Η απεργία έπαιξε τον ρόλο της, και αντι να κατέβω σε πορείες, αύριο, (Τρίτη, 21 Οκτωβρίου 2008) θα βρίσκομαι στον Ιανό (Σταδίου 24, στην Αθήνα), στις 2 το μεσημέρι, για να παρακολουθήσω (κυρίως) την παρουσίαση του Dan Gillmor και του βιβλίου του We the Media, το οποίο και θα υπογράψει στο τέλος.

Εδώ μπορείτε να βρείτε υλικό απο την σημερινή συμμετοχή του στην Θεσσαλονίκη (η οποία αναμεταδίδεται ζωντανά, μέσω internet)

Πριν απο λίγες ημέρες, απαντούσα στην deadend mind για το αν είναι λίγοι ή πολλοί αυτοί που διαβάζουν τα Point Of View:

Διαβάστε την απάντηση εδώ.

Είναι άξιο απορίας, πως, όταν γράφω μία απάντηση, καταφέρνω τόσο εύκολα να πω αυτό που κανονικά δεν μπορώ να εκφράσω σε ένα ποστ.

Θέλω να ακουστούμε. Θέλω να ακουστώ.

Ανησύχησα όμως. Λέω μπας και τα μυαλά μου να έχουν πάρει αέρα; να νομίζω οτι είμαι ο «πάλιουρας» που να λέει στους νέους τι να κάνουν, αυτός που οδηγεί το blog στην ελλάδα, ο μόνος αυθεντικός blogger, τα κανάλια και τα περιοδικά να μου έχουν δώσει καλάμι να καβαλήσω, μήπως με δυο λόγια να έχω γίνει γαμώ τις ψωνάρες;

Μπορεί ναι – μπορεί και όχι.

Αλλά σας βεβαιώ – δεν έχω καμία διάθεση να κρυφτώ πίσω απο το δάχτυλό μου όσο αφορά τον λόγο μου. Είναι άλλο να περιμένω ένα συμβόλαιο ή ένα υπουργικό θώκο, και άλλο να κρύβομαι – μπας και με πουν ψωνάκι.

Θεωρώ οτι τα Point of View πρέπει να ακουστούν γιατί μέσα απο αυτά έχω εκφραστεί απόλυτα, έχουν την υπογραφή μου και το θάρρος της γνώμης μου.

Γι’ αυτό «τσαντίζομαι» που δεν έγιναν παγκόσμιο topic στις συζητήσεις. Που δεν το αναμεταδίδει το msn και το google. Που δεν γίνονται καθημερινό κους-κους. Που δεν με παρακαλάνε να τα αναδημοσιεύσουν. Που δεν γίνονται έκτακτες εκπομπες κάθε φορά που βγαίνει ένα καινούργιο. Που ποτέ μέχρι σήμερα, ποτέ, δεν μου ήρθε ένα απο φίλο μέσω email – όπως μου ‘ρχονται τόσα άλλα.

Για τίποτα άλλο, σας βεβαιώ. Για τίποτα άλλο:

Γιατί χάνω.

Θα τρελαθώ, κάθε φορά που κάποιος με κοροϊδεύει για την vodafone, κάθε φορά που κάποιος με κοροϊδεύει για την Siemens, κάθε φορά που κάποιος με κοροϊδεύει για το Πέραμα, για την εκκλησία, για τους ομοφυλόφιλους, για τις πιστωτικές κάρτες, για τα φοιτητικά δάνεια, για την αμαλία, για την περιβόητη ζαρτιντιέρα. Κάθε φορά εξοργίζομαι που κάποιος μου κοτσάρει μία διαφήμιση, και μία είδηση, και ένα τηλεοπτικό παράθυρο, και κάποιος μιλάει για λογαριασμό μου, και λέει «και ο Γιάννης πιστεύει οτι είναι cool να πάρεις φοιτητικό δάνειο», και «ο Γιάννης θα σε θαυμάζει αν παίξεις στο τηλεπαιχνίδι μου»!

Δεν είναι cool ρε γαμώτο – και δεν θα σε θαυμάσω, θα σε λυπηθώ..

Αλλά δεν μπορώ να στο πω, γιατί η φωνή μου είναι μικρή. Μπορεί καμιά φορά να ξεχνιέμαι, και να νιώθω μεγάλος και τρανός, και να γίνομαι ψωνάρα – λες και απο μένα ξεκίνησε το blog παγκοσμίως, αλλά είμαι μικρός ρε γαμώτο, και έχω ψιθυριστή φωνή, και δεν με ακους….

..και έτσι τους πιστεύεις, οτι ο Γιάννης θα πει «α, την τυχερή, έπαιξε στο παιχνίδι», και «μα και ο Γιάννης δίνει φακελάκι», και «ο Γιάννης θεωρεί οτι η ομοφυλοφιλία είναι ντροπή, και θα έπρεπε να έχεις τύψεις»…

…και φωνάζω, οτι δεν είναι έτσι, δεν είναι καθόλου έτσι, αλλά τελικά, η φωνή μου είναι ψίθυρος μπροστά στις ακριβές διαφημίσεις τους.

Τον αδίστακτο, ακριβό, τηλεοπτικό τους χρόνο.

Γι’ αυτό λοιπόν θέλω να ακουστεί παντου το Point Of View – και θα κάνω ότι μπορώ γι’αυτό. Θα το διαφημίσω, και θα το δώσω, και θα ασχοληθώ, θα το τοιχοκολλήσω, θα το μοιράσω, θα το χαρίσω, και θα το πουλήσω, θα το τυπώσω, θα αγοράσω τηλεοπτικό χρόνο να μπει και αυτό μαζί με τις διαφημίσεις τους, και θα σας σπάσω τα νεύρα με τα τεύχη του, και θα παιδευτώ να κυκλοφορήσει παντού, όσο πιο πολύ μπορώ, και θα προσπαθήσω και εσάς να πείσω σε όσα συμφωνείτε, σε ένα μόνο, σε οποιοδήποτε, να το διαδώσετε, με email σε φίλους, με αναδημοσιεύσεις, με copy – paste, όπως μπορείτε.

Γιατί αν συμφωνείτε με εκείνο το ένα τεύχος, αξίζει αυτό το τεύχος να ακουστεί.

Για να φτάσει στα μάτια εκείνου, εκείνου του ένα, και να το διαβάσει, και να πει: για φαντάσου ρε, δεν συμφωνεί όλος ο κόσμος με τις διαφημίσεις τους!

Ψωνάκι ή όχι, αφού αυτό πιστεύω, αυτό θα κάνω.

[Photo via]

Πρέπει τελικά να είμαι περίεργος άνθρωπος. Κάθε φορά που περνάω ένα θέμα, το αντιλαμβάνομαι όλο και περισσότερο.

Περίεργος, γιατί έχω έναν κανόνα:

Μην ξεκινήσεις.

Και ακόμα πιο περίεργος, γιατί εκτός απο τον κανόνα, έχω και μία θέση:

Δεν είμαι καλύτερος απο οποιονδήποτε άλλον.

Αυτά τα δύο με κάνουν να παλεύω να εξηγήσω πράγματα που, ενώ φαίνονται αυτονόητα σε μένα, κανένας άλλος δεν μοιάζει να τα καταλαβαίνει.

~

Υπάρχει ένας καλός λόγος που δεν κλέβω. Που παλεύω να μην λέω ψέματα. Που απαντώ ειλικρινά σε ανθρώπους που νοιάζομαι. Που δεν καπνίζω. Που δεν ξενοκοιτάω. Που δεν κάνω ναρκωτικά. Που δεν τσακώνομαι άνευ λόγου. Που δεν ζηλεύω.

Δεν είναι οτι είμαι καλός άνθρωπος.

Είναι το ακριβώς αντίθετο: είμαι ένας άθλιος άνθρωπος.

Γεμάτος απο πάθη, απο μίσος, απο κακία, απο λαγνεία, απο ζήλια, απο πλεονεξία, απο λαιμαργία, απο οκνηρία, απο οργή.

Δηλαδή είμαι ένας άνθρωπος σαν όλους τους υπόλοιπους.

Όπως ο χειρότερος κλέφτης, δολοφόνος, ψεύτης, εκβιαστής, κακούργος, εγκληματίας – όπως κάθε ένας απο εσάς.

Αλλά, τι με χωρίζει απο αυτόν που νιώθει κλέφτης; Δεν έχω κλέψει την πρώτη φορά. Απο τον ψεύτη; Δεν έχω πει το πρώτο μεγάλο ψέμα. Απο αυτόν που απατά την γυναίκα του; Δεν έχω ρίξει το πρώτο βλέμμα. Απο αυτόν που έχει σκοτώσει; Δεν έχω χτυπήσει ποτέ άνθρωπο. Απο αυτόν που κάνει ναρκωτικά; Δεν έχω καπνίσει ποτέ.

Στην φιλοσοφία της ζωής μου, με την οποία πορεύομαι, είναι πολύ απλό: δεν κάνεις το πρώτο βήμα. Αν το αποφύγεις (δεν είναι πανάκεια, αλλά για μένα δουλεύει) το πρώτο μικρό βήμα, δεν θα ακολουθήσουν τα άλλα.

Αν όμως κάνεις εκπτώσεις (έλα μωρέ, ένα ψεματάκι, έλα μωρέ, ένα τσιγαράκι, έλα μωρέ, τι έκλεψα, μία ντομάτα), το κέρδος είναι γλυκό. Και δεν εμπιστεύομαι τον εαυτό μου οτι θα σταματήσω να το απολαμβάνω.

Γιατί; Γιατί στην πραγματικότητα είμαι ένα απολύτως φυσιολογικό καθίκι.

Για άλλους είναι αλλιώς – δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Άλλοι είναι καλύτεροι άνθρωποι, γιατί κλέβουν μία ντομάτα – και σταματούν εκεί. Κάνουν ένα (πακέτο) τσιγάρα, και σταματούν εκεί. Τσακώνονται με έναν άνθρωπο, και σταματούν εκεί.

Εγώ είμαι χειρότερος άνθρωπος, και δεν έχω εμπιστοσύνη στα φρένα μου.

Όποτε, να με συμπαθάτε αλλά για να μην θέσω εαυτόν και άλλους σε κίνδυνο, λέω να πηγαίνω όπου θέλω να πάω, με τα ποδαράκια μου.

Αν και είχα πει οτι δεν θα μπλογκάρω ιστορικά και διαδικασίες, όλα ήταν τόσο ενδιαφέροντα που θα προσπαθήσω να μεταφέρω, έστω και εν τάχει, όσα έζησα απο την ουσιαστική πλευρά της ιστορίας.

Μέρος πρώτο, λοιπόν – ο σκοπός:

Η Κυριακή, για μένα τουλάχιστον, ξεκίνησε άγρια. Μια σπασμένη τσάντα, ένα κινητό που δεν έπιανε, ένα ξενοδοχείο που δεν μου έδινε δωμάτιο μέχρι τις 5. Κούραση απο το ταξίδι, νηστικός – αν εξαιρέσεις το πρωϊνο του αεροπλάνου, το μόνο που μπορούσα να κάνω είναι ένα γρήγορο φαγητό (ως μεσημεριανό) και ένα ντους μέχρι το βραδυνό που είχαμε πρόσκληση απο τους οικοδεσπότες μας, την κυρία Ματσούκα και τον Σ. Λαμπρινίδη στο Salons de l’ Atalaide.

Ήμασταν τυχεροί, γιατί με το που κάτσαμε σχεδόν στο τραπέζι, ήρθε και ο Λαμπρινίδης και έκατσε – για λίγο τουλάχιστον – μαζί μας.

Η κουβέντα που ακολούθησε, ουσιαστική, έδειξε οτι ο άνθρωπος ξέρει για τι πράγμα μιλάει. ‘Η, εν πάσει περιπτώσει, έχει εξαιρετική διάθεση, και αρκούντως καθαρό μυαλό, για να μάθει.

Το πνεύμα της συζήτησης ήταν να παρουσιαστεί ο ρόλος της LIBE Committee (στην οποία ο κ. Λαμπρινίδης είναι αντιπρόεδρος) και η «μάχη» που γίνεται στο ευρωκοινοβούλιο για την τροποποίηση της Οδηγίας 2002/58 – κυρίως σε δύο θέματα: αν είναι οι IP διευθύνσεις προσωπικό δεδομένο και αν θα πρέπει να επιβάλλεται στους ISP να ανακοινώνουν κάθε παραβίαση ασφάλειας στους πελάτες τους (δόθηκε, καθόλη την επίσκεψη, μεγαλύτερο βάρος σε αυτήν την διάταξη απο ότι έπρεπε κατα την προσωπική μου γνώμη, καθώς για μένα η απάντηση μοιάζει απλούστερη του χρόνου που καταναλώθηκε).

Η θέση του κ. Λαμπρινίδη στην κουβέντα (γιατί σε κανένα σημείο ο Λαμπριανίδης δεν έκανε μονόλογο, αντιθέτως συζητούσε με τους παραβρισκόμενους, και τότε, και αργότερα στο ευρωκοινοβούλιο) ήταν σαφέστατα υπέρ της ανωνυμίας του χρήστη του διαδικτύου, σε όλα τα επίπεδα, και της προστασίας του. Σε ένα σημείο μάλιστα, όταν η κουβέντα έφτασε στην επιβολή όρων και προϋποθέσεων που δεσμεύουν την ελευθερία του διαδικτύου και το οριοθετούν, είπε ότι θα πρέπει να αποδεχθούμε οτι αν δεν είναι «άναρχο» το διαδίκτυο, δεν είναι επι της ουσίας διαδίκτυο – κάτι με το οποίο ειρήσθω εν παρόδω συμφωνώ απολύτως.

Η κουβέντα ήταν σύντομη, αλλά συνεχίστηκε μεταξύ μας και αφότου ο ευρωβουλευτής πήγε να επισκεφθεί τα άλλα τραπέζια, στους ίδιους ρυθμούς, με θέμα την συναίνεση του χρήστη στο να δίνει τα προσωπικά του δεδομένα, και αν και κατα πόσο αυτό είναι ηθικό, και νόμιμο. Ηταν σημαντικό και οτι είχαμε διαφορές ακόμα και μεταξύ μας, και οτι είχαμε την πολυτέλεια να τις συζητήσουμε σε πολιτισμένα πλαίσια.

Την επόμενη μέρα, την Δευτέρα, θα είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συνεδρίαση της επιτροπής ελευθεριών. Πριν απο αυτό, το επίσημο καλοσώρισμα απο την κα. Ματσούκα και τον κ. Λαμπρινίδη, σε μία κουβέντα που ξεκίνησε μεν σχεδόν …τυπικά, αλλά εξελίχθηκε σε μία εκ βαθέων «συνέντευξη» για τον ρόλο του ευρωβουλευτή, τον ρόλο που καλείται να παίξει σε μία ομάδα περισσοτέρων απο 700 ευρωβουλευτών, και την λογική της «ανταλλαγής» στα πλαίσια της επίτευξης συμφωνιών. Για παράδειγμα, ένας ευρωβουλευτής αν θέλει να αποκτήσει τις συμμαχίες που χρειάζεται, είναι «αναγκασμένος» να ενημερωθεί απο τους συναδέλφους του για θέματα που δεν τον αφορούν άμεσα – αλλά για τα οποία θα χρειαστεί και αυτός να ψηφίσει, μόνο και μόνο για να έχει την ευκαιρία να παρουσιάσει με την σειρά του τα δικά του θέματα και να ζητήσει την συμμετοχή των άλλων. Και όλο αυτό σε έναν κυκκεώνα απο τοπικά και ευρωπαϊκά πολιτικά κόμματα, διαφορετικές θέσεις και πεποιθήσεις, και κυρίως διαφορετικές χώρες.

Όλο αυτό δεν ξέρω αν καθιερώθηκε τυχαία, εσφαλμένα, ή απο φυσική πορεία, αλλά είναι ευφυέστατο, καθώς «αναγκάζει» τους ευρωβουλευτές να βρουν μία μέση λύση που να ικανοποιεί όλες τις θέσεις.

Μιλάμε, κατ’ εμέ, για παράδειγμα δημοκρατίας.

Στην συνέχεια είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε μια σειρά απο ομιλητές με εξαιρετικό ενδιαφέρον (το περιεχόμενο των δηλώσεών τους θα το δείτε αυτούσιο σε blogger που βιντεοσκοπούσαν τις ομιλίες τους, οπότε δεν έχει νόημα να επιμείνω) – συγκρατώ πάντως την Ολλανδέζα ευρωβουλευτή Σοφία ντε Βέλντ, φιλελεύθερη παρακαλώ, απόλυτα συνταγμένη με τις ιδέες του Λαμπρινίδη, η οποία είχε πανέξυπνο, σοβαρό, και ουσιαστικό λόγο (θα δείτε τα video και θα καταλάβετε τι εννοώ – για να αντιληφθείτε πάντως το πνεύμα της ευρωβουλευτού απο αυτήν μάθαμε οτι το ολλανδικό big brother award το …πήραμε εμείς οι χρήστες για την ευκολία που «χαρίζουμε» τα προσωπικά μας δεδομένα στο διαδίκτυο). Στο κλείσιμο της μέρας, και όσο με αφορά, η συμμετοχή μου ήταν η θέση μου (όταν πήρα τον λόγο) ότι καλή η δουλειά των ευρωβουλευτών, αλλά δεν έχει νόημα να περιμένουμε τα πάντα απο αυτούς – αν δεν πιέσουμε, οι blogger κυρίως, σε τοπικό επίπεδο, για τα δικαιώματά μας, δεν θα επιτευχθεί τίποτα ουσιαστικό. Καλή η δουλειά σας, αλλά δεν περιμένω τίποτα απο εσάς αν πρώτα δεν κάνω κάτι εγώ.

Η μόνη διακοπή ήταν η επίσκεψη στον χώρο των εργασιών της επιτροπής ελευθεριών, όπου …αθόρυβα μπήκαμε στην αίθουσα και παρακολουθήσαμε πως γινόταν μία συνεδρίαση. Περιττό να σας πω οτι δεν είχε καμία σχέση με το ελληνικό κοινοβούλιο, έτσι;

Καθώς μπήκαμε στην μέση της κουβέντας, ήταν ακόμα πιο δύσκολο να παρακολουθήσουμε την διαδικασία σε βάθος – παρόλα αυτά, ήταν εξαιρετική η στιγμή που ο κύριος Άλβαρο έθεσε τις θέσεις του για το ιδιωτικό της IP, στο οποίο η θέση του ήταν εκ διαμέτρου αντίθεση με τον κύριο Χουστίνγκξ (με τον οποίο είχαμε και εμείς συνάντηση αργότερα).

Απο ότι μπόρεσα να αντιληφθώ, για να προχωρήσει η διαδικασία, οι δύο πλευρές συμφώνησαν μεγαλοπρεπώς οτι …διαφωνούν.

Τρίτη ημέρα, και ημέρα του κοινοβουλίου. Εκεί, οι κορυφαίες στιγμές ήταν με τις παρουσιάσεις των εκπροσώπων των κ. Δήμα (ο κύριος Δ. Γιωτάκος), Μπαρό, και Μακγκρήβι. Οι ομιλίες τους κινούντο σε διάφορους τομείς: Ο κύριος Γιωτάκος για παράδειγμα μίλησε για τον τομέα του κ. Δήμα, που είναι το περιβάλλον – και δέχθηκε αρκετές ερωτήσεις, κυρίως για την θέση του κυρίου Δήμα για τα μεταλλαγμένα τρόφιμα, προτάσεις για άνοιγμα των εργασιών σε internetικό επίπεδο – και έφυγε αρκετά εντυπωσιασμένος απο την παρουσία μας. Εκπληξη για όλους ήταν και η συμμετοχή του Μάρτιν Κουίν (αν θυμάμαι σωστά το όνομά του) ο οποίος είναι ο υπεύθυνος του blog του Σταύρου Δήμα – και παρότι δεν ήταν στο θέμα της ιδιωτικότητας και της προστασίας των προσωπικών δεδομένων, είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον η παρουσίασή του, κυρίως για την σχέση που έχουν οι ευρωβουλευτές με την διαδικασία του blogging.

Την ενδιαφέρουσα κουβέντα έκλεισαν οι κύριοι Γούτερ Χοέν και Αλαιν Μπρύν, που μας μιλήσαν ο μεν πρώτος για την συνεργασία των αστυνομικών αρχών μεταξύ χωρών, και ο δεύτερος πολύ συγκεκριμένα για το Data Retention, την δυνατότητα δηλαδη οι εταιρείες (όπως το Google) να κρατούν προσωπικά δεδομένα τι κινδύνους μπορεί να έχει αυτό, και πως αντιδρούν οι εταιρείες σε πιθανή διαφοροποίηση του ως τώρα καθεστώτως.

Δύο πολύ ενδιαφέροντες ομιλητές που ο χρόνος δεν μας επέτρεψε να τους απολαύσουμε. Παρόλα αυτά, συγκρατώ την έκπληξή του όταν μίλησα μαζί του για την πρόταση της ελληνικής κυβέρνησης να είμαστε εμείς οι blogger υπεύθυνοι για τα comments που γράφονται στο blog μας (αν θυμάστε απο την πρόσφατη περιπέτειά μας)

~

Κρατάω: Την εξαιρετική οργάνωση των διοργανωτών, που δεν μας «πέταξαν» σε ένα πρόχειρο συνέδριο, αλλά μας έφεραν σε επαφή με τα κορυφαία στελέχη του Ευρωκοινοβουλίου, σε ουσιαστικές συζητήσεις, και σε πολύτιμα συμπεράσματα – τα αποτελέσματα αυτών των συζητήσεων είναι σίγουρο ότι θα επηρεάσουν τις μετέπειτα θέσεις μας για την προστασία της ιδιωτικότητας στο διαδίκτυο. Την αξιοπρεπέστατη συμπεριφορά τους, που δεν είχε κανένα κομματικό ή μικροπολιτικό σκέλος, σε κανένα σημείο, και ούτε εκβίασε, ούτε εξαγόρασε τις θετικές εντυπώσεις μας. Την συμπεριφορά των bloggers, που (εκτός απο ελάχιστες ατυχείς στιγμές) δεν έδωσαν ούτε μία λαβή για να «ξεφτιλιστούμε» – αντιθέτως, ακόμα και σε θέματα που δεν άπτονταν της ατζέντας μας, όπως ήταν το περιβάλλον, ήταν εξαιρετικά διαβασμένοι, ουσιαστικοί, και ουσιώδεις. Δεν θα μπορούσα να ελπίζω σε καλύτερη ομάδα. Και τέλος την έλλειψη ασύρματου δικτύου στο ευρωκοινοβούλιο που αποτέλεσε ένα πραγματικό σοκ για όλους μας.

~

Αυτά εν τάχει περι της διαδικασίας, και του ουσιαστικού λόγου που προσκληθήκαμε. Θα ακολουθήσει, εν ευθέτω χρόνω, ανάλυση των βασικών σημείων που συζητήθηκαν, οι θέσεις μου, και η προσωπική μου εμπειρία απο το ταξίδι.

~
Όμως, επειδή παρακολούθησα έναν αλλαλαγμό στην μπλογκόσφαιρα, θεωρώ οτι είναι σημαντικό να πω λίγα πράγματα.

Επι προσωπικού, και για να μην παθαίνουμε και επιλεκτική αμνησία, θεωρώ βλακεία να απολογηθώ σε οποιονδήποτε γιατί αποδέχθηκα αυτήν την πρόσκληση.

Το παρελθόν μου (μπορείτε να το διαβάσετε, ανοιχτό είναι το μπλογκ) δείχνει οτι δεν ακολουθώ κομματικές -ουτε καν πολιτικές- γραμμές.

Το παρόν μου συγχαίρει τον ευρωβουλευτή κ. Λαμπρινίδη για την προσπάθειά του και την ποιότητα των ενεργειών του (αν θέλετε να με κρεμάσετε για αυτό, σας θυμίζω οτι έχω κάνει το ίδιο με την βουλευτή του Πασοκ κυρία Σοφία Σακοράφα, οπότε σφίξτε και άλλο το σκοινί) και τους συνάδελφους μπλόγκερ που απέδειξαν περίτρανα οτι ξέρουν να φέρονται, και ως παρέα, αλλά κυρίως και ως bloggers στο ευρωκοινοβούλιο, συγκεντρώνοντας εγκωμιαστικά σχόλια ακόμα και απο τους «αντίπαλους» ευρωβουλευτές (όπως ο εκπρόσωπος του κυρίου Δήμα) – αντίθετα με πολλούς άλλους μπλογκερς (ή «μπλογκερς») που μας περίμεναν εδώ με τα χατζάρια, πετσοκόβοντας ότι δεν μπορούσαν ή δεν ήθελαν να καταλάβουν, και κυρίως δεν έχω απολύτως καμία διάθεση να σας ενημερώσω για τις προθέσεις μου όσο αφορά την ψήφο μου (σας βεβαιώ πάντως οτι δεν άλλαξαν απο αυτό το ταξίδι).

Και τέλος για το μέλλον μου, εδώ είμαστε όλοι να δουμε αν και πως ξεπουλιέμαι – εγώ, και οι συνάδελφοι μπλόγκερ που επέδειξαν (ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων, απόψεων ή χώρου) απίστευτη αξιοπρέπεια σε αυτό το ταξίδι, και ήταν τιμή μου που τους γνώρισα.

Θα είναι βλακεία εκ μέρους μου αν λυπηθώ έστω και μία στιγμή επειδή έκρινα οτι η πρόσκληση απο έναν χώρο με τον οποίο έχω τις ιδεολογικές διαφορές μου, θα με απέτρεπε απο το να συμμετάσχω, να παρακολουθήσω, και να αντιληφθώ διαδικασίες που με αφορούν άμεσα, σε ένα πνεύμα κάθε άλλο παρά κομματικό. Σας πληροφορώ, οτι αντίθετα με όσα παρακολούθησα στην μπλογκόσφαιρα κατά την επιστροφή μου, η πρόσκληση είχε ποιότητα, ήθος, αξιοπρέπεια και αξιοπιστία.

Και όσο μερικοί ουρλιάζουν, τόσο περισσότερο χαίρομαι που την αποδέχθηκα. Γιατι, αν ο μη γένοιτο αρνιόμουν, τρέμω στην ιδέα οτι θα μπορούσαν να είναι αυτοί στην θέση μου εκεί.

Στο κάμπινγκ.

Καθότι πρωΐ, όσο να ναι, μου είχε έρθει μία ανάγκη …σωματική. Το ..νούμερο δύο, αν με εννοείτε.

Το λοιπόν, στο κάμπινγκ δεν βρίσκεις λούσα και μεγαλεία, σαν το Λούβρο, κοινόχρηστες τουαλέτες βρίσκεις. Ε, αυτές βρίσκεις, αυτές χρησιμοποιείς. Αν μπορείς, κάνε και αλλιώς.

Στα κάμπινγκ, για λόγους που δεν μπορώ να αντιληφθώ, τουαλέτες και μπάνια είναι μαζί, φάτσα κάρτα. Εγώ πάω στην προτελευταία τουαλέτα.

Κάποια στιγμή, και καθώς… συγκεντρωνόμουν, αν με εννοείτε, σκάνε μύτη δύο τρεις πιτσιρικάδες. Εγώ μέσα, αυτοί απ’ ‘εξω. Απο τις φωνές, ξεχωρίζω τον πιο πιτσιρικά απο αυτούς. Ψάχνουν όλοι να κατουρήσουν (το νούμερο ένα, αν με εννοείτε), αλλά είναι πολύ πιτσιρίκια για να τους έχει γίνει συνήθεια.

«Εγώ που να πάω;» κάνει ο μικρός.

«Δίπλα»

Δίπλα όμως, είμαι εγώ.

Δοκιμάζει να ανοίξει, δεν μπορεί, έχω κλειδώσει.

«Όχι εδώ» του λέω.

«Που» μου λέει;

«Δίπλα»

Και έτσι αποκτούμε επικοινωνιακή επαφή.

Εγώ δεν έχω τελειώσει, διότι, αν με εννοείτε, έχω δύσκολη αποστολή. Έχω και ένα κινητό μαζί να μου κρατάει παρέα τις δύσκολες ώρες, ίσα για να κάνει την εργασία πιο χαλαρή.

Στο μεταξύ, ο πιτσιρικάς τελειώνει την δουλειά του. Βγαίνει, και μου λέει:

«Κύριε, όταν βγείτε, προσέξτε!»

«Γιατί;» απαντάω διότι εκει μέσα, εγώ είμαι ο κύριος.

«Γιατί έξω απο την πόρτα, έχει μία μεγααααάλη κατσαρίδα!»

Ω ρε γαμώτο. Αν σιχαίνομαι κάτι, είναι οι κατσαρίδες. Και αν σιχαίνομαι κάτι περισσότερο, είναι οι μεγάααααλες κατσαρίδες. Και στο αποκορύφωμα είναι οι μεγάλες κατσαρίδες που είναι έξω απο την τουαλέτα σου, σε μία πόρτα που ανοίγει προς τα μέσα.

«Καλά έκανες και μου το είπες», του λέω.

Απο την φωνή ο μικρός μοιάζει εντυπωσιασμένος απο την μεγάλη κατσαρίδα, αλλά όχι τρομαγμένος. Το σκέφτομαι, και παίζω το τελευταίο μου χαρτί:

«Μπορείς να την διώξεις;»

«Όχι..» μου λέει στην αρχή. Αλλά μετά, του μοιάζει ενδιαφέρον το εγχείρημα: «Ναι!»

Εξώ απο την πόρτα μου, γίνεται χαμός απο μικρά ποδαράκια που πηγαιοερχονται χωρίς να μιλάνε, και μοιάζουν να παλεύουν με ένα θεόρατο τέρας.

Ύστερα, ακούω νερό να τρέχει στα μπάνια απέναντι.

«Κύριε;»

«Ορίστε»

«Την έδιωξα την κατσαρίδα!»

«Μπράβο μικρέ!» κάνω εγώ (που είμαι ο κύριος).

Είμαι λίγο απασχολημένος για να αρχίσω να χειροκροτώ, αλλά σε αυτήν την διάθεση βρίσκομαι.

Το νερό απέναντι τρέχει, εγώ …εργάζομαι αν με εννοείτε, ξαφνικά ακούω την φωνή του πιτσιρικά:

«Κύριε, ακόμα μέσα είσαστε;»

Το τελευταίο πράγμα που θέλει να ακούσει οποιοσδήποτε είναι ακόμα μέσα, είναι να τον ρωτάνε αν είναι ακόμα μέσα.

«Ναι, και θα αργήσω ακόμα να βγώ»

Καμία απόκριση απο τον πιτσιρικά.

Ξαφνικά, ακούω ομιλίες μεταξύ τους:

«Πάμε;»

«Όχι, θέλω να δείξω στον κύριο»

Αντιλαμβάνομαι οτι παιδεύει την κατσαρίδα στο απέναντι μπάνιο, και περιμένει να βγώ για να μου δείξει το κατόρθωμά του. Αλλά μέχρι να βγω, έχει έξαφανιστεί – και αυτός, και το ταλαιπωρημένο τέρας.

Τον ήρωά μου δεν τον έχω δει έκτοτε. Κάπου γυρίζει, και σκοτώνει τέρατα για ταλαιπωρημένους κυρίους που δεν μπορούν να σώσουν το τομάρι τους – καθότι λίγο απασχολημένοι, αν με εννοείτε 🙂

Τέλος. Τέλος ο βραδυνός ύπνος στην αιώρα, τα άγνωστα αυτοκίνητα που σε τυφλώνανε, η σχεδόν παράνομη Μπέτυ, τέλος οι σφήκες, οι ατελείωτες σφήκες, τα κάθε λογής ζιζάνια, τέλος οι γείτονες – οι απίστευτοι γείτονες. Τέλος τα ξενύχτια με την αγκαλιά της θάλασσας, οι απίστευτοι αέρηδες που όσο ξαφνικά ξεκινούσαν – τόσο ξαφνικά σταματούσαν, το στρώμα που «έπαιζε», το μηχάνημα που αρνιόταν να φουσκώσει, τα «ζελεδάκια» σε μία σχεδόν αρρωστημένα ζεστή θάλασσα, τέλος η αναζήτηση φαγητού, το χώμα, ο ήλιος.

Τέλος ο ήλιος.

Τέλος και οι πλάκες, το μπασκετάκι με την πλαστική μπάλα, τα άπειρα ντους, η μάχη με τον μίκτη για ζεστό και κρύο νερό, η μάχη με τις διψασμένες σφήκες για την δικαιοδοσία του ντους στην παραλία, τα ψάρια που πετάγονταν έξω απο το νερό, που μας κυνηγούσαν τα πόδια, η αθλιότατη μακαρονάδα με κιμά και ο αποκλεισμός, τα δικά μας λασπωμένα «αλ ντέντε» μακαρόνια, τα άγνωστα πεντανόστιμα γάλατα εκ βόλου, οι τζίτζικες, τέλος τα μυρμύγκια, η μεγάλη κατηφόρα, η μουσική της ρεσεψιόν, η μπάρα εισόδου. Τέλος τα ταξίδια σε άγνωστα μέρη με το GPS να μιλάει ρώσικα ή ταϊλανδέζικα για να γελάσουμε. Τέλος τα «γουά» και τα «σάι».

Τέλος τα ασταμάτητα μπάνια, ο γερμανός με την ελληνική σημαία στο τροχόσπιτο, το σκασμένο ροζ στρώμα, οι άπειρες πέτρες στην θάλασσα, τα διπλανά φώτα που τυφλώνανε, ο γείτονας με την περίφραξη, τα παιδιά με τους θορύβους και τα ποδήλατα, το σπασμένο πόδι της Ευης, το μικρό γατάκι, ο μονόφθαλμος σκύλος, η πλαστική μυρωδιά της σκηνής, το πάντα γεμάτο με διάφορα πράγματα δανεικό και αγύριστο τραπεζάκι, η περιπετειώδης γέννα, το ξύπνημα στις «οκτώ και μισή», το άσπρο αυτοκίνητο – ο γλάρος.

Τέλος που λες και αυτό το καλοκαίρι.

Ευτυχώς, υπάρχει πάντα ο χειμώνας 🙂

Θα λείψω και εγώ δύο εβδομάδες, για διακοπούλες.

Δεν σας λέω που πάω, σας λέω οτι πάω με καινούργια φωτογραφική, και πολύ ωραίο θέμα.

Και πέντεξι ωραίες ιδέες για το blog. Λάπτοπ θα έχω, κάτι θα προλάβω να σχεδιάσω… ή μάλλον καλύτερα, αν όλα πάνε καλά, όχι 😉

Είχα σκοπό να κλείσω τελείως τα comments (γιατι δέχομαι επίθεση απο spammers), αλλά με την υποχρέωση που έχω αναλάβει με το ποστ για τον καρκίνο, δεν τολμώ να αφήσω τον κόσμο χωρίς επικοινωνία. Έτσι, θα κλείσω μόνο την εμφάνιση στο πλάι, να μην σας ενοχλούν – και θα ασχοληθώ όταν με το καλό επιστρέψω.

Να περάσετε και εσείς καλά, θα τα πούμε απο τον Σεπτέμβρη.

Προσοχή, ακολουθεί …σεντονι:

Τον τελευταίο καιρό, ο Βασίλης που είναι υπεύθυνος για την σωστή τεχνική λειτουργία του blog (είμαστε συνεργάτες και φτιάχνουμε μαζί sites για πελάτες στον …ελεύθερο χρόνο μας 🙂 ) δεν έχει σταματήσει να μου τονίζει πόσο στριμωγμένοι είμαστε σε bandwith.

Σε απλά ελληνικά αυτό είναι η ποσότητα των δεδομένων που ζητάει κάθε χρήστης που μπαίνει σε τούτο το blog. Επι όλους τους επισκέπτες είναι ένα -καθόλου αμελητέο- μέγεθος, που κοστίζει, κυρίως σε χρήμα.

Περισσότεροι επισκέπτες ίσον μεγαλύτερη ζήτηση, μεγαλύτερη ζήτηση ίσον μεγαλύτερες ανάγκες.

Και φυσικά, οι μεγαλύτερες ανάγκες χρειάζονται περισσότερα χρήματα. Το τίμημα της επιτυχίας 🙂

Πέρα απο την πλάκα όμως, η αλήθεια είναι οτι κοστίζει αυτό το χόμπι – και κοστίζει κυρίως επειδή κάποια στιγμή, αποφάσισα να έχω τον δικό μου χώρο, να μην εξαρτάμαι απο κανέναν, για να έχω την δυνατότητα να λειτουργώ χωρίς παρεμβάσεις.

Το ίδιο πρόβλημα αντιμετωπίζει και το ask2use φυσικά, μια ενέργεια που χαίρομαι που την δημιούργησα, και έχει γίνει εργαλείο πολλών, περισσότερων απο χιλίων πλέον, blog.

Πολλές φορές σκεφτήκαμε να μειώσουμε το κόστος της κίνησης, κάνοντας κάτι που πολλοί άλλοι blogger κάνουν – να βάλω διαφημίσεις. Μέχρι στιγμής προσπαθώ να μην ανακατέψω την διαφήμιση στο όλο project: αφου γράφω κατ’ αρχάς για λογαριασμό μου, και όχι για εσάς, δεν θέλω να με πληρώνετε για αυτό.

Ουτε καν με κάτι τόσο απλό, όσο είναι να κάνετε κλικ σε μία διαφήμιση.

Είναι θέμα αρχής.

Δεν λέω πουθενά οτι οι διαφημίσεις είναι κάτι κακό, ούτε οτι οι blogger κάνουν λάθος που στηρίζονται σε αυτές. Προσωπικά, αν ένας blogger πρέπει (ή απλώς θέλει) να στηριχθεί κάπου, προτιμώ χίλιες φορές να στηρίζεται στους επισκέπτες του, παρά σε οτιδήποτε άλλο.

Αυτοί κρίνουν το περιεχόμενο, αυτοί είναι και οι τελικοί πελάτες.

Αυτό που λέω είναι ότι το δικό μου το blog το γράφω για μένα κατ’ αρχάς, συνεπώς δεν θα τολμούσα να ζητήσω την βοήθειά σας για να το πληρώνω.

Απο την άλλη, ποτέ μην λες ποτέ – αν η σύζυγος αρχίσει να γκρινιάζει για τα έξοδα, μπορεί να ζητήσω και την δική σας εξωτερική συμμετοχή μέσω διαφήμισης 🙂

Η άλλη σκέψη ήταν να κλείσει. Να θεωρηθεί οτι έκανε τον κύκλο του, μάζεψε τον κόσμο του, δεν μπορεί να ανταγωνιστεί την λογοκρισία, ας κατέβουν τα ρολά. Θα μπορούσα άνετα να ξαναρχίσω κάπου αλλού, να με λένε αητό αντί για αρκούδο, και αν έγραφα καλά, και δεν με είχατε απλώς συνηθίσει, θα σας ξανακέρδιζα.

Αλλιώς, αν είχαν αλλάξει οι καιροί και ήμουν πλέον παρωχημένος, ε, καλύτερα να το ήξερα και να έπραττα αναλόγως.

Τέτοιες σκέψεις, απόλυτα φυσιολογικές σε ένα απόλυτα ζωντανό εργαλείο όπως είναι το blog, είναι θεμιτό να γίνονται. Οδηγούν σε διάφορες κινήσεις, που δικαιολογούν το μέσο και αξιοποιούν την δυναμική του.

Και εδώ ερχόμαστε στο ευχαριστώ:

Εχθές έγιναν δύο πράγματα που ενίσχυσαν την εμπιστοσύνη μου στο μέσο που έχω επιλέξει για να εκφράζομαι:

Ενα, το απλό.

Γράφοντας ένα post για τους OPA, και ζητώντας την απλη βοήθειά σας, κατακλύστηκα απο mail και απαντήσεις, όλες ουσιαστικές και φιλικές, που είτε βοηθούν, είτε συμμετέχουν.

Ξαφνιάστηκα.

Μέσα σε λιγότερο απο μία ώρα, ανταποκριθήκατε σε ένα τόσο απλό αίτημά μου, και με κάνατε χαρούμενο.

Δείξατε ενδιαφέρον, στειλατε πράγματα, χαμογέλασα πολύ.

Αυτό, με αφορούσε προσωπικά.

Το δεύτερο, το σοβαρό.

Στο περιβόητο πλέον post για τον καρκίνο, που έχει πάνω απο 560 συμμετοχές και απαντήσεις, ελπίδες και λύπες, ανησυχίες και εφιάλτες, όνειρα και ευχάριστα – μπήκε ένα σχόλιο.

Το αντιγράφω:

558. ΝΙΩΘΩ | June 13th, 2008 at 1:50 am
ΝΙΩΘΩ ΜΟΝΗ.
ΚΑΛΟ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ.

Όταν το διάβασα, δεν ήξερα τι να γράψω. Πως να βοηθήσω, πως να συμμετάσχω, τι να προσφέρω. Είναι πολύ δύσκολο να διαβάζεις τέτοια πράγματα, και να μην μπορείς να βοηθήσεις – να μην μπορείς να προσφέρεις.

Ένιωσα άχρηστος.

Και μετά ηρθε η Σοφία, η Βίκυ, η Λένα, η Αναστασία και απάντησαν, και έκαναν την Νιώθω να μιλήσει, να καταλάβει οτι δεν είναι μόνη, οτι την καταλαβαίνουν, και οτι υπάρχουν άνθρωποι να την ακούσουν.

Προσέφεραν το χάδι ως φίλοι, όπως θα έπρεπε να είναι αυτό το blog.

Αυτό, με αφορούσε ως blogger.

Και τίμησε την συμμετοχή σας.

Είναι δύο κινήσεις (τρεις, μαζί με το ask2use) για τις οποίες θα μπορώ να πω στο μέλλον πόσο περήφανος και ευτυχισμένος είμαι που συντηρώ, που γράφω, και που έφτιαξα αυτό το blog.

Με σκέφτεστε και σας σκέφτεστε.

Τίποτα περισσότερο δεν μπορώ να ζητήσω.

Και, με αυτό το ευχαριστώ, συνεχίζουμε… 🙂

Η μητέρα παρακολουθεί το παιδί της. Το παιδί τρέχει, σκοντάφτει, και πέφτει σχίζοντας το γόνατό του. Κλαίει με λυγμούς.

Η μητέρα του του λέει: «Δεν σου έχω πει να προσέχεις; Γιατί δεν προσέχεις;’

Ο νεαρός λέει στην φίλη του οτι έχει καρκίνο. Η φίλη του αντιδρά: «Ε, αφού στο έχω πει: με όλες αυτές τις μαλακίες που τρώς…»

Ο γιατρός (ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ, Ο ΓΙΑΤΡΟΣ!) όταν εξετάζει τον ασθενή, τον κατηγορεί για όποια ασθένεια που του βρίσκει (το έχω ζήσει).

Η κοπέλα λέει στο αγόρι της: αγάπη μου, έχω παχύνει. Αυτός της απαντά: «εμ, αφου σαβουριάζεις οτι βρεις!»

Ο Γιάννης έχει πέτρα στα νεφρά. Όλοι οι γύρω του, με το που τους το λέει, αποφαίνονται: «Δεν πίνεις αρκετά νερά!»

~

Είναι βασικό να ξεκαθαρίσουμε λίγο την φυσιολογία της κουβέντας και των αποτελεσμάτων της. Το να πεις στον άλλο «κρίμα ρε φίλε» ‘η «δοκίμασε αυτό» είναι πολύ διαφορετικό απο το να του πεις «δεν πίνεις αρκετά νερά». Στην πραγματικότητα, ότι και να του πεις είναι πολύ διαφορετικό απο το να του πεις «δεν πίνεις αρκετά νερά».

Στην μία περίπτωση, του λες οτιδήποτε. Στην δεύτερη του επιρρίπτεις ευθύνες.

Επειδή αυτό το ζω καθημερινά, σας ξεκαθαρίζω κάτι που κάνετε αυτόματα, χωρίς σκέψη, και δημιουργεί εξαιρετικά άσχημο συναίσθημα σε αυτόν που μοιράστηκε μαζί σας το πρόβλημά του: Επιρρίπτετε ευθύνες.

Αλλο ένα παράδειγμα πριν συνεχίσω:

Ο ασθενής έχει πέτρες. Του προτείνουν να πιεί ένα ματζούνι. Όχι μόνο δεν του περνάει, αλλά γίνεται χειρότερα. Το σταματάει. Αυτοί που του το προτείνανε του λένε «εσύ φταις που το σταμάτησες»

Και κερατάς, και δαρμένος.

Ότι και να κάνει, χάνει.

Πάμε πάλι πίσω στις ευθύνες. Είναι απλό: ο ασθενής, το τελευταίο πράγμα που θέλει να ακούσει είναι «εσύ φταις». Το ξέρω ρε μαλάκα οτι εγώ φταίω – θα βοηθήσει σε κάτι αν μου το πεις την ώρα που πονάω; Θα γίνω καλύτερα αν σκέφτομαι οτι ΚΑΙ πονάω, ΚΑΙ είμαι μαλάκας;

Ασε που, τις περισσότερες φορές, δεν φταίω – αλλά αυτό λέει η «κοινή λογική».

Αυτό που κάπου ακούσαμε.

Παράδειγμα: εγώ κατεβάζω χρόνια πέτρες. Όλες είναι πολύ μικρές, με πονάει σήμερα, αύριο κατέβηκε (μέχρι πρόσφατα, έτσι γινόταν). Όλοι το είχαν εύκολο: «δεν πίνεις νερά».

Μα, βρε παπάρα, αν δεν έπινα νερά, ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΤΕΒΑΖΑ ΠΕΤΡΕΣ. Αντιθέτως, θα είχα μία πέτρα 7-10 εκατοστών στο νεφρό μου, μπορεί και μεγαλύτερη, και θα το μάθαινα απο τα χειρουργεία και τις λιθοτριψίες.

Ακριβώς επειδή πίνω νερά, και περπατάω, γι’ αυτό κατεβάζω πέτρες!

Αλλά, βρε παπάρα, το λες για να είσαι ασφαλής εσύ. Πετάς μία ατάκα που έχεις ακούσει (πάντα επιρρίπτουν περισσότερες ευθύνες αυτοί που δεν το έχουν ζήσει) και καθάρισες. Είσαι μάγκας. Ωραίος. Έχεις τον μαλάκα απέναντί σου, άρα εσύ είσαι πονηρός. Βέβαια,
ούτε περισσότερο νερό απο μένα πίνεις, ούτε περισσότερο απο μένα περπατάς, ούτε περισσότερο απο το παιδί προσέχει όταν περπατάει η μάνα – και αυτή μπορεί να πέσει, ούτε περισσότερο απο τον νεαρό προσέχει τι τρώει η φίλη – και αυτή μπορεί να πάθει καρκίνο, ούτε περισσότερο απο τον ασθενή προσέχει ο γιατρός (και αυτός αρρωσταίνει). Το λες για να αισθανθείς εξω απο το πρόβλημα, ανώτερος, πατρόνος.

Αλλά τον άλλο τον μειώνεις, τον χτυπάς ενώ είναι ευαίσθητος – του κάνεις κακό. Είτε το καταλαβαίνεις, είτε όχι.

Αφήνω έξω την πιθανότητα να θέλεις να του κάνεις κακό – δεν είσαι κακός άνθρωπος σωστά;

Σκέψου μόνο την πιθανότητα να κάνεις, σαν άνθρωπος και εσύ, μια αυθόρμητη μαλακία.

Απλώς, ξανασκέψου πριν μιλήσεις σε άνθρωπο που είναι ασθενής.

Σκέψου οτι μπορεί εσύ να ήσουν στην θέση του.

Τι θα ήθελες να ακούσεις; «εσύ φταις που δεν πίνεις αρκετά νερά«;

Υ.Γ. Το post το έγραψα ενώ με πονάει το νεφρό μου, και έχω ακούσει (για εκατομμυριοστή φορά) την ατάκα «εσύ φταις που δεν πίνεις αρκετά νερά». Οπότε, καταλαβαίνετε προς τι το ύφος…

photo via

Κυλούν πολύ περίεργα οι τελευταίες ημέρες.

– Την Παρασκευή κλείσαμε ταξιδάκι αστραπή για να γιορτάσουμε την επέτειο του γάμου μας με την Ελεάνα.

– Το Σάββατο έκανε τα βαφτίσια του ο μικρός («απο σήμερα με λένε») Σταύρος.

– Την Κυριακή πέθανε ο Αχιλλέας, ένας άνθρωπος που έζησα αρκετά στα παιδικά -κυρίως- χρόνια μου.

Ελπίδες, ευτυχία, απογοήτευση. Γεμάτο το πακέτο απο συναισθήματα, όσο να πεις…

…ή μήπως θα έπρεπε να πω έναν χρόνο μετά; Δύο; Τρία;

Άλλη μία πλούσια, υπέροχη, γλυκιά (αρκουδο)χρονιά πέρασε.

Σε καλό μου οι επόμενες 🙂

Update: παραξενεύτηκε η ελεάνα που δεν έγραψα τίποτα περισσότερο, σχεδόν με μάλωσε. της εξήγησα οτι τα ποστ είναι στο μυαλό μου, θα κατέβουν στο χαρτί (χα!) όπως τα χιόνια που μαζεύονται υπομονετικά και γίνονται όταν πρέπει γάργαρο ποτάμι. οταν πρέπει – όχι νωρίτερα. η αλήθεια είναι οτι είμαι τα τελευταία χρόνια τόσο καλά, που σχεδόν φοβάμαι να το πω 🙂 δεν (νιώθω να) πείραξα ή να χρωστάω σε κανέναν για να αισθάνομαι τύψεις, πάντα ακολουθώ την καρδιά μου, ωραίες βόλτες μου έχει κάνει. και τα τρία λινκ που σας στέλνω πιο πάνω, είναι πολύ αντιπροσωπευτικά. άλλοτε σχεδόν αθόρυβα, άλλοτε πολύ-πολύ δυνατά, τα γενέθλιά μου μαζί σας είχαν -και έχουν- πολύ πλάκα.

μωρό μου, δεν είναι οτι δεν τα γιορτάζω. είναι οτι τρία χρόνια τώρα, ψάχνω τα σωστά λόγια.

Αερα, είχε. Λίγο, αλλά είχε. Διάθεση είχαμε. Αετό, για πρώτη φορά μετά απο δύο χρόνια, είχαμε θυμηθεί να πάρουμε μαζί.

Όλα έτοιμα.

Εγώ, βέβαια, δεν θυμάμαι να έχω ξαναπετάξει αετό. Μπορεί, όταν ήμουν μικρός, αλλά όσοι με γνωρίζουν ξέρουν οτι η μνήμη μου είναι σουρωτήρι – μπορεί να έχω πετάξει και με διαστημόπλοιο μικρός, και να μην το θυμάμαι.

Ο αετός δε, αστέρι. Αγορασμένος απο το lidl, αεροδυναμικός, διπλή καλούμπα, χωρίς ουρά, χρώματα ωραία, ότι χρειάζεται. Η αλήθεια είναι οτι και εγώ, και η Ελεάνα ήμαστε φαν της παλαιάς τεχνολογίας, αλλά αυτόν είχαμε, αυτόν φέραμε.

Στην αρχή, η προσπάθεια έγινε σπίτι. Αλλά, κάτι που δεν φύσαγε, κάτι που δεν μπορέσαμε, πήγαμε (all the way down to) στην παραλία.

Κόσμος και κοσμάκης, μπαμπάδες και μικρά παιδιά (περισσότεροι μπαμπάδες απο ότι μικρά παιδιά, ασφαλώς), να πολεμούν με τους αέρηδες, την βαρύτητα, και την άνωση.

Μερικοί δε, και με την τύχη τους.

Όπως εκείνος με τον παραδοσιακό αετό με σήμα τον Παναθηναϊκό, που αδυνατούσε να τον στείλει ψηλά.

Είχε όμως και κόκκινη καλούμπα. Μα, πράσινος αητός με κόκκινη καλούμπα, πετάει; Δεν πετάει!

Οι άλλοι όμως πετούσαν! Σήκωνες το κεφάλι σου και έβλεπες δέκα – δεκαπέντε αητούς να χαίρονται την μοναδική ημέρα που κάνουν αυτό που δημιουργήθηκαν να κάνουν – να πετούν.

Σε έπιανε δέος με την απόσταση και το παράλογο του να στέκεται αγέρωχο στον αέρα αυτό που πριν ήταν απλώς ένα άψυχο κομμάτι πλαστικού, με τέσσερις χιαστί λωρίδες ξύλου.

Ε, θα κάνω και τον δικό μου να πετάξει!

Τον έχουμε χρόνια, αλλά κάθε Καθαρά Δευτέρα την ζούσε στο σπίτι κλεισμένος, ενώ εμείς βολτάραμε κάπου στην εξοχή. Κλεισμένος, και ξεχασμένος.

Αλλά και εμείς, δεν τον προδώσαμε τον αητό μας. Δεν πήραμε άλλον – αυτόν είχαμε, αυτος θα ήταν ο πρώτος που θα πετάγαμε.

Τον έχουμε λοιπόν ανοίξει απο νωρίς, οι καλούμπες λυμένες, τα πλαστικά περασμένα, ένας κάθεται να τον κρατά, οι άλλοι τραβάνε.

Τίποτα ο αετος.

Ούτε μέτρο.

Τι να αλλάζουμε θέσεις, τι να περιμένουμε τον αέρα τον καλό, τι να μαθαίνουμε που τραβάς και που αφήνεις, τι να τρέχουμε για να τον αφήσουμε, ούτε μέτρο ο αετός.

Στο τέλος μας χάρισε μία αξέχαστη πτήση δέκα περίπου δευτερολέπτων μέχρι να (ξανα)τσακιστεί στο παραθαλάσσιο πάρκινγκ.

Δέκα δεύτερα; δέκα δεύτερα.

Εμένα ο αετός μου πέταξε.

Αυτό θα λέω μέχρι του χρόνου.

Ετοιμάζουν νόμο.

Ο νόμος αυτός γίνεται για να μεταφερθεί ο ρουφιάνος στο δικό μου το blog. Για να κάνω εγώ την λογοκρισία που ντρέπονται να κάνουν αυτοί.

Θα είμαι υποχρεωμένος να λογοκρίνω τα σχόλιά σας. Να πω εγώ σε εσάς τι μπορείτε να πείτε, και τι όχι.

Να φορέσω μία κουκούλα και να σας καταδώσω.

Η Ψιλικατζού κουράστηκε, και το έκλεισε. Εγώ το λατρεύω το blogάκι μου, και πονάω λες και μου έκοψαν τα χέρια.

Ή θα ακολουθήσω την ηθική μου, ή θα είμαι αναγκασμένος να το κλείσω, ή θα πρέπει να κάνω τον ρουφιάνο.

Η λογική είναι απλή: Στο νέο νομοσχέδιο που ετοιμάζεται, θα είμαι εγώ αποκλειστικά υπεύθυνος για ότι γράφεται εδώ. Είτε το έγραψα εγώ, είτε το γράψατε εσείς.

Αν γραφτεί κάτι που δεν αρέσει σε κάποιον, είτε είναι αληθές είτε όχι, θα μπορεί να κάνει μήνυση σε εμένα.

Για να γλυτώσω, θα πρέπει να γίνω ο μεγάλος αδελφός.

Εγώ, ρουφιάνος. Ή εγώ να λογοκρίνω.

Οπότε, ή το λογοκρίνω, ή το ανέχομαι – και πάω φυλακή, ή κλείνω τελείως τα comments.

Ή κλείνω αυτό το μπλογκ.