Η όλη υπόθεση της αναδοχής παιδιού από ομοφυλόφιλους γονείς, ήταν ανέκαθεν για μένα ένα τεστ υποκρισίας: Όποιος λέει «Δεν έχω πρόβλημα με τους ομοφυλόφιλους – αλλά όχι και να υιοθετήσουν ένα παιδί» έχει σαφώς πρόβλημα με τους ομοφυλόφιλους – ο,τι και να υποστηρίζει πριν το «αλλά».

Κάθε προσπάθεια να εξηγηθεί αυτό το αλλά, θα καταλήξει μαθηματικά στο «γιατί οι ομοφυλόφιλοι είναι ανώμαλοι». Άλλο «αλλά» – δεν έχω ακούσει μέχρι τώρα.

Μου είναι εξαιρετικά δύσκολο και επώδυνο να αποδεχθώ ότι εν έτη 2018 ακόμα ασχολούνται οι άνθρωποι με το ποιον αγαπά ο διπλανός τους. Μου είναι ακατανόητο να αποδεχθώ ότι ένας συνάνθρωπός μου θα στερηθεί ένα δικαίωμα, είτε αυτό είναι κοινωνικό (πχ μία σύνταξη) είτε αυτό είναι ανθρώπινο (πχ μία αναδοχή, ή μία υιοθεσία) επειδή δεν αρέσει σε κάποιον άλλο ποιον ή ποιαν έχει επιλέξει για σύντροφο.

Από την πιθανότητα σε κάποιον αρέσει ή να μην αρέσει η ομοφυλοφιλία, μέχρι το δικαίωμα να παρέμβει στην ζωή του άλλου δήθεν «δημοκρατικά», υπάρχει ένα τεράστιο κενό – όταν αυτό εξατμίζεται, με τρελαίνει.

Ακόμα και η γραμμή «όχι, γιατί δεν το αντέχει η κοινωνία» είναι διπλά υποκριτική: Όχι μόνο παρεμβαίνουμε στην ζωή κάποιου άλλου γιατί μας ενοχλεί μία απόφασή του, αλλά δεν αναλαβάνουμε καν την ευθύνη αυτής της καταπίεσης: αναθέτουμε την ευθύνη στην κοινωνία και στις «αντοχές» της, και έτσι δεν θα χρειαστεί να απαντήσουμε εμείς γι’ αυτό.

Ακόμα και όταν –και εδώ είμαι και γω ένοχος, καθώς το έχω κάνει αυτό το λάθος– βάζει το παιδί ως παράμετρο σ’ αυτή την διαδικασία: «Να προστατέψουμε το παιδί από αυτήν την κοινωνία που δεν είναι έτοιμη». Όσο με αφορά, αντιλαμβάνομαι ότι υπήρξα λάθος, καθώς ναι μεν το ενδιαφέρον μου ήταν αληθινό, η λύση όμως δεν θα ερχόταν με την αντιμετώπιση του προβλήματος, μα με την συγκάλυψη του: Όταν κάποιος φερθεί μαλακισμένα σε ένα παιδί, δεν θα φταίει το παιδί, δεν θα φταίνε οι γονείς του – θα φταίει αυτός ο κάποιος. Ακριβώς όπως δεν φταίει μία γυναίκα που φορά μίνι για τον βιασμό της, έτσι δεν φταίει ένας ομοφυλόφιλος γονιός που κάποιος ασχημονεί σε ένα παιδί. Φταίει αυτός που δημιουργεί πρόβλημα, και καλό θα είναι να το ξεκαθαρίσουμε. Και, ξεκαθαρίζοντάς το, παρέχουμε έναν καλύτερο κόσμο γι’ αυτό το παιδί, που είναι τελικά και το ζητούμενο.

Όσο με αφορά, τα πράγματα (ειδικά στην νομική τους υπόσταση) είναι απολύτως ξεκάθαρα: Επιτρέπεται σε κάποιον να επιλέγει τον σύντροφό του;

Αν ναι, ούτε η «κοινωνία», ούτε η δική μας θέση μπορεί να στερήσει από έναν άνθρωπο ένα δικαίωμα αναδοχής (ή σύνταξης, ή αναγνώρισης, ή, ή).

Αν όχι, τότε ας ορίσουμε σαφώς ποιον μπορεί ή δεν μπορεί να ερωτεύεται ο καθένας, και ας μην προσπαθούμε να ξεγελάμε τον εαυτό μας ότι ανήκουμε σε μία κοινωνία που σέβεται την ελευθερία των ανθρώπων της.

Δηλαδή, αν καταλαβαίνω σωστά, το να μην μάθεις στα παιδιά επακριβώς ότι «ο Ιησούς Χριστός είναι Ο Σωτήρας του κόσμου» – είναι παράνομο και αντισυνταγματικό, μα το να δηλώσει (σε δικαστήριο) επίσημος εκπρόσωπος της χριστιανικής εκκλησίας της Ελλάδας «αν είχα όπλο, και επιτρεπόταν, θα τους σκότωνα (τους ομοφυλόφιλους) να ησυχάσουμε» – είναι καθ’όλα νόμιμο και δεν διώκεται.

Το ‘πιασα.

Εκτός από τον Μαλτέζο Σώζο, τον 26 χρονο που πέθανε στις φυλακές (και ερευνάται αν η αιτία είναι η μόλυνση από οδοντική φλεγμονή στις φυλακές Λάρισας), ένας ακόμη προστέθηκε στην λίστα των νεκρών: ένας 33χρονος, που αυτοκτόνησε στις φυλακές Αλικαρνασσού.

Και τι μας νοίαζει εμάς ρε αρκούδε, θα μου πεις, που ο άλλος αυτοκτόνησε; Καλά το παλικάρι, πράγματι, είναι έγκλημα που το άφησαν να πεθάνει αβοήθητο ενώ ικέτευε για γιατρό – αλλά αυτός που αυτοκτόνησε; Τι μας νοιάζει;

Να σου πω λοιπόν μία ιστορία που διάβασα, γι’ αυτόν τον 33χρονο, για να δεις πόση φρίκη, πόση σκληρότητα, πόσο αδικία κρύβει η τελευταία του ενέργεια.

Ο 33χρονος κρατείτω από το 2016 για ληστείες, κρεμαστηκε τα ξημερώματα της Δευτέρας. Στο χαρτί που άφησε δίπλα του, εξήγησε ότι δεν άντεχε τις τύψεις, καθώς εξαιτίας του βρέθηκε σε δύσκολη θέση ένας ξάδελφός του, που του έφερε ρούχο με μικροποσότητα ηρωίνης.

Ο ξάδελφος δεν ήξερε τίποτα. Του το ζήτησε ο κρατούμενος, και αυτός, απλώς, το μετέφερε.

Η ντροπή έκανε τον 33χρονο να αυτοκτονήσει. Αυτά, τα ξέρουμε σίγουρα, καθώς έτσι έγραψε το τελευταίο σημείωμά του.

Και τι μας νοιάζει ρε αρκούδε που τον έπιασαν ξαφνικα τύψεις τον ναρκέμπορα; δεν τον λυπάσαι τον ξάδελφο που τον έχωσε στο τσάμπα; – θα μου πεις.

Σου έχω όμως κι άλλα. Γιατί ο 33χρονος αυτόχειρας, σύμφωνα με πληροφορίες συγκρατούμενών του (που διαψεύδονται από την διοίκηση) χρωστούσε λεφτά από αγορά ναρκωτικών στο σχετικό κυκλωμα που λειτουργεί στην φυλακή. Για να ξεχρεώσει, υπέκυψε υπο την απειλή βίας, στην εντολή να εισάγει ναρκωτικά για λογαριασμό τους με αυτόν τον τρόπο.

Ούτε ναρκέμπορας λοιπόν, ούτε να θάψει τον ξαδελφό του ήθελε, ούτε ήθελε να μπλέξει με όλα αυτά: σύμφωνα με τους συγκρατούμενούς του, τον εκβίασαν, τον ανάγκασαν, πήρε έναν ακόμα άνθρωπο στον λαιμό του, και τον έφαγαν οι τύψεις.

Και τι μας νοιάζει ρε αρκούδε για τον φυλακισμένο στην τελική; Να μην παρανομούσε, απλό είναι. Η δικαιοσύνη είναι σκληρή.

Μα ναι, αλλά αυτό λέω: η ευθύνη των φυλακισμένων είναι της εκάστοτε διοίκησης. Όταν ένας άνθρωπος πεθαίνει, κάθε άνθρωπος εκεί μέσα, από τον καλύτερο μέχρι τον χειρότερο, υπάρχει θέμα ευθύνης. Όταν δεν αποδίδεται, η ευθύνη περνάει στον ανώτερό τους, στην περίπτωσή μας είτε στον Τόσκα, είτε στον Κοντονή. Η ευθύνη αυτή, είναι ποινική – αν ασκήσουν είτε η διοίκηση είτε οποιοσδήποτε άλλος αμελώς τα καθήκοντά τους, πρέπει να πάνε φυλακή – αν όχι από δόλο, τουλάχιστον για τον θάνατο δύο ανθρώπων εξ αμελείας. Γι’ αυτό που κατηγορούμε τους φυλακισμένους, ότι δηλαδή παρανόμησαν, γι’ αυτό θα έπρεπε σαν κοινωνία να ελέγξουμε και τους δεσμώτες τους!

Μας νοιάζει τώρα;

Ίσως, ίσως όχι. Δεν μας νοιάζει αρκετά, προφανώς, όταν η διοίκηση δεν ερευνά, απλώς …αρνείται την πιθανότητα να εκβιάστηκε για λογαριασμό κυκλώματος ναρκωτικών μέσα στην φυλακή – και το θέμα τελειώνει εκεί. Δεν μας νοιάζει αρκετά, ίσως γιατί νομίζουμε ότι δεν θα βρεθούμε ποτέ στην θέση των κρατούμενων. Δεν μας νοιάζει αρκετά, καθώς δεν θα ζητηθεί από κανέναν η παραίτηση, ή ποινικές ευθύνες για έναν ακόμα θάνατο στις φυλακές.

Ίσως μας νοιάζει, λοιπόν – αλλά μάλλον όχι.

Μέχρι να μας νοιάξει, βέβαια, 26χρονοι θα πεθαίνουν γιατί οι φυλακές εκατοντάδων ανθρώπων δεν έχουν κατάλληλους γιατρούς, και 33χρονοι θα εκβιάζονται για να πάρουν στον λαιμό τους άλλους, και όταν τους τρώνε οι τύψεις, θα αυτοκτονούν αβοήθητοι (και όλοι θα κάνουμε ότι δεν υπάρχει κύκλωμα ναρκωτικών στις φυλακές).

Το σίγουρο είναι ότι άλλοι άνθρωποι δεν θα ασχοληθούν. Άλλοι δεν θα πιέσουν. Άλλοι δεν θα διορθώσουν. Ό,τι γίνει, από εμάς θα γίνει. Όταν μας νοιάξει.

Μέχρι να μας νοιάξει, θα πεθαίνουν αβοήθητα νέα παιδιά, ατιμώρητα.

Όσο πάρει, αδέλφια. Θα περιμένω υπομονετικά, όσο πάρει, μέχρι να μας νοιάξει.

Φοβού.

Φοβού, γίνονται πράγματα γύρω σου που δεν καταλαβαίνεις – θα στα εξηγήσω εγώ. Φοβού, φοβού. Φοβού για να γλυτώσεις. Φοβού τον δίπλα σου, κάτι θέλει από σένα, θα σε κατακτήσει, θα σε εξαφανίσει, έχει σχέδιο, έχει πρόγραμμα, έχει πλάνο, δεν γλυτώνεις, το μόνο που σε γλυτώνει είναι ο φόβος.

Φοβού.

Φοβού, μην εμπιστεύεσαι, μην κατεβάζεις τις άμυνές σου, οργανώσου, κοίτα τους άλλους, να σταθείς στα πόδια σου, είμαστε πολλοί, όλοι μαζί είμαστε ανίκητοι. Φοβού. Φοβού, άκουσέ με, κοίταξέ τον, είναι μουσουλμάνος, είναι μετανάστης, είναι άθεος, είναι αναρχικός, είναι κομμουνιστής, είναι ξένος – γιατί να είναι εδώ, δεν καταλαβαίνεις; θα σε αλλώσει, θέλει την ιστορία σου, σε ζηλεύει, γιατί εσύ ξέρεις την αλήθεια, άκουσέ με εμένα, πρόσεξέ με, τα μάτια στον στόχο, εσύ υπερασπίζεσαι ΤΟ ΣΩΣΤΟ, το πρέπον, την αλήθεια, την μία αλήθεια, οι άλλοι θέλουν να σε κάνουν σαν αυτούς, στην αμαρτία, θα σε παραπλανήσουν, είναι κακοί άνθρωποι, θέλουν το κακό σου, εμένα θα ακούς, φοβού.

Φοβού, φοβού. Φοβού. Δεν βλέπεις τι γίνεται γύρω σου; Όλοι είναι ενωμένοι εναντίον σου, εναντίον μας, μας πολεμάνε, μας εχθρεύονται, σκάβουν τον λάκο μας, μασόνοι, εβραίοι, φοβού, φοβού. Φοβού, και θύμωσε. Μην πέσεις, πολέμα, θύμωσε, φοβού, αντέδρασε, αντέδρασε στο σχέδιό τους, δεν θα σταματήσουν, θα σε χτυπούν, χτύπα και εσύ, άκουσέ με, δακρύζει η παναγιά την σταγόνα της, το άγαλμα πέφτει, δεν είναι ο άνεμος, δεν το βλέπεις; δεν το βλέπεις; τα σημάδια είναι υπέρ μας, μας προστατεύουν οι θεοί, αυτοί υπακούουν σε δαίμονες, στο κακό, άκου εμένα, μόνο την δική μου φωνή, ΣΥΓΚΕΝΤΡΏΣΟΥ, μην τους ακούς, φοβού.

Μην τους ακούς, θα σε πλανέψουν. Έχουν λόγια γλυκά, πονηρά, αλληλεγγύη, φιλία, θα σε κάνουν φίλο με τον διάβολο, θα σε κάνουν αδελφό του κακού, είναι μωροί – και όσοι δεν είναι μωροί είναι κακοί, να τους φοβάσαι, μην εμπιστεύεσαι κανέναν άλλον, εμένα κοίτα, μόνο την δική μου φωνή να ακούς, είμαστε μαζί, δεν είσαι μόνος σου, όσα φοβάσαι ισχύουν, έλα μαζί μου, έλα μαζί μας, φοβού, μαζί θα νικήσουμε, η αλήθεια θα νικήσει, είμαστε δέκα, χίλιοι, θα γίνουμε εκατό χιλιάδες, εκατομμύρια, θα πατάξουμε τον εχθρό, όσοι δεν είναι μαζί μας είναι μαζί τους, είναι εναντίον μας, να τους το πεις, να το ξέρουν, να φοβούνται, όσοι δεν σε σέβονται τουλάχιστον να σε φοβούνται, να φοβούνται κι αυτοί, να φοβούνται όλοι, ΟΛΟΙ, φοβού, φοβού ρε. ΦΟΒΟΥ.

Παρότι το θέμα των ημερών είναι το «Μακεδονικό» (και/ή η «πετυχημένη αξιολόγηση» αναλόγως απο ποιον ενημερώνεσαι), κάτω από τα φώτα της ενημέρωσης, πέρασε μία εξαιρετικά ανησυχητική είδηση.

Πριν λίγες ημέρες, δύο γυναίκες πέθαναν από φωτιά στην Στέγη Γερόντων στην Καλλιθέα (η είδηση από το in.gr: Τραγωδία στην Καλλιθέα: Από ασφυξία ο θάνατος των 2 γυναικών

Η είδηση είναι αρκετά επεξηγηματική για το τι έγινε – όχι όμως για τις συνθήκες που οδήγησαν εκεί.

Στην πραγματικότητα, λίγο καιρό πριν, ο δικτυακός ενημερωτικός τόπος Inside Story είχε δημοσιεύσει μία έρευνα ακριβώς για τις συνθήκες που επικρατούν σε τέτοια ιδρύματα:

Αμφίβολη φροντίδα σε Στέγη Γερόντων της Εκκλησίας

Το πιο βασικό εύρημα της έρευνας, είναι ότι οι στέγες γερόντων (17 ενεργές στον αριθμό, αυτήν την στιγμή) λειτουργούν κάτω από τον αποκλειστικό έλεγχο της εκκλησίας, και όχι του κράτους:

Κι ενώ τα γηροκομεία είναι όλα ΜΦΗ (Μονάδες Φροντίδας Ηλικιωμένων), που διέπονται από ειδική νομοθεσίαΗ σχετική νομοθεσία και έχουν συγκεκριμένους κανόνες λειτουργίας, προκειμένου να προστατεύονται τα δικαιώματα των ανθρώπων της τρίτης ηλικίας, στις Στέγες το καθεστώς είναι διαφορετικό: για το πώς θα λειτουργήσουν αποφασίζει αποκλειστικά και μόνο η Αρχιεπισκοπή, που είναι υπεύθυνη για τον κανονισμό της κάθε μίας, που μπορεί να διαφέρει από Στέγη σε Στέγη.

Αυτό οδηγεί σε ιδιότυπες συνθήκες, κατά τις οποίες η φύλαξη και η φροντίδα των ηλικιωμένων είναι, κατά τις καταγγελίες, τουλάχιστον προβληματικές:

Στη Στέγη απασχολούνται μόνο δύο γυναίκες, η μία από το πρωί έως τις μιάμιση το μεσημέρι, η άλλη από τις 5 έως τις 7 το απόγευμα. Αλλά τα καθήκοντά τους σχετίζονται περισσότερο με την καθαριότητα και το μαγείρεμα, ενώ επεκτείνονται και στις ανάγκες της εκκλησίας που βρίσκεται απέναντι, η οποία διαθέτει και ειδικό χώρο για μνημόσυνα και άλλες τέτοιες λειτουργίες. Οπότε, ο χρόνος και η φροντίδα που μπορούν να διαθέσουν οι εργαζόμενοι στους ηλικιωμένους είναι περιορισμένος.

[…] Από τις 7 και έπειτα, δηλαδή όλο το βράδυ έως και το επόμενο πρωί, ο μόνος που βρίσκεται στην Στέγη είναι ο προαναφερθείς υπεύθυνος, ο οποίος, όπως μας είπαν συγγενείς, «ουσιαστικά είναι εκεί μόνο και μόνο για την περίπτωση που κάποιος θα πέσει και θα σπάσει κάτι, οπότε θα φωνάξει το 166». Δεν συνοδεύει καν τις γυναίκες στην τουαλέτα –λίγες μπορούν να το κάνουν μόνες– έτσι οι περισσότερες χρησιμοποιούν την πάνα που φορούν και μένουν έτσι ως το επόμενο πρωί, όταν η γυναίκα που έρχεται τις αλλάζει.

Στο αναλυτικότατο ρεπορτάζ, μεταξύ άλλων, γίνεται και λόγος για την οικονομική διαχείριση της κατάστασης (αλλά δεν είναι το βασικό μου θέμα αυτήν την στιγμή).

Το ρεπορτάζ του Σταύρου Μαλιχούδη έχει ημερομηνία 30 Οκτωβρίου 2017 και καταλήγει:

«Τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι και χειρότερα δηλαδή; Έτσι φαίνεται»

~

Υπερβολικά λίγο καιρό μετά, φαίνεται ότι ουδείς ενοχλήθηκε από το περιεχόμενο του άρθρου, καθώς είχαμε τον θάνατο των δύο γυναικών στην Στέγη.

Στο νέο ρεπορτάζ για το θέμα Επαληθεύτηκαν οι φόβοι για τη Στέγη Γερόντων της Καλλιθέας, επισημαίνεται:

Δεν ήταν κανένας εκεί

Η νομοθεσία από την Πανελλήνια Ένωση Μονάδων Φροντίδας Ηλικιωμένων που ορίζει τη λειτουργία των Μονάδων Φροντίδας Ηλικιωμένων (Μ.Φ.Η.), προβλέπει Μία από τις αποφάσεις που διέπουν τη λειτουργία των ΜΦΗ την συνεχόμενη παρουσία ενός τουλάχιστον ατόμου στον χώρο, και ορίζει πρωινή, απογευματινή και βραδινή βάρδια. Οι άνθρωποι αυτοί είναι άλλοι από τους ιατρούς, κοινωνικούς λειτουργούς, ψυχολόγους και βεβαίως τους μάγειρες και τους υπεύθυνους καθαριότητας που οφείλουν επίσης να απασχολούνται στον χώρο.

H Στέγη Γερόντων όμως, όπως επισημάνθηκε και στο προηγούμενο ρεπορτάζ, δεν υπάγεται στη νομοθεσία αυτή, καθότι ίδρυμα της Εκκλησίας. Εκεί υπάρχει μία μόνο «βάρδια», η πρωινή, και η γυναίκα που την καλύπτει, μαγειρεύει ταυτόχρονα. Όταν φύγει, στη 1:30 το μεσημέρι, η Στέγη ερημώνει και οι ηλικιωμένοι που έχουν κινητικά προβλήματα δεν μπορούν ούτε να πάνε στην τουαλέτα, αναγκαζόμενοι να χρησιμοποιήσουν τις πάνες που φορούν.

Η κυρία που απασχολείται εκεί τα απογεύματα, από τις 5 μέχρι τις 7, σύμφωνα με μαρτυρίες συγγενών των ενοίκων «τρέχει» ταυτόχρονα δουλειές της απέναντι εκκλησίας των Αγίων Αποστόλων, που διαθέτει Κέντρο Σίτισης Απόρων και ειδική μεγάλη αίθουσα για μνημόσυνα. Όσο για τις βραδινές ώρες, μετά το πρόσφατο ατύχημα απευθύναμε εκ νέου ερώτημα σχετικά με την παρουσία ατόμου στη Στέγη στον υπεύθυνο πατέρα Δημήτριο Καρβούνη, εκείνος όμως δεν θέλησε να αποκριθεί.

[…] Κάτι που επίσης επιβάλλεται για τις Μονάδες Φροντίδας Ηλικιωμένων, αλλά όχι για τις Στέγες της Εκκλησίας, είναι «σύγχρονα μέσα πυρασφάλειας σύμφωνα με τον Κανονισμό Πυρασφάλειας των Νέων Κτιρίων ή σύμφωνα με τις οδηγίες της αρμόδιας Πυροσβεστικής Υπηρεσίας για τα υφιστάμενα πριν την εφαρμογή του Κανονισμού κτίρια».

Στο υπόγειο δεν υπήρχε σύστημα αυτόματης πυρόσβεσης. Το μόνο που υπήρχε ήταν πυροσβεστήρες, αλλά σε τι ωφελούν αυτοί όταν δεν υπάρχει κανείς για να τους χειριστεί;

Ποιος έχει την ευθύνη; Κατ’ αρχάς, η άμεσα εποπτική αρχή, που στην περίπτωσή μας είναι η Εκκλησία. Σε δεύτερο βαθμό όμως, και αυτό πρέπει να επισημανθεί εξίσου, η ευθύνη ανήκει και στην εποπτεύουσα (έστω και τυπικά) Περιφέρεια Αττικής η οποία όφειλε να παρακολουθεί τον χώρο, και να κάνει έστω παρατηρήσεις. Αυτές οι παρατηρήσεις δεν έγιναν ποτέ:

Όπως υπογραμμίζει ο κ. Σοφός (προϊστάμενος της Διεύθυνσης Δημόσιας Υγείας και Κοινωνικής Μέριμνας της περιφερειακής ενότητας του Νοτίου Τομέα Αθηνών) , ο έλεγχος της περιφέρειας αφορά αποκλειστικά τις συνθήκες διαβίωσης εντός των Στεγών. Δεν επεκτείνεται, για παράδειγμα, σε ζητήματα γύρω από τα μέτρα ασφαλείας και την καταλληλότητα του κτιρίου, καθώς «η λειτουργία των Στεγών βρίσκεται υπό την αποκλειστική ευθύνη και την σκέπη της Εκκλησίας». Έτσι, οι έλεγχοι γίνονται μόλις δύο φορές τον χρόνο, με τον Σοφό να διευκρινίζει πως σε περίπτωση που εντοπιστούν μη ικανοποιητικές συνθήκες, η επίβλεψη δύναται να είναι πιο στενή.

«Οι συνθήκες εκεί όμως ήταν άψογες», επαναλαμβάνει. Η εικόνα του δικού μας ρεπορτάζ βεβαίως ήταν διαφορετική, επισημαίνοντας την έλλειψη φροντίδας, την ελλιπή σίτιση, την απουσία καθαριότητας και, κυρίως, την άτυπη ανάθεση της εποπτείας του ιδρύματος σε έναν άνθρωπο που, σύμφωνα με όλες τις μαρτυρίες, είναι ασταθής και χρήζει βοηθείας ο ίδιος.

Το τραγικό γεγονός, καθώς φαίνεται, ήταν ένα δυστύχημα που περίμενε απλώς να γίνει. Πολλοί θα μπορούσαν να το αποτρέψουν (η Εκκλησία, οι υπεύθυνοι της δομής, οι συγγενείς -όσοι τουλάχιστον γνώριζαν-, η Περιφέρεια) ουδείς όμως έδρασε με τρόπο τέτοιο που θα ευαισθητοποιούσε για το πρόβλημα:

Όποιος και αν είναι ο κανονισμός, παραβιάζεται τουλάχιστον μία πτυχή του, σύμφωνα τουλάχιστον με όσα μας είπε ο πατέρας Βασίλειος Χατζαβάς από το Φιλόπτωχο Ταμείο της Αρχιεπισκοπής σε προηγούμενη συνέντευξη: συγκεκριμένα είχε αναφέρει πως όταν κάποιος ένοικος Στέγης της Εκκλησίας φτάσει σε σημείο να είναι κατάκοιτος, προβλέπεται να μεταφερθεί στην Στέγη Κατακοίτων Γερόντων της Αρχιεπισκοπής που, άρτια εξοπλισμένη, λειτουργεί ακριβώς γι’ αυτόν τον σκοπό.

Διαβάστε και τα δύο άρθρα στο inside story, είναι ελεύθερα για ανάγνωση (εκτός συνδρομητικού περιεχμένου) και είναι απείρως πιο επεξηγηματικά από τις δικές μου μικρές αναφορες.

~

Ο μόνος που λειτούργησε σ’ αυτήν την φρικτή ιστορία (που δεν κόστισε μόνο την ζωή σε δύο γυναίκες, αλλά υποψιάζομαι ότι ταλαιπωρεί και άλλους ηλικιωμένους στην καθημερινότητά τους) είναι η δημοσιογραφία – που ξέρετε πόσο ευαίσθητος είμαι με την λειτουργία της, και πόσο επικριτικός γίνομαι όταν αμελεί τα καθήκοντά της. Εδώ όμως, έκανε αυτό που έπρεπε, και τις δύο φορές:

Είχαμε την δημοσιογραφία που αξίζαμε, δεν είμασταν όμως οι πολίτες (ή οι θεσμοί) που άξιζαν σ’ αυτήν την δημοσιογραφία.

Επικοινώνησε το πρόβλημα σε βάθος, όρισε τις παραμέτρους που θα μπορούσαν να εργαστούν για τις λύσεις που απαιτούνται, και έθεσε σοβαρά ζητήματα, όχι μόνο για την οικονομική του διάσταση (η οποία είναι σημαντική) αλλά και για το κοινωνικό πρόσημο αυτής της ιστορίας.

Οφείλουμε εμείς πλέον, οι πολίτες, να πάρουμε την εργασία της και να φροντίσουμε να μην ξεχαστούν οι δύο γυναίκες, και οι ευθύνες που αναλογούν στον καθένα για τον θάνατό τους:

– Στους υπεύθυνους της Στέγης,

– Στην Εκκλησία για τον εποπτικό της ρόλο,

– Στην Περιφέρεια για την δική της αμέλεια.

Είναι υποχρέωσή μας να αναλάβουμε αυτόν τον ρόλο που μας παραδόθηκε ως οφειλόταν.

Αλλωστε, παραφράζοντας: «τα πράγματα μπορούν να γίνουν και χειρότερα δηλαδή; Έτσι φαίνεται».

Υ.Γ.: Η δουλειά του inside story είναι (κατά βάση) συνδρομητική. Στηρίζω (όπως και των OmniaTV , ThePressProject, InfoWar και άλλων, όλων εξίσου διαφορετικών μεταξύ τους) την προσπάθειά τους να επιβιώσουν και να παράξουν όποια δημοσιογραφία πιστεύουν ότι αξίζει να παραχθεί. Δείτε την δουλειά τους, και αν σας ικανοποιεί, βοηθήστε και εσείς.

Συνήθως προτιμώ να ασχολούμαι με τους ανθρώπους ή με την ηθική των πραγμάτων, και να αποφεύγω όσο περισσότερο μπορώ τον τομέα των οικονομικών, για τον οποίο έχω, και το ομολογώ, μαύρα μεσάνυχτα. Αν μπεις στον κόπο να διαβάσεις τις επόμενες σκέψεις μου, λάβε το σοβαρά υπόψιν, και αξιολόγησε το κείμενο και τις ανησυχίες μου αναλόγως.

~

Αν εξαιρέσεις κανείς τα φιλοκυβερνητικά ρεπορτάζ, πολύ αμφιβάλλω αν θα υπάρχει άλλος να θεωρήσει ότι η οικονομία μας “πηγαίνει καλά”. Δεν θα μπω στην διαδικασία να αξιολογήσω αν ο λόγος που βρισκόμαστε εδώ έχει να κάνει με την περίοδο πριν το 2009, με την περίοδο 2009-2015, ή με την περίοδο 2015-2018 – κυρίως επειδή όποιος τα φέρνει δύσκολα τώρα, συνεχίζει να παλεύει ανεξαρτήτως ποιος είναι (αν είναι μόνο ένας) ο υπεύθυνος των δυσκολιών αυτών που έχει να αντιμετωπίσει.

Η παρούσα κυβέρνηση πάντως, έχει στοχεύσει οικονομικά σχεδόν αποκλειστικά σε μία μνημονιακή πολιτική, σπανίως διακοπτόμενη από αναλαμπές … βοήθειας στα τέλη κάθε ημερολογιακού έτους, και αυτές όχι ιδιαίτερα στοχευμένες όσο θα ήθελα. Η Ευρώπη μοιάζει ικανοποιημένη (ή τουλάχιστον δεν αντιδρά πια) από τα αντίμετρα που προτείνουμε, τα οποία φαίνεται να κυρίως φορολογικής στόχευσης, με ο,τι αυτό συνεπάγεται.

Που θα οδηγήσει όμως όλο αυτό;

Η κοινωνία μας είναι αδύνατο να επιβιώσει όταν τα κρατικά έσοδα εξαρτώνται τόσο πολύ από φόρους και μειώσεις. Ανέκαθεν η θέση μου ήταν ότι η μείωση των συντάξεων έπρεπε να είναι η τελευταία δυνατόν λύση, και άλλες κινήσεις (όπως η κρατική επιχορήγηση στο Μέγαρο ή οι αγορές πολεμικού υλικού) δείχνουν ότι υπάρχει …ψαχνό για κόψιμο. Ταυτοχρόνως, χωρίς να παραγνωρίζω την προσπάθεια της εξυγίανσης των οικονομικών, της αναζήτησης των παθογενειών και της διόρθωσης των λαθών, οι εργαζόμενοι τελικά φορολογούνται κάθε χρόνο και σκληρότερα, οι επιχειρήσεις δέχονται πιέσεις και από την πεσμένη αγορά και από την φορολογία, και οι όποιες επενδύσεις (με, ή χωρίς εισαγωγικά) τελικά γίνονται με τους (απαράδεκτους κατ’ εμέ) όρους του Ελληνικού ή των Σκουριών.

Ακόμα και αν (που πολύ αμφιβάλλω) οι αριθμοί στα excel των κυβερνώντων εντός και εκτός Ελλάδας ευημερούν, φοβάμαι ότι η πραγματικότητα στραγγαλίζει καθημερινά όλο και περισσότερους: από την μείωση της επιδότησης στο επίδομα θέρμανσης, μέχρι την αυξανόμενη φορολόγηση και τις μειωμένες συντάξεις οι άνθρωποι πασχίζουν όλο και περισσότερο να επιβιώσουν τελικά.

Ακόμα και αν αυτό το μοντέλο είναι αποδεκτό από τους δανειστές, πολύ αμφιβάλλω αν είναι βιώσιμο. Ο ενεχυριασμός της κρατικής περιουσίας για τα επόμενα 99 ετη θεωρώ προφανές ότι έγινε ακριβώς γιατί οι ευρωπαίοι θεωρούν σαφές ότι η Ελλάδα δεν παρέχει καμία βιώσιμη λύση, τουλάχιστον όχι άμεσα, για την οικονομική της επιβίωση. Δεν συζητώ για τις άλλες χώρες, την Κύπρο ή την Πορτογαλία, καθώς πιστεύω ακράδαντα μέσα στην άγνοιά μου ότι η κάθε χώρα είχε άλλες βάσεις, άλλες λύσεις, και διαφορετικές μεταβλητές για την “σωτηρία” της, και προφανώς το μοντέλο της διαρκούς λιτότητας, όπου και αν επιβλήθηκε, ήταν κατ’ εμέ βαθιά αποτυχημένο.

Αντιστοίχως αποτυχημένη ήταν και κάθε κυβέρνηση που επέλεξε να κυβερνήσει με βάση αυτό το μοντέλο, πολλώ δε μάλλον όταν ψηφίστηκε με τα επαναστατικά “Go back κυρία Μέρκελ”, που αποκλείεται να μην πλήγωσαν στην συνέχεια τους ψηφοφόρους της.

Πιστεύω ότι η συνέχεια προμηνύεται δυσοίωνη. Όταν δεν γεννάς χρήμα, αλλά τρως από τα έτοιμα, καλό θα είναι να ετοιμάζεσαι για την στιγμή που θα βρεθείς με άδειο συρτάρι, και θα είναι πολύ αργά να δημιουργήσεις από κάπου χρήμα έστω και για να καλύψεις τις βασικές σου ανάγκες. Οι αλλαγές κυβερνήσεων δεν θα φέρουν τις προσδοκώμενες λύσεις – τουλάχιστον όχι άμεσα, καθώς θα αναλωθούν όλοι στο blame game στον άλλον, που συνήθως έρχεται με περισσότερες θυσίες για τους πολίτες. Το να βαφτίζεις το κρέας ψάρι, και εν προκειμένω την αλλαγή των μνημονίων με μία άλλη λέξη, πχ εποπτεία(;), μπορεί να ξεγελάσει κάποιους, αλλά αυτούς που δεν έχουν ούτε κρέας, ούτε ψάρι, ούτε καν ψωμί στο τραπέζι τους, αν δεν τους εξοργίσει, το λιγότερο θα τους αφήσει αδιάφορους.

Τα πολιτικά δίπολα άλλωστε δεν λειτουργούν πια όπως θα ήθελαν μερικοί: και η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση έχουν λερωμένες τις φωλιές τους και σπέρνουν απογοητεύσεις ακόμα και στο κοινό τους, και αντίθετα από το 2015 η ψήφος δεν θα είναι ελπίδας -έστω και ψεύτικης- αλλά στην βάση του “λιγότερου κακού”, και κυρίως από ένα περισσότερο κομματικοποιημένο, παρά πολιτικοποιημένο κοινό – ενώ ταυτόχρονα τα social media, είτε στρατευμένα είτε και ειλικρινώς λειτουργούν περισσότερο ως καταστροφείς κάθε εικόνας που θα μπορούσε, έστω και εσφαλμένα, να δημιουργηθεί για κάποιον ως φορέας ευρύτερης λύσης, και τα μικρότερα κόμματα δεν φαίνονται να κερδίζουν έστω και την βάση αυτής της απογοήτευσης, τουλάχιστον όχι ως σημαντική κρίκοι εξουσίας.

Επιπλέον και για μένα ακόμα πιο σημαντικό, η βασική κατ’ εμέ βάση της δημοκρατίας, η δημοσιογραφία έχει χάσει την αίγλη και τους ήρωές της, και ουδείς μπορεί αυτήν την στιγμή, θεωρώ προσωπικά, να λάμψει ως η πηγή εμπιστοσύνης ώστε, τουλάχιστον, να θέσουμε της σωστές βάσεις της αντίληψης του τι συμβαίνει γύρω μας, και να διορθώσουμε έστω ατομικά τις όποιες λαθεμένες μας επιλογές.

Δεν διορθώσαμε κανένα από τα λάθη μας: Η ηθική μας παρέμεινε ασταθής, οικονομικά θεωρώ ότι οδηγούμαστε μαθηματικά στην ακόμα πιο σκληρή χρεοκοπία, και επιλέξαμε να παλέψουμε φροντίζοντας περισσότερο για το τώρα παρά (και αν) για το αύριο.

Δεν στηρίξαμε την οικονομία μας όπως θα έπρεπε, δεν στηρίξαμε την δικαιοσύνη και την δημοκρατία μας όπως θα έπρεπε, δεν προσαρμόσαμε την παιδεία μας όπως οφείλαμε, και δεν έχουμε λύσεις για την δημοσιογραφία μας, όπως θα ήταν φρόνιμο να κάνουμε.

Θεωρώ ότι ήταν εν πολλοίς άλλη μία χαμένη χρονιά, και φοβάμαι ότι δεν έχουμε πολλές χρονιές στην διάθεσή μας, αν θέλουμε να αποκτήσουμε βάσεις για να σταθούμε στα πόδια μας.

«…στη διένεξη της Σαουδικής Αραβίας με την Υεμένη δεν πιστεύω ότι το ζήτημα αυτό λύνεται με το αν θα πουλήσουμε εμείς όπλα στη Σαουδική Αραβία» λένε στον Σύριζα.

Ήτοι, τι πειράζει αν πουλήσουμε κανένα όπλο παραπάνω, έτσι και αλλιώς θα σκοτωθεί κόσμος, εμείς θα αλλάξουμε την κατάσταση;

Για €66 εκατομμύρια όλο αυτό.

Πόσοι βομβαρδισμοί αντιστοιχούν στην κρατική προστασία ενός Μεγάρου πχ; Ποιος τα μετράει όλα αυτά όμως, ε;

Τελικά, όλα έχουν τιμή, πράγματι. Αλλά ευτυχώς, το ευρώ τυπώνεται σε αξιόπιστο χαρτί, αντέχει στο πλύσιμο, και, από ότι φαίνεται, το αίμα θα ξεπλυθεί γρήγορα.

Τους ανθρώπους στην Υεμένη να μπορούσαμε να τους ρωτήσουμε μόνο – αν όταν θα τους βομβαρδίζανε, τους ένοιαζε αν υπήρχε τελικά μεσάζοντας, ή όχι, και πόσα πήρε….

Προσθήκη: από την Διεθνή Αμνηστία, τι σημαίνει η πώληση όπλων στην Σαουδική Αραβία.

Οι αποκαλύψεις των Paradise Papers φαίνεται πως οδεύουν στην ίδια διαδικασία όπως και των Panama Papers πριν, ή των Lux Leaks: κοιτάμε τα ελληνικά ονόματα, εκείνα απαντούν (ή δεν απαντούν), σε λίγο καιρό τα ξεχνάμε, και, στοχεύουμε την προσοχή μας στο επόμενο λαμπερό πράγμα που μας ζητείται να πάρουμε θέση.

Οι γνώσεις μου για τα οικονομικά είναι λιγότερο και από ελάχιστες, και έτσι δεν έχω τις βάσεις να εμβαθύνω στο πρόβλημα αυτό καθ’ εαυτό, αλλά αναγκαστικά το βλέπω στην πρώτη του ανάγνωση:

Εταιρίες και τα φυσικά πρόσωπα που τις απαρτίζουν, αναζητούν φορολογικούς παραδείσους (ή οικονομίες με ελάχιστο έλεγχο πόθεν έσχες) για να λειτουργήσουν τις επιχειρήσεις τους.

Προφανώς δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα – αλλά σε πρώτη ανάγνωση, αυτό καταλαβαίνω εγώ.

Άλλες φορές, όπως στα Panama Papers τα χρήματα που διακινούνται δεν είναι καν πάντα καθαρά (αν καταλαβαίνω σωστά) – άλλες φορές, όπως στα Lux Leaks ή στα Paradise Papers, είναι βασισμένα σε απολύτως νόμιμες διαδικασίες, που απλώς έχουν σαΐνια φοροτεχνικούς, που πληρώνονται αδρά για να γλυτώσουν τους πελάτες τους από τις «ακριβές» χώρες, και να σταθμεύσουν τις επιχειρήσεις τους σε φορολογικούς παραδείσους.

~

Στην Ελλάδα, τα τελευταία χρόνια, μείναμε στο εξώφυλλο του πράγματος. Τα papers και τα leaks συνήθως έβγαιναν όσο και από όσους συμμετείχαν σε παγκόσμια ρεπορτάζ – και η αντίδραση των ΜΜΕ περιοριζόταν είτε στο να «ξεχάσει» όσους δυσκολευόταν να δυσαρεστήσει, είτε στο να υπερπροβάλει όσους πολιτικά η επιχειρηματικά στόχευε να πληγώσει – ακόμα και αν αυτό δεν βασιζόταν παρά μόνο στην «ηθική» διάσταση του πράγματος.

Το ζητούμενο όμως, δεν είναι το εξώφυλλο.

Αν μία εταιρία, που δραστηριοποιείται στην (ή και στην) Ελλάδα, μεταφέρει τα κέρδη της έξω, σε έναν φορολογικό παράδεισο, ακόμα και αν είναι εντελώς νόμιμη ως διαδικασία, πληγώνει οικονομικά όχι μόνο το σύνολο των πολιτών, μα και του ανταγωνισμού.

Σ’ αυτό, έχουν υποχρέωση να αντιδράσουν οι θιγμένοι: οι πολίτες, για την ζημιά που υφίστανται, και το κράτος, για την προάσπιση της ίσης αγοράς για όλα τα μέρη. Πως; Η κάθε πλευρά με τον δικό της τρόπο: οι πολίτες, μπορούν να σταματήσουν εφόσον αυτό είναι δυνατό, την οικονομική ενίσχυση της εταιρίας που εφευρίσκει τρόπους να μην πληρώνει φόρους.

Το κράτος, αυξάνοντας τις έρευνες, και κάνοντας πιο αυστηρούς τους κανόνες.

Όλα αυτά που λέω, είναι λογικά (θεωρώ) και, εν πάση περιπτώσει, θα περνούσαν χαλαρά ως απάντηση μίας μις Κόσμος σε διαγωνισμό καλλιστείων.

Το ζητούμενο είναι τι έχει γίνει.

Από την αποκάλυψη των Lux Leaks, μέχρι τις αποκαλύψεις για τα Panama Papers, δεν έχω ακούσει καμία κυβερνητική οδηγία, κανέναν ψηφισμένο νόμο, καμία προστασία ώστε να μην ξανασυμβούν.

(μπορεί να έχει γίνει – εγώ δεν έχω ακούσει το παραμικρό)

Ειδικά για τα Lux leaks, μία διαδικασία (πιθανότατα) νόμιμη, και παγκόσμιας εμβέλειας για την προστασία των κερδών από τους φόρους, προς τις ελληνικές εταιρίες που «συμμετείχαν» δεν γνωρίζω να υπάρχει καν …παρατήρηση.

(μπορεί να έχει γίνει – εγώ δεν έχω ακούσει το παραμικρό)

Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας σήμερα πχ εμφανίζεται (κυρίως μετά την αναφορά του ονόματος της συζύγου του Μητσοτάκη στα Paradise Papers) να περνάει κι αυτός, εξίσου άνετα, στην επόμενη φάση της μις Κόσμος στον διαγωνισμό καλλιστείων.

Επί του προκειμένου όμως, όταν πχ η ίδια η Ευρωπαϊκή κοινότητα φιλοξενεί ως ισότιμα μέλη αυτούς τους παραδείσους (όπως το Λουξεμβούργο) το να περιμένεις μόνο απ’ έξω την αντίδραση ισοδυναμεί με ..μη αντίδραση.

Και η ευχή «να εδραιωθεί επιτέλους στην Ελλάδα ένα δίκαιο μοντέλο ανάπτυξης, που θα στηρίζει τις ανάγκες των πολλών» αν δεν αλλάξει κάτι εντός των τειχών, δεν σημαίνει τίποτα απολύτως.

Οπότε, ξεφεύγοντας λίγο από τα καθρεπτάκια των αποκαλύψεων (που γυαλίζουν πολύ, μα δεν αξίζουν συνήθως τίποτα σπουδαίο) ας εστιάσουμε στο βασικό:

Πως αλλάζουμε εμείς, ως κράτος;

Αν μπορούμε, έχει καλώς – ας το κάνουμε. Ας δημιουργήσουμε, με πράξεις, αυτό το μοντέλο που υποχρεωτικά όλοι θα φορολογούνται ισότιμα, ξεκάθαρα, και ουσιαστικά. Αν δεν μπορούμε – γιατί είναι παγκόσμιο, γιατί δεν πολεμιέται το σύστημα, γιατί θα τρομάξουν οι επενδυτές (τίμιοι και μη, αν και οι δεύτεροι δεν αξίζουν πολλά τελικά αν παρακάμπτουν τον βασικό τρόπο όπου γίνονται χρήσιμοι)- ας βρούμε τρόπο τουλάχιστον να μειώσουμε την ζημιά κάνοντας πράξεις.

Αλλιώς, ας φορολογήσουμε τα ευχολόγια – πιο πολλά θα εισπράξουμε, σας το εγγυώμαι.

Σε συνθήκες κρίσης, δεν εκπλήσσει η κρατική αναλγησία. Όταν με μια ηλεκτρονική εντολή, ένα σκληρό και αυταρχικό κράτος μπορεί να πετάει ανθρώπους έξω από τα σπίτια τους, δεν περιμένεις ότι θα επιδειχθεί ευαισθησία για όσες και όσους βρίσκονται στις φυλακές. Στις ταξικές, ταξικότατες φυλακές, ασφαλώς. Στις φυλακές, όπου το κράτος στοιβάζει ανθρώπους ανάλογα με το «πού συχνάζουν» ή «με ποιούς κάνουν παρέα». Στις φυλακές όπου πετάει τους φτωχοδιάβολους αυτού του κόσμου, για να ξεμπερδέψει έτσι μια και καλή μαζί τους, τοποθετώντας τους/τες στο περιθώριο ως παρίες. Απογυμνωμένους από στοιχειώδη δικαιώματα. Όπως για παράδειγμα να έχουν αυτές και αυτοί την εξουσία πάνω στα ίδια τα σώματά τους.

της Κικής Σταματόγιαννη στο fylosykis.gr
(αναδημοσίευση στο ThePressProject με την άδεια της συγγραφέα – και γω με την σειρά μου με την άδεια του ThePressProject)

Δεν είναι, επομένως, η έκπληξη το συναίσθημα που δοκιμάζεις διαβάζοντας τις διατάξεις του νέου Σωφρονιστικού Κώδικα. Είναι η οργή με την οποία έρχεσαι αντιμέτωπη. Είναι ο θυμός, τον οποίο καλείσαι να διαχειριστείς, ώστε να μπορέσεις να βάλεις σε μια σειρά τις σκέψεις σου. Ας επιχειρήσουμε, λοιπόν, να βάλουμε σε μια σειρά τις σκέψεις μας.

Πώς ξεκίνησαν όλα;

Αυτές τις μέρες κατατέθηκε προς δημόσια διαβούλευση το σχέδιο νόμου για αλλαγή του Σωφρονιστικού Κώδικα. Δεν περιμέναμε ασφαλώς να είναι το απαύγασμα του προοδευτισμού.

Μέσα σε μια απαρίθμηση περιστολής των δικαιωμάτων των κρατουμένων, γυναικών και αντρών, για τα οποία χρειάστηκαν ούτε λίγο ούτε πολύ 88 διατάξεις, στεκόμαστε στο άρθρο 21. Και στην παράγραφο 7 αυτού (οι υπογραμμίσεις δικές μας): «Ο νεοεισαγόμενος υποβάλλεται σε έρευνα σωματική και των ατομικών ειδών του, η οποία διεξάγεται σε ιδιαίτερο χώρο και κατά τρόπο που δεν θίγει την αξιοπρέπειά του. Η έρευνα διενεργείται από δύο τουλάχιστον υπαλλήλους του ίδιου φύλου με τον κρατούμενο και, σε περίπτωση γύμνωσης του σώματος, αυτή δεν επιτρέπεται να γίνεται με αφαίρεση όλων των ενδυμάτων ταυτοχρόνως. Αν υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις που να δικαιολογούν ενδοσωματική ή ακτινολογική έρευνα, αυτή διενεργείται μόνον από ιατρό, κατά τους κανόνες της ιατρικής, μετά από εντολή του αρμόδιου δικαστικού λειτουργού».

Διαβάζοντας, λοιπόν, το άρθρο 21 παρ. 7 και την ξεκάθαρη πρόβλεψη για γύμνωση, βρισκόμαστε μπροστά στην αποκρουστική επαναφορά του κολπικού ελέγχου στις γυναίκες κρατούμενες. Μια μέθοδος που όσες μαρτυρίες γυναικών κι αν διαβάσεις, όλες καταλήγουν στο αίσθημα του βιασμού, της ταπείνωσης και του εξευτελισμού που νιώθουν όσες την υφίστανται. «Περίμενα μες στο κρύο μόνο με τα εσώρουχά μου στο δωμάτιο της έρευνας… Μέχρι να έρθει εκείνη με τα ρούχα, με έβαλε να βγάλω και τα εσώρουχά μου. Ντρεπόμουν τόσο πολύ που βρέθηκα σε αυτή τη θέση… Οι συνθήκες κάτω στην απομόνωση ήταν απάνθρωπες…»*.

Μια μέθοδος που σύμφωνα με όλες τις καταγγελίες είναι πλήγμα για την αξιοπρέπεια, την επιβαρυμένη ψυχική υγεία ανθρώπων που βρίσκονται ήδη σε συνθήκες εγκλεισμού. Καταγγελίες ότι σε πολλές περιπτώσεις η εξέταση δεν γινόταν καν από γιατρό-γυναικολόγο, αλλά από υπάλληλο των φυλακών. Καταγγελίες φυλακισμένων γυναικών για εργαλεία μη αποστειρωμένα, ακατάλληλα, σκουριασμένα. Μέχρι και ευρωπαϊκά όργανα έχουν αντιδράσει σε αυτή την πρακτική. Τόσο το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο όσο και η Επιτροπή Πρόληψης Βασανιστηρίων την έχει ήδη –από το 2006- κατηγοριοποιήσει ως «καταχρηστική, απάνθρωπη και μη επιτρεπτή».

«Μια φορά, στο χαρτί που ήταν τοποθετημένο στην γυναικολογική καρέκλα όπου μ’ έβαλαν να κάτσω είδα μία τρίχα από προηγούμενη ερευνηθείσα. Η αποστείρωση στα εργαλεία τους είναι κάτι που ενίοτε θυμούνται. Σε άλλες βάζουν διαστολείς και σκουριασμένους, πολλές φορές, τους βάζουν το δάχτυλό τους και συγχρόνως πιέζουν προς τον ορθό ή και από επάνω στη βουβωνική χώρα σε σημείο που η κρατούμενη να πονάει. Τα ειρωνικά σχόλια και τα σόκιν «αστειάκια» των δεσμοφυλάκων δεν λείπουν από το «ρεπερτόριό» τους…

Προσφάτως που αρνήθηκα την κολπική έρευνα και από τον γυναικολόγο, διότι ανεξαρτήτου μορφώσεως, ειδικεύσεως και μορφωτικού επιπέδου το να σου χώνει ο καθείς τα δάχτυλά του είναι τουλάχιστον «απρεπές», θα έλεγα, και ζητούσα υπερηχογράφημα, με απείλησαν ότι θα με δέσουν όλη νύχτα με τη χειροπέδα στο κάγκελο […] μου είπε πως αφού είμαι κρατούμενη πρέπει να δεχτώ την κολπική […]. Εν ολίγοις αυτό που μου είπαν και λένε είναι ότι αφού είμαι κρατούμενη πρέπει να μου κάνουν ότι θέλουν και να μην αντιδράω»*.

Είτε αρνηθεί μια κρατούμενη να υποστεί τον κολπικό έλεγχο είτε αποδεχθεί να «πειθαρχήσει», οδηγείται στην απομόνωση. Εκεί υποχρεώνεται να εκτελεί τις πιο προσωπικές της ανάγκες, ενώ παρακολουθείται ηλεκτρονικά. «Μέσα στις τρεις αυτές ημέρες η κρατούμενη πρέπει να έχει οκτώ κενώσεις. Διαφορετικά θα παραταθεί η κράτησή της στην απομόνωση. Επειδή όμως αυτό δεν είναι φυσιολογικό να συμβεί, τότε οι έγκλειστες αναγκάζονται να χρησιμοποιήσουν καθαρτικό που τους παρέχει η υπηρεσία. Και βέβαια και αυτό αποτελεί έναν άλλο τρόπο βασανισμού, αφού λαμβάνουν το καθαρτικό για να μην παραταθεί ο χρόνος παραμονής τους στην απομόνωση. Όταν βγαίνουν οι κρατούμενες από την απομόνωση, υφίστανται εκ νέου κολπική έρευνα, συνήθως από όποια γυναίκα υπάλληλο έχει βάρδια! Αν μια κρατούμενη αρνηθεί να υποστεί αυτό τον έλεγχο, τότε κινδυνεύει να μείνει στην απομόνωση για τουλάχιστον πέντε ημέρες και με ό,τι συνεπάγεται αυτό»*.

Και μέσα σε αυτές τις δέκα γραμμές συμπυκνώνεις άνετα έναν ωραιότατο ορισμό για το τι συνιστά βασανιστήριο στον 21ο αιώνα. Στην «πολιτισμένη» Ευρώπη της Δύσης.

Γιατί, λοιπόν; Γιατί ξανά;

Ο τυπικός λόγος που επικαλούνται οι νομοθετικές και σωφρονιστικές αρχές είναι η αποτροπή εισαγωγής ναρκωτικών ουσιών μέσα στη φυλακή. Μια εισαγωγή, ωστόσο, που θα μπορούσε να αποτραπεί με χρήση άλλων μέσων. Που δεν ευτελίζουν, δεν πληγώνουν, δεν σε απογυμνώνουν από όση αξιοπρέπεια σου έχει απομείνει μέσα σε μια φυλακή. Έχουν προταθεί τρόποι ελέγχου που δεν κουρελιάζουν τις γυναίκες. Υπάρχει η δυνατότητα για υπέρηχο, για εξειδικευμένα μηχανήματα ανίχνευσης ναρκωτικών ουσιών.

Γιατί, λοιπόν, οι σωφρονιστικές αρχές επέμεναν να αγνοούν όλες αυτές τις εναλλακτικές και προχωρούσαν σε κολπική εξέταση; Και κυρίως, γιατί σκέφτονται τώρα να την επαναφέρουν; Ο ουσιαστικός και ξεκάθαρος λόγος είναι «επειδή μπορούν». Επειδή είναι ένας ακόμη τρόπος να υποδείξουν στην κρατούμενη τη θέση που της έχουν επιφυλάξει. «Είσαι σκουπίδι. Σε μεταχειριζόμαστε ως τέτοιο». Πόση ευαισθησία να χωρέσει σε ένα τόσο απλό σχήμα; «Μη ζητάς και πολλά, γιατί αυτό που σε περιμένει στο βάθος του διαδρόμου είναι η απομόνωση. Οπότε, μη μιλάς. Μη διανοηθείς καν να διεκδικήσεις». Στην κοινωνία «εκεί έξω» περικόπτονται όσα δικαιώματα έχουν απομείνει όρθια. Πόσο καλύτερα να είναι τα πράγματα μέσα σε μια φυλακή, με τα δικαιώματα των κρατουμένων να είναι ήδη περισταλμένα;

Είναι αδύνατον να μιλήσεις για την απάνθρωπη μέθοδο του κολπικού ελέγχου και το μυαλό σου να μην πάει σχεδόν αυτόματα στην Κατερίνα Γκουλιώνη. Μια γυναίκα που στα 41 της χρόνια (19 Μαρτίου 2009) βρέθηκε –κάτω από αδιευκρίνιστες μέχρι σήμερα συνθήκες- νεκρή. Δεμένη πισθάγκωνα με αίματα στο πρόσωπο κατά τη διάρκεια της μεταγωγής της. Κάποιοι θεώρησαν ότι έπρεπε να σταματήσει να μιλάει. Ίσως, γιατί παραήταν ηχηρά όλα όσα κατήγγειλε για τη φρίκη του ελληνικού σωφρονιστικού συστήματος. Ίσως γιατί –σύμφωνα μ’ αυτούς- κάποια πράγματα καλύτερα να μένουν αποκλειστικά πίσω από τους χοντρούς τοίχους μιας φυλακής. Μια περίκλειστη κοινωνία βίας και αποστέρησης δικαιωμάτων, δίπλα σε μια «ελεύθερη και ανοιχτή» κοινωνία συνεχώς κλιμακούμενης βίας και αποψίλωσης και των τελευταίων θραυσμάτων δικαιωμάτων και ελευθεριών.

Ο αγώνας της Κατερίνας Γκουλιώνη είχε αποτέλεσμα καθώς σύμφωνα με το τότε άρθρο 10 παρ. 5 του εσωτερικού κανονισμού των γενικών καταστημάτων κράτησης η ενδοσωματική ή ακτινολογική εξέταση απαγορευόταν, με μόνη εξαίρεση στην περίπτωση που υπήρχε «εύλογη αιτία, μετά από εντολή του αρμόδιου δικαστικού λειτουργού και μόνον από γιατρό».

Και σήμερα, οκτώ χρόνια μετά, με τον θάνατο της Κατερίνας να παραμένει ακόμα αδικαίωτος, έρχεται η κυβέρνηση σε ένα κρεσέντο αυταρχισμού να σβήσει με μια μονοκοντυλιά τον αγώνα αυτόν. Επαναφέρει έναν από τους οδυνηρότερους εφιάλτες των γυναικών κρατουμένων.

Ήδη έχουν προαναγγελθεί κινητοποιήσεις μέσα στις φυλακές ως αντίδραση-διαμαρτυρία για τις αλλαγές που σχεδιάζονται. Πόσο να ανέχεσαι -και για ποιο λόγο άλλωστε;- να εκφράζονται νομοθετικά σκέψεις για την επαναφορά των φυλακών τύπου Γ’; Για διεύρυνση της εξουσίας του εισαγγελέα; Για περιστολή των ήδη πετσοκομμένων δικαιωμάτων των κρατουμένων; Για αντικατάσταση της άδειας του κρατουμένου/ης με την ηλεκτρονική επιτήρηση (βραχιολάκι); Για την αναστολή των εκπαιδευτικών αδειών;

Για ποιον λόγο να ανέχεσαι τα δάχτυλα και τα σκουριασμένα εργαλεία της κρατικής εξουσίας μέσα στο σώμα σου;

Κάτω τα χέρια σας από τα σώματά μας.

* Μαρτυρίες της ίδιας της Κατερίνας Γκουλιώνη και άλλων έγκλειστων γυναικών

~

Υ.Γ.: Οι επισημάνσεις από τον αρκούδο

Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, υποδέχεται τον νεαρό Amir, που έγινε γνωστός καθώς κληρώθηκε ως σημαιοφόρος αλλά τελικά παρέλασε με την πινακίδα του σχολείου του – μετά την επίθεση που δέχθηκε στο σπίτι του με πέτρες, πριν λίγες ημέρες.

Στην επίσκεψη αυτή, του παραδίδει την ελληνική σημαία, σε μία προφανώς συμβολική κίνηση (καθώς το παιδί δεν είναι φημισμένος μπασκετμπολίστας, ή αρσιβαρίστας), στην οποία δηλώνει:

«Αμίρ, θέλω να σου κάνω ένα δώρο επειδή κάποιοι έκαναν λάθος και σου στέρησαν την τιμή να κρατήσεις την ελληνική σημαία. Σήμερα θα σου τη δώσω εγώ, γιατί σου αξίζει. Να την κρατάς πάντοτε ψηλά και να θυμάσαι ότι στην Ελλάδα όλα τα παιδιά απολαμβάνουν παιδεία και ασφάλεια, εγγυημένη από την αγάπη και την αλληλεγγύη του λαού μας»

Πηγή από το skai.gr

Άλλοι ενοχλούνται, άλλοι επιδοκιμάζουν – όλα προχωρούν όπως έχουμε συνηθίσει στην Ελλάδα τον τελευταίο καιρό.

Λίγα μέτρα πιο κάτω όμως, στην πλατεία Συντάγματος, κάποιοι άνθρωποι κάνουν απεργία πείνας για να συνενωθούν οι οικογένειές τους με τους ανθρώπους τους:

Έντεκα πρόσφυγες, πέντε γυναίκες και έξι άντρες ξεκίνησαν σήμερα απεργία πείνας διεκδικώντας το δικαίωμα επανένωσης με τις οικογένειές τους στη Γερμανία. Χιλιάδες πρόσφυγες παραμένουν μακριά από τις οικογένειές τους, εγκλωβισμένοι στην Ελλάδα, δέσμιοι της αντιπροσφυγικής πολιτικής της ΕΕ και θύματα πολιτικών συμφωνιών κάτω από το τραπέζι της ελληνικής και της γερμανικής κυβέρνησης για την επιβολή πλαφόν στις οικογενειακές επανενώσεις και για “ελεγχόμενες εισροές”.

[…]

Η ελληνική κυβέρνηση σε σύμπνοια με τη γερμανική τιμωρεί τους πρόσφυγες εφαρμόζοντας περιορισμούς στα ελάχιστα δικαιώματα που τους αναγνωρίζονται, επινοεί διοικητικές μεθοδεύσεις και εφαρμόζει πολιτικές αποθάρρυνσης και αποτροπής σε κάθε επίπεδο: από τον πολύμηνο εγκλεισμό στα άθλια hotspot των νησιών μέχρι τις κατασταλτικές διοικητικές πρακτικές της Υπηρεσίας Ασύλου.

Από το άρθρο του omniatv.com για τους απεργούς πείνας.

Λίγα ακόμα χιλιόμετρα πιο μακρυά, οι εγκλωβισμένοι μετανάστες (μεταξύ των οποίων και παιδιά) ετοιμάζονται να ζήσουν απροετοίμαστοι για άλλη μία χρονιά, τον δολοφονικό (όχι εξαιτίας της σφοδρότητάς του, αλλά εξαιτίας της εγκληματικής προχειρότητας της κυβέρνησης που τους «φιλοξενεί» φυλακισμένους σε σκηνές και παραπήγματα χειμώνα:

«Οι συνθήκες είναι τραγικές. Στη Μυτιλήνη αυτή τη στιγμή οι συνθήκες απάδουν των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αγγίζουν τα όρια παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» ανέφερε την Πέμπτη ο υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής, Γιάννης Μουζάλας συζητώντας με τους δημάρχους πέντε νησιών στη Βουλή για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν

αναφέρει ο ίδιος ο Μουζάλας ενώ,

Αν γυρίσουμε το χρόνο πίσω, θα δούμε ότι χρειάστηκε μια σειρά από θανάτους στη Μόρια, στα τέλη του περασμένου Ιανουαρίου, για να μεταφερθούν οι κάτοικοι του καταυλισμού από τις θαμμένες στο χιόνι σκηνές όπου διέμεναν σε αξιοπρεπείς συνθήκες. Προφανώς, το γεγονός ότι περισσότεροι από χίλιοι άνθρωποι υπέφεραν επί μήνες στο κρύο πριν από αυτούς τους θανάτους, δεν αποτελούσε αναγκαία συνθήκη για να ληφθούν τα απαραίτητα μέτρα.

Και τώρα συμβαίνει ξανά το ίδιο. Οι συνθήκες για τους πρόσφυγες στα νησιά επιδεινώνονται διαρκώς τους τελευταίους μήνες. Καθώς βασικές ανθρώπινες ανάγκες δεν καλύπτονται ακόμα, παρατηρούμε τη δυστυχία των ανθρώπων αυτών να γίνεται ολοένα και πιο έντονη. Ένα τεράστιο κύμα αβεβαιότητας και φόβου έχει κατακλύσει τα νησιά, βυθίζοντας ανθρώπους στην απελπισία.

..αναφέρει σε έκκλησή του ο πρόεδρος του Ελληνικού Τμήματος των Γιατρών Χωρίς Σύνορα αλλά και άλλες 19 ανθρωπιστικές οργανώσεις:

Η ανησυχία, πάντως, είναι διάχυτη εν όψει του χειμώνα. Ερευνήτριες του Παρατηρητηρίου των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων είχαν τονίσει, πριν από έναν περίπου μήνα, ότι έχουν ήδη καταγραφεί πολλές απόπειρες αυτοκτονίας λόγω της κατάστασης σε συνδυασμό με την αγωνία για το μέλλον λόγω των κλειστών συνόρων.

«Είναι ότι χειρότερο έχω δει κι έχω περάσει πόλεμο» είχε δηλώσει μάλιστα η Εμίνα Τσερίμοβιτς, ερευνήτρια του Παρατηρητηρίου των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (HRW), κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου για τις απελπιστικές συνθήκες που επικρατούν στη Μόρια.

Από το HRW, μάλιστα, είχε γίνει λόγος για ακατάλληλες σκηνές που «με την πρώτη βροχή μπάζουν νερό, ελλιπή θέρμανση που περιορίζεται σε κουβέρτες, έλλειψη νερού και μάχες που δίνονται από μικρά παιδιά για ένα μπουκάλι, καθώς και ντους με ανυπόφορες συνθήκες λόγω της δυσωδίας από ούρα και κόπρανα».

διαβάζουμε στο in.gr

Μετά την απονομή της σημαίας, ο Νίκος Παππάς, Υπουργός Ψηφιακής Πολιτικής, Τηλεπικοινωνιών και Ενημέρωσης, δήλωσε στο twitter:

Θαυμάσια – και εγώ δεν αντιλέγω καθόλου. Μα λίγα μέτρα πιο κάτω, δεν οφείλουμε δικαιοσύνη; Και, λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω, στους ίδιους ανθρώπους, και για τους ίδιους λόγους, δεν οφείλουμε, επιτέλους, ανθρωπιά;

Τόσοι χειμώνες έχουν περάσει, τόσοι νεκροί, τόσοι αδικημένοι, δεν το οφείλουμε πλέον;

Υ.Γ.: Όπως έχω ξαναπεί, πολλές φορές, και θα ξαναπώ άλλες τόσες, είναι εγκληματικό που για αυτές τις συνθήκες διαβίωσης στην Μόρια δεν έχει παρέμβει ακόμα αυτεπαγγέλτως η δικαιοσύνη. Είναι εγκληματικό που δεν έχουν αναζητηθεί, ακόμα, οι όποιες, εξόφθαλμες θεωρώ -ακόμα και ποινικές- ευθύνες για την παραβίαση τόσων ουσιαστικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, απέναντι σε φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς, είτε του διοικητικού προσωπικού, είτε των πολιτικών διοικητών τους, είτε λέγονται Μουζάλας, είτε λέγονται Τσίπρας.

Και, ξαφνικά, μία ομάδα ανθρώπων, εισβάλλει στο γραφείο ενός γιατρού. Τον βρίζει, δείχνει το πρόσωπό του σε βίντεο, τον κατηγορεί για φακελάκι.

Είναι αθώος; Είναι ένοχος; Το ερώτημα είναι λάθος, γιατί δεν θα αποφασίσει ούτε μία ομάδα αυτόκλητων αν είναι, όντως ένοχος, ούτε η απέχθεια κάποιων για τους Ρουβίκωνες αν είναι, όντως αθώος. Η ενοχή και η αθωότητα δεν βασίζεται και δεν αποφασίζεται από κλιπάκια στο YouTube, και στο αν ο άλλος που σε βρίζει είναι, ή όχι, καλών προθέσεων.

Και φυσικά, όπως γίνεται πάντα, η επέμβαση του Ρουβίκωνα δημιούργησε έριδες, από συμψηφισμούς με ναζιστικές ομάδες, μέχρι πολιτική αντιπαράθεση, όλο το πακέτο μιας δυναμικής, μα εφήμερης και μάλλον ανούσιας αντίδρασης.

Και μετά;

Και μετά θα περιμένουμε την επόμενη πράξη των γνωστών-αγνώστων, για να καταδικάσουμε εξίσου, ή να αποδοκιμάσουμε εξίσου ανάλογα με τις προτιμήσεις μας.

Που είναι το δικό μου πρόβλημα; Γιατί μπαίνω στον κόπο να γράψω τούτο το ποστ;

Γιατί νομίζω ότι η θέση που έχουμε πάρει οι περισσότεροι από εμάς, είναι η θέση του θεατή. Είμαστε σε ένα παιχνίδι, σε ένα σαρβάηβορ, σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, σε ένα τηλεοπτικό κουίζ προκάτ γνώσεων ή καλλιφωνίας, που επιλέγουμε τον αγαπημένο μας κριτή, ή τον αγαπημένο μας συμμετέχοντα, και τον στηρίζουμε όσο περισσότερο μπορούμε, στα καλλίτερα ή στα χειρότερα, αν χάσει έχασε, αν κερδίσει πανηγυρίζουμε μαζί του.

Και μετά, διακοπή για διαφημίσεις, η εκπομπή μας τελείωσε, ακολουθεί μπλοκμπάστερ ταινία – πρώτη προβολή στην Ελλάδα. Και βέβαια, μην χάσετε το επόμενο επεισόδιό μας.

Κοίτα:

Είμαι εναντίον κάθε ενέργειας αυτοδικίας, κατ’ αρχάς. Πιστεύω βαθιά πως, ο,τι πρέπει να διορθωθεί, δεν πρέπει να γίνει με την ενέργεια των λίγων, ή του ενός, αλλά με την σύμφωνη γνώμη όλων – ή έστω, των περισσοτέρων από εμάς, με βάσει νόμους που θα ισχύουν για όλους, από όλους, και κυρίως τον σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα.

Ως εκ τούτου, είμαι απέναντι σε κάθε παράνομη ενέργεια του Ρουβίκωνα. Χωρίς ναι, μεν, αλλά: αντίθετος.

Οφείλω όμως ταυτόχρονα να προσδιορίσω τις προτεραιότητές μου. Δεν θα αφεθώ να είμαι θεατής ενός σόου “Ρουβίκωνας εναντίον αστυνομίας”, ή “Ρουβίκωνας εναντίον κατεστημένου”. Η συμμετοχή μου δεν τελειώνει όταν κερδίσει ο ένας από τους δύο, ή στην επιλογή ήρωα και εχθρού σε μία θεατρική διαμάχη:

Εγώ θέτω τους κανόνες του παιχνιδιού – και εγώ φέρω, αποκλειστικά, την ευθύνη.

Όταν κάποιος μου δείχνει “αυτός ο άνθρωπος χρηματίζεται για να σώσει έναν ασθενή”, η πρώτη μου αντίδραση θα έπρεπε να είναι “μισό λεπτό, γίνεται όντως κάτι τέτοιο; πως το επέτρεψα εγώ να γίνει αυτό;”

Δεν λέω η μοναδική αντίδραση, δεν λέω να αφήσουμε τον Ρουβίκωνα να παρανομεί, λέω πρώτα να ζυγίσουμε την δική μας ευθύνη:

Αυτός ο γιατρός, παρανομεί; Χρηματίζεται; Και αν όχι αυτός, το κάνει κάποιος άλλος; Και αν το κάνει, κάποιοι τον πληρώνουν; Και αυτοί που τον πληρώνουν εκβιαζόμενοι, μπορούν να τον καταγγείλουν; Και αν το κάνουν θα έχουν μετά την υποστήριξη και την εμπιστοσύνη όχι μόνο της κοινωνίας μα και της ιατρικής επιστήμης όταν αναπόφευκτα την χρειαστούν;

Και, αν απλώς έχουμε κάνει λάθος σε οποιαδήποτε από αυτές τις μεταβλητές, αν δεν ξέραμε, μπορούμε να τις διορθώσουμε έστω και εκ των υστέρων. Αν όμως όλοι ξέρουμε ότι οι μεταβλητές αυτές ισχύουν, καθημερινά, σε εμάς και στους δίπλα μας, αν ξέρουμε ότι συμβαίνουν όλα αυτά τα αίσχη – και συνεχίζουμε την επόμενη ημέρα ατάραχοι;

Μία φορά και έναν καιρό, μία νέα κοπέλα, η Αμαλία Καλυβίνου, τόλμησε να καταγγείλει, εν πλήρη ειρήνη, με τον πιο ήπιο και ταυτόχρονα θαρραλέο τρόπο αντίστοιχα φαινόμενα.

Η στάση της, οδήγησε τον κόσμο σε μία άνευ προηγουμένου συγκέντρωση στο Σύνταγμα, χωρίς καμία κομματική ή άλλη κατεύθυνση τις ημέρες του θανάτου της.

Ήταν 2007. Δέκα χρόνια μετά, ακόμα αναρωτιόμαστε αν μία ομάδα έπραξε σωστά καταγγέλλοντας φακελάκια, ή όχι.

Όχι, λοιπόν, αν αυτή είναι η απορία σας: Κατ’ εμέ, δεν έπραξε σωστά.

Μα αν είναι να μοιράσουμε ευθύνες, ας ξεκινήσουμε από εμένα. Από εμένα που στραβοκοιτάω ή δεν ασχολούμαι όταν εκατοντάδες γιατρών, εκβιάζουν απελπισμένους ασθενείς, με αντάλλαγμα την ζωή τους, από εμένα αν ξέχασα την Αμαλία και όσα ορκιζόμουν τότε ότι θα απαιτήσω όχι μόνο για λογαριασμό της, μα κυρίως για λογαριασμό όσων δεν μπορούν να μιλήσουν. Από μένα, που δεν κάνω ο,τι μπορώ, καθημερινά, για να αλλάξει αυτή η βία.

Από εμένα.

Γιατί εγώ ξέχασα την Αμαλία, γιατί εγώ ξέχασα αυτούς τους ανθρώπους που βιάζονται καθημερινά, γιατί εγώ έχω μεγαλύτερη ευθύνη, την πιο σημαντική και την πιο βαριά γι’ αυτό το έγκλημα.

Και αν είναι, από μία τέτοια ενέργεια, να ξυπνήσουμε ένας-ένας “εγώ”, μαζί, και αντιδράσουμε ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ, αν είναι να απαιτήσουμε από κάθε εξουσία, χωρίς εκπτώσεις, να καθαρίσει πλήρως, μία και καλή και για πάντα αυτό το σιχαμένο και αισχρό εμπόριο πόνου και ελπίδας, ας εξαντλήσουμε μετά, και εγώ μαζί σας θα είμαι, όλη την υπόλοιπη αυστηρότητα που θα μας έχει απομείνει στους Ρουβίκωνες.

Αυτή, είναι η επιστολή του προέδρου του Ελληνικού τμήματος των Γιατρών χωρίς Σύνορα.

Αξιότιμε κύριε Πρωθυπουργέ,

Σας απευθύνω αυτή την επιστολή γιατί θα ήθελα να σας ενημερώσω προσωπικά σχετικά με την κατάσταση που αντιμετωπίζουν σήμερα οι πρόσφυγες στα ελληνικά νησιά.

Αν γυρίσουμε το χρόνο πίσω, θα δούμε ότι χρειάστηκε μια σειρά από θανάτους στη Μόρια, στα τέλη του περασμένου Ιανουαρίου, για να μεταφερθούν οι κάτοικοι του καταυλισμού από τις θαμμένες στο χιόνι σκηνές όπου διέμεναν σε αξιοπρεπείς συνθήκες. Προφανώς, το γεγονός ότι περισσότεροι από χίλιοι άνθρωποι υπέφεραν επί μήνες στο κρύο πριν από αυτούς τους θανάτους, δεν αποτελούσε αναγκαία συνθήκη για να ληφθούν τα απαραίτητα μέτρα.

Και τώρα συμβαίνει ξανά το ίδιο. Οι συνθήκες για τους πρόσφυγες στα νησιά επιδεινώνονται διαρκώς τους τελευταίους μήνες. Καθώς βασικές ανθρώπινες ανάγκες δεν καλύπτονται ακόμα, παρατηρούμε τη δυστυχία των ανθρώπων αυτών να γίνεται ολοένα και πιο έντονη. Ένα τεράστιο κύμα αβεβαιότητας και φόβου έχει κατακλύσει τα νησιά, βυθίζοντας ανθρώπους στην απελπισία.

Οι συνάδελφοί μου που εργάζονται στη Λέσβο και τη Σάμο βλέπουν μόνο συντετριμμένους ανθρώπους. Στη διάρκεια του καλοκαιριού, κάθε εβδομάδα η κλινική των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στη Μυτιλήνη δεχόταν κατά μέσο όρο 6-7 σοβαρότατα περιστατικά ψυχικής υγείας, όπως απόπειρες αυτοκτονίας, αυτοτραυματισμούς και ψυχωσικά επεισόδια.

Όλα αυτά τα περιστατικά έχουν όνομα και μια τραγική ιστορία να διηγηθούν. Η Γκλόρια, αφού έπεσε θύμα βιασμού στο Κονγκό και στην Τουρκία, προσπάθησε στη Λέσβο να δώσει τέλος στη ζωή της πίνοντας υγρό καθαρισμού. Την ίδια ημέρα, η Ράνια από τη Συρία, σε προχωρημένη εγκυμοσύνη, έκανε μια απελπισμένη απόπειρα αυτοκτονίας πιάνοντας ηλεκτρικά σύρματα. Ο Αφράν, Κούρδος από τη Συρία και πατέρας τριών παιδιών, βασανίστηκε στη Συρία, απ’ όπου διέφυγε για να φτάσει στη Σάμο, όπου ζει τους τελευταίους 11 μήνες. Αν και έχει πιστοποιητικό που βεβαιώνει ότι είναι θύμα βασανιστηρίων, ο Αφράν παραμένει εγκλωβισμένος και μπορεί να απελαθεί ανά πάσα στιγμή στην Τουρκία, καθώς η αίτηση ασύλου του απορρίφθηκε για δεύτερη φορά.

Τον Αύγουστο βρέθηκα στη Μοσούλη, στο Ιράκ, σε αποστολή ως χειρουργός. Είδα μπροστά μου τις φρικτές συνέπειες ενός πολέμου χωρίς τέλος. Μίλησα με τους ανθρώπους και προσπάθησα να καταλάβω τι περνούν. Ως πατέρας δύο παιδιών, όπως κι εσείς κύριε Πρωθυπουργέ, είμαι βέβαιος ότι θα έκανα ακριβώς το ίδιο. Θα προσπαθούσα να σώσω την οικογένειά μου αναζητώντας ασφάλεια όπου αυτό θα ήταν δυνατό. Οι ομάδες μας διαπιστώνουν ότι όλο και περισσότερες οικογένειες από το Ιράκ και τη Συρία έρχονται στα ελληνικά νησιά τους τελευταίους μήνες. Τον περασμένο Ιούλιο, το 40% των ανθρώπων που έφτασαν στα ελληνικά νησιά ήταν παιδιά.

Οι άνθρωποι αυτοί μάζεψαν όλες τις δυνάμεις και τις ελπίδες τους και κατάφεραν με πολλές δυσκολίες, ακόμα και με ανθρώπινες απώλειες, να φτάσουν στην Ευρώπη. Κι όμως, είναι εδώ στην Ευρώπη όπου συνθλίβονται οι ελπίδες τους.

Σήμερα δημοσιεύουμε έκθεση με τίτλο «Κατάσταση έκτακτης ανάγκης για την ψυχική υγεία στη Σάμο και τη Λέσβο» (PDF). Όπως αντιλαμβάνεστε, τα ευρήματα είναι αποκαρδιωτικά. Το βαθύ ψυχικό τραύμα είναι εξαιρετικά σύνηθες πλέον στα νησιά. Συχνά συνοδεύεται από συναισθήματα ντροπής και ταπείνωσης. Για να αναπνεύσει το τραύμα και να θεραπευτεί χρειάζεται ένα ασφαλές περιβάλλον. Οι άνθρωποι βιώνουν έντονα την απουσία ενός τέτοιου φιλόξενου χώρου όταν φτάνουν στα ελληνικά νησιά με αποτέλεσμα να επιδεινώνεται η ψυχική υγεία τους. Από την πρώτη στιγμή αντιλαμβάνονται την Ευρώπη να τους λέει «δεν σας θέλουμε εδώ, θα σας στείλουμε πίσω στην Τουρκία».

Η ανάσχεση των προσφυγικών ροών αποτελεί σταθερή επιδίωξη των Ευρωπαίων ηγετών. Προκειμένου η Ευρώπη να επιτύχει την αποτροπή των αφίξεων, επιφυλάσσει άθλιες συνθήκες στους ανθρώπους που τελικά θα φτάσουν στην Ελλάδα. Πολλοί αιτούντες άσυλο μάς εκμυστηρεύονται «αν ήξερα πως θα είναι έτσι στην Ευρώπη, θα είχα προτιμήσει να πεθάνω στην πατρίδα μου». Είμαστε υπερήφανοι γι’ αυτό ως Έλληνες και Ευρωπαίοι, κύριε Πρωθυπουργέ;

Η υπαγορευόμενη από τη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας πολιτική του εγκλωβισμού στα νησιά είναι απάνθρωπη, ανεδαφική και επικίνδυνη. Και δεν μπορεί να συνεχιστεί. Οι αιτούντες άσυλο, όπως η Γκλόρια, η Ράνια και ο Αφράν, που φτάνουν στις ελληνικές ακτές πρέπει να μπορούν να μετακινηθούν στην ηπειρωτική χώρα. Είναι ανθρωπιστική επιταγή.

Κύριε Πρωθυπουργέ, οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα σάς ζητάμε να κάνετε ένα γενναίο βήμα προς την κατεύθυνση του ανθρωπισμού και της αλληλεγγύης. Σε αυτό το σημείο που βρισκόμαστε δεν υπάρχουν άλλες δικαιολογίες. Σας καλούμε να επιτρέψετε τον απεγκλωβισμό των ανθρώπων από τα νησιά και την μεταφορά τους στην ηπειρωτική Ελλάδα διασφαλίζοντας αξιοπρεπείς συνθήκες και πρόσβαση σε εξειδικευμένη φροντίδα που τόσο χρειάζονται.

Με εκτίμηση,

Χρήστος Χρήστου

Πρόεδρος του Ελληνικού Τμήματος των Γιατρών Χωρίς Σύνορα

Η δική μου πάλι άποψη, είναι ότι παρακαλέσαμε αρκετά. Αυτή η κυβέρνηση είναι ένοχη για πολλούς θανάτους, δεν υπάρχει πια η δικαιολογία της αμέλειας, ούτε μπορεί να επαφίεται κανείς στις καλές προθέσεις όσο ο κόσμος πεθαίνει από το κρύο ξεχασμένος σε μία παγωμένη σκηνή τον χειμώνα.

Δεν είναι ανάγκη να περιμένουμε τον επόμενο νεκρό για να κριθεί, ξανά, όχι μόνο η αποτελεσματικότητα, μα και η διάθεση τελικά αυτής της κυβέρνησης να βοηθήσει: έχει κριθεί ήδη, πολλούς νεκρούς τώρα.

Ο π/θ της χώρας, -έστω και από τον προσωπικό του λογαριασμό- εκτοξεύει κατηγορίες κατά του πολιτικού του αντιπάλου στο twitter:

και είναι τόσο λάθος αυτό, με τόσο διαφορετικούς τρόπους, που προσπάθησα να «μαζέψω» την αντίδρασή μου σε 140 χαρακτήρες και ήταν αδύνατο.

~

Ασφαλώς, είναι ο πρωθυπουργός της χώρας. Αν πράγματι υπάρχουν παρατυπίες ή ακόμη και παρανομίες στον δημόσιο τομέα, είναι πράγματι δουλειά του και ευθύνη του να το βρει, και να το ξεκαθαρίσει. Συμφωνούμε.

Όμως, μέχρι στιγμής, η διαδικασία δεν έχει ολοκληρωθεί. Ήτοι, δεν ξέρουμε σίγουρα αν είναι όντως σκάνδαλο η Novartis (μπορεί να είναι, δεν διαφωνώ – αλλά αυτήν την στιγμή δεν το ξέρουμε σίγουρα) ή η αντιστοίχως το ΚΕΕΛΠΝΟ, ή το Ερρίκος Ντυνάν, ή πράγματι υπήρξαν παρατυπίες ή παρανομίες ή υπερτιμολογήσεις στο κόστος των φαρμάκων.

Δεν το ξέρουμε. Δεν ξέρουμε αν για οποιοδήποτε εξ αυτών υπάρχει θέμα, δεν ξέρουμε αν υπάρχουν ευθύνες και που και πως μοιράζονται. Θα το μάθουμε, αν γίνουν οι διαδικασίες, γίνουν σωστά, και φέρουν αποτελέσματα. Μέχρι τότε, δεν το ξέρουμε.

Ο πρωθυπουργός της χώρας όμως ΠΡΟΚΑΤΑΛΑΜΒΑΝΕΙ το αποτέλεσμα, βάζοντας μία …στοχευμένη φωτογραφία πολιτικού του αντιπάλου δίπλα σ’ αυτές τις κατηγορίες. Το συνοδεύει και με κείμενο για λεηλασίες, για κυκλώματα και οφέλη ισχυρών – και ολοκληρώνει την εικόνα.

Κατ’ αρχάς, είναι εγκληματικό να προκαταλαμβάνει ένας πρωθυπουργός (και δεν είναι η πρώτη φορά, ούτε από τον συγκεκριμένο, ούτε από τους προκατόχους του) την δικαιοσύνη. Και αυτό, γιατί έχει θεσμικό ρόλο, που δύναται να επηρεάζει τους ανθρώπους που θα κληθούν να ελέγξουν τις κατηγορίες.

Κατά δεύτερον, είναι έλλειψη πολιτικής ηθικής να φωτογραφίζεις τον αντίπαλό σου με κατηγορίες που δεν του έχουν αποδοθεί καν! Οφείλεις να κάνεις τους ελέγχους σου, να περιμένεις, και ΑΝ πράγματι έχει ευθύνες, τότε να τις επιρρίψεις και πολιτικά εκεί που πρέπει. Τότε, και μόνο τότε, και μόνο εάν.

Υπάρχει όμως και ένα τρίτο θέμα, που γα μένα είναι το πιο σημαντικό απ’ όλα. Ότι χρησιμοποιείς αυτές τις κατηγορίες (ειδικά όταν δεν έχουν αποδειχθεί) πολιτικά για να βλάψεις τον πολιτικό σου αντίπαλο, και να ανακατευθύνεις τις κριτικές για την πολιτική σου. Οι όποιες παραβάσεις δηλαδή έχουν όντως γίνει, είναι πλέον εργαλείο δικό σου, και τις χρησιμοποιείς κι εσύ.

Αυτό, είναι αισχρό – και όχι μόνο πολιτικά. Όπως καταλαβαίνω εγώ την πολιτική, η παρανομία, αν και όντως υπάρχει, δεν μπορεί να γίνεται εργαλείο για να χτυπήσει ο ένας τον άλλον. Αν υπάρχουν (και δεν θα βαρεθώ να το λέω, ΑΝ υπάρχουν) όντως ευθύνες, το πιο ισχυρό μέρος της εξίσωσης φροντίζει με όσες ενέργειες του δίνει το σύνταγμα και οι νόμοι να αποδοθούν εκεί που πρέπει, και μετά ξεχωρίζει την κριτική προς τις ενέργειές του, με την όποια απόδοση πολιτικών ευθυνών προς τους αντιπάλους του.

(Το ξέρω ότι δεν βγάζω πολύ νόημα εδώ, αλλά δεν μπορώ να το αποδώσω καλύτερα: «Μην πολιτεύεσαι με το χειρότερο που μπορεί να είναι οι αντίπαλοί σου, αλλά με το καλύτερο που μπορείς να κάνεις εσύ»)

~

Ναι, αλλά θα μου πείτε κάτσε ρε αρκούδε, ο Μητσοτάκης το κάνει συνέχεια!

Πράγματι, τα infographics (που είναι ένας ιδιαίτερα εύπεπτος, αλλά ταυτόχρονα συχνά αβάσιμος ημιτελής τρόπος να μοιράζεσαι πληροφορίες) είναι σχεδόν στην ημερήσια ατζέντα του προέδρου της αντιπολίτευσης.

Ο Μητσοτάκης όμως, είναι ακριβώς αυτό: αντιπολίτευση. όπως αντιλαμβάνομαι εγώ την πολιτική (και μπορεί, κάλλιστα, να κάνω λάθος – εγώ όμως έτσι καταλαβαίνω) ο Μητσοτάκης είναι υπεύθυνος απέναντι στους ψηφοφόρους του – και μόνον. Αν είναι ικανοποιημένοι από την πολιτική του, ή όχι, θα το κρίνουν όπως νομίζουν αυτοί, στις κάλπες ή στην κριτική τους.

Ο Αλέξης Τσίπρας όμως, είναι πρωθυπουργός – όλων μας. Όπως έχω ξαναπεί σχετικά πρόσφατα (και όχι μόνο), δεν είναι πια απλώς πρόεδρος κόμματος – ακόμα και όταν γράφει από τον προσωπικό του λογαριασμό.

Είναι πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων, οφείλει να συμπεριφέρεται ανάλογα, και να δέχεται κριτική από όλους μας όταν λειτουργεί με κομματικά, και όχι με εθνικά κριτήρια.

Γιατί κυβέρνηση με καταγγελίες σε infographics, δεν κάνει καλό σε κανέναν μας.

Διαβάζω από την Αυγή:

* Στον ΣΚΑΪ επεβλήθησαν τρεις κυρώσεις, συνολικού ύψους 50.000 ευρώ για ισάριθμες παραβιάσεις της ραδιοτηλεοπτικής νομοθεσίας:

– κύρωση ύψους 15.000 ευρώ για τη μετάδοση πολιτικών εκπομπών στη διάρκεια του Σαββατοκύριακου πριν το δημοψήφισμα, πρακτική που απαγορεύεται από τον νόμο, για το δημοψήφισμα και για τις εκλογικές διαδικασίες. Ο νόμος επιτρέπει τη μετάδοση πολιτικών εκπομπών μέχρι ώρα 24.00 τα μεσάνυκτα της Παρασκευής, πριν την εκλογική διαδικασία της Κυριακής. Ο αντιπρόεδρος Ρ. Μορώνης μειοψήφισε, ζητώντας υψηλότερο πρόστιμο, ύψους 50.000 ευρώ.

– κύρωση ύψους 15.000 ευρώ για ανισομέρεια των δύο πλευρών στις συζητήσεις και τα «στρογγυλά τραπέζια» που διοργάνωσε ο σταθμός. Το ΕΣΡ διαπίστωσε πολλαπλάσια παρουσία των υποστηρικτών του ΝΑΙ έναντι του ΟΧΙ.

– κύρωση ύψους 20.000 ευρώ για ανισομέρεια στην παρουσίαση των προεκλογικών συγκεντρώσεων του ΟΧΙ και του ΝΑΙ. Διαπιστώθηκε εκτενής κάλυψη της συγκέντρωσης του ΝΑΙ και μηδαμινή παρουσίαση του ΟΧΙ.

* Στο MEGA επεβλήθη κύρωση ύψους 20.000 ευρώ για επαναλαμβανόμενη προβολή δήλωσης -υπό μορφή “τρέιλερ”- του οικονομολόγου καθηγητή Ι. Τσαμουργκέλη, ο οποίος περιέγραφε τα δεινά που θα υποστεί η χώρα εάν πλειοψηφήσει το ΟΧΙ. Ο σταθμός ελέγχθηκε για παραβίαση της νομοθεσίας που αφορά την πρόκληση πανικού και προσπάθεια χειραγώγησης του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος.

Εκκρεμεί ο έλεγχος του σταθμού για προσβολή προσωπικότητας ή άλλες παραβάσεις, κατά τη διάρκεια ζωντανής μετάδοσης «γκάλπ» στο δρόμο, όπου δημοσιογράφος εμφανίζεται να απωθεί ηλικιωμένο από την κάμερα, όταν αντιλαμβάνεται ότι η γνώμη του- εννοείται υπερ του ΟΧΙ- δεν είναι της προτίμησης του σταθμού.

* Στον ΑΝΤ-1 κύρωση ύψους 15.000 ευρώ για μετάδοση πολιτικής εκπομπής στο απαγορευμένο διάστημα του Σαββατοκύριακου πριν το δημοψήφισμα.

* Στο Εψιλον επεβλήθη κύρωση ύψους 15.000 ευρώ για μετάδοση πολιτικής εκπομπής στο απαγορευμένο διάστημα του Σαββατοκύριακου πριν το δημοψήφισμα.

Την ερχόμενη εβδομάδα αναμένεται η απόφαση για το STAR, καθώς όπως διαπιστώθηκε, μετέδωσε τη συγκέντρωση του ΝΑΙ 112 λεπτά και τη συγκέντρωση του ΟΧΙ μόλις 2 λεπτά.

Η απόφαση πάρθηκε με πλειοψηφία – ήτοι, 5 ψήφους υπέρ, 3 κατά (που ζητούσαν ως τιμωρία την απλή σύσταση)

Τα κανάλια κρίθηκαν ένοχα από το ΕΣΡ, που είναι ο αρμόδιος φορέας για να τα ελέγχει. Ένοχα για ποιον λόγο;

Μετάδοση πολιτικών εκπομπών στη διάρκεια του Σαββατοκύριακου πριν το δημοψήφισμα (κάτι που απαγορεύεται από τον νόμο) – ανισομέρεια των δύο πλευρών στις συζητήσεις – ανισομέρεια στην παρουσίαση των προεκλογικών συγκεντρώσεων – παραβίαση της νομοθεσίας που αφορά την πρόκληση πανικού και προσπάθεια χειραγώγησης του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος.

ξανά: παραβίαση της νομοθεσίας που αφορά την πρόκληση πανικού και προσπάθεια χειραγώγησης του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος

Μην σταθείτε στο ΤΙ προώθησαν με αυτούς τους τρόπους τα κανάλια. Είναι εντελώς αδιάφορο (και το λέω όσο πιο εμφατικά μπορώ) προς ποια πλευρά κράτησαν αυτήν την στάση. Σημασία έχει ότι το έκαναν, και μάλιστα

ξανα: παραβίαση της νομοθεσίας που αφορά την πρόκληση πανικού και προσπάθεια χειραγώγησης του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος

παραβιάζοντας νόμους, με σκοπό να αλλάξουν την γνώμη των ψηφοφόρων, με κάθε τρόπο.

Και η τιμωρία τους;

10.000 ευρώ στο ένα κανάλι, 15.000 στο άλλο, 20.000 στο άλλο. Παραλίγο, αν περνούσε η απόφαση των τριών μελών, να τιμωρούνταν με …«απλή σύσταση»

Άγιο είχαμε δηλαδή.

~

Η δημοσιογραφία, όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ τουλάχιστον, έχει μερικούς κανόνες – κυρίως επειδή έχει μία σημαντική δύναμη, μία σημαντική εξουσία πάνω στο κοινό της. Μπορεί να αλλάξει θέσεις, συνειδήσεις, μπορεί να επηρεάσει κρύβοντας ή παραποιώντας την ειδησεογραφία τις αποφάσεις του κόσμου ή να εξηγήσει στον κόσμο τι πραγματικά συμβαίνει – είναι, εν πολλοίς, σημαντικό το έργο της – ίσως το πιο σημαντικό, κυρίως σε καιρούς σαν αυτούς που ζούμε τώρα.

Ειδικά όμως σε περίοδο εκλογών ή δημοψηφισμάτων, όπου ο επηρεασμός είναι άμεσος, οι κανόνες έχουν μπει για να προστατεύεται η ίδια η υφή της δημοκρατίας, από όποιον θέλει, για τον δικό του λόγο, να επηρεάσει το εκλογικό αποτέλεσμα.

Δεν μπορώ λοιπόν να κατανοήσω πως, η καταδίκη για αυτές τις παραβάσεις, ανέρχεται σε τόσο ευτελές ποσό για τιμωρία. Μου φαίνεται εξοργιστικά αταίριαστη η σχέση ζημίας, και προστίμου.

Το τρομαχτικό, όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ, δεν είναι το αστείο ποσό – όσο είναι το μήνυμα που παρέχει στους παραβάτες:

«Είκοσι χιλιάδες ευρώ. Μπορείτε να επηρεάσετε εκλογές, μπορείτε να παραβείτε τους νόμους για την προστασία της δημοκρατίας μας, μπορείτε να εκμεταλλευτείτε την εμπιστοσύνη των πολιτών, αρκεί, στο τέλος, να πληρώσετε το πρόστιμο: Είκοσι χιλιάδες ευρώ»

Αν μία ενέργεια, όπως αυτή των καναλιών στο δημοψήφισμα (ξανά: ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ της θέσης που πήραν) ήταν επικίνδυνη για την δημοκρατία, το να τους τιμωρείς τόσο ελαφρά, τι είναι;

Γιατί να μην το ξανακάνουν, ακόμα και με άλλον ευνοούμενο, την επόμενη φορά;

Τι θα τους σταματήσει; Το …πρόστιμο των είκοσι χιλιάδων ευρώ;

Και πως θα προστατευτεί ο πολίτης από αυτούς που θέλουν να χειραγωγήσουν την κοινή γνώμη; Τι ασφάλεια έχει, όταν οι έξι, επτά μεγαλύτερη σε ακροαματικότητα τηλεοπτικοί σταθμοί παραβιάζουν τον νόμο, και η τιμωρία είναι … ένα μηνιάτικο μεγαλοστελέχους;

Υπόψιν: Μπορώ να δεχθώ κάθε συζήτηση περί «αντικειμενικότητας» ή μη των μέσων. Μπορώ να κατανοήσω κάθε θέση που έστω με έναν κυνισμό τάσσεται κατά κάθε τέτοιας προσπάθειας να «οριοθετηθούν» τα μέσα.

Μα η βάση του προβλήματος, δεν είναι εδώ. Δεν συζητάμε για την ενοχή, ή μη. Δεν συζητάμε αν εγώ είμαι ρομαντικός, ή όχι με αυτά που αιτούμαι από τον Τύπο σήμερα. Τα μέσα κρίθηκαν ένοχα. Κρίθηκε ότι παραβίασαν, όντως, τον νόμο – και μάλιστα στην χειρότερη δυνατόν στιγμή, στην κορυφαία συγκυρία που θα έπρεπε να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων.

Και μετά, τους εξήγησαν με αυτήν την «τιμωρία», με τον απλούστερο δυνατόν τρόπο, ότι «Δεν πειράζει. Δεν είναι αρκετά σημαντικό. Η τιμωρία σας, θα είναι ένα χάδι».

Φοβάμαι λοιπόν ότι, το μεγαλύτερο έγκλημα εδώ, είναι η ίδια η τιμωρία.

Μάλλον μας έχει διαφύγει, ίσως γιατί κανένα μεγάλο κανάλι δεν κάνει απ’ ευθείας μετάδοση, ίσως γιατί δεν το παρουσιάζει κάποιος γνωστός, ίσως γιατί δεν έχει μεγάλους σταρ – αλλά έχουμε και στην Ελλάδα το δικό μας Survivor!

Ομάδες ανθρώπων, συχνά αποκαλούμενοι με το «πρόσφυγες» ή το «μετανάστες» (ίσως για να ξεχνάμε για λίγο ότι είναι, κατά βάση, άνθρωποι) δίνουν το δικό τους αγώνα, άλλοτε κόντρα στις κακές συνθήκες, άλλοτε κόντρα στους βίαιους δεσμοφύλακες, άλλοτε κόντρα στο κακό τους το ριζικό που τους έφερε στην ανάγκη μας.

Κάποιοι εξ αυτών ζουν σε αξιοπρεπείς συνθήκες όντως, όπως στον Βοτανικό – αλλά για το τηλεοπτικό κοινό που διψάει για αίμα, του προτείνουμε να παρακολουθήσει αυτά τα παράλληλα εντυπωσιακά αγωνίσματα, των πιο άτυχων από αυτούς, με έπαθλο μία στέγη και ένα πιάτο φαΐ με ειρηνικές συνθήκες σε χώρες της ΕΕ – για όσους, βεβαίως, σταθούν αρκετά τυχεροί και επιβιώσουν.

~

Θα αναλάβω εγώ την παρουσίαση, – άσημος μεν, ελπίζοντας όμως ότι η τραγωδία θα φέρει αρκετούς θεατές και θα καλύψει την ανάγκη τους για να βιώσουν ένα αληθινό άθλημα επιβίωσης.

Πάμε λοιπόν; Είμαστε έτοιμοι για την απόλυτη περιπέτεια επιβίωσης; Πάμε!

~

Στην πρώτη φάση του αγωνίσματος, θα ξεχωρίσουν αυτοί που θα φύγουν από τον πόλεμο. Είτε είναι αληθινός πόλεμος, με όπλα και σφαίρες, είτε είναι οικονομικός πόλεμος, είτε πόλεμος για τις ιδέες ή την δημοκρατία ή τα ανθρώπινα δικαιώματα, οι παίκτες μας θα πρέπει να φύγουν από την χώρα τους, με τα ελαχιστότερα από τα υπάρχοντά τους, για πάντα.

Στην δεύτερη φάση, θα πρέπει να πληρώσουν απίστευτα ποσά σε κακούργους, για να επιβιβαστούν σε μία φουσκωτή, ακατάλληλη βάρκα, όπου με απειλή όπλου ένας εξ αυτών, ξέρει δεν ξέρει, θα οδηγήσει «προς τα φώτα» – συνήθως με μία επικίνδυνη φουρτούνα να τους καταδιώκει.

Θα μπορούσαν, πιθανόν, να μεταφερθούν μέσω στεριάς και να μπουν με πιο ασφαλείς διαδικασίες στην Ευρώπη – αλλά σοβαρευτείτε, τι παιχνίδι Survivor θα ήταν αν δεν είχε και λίγο περιπέτεια, ε; Γι’ αυτό, και θα έχουμε ναρκοθετημένες περιοχές, και έναν φράκτη τόσο ισχυρό, που δεν πέφτει από κυβερνήσεις.

Κάποιοι, εξ αυτών, θα πνιγούν – συνήθως γυναίκες και παιδιά – αφού, λίγοι θα φορούν σωσίβια, και ακόμη λιγότεροι θα φορούν σωσίβια που όντως επιπλέουν. Έτσι είναι όμως το παιχνίδι, ας επικεντρωθούμε κυρίως σ’ αυτούς που θα τα καταφέρουν, και θα ξεβραστούν σε μία ελληνική ακτή – αν πρώτα δεν πέσουν σε περίπολο, Ελληνική, Τουρκική ή της Frontex, που είναι πιθανό να τους … σπρώξουν προς όποια κατεύθυνση του βολεύει.

Αν κάποιο παιδάκι πνιγεί, και είναι εικαστικά άρτιο το θέαμα για μετάδοση, θα φροντίσουμε να μάθουμε το όνομά του, θα αυξήσει σίγουρα την τηλεθέαση. Για τα υπόλοιπα… ε, δεν έχουμε αρκετά δεκαπεντάλεπτα. Ας επικεντρωθούμε θα έλεγα στα υπόλοιπα αγωνίσματα που θα συμμετάσχουν όσοι τα καταφέρουν.

Όσοι επιβιώσουν, θα περάσουν στην τρίτη φάση του διαγωνίσματος. Αυτή, είναι τόσο μεγάλη, που μπορεί να διαρκέσει μήνες – όρεξη να έχουμε να βλέπουμε. Θα ξεχωρίζουμε τα αθλήματα ανάλογα με τον βαθμό επικινδυνότητας και πολυπολοκότητας – αλλά οι παίκτες μας είναι ελπιδοφόροι, και είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα ζήσουν κάθε λεπτό με όλη την αγωνία στο πρόσωπό τους.

Για αυτό το χρονικό διάστημα, οι παίκτες θα παραμένουν ως επι το πλείστον κρατούμενοι. Αυτό, θα βοηθήσει κυρίως να τους ελέγχουμε, και να μην διαμαρτύρονται πολύ οι γείτονές τους. Το παιχνίδι αυτό θα το ονομάσουμε «χωρίς λόγο τιμωρία», μπορεί να κρατήσει και χρόνο – μερικές φορές σε κελιά φυλακών και ο μόνος τρόπος να γλυτώσει κάποιος θα είναι να αποπειραθεί να αυτοκτονήσει, ή να κάνει υπομονή μπας και έρθει η σειρά του να βγει. Αν τα καταφέρει να αυτοκτονήσει παίρνει έξτρα πόντους – αλλά, όπως είναι λογικό, αποκλείεται από την συνέχεια.

Εξαντλημένοι ψυχολογικά και σωματικά, οι παίκτες μας θα πρέπει να καταθέσουν ένα αίτημα παραμονής ή ασύλου. Επειδή ο αριθμός τους είναι μεγάλος, αυτό όχι μόνο θα πάρει μήνες, αλλά και συχνά δεν θα υπάρχει αρκετό προσωπικό να διαχειριστεί τα αιτήματα. Είναι ενδιαφέρον να βλέπει κανείς φυλακισμένους να πασχίζουν για ένα αίτημα ασύλου σε ξένη χώρα, με γραφειοκρατικές διαδικασίες που συχνά δεν κατανοούν – και πόσο θα αντέξουν την ταλαιπωρία. Όσοι διαμαρτυρηθούν γι’ αυτό, χωρίς να το γνωρίζουν θα παίξουν ένα υποπαιχνίδι που λέγεται «γνώρισε τα ΜΑΤ». Δακρυγόνα, κλομπ, και αυτοσχέδιες μάχες θα προβληθούν prime-time – το παιχνίδι δεν θα έχει νικητές, τα ΜΑΤ θα νικήσουν ότι και να γίνει, αλλά θα είναι ενδιαφέρον το πρόσωπο των ανθρώπων που θα είναι αντιμέτωποι με οπλισμένους ένστολους, ενώ έχουν έρθει από πόλεμο. Γενικά, το παιχνίδι θα έχει μάχες και σωματική επαφή με την εξουσία.

Στην συνέχεια, το παιχνίδι της υπομονής που λέγαμε. Αυτό, θα περιλαμβάνει από φαγητό με σκουλήκια, ντουσιέρες κοινές που δεν θα δουλεύουν πάντα, ελλείψεις στις ιατροφαρμακευτικές υπηρεσίες. Τον χειμώνα δεν θα υπάρχει θέρμανση για όλους (τι survivor θα ήταν άλλωστε, σοβαρευτείτε). Για κάποιους τυχερούς, θα υπάρχουν και έξτρα αγωνίσματα, όπως το «ζήσε στο χιόνι με μόνο εφόδιο μία σκηνή«, «φτιάξε φαγητό στην πλαστική σκηνή σου«, ή «άναψε μαγκάλι για να ζεσταθείς«. Όποιος παγώσει, καεί, ή πεθάνει από αναθυμιάσεις, αποκλείεται από την συνέχεια του παιχνιδιού. Δυστυχώς, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, κανείς δεν θα μάθει το όνομα αυτών των παικτών. Ας συνεχίσουμε όμως:

Για τα μικρά παιδιά, έχουμε έξτρα δραστηριότητες, όπως το «γνώρισε τα ναρκωτικά σε ένα κλειστό καμπ», το «αυτοκτόνησε όπως οι μεγάλοι» ή το «ζήσε με ενήλικες σε λίγα τετραγωνικά», ή το «φάε χαστούκι από τον δεσμοφύλακά σου». Τα παιδιά, γενικώς, κερδίζουν πόντους αν καταφέρουν να μεγαλώσουν, και λίγους παραπάνω αν καταφέρουν να μεγαλώσουν χωρίς ψυχολογικά ή άλλα προβλήματα. Πολλούς περισσότερους αν καταφέρουν μετά από όλα αυτά να παραμείνουν παιδιά, μα δεν πιστεύουμε ότι θα χρειαστεί ποτέ να δώσουμε τέτοιους πόντους.

Όσοι δεν ζήσουν σε σκηνές, δεν θα είναι (απαραιτήτως) πιο τυχεροί. Υπάρχει η επιλογή «ζήσε με αλληλέγγυους» που περιλαμβάνει ναι μεν συνήθως καλύτερες συνθήκες μα ανα πάσα στιγμή και την διαδικασία της σύλληψης, με όσα αυτό συνεπάγεται, και το «ζήσε σε έναν εγκαταλελειμμένο για κάποιον-προφανώς-σοβαρό-λόγο χώρο» που περιλαμβάνει μολύνσεις και κουνούπια. Εκεί θα πεθάνει μάλλον πιο αργά κάποιος, οπότε θα αργήσουμε να δούμε ποιος έχασε.

Υπάρχει και ένα έξτρα παιχνίδι, στο οποίο αν διαμαρτυρηθούν κάποιοι παίκτες για την ποιότητα του φαγητού, ή του νερού, θα τους στερήσουμε εκδικητικά το φαγητό για τρεις μέρες. Κερδισμένοι, όσοι αντέξουν με ψωμί και νερό και δεν ξαναγκρινιάξουν.

Όσοι επιλέξουν να ζήσουν κοντά στα σύνορα, σε άτυπα καμπ, θα εκδιωχθούν κάποια στιγμή, ενώ όσοι τα καταφέρουν να φύγουν, θα αντιμετωπίσουν πιθανότατα ίδιες αν οχι χειρότερες συνθήκες στις άλλες χώρες. Σε κάποιες χώρες, όπως η χώρα της ελευθερίας, δεν θα είναι καν ελεύθεροι να μπουν αν γεννήθηκαν σε λάθος γεωγραφικό μήκος ή πλάτος – ε, και ας κλάψουν όσο θέλουν, έτσι είναι το παιχνίδι.

Ως μπόνους αγώνισμα, κάποια παιδιά που θα έχουν πρόσβαση σε σχολεία (σε διαφορετικές ώρες από τα «δικά μας παιδιά») για να ενταχθούν, θα δουν ρατσιστές να τους βρίζουν και να δένονται με αλυσίδες απέξω για να μην μολύνουν «τα δικά τους παιδιά». Αν δεν έχουμε αρκετούς από τα δικά μας σχολεία, υπάρχει πρόβλεψη να έρθουν από άλλες περιοχές, για να γίνει μπούγιο και να γράφουν καλύτερα στην κάμερα.

Στο τέλος του παιχνιδιού, αρκετοί αν όχι οι περισσότεροι θα βρεθούν μπροστά στο ενδεχόμενο να μεταφερθούν στην Τουρκία. Αυτοί αποκλείονται αυτόματα, εκτός και αν διεκδικήσουν με κάθε τρόπο την παραμονή τους, αλλά όσοι χρησιμοποιηθούν, είτε από το δικό μας παιχνίδι, είτε από το αντίστοιχο τουρκικό survivor ως πιόνια, θα διατηρήσουν μία πιθανότητα ακόμα να κερδίσουν.

Οι παίκτες γενικά στο παιχνίδι μπορεί να δεχθούν εξωτερική βοήθεια. Αυτό δεν είναι απαγορευμένο, αρκεί όσοι συμμετάσχουν σ’ αυτήν την διαδικασία, είτε να σκοπεύουν να πάρουν χρήματα από την συμμετοχή τους, είτε να το κάνουν αφιλοκερδώς γιατί νοιάζονται, οπότε να είναι προετοιμασμένοι να τους πουν «άπλυτους» και/ή «ανθέλληνες». Η δεύτερη ομάδα δεν κερδίζει τίποτα, αλλά να είναι προετοιμασμένη εκτός από το βρίσιμο να δεχθεί και επιθέσεις σωματικές – χωρίς ίσως πάντα να μπορεί να βρει το δίκιο της στην δικαιοσύνη. Έτσι είναι το παιχνίδι, τραγικό. Όποιος θέλει συμμετέχει.

Όσοι καταφέρουν να μείνουν εδώ πάντως, θα αντιμετωπίσουν τον ρατσισμό. Όλοι, ανεξαιρέτως. Αυτό θα είναι ένα διαρκές παιχνίδι και εκτός από την σταθερή αρθρογραφία επισήμων και μη, με λέξεις όπως «λάθροι», «επικίνδυνοι», «αυτοί που αλλοιώνουν την ελληνικότητά μας/την θρησκεία μας», «ζώα», κλπ, μία μόνιμη, επαγγελματική ομάδα δολοφόνων θα είναι διαρκώς έτοιμη για πάσα χρήση. Όσοι σφαχτούν κάνοντας ποδήλατο, ή τους οδηγήσουν και τους γδύσουν σε ΑΤ φωτογραφίζοντάς τους, ή τους κάψουν τα μαγαζιά, αποκλείονται αυτόματα. Όσοι ξέρουν μπάσκετ, και έχουν αρκετά μεγάλο άνοιγμα χεριών, είναι πιθανό να αντιμετωπιστούν διαφορετικά, αλλά αυτό θα δούμε πως θα το αντιμετωπίσουμε όταν έρθει η ώρα – μάλλον θα τους δώσουμε το κολιέ της ασυλίας.

Πιστεύω ότι έχουν ωριμάσει όλες οι συνθήκες για να δούμε ένα τέτοιο παιχνίδι. Ας κερδίσει ο καλύτερος, και εύχομαι να απολαύσουμε, στα σκληρότερα των αγωνισμάτων, τα βαθύτερα ένστικτα του καθενός καθώς θα ξεδιπλώνονται μπροστά μας γενναιόδωρα οι τραγωδίες.

Υπόψιν: πλην των εθελοντών αλληλέγγυων, και των ρατσιστών ναζί – ουδείς άλλος θα δηλώσει αυτοβούλως συμμετοχή. Άνδρες, γυναίκες, παιδιά, οικογένειες – απλώς δεν θα αντέξουν να ζήσουν άλλο στην χώρα τους. Όλοι αυτοί, γίνονται αυτόματα παίκτες.

Καλή επιτυχία σε όλους!

Υ.Γ.: Όλο το παιχνίδι έχει στηριχθεί σε καταγγελίες που έχουν γίνει στα μέσα • επιτρέπεται η συμμετοχή ακόμα και ανηλίκων • κανείς δεν εγγυάται δώρα στους νικητές • κατά την συμμετοχή, δύναται οι παίκτες να απολέσουν, συχνά όχι αυτοβούλως, βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Παρακολουθείτε με δική σας ευθύνη.