Εχθες το βράδυ, μία ιδέα καρφώθηκε στο μυαλό μου.

Σκέφτηκα να δώσουμε ένα όνομα στο βάρβαρο και επικίνδυνο έθιμο των βεγγαλικών. Να του δώσουμε το όνομα του νεκρού επτάχρονου παιδιού.

Να πάμε στην οικογένεια, και, με όλο το σεβασμό στο κακό που τους βρήκε, να τους ζητήσουμε να κάνουμε το όνομα του επτάχρονου, αθώου παιδιού σύμβολο, σύμβολο για να θυμούνται όλοι πόσο σκληρό μπορεί να γίνει αυτό το ανόητο έθιμο.

Αφού πάρουμε την έγκριση της οικογένειας που πενθεί, που οδύρεται πάνω από το πληγωμένο κεφαλάκι του, να λέμε, κάθε Πάσχα από εδώ και μπρος, την ημέρα της Ανάστασης ημέρα που σκοτώθηκε αυτό το παιδάκι.

Είμαι σίγουρος πως ο Ιησούς δεν θα είχε αντίρρηση. Θα έπαιρνε την ημέρα του πίσω, όταν όλοι αυτοί που γιορτάζουν την ανάστασή του, θα σταματούσαν να τροφοδοτούν τον χάρο με μικρά παιδάκια.

Θα την λέγαμε μέρα Ανάστασης του Ιησού, και θανάτου του μικρού παιδιού. Όλοι. Εκκλησία, Τύπος, εμείς, τα κανάλια, τα ραδιόφωνα, μόνο αυτό, δεν θα λέγαμε «μην ρίχνετε βεγγαλικά», «μην σκοτώνεστε μεταξύ σας», «μην στερείτε την ζωή σε κανέναν» – θα λέγαμε θα γιορτάσουμε την Ανάσταση του Ιησού, και θα κλάψουμε τον θάνατο του μικρού.

Κάθε χρόνο.

Είμαι σίγουρος πως κανένας δεν ήθελε να σκοτωθεί ο μικρός, και θα είχαν όλοι δεύτερες σκέψεις, πριν ρίξουν, και θα τους κοίταζαν οι δίπλα με αποδοκιμασία, γιατί κάποιος είδε τον εικοσιπεντάχρονο να το πετά το δολοφονικό βεγγαλικό, και τα προηγούμενα που πέταξε, και τα προηγούμενα που πέταξαν όλοι οι άλλοι, και τα ανέχθηκε, ε, δεν θα τα ανεχθεί πια, γιατί θα σκοτώσουν αυτόν, το παιδί του, ένα ξένο παιδί, ένα όχι και τόσο ξένο επτάχρονο παιδάκι.

Δεν θα ξεχάσει κανείς το επτάχρονο παιδάκι.

Αν έπιανε η ελπίδα μου, θα το θυμόντουσαν οι άνθρωποι. Ποιος θα ήθελε να στερήσει την ζωή σε ένα επτάχρονο παιδάκι;

Καθώς όμως η νύχτα προχωρά, η ελπίδα μου, ότι μπορεί να αλλάξει κάτι, αν δώσουμε όνομα σ’ αυτόν τον σατανά, που βάζει πιστούς ανθρώπους να σκοτώνονται μεταξύ τους, αυτή η ελπίδα – δεν κρατάει πολύ.

Μου μένουν στο μυαλό τα επεισόδια που έκαναν οι φίλαθλοι της ΑΕΚ, το βράδυ.

Τελικός Κυπέλλου, ο αντίπαλος άγνωστος, μικρός – κανένας λόγος για αντιπαράθεση. Θα μπορούσε να είναι γιορτή, γιορτή της μπάλας, γιορτή κυπέλλου, γιορτή για την ΑΕΚ, αν κέρδιζε, ή προβληματισμός αν έχανε, αλλά πάντως γιορτή.

Δεν έχουν αντίπαλους απέναντί τους, ορκισμένους εχθρούς – έχουν τις οικογένειες των παικτών της άλλης ομάδας, σημαντικά λιγότερους φιλάθλους, και ΜΑΤατζίδες που δεν θα είχαν καμιά δουλειά εκεί αν οι ίδιοι οι οπαδοί της ΑΕΚ δεν είχαν χαλάσει τον κόσμο λίγες ώρες πριν.

Αυτά που ακολουθούν δεν τιμούν κανέναν.

Λίγους μήνες πριν λοιπόν, μία υπάλληλος του ίδιου σταδίου, μεταφερόταν στο νοσοκομείο με λιγότερα δάκτυλα στο χέρι της. Έπιασε μια κροτίδα, δεν ήξερε τι να την κάνει (υπάλληλος ασφαλείας που φτηνοπληρονώταν, για ώρες δούλευε, καμία ασφάλιση προφανώς, το ξεχάσαμε αυτό το σκάνδαλο) σκάει στο χέρι της, μένει με λίγα δάκτυλα λιγότερα, φωνάζει, ουρλιάζει, την μεταφέρουν σηκωτή στο νοσοκομείο.

Αν έπιανε η ελπίδα μου, θα την θυμόντουσαν οι φίλαθλοι. Ποιος θα ήθελε να στερήσει δάκτυλα από έναν αθώο άνθρωπο;

Αλλά, είναι σαν να μην έγινε ποτέ. Οι οπαδοί, πιο βάρβαροι από ποτέ, δεν σκέφτηκαν καν αυτήν την κοπέλα. Ίσως γιατί δεν είχε όνομα.

Λίγα χρόνια πριν, ένας 29χρονος έχανε την ζωή του σε γήπεδο της Λάρισας. Μία φωτοβολίδα, ριγμένη με όπλο, από την απέναντι κερκίδα, καρφώνεται στην καρωτίδα του.

Και ο 29χρονος Χαράλαμπος Μπλιώνας είχε όνομα αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό.

Ίσως τα παιδιά που μαλακίζονταν εχθές το βράδυ, δεν ξέρουν καν ποιος είναι ο Χαράλαμπος Μπλιώνας.

Αν έπιανε η ελπίδα μου, θα τον είχαν θυμηθεί οι φίλαθλοι. ΘΑ τον είχαν θυμηθεί οι άντρες ασφαλείας και οι αστυνομικοί που ελέγχουν τον χώρο και την ασφάλεια όσων είναι μέσα. Ποιος θα ήθελε να στερήσει την ζωή από έναν αθώο φίλαθλο;

Οι ελπίδες, νιώθω, είναι σαν σπόροι. Μπορώ να τις προτείνω, να τις φυτέψω, αλλά αν δεν έχουν χώμα, αν δεν έχουν νερό, δεν θα μεγαλώσουν – δεν θα γίνουν τίποτα. Θα μείνουν ελπίδες, ελπίδες για ένα μέλλον με περισσότερη λογική, περισσότερο συναίσθημα.

Ελπίδες για ένα μέλλον που θα θέλαμε να αλλάξουμε, ώστε να μην σκοτώνεται κανείς, να μην χάνει χέρια, δάκτυλα, μάτια κανείς, να μην χαλάει κανείς την ζωή κανενός για ένα βάρβαρο, απαράδεκτο έθιμο, ή για μία βλακώδη επίδειξη δύναμης.

Αν έπιανε η ελπίδα μου, δεν θα χρειαζόταν ένα όνομα. Θα είχαμε αρκετό μυαλό για να μην επαναλάβουμε τα λάθη μας, αυτά τα ανούσια, βλακώδη, εκληματικά λάθη, ποτέ ξανά.

Αν έπιανε η ελπίδα μου, δεν θα χρειαζόμασταν ονόματα θυσιασμένων.

Αν έπιανε η ελπίδα μου, θα αρκούσε να θυμόμαστε.

Πάντα υπάρχει ο μαλάκας της παρέας.

Σας το λέω, δηλαδή, πρώτος – για να μην προλάβετε να μου το πείτε εσείς. Πάντα υπάρχει. Εκεί που όλοι κάνουν χαβαλέ, και πλάκα, και διασκεδάζουν, και ξεχνιούνται βρε αδελφέ, πετάγεται ο πικρόχολος και λέει «αχ, και να είχαμε την γιαγιά τώρα» και γαμιέται το γλέντι.

Καλά περνάγαμε ρε παπάρα, δεν περνάγαμε καλά; Γιατί μας το χαλάς;

~

Να, σήμερα είχαμε τους γάμους του ζευγαριού της χρονιάς. Χαβαλές, γέλιο, καπέλα, το πρώτο φιλί, Πίπα να λέγεται η κουνιάδα, στα κίτρινα η βασίλισσα, ξεχνιόμαστε.

~

Και μένα να μη μου βγαίνει από το μυαλό, μία 32χρονη, νέα κοπέλα, που ενώ ετοιμαζόταν να κάνει το τρίτο της παιδί – πηγαίνει σε νοσοκομείο που δεν εφημερεύει, στην αρχή, ενώ δεν υπήρχε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας να την φροντίσει, πεθαίνει, λόγω έλλειψης, λένε τα πρώτα ρεπορτάζ, γιατρών.

~

Άμαξες, το νυφικό, πλούσια ρούχα, πλήθος κόσμου, δεν έμπαινε το δαχτυλίδι, αλλάζει το όνομά της από Κέητ σε Κάθριν, Ζαμπούνης, προγαμιαίες σχέσεις και συμβόλαια, ξεχνιόμαστε.

~

Και κάποιοι άλλοι να κλαίνε, γιατί ένα παιδί, παιδί, μόλις επτά χρονών, κατέληξε, σήμερα το πρωϊ, από τραύματα στο κεφάλι λόγω έκρηξης πυροτεχνήματος/φωτοβολίδας. Την έριξε ένα εικοσιπεντάχρονο παιδί, που έχει συλληφθεί λέει το ρεπορτάζ, και, προφανώς, θα δικαστεί για ανθρωποκτονία από αμέλεια. Δυο ζωές.

~

Πάντα υπάρχει ο μουντρούφλης. Εκεί που όλοι διασκεδάζουν, κάποιος περίεργος, κάποιος βλαμμένος δεν ανέχεται, δεν αντέχει να υπάρχουν δύο – τρεις – δέκα χιλιάδες αναφορές στον γάμο, και δέκα όλες και όλες σε δύο παιδιά και μία έγκυο.

Αν τον συναντήσεις, πάντως, μην τον μαλώσεις. Προσπέρασέ τον, αν σε χαλάει – αλλά μην τον μαλώσεις. Δεν θέλει να σου χαλάσει την καρδιά. Να, μωρέ, ντρέπεται που δεν υπάρχει νοσοκομείο για την έγκυο, που δεν υπάρχει λογική για τα παιδιά.

Και αυτός, μην νομίζεις – αν στο πει σκληρά, δεν το εννοεί. Ντρέπεται και στεναχωριέται, και πληγώνεται, και θέλει να φωνάξει, και έχει ευθύνη για την επόμενη έγκυο, και το επόμενο παιδί, αν πεθάνει το επόμενο παιδί – αλλά θα πεθάνει, και η επόμενη έγκυος, και το επόμενο παιδί γιατί δεν θα φωνάξει κανείς, δεν θα παραιτηθεί κανείς, και δεν θα αλλάξει τίποτα κανείς – έτσι νιώθει.

Γιατί, αν το θες, δεν μπορεί ένας γάμος να κάνει περισσότερο θόρυβο από δύο κηδείες.

Update: Διαβάστε την αντίθετη άποψη, εδώ.

Η Ελεάνα είδε τα προσεκτικά διαλεγμένα σκουπίδια της ανακύκλωσης να καταλήγουν στο ίδιο σκουπιδιάρικο που, δευτερόλεπτα πριν, αφομοίωνε τις πάνες και τα τρόφιμα.

Όταν μου το περιέγραφε, είχε ένα σταμάτημα το βλέμμα της.

Μία απογοήτευση.

Μία ώρα πριν, (μια ώρα πριν ρε φίλε!), ο υπολογιστής μου δεχόταν καταιγισμό από φωνές, κραυγές και κατάρες, καθώς αναμετέδιδε, για άλλη μία φορά, στιγμές της Κερατέας.

Εκεί, που ένα κράτος, πασχίζει να χτίσει μία μονάδα διάθεσης σκουπιδιών. Κόντρα σε στην αρχή ήρεμους, ύστερα εξαγριωμένους πολίτες, με όπλο ασπίδες, κράνη εξαρτήσεις, αφθονία χημικών που, καθώς καταγγέλλεται μπορεί να είναι υπεύθυνα για τον θάνατο ενός αγέννητου παιδιού, πολλούς, πολλούς τραυματισμούς ρε φίλε, σωματικούς και ψυχολογικούς.

Κόντρα σε ένα χωριό, που δεν τους εμπιστεύεται – ούτε-ένα-λεπτό.

Και εκεί, που κόβουν χρήματα από την σύνταξη, (κόβουν χρήματα από την σύνταξη ρε φίλε!), για να πληρώσουν ευρωπαϊκά πρόστιμα για τις παράνομες χωματερές. Σκέψου το: θέλω να πω, αν μπορείς, σκέψου το.

Δεν μπορώ να φανταστώ πόσο πιο χαμηλά θα πέσουμε. Πόσο πιο ανήκουστο είναι να μαζέψει κανείς αποτυχημένες ανακυκλώσεις, νεκρά αγέννητα παιδιά από χημικούς πολέμους, κομμένες συντάξεις και ταυτόχρονα πληρωμές προστίμων για ανυπολόγιστη ζημιά στο περιβάλλον, σε μία πρόταση, σε μία ημέρα, σε μία σκέψη – και να μην ακουστεί τρομερά παράλογο. Τρομερά αποτυχημένο, τρομερά λίγο.

Τρομερά απογοητευτικό.

Ξέρεις, η απογοήτευση αυτή, είναι βαθιά. Όχι για τα σκουπίδια, ή για το χαμένο χρόνο διαλογής, να μπει το πλαστικό ή το μεταλλικό εδώ, το άλλο εκεί, να μην κλείσει η σακούλα, να μην χαθεί το χρήσιμο. Θέλω να πω, ούτε εύκολα τα έκανε αυτά η Ελεάνα, ούτε άκοπα – τα έκανε με όραμα.

Με κοίταξε όμως ρε φίλε η Ελεάνα με απογοήτευση. «Γιατί να παιδεύομαι;» Αυτό μου είπε.

Γιατί να παιδεύεται;

Η προσπάθειά της, η όποια, η μικρή ή η μεγάλη, θα περισυλλέγει με το ίδιο σκουπιδιάρικο που θα μαζέψει του τύπου που δεν έκανε καμία προσπάθεια. Που δεν ανακύκλωσε τίποτα, που δεν νοιάστηκε καθόλου, που τα έγραψε όλα στα αρχίδια του. Το κράτος θα τους αντιμετωπίσει το ίδιο, αδιάφορα, μάζεψέ τα ρε Γιώργο να φύγουμε. Και αυτό, στο λέω ρε μάγκα και στεναχωριέμαι στ’ αλήθεια, με πληγώνει βαθύτερα από το κάθε τι:

Αυτοί που ονειρεύονται να μην έχουν να ελπίζουν σε τίποτα.

Και αν ελπίσουν, για μία στιγμή, πως θα γίνουν πολιτισμένοι, πως θα βρουν -όχι βοήθεια, καθήκον, υπευθυνότητα, μία ροή, κάτι διαφορετικό, θα περάσει ο σκουπιδιάρης και θα τους αφήσει άφωνους.

Θα τους πάρω τηλέφωνο εκεί στον δήμο, να τους μαλώσω, και θα γελάσουν αμέσως μόλις κλείσουν το τηλέφωνο. Ρε τον μαλάκα θα πούνε, και θα ξεχάσουν σε τρία λεπτά το θέμα. Ή, θα μαλώσουν τον Γιώργο, που θα πει ρε τον μαλάκα, και τι τον νοιάζει, και θα βρίζει αποφεύγοντας τον μπλε κάδο – ή αδειάζοντας τον από εκδίκηση, πάρτα ρε μαλάκα.

Θα τους μαλώσω, πες. Και πες θα αλλάξουν. Πες. Αλλά αυτό το βλέμμα, αυτήν την αμφιβολία στα μάτια της Ελεάνας, τίποτα δεν θα την σβήσει.

Μαλακισμένο πράγμα η εμπιστοσύνη, άμα χαλάσει, δύσκολα κολλάει.

Χίλιοι άνθρωποι μου λένε «Τι ασχολείσαι; Τι νομίζεις πως θα αλλάξει;»

Κάθε τρεις και λίγο, αφήνω ένα σχόλιο στο twitter, με τρόπο τέτοιο για να τον διαβάσει ο Υπουργός, ο Παπουτσής. Το μήνυμα λέει «και τελικά δεν μας είπατε, τι λέει η έρευνα, φταίνε τα χημικά των ΜΑΤ για την αποβολή της εγκύου στην Κερατέα;»

Χίλιοι άνθρωποι μου λένε «Τι ασχολείσαι; Τι νομίζεις πως θα αλλάξει;»

Και με ένα πέρασμα του σκουπιδιάρικου, κερδίζουν.

Και γινόμαστε πιο βρώμικοι, και πιο στα αρχίδια μας, και πιο λυσσαλέοι, μίζεροι και κακόμοιροι, και χαζεύουμε στις οθόνες μας κοίτα ρε μαλάκα τι γίνεται στην Κερατέα, μπαμ! μπουμ! πω πω, γαμάτη αυτή η μολότοφ, ξυστά πέρασε, τον μαλάκα τον μπάτσο – και πετάμε το κουτάκι στα ίδια σκουπίδια που θα σκοτώσουν, αύριο, έναν εξαγριωμένο πολίτη, έναν ΜΑΤατζή, ένα αγέννητο μωρό ή μία ελπίδα.

Και αν πάει κάποιος να εξεγερθεί; να αλλάξει κάτι;

Θα περάσει το σκουπιδιάρικο και θα πετάξει τα σκουπίδια στον ίδιο κάδο πολτοποίησης. Δεν μπορείς να αλλάξεις τίποτα μαλάκα μου. Θα στο κάνουμε πάντα πιο δύσκολο.

Θες κατακλείδα, ε; Να κλείσω με κάτι. Να ξέρεις αν είναι να ελπίζεις, γιατί θα σου πω όχι – θα συνεχίσουμε γιατί αξίζει, ή θα σου πω γάμησέ τα ρε φίλε, και θα μαυρίσει η ψυχή σου.

Να χα ένα καλό κλείσιμο ρε μπαγάσα, μπέσα σου λέω, θα στο έδινα.

Ο ‘Τάκης’ είναι ένας άνθρωπος που βλέπει τηλεόραση. Αν είναι κάτι, οτιδήποτε που μπορεί να τον χαρακτηρίσει σίγουρα, είναι αυτό: βλέπει τηλεόραση.

Δεν διαβάζει βιβλία, αλλά κατά πάσα πιθανότητα, διαβάζει εφημερίδα. Πολιτική, μάλλον – αθλητική σίγουρα. Ο Τάκης έχει οικογένεια, γιατί οι τάκηδες έχουν πάντα οικογένεια – ακόμα και αν δεν το ξέρουν, ή αν δεν έχουν τώρα. Δουλεύει ο Τάκης, και σε μία δουλειά που δεν του αρέσει.

Ο Τάκης βλέπει διαφημίσεις. Δεν είναι κακό, όλοι βλέπουν διαφημίσεις, αλλά οι φίλοι του Τάκη ονειρεύονται από τις διαφημίσεις, και ζήλεψε ο Τάκης, ήθελε να ονειρευτεί και αυτός κάτι, αλλά θες έμεινε χωρίς δουλειά, θες έκανε οικογένεια, θες κάπως μουντρούχλιασε, στον Τάκη το όνειρο έγινε εφιάλτης.

Ο ΟΑΕΔ; μπορεί να ήταν ο ΟΑΕΔ. Ή το αφεντικό που του είπε «ξέχνα αυτά που ήξερες». Αυτά που ήξερε ο Τάκης ήταν να είναι τίμιος στην δουλειά του, και να αποδίδει είτε του αρέσει είτε όχι, αλλά το αφεντικό του Τάκη του είπε «και άμα σ’ αρέσει», και μπλέχθηκαν τα πράγματα.

Έχει και φίλους ο Τάκης. Δουλεύουν οι φίλοι του, και παράγουν, και καρπώνονται – αλλά δεν το σκέφτονται ιδιαίτερα, γιατί έκαναν τις διαφημίσεις όνειρα, και πήραν SUV για να βγαίνουν στην εξοχή – άλλο που δεν έχουν χρόνο να πάνε για κατούρημα, μέχρι να το ξεπληρώσουν. Που δεν θα το ξεπληρώσουν φυσικά, γιατί ζουν διαφημιστική ζωή, εκείνη που τελειώνει όταν τελειώσει το προϊόν, και μετά έχει σκοτάδι.

Το φοβούνται το σκοτάδι οι φίλοι του Τάκη, και έτσι θα το φωτίζουν με μία άλλη διαφημιστική πρόταση, και αν είναι τυχεροί, θα αποκτήσει τοποθέτηση προϊόντος η ζωή τους, και θα ζουν το big brother των ονείρων τους.

Και φοβούνται το σκοτάδι οι φίλοι του Τάκη, και το σιχαίνονται, και σιχαίνονται ότι μπορεί να τους θυμίσει πως υπάρχει σκοτάδι, και πως κάποιοι τρώνε από τα συσσίτια – και αυτοί είναι οι τυχεροί, και άλλοι κρεμιούνται από τα ταβάνια γιατί χρωστάνε, και άλλοι πάνε στα κανάλια και ξεφτιλίζονται, μπας και γλυτώσουν, από το σχοινί του ονείρου, που σφίγγει στον λαιμό τους. Και δεν αντέχουν τους Τάκηδες, δεν τους αντέχουν, είσαι πολύ μίζερος ρε συ Τάκη, υπάρχει το Πλέηστέησιον ρε μαλάκα, και ο Ριβάντο άμα είσαι φτωχός, α ρε Τάκη, μίζερε Τάκη, σκοτεινέ Τάκη.

Δεν τα έχω με τους φίλους του Τάκη. Δεν είμαι εχθρός. Αυτό ξέρουν, αυτό μπορούν. Δεν είμαι θυμωμένος με τους φίλους του Τάκη.

Να, δες και εσύ, αν δεν έχεις δει ήδη, τους φίλους του Τάκη:

.
.
.

Και αυτός είναι ο Τάκης, που δεν θα δεις ποτέ, σε καμία διαφήμιση:

Και αν έχεις αρχίδια, δες τον αληθινό Τάκη, και πες του μετά, αν έχεις αρχίδια, πες του ξανά δεν νομίζω Τάκη.

Υ.Γ.: Το δεύτερο video το αντικατέστησα, καθώς το αρχικό το είχαν κατεβάσει.

Τις τελευταίες ημέρες ασχολούμαστε με τα γεγονότα τις Νομικής. Τους διακόσιους, τριακόσιους μετανάστες που ήταν μέσα, και έκαναν απεργία πείνας για να νομιμοποιηθούν όλοι (και όχι μόνο αυτοί) από το ελληνικό κράτος.

Θα παραθέσω link από bloggers που ασχολήθηκαν με το θέμα, αν νομίζετε, ευχαρίστως να το κάνετε και εσείς στα comments (ναι, λέω να κάνω την έκπληξη σήμερα, και να τα αφήσω ανοιχτά 🙂 ).

Υπάρχει, ως φιλολογία, ότι ο Αλέξης Τσίπρας(*) κανόνισε αυτήν την μεταφορά και την στέγασή τους εκεί. Δεν ξέρω αν ισχύει, το βρίσκω πολύ πιθανό δεδομένου ότι α) στελέχη του Σύριζα έχουν φανερά συμβάλει στην διαδικασία, β) ο Σύριζα γενικά τα συνηθίζει κάτι τέτοια κουλά.

Ο πρωθυπουργός πάντως ήταν σαφής όταν μιλούσε για κομμάτικά παιχνίδια – το ίδιο και αρκετοί πασόκοι και μη όταν μίλησα μαζί τους στο twitter. Κάποιοι ήταν υπέρ του δέοντος ξεκάθαροι.

Κοινό πνεύμα των αντιρρησιών ήταν σίγουρα το πόσο λάθος έκανε ο Σύριζα. Αν δεχθούμε λοιπόν ότι ήταν αυτοί, ας παραθέσω κάποιες σκέψεις μου.

Για το αν έκαναν καλά που επέλεξαν την νομική, κατ’ εμέ δεν υπάρχει καν θέμα. Πόσους μήνες βρίσκονται στην Πανεπιστημίου μπροστά στην Ακαδημία απεργοί πείνας; Από που είναι; τι ζητάνε; Ξέρετε; Όχι; Αυτό ακριβώς. Ακόμα και αν ξέρετε, διαβάστε το «μήνες». Θα καταλάβετε τι εννοώ.

Για το αν εκμεταλλεύτηκαν πολιτικά μετανάστες. Εδώ, για να είμαι ειλικρινής, γελάω πικρά και με τα δύο μέρη της πρότασης. Για παράδειγμα με την ξαφνική έγνοια που μας έπιασε για την εκμετάλλευση των μεταναστών. Ή με την πολιτική επιτυχία που είχε το εγχείρημα. Στο δεύτερο, την είδα την πολιτική επιτυχία – όσοι άκουσα θύμωσαν τόσο (ή έκαναν ότι θύμωσαν) με την «κατάληψη» της νομικής που δεν θα ψήφιζαν Σύριζα ακόμα και αν ήταν μόνο ένα κόμμα να ψηφίσουν. Κατ εμέ κέρδισαν τον σεβασμό όσων ήδη ήξεραν τον τρόπο σκέψης τους – αλλά και ακόμα και από τους υποστηρικτές τους, έχασαν μερικούς. Πολιτικά λοιπόν όχι μόνο δεν κέρδισαν, δεν είχαν καν τρόπο να κερδίσουν. Και το ήξεραν. Θέση μου. Για το πρώτο δε, που μας έπιασε κόψιμο αν τους εκμεταλλεύτηκαν τους φτωχούληδες τους μετανάστες, τώρα που το σκέφτομαι, δεν είναι για γέλια. Θα δούμε πόσο μας ένοιαξε πραγματικά μία ημέρα μετά.

Για το αν έκαναν ζημιά στο άσυλο. Δεν θα είχα αντίρρηση, αλλά να – είδα στο twitter τόσους αντιπαθούντες να υποστηρίζουν την ζημιά στην ιδέα του ασύλου που έκαναν οι μετανάστες (οι μισοί και βάλε εξ αυτών δεν το γουστάρουν έτσι και αλλιώς γιατί συνήθως φιλοξενεί τους σιχαμένους αναρχικούς, επίσης πολλοί εξ αυτών στο όνομα του ασύλου έκαναν έτσι και αλλιώς μπουρδέλο τα πανεπιστήμια με τις παρατάξεις τους) που, πραγματικά, δεν νομίζω να πληγώθηκε τόσο πολύ το άσυλο. Και αν πληγωθεί αύριο, δεν θα φταίει ο Σύριζα που έβαλε τους μετανάστες, αλλά η κυβέρνηση που βρήκε ένα καλό πρόσχημα για να καταλύσει από τα τελευταία ίσως δείγματα πολιτισμού στην χώρα μας. Γιατί, όταν καταλύεται το άσυλο από μετανάστες ή αναρχικούς, δεν πας σαν κράτος να το καταλύσεις ακόμα περισσότερο – εκτός και αν δεν το ήθελες εξ΄ αρχής, οπότε πάσο.

Δύο κουβέντες ακόμα, και κλείνω: Ο Σύριζα δεν έκανε, κατ’ εμέ, κανένα λάθος. Πολιτικά μπορεί, θα λυπηθώ να τον δω ίσως να πέφτει ακόμα πιο κάτω στην βουλή – αλλά θεσμικά, σ’ αυτό που πιστεύει και ονειρεύεται, ήταν ειλικρινέστατος.

Έφερε το πρόβλημα στην πόρτα μας, στα κανάλια μας, στην σκέψη μας. Θυσίασε ένα ποσοστό στην βουλή για να μας αποδείξει πόσο υποκριτές είμαστε. Πόσο υποκριτικά μιλάει ο πρωθυπουργός, πόσο υποκριτικά οι φοιτητές, πόσο υποκριτικά οι ψηφοφόροι, πόσο υποκριτικά η κοινωνία, πόσο υποκριτικά τα κανάλια – πόσο υποκριτικά ο απλός λαός.

Θέλω να πω, φανταστείτε ότι πολλοί από τους υποκριτές αυτούς που σχολίασαν την υπόθεση, η πρώτη τους ενέργεια ήταν να αποκαλέσουν υποκριτές τους «υποκινητές». Σουρεαλιστικό μπάχαλο.

Κάποιοι – όχι πολλοί, δυστυχώς, είδαν αυτήν την υποκρισία να τους τριγυρίζει. Δεν λέω ότι δεν έχουν φερθεί υποκριτικά και κάποιοι στον Σύριζα, δεν το αποκλείω καθόλου, λέω όμως ότι, με αυτήν την κίνηση, σίγουρα αποκαλυφθήκαμε εμείς.

Οι υπόλοιποι, θα αφήσουν τα κλάματα για το άσυλο, τους φτωχούς μετανάστες, τα πάρτε τους σπίτια σας αφού τους αγαπάτε και θα ασχοληθούν με κάτι άλλο με τους ίδιους όρους, σαν παιχνίδι υπολογιστή. Άκοπα.

Βέβαια, λίγοι τυφλοί λιγότερο, είναι και αυτό μια νίκη, όσο να πεις.

((*) άλλοι το χρέωναν στον Αλαβάνο, αλλά επειδή δεν έχει πολιτικό κέρδος, δεν κινείται πολύ αυτή η σκέψη)

Υ.Γ.: Σκόπιμα δεν ασχολούμαι εδώ με τους μετανάστες. Το δράμα τους, ή το μανιπουλάρισμά τους ή την πονηριά τους – δεν έχουν θέση σε πολιτική κουβέντα. Διαβάστε το blog μου όσοι είσαστε καινούργιοι, θα βρείτε άλλα άρθρα για να μιλήσουμε γι’ αυτούς.

Προσθήκη: Φάτε λίγη ώρα σ’ αυτό το βίντεο. Το είχα παρουσιάσει στο twitter ως «Τους μετανάστες τους λένε παράνομους, *παράνομα* κράτη. Ηλέκτρα Κούτρα TEDxAcademy». Αξίζει τον χρόνο σας – αλλά μόνο αν ενδιαφέρεστε πραγματικά.

(και πόσο χρήσιμο είναι να το αντιληφθείτε σύντομα αυτό)

Έχουμε και λέμε: πριν λίγο καιρό, με φώναξαν στις Βρυξέλλες. Επίσης, έχω δώσει συνεντεύξεις σε περιοδικά και στην τηλεόραση. Επίσης, κάποιος πιστεύει ότι μπορώ να εκπροσωπήσω μία ομάδα ατόμων, ενώ κάποιος άλλος νομίζει ότι αξίζω στους καλύτερους twitters της χρονιάς, και κάποιος πιστεύει ότι μπορώ να μιλήσω με τον πρωθυπουργό «εκπροσωπώντας» τους blogger.

Όλα αυτά είναι πολύ για μένα.

Δεν θέλω να το παίζω σεμνός, αλλά σοβαρά, αντιληφθείτε το: είμαι το ίδιο μαλάκας με τους υπόλοιπους. Με έναν από εσάς. Με εσένα.

Δεν μπορώ να εκπροσωπήσω κανέναν, γιατί δεν έχω τις γνώσεις να το κάνω. Δεν ανήκω στους διασημότερους twitter της χρονιάς, διότι δεν έχω σκοπό να είμαι διάσημος, έχω σκοπό να είμαι χρήσιμος (κάτι που δεν καταφέρνω όσο συχνά θα ήθελα). Αν, ω μη γένοιτο γίνω περισσότερο διάσημος από χρήσιμος, την κάτσαμε την βάρκα – θα πάψω ολοσδόλου να είμαι χρήσιμος. Δεν είμαι ικανός να ρωτήσω κάτι σπουδαίο στις Βρυξέλλες, ή να γράψω κάτι νομικό στην διαβούλευση – θα γράψω την παπάρα του απλού πολίτη, που δεν έχει γνώσεις και πάει να το παίξει μεγαλοφυία. Δεν είμαι ούτε καλύτερος πρόεδρος από τον Μαρινάκη, για να του πω ποιον παίκτη να αγοράσει, ούτε καλύτερος προπονητής από τον Βαλβέρδε, για να του πω ποιος πρέπει να παίξει, ούτε καλύτερος Πρωθυπουργός από τον Παπανδρέου για να του πω πως να λύσει το μεταναστευτικό.

Δεν έχω να προτείνω λύσεις, δεν έχω να κάνω προτάσεις (συνήθως, αλλά όταν έχω κάνω) και, κυρίως:

Όσο δεν θέλω να μιλάει κανείς για λογαριασμό μου, τόσο δεν θέλουν οι άλλοι να μιλάω για λογαριασμό τους.

Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να είμαι τίμιος με τον εαυτό μου, και όταν λέω ότι δεν αγοράζω Vodafone να μην αγοράζω ακόμα και αν έχουν τρομερά αποκλειστικά προϊόντα (να πα να γαμηθούν), να μην αγοράζω από το Mall -ακόμα και αν είναι βολικό, να μην ψηφίζω ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ακόμα και αν είχαν πραγματικά αξιόλογους ανθρώπους γιατί μαζί με τα λουλούδια βγαίνουν και ζιζάνια, να μην αγοράζω από την Siemens, να αποφεύγω να παίρνω coca cola και να προτιμάω τις ελληνικές λουξ.

Ακόμα και αυτό, δεν το κάνω αρκετά καλά:

Πήγα στην συνέντευξη του πρωθυπουργού. Εκανα την ερώτηση. Συγκινήθηκα, και εγώ, και μερικοί από εσάς.

Και προχθές σε αναζήτηση βρήκα αυτό. Διάβασέ το και μείνει σ’ αυτό:

«θα ζητάω μία προεκλογική εξαγγελία: να δώσει ο πρωθυπουργός πίσω το πόδι στο παιδί.»

Και; βρέθηκα στον πρωθυπουργό, του είπα για την Αμαλία, δεν λέω, για τους Θοδωρήδες και τις Κατερίνες – αλλά το ξέχασα το παιδί.

Ξέχασα το παιδί με το ένα πόδι, το κομμένο πόδι, γιατί δεν υπήρχαν γιατροί, γιατί δεν πρόλαβαν τόσες ώρες, γιατί δεν ήταν το παιδί τους.

~

Καμιά φορά νιώθω λίγο σκληρός με τον εαυτό μου. Άλλες, λίγο «εντάξει ρε παιδί μου, δεν μπορείς να τα κάνεις όλα». Δεν μπορώ, το ξέρω, θυμώνω που δεν κατεβαίνω στο σύνταγμα, μόνος μου, να πω να πα να γαμηθούν όλοι, όλα, θα διαμαρτυρηθώ για το πόρισμα και τις διαδικασίες τους, για την ανομία και το #NoJusticeGR, και μετά θυμάμαι ότι έχω γυναίκα και παιδί, και τους βλέπω μία ώρα την ημέρα και αν, και λυγίζω και λέω δεν μπορώ να πάω.

Θα πάει κάποιος άλλος.

Και μετά δεν πάει κανείς, και θυμώνω, γιατί δεν πάω ΠΡΩΤΑ ΕΓΩ και γιατί περιμένεις ρε μαλάκα άλλους να πάνε, θα πάνε αν πας ΠΡΩΤΑ ΕΣΥ, και αν ξεκουνηθείς εσύ θα βρουν νόημα και οι άλλοι.

Και μετά σκέφτομαι μία ώρα την ημέρα. Τόσο έχω. Και δεν πάω.

Εγώ, τα ξέρω αυτά.

Απλώς στα εξηγώ και εσένα.

Υ.Γ.1: Disclaimer: με την Σακοράφα γνωριζόμαστε προσωπικά. Οπότε, (δεν κάνω διαφήμιση, αλλά) είμαι προκατειλημμένος στην άποψή μου.

Υ.Γ.2: Μην παρεξηγηθώ, μου άρεσε πολύ αυτό που έκανε ο @skoukios και σαν ιδέα, και σαν εκτέλεση. Και αν δεν συμμετείχα, πολύ θα το χαιρόμουν, ειλικρινά. Απλώς δεν θέλω να πάρουν τα μυαλά μου αέρα. Αυτοπροστασία.

Υ.Γ.3: Με την αδιανόητη σκέψη να υπάρχουν σχόλια του τύπου «όχι ρε δεν είσαι μαλάκας, εμείς σ’ αγαπάμε, συνέχισε» και όχι αυτά που πρέπει «χέσε μας ρε μαλάκα με τους εγωπροβληματισμούς σου» που είναι και το πρέπον, λέω να μην ανοίξω τα σχόλια. Σμπαθάτε με.

Υ.Γ.:4: Blog είναι εδω. Φυσικά και θα μιλάω για μένα. Τι περιμένατε;

Ένας βουλευτής, λέει, αντέδρασε στην ψήφιση του χθεσινού νομοσχεδίου.

Ένας, συν τους άλλους τρεις – τέσσερις που έδειξαν την αντίθεσή τους νωρίτερα, σε προηγούμενες ψηφοφορίες για το μνημόνιο.

Τον έναν, είναι εύκολο να τον θυμάστε. Είναι δύσκολο να θυμάστε όμως τους πολλούς, και αυτοί παίζουν μεγαλύτερο ρόλο.

Ήρωας λοιπόν ο ένας που αντιστάθηκε. ‘Ντάξει, δεν λέω, ήρωας. Αλλά εσύ και εγώ, και κάπου δύο εκατομμύρια ακόμα έλληνες, δεν αντιστέκονται.

Αυτός λέει όχι, και εσύ και εγώ ψηφίζουμε ΞΑΝΑ αυτούς που λένε ΝΑΙ.

Για να μην τον προδώσουμε λοιπόν ξανά, ας θυμηθούμε όχι τον έναν, που λέει όχι, αλλά τους πολλούς, που λένε ναι.

Αυτοί είναι οι 156 βουλευτές (ανά περιφέρεια) οι οποίοι υπερψήφισαν το χθεσινό νομοσχέδιο. Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα λέει ότι κάποιοι εξ αυτών «διαφώνησαν», ή ήταν «ιδιαιτέρως επικριτικοί». Όσο και αν διαφώνησαν, όσο και αν αντιτάχθηκαν – το ψήφισαν.

Ραγκούσης Νικολάου Ιωάννης – ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ,
Παναρίτη Ιωάννου Ελένη (Έλενα) – ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ,
Μόσιαλος Αρχοντή Ηλίας – ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ,
Τσόκλη Κωνσταντίνου Μαρία Γλυκερία (Μάγια) – ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ,
Γερουλάνος Μαρίνου Παύλος – ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ,
Σκανδαλίδης Γεωργίου Κωνσταντίνος – Α’ ΑΘΗΝΩΝ,
Διαμαντοπούλου Δημητρίου ‘Αννα – Α’ ΑΘΗΝΩΝ,
Παπουτσής Δημητρίου Χρήστος – Α’ ΑΘΗΝΩΝ,
Αλευράς Γεωργίου Αθανάσιος (Νάσος) – Α’ ΑΘΗΝΩΝ,
Τσούρας Αγγέλου Αθανάσιος – Α’ ΑΘΗΝΩΝ,
Κουβέλης Σταύρου Σπυρίδων – Α’ ΑΘΗΝΩΝ,
Οικονόμου Σπυρίδωνα Παντελής – Α’ ΑΘΗΝΩΝ,
Ζούνη Λάμπρου Παναγιώτα (Πέμη) – Α’ ΑΘΗΝΩΝ,
Λοβέρδος Νικολάου Ανδρέας – Β’ ΑΘΗΝΩΝ,
Χρυσοχοϊδης Βασιλείου Μιχαήλ – Β’ ΑΘΗΝΩΝ,
Κατσέλη Πελοπίδα Λουκία-Ταρσίτσα (Λούκα) – Β’ ΑΘΗΝΩΝ,
Κακλαμάνης Χρήστου Απόστολος – Β’ ΑΘΗΝΩΝ,
Αποστολάκη Γεωργίου Ελένη-Μαρία (Μιλένα) – Β’ ΑΘΗΝΩΝ,
Ανδρουλάκης Γρηγορίου Δημήτριος (Μίμης) – Β’ ΑΘΗΝΩΝ,
Ξενογιαννακοπούλου Διονυσίου Μαρία – Ελίζα (Μαριλίζα) – Β’ ΑΘΗΝΩΝ,
Ευθυμίου Δημητρίου Πέτρος – Β’ ΑΘΗΝΩΝ,
Παπανδρέου Ανδρέα Βασιλική (Βάσω) – Β’ ΑΘΗΝΩΝ,
Χυτήρης Γερασίμου Τηλέμαχος – Β’ ΑΘΗΝΩΝ,
Κουτρουμάνης Σπυρίδωνος Γεώργιος – Β’ ΑΘΗΝΩΝ,
Νταλάρα Γεωργίου Άννα – Β’ ΑΘΗΝΩΝ,
Γείτονας Ιωάννη Κωνσταντίνος – Β’ ΑΘΗΝΩΝ,
Παπαϊωάννου Ηλία Μιλτιάδης – Β’ ΑΘΗΝΩΝ,
Βούρος Στεφάνου Ιωάννης – Β’ ΑΘΗΝΩΝ,
Χαραλαμπόπουλος Ιωάννη Γεώργιος-Ερνέστος – Β’ ΑΘΗΝΩΝ,
Πρωτόπαπας Ιωάννη Χρήστος – Β’ ΑΘΗΝΩΝ,
Μίχος Σπυρίδωνος Λάμπρος – Β’ ΑΘΗΝΩΝ,
Μωραϊτης Χρήστου Αθανάσιος (Θάνος) – ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ AΚΑΡΝΑΝΙΑΣ,
Μακρυπίδης Διονυσίου Ανδρέας – ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ AΚΑΡΝΑΝΙΑΣ,
Γιαννακά Δημητρίου Σοφία – ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ AΚΑΡΝΑΝΙΑΣ,
Κουρουμπλής Ελευθερίου Παναγιώτης – ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ AΚΑΡΝΑΝΙΑΣ,
Μανιάτης Αναστασίου Ιωάννης – ΑΡΓΟΛΙΔΟΣ,
Ρέππας Παναγιώτη Δημήτριος – ΑΡΚΑΔΙΑΣ,
Κωνσταντινόπουλος Κωνσταντίνου Οδυσσέας – ΑΡΚΑΔΙΑΣ,
Τσιρώνης Μιχαήλ Δημήτριος – ΑΡΤΗΣ,
Στασινός Σωτηρίου Παύλος – ΑΡΤΗΣ,
Παπανδρέου Ανδρέα Γιώργος – ΑΤΤΙΚΗΣ (υπόλοιπο),
Χριστοφιλοπούλου συζ. Δημητρίου Παρασκευή (Εύη) – ΑΤΤΙΚΗΣ (υπόλοιπο),
Πάγκαλος Γεωργίου Θεόδωρος – ΑΤΤΙΚΗΣ (υπόλοιπο),
Ασπραδάκης Μιχαήλ Παντελεήμων (Παντελής) – ΑΤΤΙΚΗΣ (υπόλοιπο),
Βρεττός Σπυρίδωνος Κωνσταντίνος (Ντίνος) – ΑΤΤΙΚΗΣ (υπόλοιπο),
Κατσιφάρας Ιωάννη Απόστολος – ΑΧΑΪΑΣ,
Σπηλιόπουλος Γεωργίου Κωνσταντίνος – ΑΧΑΪΑΣ,
Παπαδόπουλος Ιωάννη Αθανάσιος – ΑΧΑΪΑΣ,
Τριανταφυλλόπουλος Θεοδώρου Ανδρέας – ΑΧΑΪΑΣ,
Τόγιας Ιωάννη Βασίλειος – ΒΟΙΩΤΙΑΣ,
Τσόνογλου -Βυλλιώτη Παράσχου Βασιλική – ΒΟΙΩΤΙΑΣ,
Αγάτσα Αριστείδη Αριάδνη – ΒΟΙΩΤΙΑΣ,
Χαντάβας Αριστοτέλη Αθανάσιος – ΓΡΕΒΕΝΩΝ,
Αηδόνης Ευαγγέλου Χρήστος – ΔΡΑΜΑΣ,
Κεφαλίδου Δημητρίου Χαρούλα (Χαρά) – ΔΡΑΜΑΣ,
Κρεμαστινός Θωμά Δημήτριος – ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΥ,
Νικητιάδης Νικολάου Γεώργιος – ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΥ,
Ζωίδης Ηλία Νικόλαος – ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΥ,
Κουσουρνάς Γεωργίου Ευστάθιος – ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΥ,
Ντόλιος Πασχάλη Γεώργιος – ΕΒΡΟΥ,
Ρενταρή – Τέντε Νικολάου Όλγα – ΕΒΡΟΥ,
Τσιαούση Παναγιώτη Ελένη – ΕΒΡΟΥ,
Περλεπέ – Σηφουνάκη Αγγέλου Αικατερίνη – ΕΥΒΟΙΑΣ,
Κεδίκογλου Άγγελου Συμεών – ΕΥΒΟΙΑΣ,
Καρανίκας Δημητρίου Ηλίας – ΕΥΡΥΤΑΝΙΑΣ,
Βαρβαρίγος Αντωνίου Δημήτριος – ΖΑΚΥΝΘΟΥ,
Κατρίνης Ιωάννη Μιχαήλ – ΗΛΕΙΑΣ,
Κουτσούκος Δημητρίου Γιάννης – ΗΛΕΙΑΣ,
Αντωνακόπουλος Γεωργίου Παναγιώτης – ΗΛΕΙΑΣ,
Δημητρουλόπουλος Πανταζή Παναγιώτης (Τάκης) – ΗΛΕΙΑΣ,
Σιδηρόπουλος Γεωργίου Αναστάσιος – ΗΜΑΘΙΑΣ,
Γικόνογλου Μόσχου Αθανάσιος – ΗΜΑΘΙΑΣ,
Τόλκας Χαραλάμπους Άγγελος – ΗΜΑΘΙΑΣ,
Κεγκέρογλου Αλεξάνδρου Βασίλειος – ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ,
Αρναουτάκης Φωκίωνος Σταύρος – ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ,
Παρασύρης Γεωργίου Φραγκίσκος – ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ,
Στρατάκης Σοφοκλή Εμμανουήλ – ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ,
Σκραφνάκη Γρηγορίου Μαρία – ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ,
Κατσούρας Σπυρίδωνα Χρήστος – ΘΕΣΠΡΩΤΙΑΣ,
Βενιζέλος Βασιλείου Ευάγγελος – Α’ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ,
Καστανίδης Γεωργίου Χαράλαμπος – Α’ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ,
Αράπογλου Ανέστη Χρυσή – Α’ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ,
Μαγκριώτης Αστερίου Ιωάννης – Α’ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ,
Καϊλή Aλεξάνδρου Ευδοξία-Εύα – Α’ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ,
Βούγιας Αλεξάνδρου Σπυρίδων – Α’ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ,
Ρομπόπουλος Αποστόλου Θωμάς – Α’ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ,
Γερανίδης Θεοδώρου Βασίλειος – Β’ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ,
Αρβανιτίδης Πέτρου Γεώργιος – Β’ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ,
Παντούλας Χρήστου Μιχαήλ – ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ,
Αργύρης Ιωάννη Ευάγγελος – ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ,
Οικονόμου Σωκράτη Αθανάσιος – ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ,
Τιμοσίδης Ιωάννη Μιχαήλ – ΚΑΒΑΛΑΣ,
Παπουτσής Πασχάλη Δημήτριος – ΚΑΒΑΛΑΣ,
Εμινίδης Κωνσταντίνου Σάββας – ΚΑΒΑΛΑΣ,
Ρόβλιας Χρήστου Κωνσταντίνος – ΚΑΡΔΙΤΣΗΣ,
Σαλαγιάννης Βασιλείου Νικόλαος – ΚΑΡΔΙΤΣΗΣ,
Θεοχάρη Αριστοτέλη Μαρία – ΚΑΡΔΙΤΣΗΣ,
Πετσάλνικος Ιωάννη Φίλιππος – ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ,
Γκερέκου Ιωάννη Αγγελική (‘Αντζελα) – ΚΕΡΚΥΡΑΣ,
Μοσχόπουλος Αγαθαγγέλου Σπυρίδωνας – ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑΣ,
Φλωρίδης Διαμαντή Γεώργιος – ΚΙΛΚΙΣ,
Παραστατίδης Σωκράτη Θεόδωρος – ΚΙΛΚΙΣ,
Κουκουλόπουλος Δημητρίου Παρασκευάς – ΚΟΖΑΝΗΣ,
Αθανασιάδης Θεοδώρου Αλέξανδρος – ΚΟΖΑΝΗΣ,
Βλατής Νικολάου Ιωάννης – ΚΟΖΑΝΗΣ,
Μπεγλίτης Ανδρέα Παναγιώτης – ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ,
Φαρμάκη-Γκέκη Γεωργίου Αικατερίνη – ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ,
Μανωλάκης Χρήστου Άγγελος – ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ,
Ρήγας Θεοφάνη Παναγιώτης – ΚΥΚΛΑΔΩΝ,
Παπαμανώλης Νικολάου Γεώργιος – ΚΥΚΛΑΔΩΝ,
Γρηγοράκος Γεωργίου Λεωνίδας – ΛΑΚΩΝΙΑΣ,
‘Εξαρχος Θεοδώρου Βασίλειος – ΛΑΡΙΣΗΣ,
Σαχινίδης Δημητρίου Φίλιππος – ΛΑΡΙΣΗΣ,
Νασιώκας Παναγιώτη Έκτορας – ΛΑΡΙΣΗΣ,
Καρχιμάκης Ελευθερίου Μιχαήλ – ΛΑΣΙΘΙΟΥ,
Σηφουνάκης Οδυσσέα Νικόλαος – ΛΕΣΒΟΥ,
Μαργέλης Νικολάου Σπυροπάνος – ΛΕΥΚΑΔΟΣ,
Καρτάλης Ιωάννη Κωνσταντίνος – ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ,
Ζήση Αθανασίου Ροδούλα – ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ,
Κουσελάς Ηλία Δημήτριος – ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ,
Γιαννακοπούλου Ιωάννη Κωνσταντίνα (Νάντια) – ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ,
Βουδούρης Γεωργίου Οδυσσέας – ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ,
Μάντατζη Μουχάμερ Τσετίν – ΞΑΝΘΗΣ,
Ξυνίδης Γεωργίου Σωκράτης – ΞΑΝΘΗΣ,
Καρύδης Μιχαήλ Δημήτριος – Α’ ΠΕΙΡΑΙΩΣ,
Μπεντενιώτης Ανάργυρου Εμμανουήλ – Α’ ΠΕΙΡΑΙΩΣ,
Νιώτης Δημητρίου Γρηγόριος – Β’ ΠΕΙΡΑΙΩΣ,
Λιντζέρης Γεωργίου Δημήτριος – Β’ ΠΕΙΡΑΙΩΣ,
Διαμαντίδης Δημητρίου Ιωάννης – Β’ ΠΕΙΡΑΙΩΣ,
Τζάκρη Εμμανουήλ Θεοδώρα – ΠΕΛΛΗΣ,
Θεοδωρίδης Ιωάννη Ηλίας – ΠΕΛΛΗΣ,
Γιουματζίδης Μελετίου Βασίλειος – ΠΕΛΛΗΣ,
Αμοιρίδης Παναγιώτη Ιωάννης – ΠΙΕΡΙΑΣ,
Παπαγεωργίου Ανδρέα Αθανάσιος – ΠΙΕΡΙΑΣ,
Μίχου Κωνσταντίνου Μαρία – ΠΙΕΡΙΑΣ,
Όθωνας Όθωνα Εμμανουήλ – ΡΕΘΥΜΝΗΣ,
Χατζή Οσμάν Ραήφ Αχμέτ – ΡΟΔΟΠΗΣ,
Πεταλωτής Στυλιανού Γεώργιος – ΡΟΔΟΠΗΣ,
Βαρδίκος Χαραλάμπους Πυθαγόρας – ΣΑΜΟΥ,
Μπόλαρης Ηλία Μάρκος – ΣΕΡΡΩΝ,
Κουτμερίδης Θεοδώρου Ευστάθιος – ΣΕΡΡΩΝ,
Τζελέπης Γεωργίου Μιχαήλ – ΣΕΡΡΩΝ,
Χάϊδος Ιωάννη Χρήστος – ΤΡΙΚΑΛΩΝ,
Μαγκούφης Ευθυμίου Χρήστος – ΤΡΙΚΑΛΩΝ,
Μερεντίτη Δημητρίου Αθανασία (Σούλα) – ΤΡΙΚΑΛΩΝ,
Τσώνης Αθανασίου Νικόλαος – ΦΘΙΩΤΙΔΑΣ,
Αντωνίου Νικολάου Αντωνία (Τόνια) – ΦΘΙΩΤΙΔΑΣ,
Μπατζελή Γεωργίου Αικατερίνη – ΦΘΙΩΤΙΔΑΣ,
Λιάνης Θεμιστοκλή Γεώργιος – ΦΛΩΡΙΝΗΣ,
Παπαθανάση Κωνσταντίνου Αφροδίτη – ΦΩΚΙΔΟΣ,
Δριβελέγκας Κωνσταντίνου Ιωάννης – ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ,
Λαφαζάνης Γεωργίου Αργύριος – ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ,
Δαμιανάκης Νικολάου Ευτύχιος – ΧΑΝΙΩΝ,
Σκουλάκης Γεωργίου Εμμανουήλ – ΧΑΝΙΩΝ,
Βαλυράκης Ιωαν. Ιωσήφ – ΧΑΝΙΩΝ,
Τσουρή Στεφάνου Ελπίδα – ΧΙΟΥ.

Αν διαφωνείς με το νομοσχέδιο, να τους θυμάσαι στις επόμενες εκλογές.

(Πηγή: Ιστοσελίδα της Βουλής. Έχει και τηλέφωνα και διευθύνσεις, αν θέλετε να τους πείτε κάτι.)

Που λες, ετοιμαζόμουν να τα πάρω.

Και αυτό, γιατί είδα τα περιστατικά αστυνομικής αυθαιρεσίας, παρότι έχουμε καινούργια κυβέρνηση, και παρότι νόμιζα ότι η καινούργια κυβέρνηση είχε καταλάβει γιατί έχουμε καινούργια κυβέρνηση – δεν είμαι σίγουρος όμως ότι έχουμε και καινούργια μυαλά.

Twitterικώς (αλλά και μέσω blog) είχα πει την άποψή μου. Αλλά δεν ήταν αρκετό. Ήθελα να κάνω αυτό που έπρεπε να κάνω εδώ και καιρό. Αυτό που λέω και στους άλλους να κάνουν: να δραστηριοποιηθούν. Αν διαφωνείς με κάτι, και δεν θέλεις να κατέβεις στους δρόμους για να τα σπάσεις, πίεσε τους βουλευτές σου να το αλλάξουν – αλλιώς, να εκτεθούν.

Αν συμφωνούν; να φανεί και σε έργα. Και αν διαφωνούν; να το θυμάσαι.

~

Πριν από μήνες, είχα πάρει τηλέφωνο την Σοφία Σακοράφα. Είχε γράψει ένα μακροσκελές κείμενο, με θέμα τις κουκούλες, και με το οποίο συμφωνούσα απολύτως. Την πήρα λοιπόν και της είπα – σχεδόν επί λέξη:

«Θέλω να το βάλω στο blog. Συμφωνώ με όσα γράφεις. Αλλά θέλω να μου πεις τι θα γίνει αν, τελικά, βγείτε κυβέρνηση, και δεν καταργήσετε τον νόμο.»

Με την Σοφία, μιλάω συχνά. Πρώτη φορά ήθελε να με διαολοστείλει.

«Δεν με ξέρεις; Περίμενε λοιπόν, και θα δεις».

Τον είχα ξεχάσει τον διάλογό μας, μέχρι την προηγούμενη εβδομάδα. Τότε πήρα στο γραφείο, και ρώτησα: «Ρε παιδιά, πείτε ότι δεν με ξέρετε. Πείτε ότι είμαι ένας πολίτης. Ότι θέλω να ρωτήσω κάτι τον γαμω-βουλευτή μου. Τι πρέπει να κάνω;»

Φυσικά, είχαν καταλάβει πολύ καλά τι ήθελα να ρωτήσω. Μου λένε λοιπόν: κοίτα πρώτα το site.

Και το κοίταξα.

– Ένα: http://sakorafa.gr/pages/?id=109

– Δύο: http://sakorafa.gr/pages/?id=110

Εξ’ όσων γνωρίζω, η μοναδική κατάθεση ερώτησης για το θέμα (επιφυλλάσομαι: ίσως και ένας βουλευτής του Συνασπισμού να έχει καταθέσει επίσης).

Σε ένα μήνα, περιμένω την απάντηση από τον Υπουργό.

~

Υπάρχει μία ειδοποιός διαφορά μεταξύ του να γνωρίζεις κάποιον – και γι’ αυτό να τον «διαφημίζεις», και του να γουστάρεις κάποιον – και γι’ αυτό να τον «διαφημίζεις». Σαν κανόνα, δεν «διαφημίζω» ποτέ αυτούς που δεν γουστάρω. Και, ειδικά με την Σοφία, θα έλεγε κανείς ότι ενώ κάθε φορά ψάχνω να βρω λόγους να της την πω, κάθε φορά «με ταπώνει».

Είναι συνεπείς στα λόγια της. Εντός, ή εκτός «κυβερνητικής γραμμής».

Το έχει ξανακάνει στο Mall, το έχει ξανακάνει στα ταξίδια στην Παλαιστίνη.

Well done λοιπόν – για άλλη μία φορά.

~

Υ.Γ. Μην απατάσαι: μου είναι απίστευτα δύσκολο να γράφω καλή κουβέντα για οποιονδήποτε. Ειδικά βουλευτή, ειδικά του κυβερνόντως κόμματος. Παρότι έχω συννενοηθεί και με σένα (και με όλους) ότι δεν ψήφισα, δεν ψηφίζω, και δεν σκοπεύω να ψηφίσω ΠαΣοΚ, νιώθω σαν να μπαίνω στο καλούπι εκείνων που γλύφουν για μία θέση, ή για ένα προνόμιο, ή, έστω, για μία θετική εικόνα. Είναι γαμώ τις γλοιώδεις αισθήσεις – αλλά ξέρεις τι; πέντε χρόνια μπλογκ έχω. Scripta manent. Αν ήθελα να μοιάσω σε άλλους, θα το είχα πετύχει καιρό τώρα.

Μετά την …ταυτοποίηση των καρτοκινητών, που ήδη εξαιτίας τους είχα αρχίσει να χαζεύω, το θέατρο του παραλόγου συνεχίζεται:

Ενα:

Πρόσθετα μέτρα κατά της χρήσης κουκούλας και απόκρυψης των χαρακτηριστικών προανήγγειλε ο υπουργός Δικαιοσύνης Νίκος Δένδιας μετά τη συνεδρίαση της κυβερνητικής επιτροπής, την Τρίτη. Ανακοίνωσε επίσης τη μείωση της προσωρινής κράτησης.

Στην κυβερνητική επιτροπή, που συνεδρίασε υπό την προεδρία του πρωθυπουργού, συζητήθηκαν το σωφρονιστικό σύστημα και μέτρα για την προστασία της κοινωνικής ειρήνης.

Ο κ. Δένδιας ανέφερε ότι τα μέτρα που αφορούν το σωφρονιστικό σύστημα είναι εκείνα που έχουν ήδη εξαγγελθεί, ενώ όσον αφορά την προστασία της κοινωνικής ειρήνης, είπε χαρακτηριστικά: «Προβλέπουμε σε σειρά από διατάξεις σαν ιδιαίτερα επιβαρυντική περίπτωση την χρήση της κουκούλας, την απόκρυψη των χαρακτηριστικών».

Και συμπλήρωσε: «Ο Έλληνας πολίτης δεν κρύβει τα χαρακτηριστικά του και δεν φοβάται να δείξει το πρόσωπό του, ιδίως όταν διαμαρτύρεται»[…] [in.gr]

Δύο:

Την κατοχύρωση ως ιδιοκτησία της σειράς από κεντρικές πλατείες επιδιώκει η Εκκλησία της Ελλάδος, καταθέτοντας δηλώσεις στο Κτηματολόγιο.

Το ΥΠΕΧΩΔΕ το οποίο γνωστοποίησε ότι «θα ακολουθήσει επεξεργασία των συλλεχθέντων στοιχείων», προκειμένου να αποφανθεί τελικά για την κυριότητα κοινόχρηστων χώρων όπως οι πλατείες, αφήνοντας ανοικτό το ενδεχόμενο να κατακυρωθεί η κυριότητά τους στην Εκκλησία της Ελλάδας.[…] [tvxs]

Τρία:

Με τη Μητρόπολη Θεσσαλονίκης να κινεί τα νήματα, ο ΟΣΚ επιχειρεί να κατεδαφίσει μέρος του ιστορικού εμπορικού τετραγώνου του Αγίου Μηνά, με στόχο… να αναδείξει την εκκλησία. Εν μέσω οικονομικής κρίσης, οι 40 καταστηματάρχες της περιοχής έλαβαν πρόσφατα εξώδικα, σύμφωνα με τα οποία απαιτείται να παραδώσουν τα κτίρια στα οποία στεγάζουν τις επιχειρήσεις τους μέσα σε ένα μήνα, αφήνοντας στο δρόμο όχι μόνο τα όνειρα τους αλλά και 200 εργαζόμενους[…].[tvxs]

Οι σημειώσεις δικές μου. Για τα δύο τελευταία άρθρα, ένα ευχαριστώ στην Cyberella που μοιράστηκε το εγκεφαλικό της μαζί μου.

Προφανώς, ΔΕΝ ΠΑΤΕ ΚΑΛΑ! Τα έχετε χαμένα, είστε τελείως βλαμμένοι, και δεν ξέρετε τι λέτε! Θα μπορούσα να προσπαθήσω να μιλήσω λογικά, αλλά πραγματικά, δεν μπορώ να μπω σ’ αυτήν την διαδικασία. Ειλικρινά, δεν μπορώ να καταλάβω ποιος τα έχει περισσότερο χαμένα: Το ΥΠΕΧΩΔΕ που αποδέχεται ως λογικό αίτημα (το …εξετάζει κιόλας) να ανήκουν οι πλατείες στην εκκλησία, η εκκλησία που τολμάει να το ζητά, ο Δένδιας που …ποινικοποιεί την κουκούλα Ή ΕΓΩ ΠΟΥ ΚΑΘΟΜΑΙ ΑΤΑΡΑΧΟΣ και ακούω αυτά τα ζαβά;

Προφανώς, φταίω και εγώ. Φταίω, γιατί τους ψήφισα, φταίω γιατί τους ανέχθηκα.

Ναι, εντάξει, μου αξίζει εν μέρει όλο αυτό. Αλλά απο την άλλη, τόση βλακεία, πως να την αντέξω ο άνθρωπος;

Όπως έγραφα και στον τίτλο, δεν νιώθω καθόλου καλά τελευταία…

οδηγώ. παρκάρω. στην πρώτη θέση που θα βρώ. κλείνω το πεζοδρόμιο. πω πω κρίμα. ε, εντάξει, για λίγο είναι. θα φύγω αμέσως. ξεχνάω το πρόβλημα αμέσως μόλις το δημιουργήσω. πάρκαρα. βρήκα. εντάξει. θα πεταχτώ, θα κάνω την δουλειά μου, και θα ξαναγυρίσω. δεν περνάει κανείς μωρέ. δεν ενοχλώ. σε λίγο γυρίζω. έρχομαι, αμέσως.

Μία γυναίκα και ένα παιδί είναι τα θύματα του τραγικού τροχαίου δυστυχήματος που έγινε στις 8.50 το πρωί, στην οδό Λιοσίων, μπροστά στο σταθμό του μετρό Αττικής.

Σύμφωνα με την Αστυνομία θύματα είναι μια γυναίκα 64 ετών και η εγγονή της 5 ετών. Η γυναίκα βρήκε ακαριαίο θάνατο ενώ το παιδί υπέκυψε στο νοσοκομείο Παίδων Αγία Σοφία όπου και μεταφέρθηκε.

Η γυναίκα πήγαινε την εγγονή της στο παιδικό σταθμό και βάδιζαν στο πεζοδρόμιο, όπου όμως ήταν παρκαρισμένο ένα ΙΧ αυτοκίνητο, γι’ αυτό υποχρεώθηκαν να κατέβουν στον δρόμο.

Την ώρα εκείνη ένα μικρό φορτηγό κατασκευαστικής εταιρείας που μετέφερε πίσσα, για άγνωστο μέχρι στιγμής λόγο, έκανε έναν ελιγμό και παρέσυρε γιαγιά και εγγονή, τις οποίες πέταξε πάνω στο σταθμευμένο αυτοκίνητο, ενώ συνέχισε την τρελή πορεία του, προσέκρουσε σε ένα άλλο σταθμευμένο φορτηγάκι και σε ένα προπορευόμενο λεωφορείο του ΟΑΣΑ

Το σταθμευμένο φορτηγάκι μετά τη σύγκρουση έπεσε πάνω σε κολώνα φωτισμού, την οποία έριξε, με αποτέλεσμα να προκληθούν ζημιές σε άλλα αυτοκίνητα.

Η 64χρονη γυναίκα και το κοριτσάκι μεταφέρθηκαν σε νοσοκομεία, όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος της γιαγιάς. Λίγο αργότερα, υπέκυψε και το παιδί. [tvxs.gr]

γύρισα. είδες; όλα καλά. κανένα πρόβλημα. ουτε καν κόσμο δεν έχει. άδειος ο δρόμος, δεν στο ‘πα; κανένας δεν θα ενοχληθεί. μπαμ – μπαμ. παω στο αμάξι – έχει νερά γύρω. κάποιος θα έπλυνε, και γέμισε τον δρόμο. ο μαλάκας, θα λερωθούν τα παπούτσια μου. μα, τίποτα δεν σέβεται; παω να ξεπαρκάρω. τι είναι αυτό; ένα αρκουδάκι. λούτρινο. τρυφερό. κάποιο κοριτσάκι θα το έχασε. είναι στις ρόδες μου πεσμένο. λερωμένο. κρίμα το κοριτσάκι, θα είναι στεναχωρημένο. δεν πειράζει, θα του πάρει η μαμά του άλλο. μπαίνω στο αυτοκίνητο. τους μαλάκες, μου έβαλαν αυτοκόλλητο. έτσι και τον πιάσω τον κερατά που το έβαλε… είμαι λέει γαϊδούρι που παρκάρω εδώ. και που να παρκάρω ρε φίλε; στο κάτω-κάτω δεν ενόχλησα. το είδες. πέντε άνθρωποι έκαναν τον κύκλο, σιγά μωρέ. σιγά τον κόπο.

πάθανε τίποτα;

photo via bbc | αυτοκόλλητα από τους «πάνθηρες των δρόμων»

Το Σάββατο, πριν τα ντέρμπι, τις πετυχημένες (ή αποτυχημένες) λαγάνες και τις ταραμοσαλάτες με ψωμί ή με πατάτα, πριν τις βουτιές των ξένων χρηματιστηρίων, πριν τους έρωτες της Κυριακής και τις απογοητεύσεις τις Δευτέρας, πριν ανακοινωθούν καπου τέσσερα δις για τους Παλαιστίνιους, ελπίδα και κατάρα μαζί, πριν τσακωθείς με τον γείτονα, πριν ανακαλύψεις οτι γουστάρεις την κοπελίτσα στο ψιλικατζίδικο, πριν πας βόλτα και δεις τον ήλιο, ή βόλτα και χαζέψεις το φεγγάρι,

…το Σάββατο λοιπόν,

…κάποιοι, κάπου, πήραν χαμπάρι οτι μας πλησιάζει ένας αστεροειδής.

Μεγάλος.

Τόσο μεγάλος που θα σκότωνε τους περισσότερους κατοίκους μιας μεγαλόπουλης και τα όνειρα όλου του πλανήτη.

Αυτό το Σάββατο. Θυμάσαι τι έκανες; Θύμωνες, έκανες έρωτα, λιγουρευόσουν μία μακαρονάδα, ή την ταραμοσαλάτα της δευτέρας, τσακωνόσουν με την κοπέλα σου- με το αγόρι σου, κοιτούσες έξω και έλεγες ωραία μέρα θα κάνει αύριο, ετοίμαζες χαρταετό, έγραφες ποστ, αναρωτιόσουν αν να πάρεις την κυριακή εφημερίδα, και αν ο Νικοπολίδης θα αποκρούσει το σουτ του Καραγκούνη ή αν θα χαμηλώσει τις τιμές του το Internetικό Victoria Secret.

Κάποιοι μάθαιναν οτι ο κόσμος μπορεί να τελειώσει με την μορφή που τον ξέρουμε. Κάποιοι, έβλεπαν έναν βράχο, και έλεγαν θα περάσει κοντά. Πολύ κοντά.

Πόσο κοντά;

Είναι Σάββατο, ίσως βράδυ, και λίγοι άνθρωποι είδαν μία πέτρα και -δεν μπορεί- το σκέφτηκαν το τέλος.

Ίσως λίγο, ίσως πολύ.

Εγώ, μπορεί να αναρωτιόμουν πως να πω ψέματα στην γυναίκα μου για να καταφέρω να το δω τον αγώνα του Ολυμπιακού, άλλος πως να φάει διακόσια ευρώ απο τον συνεταίρο του, άλλος πως να ανακοινώσει στους γονείς του οτι έχει καρκίνο, άλλος πως θα καταφέρει να κλέψει ένα φιλί απο την χαριτωμένη θεά που την λατρεύει, αλλά αυτή δεν ξέρει τίποτα, ο τραπεζίτης σκαρφίζεται σενάρια για να βάλει χέρι σε μερικά δισεκατομμύρια δολάρια, το πρεζόνι αναρωτιέται που θα βρει για την επόμενη φιξιά, ο τραγουδιστής με τι να κάνει ρήμα η λέξη «αγάπη», ο παντρεμένος αν είναι καλύτερα με την γυναίκα του ή να πά να μείνει μόνος του να ησυχάσει απο την γκρίνια της, ο παλαιστίνιος κρατάει στα χέρια του το νεκρό παιδί του και ορκίζεται εκδίκηση, ο άστεγος βρίσκει μία χάρτινη κούτα και λουφάζει γιατί κάνει κρύο, και η Κούνεβα προσπαθεί να γυρίσει πλευρό στο κρεβάτι του νοσοκομείου και αναρωτιέται πως θα είναι η ζωή απο ‘δω και μπρός.

Και ο βράχος πλησιάζει.

Αν το μαθαίναμε;

Τι απο όλα αυτά θα είχε σημασία; Τι θα μέτραγε; Αν το μαθαίναμε θα είχαμε πνιγεί στα «σ’ αγαπώ» και στα «σε μισώ», στα «σου είπα ψέματα» και στα δάκρυα.

Θα είχαμε δύο αληθινές ημέρες.

Και ύστερα, ο αστεροειδής θα συνέχιζε την πορεία του, και εμείς θα κοιταζόμασταν σαν χαζοί, θα γελάγαμε, θα αγκαλιαζόμαστε, θα φιλιόμαστε και θα μονιάζαμε. Όλοι αδέλφια, κανείς το κακό κανενός αδελφού του, τον ίδιο τρόμο μοιρασμένοι, την ίδια ανακούφιση χαρισμένη.

Μα δεν το μάθαμε.

Και έτσι, το ίδιο μουντρούφληδες συνεχίσαμε, και βρίσαμε για το ποδόσφαιρο, είπαμε ψέματα στην γυναίκα μας, δεν είπαμε στον γέρο μας πόσο τον αγαπάμε, βρίσαμε τον γείτονα, δουλέψαμε το κράτος και φάγαμε τα δις, ορκιστήκαμε αιώνιο μίσος στον αιώνιο εχθρό μας και σχεδιάσαμε μια υπέροχη νύχτα αγκαλιά με ένα χαρτόκουτο.

Για σκέψου το λίγο: Θα είχαμε δύο αληθινές ημέρες.

Και μία ολόκληρη ζωή.

(δεν είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας, είναι εντελώς αληθινό. Διαβάστε το εδώ.. Update: Περισσότερα απο την Citronella, που έχει και βίντεο.)

Πενήντα τριών ο ασθενής που κατέληξε σε ασθενοφόρο της συμπρωτεύουσας. Πατέρας δύο παιδιών.

Και αυτό γιατί σύμφωνα με το δημοσίευμα, δεν υπήρχαν στο ασθενοφόρο ειδικά πατς για τον απινιδωτή. Αξίας εκατό ευρώ.

Τόσο άξιζε η ζωή του; λιγότερα απο εκατό ευρώ;

Αυτά, θα τα έγραφα αν ήμουν εφημερίδα. Θα τα έλεγα αν ήμουν δημοσιογράφος. Θα τα αναπαρήγαγα αν ήμουν αντιπολίτευση.

Επειδή όμως, ούτε εφημερίδα είμαι, ούτε δημοσιογράφος, ούτε πολιτικός, θα σας πω τι σκέφτομαι:

Το «πενηντατριάχρονος» κάηκε με την «σαρανταπεντάχρονη» «τριανταπεντάχρονη» που εκβίαζε μία θέση στο δημόσιο και έκανε τον μισο πολιτικό και δημοσιογραφικό κόσμο να ψεύδεται ασύστολα. Όταν μάθουμε το όνομά του, ας πούμε «Ηλίας», θα έχει βάρος όσο και η Αμαλία. Ισχυρό, αλλά όχι με διάρκεια. Ενα και κάτι χρόνο μετά, και δεν έχει τίποτα περισσότερο στην συνείδησή μας απο ένα λινκ στην άκρη του blog μας. «Αυτος που πέθανε στο ασθενοφόρο» έχει την ίδια αξία μνήμης με τον νεαρό που έχασε το πόδι του: ανύπαρκτη.

Εχω μία άλλη ιδέα.

Να ονομάσουμε αυτόν τον άνθρωπο «ο πατέρας μου».

Κάθε φορά που αναφερόμαστε σ’ αυτόν, να τον λέμε ο πατέρας μου: «Ο πατέρας μου κατέληξε στο ασθενοφόρο γιατί δεν υπήρχαν πατς εκατο αξίας ευρώ. Ο πατέρας μου άξιζε λιγότερο απο εκατο ευρώ. Ο πατέρας μου πέθανε άδικα, και κανείς δεν έδειξε την παραμικρή -αληθινή- μεταμέλεια. Κανείς δεν ντράπηκε που εξαιτίας του πέθανε ο πατέρας μου. Κανείς δεν μετάνιωσε.»

Είναι ενδιαφέρον σαν πείραμα. Ίσως για τον πατέρα μας να κατέβουμε στους δρόμους. Ίσως αν είναι ο πατέρας μας που πεθαίνει άδικα να αντιδράσουμε. Είναι απλό: είτε θα αντιδράσουμε γι αυτό, είτε -πια- δεν θα αντιδρούμε για τίποτα. Αν αντιδράσουμε γι’ αυτό, δεν θα σταματήσουμε. Ούτε στην παραίτηση του υπευθύνου, ούτε του βουλευτή, ούτε του υπουργού, ούτε του εκάστοτε πρωθυπουργού. Γιατι είναι ο δικός μας ο πατέρας. Γιατί είναι άδικο. Αν δεν αντιδράσουμε, να μην αντιδράσουμε για τίποτα. Ο πατέρας μας να πεθαίνει άδικα – οκ. Θα αράζουμε στον καναπέ μας και θα βλέπουμε το καινούργιο επεισόδιο του nip tuck, ή θα συζητάμε για το καινούργιο 3G iphone.

Ενας νεαρός έχασε το πόδι του πριν απο καιρό, γιατί δεν έγινε άμεσα η διακομιδή στο νοσοκομείο. Η Αμαλία πέθανε μόνο και μόνο γιατί (εκτός απο τα φακελάκια) αντιμετώπισε και την γραφειοκρατική και ιατρική δυστοκία. Τα χρήματα που κατατέθηκαν για τους πυρόπληκτους ή για την οικογένεια με πρόβλημα υγείας, και δεν δόθηκαν εκεί που έπρεπε, όταν έπρεπε. Ενας άνθρωπος έχασε την ζωή του γιατί δεν ήταν εξοπλισμένο σωστά το ασθενοφόρο.

Λαϊκίζω βάζοντας τα όλα στην ίδια μοίρα; προφανώς. Αλλά αφού δεν κάναμε (ή πετύχαμε) απολύτως τίποτα για μεμονωμένα όλα αυτά, ίσως κάνουμε κάτι, ίσως αντιδράσουμε συνολικά.

Ισως πάλι, αντιδράσουμε απλώς για τον πατέρα μας.

Διαβάστε το δυνατά:

«Ο πατέρας μου πέθανε σε ένα ασθενοφόρο γιατί δεν υπήρχαν πατς εκατο αξίας ευρώ. Ο πατέρας μου άξιζε λιγότερο απο εκατο ευρώ. Ο πατέρας μου πέθανε άδικα, και κανείς δεν έδειξε την παραμικρή -αληθινή- μεταμέλεια. Κανείς δεν ντράπηκε που εξαιτίας του πέθανε ο πατέρας μου. Κανείς δεν μετάνιωσε. Και κανείς δεν πλήρωσε. Εχασα τον πατέρα μου, και κανείς δεν πλήρωσε.»

Αν αυτό δεν δημιουργήσει αντιδράσεις, τίποτα δεν θα δημιουργήσει.

Είναι, αλήθεια, ένα ενδιαφέρον πείραμα.

Το πέτυχα στο δίκτυο και δεν το πίστευα:

Ο Κουβέλης κάνει επερώτηση στην βουλή για την Κούνεβα.

(Για όσους παρακολουθούν μόνο τις ειδήσεις της τηλεόρασης και όχι τα blogs, δεν ξέρουν για ποιον μιλάμε – οπότε η ιστορία της μπορεί να βρεθεί εδώ.)

Κάνει λοιπόν την επερώτηση, και τελικά τιθεται ένα θέμα για την πρόωρη συνταξιοδότησή της.

Παρότι σε πρώτη ανάγνωση φαίνεται σωστό, εγώ έχω ένα θέμα:

Γιατί;

Γιατί συνταξιοδοτείται πρόωρα η Κούνεβα;

Αν ως κοινωνία έχουμε ευθύνη γι’ αυτό που έγινε, μήπως πρέπει εκτός απο την συνταξιοδότηση να βρούμε και ποιος φταίει; Μήπως πρέπει να λύσουμε αυτό το θέμα; Αντί να το κουκουλώνουμε, μήπως πρέπει να ασχοληθούμε; Οταν δεν καταφέραμε (με επίμονες και συγκινητικές ομολογουμένως προσπάθειες) να αποκρύψουμε το ζήτημα απο όλα τα ΜΜΕ -καθώς η έντονη διαδικτυακή παρουσία δεν το άφησε να ξεχαστεί-, επιχειρούμε να το καλύψουμε;

Εν τέλει, ως κοινωνία, γιατί συνταξιοδοτούμε πρόωρα την Κούνεβα;

Εμένα μου κάνει ως εξαγορά. Εξαγορά της κοινής γνώμης, εξαγορά των συνειδήσεων, εξαγορά της αλήθειας. Και η εξαγορά το πρώτο πράγμα που μου φέρνει στο μυαλό είναι «ενοχή».

Θα χαρώ ειλικρινά πολύ που η Κωνταντίνα, ένα μάχιμο και ουσιαστικό μέλος της συνδικαλιστικής κοινότητας θα αποζημιωθεί για το κακό που της έκαναν. Αλλά θα λυπηθώ για τις χιλιάδες εργαζόμενες που θα χάσουν την ελπίδα για τους δίκαιους αγώνες τους. Γιατί αντί να δικαιωθεί ο αγώνας της Κωνσταντίνας, θα κουκουλωθεί με πρόχειρες συνταξιοδοτήσεις.

Χέστηκαν αυτοί που το προκάλεσαν αυτό, αν η Κωνσταντίνα θα πάρει ή όχι σύνταξη. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να βγάλουν τον σκασμό οι υπόλοιπες χιλιάδες καθαρίστριες, οι υπόλοιποι χιλιάδες εργαζόμενοι.

Μπορεί να μην κατάφεραν να τρομοκρατήσουν μία βουλγάρα καθαρίστρια: Κατάφεραν να τρομοκρατήσουν όμως προφανώς ένα ολόκληρο κράτος.

Μην παρεξηγηθώ λοιπόν: Δεν λέω να μην συνταξιοδοτηθεί. Λέω να μην συνταξιοδοτηθεί έτσι. Γιατί πιστεύω οτι μεγαλύτερη ανάγκη απο την συνταξιοδότηση, η Κωνσταντίνα έχει ανάγκη για την αλήθεια.

Και αυτή, μας κοστίζει προφανώς περισσότερο.

Update: Απόδειξη:

[…] Ανταπαντώντας, ο κ. Κοντογιάννης είπε ότι η συγκεκριμένη επιχείρηση, μετά το συμβάν, έχει ελεγχθεί τρεις φορές, ωστόσο πρέπει, όταν γίνεται μια καταγγελία, τα καταγγελλόμενα να επιβεβαιώνονται και από τους εργαζόμενους.

Καταγγέλθηκε. Και όλοι είδαμε που κατέληξε αυτό.

Ενοχή, μόνο αυτό κρύβει το «ενδιαφέρον». Ενοχή, και θράσος.

Update δύο: Πάμε στοίχημα οτι η πρώτη σοβαρή αναφορά στην Κωνσταντίνα στις ειδήσεις της κρατικής τηλεόρασης θα γίνει με θέμα την συνταξιοδότησή της; Πάμε στοίχημα;