Συνήθως προτιμώ να ασχολούμαι με τους ανθρώπους ή με την ηθική των πραγμάτων, και να αποφεύγω όσο περισσότερο μπορώ τον τομέα των οικονομικών, για τον οποίο έχω, και το ομολογώ, μαύρα μεσάνυχτα. Αν μπεις στον κόπο να διαβάσεις τις επόμενες σκέψεις μου, λάβε το σοβαρά υπόψιν, και αξιολόγησε το κείμενο και τις ανησυχίες μου αναλόγως.

~

Αν εξαιρέσεις κανείς τα φιλοκυβερνητικά ρεπορτάζ, πολύ αμφιβάλλω αν θα υπάρχει άλλος να θεωρήσει ότι η οικονομία μας “πηγαίνει καλά”. Δεν θα μπω στην διαδικασία να αξιολογήσω αν ο λόγος που βρισκόμαστε εδώ έχει να κάνει με την περίοδο πριν το 2009, με την περίοδο 2009-2015, ή με την περίοδο 2015-2018 – κυρίως επειδή όποιος τα φέρνει δύσκολα τώρα, συνεχίζει να παλεύει ανεξαρτήτως ποιος είναι (αν είναι μόνο ένας) ο υπεύθυνος των δυσκολιών αυτών που έχει να αντιμετωπίσει.

Η παρούσα κυβέρνηση πάντως, έχει στοχεύσει οικονομικά σχεδόν αποκλειστικά σε μία μνημονιακή πολιτική, σπανίως διακοπτόμενη από αναλαμπές … βοήθειας στα τέλη κάθε ημερολογιακού έτους, και αυτές όχι ιδιαίτερα στοχευμένες όσο θα ήθελα. Η Ευρώπη μοιάζει ικανοποιημένη (ή τουλάχιστον δεν αντιδρά πια) από τα αντίμετρα που προτείνουμε, τα οποία φαίνεται να κυρίως φορολογικής στόχευσης, με ο,τι αυτό συνεπάγεται.

Που θα οδηγήσει όμως όλο αυτό;

Η κοινωνία μας είναι αδύνατο να επιβιώσει όταν τα κρατικά έσοδα εξαρτώνται τόσο πολύ από φόρους και μειώσεις. Ανέκαθεν η θέση μου ήταν ότι η μείωση των συντάξεων έπρεπε να είναι η τελευταία δυνατόν λύση, και άλλες κινήσεις (όπως η κρατική επιχορήγηση στο Μέγαρο ή οι αγορές πολεμικού υλικού) δείχνουν ότι υπάρχει …ψαχνό για κόψιμο. Ταυτοχρόνως, χωρίς να παραγνωρίζω την προσπάθεια της εξυγίανσης των οικονομικών, της αναζήτησης των παθογενειών και της διόρθωσης των λαθών, οι εργαζόμενοι τελικά φορολογούνται κάθε χρόνο και σκληρότερα, οι επιχειρήσεις δέχονται πιέσεις και από την πεσμένη αγορά και από την φορολογία, και οι όποιες επενδύσεις (με, ή χωρίς εισαγωγικά) τελικά γίνονται με τους (απαράδεκτους κατ’ εμέ) όρους του Ελληνικού ή των Σκουριών.

Ακόμα και αν (που πολύ αμφιβάλλω) οι αριθμοί στα excel των κυβερνώντων εντός και εκτός Ελλάδας ευημερούν, φοβάμαι ότι η πραγματικότητα στραγγαλίζει καθημερινά όλο και περισσότερους: από την μείωση της επιδότησης στο επίδομα θέρμανσης, μέχρι την αυξανόμενη φορολόγηση και τις μειωμένες συντάξεις οι άνθρωποι πασχίζουν όλο και περισσότερο να επιβιώσουν τελικά.

Ακόμα και αν αυτό το μοντέλο είναι αποδεκτό από τους δανειστές, πολύ αμφιβάλλω αν είναι βιώσιμο. Ο ενεχυριασμός της κρατικής περιουσίας για τα επόμενα 99 ετη θεωρώ προφανές ότι έγινε ακριβώς γιατί οι ευρωπαίοι θεωρούν σαφές ότι η Ελλάδα δεν παρέχει καμία βιώσιμη λύση, τουλάχιστον όχι άμεσα, για την οικονομική της επιβίωση. Δεν συζητώ για τις άλλες χώρες, την Κύπρο ή την Πορτογαλία, καθώς πιστεύω ακράδαντα μέσα στην άγνοιά μου ότι η κάθε χώρα είχε άλλες βάσεις, άλλες λύσεις, και διαφορετικές μεταβλητές για την “σωτηρία” της, και προφανώς το μοντέλο της διαρκούς λιτότητας, όπου και αν επιβλήθηκε, ήταν κατ’ εμέ βαθιά αποτυχημένο.

Αντιστοίχως αποτυχημένη ήταν και κάθε κυβέρνηση που επέλεξε να κυβερνήσει με βάση αυτό το μοντέλο, πολλώ δε μάλλον όταν ψηφίστηκε με τα επαναστατικά “Go back κυρία Μέρκελ”, που αποκλείεται να μην πλήγωσαν στην συνέχεια τους ψηφοφόρους της.

Πιστεύω ότι η συνέχεια προμηνύεται δυσοίωνη. Όταν δεν γεννάς χρήμα, αλλά τρως από τα έτοιμα, καλό θα είναι να ετοιμάζεσαι για την στιγμή που θα βρεθείς με άδειο συρτάρι, και θα είναι πολύ αργά να δημιουργήσεις από κάπου χρήμα έστω και για να καλύψεις τις βασικές σου ανάγκες. Οι αλλαγές κυβερνήσεων δεν θα φέρουν τις προσδοκώμενες λύσεις – τουλάχιστον όχι άμεσα, καθώς θα αναλωθούν όλοι στο blame game στον άλλον, που συνήθως έρχεται με περισσότερες θυσίες για τους πολίτες. Το να βαφτίζεις το κρέας ψάρι, και εν προκειμένω την αλλαγή των μνημονίων με μία άλλη λέξη, πχ εποπτεία(;), μπορεί να ξεγελάσει κάποιους, αλλά αυτούς που δεν έχουν ούτε κρέας, ούτε ψάρι, ούτε καν ψωμί στο τραπέζι τους, αν δεν τους εξοργίσει, το λιγότερο θα τους αφήσει αδιάφορους.

Τα πολιτικά δίπολα άλλωστε δεν λειτουργούν πια όπως θα ήθελαν μερικοί: και η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση έχουν λερωμένες τις φωλιές τους και σπέρνουν απογοητεύσεις ακόμα και στο κοινό τους, και αντίθετα από το 2015 η ψήφος δεν θα είναι ελπίδας -έστω και ψεύτικης- αλλά στην βάση του “λιγότερου κακού”, και κυρίως από ένα περισσότερο κομματικοποιημένο, παρά πολιτικοποιημένο κοινό – ενώ ταυτόχρονα τα social media, είτε στρατευμένα είτε και ειλικρινώς λειτουργούν περισσότερο ως καταστροφείς κάθε εικόνας που θα μπορούσε, έστω και εσφαλμένα, να δημιουργηθεί για κάποιον ως φορέας ευρύτερης λύσης, και τα μικρότερα κόμματα δεν φαίνονται να κερδίζουν έστω και την βάση αυτής της απογοήτευσης, τουλάχιστον όχι ως σημαντική κρίκοι εξουσίας.

Επιπλέον και για μένα ακόμα πιο σημαντικό, η βασική κατ’ εμέ βάση της δημοκρατίας, η δημοσιογραφία έχει χάσει την αίγλη και τους ήρωές της, και ουδείς μπορεί αυτήν την στιγμή, θεωρώ προσωπικά, να λάμψει ως η πηγή εμπιστοσύνης ώστε, τουλάχιστον, να θέσουμε της σωστές βάσεις της αντίληψης του τι συμβαίνει γύρω μας, και να διορθώσουμε έστω ατομικά τις όποιες λαθεμένες μας επιλογές.

Δεν διορθώσαμε κανένα από τα λάθη μας: Η ηθική μας παρέμεινε ασταθής, οικονομικά θεωρώ ότι οδηγούμαστε μαθηματικά στην ακόμα πιο σκληρή χρεοκοπία, και επιλέξαμε να παλέψουμε φροντίζοντας περισσότερο για το τώρα παρά (και αν) για το αύριο.

Δεν στηρίξαμε την οικονομία μας όπως θα έπρεπε, δεν στηρίξαμε την δικαιοσύνη και την δημοκρατία μας όπως θα έπρεπε, δεν προσαρμόσαμε την παιδεία μας όπως οφείλαμε, και δεν έχουμε λύσεις για την δημοσιογραφία μας, όπως θα ήταν φρόνιμο να κάνουμε.

Θεωρώ ότι ήταν εν πολλοίς άλλη μία χαμένη χρονιά, και φοβάμαι ότι δεν έχουμε πολλές χρονιές στην διάθεσή μας, αν θέλουμε να αποκτήσουμε βάσεις για να σταθούμε στα πόδια μας.

Η υπόθεση του φόρου επί των διαφημίσεων των τηλεοπτικών καναλιών έχει μία άκρως εντυπωσιακή διαδρομή: από το 2010 που πρωτοψηφίστηκε, ως μνημονιακή απαίτηση αν θυμάμαι καλά, πέρασαν πέντε ολόκληρα χρόνια για να γίνει πράξη (πέντε δύσκολα χρόνια λιτότητας, όχι χρόνια παχέων αγελάδων) καθώς κάθε χρόνο ψηφιζόταν η μεταφορά του για ..του χρόνου.

Το αποκορύφωμά της, οι πρώτες ημέρες του 2015, ελάχιστες ημέρες πριν τις εκλογές, όπου καθώς χάθηκε η προθεσμία μεταφοράς της καταβολής του φόρου, η Κατερίνα Σαββαΐδου, Γενική Γραμματέας Δημοσίων Εσόδων, αντικαταστάτρια του Χάρη Θεοχάρη, φρόντισε να μεταφέρει την πληρωμή του φόρου αυτού για ..του χρόνου, κάνοντας την καταβολή από μηνιαία σε ετήσια (και αλλάζοντας τοις πράξει έναν νόμο, κάτι για το οποίο κατηγορήθηκε αργότερα ότι δεν είχε δικαίωμα να το πράξει αν θυμάμαι καλά)

Στην συνέχεια βέβαια, άλλαξε η κυβέρνηση, ήρθε ο Σύριζα, και κατάφερε να επανενεργοποιήσει τον φόρο, με έσοδα, καθώς ισχυρίζεται η ίδια, περίπου 20 εκ ευρώ ετησίως σύμφωνα με το γενικό λογιστήριο του κράτους (για τα έτη 2015 και 2016, αν είχε ενεργοποιηθεί το 2010 φυσικά θα ήταν πολλαπλάσια, αλλά τέλος πάντων)

Τα κανάλια στο μεταξύ διαμαρτύροντω για την φορολόγηση αυτή – και δικαίως, εν πολλοίς, θα πρόσθετα, καθώς η μνημονιακή οδηγία τους έβαζε ένα σκληρό μαχαίρι στα έσοδα – κάτι όμως που ίσχυε, τελικά, για όλους τους Έλληνες ως νομικά πρόσωπα αλλά και τις επιχειρήσεις σ’ αυτό το χρονικό διάστημα για να βγούμε από την κρίση (με, ή χωρίς εισαγωγικά)

Μόλις πριν λίγες ημέρες, σε μία ανατροπή για έναν καταραμένο φόρο που έχει επτά χρόνια ζωής και μόλις ενάμισι χρόνο λειτουργίας, η κυβέρνηση Σύριζα ανακοίνωσε ότι …μειώνει τον φόρο από 20% σε μόλις 5% το 2018!

Ερωτηθείς ο Νίκος Παππάς, απάντησε ότι δεν είναι δώρο προς τα κανάλια, αλλά ήταν επιβεβλημένο καθώς «προέκυψαν νέες επιβαρύνσεις όπως η επιβολή τέλους 2% επί του τζίρου για τον ΕΔΟΕΑΠ» (την διάσωση του ταμείου των δημοσιογράφων) – και εν πάση περιπτώσει, θα μπει στα αδειοδοτημένα κανάλια που θα πληρώνουν πλέον και για την άδειά τους.

Έτσι καταφέρνουμε να έχουμε δύο ζητήματα, αντί για ένα – από τα οποία μάλιστα, προκύπτει ένα τρίτο!

Να τα δούμε (πλέον με την προσωπική μου ματιά, καθώς μέχρι τώρα κάνω μόνο αποτίμηση της πραγματικότητας);

Πρώτον, ασφαλώς και είναι δώρο στους καναλάρχες. Το 20% δεν είχε συνδεθεί με τις άδειες, ώστε να γίνεται συμψηφισμός τώρα, αντιθέτως, θα έπρεπε να πληρώνουν για μία άδεια, ΚΑΙ να φορολογούνται με αυτόν τον φόρο. Άδικος ο φόρος; Άδικος, συμφωνώ – όπως και ταυτόχρονα ήταν άδικοι οι περισσότεροι φόροι, οι μειώσεις και η λιτότητα που επιβλήθηκε σε όλους μας, επιχειρηματίες, πολίτες, συνταξιούχους κλπ. Άδικος, αλλά πέρασε και μία πενταετία που δεν είχε, χαριστικά, επιβληθεί.

Δεύτερον, η σύνδεση του φόρου με την «νέα επιβάρυνση για τον ΕΔΟΕΑΠ» είναι μία εξαιρετικά ενοχλητική ενέργεια, καθώς είναι (αν και αποφεύγω να κάνω σύγκριση του 2% επί του τζίρου με το 15% που γλυτώνουν από τα έσοδα των διαφημίσεων – δεν ξέρω την σύγκριση για τα δύο νούμερα, καθώς είναι επί διαφορετικής βάσης), κατ’ ουσία και με εντολή Υπουργού, ξεκάθαρη κρατική επιδότηση του ταμείου των δημοσιογράφων με χρήματα που θα έπρεπε να καταλήγουν σε όλους μας. Άρα, καταφέρνει εκτός από τους καναλάρχες, είναι ταυτόχρονα δώρο και στους δημοσιογράφους που ενισχύεται κρατικά το ταμείο τους – και μάλιστα χωρίς φραγμό (αυτή η επιδότηση μπορεί να συνεχίζεται χρόνια, ανεξαρτήτως της όποιας κατάστασης ή ανάγκης έχει τελικά το εν λόγω ταμείο)

Τρίτο όμως, που είναι λίγο περισσότερο ενοχλητικό, καθώς προκύπτει αν το σκεφτεί κανείς λίγο καλύτερα: έστω ότι ο φόρος είναι άδικος, έστω ότι υπάρχει μία μείωση για να σωθεί το ταμείο των δημοσιογράφων, έστω ότι το ταμείο αυτό καταστρέφεται και έχει τίμια ανάγκη στήριξης. Κατανοητό. Γιατί όμως έχει τέτοια ανάγκη; Μου έρχονται στο μυαλό πέντε, έξι τουλάχιστον μεγάλες χρεοκοπίες δημοσιογραφικών επιχειρήσεων τα τελευταία χρόνια – και αναφέρομαι στις μεγάλες, γιατί οι μικρές είναι σαφώς περισσότερες. Χρεοκοπίες, με τρομαχτικές ζημιές σε τράπεζες, εργαζόμενους, την αγορά και … και τα ταμεία.

Δηλαδή, εκτός από την κρίση, εκτός από την «φυσιολογική» ζημιά που έπαθαν όλα τα ταμεία όλων των εργαζομένων, τα ταμεία επιβαρύνθηκαν και από κακοπληρωτές επιχειρηματίες του τύπου – μερικοί εκ των οποίων «σώθηκαν» από τρομερές ζημιές και δανεισμούς (έχω αναφερθεί και στο παρελθόν πολλάκις σ’ αυτό) που τους βάρυναν χρεοκοπώντας τα πάντα, τις επιχειρήσεις τους, την αγορά, τις τράπεζες, τους εργαζόμενους, το δημόσιο, τα ταμεία.

Η ζημιά που δημιούργησαν στα ταμεία δε, χρεοκοπημένοι (και μη καθώς υπάρχουν και οι εν ενεργεία κακοπληρωτές) «επιχειρηματίες» είμαι βέβαιος ότι είναι τεράστια – αλλά, καθώς η κρατική ενίσχυση από τα χρήματα όλων μας θα καλύψει την ζημιά η μήνις για τις ενέργειές τους από συναδέλφους τους δημοσιογράφους και τους υπόλοιπους από εμάς θα είναι σαφώς μικρότεροι.

Τα ταμεία σώζονται, παίρνουν μία βαθιά ανάσα – no harm done.

Και επιπλέον έτσι, με λιγότερη ζημιά, θα προκύψουν και λιγότεροι λόγοι οι δημοσιογράφοι να αναγκαστούν να κάνουν (επιτέλους!) την δουλειά τους και να ανακαλύψουν πως φτάσαμε στο σημείο να προκύπτουν δισεκατομμύρια (κυριολεκτικά) ευρώ ζημιάς από πέντε, δέκα επιχειρήσεις τύπου – ενώ ταυτόχρονα τα σημαντικότερα και αλώβητα στελέχη και προβεβλημένοι συνάδελφοί τους των επιχειρήσεων αυτών δεν θα αναγκαστούν να απαντήσουν σε …δυσάρεστες ερωτήσεις.

Εκτός λοιπόν από τους καναλάρχες, που μειώνεται η φορολογία τους, εκτός από τους δημοσιογράφους, που με χρήματα όλων μας επιβιώνει το τραυματισμένο (αλλά ταυτόχρονα ξεχωριστό, αντίθετα από τους υπόλοιπους από εμάς) ταμείο τους, ευνοημένοι βγαίνουν και οι αποτυχημένοι επιχειρηματίες του τύπου, που βλέπουν την ζημιές που προκάλεσαν (συνειδητά, ή μη) να μειώνονται και έτσι οι ίδιοι να γλυτώνουν από τον θυμό για τις ενέργειές τους.

Δεν είναι ένα, λοιπόν το δώρο. Δεν είναι καν τρία, γιατί ελοχεύει και ένα τέταρτο πρόβλημα – ίσως το πιο φρικτό απ’ όλα.

Και αυτό διότι κάνουν περισσότερο κακό, παρά καλό στην ευρύτερη έννοια και την ουσία της δημοσιογραφίας.

Ας το δούμε πιο ξεκάθαρα: Ενισχύει τους καναλάρχες, που θα βιώσουν σε μικρότερο βαθμό την πίεση που αισθανόμαστε εμείς οι υπόλοιποι, ενώ ταυτοχρόνως δεν την έζησαν καν επί πέντε ολόκληρα χρόνια χάρη σε ωμή κυβερνητική προστασία – με τα όποια ανταλλάγματα. Ενισχύει τους δημοσιογράφους, παρέχοντάς τους ένα δίχτυ ασφαλείας που οι υπόλοιποι εργαζόμενοι όχι μόνο δεν έχουν, αλλά θα κληθούν να το πληρώσουν από τα χρήματα που θα πήγαιναν να τους βοηθήσουν. Ενισχύει τους κακούς επιχειρηματίες του τύπου, οι οποίοι ασέλγησαν οικονομικά όχι μόνο στους εργαζόμενους, στις τράπεζες (και θυμηθείτε ποιος τα πληρώνει ΚΑΙ αυτά) και στα ταμεία – αλλά και στους όποιους τίμιους επιχειρηματίες του τύπου, οι οποίοι προσπαθούν να είναι αξιόλογοι και οικονομικά και δημοσιογραφικά (συχνά αυτά τα δύο συμβαδίζουν) σε μία αγορά που η λαμογιά δεν τιμωρείται ποτέ (σε έναν κλάδο που εκ του ρόλου του θα έπρεπε να είναι ελεγκτικός και καταγγελτικός, κατ’ αρχάς προς τον ίδιο του τον εαυτό).

Όλα αυτά, επιπλέον, αφήνουν ένα δικαιολογημένο αίσθημα υποψίας «ανταλλαγής». Η βασική ουσία της δημοσιογραφίας είναι να ελέγχει την ισχύ, το κράτος, την εξουσία – και, για τα επόμενα χρόνια, αυτή η διαδικασία ελέγχου μολύνεται με μία συνεχή πληρωμή, από τον ελεγχόμενο προς τον ελεγκτή του – κάτι που ακόμα και αν θεωρήσει κανείς ότι όλα αυτά γίνονται με τις καλύτερες των προθέσεων, είναι αδύνατο να μην ενοχληθεί και να θυμώσει με αυτήν την συναλλαγή.

Υποστηρίζω λοιπόν ότι έτσι κατ’ αρχάς δηλητηριάζεται η ίδια η δημοσιογραφία.

Για άλλη μία φορά, στους κυριότερους τομείς που την αποτελούν θα προσφερθεί φροντίδα και προστασία, με θυσίες και βάρη των υπολοίπων, χωρίς να απαιτηθεί όμως ταυτόχρονα η κάθαρση που απαιτείται για να μην ξαναφτάσουμε εκεί:

Ποτίζονται όλα στον κήπο του απαραίτητου και χρησιμότατου δέντρου της δημοσιογραφίας, μπας και σωθεί το φρούτο της – χωρίς να μπαίνει κανείς στον κόπο να αφαιρέσει ουσιαστικά τα ζιζάνια που όχι μόνο θα ποτιστούν μαζί του, μα και πιθανότατα θα αφαιμάξουν και την όποια πιθανότητα να καρποφορήσει κάτι ουσιαστικό τελικά.

~

Αυτός ο περιβόητος φόρος λοιπόν, έχει εξελιχθεί ταυτόχρονα σε ενοχλητικότατο καρκίνωμα, αλλά και σε εντυπωσιακή διαρκή αποκάλυψη της δυσκολίας, της αδυναμίας που έχουν οι εκάστοτε κυβερνήσεις (άλλες λιγότερο, και δεν παραβλέπω ότι άλλες σαφώς περισσότερο) να «ξεκαθαρίσουν» ουσιαστικά τις παθογένειες του τύπου.

Και όπως έχω αναφερθεί και άλλες φορές στο παρελθόν, χωρίς καθαρό τύπο, χωρίς καθαρή δημοσιογραφία, δεν βλέπω καμία απολύτως πιθανότητα να έχουμε ούτε καθαρή δικαιοσύνη, ούτε καθαρή εξουσία.

Υ.Γ.: Παραλλήλως, και χωρίς να έχω γνώση γι’ αυτό, ο Θάνος Καμήλαλης έγραψε τα ίδια περίπου πράγματα για το θέμα, για λογαριασμό του ThePressProject (με περισσότερες δημοσιογραφικές πληροφορίες). Αξίζει να το διαβάσετε (και να ενισχύσετε το ThePressProject, επίσης)

Τέλεψε, που λέτε, και η αδειοδότηση των καναλιών. Δηλαδή, δεν τέλεψε τελείως, θα πέσουν κάτι ενστάσεις, θα γίνουν κάτι έλεγχοι, αλλά τα πολύ δύσκολα πέρασαν. Συγκεντρώθηκαν, μέχρι στιγμής, διακόσια σαράντα πέντε εκατομμύρια ευρώ, το γράφω ολογράφως γιατί τα λεφτά είναι πολλά, και δεν αντικατοπτρίζεται σωστά η αξία τους άμα γράψω μόνο εννιά νούμερα.

Για τα επόμενα δέκα χρόνια λοιπόν, Αλαφούζος, Μαρινάκης, Καλογρίτσας, και Κυριακού.

Κερδίσαμε τίποτα; Για να το δούμε.

Το βασικό επιχείρημα της κυβέρνησης Τσίπρα για τα -μόλις- τέσσερα κανάλια, είναι πως η διαφημιστική πίτα των ~200εκ ευρώ ετησίως φτάνει για τέσσερα – όχι για παραπάνω. Τι την νοιάζει; Την νοιάζει, διότι λέει αν γίνουν περισσότερα, θα πληρώνονται είτε από δάνεια (βλέπε Μέγκα καταρχάς – αλλά όλα είναι υπερδανεισμένα ήδη), είτε από την τσέπη κάποιου και αυτό θα τα κάνει κομμάτι υποκειμενικά – ήτοι, θα λαμογιέψουν.

ΜΜΜμνννναι.

Προσωπική μου σκέψη, τα τέσσερα κανάλια είναι λίγα. Το λέω από την πρώτη μέρα, δεν θέλω τέσσερις άδειες, θέλω τριάντα, ογδόντα, εκατονπενηντατόσες ρε αδελφέ άδειες, να πάρει και το παραμικρό κανάλι. Γιατί; Γιατί, όσο λιγότερα τα κανάλια, με δεδομένο ότι η δημοσιογραφία είναι η πρώτη, και όχι η τέταρτη εξουσία όπως λένε, όσο πιο μαζεμένη η δύναμη, τόσο περισσότερα θα κάνουν οι ισχυρότεροι να την αποκτήσουν.

Καμία αξία δεν θα είχε να πολεμήσουν για πενήντα πχ άδειες – απλώς, θα έπαιρναν μία από τις διαθέσιμες. Μα σε μόνο τέσσερις, οι μεγαλύτεροι παίκτες, με τα μεγαλύτερα συμφέροντα, θα σφαχτούν για να αποκτήσουν ένα πολυπόθητο μερίδιο.

…Όπερ και εγένετο.

Πριν που είχαμε οκτώ, ήταν καλύτερα; Παρότι η πρώτη αντίδραση θα ήταν ‘τσου’, θα θυμηθώ κάποιες εκλάμψεις -πχ την αντίδραση του Alter, κυρίως όταν έκλεισε, και του πάλαι ποτέ 902 (που μετέδιδε, αν θυμάστε, ΕΡΤ από το σήμα του ThePressProject, και η Digea τον έκλεινε κάθε 30″) και θα πω ναι, μάλλον θα αποδειχθεί ότι ήταν καλύτερα. Ίσως όχι τώρα, μα σύντομα θα είναι φανερό, πιστεύω.

Τι κερδίσαμε ακριβώς όμως με τα τέσσερα; Πιο υγιές τοπίο. ΕΕεεε …όχι, δεν νομίζω.

Διότι, η λογική της κυβέρνησης, θεωρεί σημαντικό τα κανάλια να είναι λίγα, να μπορούν να επιβιώσουν οικονομικά ώστε να μην *αναγκαστούν* (αν το κάνουν από επιλογή είναι άλλο θέμα, να μην αναγκαστούν όμως) να ξεπουλήσουν τις ειδήσεις στον πιο ισχυρό για να παραμείνουν στον αέρα. Αυτό, το είδαμε αρκετές φορές ως τα τώρα, όπου υπερασπίστηκαν κόμματα που τα κράτησαν χωρίς άδεια να συνεχίζουν, «ξέχασαν» κακές ειδήσεις (ακόμα και ανταγωνιστών) και επιχειρήσεων όπως οι τράπεζες, αλλοίωσαν, εν γνώση τους και με πρόγραμμα την πραγματικότητα καταπως βόλευε αυτούς και τους φίλους τους.

Όμως, η δημοπράτηση των αδειών που κυριολεκτικά τίναξε τα ταμεία τους στον αέρα πριν ακόμα ξεκινήσουν, μπορεί (μπορεί!) να είναι χρήσιμη οικονομικά για την κυβέρνηση (ή τους δανειστές μας), μα κατέστησε σαφές ότι α-πο-κλεί-ε-ται να επιβιώσουν πια αποκλειστικά με την καθαρή διαφημιστική πίτα: κόστος λειτουργίας, συν 1/10 της άδειας ετησίως, θα φέρνουν, διαρκώς, αρνητικό πρόσημο στα βιβλία με την διαφημιστική αγορά όπως είναι τώρα. Ή, θα γεμίσει με …πρόθυμους χρηματοδότες, που απλώς θα ζητήσουν, κάποια στιγμή, έλα μωρέ – ένα άρθρο να παίξει, ή ένα άλλο να μην παίξει. Ξανά στα ίδια δηλαδή – και χειρότερα, γιατί τώρα θα είναι πιο ελέγξιμα, επί τέσσερα, όχι επί οκτω (ή περισσότερα)

Πως θα ήταν καλύτερα; Ίσως με μία φιξ τιμή, που να ανταποκρίνεται στην επιβίωσή τους, επί όσα κανάλια θέλουν να συμμετάσχουν. Δέκα εκατομμύρια – δηλαδή ένα τον χρόνο; Αν αυτό τα κάνει βιώσιμα οικονομικά, περίφημα. Και ας είναι λιγότερα, ας ήταν 10-15 όλα, να μαζεύαμε 150εκ. Και ας άνοιγαν και άλλα, αύριο. Φιξ τιμές, και να κριθούν από την αξιοπιστία τους, από την τηλεθέασή τους, και ας έκλειναν, από το κοινό, τα μισά. Θα μου φαινόταν, προσωπικά, πιο δίκαιο.

Μαύρα λοιπόν τα μαντάτα για το αύριό μας; Ναι – και όχι.

Το ναι το αναλύω (και δεν κάνω καν αναφορά σε δολοφονημένους μάρτυρες σε δίκες με βαπόρια, λαθρεμπόρια, αποδεδειγμένα από το παρελθόν τους ψεύτες και μανιπουλαριστές καναλάρχες, ή μαύρα ταμεία, διώξεις για πόθεν έσχες και τιμολόγια). Το αναλύω επί μία δεκαετία στο μπλογκ μου, τονίζοντας κάθε φορά την αξία της δημοσιογραφίας, το ότι είναι -ήδη- διαλυμένη, και το χειρότερα που διαγράφεται είναι πολύ, πολύ άσχημο – και θα ασχοληθώ, αν χρειαστεί, με το ποινικό μητρώο του νέου τοπίου πιο αναλυτικά, μα εδώ συζητάμε άλλο πράγμα.

Το όχι όμως, έχει πολύ ενδιαφέρον:

Οι άδειες θα κρατήσουν δέκα χρόνια. Ξέρετε τι θα αλλάξει σε δέκα χρόνια; Το διαδίκτυο θα θα αλλάξει. Θα πάει σε πιο πολλά σπίτια. Το Youtube (και τα αντίστοιχα) θα γίνουν ακόμα πιο φθηνά, ακόμα πιο διαδεδομένα, ακόμα πιο πλούσια. Οι καταναλωτές που θα θυμούνται την ΥΕΝΕΔ θα γίνουν ακόμα λιγότεροι – αυτοί που δεν ξέρουν τι παει να πει ζωή χωρίς σύνδεση ακόμα περισσότεροι. Οι τηλεοράσεις θα γίνουν πιο έξυπνες (ίσως ενοχλητικά πιο έξυπνες, μα αυτό είναι θέμα για άλλο άρθρο) και οι άδειες τεσσάρων καναλιών θα είναι το αστείο που θα το θυμόμαστε με μία νοσταλγία υπολογίζω μετά από μόλις πέντε-έξι χρόνια.

Μακάρι και το μπλογκ να είναι ανοικτό μέχρι τότε, να το βλέπουμε να γελάμε μαζί 🙂

~

Πριν κλείσω το άρθρο, να μοιραστώ μία σκέψη που βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρουσα:

– Το ThePressProject, παλεύει να επιβιώσει ζητώντας την δική μας συνδρομή, ακόμα και την ελάχιστη των πέντε ευρώ, γιατί (δεν θέλει να) έχει άλλους χρηματοδότες – με ο,τι αυτό συνεπάγεται.

– Οι καναλάρχες πλήρωσαν, μετρητοίς, διακόσια σαράντα πέντε εκατομμύρια ευρώ για να αγοράσουν το δικαίωμα να βλέπουμε αποκλειστικά εκείνους.

Μου φαίνεται πως βλέπω το πιο ξεκάθαρο μήνυμα, τόσο σαφές, που παρόλα αυτά αδυνατώ να το εξηγήσω σε μία πρόταση ώστε να το μοιραστώ με όσους περισσότερους δυνατόν.

Η μία δημοσιογραφία ζητά να αγοράσουμε εμείς το περιεχόμενό της, για να μην το κάνουν άλλοι. Η άλλη, αγοράζει μάλλον …εμάς.

Χαριτωμένο – ή τρομακτικό, ανάλογα πως θα το δει ο καθένας.

Υ.Γ.: Εδώ, ασχολούνται με τους καναλάρχες που θα μας ενημερώνουν πιο …εντατικά.

Ένας χρόνος Σύριζα. Δεν το συνηθίζω τόσο άμεσα – μα αφού επέλεξαν στον Σύριζα να το ..γιορτάσουν, ας δούμε τι σημείωσα κι εγώ, ως πολίτης, σ’ αυτό το διάστημα:

Update: Κάνω αναφορά σε 66 γεγονότα. Είχα αναφέρει αρχικά 48 γεγονότα, μα με την υπενθύμιση φίλων, αναφέρω και άλλα στο τέλος της λίστας – οι αναφορές θα έχουν ημερομηνία προσθήκης για πρακτικούς λόγους

1. Ακόμα στο «Κολαστήριο», το Νοσοκομείο των φυλακών Κορυδαλλού, υπάρχουν άνθρωποι σε τελικό στάδιο καρκίνου που πεθαίνουν έγκλειστοι – παρότι έχουν ψηφιστεί νόμοι που θα τους άφηναν ελεύθερους με την οικογένειά τους, οι νόμοι αυτοί δεν έχουν εφαρμοστεί πλήρως. Οι κρατούμενοι κάνουν -ακόμα- απεργίες πείνας για ένα ασθενοφόρο, ή για να τεθεί το Νοσοκομείο στην ευθύνη του λογικού φορέα που του ανήκει, το Υπουργείο Υγείας. Για πολλούς μήνες, λόγω ελέγχων, οι φυλακισμένοι δεν είχαν δημόσια φωνή για να μεταφέρουν τα προβλήματά τους.
2. Ακόμα δεν έχουν τεθεί ευθύνες για τον θανάσιμο ατύχημα στα Ελληνικά Πετρέλαια, γεγονός που έγινε μάλιστα και υπό την κυβέρνηση Σύριζα. Το μόνο δημοσιευμένο πόρισμα που βρίσκω είναι της ίδιας της εταιρίας, που …χαιρετήθηκε από την ηγεσία του αρμόδιου υπουργείου ως θετική ενέργεια(!) και τελικά ρίχνει την ευθύνη, εμμέσως, στους υπαλλήλους. Εκκρεμούν, το πόρισμα της Πυροσβεστικής (που είχε δηλώσει μάλιστα την ενόχλησή της όταν δεν την άφησαν να δράσει στην έκρηξη) και της Επιθεώρησης Εργασίας. Εγώ τουλάχιστον δεν τα έχω δει πουθενά.
3. Ψηφίστηκε, και τέθηκε σε εφαρμογή το σύμφωνο συμβίωσης. Μία πολύ θετική ενέργεια που χρειάζεται όμως, και συνέχεια.
4. Δεν έχω βρει κανένα νεότερο για τις έρευνες για την τηλεφωνική παρακολούθηση των κομμάτων (ΠΑΣΟΚ,ΝΔ,Σύριζα) που αποκαλύφθηκε λίγες μέρες πριν τις εκλογές του Γενάρη του ’15. Ούτε δημοσιογραφικά, ούτε πολιτικά, ούτε δικαστικά ανακινείται αυτό. Σαν να μην έγινε.
5. Οι υποσχέσεις στο πρόγραμμα Θεσσαλονίκης δεν έχουν γίνει ακόμα. Το πρόγραμμα των πρώτων εκατό ημερών, δεν έγινε ποτέ όπως είχε δημοσιοποιηθεί. Ο κατώτατος πχ δεν έχει ανέβει, όπως υποσχέθηκαν τότε.
6. Λύθηκαν από την κυβέρνηση τα προβλήματα, μα δεν έχει ξεκινήσει (με ευθύνη πια των δήμων όμως) η καύση των νεκρών.
7. Δεν έχει γίνει τίποτα για τον διαχωρισμό εκκλησίας-κράτους, ούτε καν σε θέματα παιδείας.
8. Το σύνθημα «κανένα σπίτι στα χερια τραπεζίτη», έχει γίνει «προστασία για το 60% των δανειοληπτών».
9. Για πρώτη φορά, μετά από πέντε χρόνια, οι τηλεοπτικοί σταθμοί επιτέλους κατέβαλλαν φόρο για τις διαφημίσεις. Συγκεντρώθηκαν έτσι μερικές δεκάδες εκατομμύρια.
10. Η ΕΡΤ, στο διάστημα του δημοψηφίσματος, στάθηκε αξιοπρεπέστατη, παρά το αίσχος που συνέβαινε γύρω της από τα άλλα ΜΜΕ.
11. Οι άποροι άνθρωποι, αν ζουν μόνοι τους, έχουν μία κάρτα 70 ευρώ (για συγκεκριμένα προϊόντα) τον μήνα για να επιβιώσουν. Εβδομήντα ευρώ.
12. Οι απελάσεις (και για …πρακτικούς λόγους) δεν σταμάτησαν.
13. Συνεχίζει να λειτουργεί το (χαρακτηρισμένο και οριστικά από το ΣτΕ) αυθαίρετο του TheMall
14. Όπως και τα προηγούμενα χρόνια, ψηφίστηκε μνημόνιο με απαράδεκτα μικρό χρόνο συζήτησής του. Στην ουσία, επιβλήθηκε από την κυβέρνηση η ψήφισή του με διαδικασίες fast-track, χωρίς καμία σοβαρή μελέτη για τις συνέπειές του, εν μέσω εκβιασμών από την τρόικα.
15. Δεν σταμάτησαν (παρότι μειώθηκαν) όπως είχε υποσχεθεί, οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, τα πολυνομοσχέδια, και οι διατάξεις σε άσχετους νόμους. Η δημοκρατία συνεχίζει να δέχεται πλήγματα.
16. Για πρώτη φορά η αδειοδότηση των τηλεοπτικών σταθμών, προχωράει. Έχω ενστάσεις για τον αριθμό των αδειών, και τις υπερεξουσίες αρμόδιου του Υπουργού, πάντως.
17. Μετά από έναν χρόνο, η ΕΛΕ δεν έχει φέρει αποτελέσματα. Ξεκίνησε όπως ξεκίνησε, διεκόπη, δεν ξαναξεκίνησε. Ακόμα δεν έχουμε ξεκάθαρη και κοινά αποδεκτή εικόνα ποιος ευθύνεται για την οικονομική κατάσταση που μας οδήγησε στο μνημόνιο.
18. Η Αμυγδαλέζα λειτουργεί ακόμα.
19. Φτιάχθηκε το πρώτο (πραγματικό) κέντρο φιλοξενίας στο Βοτανικό σε αξιοπρεπείς εγκαταστάσεις.
20. Στην Κόρινθο οι άνθρωποι κάνουν απόπειρες αυτοκτονίας για να γλυτώσουν από τις απαράδεκτες συνθήκες. Αυτές τις συνθήκες τις έχουν παραδεχθεί ακόμα και μέλη της κυβέρνησης, και βουλευτές.
21. Τα φραουλοχώραφα δεν έχουν βελτιωθεί. Οι συνθήκες παραμένουν απαράδεκτες.
22. Ακόμα καίγονται άνθρωποι από ξυλόσομπες. Η τιμή του πετρελαίου έχει πέσει πολύ λίγο, η φορολογία του παραμένει, τα επιδόματα που δόθηκαν πέρσι έγιναν πιο αυστηρά φέτος.
23. Η λίστα Λαγκάρντ ελέγχεται, και έχει πάρει παράταση για έναν ακόμη χρόνο. Έχουν παραληφθεί και άλλες λίστες, αν έχω καταλάβει σωστά, και ελέγχονται και αυτές.
24. Τίποτα δεν έχει αλλάξει για τις εταιρίες που μετέχουν σε έντονες διαδικασίες φοροαποφυγής, όπως είναι τα #LuxLeaks. Μεγάλες εταιρίες συνεχίζουν να φοροδιαφεύγουν νομότυπα.
25. Στο περιουσιολόγιο (που δεν έχει κατατεθεί ακόμα, πάντως) ετοιμάζεται για άλλη μία φορά η εισαγωγή αδήλωτου εισοδήματος από το εξωτερικό, με έναν απλό φόρο, λειτουργώντας και ως ξέπλυμα χρήματος από παράνομες ενέργειες (μια πρακτική που μπορεί να ισχύει ήδη)
26. Τα ΜΑΤ δεν φέρουν ΑΚΟΜΑ διακριτικό αριθμό για να εντοπίζονται. Οι υποθέσεις του Μανώλη Κυπραίου και του Μάριου Λώλου παραμένουν στο συρτάρι, χωρίς δικαίωση για τα θύματα
27. Ψηφίστηκε η ιθαγένεια στα παιδιά δεύτερης γενιάς, αλλά και στους αλλοδαπούς της πρώτης γενιάς που διεκδικούν την ιδιότητα αυτή μέσω της πολιτογράφησης
28. Οι τράπεζες έχουν το δικαίωμα να δεσμεύουν χρήματα από τον λογαριασμό πολιτών, και για δικές τους υποθέσεις, και για οφειλές προς το κράτος. Δεν υποχρεούνται να ενημερώσουν τον καταθέτη, ούτε να έχουν την σύμφωνη γνώμη του. Γίνονται και δεσμεύσεις ποσών που κανονικά προστατεύονται.
29. Ο ΕΝΦΙΑ παραμένει ως φόρος, παρά τις αντίθετες δεσμεύεις.
30. Παραμένει ως φόρος και ο φόρος επί της κινητής τηλεφωνίας (κάτι δικά μου από το 2006, δεν θα τα θυμάστε εσείς) 🙂
31. Με την ψήφιση του μνημονίου, η κυβέρνηση δέχθηκε την «αμνήστευση» του Ανδρέα Γεωργίου προέδρου της ΕΛΣΤΑΤ, για εντελώς άσχετη κατηγορία. Μια ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ υπόθεση
32. Η Vodafone θα πληρώσει το πρόστιμο που της αναλογεί για τις παρακολουθήσεις σύμφωνα με απόφαση του ΣτΕ
33. Το Μέγαρο Αθηνών συνεχίζει να παίρνει φορολογική ενημερότητα, και η διαδικασία προστασίας του κράτους από τον αλόγιστο δανεισμό του ακόμα, έναν χρόνο μετά, δεν έχει ξεκαθαρίσει.
34. Ακόμα στην βουλή οι βουλευτές κάνουν τους ..δικαστές, και αποφασίζουν για ασυλία ή καταψήφισή της, χωρίς ουσιαστικά να αφορά η απόφαση πολιτική προστασία, όπως οφείλει.
35. Για πρώτη φορά από την έναρξη των εργασιών της, η εταιρία Ελληνικός Χρυσός καλείται πρακτικά να αποδείξει τις περιβαντολογικές της δεσμεύσεις και εγκαλείται για τυχόν πολεοδομικές παραβάσεις.
36. Οι ελεύθεροι επαγγελματίες, για μία ακόμα χρονιά, πρέπει να ΠΡΟΠΛΗΡΏΣΟΥΝ τον φόρο της επόμενης.
37. Ο Νικολούδης παραμένει αναπάντητα «απολυμένος» από την νέα κυβέρνηση.
38. Οι κρατικές διαφημίσεις προς τα ΜΜΕ έχουν περάσει σε κεντρικό έλεγχο.
39. Το Ψυχιατρικό Νοσοκομείο καταγγέλει απαράδεκτες συνθήκες. Γενικά, τα νοσοκομεία βρίσκονται σε άσχημη κατάσταση και φέτος.
40. Η υπόθεση του Χαϊκάλη παραμένει στο συρτάρι, παρότι ο εισαγγελέας για την υπόθεση Μπαλτάκου δέχθηκε ότι μπορεί να υπάρξει νόμιμη καταγραφή όταν αφορά εθνικούς λόγους.
41. Καταγγελίες από τον ιατρικό σύλλογο ότι καρκινοπαθείς και οροθετικοί δεν λαμβάνουν τα φάρμακά τους λόγω ελλείψεων και κακών συνεννοήσεων.
42. Επετράπη σε ξένο, μισθοφορικό στρατό, την Frontex να ελέγχει (ενόπλως) τα σύνορά μας για την είσοδο ανθρώπων. Φωτογράφιση του …σκάφους τους, επέφερε συλλήψεις(!)
43. Όχι μόνο δεν έγινε τίποτα για να βοηθηθεί ο Οδυσσέας, το εθελοντικό σχολείο της Θεσσαλονίκης που διδάσκει απόρους και μετανάστες από το παράλογο πρόστιμο που του είχε τεθεί, αλλά …αυξήθηκε κιόλας. ΑΥΞΗΘΗΚΕ.
44. Το κράτος εκδικείται την Μαροκινή Σανάα Ταλέμπ η οποία παραμένει φυλακισμένη καθώς αρνείται να αποδεχθεί την απέλασή της. Έχει καταγγελθεί αστυνομική βία εις βάρος της, ενώ η ίδια μιλά για απαράδεκτες συνθήκες κράτησης για εκείνη και τις άλλες γυναίκες που έχουν φυλακιστεί για τους ίδιους λόγους [*]
45. Ο φράκτης στα βόρεια σύνορά μας, ο εκ των ασφαλέστερων εισόδων στην χώρα, παραμένει κλειστός, οδηγώντας χιλιάδες ανθρώπους στην μόνη διέξοδο για την σωτηρία τους, να μπουν εν πλω στο Αιγαίο. Εκατοντάδες άνθρωποι, μεταξύ τους και πολλά παιδιά, έχουν πνιγεί σ’ αυτήν τους την προσπάθεια εξ’ αιτίας αυτής της απόφασης.
46. Για να φύγουν από τα νησιά που έχουν καταφτάσει, όσοι γλυτώσουν, είναι αναγκασμένοι να πληρώνουν … εισιτήριο για το καράβι που θα τους οδηγήσει Αθήνα – παρότι το κράτος έχει ναυλώσει πλοία για την διαδρομή. Όσοι έχουν. Όσοι δεν έχουν;
47. Όσοι φτάνουν στην Αθήνα, αφήνονται να κοιμούνται στους δρόμους της Ομόνοιας και της πλατείας Βικτωρίας, κινδυνεύοντας από τις δυσμενείς καιρικές συνθήκες και τους νεοναζί που καραδοκούν. Υπάρχουν καταγγελίες ακόμα για κακομεταχείριση από την ΕΛΑΣ, ακόμα και ρατσιστικό διαχωρισμό με βάση την χώρα προέλευσης.
48. Η απόφαση του κράτους για την Μαρία Θεοφίλου , επειδή είναι σύζυγος κατηγορούμενου ως μέλος των Πυρίνων της Φωτιάς, και της Εύης Στατήρη για τον ίδιο λόγο. (Νομίζω) και οι δύο έχουν πλεον αποφυλακιστεί, η δεύτερη έπρεπε να κάνει πολυήμερη απεργία πείνας κλονίζοντας την υγεία της
49. Η ρύθμιση για τους οφειλέτες των 100 δόσεων για την ευκολότερη αποπληρωμή των δανείων τους και η αλλαγή της (26/1/2016)
50. Η αύξηση του ΦΠΑ (και στα νησιά) (26/1/2016)
51. Ο σωφρονιστικός κώδικας και ο ποινικός νόμος έγινε πιο ευεργετικός (26/1/2016)
52. Επαναπρόσληψη των καθαριστριών (ή ακύρωση της απόλυσής τους, δεν ξέρω ποιο είναι πιο δόκιμο) (26/1/2016)
53. Με πρόσχημα την επιτάχυνση της δικαιοσύνης διευκολύνονται διαδικαστικά κατασχέσεις κ πλειστηριασμοί (26/1/2016)
54. Επαναλειτουργία της ΕΡΤ (προσωπικά το κατατάσσω κατ’ αρχάς στα θετικά, μετά και την συμπεριφορά της στο δημοψήφισμα) (26/1/2016)
55. Κατάργηση αυτοφώρου για ασφαλιστικές οφειλές (26/1/2016)
56. Μη φορολόγηση εφοπλιστών. Δεν ξέρω καν αν έχουν πληρωθεί τα 150 περίπου εκατομμύρια που είχαν δεσμευτεί ότι θα δώσουν (επι Σαμαρά) έναντι φορολογίας. (26/1/2016)
57. Μία ιδιαίτερα αρνητική εξέλιξη, τα επιχειρηματικά δάνεια που κατέληξαν πλέον σε ξένα funds (26/1/2016)
58. Η 13η σύνταξη δεν έχει αποδοθεί ακόμα (26/1/2016)
59. Κατάργηση του εισιτηρίου των 5 ευρώ στα νοσοκομεία (26/1/2016)
60. Μη κατάργηση του 1 ευρώ ανα συνταγή (26/1/2016)
61. Παράλληλο πρόγραμμα. Ανακοινώθηκε, ήρθε στην Βουλή αλλά ενεργοποιήθηκε με ΠΝΠ, καθώς έχουν αντιδράσει οι δανειστές ως μονομερής ενέργεια. Περιέχει πολλές ευεργετικές διατάξεις, μπορείτε να τις δείτε στο λινκ. (26/1/2016)
62. Ο αρμόδιος υπουργός Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής Θοδωρής Δρίτσας μαθαίνει από …δελτίο τύπου ότι το ΤΑΙΠΕΔ έκανε δεκτή την προσφορά της Cosco για τις μετοχές του ΟΛΠ. (26/1/2016)
63. Η αστυνομία δεν σταμάτησε τις μεθόδους καταστολής που συνήθιζε τόσα χρόνια (26/1/2016)
64. Η Βουλή αναγνώρισε το κράτος της Παλαιστίνης (26/1/2016)
65. Δεν εχει γίνει απολύτως τίποτα για να βγει από το συρτάρι και να συνεχιστεί η έρευνα για τους νεκρούς του Φαρμακονησίου (26/1/2016)
66. Άλλαξε την (απίστευτη) απόφαση Σαββαΐδου για ..ετήσιο φόρο στις διαφημίσεις των τηλεοπτικών καναλιών, και υποχρέωσε τα κανάλια να καταβάλλουν (επιτέλους) τον μηνιαίο φόρο που παρακρατούσαν από την αρχή του έτους (29/1/2016)

~

Είμαι βέβαιος ότι υπάρχουν πολλά ακόμα – και κάποια θετικά, και κάποια αρνητικά. Για παράδειγμα δεν έχω ασχοληθεί καθόλου με την διαπραγμάτευση και τα οικονομικά, που δεν είναι ο τομέας μου για να ασκήσω αξιόλογη κριτική, επέλεξα να μην αναφερθώ στο δημοψήφισμα πλην ΕΡΤ (το έχω κάνει ενδελεχώς θεωρώ στο παρελθόν, και έχω άλλη εικόνα από την κοινά αποδεκτή) και έχω ελλειπή ενημέρωση από τα προβλήματα των μεταναστών και των προσφύγων – καθώς και κάποια θέματα με τα οποία έχω ασχοληθεί όντως στο παρελθόν, απλώς τα έχω ξεχάσει, όσα θυμηθώ θα τα προσθέτω στην πορεία. Για τα όποια θετικά πχ, η απουσία επικοινωνίας από τα ΜΜΕ για το όποιο θετικό έργο έχει κάνει η κυβέρνηση, δεν έχει προφανώς βοηθήσει. Η σειρά είναι τυχαία, όπως τα θυμόμουν και ανάκατα, κάτι που είναι θετικό για μένα μπορεί να μην είναι για εσάς – και τούμπαλιν. Η αρίθμηση είναι αποκλειστικά για να βοηθήσει τυχόν ενστάσεις σας στα σχόλια.

Η διγλωσσία πάντως του πριν και μετά τις εκλογές υπάρχει, είναι εμφανής σε αρκετά θέματα, και όπως έχω τονίσει και στο παρελθόν, κάθε κυβέρνηση που έχει πει ψέματα, είτε συνειδητά είτε χωρίς σωστό υπολογισμό, για να εκλεγεί, έχει απολέσει κάθε πιθανότητα να την αντιμετωπίσω προσωπικά επιεικώς.

Αποτίμηση; Κάποια από τα πράγματα που ζητούσα ως πολίτης, όντως έγιναν μα είναι πολλά, υπερβολικά πολλά, αυτά που χρεώνεται ως αρνητικά η παρούσα κυβέρνηση. Κάποια από τα αρνητικά είναι πρόβλημα κόστους, και καταλαβαίνω αν δεν λύνονταν αμέσως – κάποια άλλα όμως, όπως ο έστω σχολικός διαχωρισμός εκκλησίας-κράτους δεν θα κόστιζαν τίποτα, και θα ήταν σημαντικά βήματα, ενώ κάποια άλλα, όπως η ουσιαστική στήριξη ανέργων και απόρων, θα έπρεπε να γίνουν με αυξημένη προτεραιότητα και πόρους.

Τα σχόλιά σας θα εμπλουτίσουν αυτήν την λίστα, για όσα έχω ξεχάσει, ή δεν ήξερα να αναφερθώ.

Τα λέμε, αν είμαστε όλοι εδώ, τον επόμενο χρόνο.

~

(*) Η δίκη για την Σανάα Ταλέμπ συνεχίζεται αύριο Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2016 στα Δικαστήρια της Ευελπίδων – Κτίριο 2 όπου και θα πραγματοποιηθεί συγκέντρωση αλληλέγγυων.

Υ.Γ.: Για να είμαι δίκαιος, καθώς τα αρνητικά δεν έχουν την ίδια αντιμετώπιση από τα θετικά στα ΜΜΕ, εδώ η ομιλία του Τσίπρα στον απολογισμό για τον έναν χρόνο διακυβέρνησης Σύριζα.

Ο ρεπόρτερ κουνάει το χέρι του. Το πλάνο έχει ήδη ανοίξει, μα ο ίδιος δεν το ξέρει, και η κίνησή του καταγράφεται. Οι συνεννοημένοι αγρότες, λίγο ξαφνιασμένοι, ρίχνουν τις καρδάρες – το γάλα χύνεται στα πόδια του ρεπόρτερ και του συνεντευξιαζόμενου.

Το θέαμα έγινε.

Αυτό το θέαμα, όντως, δεν έχει ημερομηνία. Όσοι έχουν την ευκαιρία να θέσουν τις θέσεις τους στο σπίτι κάθε τηλεθεατή, θα το εκμεταλλευτούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Τα συνθήματα, θα ειπωθούν εκείνη την ώρα, χάρη σε κάποιον που θα τους ειδοποιήσει ότι είναι «στον αέρα». Όλοι θα είναι μαζεμένοι πίσω – επιβάλλεται η συγκέντρωση να είναι μαζική. Το πάθος θα ξεχειλίσει – ακόμα και αν είναι παροδικό: πόσο κρατά ένα ρεπορτάζ; Ένα, δύο, πέντε λεπτά; Το μήνυμα πρέπει να περάσει στο γυαλί. Είτε είναι προεκλογικός λόγος, είτε είναι διαμαρτυρία, είτε από τα δεξιά, είτε από τα αριστερά, είτε εντός, είτε εκτός Ελλάδας, το θέαμα της ενημέρωσης είναι πράγματι το ίδιο παντού.

Τα λέει σήμερα και ο Δημήτρης Οικονόμου, στον ΣΚΑΙ.

Το πρόβλημα είναι ότι αυτή είναι η δημοσιογραφία που έχουμε, όχι αυτή που χρειαζόμαστε. Είναι η δημοσιογραφία που χρησιμοποιείται όχι για να περάσει απλώς την είδηση, μα την είδηση που πρέπει να περαστεί. Η δημοσιογραφία εργαλείο, που αποδέχεται, μαζί της και εμείς, ότι η ουσία είναι στο θέαμα, στις καλύτερες τηλεθεάσεις, στο πιο χοτ γεγονός.Ο βουλευτής που θα κάνει την περισσότερη φασαρία, που θα πει τα πιο απίστευτα πράγματα, θα φωνάξει πιο δυνατά ή θα τραβάει τα βλέμματα, θα γίνει περιζήτητος. Όποιος μεταδώσει πιο συμπυκνωμένα τον κόσμο στην προεκλογική εκστρατεία θα είναι ο αγαπημένος του πολιτικού.

Ξαφνικά, η δημοσιογραφία δεν εμφανίζει ψυχρά την αλήθεια – εμφανίζει μια εικονική αλήθεια. Μια φτιασιδωμένη αλήθεια. Σκηνοθετεί μια αλήθεια. Δεν την ξεγυμνώνει μπροστά στα μάτια μας, δεν την αμφισβητεί διαρκώς ως οφείλει- την ντύνει με τα πιο ενδιαφέροντα χρώματα.

Η αλήθεια γίνεται προϊόν.

Ως προϊόν όμως, η αλήθεια δεν είναι πια αλήθεια. Ένας χυμένος από αγανάκτηση κουβάς με γάλα, που πρέπει να εντυπωσιάσει στα 5′ αναλογούμενου χρόνου στο δελτίο ειδήσεων. Μία συγκέντρωση πολιτικού, που πρέπει να «ξεχειλώνει» στο κάδρο του σκηνοθέτη, ακόμα και αν πρόκειται για πενήντα άτομα. Η είδηση θα περάσει από πρίσμα, ο δολοφόνος θα γίνει «μανιακός» αν αυτό φέρει περισσότερη τηλεθέαση και κρατήσει το κοινό, ή μία είδηση αποσιωπηθεί τελείως αν αυτό βολέψει κάπως κάπου:

> Το ξέρατε πχ ότι έκαναν απεργία πείνας στην Ελλάδα το 2014 περίπου τέσσερις χιλιάδες άνθρωποι, μία από τις μεγαλύτερες στα χρονικά στην Ευρώπη; Όχι, γιατί δεν εμφανίστηκε ως είδηση ποτέ, σε κανένα δελτίο ειδήσεων των μεγαλύτερων ΜΜΕ.

> Το ξέρετε πχ ότι υπήρξε τρομοκρατικό χτύπημα στην Coca-Cola στην Ελλάδα το 2013; Ότι φιάλες της τις είχαν αναμίξει με οξύ, αναγκάζοντας την εταιρία σε πλήρη απόσυρση όλου του υλικού της; Όχι – παρά την ανακοίνωση και από την εταιρία και από την αστυνομία – γιατί δεν θεωρήθηκε αρκετά σημαντικό ώστε να πάρει τον χρόνο που της αναλογούσε ως είδηση. Δεν αναφέρεται ποτέ ούτε καν ιστορικά ως τρομοκρατική ενέργεια!

Αναφέρω μόλις δύο κραυγαλέα παραδείγματα – υπάρχουν δεκάδες, πολλά δεν τα ξέρω ούτε και εγώ. Θα απέκρυπτε ένας δημοσιογράφος τέτοιες ειδήσεις; Ποτέ, σε κανένα σημείο του κόσμου, κανείς αληθινός δημοσιογράφος που σέβεται την αλήθεια. Μα όταν η αλήθεια είναι προϊόν, μπορεί να γίνει ανταλλάξιμο. Μπορεί να χάσει την σημασία της, ή να διογκωθεί – ανάλογα με το τι ισχυροποιεί την αξία της ως προϊόν.

Όταν η αλήθεια φτιασιδώνεται, θετικά ή αρνητικά – δεν είναι πια αλήθεια. Όταν ο δημοσιογράφος ανέχεται την αλλαγή αυτή (πόσο μάλλον όταν ο ίδιος την επηρεάζει) δεν είναι πια δημοσιογράφος: Είναι σκηνοθέτης. Φτιάχνει μία ιστορία. Δεν την περιγράφει πια, την δημιουργεί, όπως νομίζει εκείνος.

Όταν συμφωνεί μαζί της, για παράδειγμα, αποκτά σημασία και αξίζει προβολής. Όταν διαφωνεί μαζί της, θα αναφερθεί τον ελάχιστο δυνατόν χρόνο. Το μάθαμε σχετικά πρόσφατα, και αρκετά βίαια αυτό.

Αυτή είναι η δημοσιογραφία που έχουμε, ναι, μα όχι αυτή που χρειαζόμαστε. Η δημοσιογραφία που χρειαζόμαστε, δεν διαχειρίζεται την είδηση, αναδεικνύει την αλήθεια – είτε της αρέσει, είτε όχι:

Δύο «ερασιτέχνες» πολίτες-δημοσιογράφοι του OmniaTV, όταν επέκειτο η μεταφορά των Ρομά στον καταυλισμό Πατέρας, άκουσαν τις ενστάσεις τους, πήγαν οι ίδιοι με το αυτοκίνητό τους, και κατέγραψαν ο,τι είδαν. Χωρίς φτιασιδώματα, μουσικές επενδύσεις για εφέ, ή φτιαχτά πλάνα υπο εντυπωσιακή γωνία. Αυτές οι σκηνές, που αποδείκνυαν τις καταγγελίες των Ρομά, δεν είχαν παιχτεί μέχρι τότε ποτέ, σε κανένα ρεπορτάζ. Όσα ανέφεραν ως τότε οι δημοσιογράφοι (και πολλοί και στην συνέχεια) ήταν αναπαραγωγές των κυβερνητικών δελτίων τύπου. Ουδείς είχε αναζητήσει την αλήθεια.

~

Και κάτι ακόμα, πριν κλείσω.

Ο δημοσιογράφος Δημήτρης Οικονόμου, ενοχλημένος από τις αντιδράσεις, αναφέρει για την σκηνοθεσία του χυμένου γάλακτος:

«Πρόκειται περί απίστευτης γελοιότητας ορισμένων ηλιθίων που δεν ξέρουν πως γίνεται η τηλεόραση και λένε ότι ο ΣΚΑΙ σκηνοθέτησε το χύσιμο του γάλατος. Έτσι γίνεται στην εικόνα! Ο αγρότης το χύνει το γάλα και κάνει τη δουλειά, για να το δεις εσύ. Εμείς, οι υπόλοιποι. Πως θα γίνει αλλιώς;»

Δεν είναι ότι δεν ξέρουμε πως γίνεται η τηλεόραση αγαπητέ κύριε Οικονόμου. Ξέρουμε καλά πως γίνεται η τηλεόραση. Απλώς μας ενοχλεί που γίνεται έτσι. Δεν θέλουμε να γίνεται έτσι. Για αυτό αντιδράμε – όχι γιατί δεν ξέρουμε:

Γιατί δεν θέλουμε την δημοσιογραφία που έχουμε. Δεν θέλουμε την δημοσιογραφία που θέλετε να μας δώσετε. Θέλουμε αυτήν που χρειαζόμαστε.

Και αν επιμείνουμε να την ζητάμε, όσο γελοίοι και ηλίθιοι να σου φαινόμαστε τώρα – θα την κερδίσουμε κιόλας.

Πριν από πολύ καιρό, μία αιωνιότητα πια, το 2010 ψηφίστηκε ένας (μνημονιακός νομίζω) νόμος ο ν.3845/2010, που απαιτούσε οι διαφημίσεις που προβάλλονται από την τηλεόραση να έχουν έναν επιπλέον φόρο 20% που θα αποδιδόταν στο κράτος.

Ο φόρος αυτός είναι επί των διαφημίσεων που προβάλλονται, αποδίδεται από τα τηλεοπτικά κανάλια (σημείωσέ το αυτό, είναι σημαντικό για μετά) και καταβάλλεται στις 20 εκάστου μήνα.

Αυτός ήταν ο νόμος.

Σε ΦΕΚ 256Α/31.12.2012 της στις ο @xasodikis (εδώ το blog του) τυχαία είδε το (περιβόητο πια) άρθρο 22 και απόρησε για την πολυπλοκότητά του. Αντιγράφω:

Στο τελευταίο εδάφιο της παραγράφου 12 του άρθρου πέμπτου του ν. 3845/2010 (Α΄ 65), όπως αυτό προστέθηκε με την παράγραφο 6 του άρθρου 4 του ν. 3899/2010(Α΄ 212) και τροποποιήθηκε με την παράγραφο 9 του άρθρου 3 της από 31−12−2011 Π.Ν.Π. (Α΄ 268), όπως αυτή κυρώθηκε με το άρθρο δεύτερο του ν. 4047/2012 (Α΄ 31), αντί της ημερομηνίας «1.1.2013» τίθεται η ημερομηνία «1.1.2014»

Ωραίο;

Εδώ οι σκέψεις μας (του Χασοδίκη, και η δική μου) τότε που το πήραμε χαμπάρι.

Τι κρυβόταν κάτω από αυτό το χάος; Ε, λοιπόν έλεγε ότι «αυτός ο νόμος μεταφέρεται στις 1.1.2014». Ήταν μία πολύ ενδιαφέρουσα παρατήρηση, ΤΙ δηλαδή μεταφέρεται; Α, βέβαια, η είσπραξη των φόρων. Βασικά, γίνεται πλέον κατανοητό ότι ο νόμος δεν έγινε πράξη ΌΥΤΕ το 2010, ΟΥΤΕ το 2011, ούτε το 2012, ΟΥΤΕ το 2013.

Κάθε χρόνο, έπαιρνε παράταση ενός έτους, και δεν γινόταν τίποτα.

Το ίδιο, φυσικά, έγινε και το και το 2014: λίγο πριν το τέλος του 2013, πήρε για έναν χρόνο παράταση. Το περιμέναμε, φωνάζαμε να μην γίνει, μα έγινε έτσι κι αλλιώς.

Τώρα, στο τέλος του 2014 ετοιμαστήκαμε για εκλογές. Στην αναμπουμπούλα, μάλλον κάποιος… ξέχασε να ανανεώσει την αναβολή! Είκοσι Γενάρη έπρεπε να αρχίσουν οι καταβολές φόρων! Τι κάνουμε τώρα;

Αυτό που κάνουμε, το κάνει η Κατερίνα Σαββαΐδου. Σε απόφασή της στις 12 Ιανουαρίου 2015 (επί κυβέρνησης ΝΔ δηλαδή, και μπαίνει ΦΕΚ στις 21/1 – ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΗΜΕΡΕΣ πριν τις εκλογές) δηλώνει ότι ο φόρος από μηνιαίος γίνεται πια ετήσιος. Η καταβολή δηλαδή του συνόλου του 2015 θα γίνει στο 2016. Η απόφαση στηρίζεται στην ανάγκη να προετοιμαστούν οι εταιρίες για τον φόρο που τους αφορούσε εδώ και …πέντε χρόνια.

Ως εδώ, έχουμε γεγονότα. Δείτε τους νόμους, τις αποφάσεις, όλα εδώ είναι. Αναμφισβήτητα. Πάμε να δούμε τι ακριβώς σημαίνουν αυτά τα γεγονότα.

Εδώ έρχεται η προσωπική μου εκτίμηση. Ως τέτοια, και επειδή δηλώνω εξαιρετικά αναρμόδιος σε φορολογικά, κανόνες Δ/Υ, αποφάσεις υπουργείων και νόμους, όπου κάνω λάθος – μου το λέτε και το διορθώνω. Πάμε λοιπόν:

~

Ας δούμε την σκέψη μου σε τρεις τομείς: τι έγινε με τα κανάλια, τι έκανε τότε η Σαββαΐδου και τι συμβαίνει με την Σαββαΐδου.

Με τα κανάλια είναι σαφές τι έγινε: Ο φόρος αφορούσε κυρίως εκείνα – κατά την γνώμη μου. Οι εταιρίες που διαφημίζονταν είχαν το ρευστό και ήλεγχαν ειδικά σε τέτοιους καιρούς την αγορά, άρα θα πλήρωναν ότι πλήρωναν και πριν – αν όχι λιγότερα. Το βάρος του φόρου θα μετακυλίετο στις διαφημιστικές (που όμως παραπαίουν, δεν ξέρω αν αντέχουν άλλες μειώσεις), και, τελικά, στο κόστος του χρόνου προβολής των καναλιών (που έφτασαν να κάνουν μετά μειώσεις για να κρατήσουν τους πελάτες τους). Επι μία πενταετία σχεδόν, γλίτωναν με τις αναβολές την καταβολή φόρου 20% για τις διαφημίσεις τους: Είναι πιθανότατα ένας άδικος φόρος (όπως και πολλοί άλλοι όμως), το είχα πει και τότε, αλλά είναι νόμος – και έπρεπε είτε να αποσυρθεί, είτε να εφαρμοστεί. Η προσωπική μου γνώμη είναι ότι δεν απεσύρετο γιατί α) η Ευρώπη ίσως αντιδρούσε (αν και δεν είχε πρόβλημα να μην εφαρμόζεται ο νόμος, οπότε δεν βλέπω γιατί), και το πιο σημαντικό β) η αναβολή λειτουργούσε ως μοχλός πίεσης: «Αν δεν με στηρίξετε, θα έρθει ο Σύριζα και θα σας τσακίσει στην φορολογία». Κάτι που έγινε τελικά όπως είδαμε όλοι, άρα η απειλή ήταν βιώσιμη: κάθε χρόνο, τα κανάλια έπαιρναν παράταση ακόμα έναν χρόνο μεγαλύτερων κερδών, αρκεί να στήριζαν την κυβέρνηση που τους προστάτευε και ενίσχυαν την επίθεση στο κόμμα του Σύριζα ώστε να μην γίνει κυβέρνηση, ή αν γίνει, να γίνει όσο το δυνατόν πιο αδύναμη. Ήταν, όπως το βλέπω εγώ τουλάχιστον, ένας σαφής και ωμός εκβιασμός.

Τι έκανε η Σαββαΐδου λοιπόν; Πέτυχε την απόλυτη ανατροπή. Χάρισε στα κανάλια (θυμηθείτε: αυτά εισπράττουν τον φόρο και οφείλουν να τον αποδώσουν) μία περίοδο ενός χρόνου για να ….προετοιμαστούν για τον φόρο που έπρεπε να ξεκινήσουν να πληρώνουν πέντε χρόνια πριν(!) Ταυτόχρονα, διόρθωσε το λάθος όταν εξέλειψε ο εκβιασμός (προεκλογικά κιόλας) πιέζοντας για μία «αριστερή παρένθεση» που θα τα γλίτωνε, χάρισε τους τόκους κάθε μήνα (έως και ενός χρόνου για τον Γενάρη!) στα κανάλια που εισέπρατταν έτσι και αλλιώς τον φόρο (εκατομμυρίων ευρώ, ε;) και, το κυριότερο, στέρησε από την Ελλάδα έσοδα μερικών εκατομμυρίων κάθε μήνα, σε μία δύσκολη όπως αποδείχθηκε περίοδο διαπραγμάτευσης και στεγνώματος της αγοράς και τον εσόδων.

Εν πολλοίς για το τελευταίο, και εδώ θελω να είμαι σαφής: ΔΕΝ έχω πρόθεση να στηρίξω το «κόμμα του Σύριζα» εδώ, αυτόν είχαμε κυβέρνηση τον Γενάρη – κυβέρνηση όμως, ήταν όλων μας. Η κυβέρνηση όλων μας λοιπόν διαπραγματεύτηκε (καλά, άσχημα, ας το κρίνει ο καθένας) με τους δανειστές μας, οι οποίοι είχαν ανεχθεί να μην πληρώνουν τα κανάλια αυτόν τον έξτρα φόρο πέντε χρόνια, και επιτρέποντας να στερηθεί τα χρήματα που χρειαζόταν η χώρα για να μην βρεθεί στον τοίχο. Και το τελευταίο καρφί σ’ αυτό το (εχθρικό για την Ελλάδα θα έλεγε κανείς) παιχνίδι, το έβαλε η Σαββαΐδου με την απόφασή της.

Τι συμβαίνει με την Σαββαΐδου όμως; Τρία πράγματα:

Πρώτον, οι Γενικοί Γραμματείς Δημοσίων Εσόδων ΔΕΝ μπορούν να αλλάξουν έναν νόμο. Οφείλουν να τον εφαρμόσουν, όσο καλύτερα μπορούν, για να έχει έσοδα η χώρα, (και δυστυχώς ή ευτυχώς) και οι δανειστές μας. Εδώ η Σαββαΐδου ΜΕΤΕΤΡΕΨΕ έναν νόμο. Ο νόμος ήταν σαφής, και έμεινε απείραχτος (προς τιμήν του εδώ) και από τον προηγούμενο, «παραιτηθέντα» Γ.Γ.Δ.Ε. Χ.Θεοχάρη: Κάθε 20 του μηνός, τα κανάλια καταβάλλουν το 20% των διαφημίσεων.

Δεν έκανε μόνο αυτό, όμως. Δεύτερον:

Όταν απολογήθηκε για τις πράξεις της, έθεσε καινούργια ερωτήματα, χειρότερα ίσως από τα προηγούμενα. Βλέπετε, κάποια στιγμή, τέσσερις μήνες μετά, αναγκάστηκε να εφαρμόσει τον νόμο όπως έπρεπε να εφαρμοστεί. Κατά δήλωσή της:

το πρώτο τετράμηνο του έτους βεβαιώθηκαν έσοδα της τάξεως των 12,2 εκατομμυρίων ευρώ εκ των οποίων εισπράχθηκαν 3,7 εκατομμύρια ευρώ

Θέλω λίγο εδώ την προσοχή σας: οι φόροι, το 20%, έχουν εισπραχθεί από τα κανάλια. Αυτά, είναι υποχρεωμένα να τα αποδώσουν – δείτε το σαν ΦΠΑ. Έχουν βεβαιωθεί €12.200.000 περίπου. Και έχουν εισπραχθεί €3.700.000; Τα ..υπόλοιπα; Η Κ. Σαββαΐδου είναι υπεύθυνη της γενικής γραμματείς δημοσίων εσόδων! Ποιες ενέργειες έχει κάνει; Αν εγώ δεν πληρώσω αυτά που χρωστάω ως πολίτης στο κράτος, ΒΕΒΑΙΩΜΕΝΑ κιόλας, θα έρθει η εφορία και θα πάρει από τον λογαριασμό μου στην τράπεζα ΟΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΜΟΥ, χωρίς καμία προειδοποίηση! Και μιλάμε για πολίτες που χρωστάνε στο δημόσιο βεβαιωμένα 2-3 χιλιάδες ευρώ, όχι για εκατομμύρια! Πως γίνεται να είναι βεβαιωμένα 12,2 και εισπράττονται μόλις 3,7; Πέρασε το τετράμηνο – έχουμε ήδη Οκτώβρη! Τι έγιναν τα άλλα χρήματα; Ποιος τα χρωστάει, πόσα, και κυρίως τι ενέργειες έγιναν;

Τρίτον, όταν αποφασίστηκε η αποπομπή της, επανήλθε με νέο κείμενο. Σ’ αυτό, λέει ότι συνεργάστηκε με την κυβέρνηση Τσίπρα, για να μην εισπραχθεί ο ψηφισμένος φόρος για τα ιδιωτικά σχολεία (με τέτοιο ζήλο, που το επαναλαμβάνει σε τρεις συνεχόμενες παραγράφους). Ξεχνώντας ότι μιλάμε για μερικές ημέρες μέχρι να αποφασίσει η κυβέρνηση τι θα κάνει και όχι ολάκερου χρονου παράτασης, αυτό που λέει το θεωρώ πολύ σημαντικό. Δηλαδή, για να γίνει κατανοητό: Η Σαββαΐδου επικαλείται ότι έχει απολέσει την ανεξαρτησία της ΚΑΙ ΜΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, και επιμένει παρόλα αυτά να ζητά την προστασία της …ανεξαρτησίας της.

~

Είναι απίστευτο αυτό που συμβαίνει, είναι απλώς απίστευτο. Είναι απίστευτο το θράσος αυτής της καταραμένης πενταετούς υπόθεσης, είναι απίστευτο και το γεγονός ότι δεν μπορούμε να σκεφτούμε καν το προφανές:

Ένα: όποιος (καθυ)στερεί έσοδα από την Ελλάδα εν καιρώ τέτοιας διαπραγμάτευσης (και χέστηκα με το συμπάθειο αν είναι διαπραγμάτευση του Σύριζα, το ίδιο θα έλεγα για οποιαδήποτε ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ μου προσπαθούσε να διαπραγματευτεί) εξυπηρετεί συμφέροντα των δανειστών, όχι της χώρας του.

Δύο: όποιος (καθυ)στερεί έσοδα από την Ελλάδα σε τέτοιες οικονομικές συνθήκες, αναγκάζοντας να μπουν φόροι, εισφορές, ΕΝΦΙΑ και δεν ξέρω τι άλλο ως ισοδύναμα, ώστε να πληρωθούν συντάξεις, μισθοί και λειτουργικά έξοδα για νοσοκομεία, αστυνομίες και δεν ξερω τι άλλο, προδίδει τους πολίτες της χώρας αυτής που έχει ορκιστεί να υπηρετεί.

Τρία: όποιος, για να πετύχει μία δική του πολιτική πίεση, αλλάζει χωρίς να έχει δικαίωμα να το κάνει έναν νόμο κατά την βούλησή του, ζημιώνει την δημοκρατία και τους θεσμούς της χώρας αυτής.

Να ξεκαθαρίσω κάτι εδώ: ΔΕΝ ΞΕΡΩ αν η κυβέρνηση μπορεί τυπικά να την αποπέμψει. ΔΕΝ ΞΕΡΩ πώς εφαρμόζεται εδώ ο ΔΥ κώδικας, πόσο και αν την αφορά, δεν έχω ιδέα αν θα δικαιωθεί στο τυπικό της αποπομπής της (αν το δικαιούται της το εύχομαι, παρά τις πρότερες ενέργειές της), ΔΕΝ ΞΕΡΩ αν ο επόμενος θα είναι ένα κομματόσκυλο ή θα είναι ένας τίμιος λειτουργός της θέσης. Δεν ξέρω γιατί πρέπει, ή δεν πρέπει, να είναι ανεξάρτητη η θέση. Δεν ξέρω καν αν είναι εφικτό ή θεμιτό να είναι. ΔΕΝ μιλάω για αυτά τα πράγματα:

Αυτό που έχω καταλάβει, από τα λίγα που έχω αντιληφθεί για αυτήν την υπόθεση, είναι ότι η Κατερίνα Σαββαΐδου έκανε ένα τεράστιο κακό στην χώρα, στους πολίτες και στην δημοκρατία και τους θεσμούς, εν πλήρει συνειδήσει, προστατευόμενη από την ανεξαρτησία της θέσης της. Αυτό που έχω καταλάβει, είναι πως ουδείς μπορεί να μου εξηγήσει γιατί η χώρα στερήθηκε όλη αυτήν την χρονιά αυτά τα έσοδα, ουδείς μπορεί να μου εξηγήσει γιατί έπρεπε να στερηθεί τις βεβαιωμένες οφειλές εκατομμυρίων ευρώ που δεν αποδόθηκαν, ουδείς μπορεί να μου εξηγήσει γιατί έπρεπε, πέντε χρόνια τώρα, να στερηθεί τόσα εκατομμύρια ευρώ που θα ήταν πολύτιμα σε κάθε κυβέρνηση, όχι μόνο στην παρούσα, για να βοηθήσει τους πολίτες της.

Όσοι υπερασπίζονται τις ενέργειές της, δεν θεωρώ ότι υπερασπίζονται πια την ανεξαρτησία του θεσμού που υπηρετούσε η Σαββαΐδου – την έχει ήδη εκχωρήσει, σε κάθε δυνατή ευκαιρία όπως το βλέπω εγώ. Μα, ειδικά για την συγκεκριμένη, υπερασπίζονται την ζημιά που έκανε, με δόλο, στην χώρα. Υπερασπίζονται μία ανεξέλεγκτη Σαββαΐδου.

Αυτά έχω καταλάβει τουλάχιστον εγώ, κάθε παρατήρηση γι’ αυτήν την ιστορία, δεκτή.

Ε, ναι, μέρα που είναι σήμερα… pic.twitter.com/QCqGrJ41st

— Vasilis Siriopoulos (@V_Siriopoulos) July 14, 2015

Σε τούτο το blog, τα τελευταία χρόνια, λέω την γνώμη μου. Δεν ταιριάζει, συνήθως με την κοινή σκέψη: των καιρό των (αντι)μνημονίων έλεγα «δεν ξέρω αν είναι σωστά τα μνημόνια ή όχι», τον καιρό του «ψόφου» και της «κρεμάλας» έλεγα είμαι με την «νομιμότητα», τον καιρό του «φταίει ο τυροπιτάς» έλεγα «όχι, δεν φταίει ο τυροπιττάς όσο φταίει ο παράνομος επιχειρηματίας» και τον καιρό του «έτσι πρέπει να γίνει», ρωτούσα, απλώς, «γιατί».

Δεν είμαι επαναστάτης, δεν λέω αυτό – κάθε άλλο. Απλώς τονίζω πως, ο,τι λέω δεν είναι πάντα η πιο διαδεδομένη άποψη.

Κάνω αυτήν την εισαγωγή, γιατί πρόκειται να θέσω για άλλη μία φορά, ένα ερώτημα που δεν μοιάζει ιδιαιτέρως δημοφιλές σήμερα:

Πόσα δικαιούται να ζητήσει ο δανειστής από τον δανειζόμενο;

Ακούστε – έχουμε, εδώ και χρόνια, υπογράψει ένα σωρό μνημόνια και εφαρμοστικούς νόμους. Είχα τονίσει στο παρελθόν ότι κάποιοι τους ψήφισαν παρά την θέλησή τους, στην ουσία εκβιαζόμενοι ενώ δεν συμφωνούσαν, απλώς γιατί δεν ήθελαν την εναλλακτική. Είχα αναφέρει την σκέψη ότι, σε μία δημοκρατία που η αντίθετη άποψη εξαφανίζεται ή λοιδορείται δημοσιογραφικά από ΜΜΕ (που οφείλουν την ύπαρξή τους σε άλλους δανειστές), και κόμματα που επίσης χρωστάνε (σε άλλους δανειστές) – ε, δεν την λες ακριβώς δημοκρατία. Αλλά δεν συζητάμε (αποκλειστικά) αυτό:

Είναι σαφές για μένα, ότι σε μία σχέση δανεισμού, αυτός που βάζει τα χρήματά του θέλει να νιώθει ασφαλής. Δεν είναι απλώς λογικό, είναι ο μόνος τρόπος για να υπάρχει καν αυτή η σχέση.

Προφανώς λοιπόν, ο δανειστής ζητά εγγυήσεις. Θέλει να πάρει τα χρήματά του πίσω, και είναι (τις περισσότερες φορές, όχι πάντα) προς το συμφέρον του ο δανειζόμενος να τα χρησιμοποιήσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, ώστε να σιγουρευτούν και οι δύο πλευρές ότι θα το πετύχει. Επίσης, είναι σαφές ότι ο δανειζόμενος πάει στον δανειστή. Θεωρητικά, ο δανειστής κάνει, ή δεν κάνει δεκτό το αίτημα του δανειζόμενου με βάσει τις εγγυήσεις που θα του παρασχεθούν, και έτσι γίνεται μία σωστή συμφωνία.

Η σχέση αυτή όμως, είναι σχέση μεταξύ ενός ισχυρού, και ενός ανίσχυρου. Καθίσταται σαφές ότι αυτός που έχει τα λεφτά, και την λογική απαίτηση της διασφάλισής του, έχει και τον απόλυτο σχεδόν έλεγχο απέναντι στον δανειζόμενο. Μπορεί να του ζητήσει οτιδήποτε θεωρεί ότι θα τον θωρακίσει, και η απόφαση μένει στον δανειζόμενο να το κάνει δεκτό – ή όχι.

Ο πολιτισμένος κόσμος όμως, βλέποντας αυτήν την σχέση, παρεμβαίνει. Λέει «μισό λεπτό, αλλά δεν μπορεί ο δανειζόμενος να ξεπεράσει τα όρια της αξιοπρέπειάς του. Το ότι ζητά να δανειστεί, πχ, δεν σημαίνει ότι ο δανειστής μπορεί να του ζητήσει *οτιδήποτε*. Θα πρέπει να θεσπιστούν κάποιοι κανόνες, σαφείς για όλους τους εμπλεκόμενους, ώστε όλοι να ξέρουν ότι ο δανειστής έχει δικαίωμα μέχρι ενός σημείου». Από εκεί και πέρα, δεν θα μπορεί να εξασφαλίσει απόλυτα την ασφάλειά του – αυτό είναι και το νόημα του ρίσκου, άλλωστε.

Έτσι, ο δανειστής δεν μπορεί να ζητήσει από τον δανειζόμενο να είναι σκλάβος, πχ. Δεν μπορεί να απαιτήσει την αποπληρωμή με ένα νεφρό, ή με το να αναγκάσει τον δανειζόμενο να υπερβεί τις αρχές του, πχ να παρανομήσει. Θα ήταν «λογικό», θα εξασφάλιζε απόλυτα τον δανειστή προφανώς – αλλά υπάρχουν ισχυρότεροι κανόνες. Ο πολιτισμένος κόσμος προστατεύει τον δανειζόμενο, στερώντας του την επιλογή να το κάνει, ακριβώς γιατί θεωρεί ότι κάποια πράγματα, μεταξύ ενός ισχυρού και ενός ανίσχυρου, δεν είναι πια επιλογή.

Το άτομο λοιπόν, προστατεύεται ενός ισχυρού, στερούμενο τις επιλογές που υπερβάλλουν τις παγκόσμια ορισμένες γραμμές της αξιοπρέπειάς του.

Κατανοητό.

Τι γίνεται με ένα κράτος όμως;

Διαβάζω στο μνημόνιο που υπέγραψε η Ελλάδα ότι θα κάνει αποδεκτό – μεταξύ άλλων:

– Να επαναεξεταστούν οι νόμοι που έχουν ψηφιστεί από τον Φεβρουάριο και μετά,

– Να εισαχθούν στην ελληνική νομοθεσία νόμοι για την διασφάλιση των δανειστών

– Κάθε νέος νόμος που έρχεται στο κοινοβούλιο ή προς διαβούλευση, να έχει πρώτα συμφωνηθεί με τους θεσμούς αν αυτοί θεωρούν ότι τους αφορά.

Τα ίδια, πάνω κάτω, υπήρχαν και στα προηγούμενα μνημόνια.

Εδώ όμως έχω ένα πρόβλημα. Θεωρώ ότι προσβάλλεται η εθνική κυριαρχία του κράτους. Αν οι θεσμοί έχουν πρόσβαση στο νομοθετικό μας έργο, το προηγούμενο το επόμενο και το τωρινό, τότε παρεμβαίνουν στην βάση της δημοκρατίας μας. Κάθε απόφασή μας είτε ελέγχεται αν είναι παρελθοντική, είτε επιβάλλεται αν είναι τωρινή, είτε, το πιο σημαντικό απ’ όλα, πρέπει να περάσει από έγκριση από τούδε και στο εξής.

Οι δανειστές, μοιάζει λογικό, θέλουν να εξασφαλίσουν την οικονομία μας, και μέσω ημών, να εξασφαλίσουν και την επένδυσή τους. Αυτός είναι ο μοναδικός λόγος που θα μας δανείσουν, καθώς δεν μας έχουν πια καμία εμπιστοσύνη ότι θα κάνουμε αυτά που συμφωνήσαμε. Το καταλαβαίνω απόλυτα, και αντιλαμβάνομαι την θέση τους.

Η Ελλάδα από την άλλη, είναι ένα κυρίαρχο κράτος. Ακόμα και χωρίς ένα ευρώ στα ταμεία, διατηρεί την εθνική της κυριαρχία, το δικαίωμα να αποφασίζουν οι πολίτες ποιοι θα είναι οι νόμοι που θα ψηφίζονται, μέσω των εκπροσώπων τους στην βουλή που ψηφίστηκαν με κάποιες συγκεκριμένες εντολές. Ακόμα και αν πεινάει ο κόσμος, έχει δικαίωμα να αποφασίζει να πεινάσει κι άλλο (ασχέτως αν συμφωνώ, ή διαφωνώ προσωπικά) μόνος του, και χωρίς παρεμβάσεις.

Ποιος βάζει το όριο;

Ποιος είναι κατάλληλος να μας πει αν η δημοκρατία στην Ελλάδα είναι αντικείμενο διαπραγμάτευσης μίας οικονομικής συμφωνίας; Ποιος μπορεί να μας δείξει την κόκκινη γραμμή ανάμεσα στην «δίκαιη συμφωνία» που εξασφαλίζει και τις δύο πλευρές – και σε ένα Οικονομικό Πραξικόπημα; Ποια είναι η κόκκινη γραμμή της παραβίασης, ώστε να ξέρουμε αν ξεπερνιέται τώρα, ή θα ξεπεραστεί στο μέλλον για να αντιδράσουμε; Πόσο δίκαιη είναι η κραυγή #ThisIsACoup που γεμίζει το twitter για το Ελληνικό ζήτημα;

Ο μόνος λόγος που αφαιρείται το δικαίωμα από ένα άτομο η δυνατότητα να ξεπουλήσει την αξιοπρέπειά του στον δανειστή του, είναι ακριβώς γιατί είναι πιθανό να το προτείνει ακόμα και αυτοβούλως ο ίδιος, και αυτή είναι η υπέρτατη προστασία που προβάλλει ο πολιτισμένος κόσμος.

Ποιος προστατεύει ένα κράτος από το να ξεπουλήσει, στο όνομα ενός διλήμματος (σκληρού, προφανώς, όλα τα αληθινά διλήμματα είναι σκληρά) την δική του αξιοπρέπεια και των πολιτών του; Εκεί δεν οφείλεται προστασία στο άτομο που απαρτίζει το κράτος; Δεν είναι πιο σημαντική η διασφάλιση της αξιοπρέπειας του δανειζόμενου, η διασφάλιση της δημοκρατίας, από το δίλημμα που προφανώς υπάρχει;

Αν χαθούν αυτά, έχει σημασία (για παράδειγμα) σε ποιο νόμισμα έχουν χαθεί;

Είναι -τελικά- θεμιτό η δημοκρατία να είναι δανειστικός όρος;

Αυτές είναι οι σκέψεις μου, και αυτές ήταν πάντα οι σκέψεις μου άλλωστε.

Όποιος θέλει να μοιραστεί τις δικές του, τα σχόλια είναι ανοικτά.