταναστών ανά την Ελλάδα. Μπορεί να είναι ανήλικος, φυλακισμένος με μεγάλους. Μπορεί να έχει παιδιά, και να είναι φυλακισμένα μαζί του. Μπορεί να είναι άρρωστος, και να του αρνούνται την πρόσβαση στην υγεία. Μπορεί να είναι όχι «απλώς» μετανάστης, αλλά πρόσφυγας, που δικαιούται χαρτιά, αλλά δεν παραλαμβάνει κανείς την αίτησή του.

Στην χώρα του μπορεί να είχε πόλεμο, και να αναγκάστηκε να φύγει. Μπορεί να είχε πείνα, και να έψαξε αλλού σωτηρία για την οικογένειά του. Μπορεί να είναι γυναίκα, και να βιάστηκε, ή να γλύτωσε από το κόψιμο της κλειτορίδας της. Μπορεί να διαφώνησε με την ηγεσία της κυβέρνησης ή του βασιλιά στην χώρα του, και να αναζήτησε καταφύγιο για να γλυτώσει την αγχόνη.

Μπορεί να είναι δάσκαλος, ή γιατρός, ο ίδιος. Στα γενέθλιά του δεν μπορούν να του πάρουν δώρα οι συγκρατούμενοί του, αλλά να μοιραστούν μαζί του το ληγμένο γάλα, που σερβιρίστηκε σήμερα. Να πιει μεγαλυτερη μερίδα! Να αλλάξει μία μέρα η ζωή του, όντως φυλακισμένος επί τουλάχιστον δεκαοχτώ μήνες σε ένα κελί, χωρίς δίκη και χωρίς άλλη κατηγορία από την αναζήτηση ελπίδας, δικαιοσύνης, ανθρωπιάς. Ή μπορεί στον απόπάνω όροφο, να μην πάει κανείς τουαλέτα, για να κάνει ένα μπάνιο χωρίς να κυλάνε λύματα από την οροφή. Αυτό, μάλιστα, θα ήταν δώρο!

Δεν είναι μακρυά, αν θέλεις να τον ψάξουμε. Αν δεν κάνω λάθος, είναι ή στην Αμυγδαλέζα, ή στην Κομοτηνή, ή στο Τμήμα Δοκίμων Αστυφυλάκων Ξάνθης, ή στο Παρανέστι Δράμας, ή στο Φυλάκιο Ορεστιάδας ή στην Κόρινθο. Όλα είναι κοντά μας, μερικά είναι πολύ δίπλα μας. Δεν θα κουραστούμε πολύ, σε έξι σημεία θα ψάξουμε. Φαντάζεσαι να τον βρούμε, και να του πούμε χρόνια πολλά;

Φαντάζεσαι να μάθουμε το όνομά του; Σε πληροφορώ, δεν θέλει τίποτα άλλο. Ίσως, βέβαια, να μην μπορεί να μας το πει. Κάποιοι, διαμαρτυρόμενοι για τις συνθήκες που αναγκάζονται φυλακισμένοι να ζήσουν, έραψαν το στόμα τους. Ίσως είναι ένας από αυτούς. Ίσως τον πείσουμε να το ξεράψει λίγο, μόνο για να τον ακούσουμε. Και ας το ράψει, πάλι, όταν φύγουμε.

Έχω γενέθλια λοιπόν. Πήρα ήδη πρωινό φιλάκι από τις κόρες μου, πηγαίνοντας τις σχολείο, έκλαιγε η μικρή για κάτι μπισκότα που θα δώσει η μεγάλη στην τάξη της. Ήθελε και αυτή – υποσχέθηκα ότι θα της πάω 🙂

Εχει γενέθλια και ο φίλος μου. Είμαστε το ίδιο πράγμα, σε βεβαιώ, δακρίζουμε όταν σκεφτόμαστε τις κόρες μας, αν είναι το ίδιο μεγάλος με εμένα, ή τους γονείς μας, αν είναι το ίδιο μικρός με τα παιδιά μου. Θυμώνουμε όταν αδικηθούμε, πονάμε και οι δύο όταν μας χτυπάνε, όταν είμαστε άρρωστοι θέλουμε έναν γιατρό, λαχταράμε καθαρό και φρέσκο φαγητό όταν πεινάμε, δροσιά το καλοκαίρι και λίγη ζέστα το χειμώνα – ζεσταινόμαστε το ίδιο, κρυώνουμε το ίδιο, θέλουμε ελπίδα και έχουμε αληθινή ανάγκη να σέβονται οι άλλοι τα ανθρώπινα δικαιώματά μας, για υγεία, ελευθερία, δικαιοσύνη, ανθρωπιά.

Εγώ έχω πολλούς φίλους, εσάς! Αυτός, πάλι, έχει πολλούς συγκρατούμενους. Θα ήθελε να έχει φίλους και εσάς, το ξέρω. Είστε αξιόλογοι άνθρωποι, και θα εκτιμούσε το ενδιαφέρον σας.

Έχουμε και οι δύο γενέθλια. Σας ευχαριστώ θερμά για τις ευχές σας, αλλά δεν μπορώ να γιορτάσω μόνος μου:

Ελπίζω να γιορτάσει και ο φίλος μου μαζί!

…Ανθρώπινα.

Αν θέλετε να μάθετε περισσότερα για τις συνθήκες κράτησης του ελληνικού κράτους στους «μετανάστες χωρίς χαρτιά», διαβάστε την αναφορά για τις συνθήκες διαβίωσης στα κέντρα κράτησης μεταναστών που έχουν ετοιμάσει οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα, άρθρα μελών ανθρωπιστικών οργανώσεων και δημοσιογράφων που τα επισκέφθηκαν, και παλαιότερες αναφορές.

Αν θέλετε να αλλάξει κάτι, μιλήστε στους βουλευτές σας, στους δημοσιογράφους, στους φίλους σας. Εξηγήστε το πρόβλημα, εκφράστε τις σκέψεις σας. Ή, μοιραστείτε τα γενέθλιά σας με έναν άγνωστο, τελείως άγνωστο άνθρωπο, που το μόνο που θα ήθελε είναι ελπίδα, δικαιοσύνη, ανθρωπιά και λίγους περισσότερους φίλους!

Update: Αυτό είναι σημερινό – την ημέρα των γενεθλίων μου. Ρίξε μία ματιά, σε παρακαλώ.

Η άτυχη γυναίκα υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο την προηγούμενη Πέμπτη και διακομίστηκε στο Βοστάνειο νοσοκομείο της Μυτιλήνης. Παρά τις προσπάθειες των γιατρών, η κατάσταση της παρουσίασε ραγδαία επιδείνωση τις μέρες που ακολούθησαν, με αποτέλεσμα να χάσει την περασμένη Τρίτη τη μάχη για τη ζωή. Όπως διαπιστώθηκε, η 40χρονη δεν λάμβανε για μεγάλο χρονικό διάστημα τα φάρμακα για την αντιμετώπιση της αρτηριακής υπέρτασης.

[…]

Σύμφωνα με την εφημερίδα «Εμπρός», η 40χρονη, που μεγάλωνε μόνη της τα δύο της παιδιά, εργαζόταν περιστασιακά τον τελευταίο καιρό, το βιβλιάριο υγείας της είχε λήξει προ πολλού και αδυνατούσε να πληρώσει τα χρήματα που απαιτούνταν για την αγορά των φαρμάκων.

[…]

Σε ερώτηση για το αν θα μπορούσε να απευθυνθεί σε κοινωνικό φαρμακείο ή να ζητήσει φάρμακα από το νοσοκομείο, μέλος του νοσηλευτικού προσωπικού απάντησε αρνητικά, εξηγώντας: «Η εκλιπούσα ήταν πολύ περήφανη για να δείξει είτε στο ιατρικό προσωπικό είτε σε υπηρεσίες του Δήμου ότι έχει ανάγκη. Θα ήταν σαν να ζητούσε ελεημοσύνη, ενώ το μόνο που ήθελε ήταν μια σταθερή δουλειά για κάποιο διάστημα, προκειμένου να συμπληρώσει τα ένσημα και να έχει ασφαλιστική κάλυψη».

News247.gr | 5 Απριλίου 2014 (Update: το newsit.gr αναφέρει ότι συγγενής της 40χρονης διαψεύδει την είδηση, η εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ επιμένει, και έχει στην διάθεσή της στοιχεία και μαρτυρίες)

Δεν ξέρω πολλά γι’ αυτήν την γυναίκα. Ξέρω ότι της είχανε διαγνώσει αρτηριακή υπέρταση και δεν έπαιρνε τα φάρμακά της, γιατί δεν της έφταναν τα λεφτά.

Στο κάτω κάτω- δεν έχει νόημα μόνο για την συγκεκριμένη γυναίκα. Τους βλέπω στην οθόνη μου, να βγαίνουν με σακούλες στα χέρια από συσσίτια. Ανώνυμοι, με το κεφάλι κάτω. Είκοσι χιλιάδες άνθρωποι τρώνε από τον δήμο, τις εκκλησίες καθημερινά. Πολλοί μένουν στον δρόμο. Πολλοί. Φαντάζομαι αρκετοί (ειδικά όσοι δεν είναι, πια, ασφαλισμένοι) δεν έχουν πρόσβαση σε φάρμακα. Βάλε όποιο όνομα θες.

Είναι τόσοι πολλοί, μα είναι και αυτή η γυναίκα.

Δεν είναι πια.

“Για τους ανασφάλιστους και άπορους συμπολίτες μας, πάντα το προσωπικό του ιδρύματος μεριμνά. Αρκεί όμως εκείνοι να απευθυνθούν εγκαίρως” δήλωσε ο διοικητής του νοσοκομείου.

Υπάρχουν και τα κοινωνικά φαρμακεία, εκτός από το να ζητήσει από το νοσοκομείο.

Δεν ήθελε.

Ντρεπόταν μάλλον.

Υπάρχει ένα πρόβλημα αδελφέ, και αν δεν το βλέπεις, γίνεται ακόμα μεγαλύτερο.

Για να επιβιώσουν, κάποιοι άνθρωποι, θες πολλοί, θες λίγοι, πρέπει να παρακαλέσουν. Πρέπει να αποτανθούν σε δημόσιες υπηρεσίες, στην εκκλησία για το φαγητό τους, πρέπει να αποτανθούν σε φίλους ή γνωστούς για μία στέγη, αν δεν τους περισσεύουν για το νοίκι. Πρέπει να ικετέψουν για λίγα χρήματα, να τα διαθέσουν όπου νομίζουν καλύτερα, σε όποιον έχει. Στον δρόμο.

Υπάρχει ένα πρόβλημα αδελφέ, και όσο κάνουμε ότι δεν το βλέπουμε, γιγαντώνεται.

Το κοινωνικό κράτος αντικαταστάθηκε από …όποιον μπορεί. Από κοινωνικά μαγειρεία, χρυσαυγίτες που μοιράζουν μόνο για έλληνες, από κολλεκτίβες και στέκια.

Όποιος ρίχνει την περηφάνια του, γλυτώνει. Όποιος παρακαλάει, επιβιώνει.

Θέλω λίγο να με καταλάβεις εδώ, αλήθεια πιάνεται η ψυχή μου όταν το γράφω:

Όποιος παρακαλά, επιβιώνει.

Είμαστε λάθος, αδελφέ. Είμαστε πολύ, πολύ λάθος.

Είμαστε πολύ λάθος γιατί η επιβίωση αυτών των ανθρώπων, το ρεύμα τους, το φαγητό τους, η στέγη τους, τα λίγα ευρώ για τα απαραίτητα, αν θα έχουν ζέστη τον χειμώνα, αν θα έχουν φάρμακα δεν θα έπρεπε να είναι αποτέλεσμα ικεσίας.

Θα έπρεπε να είναι δικαίωμα.

Αυτοί οι άνθρωποι θα έπρεπε να ζητάνε με ψηλά το κεφάλι ο,τι δικαιούνται.

Αυτοί οι άνθρωποι θα έπρεπε να απαιτούν μία αξιοπρεπή μεταχείριση από το κράτος. Να ληφθούν υπόψιν τα ανθρώπινα δικαιώματά τους, και τους παρέχονται, με τον λιγότερο δυνατό κόπο.

Έτσι δεν θα έπρεπε να είναι; Πριν από πλεονάσματα, πίσω από επιτυχίες και αποτυχίες στις ιδιωτικοποιήσεις, έτσι δεν θα έπρεπε να γίνεται;

Δεν θα έπρεπε να φερόμαστε, ως κοινωνία, σ’ αυτούς τους ανθρώπους, ως ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ;

Αντ’ αυτού, τους αφήνουμε να ζητιανεύουν. Όσοι πουλάνε την υπερηφάνια τους, έχουν μία ελπίδα να αντέξουν την επόμενη ημέρα. Όσοι σε πείσανε να τους δώσεις πενήντα λεπτά για το νοίκι, όσοι πήγαν στον δήμο για να τους δώσει μία στέγη, όσοι παρακάλεσαν την εκκλησία για ένα ζουμί με φακές, όσοι έσυραν την ντροπή τους σε ένα κοινωνικό φαρμακείο – θα ζήσουν.

Όσοι δεν πουλάνε την αξιοπρέπειά τους για ένα φάρμακο, θα πεθάνουν.

Βάλε όποιο τέλος θέλεις εσύ σ’ αυτό το ποστ.

Δεν μπορώ να περιγράφω άλλο τα αυτονόητα.

Update: Για την συγκεκριμένη γυναίκα όπως αναφέρει το NewsIt δεν ισχύει η ιστορία. Η εφημερίδα Εμπρός που το πρωτοδημοσίευσε, επανήλθε λέγοντας ότι έχει στοιχεία και μαρτυρίες, και επιμένει στο άρθρο της. Αν διαβάσεις καλά το post μου, θα καταλάβεις γιατί, έτσι και αλλιώς, δεν αλλάζω ούτε κόμμα από όσα έγραψα.

Πριν από μερικές ημέρες, ο βαρυποινίτης Ίλι Καρέλι στις φυλακές Μαλανδρίνου έμαθε ότι, παρότι τυπικά μπορούσε να αιτηθεί άδεια, δεν θα την έπαιρνε καθώς η απόφαση ήταν αρνητική. Ήθελε να επισκεφτεί την μητέρα του στο εξωτερικό, που ήταν ετοιμοθάνατη.

Εκτός εαυτού, λίγο μετά, αφαίρεσε την ζωή ενός φύλακα, οικογενειάρχη, του Γιώργου Τσιρώνη, πατέρα δύο παιδιών, καρφώνοντας τον στο λαιμό. Ο συνάδελφός του δεν πρόλαβε ούτε καν να αντιδράσει.

Μερικές ημέρες μετά, στον βαρυποινίτη γίνεται μεταγωγή στις φυλακές Νιγρίτας. Μόλις τον βλέπουν, σπεύδουν να καταγράψουν σωρεία χτυπημάτων, υποθέτω για να μην χρεωθούν σ’ αυτούς, και τον βάζουν για ύπνο. Το ίδιο βράδυ, ως απόρροια των χτυπημάτων αυτών, ο Καρέλι αφήνει την τελευταία του πνοή.

Έχει δύο φόνους αυτή η ιστορία. Και έχει πολύ διαφορετικούς δολοφόνους.

Τον ένα φόνο, ξέρουμε ποιος τον έκανε. Ήταν ένας φόνος σκληρός, και πέρα ως πέρα άδικος -ο Τσιρώνης αμφιβάλλω αν είχε παίξει οποιονδήποτε ρόλο στην απόφαση να μην χορηγηθεί άδεια. Ήταν στο λάθος μέρος, στην λάθος στιγμή, στο απονενοημένο διάβημα ενός ανθρώπου που ήθελε μόνο να εκδικηθεί αυτό που ένιωσε ως αδικία.

Τον δεύτερο φόνο, δεν ξέρουμε ακόμα ποιος τον έκανε. Οι ιστορίες ποικίλλουν: τα ΕΚΑΜ εκείνη την ημέρα μεταδίδεται ότι χτύπησαν κόσμο, ίσως και βασάνισαν. Τα τραύματα πάλι, όταν έφτασε στην έμοιαζαν φρέσκα, ίσως έγιναν στην μεταγωγή. Οι δολοφόνοι έδρασαν με αίσθημα εκδίκησης, είτε άμεσα, είτε έμμεσα.

Έχουμε δύο φόνους, παρόμοιους. Για εκδίκηση.

Προσπερνάω τα προφανή: όταν κάποιος είναι φυλακισμένος, το κράτος έχει την απόλυτη ευθύνη για την κατάστασή του. Κανείς δεν μπορεί να κάνει κακό σε έναν άνθρωπο που είναι στο απόλυτο έλεγχο του κράτους. Προσπερνάω τα προφανή: ούτε ένας υπουργός Δημοσίας Τάξης ή Δικαιοσύνης δεν έχει αισθανθεί την ανάγκη να κάνει δήλωση ευθύνης με μία παραίτησή του – παρά τους τόσους νεκρούς των φυλακών. Ούτε ένας. Ποτέ. Προσπερνάω τα προφανή: ποτέ και εμείς σαν κοινωνία δεν επιρρίψαμε ευθύνες για έναν θάνατο στις φυλακές – το θεωρούμε σχεδόν “θεία δίκη”, μία τιμωρία που αξίζει σ’ αυτόν που την παθαίνει.Δεν τιμωρήσαμε ποτέ, κανέναν πολιτικό προϊστάμενο γι’ αυτήν την σαπισμένη κοινωνία των φυλακών που ανέχθηκε.

Σε μία πρόταση, προσπερνάω τα προφανή.

Δεν ξέρουμε ποιος είναι ο φονιάς. Ποιος έδωσε το σημαντικότερο χτύπημα. Ποιος χρέωσε το τέλος στον Ιλι. Δεν ξέρουμε. Ένας. Πολλοί. Ούτε πότε. Ούτε που. Ούτε με τι. Με τα χέρια του. Με το γκλομπ του. Βρίζοντας την μάνα του. Κλωτσόντας. Μπορεί να ήταν ο ίδιος, ο θυμωμένος, αυτός που ήξερε την γυναίκα του Τσιρώνη ή είχε γνωρίσει τα παιδιά του, ή ο συγκρατούμενός του, ή ένας άλλος, που αδιαφορεί για την ανθρώπινη ζωή και πριν μπει, και στα αρχίδια του ένας φόνος ακόμα, αρκεί να έχω την εύνοια, ή το χρήμα. Μπορεί να τον χτύπησαν πολλοί, με μίσος, ή ένας, που ήξερε καλά την δουλειά του, πως να σκοτώσει, ακόμα και σε υπηρεσία. Μπορεί να λερώθηκαν οι στολές τους με αίμα, οι μπότες τους να είχαν σημάδια από τα δόντια του, τα χέρια τους να έχουν ακόμα μόλωπες και σκισίματα.

Και όλοι αυτοί, το μόνο που έχουν να ακούσουν, είναι “καλά να πάθει. Του άξιζε. Ήταν θέμα τιμής η τιμωρία του”

Ξέρεις τι λείπει όμως; Το θάρρος. Αυτό λείπει. Αν είναι θέμα τιμής, λείπει το θάρρος. Λείπει αυτός που θα πει, σταράτα, τίμια, “ναι ρε, εγώ το έκανα, έτσι έπρεπε να γίνει, αίμα για το αίμα του φίλου μου. Αίμα για το δάκρυ των παιδιών και της γυναίκας του”.

Δεν είναι θέμα τιμής, γιατί δεν υπάρχει θάρρος. Γιατί στα μουλωχτά, πολλοί μαζί, ή ένας στα σκοτεινά, άτιμα, κρυμμένα, ύπουλα, πολλοί μαζί σε έναν, ίσως δεμένο, βασανισμένο, δεν έχει θάρρος αυτό. Δεν θα το επικροτούσα ούτε έτσι, μην με παρεξηγήσεις, αλλά θα είχε τουλάχιστον μια ψευτοαξιοπρέπεια, θα είχε τουλάχιστον μια δήθεν ντομπροσύνη, θα εξηγούσε το “καλά να πάθει”, θα δικαίωνε το “ήταν θέμα τιμής”.

Μην γελιέσαι: δεν έχει τιμή η δειλία. Δεν είναι δίκαιος ο δειλός. Δεν έχει τιμή η πράξη του, και το ξέρει- γι’ αυτό κρύβεται. Ξέρει ότι αυτό ήταν άτιμο, ξέρει ότι ήταν ύπουλο, όταν τον πιάσουν, αν τον πιάσουν, θα κρυφτεί όσο μπορεί, και μετά θα σταθεί υποκριτικά στωικός για μια ψεύτικη αξιοπρέπεια να μιλά για τιμές και αξιοσύνη.

Μην γελιέσαι. Δεν είναι ένας. Είναι όσοι τον κρύβουν, είναι όσοι ξέρουν, είναι η ηδονή ότι μπορούν να αφαιρέσουν ατιμώρητα μία ανθρώπινη ζωή κάτω από την καπα του ήρωα που σώζει εμάς, από τους αληθινούς κακούς.

Μην γελιέσαι. Να φοβάσαι περισσότερο αυτόν που στερεί μια ζωή επειδή μπορεί να το κάνει ατιμώρητος, ατιμώρητος από μία κοινωνία που το μόνο που καταλαβαίνει να πει είναι “να αγιάσει το χέρι σου”, και να κρύβεται ακόμα και από αυτό, γιατί είναι δειλός, γιατί μόνο με ένα γκλομπ και ένα όπλο, και έναν δεμένο Ίλι, και άλλους μαζί του γίνεται ήρωας, στα σκοτεινά, ατιμώρητος.

Για σένα λοιπόν που θα πεις «ήταν έγκλημα τιμής» – μην γελιέσαι.

Δεν είναι έγκλημα τιμής.

Είναι έγκλημα δειλίας.

Υ.Γ.1: Αν άντεξες μέχρι εδώ, διάβασε και για τον Νίκο Σακελλίωνα. Κατά διαβολική σύμπτωση, αυτές τις ημέρες κρίνεται η τύχη της δίκης του. Θα χορτάσεις και εδώ μπόλικη δειλία και “προστασία του κοινού συμφέροντος”, σε διαβεβαιώ.

Υ.Γ.2: Αν αναρωτιέσαι γιατί ασχολούμαι με τον Αλβανό βαρυποινίτη, και όχι τον Έλληνα φύλακα, τα εξηγώ καλύτερα εδώ, ρίξε μία ματιά: Εγώ το αφεντικό.

Έχω συγκεντρώσει τις ειδήσεις που μου προκάλεσαν ενδιαφέρον – και παρουσιάζω μόνο τις οικονομικές, φαντάσου, και μόνο αυτές από την αρχή του χρόνου – ΦΑΝΤΑΣΟΥ!

Έχεις χρόνο για διάβασμα; 🙂 Μην ξεχάσεις πάντως αυτό το άρθρο όταν ξαναακούσεις για «κρίση» και «θυσίες»…

…μάλλον δεν είναι για όλους.

Υλικό-βόμβα με 65 CD στα οποία περιλαμβάνονται φοροφυγάδες και διακινητές μαύρου χρήματος παραμένει ανεκμετάλλευτο εδώ και ενάμιση χρόνο στα γραφεία του ΣΔΟΕ. Στα CD περιλαμβάνονται πρωτοκλασάτα ονόματα του πολιτικού, εκδοτικού και οικονομικού κατεστημένου της χώρας.

Σκάνδαλο 65 μεγατόνων!

Την επιδεικτική περιφρόνηση γνωμοδότησης του ΣτΕ σε προεδρικό διάταγμα για την τροποποίηση του συντελεστή δόμησης, προκειμένου να διευκολυνθεί η σχεδιαζόμενη ανέγερση ενός mall υπό την επωνυμία Academy Gardens από την εταιρεία Artume S.A., θυγατρική της γνωστής από τους ελέγχους στις ελληνικές τράπεζες αμερικανικής πολυεθνικής BlackRock, καταγγέλλει με δήλωσή της η βουλευτής Β΄ Αθηνών του ΣΥΡΙΖΑ, Νάντια Βαλαβάνη.

Περιφρονούν το ΣτΕ για το mall της Ακαδημίας Πλάτωνος

Με πάνω από 100 εκατ. ευρώ φαίνεται ότι ζημιώθηκε τελικά το ελληνικό δημόσιο εξαιτίας της επένδυσης από την πλευρά της ΑΤΕ σε ένα επενδυτικό προϊόν και το κλείσιμο της τράπεζας, σύμφωνα με νεότερες αποκλειστικές πληροφορίες τις οποίες έχει στη διάθεσή του το koutipandoras.gr. Αντί το προϊόν να μεταβιβαστεί στην Τράπεζα Πειραιώς και να αναλάβει ένα πολύ χαμηλότερο κόστος , προτίμησαν να ζημιώσουν το ελληνικό δημόσιο με εκατομμύρια ευρώ.

Ζημίωσαν με 100 εκατ. ευρώ το δημόσιο για να μην πληρώσει η Πειραιώς

Ο σύμβουλοι Επικρατείας έκριναν ότι για την ανέγερση του Mall δεν υπήρχε η προβλεπόμενη Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων και οι πολεοδομικές ρυθμίσεις έγιναν με μελέτη που δεν ήταν επαρκώς αιτιολογημένη. Ούτε όμως υπήρξε και ειδική αιτιολογία, όπως απαιτεί η νομοθεσία, για τον υπερδιπλάσιο του μέσου συντελεστή δόμησης του Γενικού Πολεοδομικού Σχεδίου της περιοχής που χρησιμοποιήθηκε κατά την ανέγερση του επίμαχου εμπορικού κέντρου.

Ολομέλεια ΣτΕ: Άκυρη η άδεια του Mall

Αμοιβή της τάξης των 320.000 ευρώ τον χρόνο εισέπραττε η κόρη της πρώην υπουργού Εξωτερικών της Ν.Δ., κυρία Αλεξία Μπακογιάννη, από τον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό, για τις υπηρεσίες της ως «σαμαρείτισσα» δημοσίων σχέσεων.Κόντρα στο πνεύμα της εθελοντικής προσφοράς που χαρακτηρίζει το έργο του ΕΕΣ, η εταιρεία της κυρίας Μπακογιάννη ανέπτυξε μονοπωλιακή επαγγελματική σχέση με τον …οργανισμό επί προεδρίας του κ. Ανδρέα Μαρτίνη, μέσω απευθείας αναθέσεων και υπογραφής συμβάσεων, χωρίς προηγούμενες αποφάσεις διοικητικών συμβουλίων.

Δίναμε λεφτά στον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό για τους καρκινοπαθείς, και κατέληγαν στις τσέπες της …Αλεξίας Μπακογιάννη. Τι σου είναι η παράδοση. Το μήλο κάτω από τη μηλιά!!!

Στο στόχαστρο της ελληνικής Δικαιοσύνης βρίσκεται η μεγαλύτερη αποκρατικοποίηση της Ελλάδας, αυτή του κρατικού μονοπωλίου του ΟΠΑΠ, ο οποίος περιήλθε στην ιδιοκτησία του fund ΕΜΜΑ DELTA, όπως αναφέρουν σε δημοσίευμά τους οι Financial Times. Η έρευνα ξεκίνησε λίγες εβδομάδες μετά το κλείσιμο της συμφωνίας στα μέσα του Αυγούστου για την απόκτηση του 33% του μετοχικού πακέτου του ΟΠΑΠ, από την Emma Delta, την οποία συγκροτούν ο Τσέχος Γίρι Σμέτς, ο Δημήτρης Μελισσανίδης, ο γιος του εκπροσώπου της Gazprom στην Ελλάδα, Χρήστος Κοπελούζος και ένα ρωσικό και ένα σλοβάκικο fund. Το αντικείμενο της έρευνας αφορά το κατά πόσο το τίμημα πώλησης του 33% του ΟΠΑΠ, το οποίο ανήλθε στα 650 εκατ. ευρώ, ήταν εύλογο ή κατά πόσο υποτιμήθκε τεχνητά η αξία του λίγο πριν την αποκρατικοποίηση προς όφελος των «μνηστήρων».

Βόμβα FT: Στο μικροσκόπιο της Δικαιοσύνης η αποκρατικοποίηση του ΟΠΑΠ>

Υπενθυμίζεται ότι οι μεγαλοεργολάβοι έχουν ήδη εισπράξει εκατοντάδες εκατομμύρια ως αποζημιώσεις για καθυστέρηση της έναρξης παραχώρησης την περίοδο 2007-2008, αλλά και για διαφόρων τύπων «συμπληρωματικές συμβάσεις». Σε αυτά τα ποσά πρέπει να συνυπολογίσει κανείς και τα έσοδα από τα διόδια, αλλά και μια σειρά άλλες «διευκολύνσεις» που παρείχαν όλες οι κυβερνήσεις των προηγούμενων χρόνων. Τέλος, βάσει των συμβάσεων, το Δημόσιο διαθέτει τα μελλοντικά του έσοδα από τα διόδια για την κάλυψη εξόδων συντήρησης και λειτουργίας των δρόμων, αλλά και για την απόδοση του σταθερού συμφωνημένου κέρδους στις εταιρείες.

Η μισή Ελλάδα στο πόδι για τα δυσβάστακτα διόδια των μεγαλοεργολάβων

«Η βεβαίωση της παράβασης γίνεται από τα αρμόδια αστυνομικά όργανα που τη διαπιστώνουν είτε αυτοπροσώπως είτε μέσω τεχνικών ή ηλεκτρονικών μέσων, σύμφωνα με τα οριζόμενα στην παράγραφο 4 του άρθρου 104 του παρόντος.» Με τον ίδιο νόμο πέρασαν και την κατάργηση του προστίμου των 21 εκ. ευρώ της Νέα Οδός (είχε επιβληθεί επειδή δεν είχε πλήρη οικοδομική άδεια) και την κατάργηση του ελέγχου των πολεοδομιών!

ΔΙΟΔΙΑ: Ο ΝΟΜΟΣ ΒΟΡΙΔΗ- ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΕΝΗΜΕΡΩΘΕΙ ΑΚΟΜΗ

Θέλουμε να σας επιστήσουμε την προσοχή ότι σύμφωνα με τα δημοσιεύματα αυτά αλλά και σχετικές δηλώσεις σας δημιουργούνται τεράστια ερωτηματικά σε εμάς αλλά και στην κοινή γνώμη, δεδομένου ότι όπως προκύπτει τα χρήματα δεν προέρχονται από το κράτος, αλλά ούτε και από την χορηγό Τράπεζα (παρά μόνον ένα ελάχιστο ποσό!)

Επιστολή Αγγελόπουλων σε Βασιλακόπουλο

Υπενθυμίζεται ότι σύμφωνα με έγγραφο που είχε διαβιβάσει στη Βουλή ο κ. Σταϊκούρας, το Μέγαρο Μουσικής έχει συνάψει τρία δάνεια με την εγγύηση του ελληνικού Δημοσίου, συνολικού αρχικού ποσού 245 εκατ. ευρώ. Το ανεξόφλητο υπόλοιπο των συγκεκριμένων δανείων στις 30 Ιουνίου του 2013, ήταν 229,27 εκατ. ευρώ.

Το Δημόσιο θα καλύψει τα δάνεια του Μεγάρου Μουσικής

Ο κ. Ντόλιος αναρωτήθηκε ποια θα είναι η εξοικονόμηση των πόρων που επικαλείται ο υπουργός από τον κλείσιμο ή συγχώνευση των οργανισμών όταν συνολικά το κράτος θα ωφεληθεί με 2,7 εκατομμύρια ευρώ, την ίδια στιγμή όμως που θα απωλέσει 42 από τις μη δημοσιεύσεις στο Εθνικό Τυπογραφείο.

Βουλή: Επίθεση στον Μητσοτάκη για τους φορείς που κλείνουν

Τα χρήματα που δόθηκαν από το υπουργείο Εξωτερικών στη συγκεκριμένη ΜΚΟ προέρχονταν από τα κοινοτικά κονδύλια που δίνονται στη χώρα μας για ανθρωπιστική βοήθεια προς τρίτες χώρες. Ωστόσο από την ΕΛ.ΑΣ. ερευνήθηκε αν ορισμένες από αυτές τις αποναρκοθετήσεις ήταν «εικονικές». Αξιοσημείωτο είναι ακόμη ότι παρά τις επανειλημμένες προσκλήσεις των αξιωματικών της ΕΛ.ΑΣ. δεν προσκομίστηκαν τα παραστατικά της συγκεκριμένης ΜΚΟ με τη δικαιολογία ότι «έχει κλείσει πια και τα περισσότερα από αυτά τα στοιχεία πετάχτηκαν στα σκουπίδια»

Απάτη-μαμούθ ύψους 9 εκατ. ευρώ από μη κυβερνητική οργάνωση

Οι Έλληνες φορολογούμενοι θα πληρώσουν 30 εκατομμύρια ευρώ για να κατασκευαστεί φράγμα στις Σκουριές, για ύδρευση της περιοχής από βρόχινο νερό, επειδή οι «Ελληνικός Χρυσός» και «Eldorado Gold» χτίζουν άλλο φράγμα για τις ανάγκες της εξόρυξης, και θα χρησιμοποιούν το καθαρό νερό των πηγών του Κάκαβου, που μέχρι τώρα έπιναν οι κάτοικοι ολόκληρης της προ Αθω περιοχής.

Πηγή: Θα πληρώσουμε 30 εκατ.€ για ύδρευση από βρόχινο νερό, επειδή οι «Ελληνικός Χρυσός» & «Eldorado» θα χρησιμοποιούν το καθαρό νερό, που έπιναν οι κάτοικοι της περιοχής – RAMNOUSIA

Θα πληρώσουμε 30 εκατ.€ για ύδρευση από βρόχινο νερό, επειδή οι «Ελληνικός Χρυσός» & «Eldorado» θα χρησιμοποιούν το καθαρό νερό, που έπιναν οι κάτοικοι της περιοχής

[…] η δημοπρασία ήταν φωτογραφική. Η Digea -κοινοπραξία επτά ιδιωτικών καναλιών- θα εξυπηρετεί εν ολίγοις «τον εαυτό της» δίνοντας ψηφιακό σήμα στους ιδιωτικούς τηλεοπτικούς σταθμούς. Το κέρδος για το δημόσιο είναι ελάχιστο, μόλις 18 εκατ. ευρώ για 15 χρόνια. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για μια αλληλοβοήθεια μεταξύ της κυβέρνησης και των μεγαλοκαναλαρχών υπογραμμίζει ο πρώην τεχνικός διευθυντής της ΕΡΤ.

Δημοπρασία Digea: Αλληλοβοήθεια κυβέρνησης – μεγαλοκαναλαρχών

Υπενθυμίζουμε ότι και ο περσινός ελληνικός τελικός της Eurovision, διοργανώθηκε από το MAD με απευθείας ανάθεση από το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΡΤ, λίγους μήνες πριν μπει το λουκέτο στο δημόσιο ραδιοτηλεοπτικό φορέα από την κυβέρνηση. Και, μάλιστα με παντελώς αδιαφανείς διαδικασίες, αφού δεν έγινε ποτέ γνωστό ποιοι ήταν οι όροι αυτής της συμφωνίας μεταξύ της ΕΡΤ και του MAD, αλλά και ποια ήταν τα κέρδη αυτής της συνεργασίας τόσο για τους μεν όσοι και για τους δε. Για το συγκεκριμένο ζήτημα δεν εκδόθηκε ουδεμία ανακοίνωση από τη διοίκηση του δημόσιου φορέα που αξιοποιούσε τα χρήματα των ελλήνων φορολογούμενων, ούτε καν στη «Διαύγεια», ως είχε υποχρέωση να κάνει σύμφωνα με το νόμο.

«Σκάνδαλο διετίας» η ανάθεση της Eurovision στον A.Κουρή

Σε ένα τυχαίο σερφάρισμα ανακαλύψαμε την απόφαση της αρχικής εικόνας.Με απόφαση του Υπουργού Εξωτερικών κου Βενιζέλου εγκρίνεται η διάθεση 2.871.085 Ευρώ στο ΔΙΕΘΝΗ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟ ΓΑΛΛΟΦΩΝΙΑΣ!!!!!!!!! …ως σύνολο της ΤΑΚΤΙΚΗΣ συνεισφοράς της Ελλάδος¨.

2.871.085 Ευρώ στο ΔΙΕΘΝΗ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟ ΓΑΛΛΟΦΩΝΙΑΣ !!!

Η κυβέρνηση τζογάρει στη διαπλοκή: Απελευθερώνεται η προβολή παιχνιδιών τζόγου στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση – Οι σταθμοί απαλλάσσονται από την υποχρέωση καταβολής του 30% επί του μεικτού κέρδους από τον τζόγο – Παρακάμπτεται η γνωμοδότηση του ΕΣΡ, Ανεξάρτητης Αρχής που συγκροτείται και λογοδοτεί στη Βουλή

Μια απέραντη ρουλέτα η Ελλάδα: απελευθερώνεται ο τηλεοπτικός τζόγος

Σε πρωταγωνιστές της «μικρής οθόνης» μετατρέπονται τα παιχνίδια του ραδιοτηλεοπτικού τζόγου με τη… βούλα της κυβέρνησης. Πρώτα ήταν ο ειδικός φόρος τηλεόρασης που αναβλήθηκε επ’ αόριστον, ακολούθησε το «πανηγύρι» με τις ψηφιακές άδειες και τώρα έρχεται η απελευθέρωση των παιχνιδιών τζόγου σε τηλεόραση και ραδιόφωνο.

Με τον τζόγο ονειρεύονται κέρδη κανάλια και ραδιόφωνα…

Επιπλέον 42 εκατ. ευρώ θα απαιτηθούν για την ολοκλήρωση των αρχαιολογικών ερευνών και εργασιών στο πλαίσιο της κατασκευής του Μετρό Θεσσαλονίκης. Η αύξηση της δαπάνης των ανασκαφών (οι οποίες έχουν κοστίσει ώς σήμερα 82 εκατ. ευρώ) κρίθηκε αναγκαία από τα μέλη του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου, που συμφώνησαν με τις εκτιμήσεις των δύο αρμόδιων Εφορειών Αρχαιοτήτων.

ΚΑΣ: «Ναι» σε επιπλέον 42 εκατ. ευρώ για τα αρχαία του Μετρό Θεσσαλονίκης

Παρά το γεγονός ότι έχουν παρέλθει- σχεδόν 3 μήνες- από την υποβολή και διαβίβαση του πορίσματος, ουδεμία μέριμνα έχει ληφθεί και ουδεμία ενέργεια έχει δρομολογηθεί προκειμένου να εφαρμοστούν, όσα αυτό υποδεικνύει. Ο κ. Ι. Μπαχτσιβάνος παραμένει εργαζόμενος του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Λάρισας. Ο πρόσφατα διορισθείς- από τον Άδωνη Γεωργιάδη- Διοικητής του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Λάρισας, Θανάσης Μητσιός, δεν του έχει ασκήσει ακόμη πειθαρχική δίωξη κατά τα ρητώς υποδεικνυόμενα από τους επιθεωρητές (σύμφωνα και με τις διατάξεις της παρ. 11 του άρθρ. 6 του Ν. 2920/01). Ο κύριος Μητσιός, ο οποίος υπήρξε στενός συνεργάτης και υποστηρικτής του Αντώνη Σαμαρά από την εποχή της Πολιτικής Άνοιξης και διετέλεσε πρόεδρος του συνδικαλιστικού οργάνου των γιατρών στο ΙΚΑ Λάρισας, μάλλον δεν συμμερίζεται την «αγωνία» του Πρωθυπουργού για μεταρρυθμίσεις, πάταξη της διαφθοράς και αναδιοργάνωση του τομέα υγείας! Αντίστοιχα φαινόμενα αδιαφορίας, κωλυσιεργίας ή ηθελημένης παραμέλησης, επιδεικνύουν και η Διοίκηση της 5ης Υγειονομικής Περιφέρειας Θεσσαλίας & Στερεάς Ελλάδας αλλά και το ίδιο το Υπουργείο….

Ανεπαρκείς ή «εκ πεποιθήσεως» Μοιραίοι;

«Αναγκάστηκα να κάνω αναφορά (επί Λιάπη) στον επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης, κ. Ρακιντζή, επίσης έκανα αναφορά στον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου για τις 500.000 ευρώ που δεν δόθηκαν στο «Έργο Πολιτών», που δεν επεστράφησαν στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους (όπως θα όφειλαν), και κανείς, δεν έβρισκε τι έγιναν τα χρήματα, ούτε καν ο γεν. διευθυντής του υπουργείου Πολιτισμού.»
«Τον κ. Λιάπη διαδέχεται ο κ. Σαμαράς. Απευθύνθηκα στον κ. Σαμαρά για το θέμα των 500.000. Ο κ. Σαμαράς μου είπε να περιμένω. Όταν του είπα ότι τα χρήματα δεν βρίσκονται σε ταμεία του υπ. Πολιτισμού μου είπε να μην ασχοληθώ με τα το θέμα αυτό για το λόγο ότι ο κ. Λιάπης είναι συγγενής του πρ. πρωθυπουργού (Κώστα Καραμανλή). »

Ο κ. Συρμόγλου αφήνει σκιές και για τον επόμενο υπουργό Πολιτισμού, Παύλο Γερουλάνο, αφού ταυτόχρονα αναφέρεται σε ένα περίεργο έλλειμμα 14.000.000 ευρώ, το οποίο χρεώθηκε αρχικά στον Οργανισμό για να βγει μετά το υπουργείο και να ισχυριστεί ότι το ποσό αυτό είχε προκύψει από λάθος κάποιας δακτυλογράφου.

Απίστευτες καταγγελίες Συρμόγλου για Σαμαρά και Λιάπη θάφτηκαν από τα Μ.Μ.Ε.

Η κυβέρνηση δεν το βάζει κάτω: με την πέμπτη προσπάθεια κατάφερε να χαρίσει τα πρόστιμα σε εφοπλιστικούς και πετρελαϊκούς ομίλους. Στο σχέδιο νόμου του Υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης για το κλείσιμο 23 οργανισμών του δημοσίου και το νέο τρόπο απόλυσης των δημοσίων υπαλλήλων, που ψηφιζόταν σήμερα στη Βουλή, 3 κορυφαίοι υπουργοί της κυβέρνησης κατέθεσαν από κοινού την επίμαχη τροπολογία. Σε μια διαδικασία που συχνά γινόταν χαοτική, 142 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ υπερψήφισαν το να χαρίσουν εκατομμύρια ευρώ πρόστιμα σε πετραλαιάδες και εφοπλιστές.

Ο κυβερνήτης Β. Βαρδινογιάννης και η κυβέρνηση των υποτακτικών (επεισόδιο 2)

Δεν θα πληρώσει τελικώς ΦΠΑ 500 εκατομμυρίων ευρώ στο ελληνικό δημόσιο η γερμανική εταιρία «Hochtief»- που διαχειρίζεται τα δικαιώματα του αεροδρομίου «Ελευθέριος Βενιζέλος». Η εταιρία που εμφανιζόταν να μην έχει καταβάλλει ΦΠΑ από το 2001 ως σήμερα, είχε κάνει αίτημα στην ελληνική δικαιοσύνη για να απαλλαγεί από την καταβολή του φόρου, επικαλούμενη «ειδική συνεννόηση», όμως το αίτημα της είχε απορριφθεί τρεις φορές από το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους. Τελικά το αίτημα της «Hochtief» έγινε, δεκτό από βρετανικό δικαστήριο, στο οποίο προσέφυγε.

Δεν θα πληρώσει η «Hochtief» τα 500 εκ. για το Ελ. Βενιζέλος

Και έχουμε ακόμα Μάρτιο….

Υ.Γ.: Θυμίζω ότι εδώ έχω μόνο τα άρθρα, όχι απαραίτητα την συνέχειά τους που αλίευσα όλες αυτές τις ημέρες. Προσπαθώ να έχω όσο το δυνατόν αξιόπιστα link, αλλά δεν δεσμεύομαι ότι ισχύουν – ας απαντηθεί. Δεν μπήκαν εδώ για κράξιμο, μπήκαν για έλεγχο. Όσα γνωρίζω ότι έχουν τακτοποιηθεί, όπως πχ η ιστορία με τον βουλευτή της ΝΔ Κικίλια, προφανώς δεν μπήκαν καν. Τα υπόλοιπα, είτε έχω την ενημέρωσή τους, όπως πχ την απόφαση που κατάφεραν να περάσουν για το σβήσιμο των προστίμων για τις τριγωνικές αγορές επιχειρηματιών/εφοπλιστών, είτε δεν έχω ακολουθήσει την δημοσιογραφική συνέχειά τους για να την σημειώσω – όποιος ξέρει, ανοικτά είναι τα comments, ας προσέλθει (με links, παρακαλώ). Τέλος, ξαναλέω δεν έχω ιδέα πόσα από αυτά ισχύουν (είναι ευθύνη των δικτυακών τόπων που αναρτήθηκαν)- αν δεν ισχύουν, καλοδεχούμενες και οι διορθώσεις (και αυτές με link, αν γίνεται)

Υ.Γ.: Το ξεπλήρωμα στις τράπεζες για το Μέγαρο Μουσικής -εξ όσων γνωρίζω- δεν έχει ακόμα ψηφιστεί.

Σε πολλές περιπτώσεις, περισσότερες από όσες αντέχω να υποκρίνομαι ότι δεν συμβαίνει τίποτα, ακούω για την μείωση των βουλευτών σε 200. Νιώθω ότι είναι λάθος, αλλά όσο παρουσιάζεται ως «φρέσκια ιδέα», «πρόταση δικαιοσύνης» και, τώρα τελευταία, «μεταμέλεια» και «απλή διαδικασία με έναν νόμο«, αρχίζω να πιστεύω ότι είναι κάτι περισσότερο απ’ αυτό, και οφείλω να ξεκαθαρίσω την σκέψη μου:

Όχι στην μείωση των βουλευτών σε 200.

Ας δούμε λίγο μαζί πως το σκέφτομαι.

Θεωρώ ότι αυτήν την στιγμή έχουμε σοβαρά πλήγματα στην δημοκρατία μας. Δεν είναι ανάγκη να συμφωνήσεις μαζί μου, μπορεί να νιώθεις ότι όλα πηγαίνουν κατ’ ευχήν – δεν θα τσακωθούμε επ αυτού. Αλλά εγώ θεωρώ ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα. Και δεν είναι αυτό που υποπτεύεσαι ότι θα πω.

Επειδή οι αποφάσεις που παίρνονται στο κοινοβούλιο είναι σκληρές, υπάρχουν αντιδράσεις. Κάποιοι βουλευτές, αρνούνται την συμμετοχή τους σε πράγματα που διαφωνούν, φεύγουν, αντιδρούν – και αυτό, με τρομερή δυσκολία. Αν δεν έχουν την υποστήριξη των κομμάτων τους, οι περισσότεροι, δεν θα ξαναδούν έδρα. Ήδη, αυτήν την στιγμή, που έχουμε 300 βουλευτές, υπάρχουν μέλη του κοινοβουλίου που έχουν παραδεχθεί ανοικτά, σε περισσότερες από μία περιπτώσεις ότι ψηφίζουν εκβιαζόμενοι (κυρίως) από την τρόικα, αλλά και από την κυβέρνηση («αν δεν ψηφίσουμε τον τάδε νόμο που δεν θέλουμε, θα ρίξουμε την κυβέρνηση») – ήτοι, με μία πρόταση, το νομοθετικό έργο είναι κατά βάση για τα μπάζα.

Δεν ξέρω αν με αντιλαμβάνεσαι, αλλά έστω και ένας βουλευτής να λέει «εκβιάστηκα», είναι προσβολή για το έργο της νομοθεσίας, και της δικαιοσύνης γενικότερα.

Και αυτό με τριακόσιους, σου θυμίζω. Φαντάσου αν είναι λιγότεροι.

Η εικόνα που έχω (και όσο περνάει ο καιρός ενισχύεται) είναι πως όσοι προτείνουν την μείωση των βουλευτών ανήκουν κυρίως σε μία από τις δύο κατηγορίες:

– Αυτών που το θέλουν για οικονομικούς κυρίως, αλλά και λόγους ποιότητας. Σ’ αυτούς, έχω να απαντήσω ότι οι οικονομικοί λόγοι είναι ένα επικίνδυνο πείραμα (άσε που θα μπορούσε να λυθεί και με άλλους τρόπους), και οι λόγοι ποιότητας είναι μάλλον -κατ’ εμέ πάντα- λανθασμένοι, γιατί, με περισσότερες επιλογές υπάρχει η πιθανότητα σε όλα τα υπερπροβεβλημένα και διαφημισμένα ονόματα να μπει και κάποιος άξιος, ενώ, κόβοντας επιλογές, μάλλον δημιουργείς μία γερουσία εκλεκτών των ΜΜΕ.

Αυτή είναι η μία κατηγορία – με αυτήν μπορώ να συζητήσω, γενικά το θέμα και να ακούσω τις απόψεις της.

– Η άλλη κατηγορία όμως, είναι μία ομάδα (τσέκαρε το μπλογκ μου να δεις πόσο σπάνια μιλάω έτσι) ύπουλων μανιπουλαριστών που θέλουν την εξουσία στα χέρια τους. Λιγότεροι βουλευτές σημαίνει λιγότερα προβλήματα να περάσει ένας νόμος, λιγότερες πιθανές αντιδράσεις να αντιμετωπίσουν, λιγότερες φωνές διαμαρτυρίας, μεγαλύτερος έλεγχος. Οι εκλεκτοί θα διαφημιστούν αρκετά ώστε να περάσουν στον επόμενο γύρο (δες, πχ, πόση προβολή έχει ο Μαυρουδής Βορίδης από το Mega, όταν είναι ο εκλεκτός καλεσμένος σε τεράστιο ποσοστό των εκπομπών, πόση προβολή έχει ο έτερος Άδωνης Γεωργιάδης από την τηλεόραση -που, απέχει μόνο όταν έχει πολλή δουλειά ο ίδιος- και εν γένει, πόσο επιλεκτική είναι η προβολή συγκεκριμένων ανθρώπων από τα ΜΜΕ. Αυτοί, που δεν φέρνουν αντιδράσεις στα κόμματά τους, θα προβληθούν από τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ και θα είναι και οι προνομιούχοι των 200 τυχερών θέσεων.

Αυτή η κατηγορία, κατ εμέ, προβάλλει την θέση της μέσω άρθρων και αναφορών, προσφέροντας σιγά-σιγά το δηλητήριο ώστε να το φάμε, χωρίς να μας χαλάσει η γεύση του. Πες-πες, θα αρχίσουμε να λέμε «γιατί όχι, κοστίζουν πολλά, οι περισσότεροι είναι ήδη άχρηστοι», και θα πάμε ένα βήμα πιο κοντά (αν δεν είμαστε ήδη) στην εξουσία των λίγων.

Στην πραγματικότητα, θα σημαίνει ξεκάθαρα εξουσία των αρχηγών.

Και αν είναι ήδη άσχημα τα πράγματα, φαντάσου πως θα είναι αν περάσει το 200.

Μισό Γιάννη, μισό: περιποιεί τιμή να έχουμε τον κάθε βλαμμένο στο κοινοβούλιο; Ναι, σ’ ακούω που ρωτάς.

Κοίτα: Η ποιότητα του κοινοβουλίου, είναι και δική μας υπόθεση. Τον κάθε σιχαμένο που είναι εκει μέσα – εμείς τον έχουμε βάλει. Αν δεν είναι καλός, να μην τον ξαναβάλουμε. Αλλά να βάλουμε έναν καλύτερο, όχι να αφήσουμε την θέση της εκπροσώπησής μας κενή.

Και εδώ φτάνουμε στο ζουμί του πόστ: Όπως είναι σαφές, θεωρώ ιδιαίτερα επικίνδυνη και, σε πολλές περιπτώσεις ύπουλη την θέση της μείωσης των βουλευτών. Αν δεν είναι απλώς λανθασμένη (για μένα, ξαναλέω, είμαι ανοικτός σε επιχειρήματα) είναι ένα σχέδιο να φτάσει η εξουσία σε ακόμη λιγότερους, με ο,τι αυτό συνεπάγεται.

Οπότε, δεν θέλω να μειωθούν οι βουλευτές σε 200

Θέλω να αυξηθούν.

Θέλω να γίνουν δέκα εκατομμύρια.

Θέλω οι πολίτες όχι μόνο να ασχολούνται περισσότερο με τα κοινά, αλλά και με δημοκρατικές διαδικασίες να ελέγχουν την κυβέρνηση, να έχουν δικαίωμα συμμετοχής στις αποφάσεις, να μην ερωτώνται μόνο καθε τετραετία, αλλά σε κάθε απόφαση η γνώμη τους να ακούγεται, και να συνυπολογίζεται.

Δεν θέλω την λιγότερη δημοκρατία των διακοσίων. Θέλω την περισσότερη δημοκρατία, όλων.

Κάπως πρέπει να το συμφωνήσουμε αυτό. Πρέπει να το συμφωνήσουμε, να βρούμε μία σταθερά, έναν συγκεκριμένο τρόπο σκέψης.

Πειθαρχική δίωξη εναντίον κρατουμένου που πάσχει από λευχαιμία, γιατί «διέρρευσε» μέσω κινητού στα κοινωνικά δίκτυα φωτογραφίες από το νοσοκομείο «Αγιος Παύλος» των φυλακών Κορυδαλλού άσκησε η αρμόδια εισαγγελέας. Η αντίδραση της εισαγγελικής λειτουργού στον θόρυβο που προκλήθηκε από τη διάδοση των σοκαριστικών εικόνων, που θυμίζουν άλλες εποχές, ήταν άμεση – ωστόσο όχι προς την κατεύθυνση που αναμενόταν.

Η κοινωνία μας έχει νόμους, έτσι; Νόμους. Κανόνες. Και λέει λοιπόν, εγώ θα πληρώσω κάποιους από εμάς, όταν οποιοσδήποτε από εμάς παραβεί τους κανόνες, τους νόμους, αυτοί οι κάποιοι θα τον συλλάβουν, θα τον δικάσουν για να ακούσουν τα επιχειρήματά του, και αν έχει, τελικά άδικο, θα τον κλείσουν σε ένα κελί.

Οι κρατούμενοι στον «Αγιο Παύλο» βρίσκονται σε αποχή από το συσσίτιο από τις 17 Φεβρουαρίου, καταγγέλλοντας τις τριτοκοσμικές συνθήκες που επικρατούν στο νοσοκομείο (κατ’ όνομα – δεν υπάρχει καν η δυνατότητα αιμοληψίας). Ο «Αγ. Παύλος» έχει δυναμικότητα 60 κλινών, αλλά εκεί κρατούνται 215 ασθενείς. Οι 130 είναι οροθετικοί, ενώ οι υπόλοιποι είναι καρκινοπαθείς, καρδιοπαθείς, παραπληγικοί κ.ά. Σε θαλάμους που προορίζονται για επτά άτομα, στοιβάζονται 18, που κοιμούνται σε διπλά κρεβάτια*. Το τελευταίο διάστημα έχουν εμφανιστεί και κρούσματα φυματίωσης σε οροθετικούς, τα οποία λόγω έλλειψης προσωπικού αργούν να διαγνωστούν, με αποτέλεσμα να τίθεται σε άμεσο κίνδυνο η υγεία τους. Μεταξύ άλλων, οι κρατούμενοι ζητούν να υποβληθούν σε εξετάσεις, ώστε να διαπιστωθεί εάν πάσχουν και από άλλη νόσο πέρα από εκείνη για την οποία νοσηλεύονται, ούτως ώστε να λάβουν την κατάλληλη θεραπεία, αλλά και να ενισχυθεί η δομή με εξειδικευμένο προσωπικό. Τυπικά το νοσοκομείο είναι ενταγμένο στο ΕΣΥ, αλλά η μετάβαση δεν υλοποιήθηκε ποτέ.

* Και στο πάτωμα. Σε στρώματα στο πάτωμα.

Ναι; Ναι. Έτσι συμφωνήσαμε όλοι. Όποιος παραβεί τους κανόνες, θα του στερήσουμε την ελευθερία του. Την ελευθερία να κινείται, να τρώει ο,τι θέλει, να κοιμαται ο,τι ώρα θέλει, την ελευθερία του.

Ετσι συμφωνήσαμε.

«Κυρίως διαμαρτύρονται για το γεγονός ότι έχουν αφεθεί στην τύχη τους», λέει στην «Κ» η κ. Ρόζα Κοβάνη, εκ μέρους της Πρωτοβουλίας για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων. «Η εισαγγελέας, ενώ πηγαίνει 1 – 2 φορές την εβδομάδα στις άλλες φυλακές, είχε να περάσει δύο μήνες από το νοσοκομείο, παρά τα τεράστια προβλήματα και τις συνεχείς καταγγελίες». Οπως κατήγγειλαν οι ίδιοι οι κρατούμενοι, η εισαγγελέας είπε ότι φοβάται μην κολλήσει κάτι, «έχω οικογένεια». Προχθές, ωστόσο, μετέβη στον «Αγιο Παύλο» προκειμένου να ασκήσει δίωξη για τη χρήση κινητού.

Αυτούς που συλλάβαμε, πρόσεξέ με τώρα εδώ γιατί δυσκολεύει, δεν θα το ακούσεις από αλλού, πρόσεξε: αυτούς που συλλάβαμε, και τους φυλακίσαμε, μ’ αυτούς κάναμε μία συμφωνία. Ένα συμβόλαιο τιμής.

Στο μεταξύ, η αποχή από το συσσίτιο που ξεκίνησαν την περασμένη Δευτέρα οι 187 από τους 209 κρατουμένους του νοσοκομείου (δεν συμμετέχει ο θάλαμος 9, που είναι μη αυτοεξυπηρετούμενοι, κατάκοιτοι κρατούμενοι) έχει ήδη εξελιχθεί και τυπικά σε απεργία πείνας. «Θεωρητικά έως τώρα μπορούσαν να αγοράζουν τρόφιμα από το μπακάλικο της μονάδας, αλλά έτσι κι αλλιώς οι περισσότεροι δεν έχουν λεφτά», εξηγεί η κ. Κοβάνη. «Πλέον πολλοί έχουν αρχίσει κανονική απεργία πείνας, ενώ έχουν καταθέσει και τα φάρμακά τους. Δεν έχουν άλλον τρόπο διαμαρτυρίας πέρα από το σώμα τους».

Θα σε φυλακίσω, γιατί εγώ είμαι καλύτερος από εσένα και υπακούω τους κανόνες, και εσύ είσαι χειρότερος, και σε φοβάμαι. Θα σε κλείσω φυλακή και θα έχω τον απόλυτο έλεγχο της ζωής σου. Δεν θα φας ότι θέλεις εσύ, δεν θα φύγεις πριν σου πω εγώ, αν το πω εγώ μπορεί να πεθάνεις εδώ μέσα. Εγώ βάζω τους κανόνες, είπαμε εμείς, ως κοινωνία, και η ζωή σου είναι δική μου.

Ωραία; Ωραία.

Σημειώνεται ότι τροπολογία του υπουργείου Δικαιοσύνης που προβλέπει την αποφυλάκιση καταδίκων που εκτίουν ποινές έως 10 χρόνια και πάσχουν από σοβαρές ασθένειες, η οποία ψηφίστηκε προχθές στη Βουλή, «πιάνει» λιγότερους από 30 από τους εν λόγω κρατουμένους.

Και αναλάβαμε τον έλεγχο της ζωής τους.

Και την ευθύνη, βέβαια. Να το θυμόμαστε αυτό, και την ευθύνη.

«Είναι 226 και 136 από αυτούς έχουν AIDS, άλλοι είναι ακρωτηριασμένοι και άλλοι τρεις με εγκεφαλικά, είναι μια κατάντια», σχολίασε μεταξύ άλλων ο αντιπρόεδρος της Ομοσπονδίας Σωφρονιστικών Υπαλλήλων, Αντώνης Αραβαντινός, στον αέρα του RealFm και στους Άκη Παυλόπουλο, Μάνο Νιφλή, για τις εικόνες φρίκης στο νοσοκομείο των φυλακών Κορυδαλλού.

Γιατί την ξεχάσαμε την ευθύνη.

Όταν λοιπόν πήραμε τον ρόλο του κριτή, πήραμε τον ρόλο του θεού, του σωστού και δίκαιου, και ειπαμε σ’ αυτούς «είστε παράνομοι», πήραμε και την ευθύνη τους.

«Θα είχαμε μπει και εμείς στη λογική να κάνουμε απεργία πείνας για αυτούς τους ανθρώπους που διαμαρτύρονται. Αλλά επειδή μπορεί να κάνουμε κι εμείς απεργία πείνας για τη δική μας κατάσταση, κρατάμε δυνάμεις», σχολίασε αρχικά ο κ. Αραβαντινός για τις διαμαρτυρίες σχετικά με την κατάσταση που επικρατεί στο νοσοκομείο των φυλακών Κορυδαλλού

Εχουμε ευθύνη απέναντί τους. Και όσο μεγαλύτερη εξουσία έχεις σε έναν άνθρωπο, τόσο μεγαλύτερη ευθύνη έχεις, απέναντί του.

Εμείς. Όχι κάποιος οποιοσδήποτε, εμείς, εγώ, εσύ, εμείς. Εμείς, η κοινωνία.

…και συνέχισε: «Έχουν 226 στο νοσοκομείο. 136 από αυτούς έχουν AIDS, υπάρχουν ακρωτηριασμένοι άνθρωποι, τρείς με εγκεφαλικά. Είναι μια κατάντια. Έχουν 21 συγκρατούμενους τους να τους φροντίζουν, γιατί δεν υπάρχουν υπάλληλοι. Όλοι αυτοί, συνυπάρχουν σε έναν όροφο», πρόσθεσε.

Εγώ και εσύ. Οι καλύτεροι απο αυτούς, οι πιο νόμιμοι από αυτούς, αυτά είναι τα έργα μας.

Σήμερα, μόλις, ένας εξ αυτών, πήγε να κρεμαστεί. Τον έσωσαν τελευταία στιγμή.

ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ ΚΡΕΜΑΣΤΗΚΕ ΑΠΕΡΓΟΣ ΤΟΥ 2ου ΟΡΟΦΟΥ ΚΑΙ ΤΟΝ ΒΓΑΛΑΝΕ ΕΞΩ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΥΧΗ ΤΟΥ ΑΦΟΥ ΤΟΝ ΠΗΡΕ ΤΟ ΕΚΑΒ.

— ΚΟΛΑΣΤΗΡΙΟ ΚΟΡΥΔΑΛΟΥ (@kolastirio) February 28, 2014

Είναι καλά. «Γλύτωσε». Για να γυρίσει πάλι εκεί;

«ΟΙ Ελληνικές φυλακές, είναι εγκαταλειμμένες διαχρονικά. Από το 2002 ίσως και μετά, το μόνο που κοίταξαν είναι να βάλουν σύρματα πάνω από τις φυλακές για να μην φεύγουν. Με 2 ευρώ την ημέρα πρέπει να βγάλουμε τρία γεύματα. Γίνεται», αναρωτήθηκε ο κ. Αραβαντινός και συνέχισε: «Γιατί σας φαίνεται ότι είναι άλλη η εικόνα του νοσοκομείου από την εικόνα της χώρας; Αυτά είναι μια συσσωρευμένη αδράνεια. Μην την πιστώσουμε στην τελευταία πολιτική ηγεσία».

Και βέβαια, δεν είναι μόνο στο νοσοκομείο το πρόβλημα. Είναι ευρύτερο πρόβλημα των φυλακών.

«Οσον αφορά την Υποδιεύθυνση Μεταγωγών Δικαστηρίων Θεσσαλονίκης, εκεί, κ. υπουργέ, η κατάσταση είναι θλιβερή και επιεικώς απαράδεκτη. Οι συνθήκες κράτησης, μη συνάδουσες προς το νομικό πολιτισμό και τις πολιτισμικές μας αρχές, δεν εξασφαλίζουν τα ελάχιστα όρια αξιοπρεπούς διαβίωσης» αναφέρει ο εισαγγελέας, επισημαίνοντας ότι «οι κρατούμενοι συνωστίζονται, 15 και 20 άτομα, σε θαλάμους 9 κλινών, χωρίς καμία διάκριση σε ανήλικους και ενήλικους, υπόδικους και κατάδικους, τοξικομανείς, δράστες οικονομικών εγκλημάτων και αδικημάτων με ιδιαίτερη ποινική απαξία».

Τα ίδια ακριβώς ισχύουν για τους χώρους κράτησης αλλοδαπών και όλα τα κρατητήρια των Αστυνομικών Τμημάτων του Νομού Θεσσαλονίκης, όπου κρατούνται καθημερινά γύρω στα 350 άτομα, κατά μέσον όρο. Η κράτηση μπορεί να φτάσει και τους 9 μήνες, αναφέρει ο κ. Γιαννάκης, τονίζοντας ότι η συγκεκριμένη κατάσταση, εκτός των άλλων, εγκυμονεί και σοβαρούς κινδύνους για την υγεία.

«Το απάνθρωπο και παντελώς απαράδεκτο όμως είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί, επειδή τα καταστήματα κράτησης δεν διαθέτουν την κατάλληλη υποδομή, επί πέντε και έξι μήνες δεν προαυλίζονται, που σημαίνει ότι καθ’ όλο αυτό το χρονικό διάστημα δεν βλέπουν ήλιο» σημειώνει.

Αυτοί, που εξουσιάσαμε την ζωή τους. Γιατί φοβόμαστε εμείς, αυτούς.

Εμείς οι νόμιμοι και ηθικοί, αυτούς τους παράνομους και ανήθικους.

Άκου ειρωνεία.

Υ.Γ.: Ζητάω συγνώμη, δεν συνηθίζω να κλέβω ολόκληρα άρθρα, αλλά έπρεπε να ειπωθούν αυτά. Να διαβαστούν με το ζόρι. Τα τρία άρθρα που παραθέτω, είναι από την Καθημερινή, και το Enikos.gr Το τρίτο δεν το παραθέτω ολόκληρο, διαβάστε περισσότερα σε προηγούμενο ποστ. Τα έντονα γράμματα δικά μου.

Υπάρχει ένα θέμα που προκύπτει όλο και πιο συχνά, και από ότι φαίνεται η θέση που παίρνω είναι μάλλον αντιδημοφιλής, οπότε καλό είναι να την εξηγήσω καθαρά – και θα το κάνω με ένα παράδειγμα.

Έστω ότι έχουμε ένα σκάνδαλο. Για παράδειγμα, για μένα, σκάνδαλο είναι η συγκρότηση της ΔΤ σε ανθρώπινο δυναμικό, χωρίς να έχει προηγηθεί πρώτα διαδικασία μέσω ΑΣΕΠ. Για μένα. Βάλε εσύ ο,τι θέλεις. Ένα παράδειγμα βάζω.

Όταν απολύθηκαν λοιπόν οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ, η ΔΤ κάπως έπρεπε να δουλέψει, να εμφανιστεί, υπήρχαν ρήτρες, οπότε, άνοιξε ένας διαγωνισμός (για εξάμηνη αν θυμαμαι καλά, ή τρίμηνη, δεν έχει σημασία) για στελέχωση με προσωπικό στην νέα «εταιρία».

Κάποιοι άνθρωποι, πολλοί εκ των οποίων ήταν προηγουμένως εργαζόμενοι στην ΕΡΤ, έστειλαν τα βιογραφικά τους. Κάποιοι εξ αυτών είχαν πρωταγωνιστήσει στις αντιδράσεις, άλλοι είχαν απλώς συμμετάσχει, και άλλοι φρόντισαν να μείνουν σιωπηλοί, συμφωνώντας ή και διαφωνώντας με το κλείσιμο της ΕΡΤ, απλώς για να μην βάλουν τρικλοποδιά στο μέλλον τους.

Όταν αυτό έγινε γνωστό, όσοι έμειναν πίσω, κυρίως από ηθικούς λόγους, σχολίασαν αρνητικά την απόφαση των συναδέλφων τους, κυρίως γιατί στον αγώνα που έγινε, δόθηκε η εντύπωση ότι λιποτάκτησαν.

Ως εδώ, τακτοποιημένα, η ιστορία και μόνο, δεν ασχολούμαστε με το αν ήταν όντως παράνομο, παράτυπο και αισχρό το μοντέλο που δημιουργήθηκε (εγώ πιστεύω ότι ήταν, αλλά δεν έχει σημασία, σημασία έχει ότι κάποιοι θεώρησαν ότι ήταν), κάποιοι το ακολούθησαν, κάποιοι αντέδρασαν με την λιποταξία.

Πάμε στην γνώμη μου:

Αποφεύγω να τα βάλω με τους εργαζόμενους. Δεν είναι ποτέ αυτοί ο στόχος μου, δεν ασχολούμαι ποτέ μαζί τους, προσπαθώ να μην επιτίθομαι ποτέ στις επιλογές τους.

Για μένα είναι απλό: αν ο εργαζόμενος (για μένα λέμε πάντα, για τον σκοπό μου) λιποτακτήσει, και πιάσει δουλειά εκεί που αντιμάχομαι εγώ, δεν έχει, όχι μεγαλύτερη, ούτε καν την ελάχιστη ευθύνη.

Δεν θα επιτεθώ σε αυτόν.

Να σου εξηγήσω τους τέσσερις λόγους που θα πάρω αυτήν την θέση:

Ενα, αυτό θέλει ο «εχθρός». Όταν έγιναν οι καταθέσεις των αιτήσεων, η κυβέρνηση (ο κακός της ιστορίας μας) έσπευσε να αναφέρει τα ονόματά τους. Γιατί; Μία πολύ καλή εξήγηση θα ήταν γιατί ο κόσμος θα θύμωνε με τους λιποτάκτες, και θα έκανε επίθεση σε αυτούς, και όχι σε αυτούς που ευθύνονται για την αρχική ζημιά. Πολλαπλασιάζεις τους κακούς, μοιράζεις τις ευθύνες. Ο διπλανός σου επιτίθεται σε εσένα, εσύ σ’ αυτόν, το μέτωπο δέχεται ρήγμα, ο «κακός» διαστρεβλώνει τον αγώνα σου.

Δύο, γιατί δεν ξέρω τι έχει συμβεί. Δεν ξέρω αν ο «πρώην σύντροφος» που υποτάσσεται έχει ξεπουληθεί, ή απλώς πάει για να επιβιώσει. Δεν ξέρω αν το αίτημά του συνοδεύεται με ξεπούλημα, ή, απλώς, κοιτάει να βγάλει το γάλα για τα παιδιά του. Δεν μπορώ να τον πω «δειλό» (ή εχθρό μου) – όπως δεν μπορώ να πω «ήρωα» (ή φίλο μου) αυτόν που αρνείται, στο παράδειγμά μας, την θέση. Αυτός που υποκύπτει, μπορεί να είναι στον δρόμο – αυτός που συνεχίζει να μάχεται, μπορεί να έχει μία περιουσία και να μην νοιάζεται για τίποτα. Ή το αντίστροφο. Δεν ξέρω, δεν θέλω να απολογηθεί κανείς, πόσο δε μάλλον σε μένα, οπότε δεν κρίνω.

Τρία, γιατί δεν υπάρχει ταβάνι σ’ αυτό. Κάποιοι, βγαίνουν στην σύνταξη στα σαράντα τους. Κάποιοι άλλοι, παίρνουν τρελούς δημόσιους μισθούς ή συντάξεις. Κάποιοι άλλοι, παίρνουν απίστευτα εφάπαξ. Δεν μιλάω για παρανομίες τώρα, μιλάω για απολύτως νόμιμες καταστάσεις, αλλά ίσως μη-ηθικές, όταν ο διπλανός παίρνει τριακόσια ευρώ σύνταξη. Πρέπει να επιλέξω: θα επιτεθώ στον συνταξιούχο που παίρνει μεγαλύτερη σύνταξη, ή σ’ αυτόν που επέτρεψε ή επιτρέπει να συμβαίνει αυτό; Θα επιτεθώ σ’ αυτόν που παίρνει μεγάλο μισθό, ή σ’ αυτόν που του τον δίνει; Και τι θα του πω; δώστα πίσω; δούλεψε παραπάνω; θα έπρεπε να ξέρεις καλύτερα;

Τέσσερα, και το πιο σημαντικό ίσως, γιατί δεν είμαι ο αναμάρτητος. Υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω, πχ, που αρνούνται να πληρώσουν τους φόρους τους. Θεωρούν πως αν το κάνουν, θα ενισχύσουν ένα σύστημα που θα εξοπλιστεί καλύτερα σε ΜΑΤ και ΔΙΑΣ, θα έχει χρήματα να επικοινωνήσει την προπαγάνδα του, θα αυξήσει την επιρροή και την ισχύ του. Είναι μία απόφαση – αλλά εγώ δεν την κάνω, πληρώνω κανονικά τους φόρους μου. Γι’ αυτούς είμαι λιποτάκτης. Μπορεί να έχουν και δίκιο. με τους ίδιους όρους που θα στραφώ εγώ κατά αυτού που λιποτακτεί στους δικούς μου αγώνες, μπορούν να στραφούν εναντίον μου όταν λιποτακτώ κατά των δικών τους. Μπορεί να έχω πολύ καλούς λόγους να το κάνω αυτό, πχ δεν θέλω να πάω φυλακή για χρέη προς το δημόσιο. Δεν αρκεί αυτό, όμως, είναι ξεκάθαρο ότι λιποτακτώ, καθώς ούτε και εγώ θέλω να περιμένω τέσσερα χρόνια να πέσει μία κυβέρνηση που δεν συμφωνώ, αλλά δεν ακολουθώ αυτούς που θυσιάζονται.

Συνοψίζοντας: Σε οποιαδήποτε «μάχη», κατά της ατιμίας ή της ανηθικότητας, όπου και αν είμαστε πολλοί, είναι πιθανό κάποιοι να μην ακολουθήσουν τον δρόμο που ονειρευόμαστε. Είναι επιλογή μου, για πολύ συγκεκριμένους λόγους να μην επιτεθώ σε αυτούς, αλλά να διαφωνήσω με τους θεσμούς που με αδικούν.

Ναι, αν σταθούν εμπόδιό μου, θα τους αντιμετωπίσω σαν αντίπαλους. Αλλά δεν το κάνω απλώς επειδή δεν ακολούθησαν τον δρόμο μου.

Πριν μπεις στην διαδικασία να το σκεφτείς, να ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα που, όσες φορές και να το συζήτησα, πρέπει να τα ξαναεξηγώ:

1) Δεν επιμένω. Είναι μία σκέψη. Δες την, αν έχεις αντίρρηση, θα χαρώ να την λάβω υπόψιν. Μπορεί κάλλιστα να έχεις δίκιο εσύ, και όχι εγώ. Το συζητάμε.

2) Προφανώς θα ήθελα ο σύντροφός μου να μείνει δίπλα μου. Και προφανώς αντιλαμβάνομαι ότι αν έμενε θα ήμασταν και οι δύο πιο δυνατοί.

3) Αν υπάρχει λάθος, ατιμία, ή ανηθικότητα είμαι εναντίον. Απλώς, όχι εναντίον του εργαζομένου, αλλά του συστήματος που την δημιουργεί. Δεν έχω πρόθεση να εξαγνίσω το λάθος, αλλά να στοχοποιήσω τον αντίπαλό μου

4) Δεν αναφέρομαι στους εργαζόμενους που παρανομούν οι ίδιοι (πχ, σ’ αυτόν που κλέβει δύο συντάξεις ή σ’ αυτούς που εκβιάζουν για να τους προσλάβουν, ή να τους συνταξιοδοτήσουν). Αυτοί είναι υπεύθυνοι των πράξεών τους και θα με βρουν μπροστά τους.

Αυτή η σκέψη μου, κάθε αντίρρηση καλοδεχούμενη.

Συχνά, γράφω για να θυμάμαι. Γίνονται πράγματα γύρω μου, και γω δεν θέλω να τα ξεχάσω, δεν θέλω να ξεχάσω τι σκεφτόμουν, τι θέση πήρα, τι αποστάσεις, γιατί τις πήρα.

Γράφω για να θυμάμαι, και, δεν το κρύβω, παρότι δεν θέλω, γράφω και γι’ αυτούς που με διαβάζουν. Γράφω για να ακούσουν κάτι άλλο από το δελτίο των οκτώ, να ακούσουν κάτι άλλο από την πεπατημένη, το εγκεκριμένο σχόλιο, την απολυμασμένη, στεγνή γνώμη που πλασάρεται σαν είδηση.

Γράφω γιατί όλα αυτά σερβίρονται ως «η κοινή γνώμη», και δεν ανέχομαι να μιλάνε για λογαριασμό μου – έχω φωνή, έχω μυαλό, κάνω λάθη, παίρνω θέσεις, να το δούμε ρε παιδιά, να δούμε αν η λέξη που θα βγει από την διαδικασία της σκέψης μου είναι λάθος, να την κρίνουμε όλοι μαζί.

Αλλά να ακουστεί.

Ετσι κάνω, συχνά, συχνότατα.

Τόσο αίμα, τόσοι νεκροί, τόσες ελπίδες, τόση σκληρότητα, ρίξε μια ματιά στο blog μου, τα πολεμάω, με λέξεις, αυτές έχω, μία τετραετία την ψήφο μου, και μετά λέξεις, σκέψεις, ελπίδα. Ελπίδα ότι αυτό που φαίνεται παράλογο σε μένα, θα φανεί και σε σένα, και θα με κρίνεις, και μπορεί να πεις συμφωνώ, και αν συμφωνείς, μπορεί να το αλλάξεις λίγο, δεν θέλω τίποτα άλλο, δεν θέλω παρά να με ακούσεις, μπορεί να είμαι σωστός, μπορεί να έχω μία βάση, να μην είμαι τελείως παράλογος, και αν έτσι, ίσως το αλλάξουμε αυτό που μας πονάει, πες, και τους δύο.

Και γράφω.

Άπειρες λέξεις, άπειρες σκέψεις, τι έχω καταθέσει, τι έχω απλώσει, την καρδιά μου, γιατί μυαλό δεν εχω, το ξέρω, πες ότι έχω καρδιά, αν μετράει σε κάτι, ας έχω αυτό, δεν ξέρω αν είναι λογικό και στέκει στο μυαλό όλο αυτό, αυτό θα στο πουν άλλοι, εγώ θέλω στην καρδιά να σε χτυπήσω, με την καρδιά μου, να σου πω γιατί, γιατί να πεθάνει αυτός, ή εκείνος, μην μείνεις στα excel, σκέψου, με την καρδιά σκέψου, γιατί να γίνει έτσι, να το αλλάξουμε, αν το λέει και η δική σου η καρδιά σου να το αλλάξουμε.

Και μετά, πνίγονται παιδιά στο Φαρμακονήσι.

Και πνιγόμαστε και εμείς στο λογικό, στο κύματα, οι διασώστες, το ναυτικό, να μας πλήξουν πολιτικά, και πας να ξεχαστείς, να ξεχάσεις πως είναι να πνίγεται μία γυναίκα, ένα παιδί, χωρίς σωσίβιο, (γιατί χωρίς σωσίβιο; γιατί;), γιατί από έναν πρωθυπουργό που θέλει να διώξει παιδιά από τους βρεφονηπιακούς σταθμούς, γιατί να γίνεται έτσι, με την καρδιά να στο πω – αντέχεις; να σου φωνάξω, αντέχεις, αντέχεις να σκεφτείς ένα παιδί να πνίγεται, κλαίγοντας, σε έναν υγρό τάφο μία κρύα φουρτουνιασμένη νύχτα, ενώ η μάνα του ουρλιάζει, ο πατέρας του ουρλιάζει, χωρίς σωτηρία, χωρίς σωσίβιο, αντέχεις; μπορείς να το σκεφτείς; αν δεν αντέχεις γιατί γαμώτο δεν το αλλάζεις; για το επόμενο παιδί, γιατί δεν το αλλάζεις, γιατί δεν το –

– και δεν βγαίνουν οι λέξεις. Πέθανα, είμαι σαν νεκρός. Είναι σαν να μιλάω στον καθρέφτη, και να βλέπω τον απέναντι να κλαίει, αλλά να είμαι μόνο εγώ. Είναι αποκαρδιωτικό. Γύρω μου φωνές από ντάνσινγκ, και voice, και Μήτρογλου, και τα πανηγύρια για τις «εντολές Σαμαρά», και ‘γω να μιλάω μόνος μου σε έναν καθρέπτη, σε κάποιον που ξέρει ο,τι ξέρω, και κάνει ο,τι μπορεί, και το μόνο που νιώθει ότι μπορεί να κάνει είναι να μιλάει, μα να μην αλλάζει τίποτα.

Και όπως πνίγονται παιδιά τον Νοέμβριο, να ξαναπεθαίνουν τώρα, σαν να μου λένε αν δεν μάθεις από το λάθος σου, που δεν έπεισες αυτούς τους ανθρώπους να μην ανέχονται πνιγμένα παιδιά, πρώτα αυτό, να ΜΗΝ ΑΝΕΧΟΝΤΑΙ – τόσα πράγματα, το Mall, τα πεταμένα εκατομμύρια της περιφέρειας, τους φυλακισμένους χωρίς προαυλισμό, έστω ρε φίλε, ΕΣΤΩ ρε φίλε τα πνιγμένα παιδιά, πόσο δύσκολο είναι να τους κάνεις να θυμώσουν για τα πνιγμένα παιδιά, να ΓΡΑΨΟΥΝ ΜΙΑ ΓΑΜΗΜΕΝΗ ΓΡΑΜΜΗ ΣΤΟ FACEBOOK ρε φίλε, ο,τι και να είναι, αριστεροί, δεξιοί, όπου και αν πιστεύουν, τόσοι σε διαβάζουν, ΜΙΑ ΓΑΜΗΜΕΝΗ ΓΡΑΜΜΗ ότι λυπήθηκαν, ότι θύμωσαν, αν δεν το κατάφερες ούτε αυτό, πες μου ρε φίλε τι σκατά μπορεί να νομίζεις ότι άλλαξες με τις λέξεις.

Μια γαμημένη γραμμή στο γαμημένο το facebook, και δεν νιώθω ότι καταφέρνω ούτε καν αυτό.

Ούτε ένα «λυπάμαι».

Τι να γράψω λοιπόν για τα παιδιά; Με ποια καρδιά να σε χτυπήσω; Αυτήν την στιγμή καταθέτω τα όπλα μου.

Αν δεν σε έχω πείσει δέκα χρόνια τώρα λέξεων, ένα, δύο, δέκα πνιγμένα παιδιά δεν σώζουν ούτε εμένα, μα ούτε και σένα.

Αυτά είχα να πω, μην σε πειράξει, έτσι είναι τα blog, για τον συντάκτη τους μιλάνε πρώτα. Για τις χαμένες λέξεις του.

Υ.Γ.: Μακάρι άλλοι να γράψουν. Ίσως έχουν καρδιά, ελπίδες και κουράγιο.