(και πόσο χρήσιμο είναι να το αντιληφθείτε σύντομα αυτό)
Έχουμε και λέμε: πριν λίγο καιρό, με φώναξαν στις Βρυξέλλες. Επίσης, έχω δώσει συνεντεύξεις σε περιοδικά και στην τηλεόραση. Επίσης, κάποιος πιστεύει ότι μπορώ να εκπροσωπήσω μία ομάδα ατόμων, ενώ κάποιος άλλος νομίζει ότι αξίζω στους καλύτερους twitters της χρονιάς, και κάποιος πιστεύει ότι μπορώ να μιλήσω με τον πρωθυπουργό «εκπροσωπώντας» τους blogger.
Όλα αυτά είναι πολύ για μένα.
Δεν θέλω να το παίζω σεμνός, αλλά σοβαρά, αντιληφθείτε το: είμαι το ίδιο μαλάκας με τους υπόλοιπους. Με έναν από εσάς. Με εσένα.
Δεν μπορώ να εκπροσωπήσω κανέναν, γιατί δεν έχω τις γνώσεις να το κάνω. Δεν ανήκω στους διασημότερους twitter της χρονιάς, διότι δεν έχω σκοπό να είμαι διάσημος, έχω σκοπό να είμαι χρήσιμος (κάτι που δεν καταφέρνω όσο συχνά θα ήθελα). Αν, ω μη γένοιτο γίνω περισσότερο διάσημος από χρήσιμος, την κάτσαμε την βάρκα – θα πάψω ολοσδόλου να είμαι χρήσιμος. Δεν είμαι ικανός να ρωτήσω κάτι σπουδαίο στις Βρυξέλλες, ή να γράψω κάτι νομικό στην διαβούλευση – θα γράψω την παπάρα του απλού πολίτη, που δεν έχει γνώσεις και πάει να το παίξει μεγαλοφυία. Δεν είμαι ούτε καλύτερος πρόεδρος από τον Μαρινάκη, για να του πω ποιον παίκτη να αγοράσει, ούτε καλύτερος προπονητής από τον Βαλβέρδε, για να του πω ποιος πρέπει να παίξει, ούτε καλύτερος Πρωθυπουργός από τον Παπανδρέου για να του πω πως να λύσει το μεταναστευτικό.
Δεν έχω να προτείνω λύσεις, δεν έχω να κάνω προτάσεις (συνήθως, αλλά όταν έχω κάνω) και, κυρίως:
Όσο δεν θέλω να μιλάει κανείς για λογαριασμό μου, τόσο δεν θέλουν οι άλλοι να μιλάω για λογαριασμό τους.
Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να είμαι τίμιος με τον εαυτό μου, και όταν λέω ότι δεν αγοράζω Vodafone να μην αγοράζω ακόμα και αν έχουν τρομερά αποκλειστικά προϊόντα (να πα να γαμηθούν), να μην αγοράζω από το Mall -ακόμα και αν είναι βολικό, να μην ψηφίζω ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ακόμα και αν είχαν πραγματικά αξιόλογους ανθρώπους γιατί μαζί με τα λουλούδια βγαίνουν και ζιζάνια, να μην αγοράζω από την Siemens, να αποφεύγω να παίρνω coca cola και να προτιμάω τις ελληνικές λουξ.
Ακόμα και αυτό, δεν το κάνω αρκετά καλά:
Πήγα στην συνέντευξη του πρωθυπουργού. Εκανα την ερώτηση. Συγκινήθηκα, και εγώ, και μερικοί από εσάς.
Και προχθές σε αναζήτηση βρήκα αυτό. Διάβασέ το και μείνει σ’ αυτό:
«θα ζητάω μία προεκλογική εξαγγελία: να δώσει ο πρωθυπουργός πίσω το πόδι στο παιδί.»
Και; βρέθηκα στον πρωθυπουργό, του είπα για την Αμαλία, δεν λέω, για τους Θοδωρήδες και τις Κατερίνες – αλλά το ξέχασα το παιδί.
Ξέχασα το παιδί με το ένα πόδι, το κομμένο πόδι, γιατί δεν υπήρχαν γιατροί, γιατί δεν πρόλαβαν τόσες ώρες, γιατί δεν ήταν το παιδί τους.
~
Καμιά φορά νιώθω λίγο σκληρός με τον εαυτό μου. Άλλες, λίγο «εντάξει ρε παιδί μου, δεν μπορείς να τα κάνεις όλα». Δεν μπορώ, το ξέρω, θυμώνω που δεν κατεβαίνω στο σύνταγμα, μόνος μου, να πω να πα να γαμηθούν όλοι, όλα, θα διαμαρτυρηθώ για το πόρισμα και τις διαδικασίες τους, για την ανομία και το #NoJusticeGR, και μετά θυμάμαι ότι έχω γυναίκα και παιδί, και τους βλέπω μία ώρα την ημέρα και αν, και λυγίζω και λέω δεν μπορώ να πάω.
Θα πάει κάποιος άλλος.
Και μετά δεν πάει κανείς, και θυμώνω, γιατί δεν πάω ΠΡΩΤΑ ΕΓΩ και γιατί περιμένεις ρε μαλάκα άλλους να πάνε, θα πάνε αν πας ΠΡΩΤΑ ΕΣΥ, και αν ξεκουνηθείς εσύ θα βρουν νόημα και οι άλλοι.
Και μετά σκέφτομαι μία ώρα την ημέρα. Τόσο έχω. Και δεν πάω.
Εγώ, τα ξέρω αυτά.
Απλώς στα εξηγώ και εσένα.
Υ.Γ.1: Disclaimer: με την Σακοράφα γνωριζόμαστε προσωπικά. Οπότε, (δεν κάνω διαφήμιση, αλλά) είμαι προκατειλημμένος στην άποψή μου.
Υ.Γ.2: Μην παρεξηγηθώ, μου άρεσε πολύ αυτό που έκανε ο @skoukios και σαν ιδέα, και σαν εκτέλεση. Και αν δεν συμμετείχα, πολύ θα το χαιρόμουν, ειλικρινά. Απλώς δεν θέλω να πάρουν τα μυαλά μου αέρα. Αυτοπροστασία.
Υ.Γ.3: Με την αδιανόητη σκέψη να υπάρχουν σχόλια του τύπου «όχι ρε δεν είσαι μαλάκας, εμείς σ’ αγαπάμε, συνέχισε» και όχι αυτά που πρέπει «χέσε μας ρε μαλάκα με τους εγωπροβληματισμούς σου» που είναι και το πρέπον, λέω να μην ανοίξω τα σχόλια. Σμπαθάτε με.
Υ.Γ.:4: Blog είναι εδω. Φυσικά και θα μιλάω για μένα. Τι περιμένατε;