Τα λέγαμε προχθές, πόσο αισχρό μοιάζει, μπορεί να μην είναι-δεν ξέρω, περιμένω τον αντίλογο, μοιάζει όμως, να έρχεται ένας ξένος, που δεν έχεις ψηφίσει, και να νομοθετεί για λογαριασμό σου.

Να λέει «αυτόν τον νόμο τον παλιό θα τον σβήσεις, τον επόμενο θα στον συντάξω εγώ, και όλους τους επόμενους που με αφορούν θα με ρωτάς πριν τους γράψεις.»

Και λες -για να μην αρχίσεις να φωνάζεις, δηλαδή- λες, κάτσε να ρωτήσω τον κόσμο πως του φαίνεται. Πως του φαίνεται που νομοθετεί κάποιος άλλος για λογαριασμό τους, πως του φαίνεται που κάνει ένας άλλος κουμάντο επειδή έχει το χρήμα, και χωρίς αυτόν θα πεθάνεις, και τέλος πάντων, κάνει ο,τι γουστάρει.

Μάτια γυαλίζουν, δυσκολεύουν, άνθρωποι δεν μιλάνε, είχα έναν αμίλητο για δύο λεπτά άνθρωπο μπροστά μου σήμερα, καθώς συγκινημένος (γιατί ακόμα με πιάνει το παράπονο να λέω τέτοια πράγματα) του εξηγούσα πόσο βάναυσο είναι να παρακάμπτουν την δημοκρατία σου και να μην αντιδρά (σχεδόν) κανείς.

Πόσο βιασμένος νιώθω. Βιασμένος, στο μυαλό και στο σώμα και στην καρδιά, πόσο εγκλωβισμένος και θυμωμένος νιώθω.

Το είπα και σε άλλους, το λέω όπου μπορώ, κάποιοι καταλαβαίνουν, εντάξει, κάποιοι άλλοι δυσκολεύονται να καταλάβουν. Το πιο κοινό επιχείρημα του «τι τα θέλεις τώρα, έτσι είναι τα πράγματα» είναι το «χωρίς αυτό θα πεθαίναμε». Εντάξει, θα πεθαίναμε, να το πιστέψω και γω, δεν ξέρω κιόλας, μπορεί, αλλά ρε αδελφέ, πες το καταλαβαίνω, ακόμα και αν είναι εγκληματικό, το καταλαβαίνω.

Δεν συμφωνώ, αλλά καταλαβαίνω.

Καταλαβαίνω αυτούς που λένε «έτσι είναι τα πράγματα, λογική, θα σταθούμε σ’ αυτό για να γίνουμε πιο δυνατοί, το επιτρέπει στο Σύνταγμα σε ακραίες, πολύ ακραίες περιπτώσεις, -μα δεν είναι αυτή ακραία;-, κατάλαβαίνω και άλλους που λένε «τέλος πάντων, αφού δεν αλλάζουμε μόνοι μας, ας μας αλλάξουν οι άλλοι», για το καλό μας, δηλαδή, άχρηστοι εμείς, μυαλωμένοι οι ευρωπαίοι, ας ηρεμήσουμε λίγο, για το καλό μας.

Για το καλό μας.

Και διαβάζω σήμερα αυτό:

Πλήρη νομική κάλυψη έδωσε η Βουλή στον επικεφαλής της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής με αναδρομική διάταξη που τακτοποιεί το θέμα της παράνομης πρόσληψης δικηγόρου στην ΕΛΣΤΑΤ το 2013, για το οποίο ο Ανδρέας Γεωργίου είχε ελεγχθεί από το Ελεγκτικό Συνέδριο.

Μετά από επιμονή των θεσμών ο πρόεδρος του Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων Γιώργος Χουλιαράκης συμπεριέλαβε στις διατάξεις για τον Κανονισμό Στατιστικών Υποχρεώσεων των φορέων του Ελληνικού Στατιστικού Συστήματος που ψηφίσθηκε χθες από την Βουλή, ειδική διάταξη που προβλέπει πως «δαπάνες για αμοιβή του Νομικού Συμβούλου της ΕΛΣΤΑΤ, που διορίστηκε κατόπιν της προκήρυξης ΓΠ-841/20.11.2013, από το χρονικό διάστημα από 14.2.2014 έως τη δημοσίευση του παρόντος νόμου, θεωρούνται νόμιμες και εκκαθαρίζονται και καταβάλλονται υποχρεωτικά από τον προϋπολογισμό της ΕΛ.ΣΤΑΤ. αμέσως μετά τη δημοσίευση του παρόντος νόμου στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως».

Η σχετική διάταξη ουσιαστικά απαλλάσσει των ευθυνών του τον κ. Γεωργίου για έκνομες ενέργειες που εντοπίσθηκαν και καταδείχθηκαν από το Ελεγκτικό Συνέδριο. Σημειώνεται πως η θητεία του κ. Γεωργίου λήγει στις 2 Αυγούστου.

«Μετά από επιμονή των θεσμών» λέει ο δημοσιογράφος, μπήκε νόμος, που ψηφίστηκε προχθες, φωτογραφικός, φωτογραφικός όσο δεν πάει άλλο, να λέει ότι κάποιες πράξεις της ΕΛΣΤΑΤ «θεωρούνται νόμιμες».

Νόμιμες; Θεωρούνται νόμιμες; Ποιες έκνομες ενέργειες θεωρούνται νόμιμες;

Για να διαβάσουμε λίγο πιο κάτω:

Το ιστορικό της υπόθεσης

Η υπόθεση για την οποία ελεγχόταν ο επικεφαλής της Στατιστικής Αρχής αφορούσε στη διαδικασία πρόσληψης δικηγόρου στην ΕΛΣΤΑΤ. Το Νοέμβριο του 2013 ο κ. Γεωργίου αποφάσισε να προσλάβει στην ΕΛΣΤΑΤ δικηγόρο που παρείχε ήδη νομικές υπηρεσίες στην Αρχή και πληρωνόταν με δελτίο παροχής.

Έτσι, προκήρυξε διαγωνισμό όπου ζητούσε ο υποψήφιος να έχει μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών στο Δημόσιο Δίκαιο ή εμπειρία και εργασία στις ανεξάρτητες αρχές ή σε ΝΠΔΔ. Η ίδια προκήρυξη ανέφερε πως η επιλογή μεταξύ των υποψηφίων θα γίνει από τον πρόεδρο της ΕΛΣΤΑΤ, ο οποίος «θα εξετάσει τις αιτήσεις και τα δικαιολογητικά των υποψηφίων σύμφωνα με την παρούσα προκήρυξη και θα τους καλέσει σε ατομική συνέντευξη προκειμένου να καταλήξει στην απόφασή του».

Η εν λόγω προκήρυξη, λόγω του αδιαφανούς της διαδικασίας, παραβίασε το Ν. 4194/2013 που ορίζει ότι η επιλογή υποψηφίων γίνεται από πενταμελή επιτροπή στην οποία συμμετέχουν α) αντιπρόσωπος του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, β) Τρεις δικηγόροι που ορίζονται από τον οικείο Δικηγορικό Σύλλογο (εν προκειμένω της Αθήνας) και γ) εκπρόσωπος του ενδιαφερόμενου φορέα (εν προκειμένω της ΕΛΣΤΑΤ).

Διαπιστώνοντας ότι δεν τηρήθηκε ο νόμος, το Ελεγκτικό Συνέδριο απέρριψε τρεις φορές το χρηματικό ένταλμα για την πληρωμή του δικηγόρου από την ΕΛΣΤΑΤ, κρίνοντας πως για την πρόσληψη του φερομένου ως δικαιούχου του εντάλματος δεν τηρήθηκε η προβλεπόμενη διαδικασία, ενώ έκρινε πως πρόκειται κατ’ ουσία για πρόσληψη δικηγόρου με πάγια αντιμισθία, και όχι νομικού συμβούλου.

Τον Ιούνιο του 2014, προ έτους, το Κλιμάκιο Προληπτικού Ελέγχου Δαπανών του Ελεγκτικού Συνεδρίου χαρακτήρισε άκυρη την πρόσληψη του δικηγόρου και έκρινε πως το χρηματικό ένταλμα πληρωμής της ΕΛΣΤΑΤ δεν πρέπει να θεωρηθεί.

Έχει και άλλα το άρθρο τρομερά πράγματα, όπως την αντίδραση της κυβέρνησης, και κυρίως το πως της …παραδόθηκε το αίτημα. Τρομερά πράγματα. Λέει και για την τοποθέτηση της Επιστημονικής Υπηρεσίας της Βουλής. Αυτό, καλό είναι να το διαβάσουμε:

Στο θέμα τοποθετήθηκε και η Επιστημονική Υπηρεσία της Βουλής κατά την εξέταση του νομοσχεδίου με τα προαπαιτούμενα με επικριτικό μάλιστα τρόπο, ειδικά ως προς την αναδρομική «τακτοποίηση» του θέματος.

«Ο νομοθέτης δεν κωλύεται, κατ’ αρχήν, να προσδώσει στον νόμο αναδρομική ισχύ, οπωσδήποτε, όμως, υπό προϋποθέσεις», σημειώνει η Επιστημονική Υπηρεσία της Βουλής και προσθέτει τα εξής:

Έχει κριθεί ότι ο κοινός νομοθέτης δεν κωλύεται μεν, κατ’ αρχήν, να μεταβάλει, ακόμη και αναδρομικά, τις κείμενες ουσιαστικές ρυθμίσεις του νόμου, αρκεί η επέμβασή του αυτή να μην αποτελεί ευθεία κύρωση της διοικητικής πράξης της οποίας η νομιμότητα είναι εκκρεμής ενώπιον των δικαστηρίων, να μην προσβάλει το δεδικασμένο ή την αρχή της μη αναδρομικότητας των διατάξεων που επιβάλλουν κυρώσεις, να αιτιολογείται από λόγους δημοσίου συμφέροντος και να μην προσβάλλει την αρχή της αναλογικότητας.

Από την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου συνάγεται ότι «δεν απαγορεύεται γενικώς η θέσπιση αναδρομικών κανόνων δικαίου, όμως, είναι αντίθετες προς αυτήν νομοθετικές ρυθμίσεις μη υπαγορευόμενες από επιτακτικούς λόγους δημοσίου συμφέροντος, οι οποίες θεσπίζονται με αναδρομική ισχύ, ρυθμίζουν θέμα για το οποίο υφίσταται εκκρεμής δίκη με διάδικο το Δημόσιο ή νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου και με τη θέσπισή τους η έκβαση της δίκης αποβαίνει υπέρ του Δημοσίου ή του νομικού προσώπου δημοσίου δικαίου».

Η επιλογή του χρόνου αναδρομής εναπόκειται, κατ’ αρχήν, στον νομοθέτη, η ρύθμιση όμως κατά τη νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας πρέπει να είναι γενική και αντικειμενική.

Μάλιστα.

Το κάνω λιανά, γιατί μπορεί να έλιωσε ας πούμε το μυαλό σου, και να τρελάθηκες με την ανάγνωση, να είπες δεν συμβαίνουν αυτά, ε, λοιπόν, πάρε βαθιά ανάσα:

Ο Γεωργίου, λέει το άρθρο, πήρε έναν δικηγόρο. Τον είχε με δελτίο παροχής, ήθελε να τον μονιμοποιήσει, έκανε έναν διαγωνισμό που έλεγε «θα τους κοιτάξω όλους εγώ και θα αποφασίσω». Στην σοβιετία μάλλον έτσι το ‘χουνε, δεν ξέρω, πάντως αφού τον πήρε τελικά, το Ελεγκτικό Συνέδριο λέει «εγώ, αυτόν, έτσι – δεν τον πληρώνω. Άλλοι είναι οι κανόνες για να προσλάβεις»

Ετσι λέει το άρθρο. Συνεχίζω.

Ο Γεωργίου, λέει το άρθρο (το κομμάτι που δεν παραθέτω, μπες να διαβάσεις) πήγε στους Θεσμούς. Τους λέει (μάλλον) «αφού είμαι ανεξάρτητος θα προσλαμβάνω όποιον θέλω», του λένε «καταλαβαίνω, αλλά υπάρχουν νόμοι», συμφωνούν από κοινού:

Να αλλάξουν οι νόμοι για τον Γεωργίου. Μόνο για τον Γεωργίου.

Αφού διαπραγματευόμαστε κάτι μήνες, και χάνουμε, και λέμε «εντάξει ρε παιδιά, όχι δραχμή, υποκύπτουμε», παραδίδουν οι θεσμοί έναν έτοιμο νόμο (είναι σ’ αυτά που δεν σου έδωσα, διάβασε λέμε). Έτοιμο, γραμμένο. «Αν θέλετε να μείνετε στο ευρώ, θα αθωώσετε προκαταβολικά τον κ. Γεωργίου».

Και εμείς, το κάνουμε.

Βαθιά ανάσα, γιατί το έγραψα και το πρωί, σέρνονται εγκεφαλικά, με αυτά που διαβάζω δεν θα το γλιτώσω.

Είναι αυτό για το καλό μας; Είναι κάπως για το καλό μας που ο Γεωργίου δεν έκανε την γαμημένη την επιτροπή όπως έπρεπε, με αντιπροσώπους, με δικηγόρους και τον ίδιο, και την έκανε όλος μονος του; Βοηθάει κάπως την δόλια την πατρίδα μας ο Γεωργίου να πληρώσει αυτόν τον άνθρωπο, ενώ το κλιμάκιο ελέγχου δαπανών αρνήθηκε να το κάνει; Είναι για το καλό μας που βάλαμε ένα νομοσχέδιο τσόντα, για να αθωώσει τον Γεωργίου, και να αναγκαστούμε να πληρώσουμε τελικά τον δικηγόρο που παράτυπα επέλεξε; Ήταν ανάγκη; Ήταν ανάγκη τόσο μεγάλη για την χώρα που είναι μεταξύ ευρώ και δραχμής, με άδεια ταμεία, με μία κυβέρνηση σε νευρικό κλονισμό, που χάνει 40 βουλευτές της, σε μία χώρα σε κρίση – ήταν ανάγκη να μπει αυτό το νομοσχέδιο για να αθωωθεί ΑΝΑΔΡΟΜΙΚΑ Ο ΓΕΩΡΓΙΟΥ;

Βαθιά ανάσα, βαθιά ανάσα.

Εγω τα γράφω αυτά. Ντρέπομαι, αφάνταστα, ντρέπομαι βαθιά, που επέτρεψα σε μερικούς χαρτογιακάδες με ευρώ στην τσέπη τους να κανουν κουμάντο στην χώρα μου, να αθωώνουν κινητοποιώντας μία ολόκληρη βουλή με εκβιασμούς όποιον τους αρέσει, ακόμα και έναν αποδεδειγμένα λάθος, γι αυτό φτιάχνουν νομοσχέδιο, φωτογραφικό -αν ήταν σωστός ο άνθρωπος δεν θα χρειαζόταν, σωστά;-, ντρέπομαι ασύλληπτα που ο Γεωργίου (φέρεται να) καταφέρνει να ελέγξει, να εκβιάσει, μία ολόκληρη βουλή, μια ολόκληρη χώρα.

Γιατί κάποιοι έχουν λεφτά, και εμείς δεν έχουμε.

Και μετά μου λέτε ότι θα σωθούμε.

Ξαναδιάβασε ο,τι έγραψα, ξαναδιάβασε το άρθρο, και μετά έλα και πες μου ότι αυτοί οι λεφτάδες δανειστές θα μας σώσουν από οτιδήποτε.

Πως ο,τι κάνουν, το κάνουν για το καλό μας.

Θα έγραφα κι’ άλλα. Λέω να μην γράψω. Είναι δύσκολο ακόμα και να το σκέφτομαι.

Ελπίζω όμως, να ξεκινήσεις να γράφεις (και) εσύ.

Αλλιώς, πες μου μέχρι ποιον βιασμό, της λογικής μας, της δημοκρατίας μας, της αξιοπρέπειάς μας θα αρχίσουμε επιτέλους να φωνάζουμε.

Υ.Γ.: Για όσους δεν θυμούνται, δεν είναι καινούργιο αυτό: Από παλαιότερα ήδη αναρωτιόμουν Εσάς που σας δέρνουν σήμερα, με παρόμοια απαίτηση των θεσμών…

Ε, ναι, μέρα που είναι σήμερα… pic.twitter.com/QCqGrJ41st

— Vasilis Siriopoulos (@V_Siriopoulos) July 14, 2015

Σε τούτο το blog, τα τελευταία χρόνια, λέω την γνώμη μου. Δεν ταιριάζει, συνήθως με την κοινή σκέψη: των καιρό των (αντι)μνημονίων έλεγα «δεν ξέρω αν είναι σωστά τα μνημόνια ή όχι», τον καιρό του «ψόφου» και της «κρεμάλας» έλεγα είμαι με την «νομιμότητα», τον καιρό του «φταίει ο τυροπιτάς» έλεγα «όχι, δεν φταίει ο τυροπιττάς όσο φταίει ο παράνομος επιχειρηματίας» και τον καιρό του «έτσι πρέπει να γίνει», ρωτούσα, απλώς, «γιατί».

Δεν είμαι επαναστάτης, δεν λέω αυτό – κάθε άλλο. Απλώς τονίζω πως, ο,τι λέω δεν είναι πάντα η πιο διαδεδομένη άποψη.

Κάνω αυτήν την εισαγωγή, γιατί πρόκειται να θέσω για άλλη μία φορά, ένα ερώτημα που δεν μοιάζει ιδιαιτέρως δημοφιλές σήμερα:

Πόσα δικαιούται να ζητήσει ο δανειστής από τον δανειζόμενο;

Ακούστε – έχουμε, εδώ και χρόνια, υπογράψει ένα σωρό μνημόνια και εφαρμοστικούς νόμους. Είχα τονίσει στο παρελθόν ότι κάποιοι τους ψήφισαν παρά την θέλησή τους, στην ουσία εκβιαζόμενοι ενώ δεν συμφωνούσαν, απλώς γιατί δεν ήθελαν την εναλλακτική. Είχα αναφέρει την σκέψη ότι, σε μία δημοκρατία που η αντίθετη άποψη εξαφανίζεται ή λοιδορείται δημοσιογραφικά από ΜΜΕ (που οφείλουν την ύπαρξή τους σε άλλους δανειστές), και κόμματα που επίσης χρωστάνε (σε άλλους δανειστές) – ε, δεν την λες ακριβώς δημοκρατία. Αλλά δεν συζητάμε (αποκλειστικά) αυτό:

Είναι σαφές για μένα, ότι σε μία σχέση δανεισμού, αυτός που βάζει τα χρήματά του θέλει να νιώθει ασφαλής. Δεν είναι απλώς λογικό, είναι ο μόνος τρόπος για να υπάρχει καν αυτή η σχέση.

Προφανώς λοιπόν, ο δανειστής ζητά εγγυήσεις. Θέλει να πάρει τα χρήματά του πίσω, και είναι (τις περισσότερες φορές, όχι πάντα) προς το συμφέρον του ο δανειζόμενος να τα χρησιμοποιήσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, ώστε να σιγουρευτούν και οι δύο πλευρές ότι θα το πετύχει. Επίσης, είναι σαφές ότι ο δανειζόμενος πάει στον δανειστή. Θεωρητικά, ο δανειστής κάνει, ή δεν κάνει δεκτό το αίτημα του δανειζόμενου με βάσει τις εγγυήσεις που θα του παρασχεθούν, και έτσι γίνεται μία σωστή συμφωνία.

Η σχέση αυτή όμως, είναι σχέση μεταξύ ενός ισχυρού, και ενός ανίσχυρου. Καθίσταται σαφές ότι αυτός που έχει τα λεφτά, και την λογική απαίτηση της διασφάλισής του, έχει και τον απόλυτο σχεδόν έλεγχο απέναντι στον δανειζόμενο. Μπορεί να του ζητήσει οτιδήποτε θεωρεί ότι θα τον θωρακίσει, και η απόφαση μένει στον δανειζόμενο να το κάνει δεκτό – ή όχι.

Ο πολιτισμένος κόσμος όμως, βλέποντας αυτήν την σχέση, παρεμβαίνει. Λέει «μισό λεπτό, αλλά δεν μπορεί ο δανειζόμενος να ξεπεράσει τα όρια της αξιοπρέπειάς του. Το ότι ζητά να δανειστεί, πχ, δεν σημαίνει ότι ο δανειστής μπορεί να του ζητήσει *οτιδήποτε*. Θα πρέπει να θεσπιστούν κάποιοι κανόνες, σαφείς για όλους τους εμπλεκόμενους, ώστε όλοι να ξέρουν ότι ο δανειστής έχει δικαίωμα μέχρι ενός σημείου». Από εκεί και πέρα, δεν θα μπορεί να εξασφαλίσει απόλυτα την ασφάλειά του – αυτό είναι και το νόημα του ρίσκου, άλλωστε.

Έτσι, ο δανειστής δεν μπορεί να ζητήσει από τον δανειζόμενο να είναι σκλάβος, πχ. Δεν μπορεί να απαιτήσει την αποπληρωμή με ένα νεφρό, ή με το να αναγκάσει τον δανειζόμενο να υπερβεί τις αρχές του, πχ να παρανομήσει. Θα ήταν «λογικό», θα εξασφάλιζε απόλυτα τον δανειστή προφανώς – αλλά υπάρχουν ισχυρότεροι κανόνες. Ο πολιτισμένος κόσμος προστατεύει τον δανειζόμενο, στερώντας του την επιλογή να το κάνει, ακριβώς γιατί θεωρεί ότι κάποια πράγματα, μεταξύ ενός ισχυρού και ενός ανίσχυρου, δεν είναι πια επιλογή.

Το άτομο λοιπόν, προστατεύεται ενός ισχυρού, στερούμενο τις επιλογές που υπερβάλλουν τις παγκόσμια ορισμένες γραμμές της αξιοπρέπειάς του.

Κατανοητό.

Τι γίνεται με ένα κράτος όμως;

Διαβάζω στο μνημόνιο που υπέγραψε η Ελλάδα ότι θα κάνει αποδεκτό – μεταξύ άλλων:

– Να επαναεξεταστούν οι νόμοι που έχουν ψηφιστεί από τον Φεβρουάριο και μετά,

– Να εισαχθούν στην ελληνική νομοθεσία νόμοι για την διασφάλιση των δανειστών

– Κάθε νέος νόμος που έρχεται στο κοινοβούλιο ή προς διαβούλευση, να έχει πρώτα συμφωνηθεί με τους θεσμούς αν αυτοί θεωρούν ότι τους αφορά.

Τα ίδια, πάνω κάτω, υπήρχαν και στα προηγούμενα μνημόνια.

Εδώ όμως έχω ένα πρόβλημα. Θεωρώ ότι προσβάλλεται η εθνική κυριαρχία του κράτους. Αν οι θεσμοί έχουν πρόσβαση στο νομοθετικό μας έργο, το προηγούμενο το επόμενο και το τωρινό, τότε παρεμβαίνουν στην βάση της δημοκρατίας μας. Κάθε απόφασή μας είτε ελέγχεται αν είναι παρελθοντική, είτε επιβάλλεται αν είναι τωρινή, είτε, το πιο σημαντικό απ’ όλα, πρέπει να περάσει από έγκριση από τούδε και στο εξής.

Οι δανειστές, μοιάζει λογικό, θέλουν να εξασφαλίσουν την οικονομία μας, και μέσω ημών, να εξασφαλίσουν και την επένδυσή τους. Αυτός είναι ο μοναδικός λόγος που θα μας δανείσουν, καθώς δεν μας έχουν πια καμία εμπιστοσύνη ότι θα κάνουμε αυτά που συμφωνήσαμε. Το καταλαβαίνω απόλυτα, και αντιλαμβάνομαι την θέση τους.

Η Ελλάδα από την άλλη, είναι ένα κυρίαρχο κράτος. Ακόμα και χωρίς ένα ευρώ στα ταμεία, διατηρεί την εθνική της κυριαρχία, το δικαίωμα να αποφασίζουν οι πολίτες ποιοι θα είναι οι νόμοι που θα ψηφίζονται, μέσω των εκπροσώπων τους στην βουλή που ψηφίστηκαν με κάποιες συγκεκριμένες εντολές. Ακόμα και αν πεινάει ο κόσμος, έχει δικαίωμα να αποφασίζει να πεινάσει κι άλλο (ασχέτως αν συμφωνώ, ή διαφωνώ προσωπικά) μόνος του, και χωρίς παρεμβάσεις.

Ποιος βάζει το όριο;

Ποιος είναι κατάλληλος να μας πει αν η δημοκρατία στην Ελλάδα είναι αντικείμενο διαπραγμάτευσης μίας οικονομικής συμφωνίας; Ποιος μπορεί να μας δείξει την κόκκινη γραμμή ανάμεσα στην «δίκαιη συμφωνία» που εξασφαλίζει και τις δύο πλευρές – και σε ένα Οικονομικό Πραξικόπημα; Ποια είναι η κόκκινη γραμμή της παραβίασης, ώστε να ξέρουμε αν ξεπερνιέται τώρα, ή θα ξεπεραστεί στο μέλλον για να αντιδράσουμε; Πόσο δίκαιη είναι η κραυγή #ThisIsACoup που γεμίζει το twitter για το Ελληνικό ζήτημα;

Ο μόνος λόγος που αφαιρείται το δικαίωμα από ένα άτομο η δυνατότητα να ξεπουλήσει την αξιοπρέπειά του στον δανειστή του, είναι ακριβώς γιατί είναι πιθανό να το προτείνει ακόμα και αυτοβούλως ο ίδιος, και αυτή είναι η υπέρτατη προστασία που προβάλλει ο πολιτισμένος κόσμος.

Ποιος προστατεύει ένα κράτος από το να ξεπουλήσει, στο όνομα ενός διλήμματος (σκληρού, προφανώς, όλα τα αληθινά διλήμματα είναι σκληρά) την δική του αξιοπρέπεια και των πολιτών του; Εκεί δεν οφείλεται προστασία στο άτομο που απαρτίζει το κράτος; Δεν είναι πιο σημαντική η διασφάλιση της αξιοπρέπειας του δανειζόμενου, η διασφάλιση της δημοκρατίας, από το δίλημμα που προφανώς υπάρχει;

Αν χαθούν αυτά, έχει σημασία (για παράδειγμα) σε ποιο νόμισμα έχουν χαθεί;

Είναι -τελικά- θεμιτό η δημοκρατία να είναι δανειστικός όρος;

Αυτές είναι οι σκέψεις μου, και αυτές ήταν πάντα οι σκέψεις μου άλλωστε.

Όποιος θέλει να μοιραστεί τις δικές του, τα σχόλια είναι ανοικτά.

Δεν υπάρχει λίγο Βαγγέλης Γιακουμάκης. Δεν υπάρχει λίγο Ουαλίντ Ταλέμπ. Δεν μπορείς να είσαι λίγο ο ανώνυμος νεκρός του Κολαστηρίου.

Δεν το καταλαβαίνεις; Δεν είναι παιχνίδι στο οποίο μπορείς να παίξεις τον μικρό ρόλο σου και μετά να προχωρήσεις. Δεν είναι θέατρο, για μία παράσταση μόνο. Είναι παράσταση ζωής, πρέπει να καταλάβεις ΓΙΑΤΙ επέλεξες να παίξεις τον ρόλο, και να το τιμήσεις μέχρι τέλους – μέχρι την δικαίωσή του.

Είναι επικίνδυνη η απόφαση της συμμετοχής σου. Δεν μπορεί να είναι επιδερμική – όχι γιατί το λέω εγώ, αλλά γιατί το λένε τα θύματα:

Στο Παγκράτι, λίγοι τραμπούκοι έσπασαν το πόδι ενός, και έλουσαν με χλωρίνη τον άλλον απο ένα ζευγάρι ανθρώπων που, απλώς, καθόταν στο πάρκο.

Αυτό, έγινε λίγους μήνες πριν. Αυτό, ήταν πριν τον Βαγγέλη.

Αν δεν ξεχνούμε (όλοι μας, ή έστω όσοι ξεχάσαμε-μαζί κι εγώ) τότε, αν επιλέγαμε η θέση μας να είναι ουσιαστική, βαθιά, αν η επιμονή μας δεν σταματούσε μέχρι να έρθει ένα θετικό αποτέλεσμα, όποιο και αν ήταν αυτό, αν επιμέναμε να βρεθούν οι ένοχοι, να τιμωρηθούν, αν δεν ανεχόμασταν τον υπουργό μας να λέει «στην θητεία μου ΔΕΝ θα αποκτήσουν ίσα δικαιώματα με τους υπόλοιπους δύο άνθρωποι που δεν εγκρίνω την σχέση τους – ο,τι και να γίνει» – ίσως, ίσως τώρα τα πράγματα να ήταν διαφορετικά.

Ίσως να ήταν διαφορετικά και για τον Βαγγέλη.

Στην Μανωλάδα, δύο χρόνια κοντά πριν, οι εργαζόμενοι πυροβολήθηκαν γιατί ζήτησαν την αποζημίωσή τους, για δουλειά που έκαναν στα χωράφια. Αυτό, έγινε πριν το πτηνοτροφείο – και σχεδόν δυο χρόνια μετά από τον Ουαλίντ.

Αν εκτός από την πρόσκαιρη έκφραση της ενόχλησής μας, είχαμε αντιδράσει πιο δυναμικά, αν είχαμε πιέσει τους βουλευτές μας, αν επιμέναμε η δημοσιογραφία να ικανοποιήσει τις απορίες μας, αν είχαμε καταστήσει σαφές ότι δεν θα γίνει ανεκτή τέτοια συνθήκη εργασίας ξανά – τότε ίσως, ίσως να ήταν αλλιώς τα πράγματα, και για τους εργαζόμενους στην Μανωλάδα έναν χρόνο μετά, και για το πτηνοτροφείο που ξεχάσαμε -ήδη- το όνομά του στην Χαλανδρίτσα.

Αρκετό καιρό πριν, μάθαμε για τις απαράδεκτες συνθήκες στο @kolastirio, μάθαμε για τους νεκρούς, μάθαμε γι’ αυτούς που κρεμάστηκαν αποδρώντας, έτσι, από την φρίκη με τον μόνο τρόπο που ήξεραν.

Αν επιμέναμε να βρεθεί η ευθύνη, να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι, να αλλάξουν οι συνθήκες στο νοσοκομείο και στις φυλακές ευρύτερα, τότε ίσως, ίσως αυτός ο άνθρωπος να μην έχανε την ζωή του τόσο άδικα.

~

Αντιθέτως από ότι μοιάζει να διαποτίζει αυτό το άρθρο, δεν μιλάω για τύψεις. Αλλά ο Βαγγέλης για κάποιον λόγο εγκατέλειψε. Τα αφεντικά του Ουαλίντ, για κάποιον λόγο πίστεψαν πως μπορούν να τον βιάσουν με ένα σκουπόξυλο και να τον βασανίσουν επί 18 ώρες. Και τον ανώνυμο νεκρό του κολαστηρίου, για κάποιον λόγο επέλεξαν να αγνοήσουν τις εκκλήσεις του για βοήθεια.

Γιατί λείπαμε εμείς, οι υπόλοιποι, από εκεί.

Το ξέρω ότι νοιαζόμαστε. Το βλέπω, και αντίθετα από την απαισιόδοξη οπτική του «άχρηστου like» εγώ πιστεύω ότι ένα like, ένα tweet, ένα RT, ένα post, μία αναφορά στην παρέα ή στην οικογένεια, παίζει ρόλο – και μάλιστα πολύ σημαντικό.

Μα χρειάζεται και κάτι παραπάνω. Χρειάζεται επιμονή και μνήμη. Να ξέρουμε γιατί.

Ο Βαγγέλης πέθανε, αλλά υπάρχουν και άλλοι Βαγγέληδες. Ο Ουαλίντ, δεν μπορεί να πάρει πίσω τα φρικτά βασανιστήρια, αλλά έχει ελπίδα για την δικαίωσή του, για να μην υπάρχουν άλλοι Ουαλίντ. Ο ανώνυμος νεκρός του Κολαστηρίου χάθηκε, αλλά αν δεν είναι πια ανώνυμος, αν ενδιαφερθούμε, υπάρχουν και άλλοι ασθενείς που δεν χρειάστηκε ακόμα να κλάψουμε γι’ αυτούς.

Το «είμαστε πλέον εμείς μαζί σου» πρέπει να είναι ειλικρινές, όσο ειλικρινής ήταν και ο πόνος των θυμάτων.

Η μοίρα όλων αυτών των ανθρώπων δεν αλλάζει – μα η μοίρα των ανθρώπων αλλάζει.

Τα -ειλικρινή, το πιστεύω- δάκρυά μας γι’ αυτούς τους ανθρώπους, πρέπει να γίνουν πράξεις για τους επόμενους που είναι, ακόμα, ιστορίες που δεν έγιναν.

Χρειάζομαι την βοήθειά σας να τους θυμάμαι. Γιατί υπάρχουν πολλοί που χρειάζονται την βοήθειά μας για να μην τους ξεχάσουμε.

~

Ο Ουαλίντ Ταλέμπ συνεχίζει την μάχη του στα δικαστήρια στις 31 Μαρτίου 2015.

Στην «νέα Μανωλάδα» ξεκινά σήμερα η έρευνα. Στην παλιά, οι ιδιοκτήτες έχουν αφεθεί ελεύθεροι.

Ο νεκρός του νοσοκομείου φυλακών Κορυδαλλού, είναι ακόμη ανώνυμος. Η ιστορία του δεν έχει ειπωθεί.

Σήμερα, σε συνέντευξη τύπου που έδωσαν ο Πάνος Καμμένος και ο Παύλος Χαϊκάλης, κατήγγειλαν δημόσια προσπάθεια χρηματισμού του δεύτερου για να ψηφίσει υπέρ του υποψηφίου της κυβέρνησης Σταύρου Δήμα στην προεδρική εκλογή.

Ανέφεραν ότι έχουν ήδη πάει στην δικαιοσύνη, έχουν καταθέσει ήδη από την πρώτη συνάντηση, έχουν καταγεγραμμένα στοιχεία των συναντήσεων αυτών, η εισαγγελία έχει παραλάβει το περιεχόμενό τους, και έχουν κατονομάσει τον μεσάζοντα που υποσχέθηκε τα χρήματα στον Π. Χαϊκάλη.

Ως εδώ η είδηση, απλή, καθαρή, κατανοητή – πάμε στις σκέψεις μου.

~

Από την πρώτη στιγμή, παρέμεινα φειδωλός στο να εκφέρω την σκέψη μου για ποιον εκπροσωπούσε ο μεσάζοντας. Κυρίως επειδή έχω τις επιφυλάξεις μου για το πόσοι άνθρωποι θέλουν την συνέχιση αυτής της κυβερνητικής πολιτικής, και για ποιους σκοπούς:

• Είναι αυτοί που φοβούνται ότι θα χάσουν τις θέσεις τους,
• Είναι αυτοί που ονειρεύονται ότι μέσα στην κρίση θα έχουν περισσότερες ευκαιρίες,
• Είναι αυτοί που πιστεύουν ότι ο κύριος αντίπαλος είναι φαιδρός, και ανησυχούν ειλικρινά,
• Είναι αυτοί που δεν θέλουν να χάσουν την προστασία της κυβέρνησης και φοβούνται μην καταλήξουν αύριο στην φυλακή,
• Είναι αυτοί που δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, καθώς βρίσκουν την σοβαρότερη εκ των διαθέσιμων επιλογών την παρούσα κυβέρνηση.

Υπάρχουν λόγοι να στηρίξεις δηλαδή αυτήν την κυβέρνηση – και σέβομαι απολύτως μερικούς από αυτούς τους λόγους (σέβομαι, όχι απαραίτητα συμφωνώ). Αλλά επειδή κάποιους άλλους από αυτούς τους λόγους δεν τους σέβομαι, είναι πιθανό, και ούτε καν απαραίτητα με κυβερνητική διαταγή, κάποιοι να πήραν …πρωτοβουλίες, μη χαθεί ο λόγος ύπαρξής τους.

Το κύριο πρόβλημά μου δηλαδή, παραδόξως, δεν βρίσκεται στην απόπειρα δωροδοκίας εν ενεργεία βουλευτή – όσο και αν σου φαίνεται απίστευτο αυτό.

Άσε με να σου εξηγήσω.

~

Μόλις η υπόθεση παίρνει δημοσιότητα, το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας με τον Α. Παπαμιμίκο, γραμματέα της Πολιτικής Επιτροπής της ΝΔ βγάζει μία ανακοίνωση.

Ας δούμε πρώτα ποια ανακοίνωση θα ήθελα εγώ από το κυβερνών κόμμα:

Η Νέα Δημοκρατία, με απόλυτη πίστη στους θεσμούς της δικαιοσύνης και της δημοκρατίας, βλέπει με μεγάλη απογοήτευση την καταγγελία του κ. Χαϊκάλη. Το αν ευσταθεί ή όχι θα το αποφανθούν τα αρμόδια όργανα, εμείς όμως, σε κάθε περίπτωση, καταδικάζουμε απόλυτα κάθε απόπειρα αλλοίωσης της βουλευτικής συνείδησης, στεκόμαστε δίπλα σε όποιον στηρίζει με στοιχεία μία τέτοια καταγγελία από όποιον χώρο και αν ανήκει, και γινόμαστε αρωγοί σε κάθε προσπάθεια να μην πληγωθεί η δημοκρατία στις δύσκολες στιγμές που περνάει ο τόπος.

Πιστεύουμε βαθύτατα ότι ο μόνος τρόπος να μην πάνε χαμένες οι θυσίες του Ελληνικού λαού είναι να μην υποθηκεύσουμε το μέλλον της χώρας με διχαστικές εκλογές αυτήν την στιγμή, αλλά, προφανώς και σε κάθε περίπτωση, αυτό δεν μπορεί να γίνει με τέτοιες πρακτικές, που είναι απολύτως καταδικαστέες.

Αυτή, για μένα θα ήταν μία τίμια δήλωση. Πιστεύουμε ότι πρέπει να προχωρήσουμε με κυβέρνηση τετραετίας, να ολοκληρώσουμε το έργο μας, αλλά επ’ ουδενί με αυτόν τον τρόπο, αυτό θα ήταν ντροπή για την δημοκρατία.

Ας δούμε την ανακοίνωση που έγινε.

«Η Δικαιοσύνη είναι ανάγκη να αποφανθεί άμεσα. Από τη στιγμή που η έρευνά της δεν τεκμηριώνει οτιδήποτε, αποκαλύπτεται πως πρόκειται για μια στημένη προβοκάτσια. Πρέπει να δοθεί ένα τέλος, εδώ και τώρα, σ’ αυτό το άθλιο παιχνίδι με τους θεσμούς και τη χώρα» δήλωσε ο κ. Παπαμιμίκος.

«Την προβοκάτσια αυτή ξεκίνησε πριν τρεις μήνες ο ΣΥΡΙΖΑ και τη συνεχίζουν οι ΑΝΕΛ. ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ προσπαθούν να εκβιάσουν και να τρομοκρατήσουν βουλευτές. Μολύνουν το πολιτικό περιβάλλον επιδιώκοντας ανώμαλες εξελίξεις» πρόσθεσε ο γραμματέας της ΝΔ.

Σύμφωνα με τον Ανδρέα Παπαμιμίκο «το πρόσωπο που σύμφωνα με τις καταγγελίες καταγγέλλεται από τους Ανεξάρτητους Έλληνες υπήρξε στενός συνεργάτης του Π.Καμμένου. Τον συνόδευσε στη συνάντησή του με τον Αλέξη Τσίπρα στις 22.03.2013. Τον συνόδευσε στην επίσκεψή του στην Κύπρο την 01.04.2013. Και είναι βασικός μάρτυρας υπεράσπισής του στην υπόθεση των CDS. Ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του».

Είναι στημένη προβοκάτσια, ένα άθλιο παιχνίδι με τους θεσμούς, θέλουν να τρομοκρατήσουν βουλευτές, το ξεκίνησε ο Σύριζα, μολύνουν το πολιτικό περιβάλλον, θέλουν ανώμαλες εξελίξεις, είναι συνεργάτης του Καμμένου ο μεσάζοντας και βασικός υπερασπιστής του. Και για κερασάκι, παντού «φωτογραφίες που φέρεται να προέρχονται από τη ΝΔ» με τον μεσάζοντα και τους Καμμένο – Τσίπρα στο ίδιο τραπέζι από το 2013.

Ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του.
~

Λοιπόν.

Άνθρωποι να προσπαθήσουν να επηρεάσουν βουλευτές θα υπάρχουν πάντα. Όποιοι και αν είναι οι λόγοι τους, είτε «εθνικοί», είτε ιδιοτελείς, όποιοι και να είναι οι τρόποι τους, είτε πείθοντας, είτε χρηματίζοντας, είτε εκβιάζοντας, πάντα κάποιοι θα προσπαθούν να επηρεάσουν την εξουσία.

Η δικαιοσύνη είναι υπεύθυνη γι’ αυτό, και ουδείς άλλος. Είτε ο Καμμένος και ο Χαϊκάλης ψεύδονται, και το έστησαν, είτε λένε την αλήθεια και πράγματι κάποιος προσπάθησε να δωροδοκήσει την ψήφο τους, σε κάθε περίπτωση, όπως και στην προ ημερών υπόθεση Ξουλίδου, που είχε λιγότερη τεκμηρίωση γενικότερα, όποιος πάει στην δικαιοσύνη, αφήνει στα χέρια της την υπόθεση και την διαλεύκανση της.

Το πρόβλημά μου όμως, και για μένα το πιο σημαντικό, είναι η κυβέρνησή μου. Αυτή δεν είναι ο Χαϊκάλης, ο Καμμένος, ο Τσίπρας ή ο μεσάζοντας. Αυτή δεν μπορεί να αντιδρά συναισθηματικά, σαν πεντάχρονο που αμύνεται φωνάζοντας. Απαιτείται μία σοβαρότητα, μία διαχείριση της κατάστασής ΠΕΡΑ από το όποιο κομματικό συμφέρον – ακόμα, και κυρίως! σε περίοδο εκλογών.

Λίγες ώρες πριν είχα χειροκροτήσει την δήλωση του πρωθυπουργού (παρότι ήταν σε αντίστοιχο ύφος) ότι δεν θα προχωρήσει σε ακρότητες δηλώσεων

Θετικό βήμα η πολιτική αποφόρτιση από την κυβέρνηση http://t.co/trUN76AJEW Ελπίζω να συμπορευτούν ΠΑΣΟΚ/Σύριζα κλπ για καλύτερες εκλογές.

— Γιάννης @arkoudos (@arkoudos) December 16, 2014

Λίγες ώρες μετά, βλέπω ότι το θυμικό επανήλθε, οι σύμβουλοί του τον εκθέτουν πάλι, και ακόμα και για μία υπόθεση που οφείλει να αντιμετωπίσει προστατεύοντας πρώτος αυτός την δημοκρατία, να αντιδρά βάζοντας το κομματικό συμφέρον πάνω απ’ όλα, και να διαχειρίζεται απολύτως εμπρηστικά την υπόθεση – μια υπόθεση, διάβολε, από την οποία -ΑΝ ισχύει, ΑΝ είναι αληθής- θα εξυπηρετούσε κατ’ αρχάς τα δικά της συμφέροντα αν δεν καταγγέλονταν!

Και φυσικά, προκαλώντας τα αντίθετα από τα αναμενόμενα αποτελέσματα:

Είχα μία σοβαρή αμφιβολία ότι δεν ευθύνεται η ΝΔ για τν δωροδοκία,μα μετά από αυτήν τν δήλωση http://t.co/AU8ZSPuwgx δεν είμαι τόσο σίγουρος

— Γιάννης @arkoudos (@arkoudos) December 19, 2014

Για μένα, ο μεσάζοντας μίας ενδεχόμενης δωροδοκίας είναι ένα σοβαρό πλήγμα στην δημοκρατία. Αλλά μία κυβέρνηση που θα προσπαθήσει ακόμα και να εκμεταλλευτεί μία τέτοια κατάσταση, ακόμα χειρότερο.

Είχα γράψει παλιότερα, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, για παρόμοιο θέμα:

Έχω ξαναμιλήσει γι’ αυτούς που θεωρώ ότι εκφράζουν μέρος της Νέας Δημοκρατίας σήμερα. Ήμουν σαφής, θεωρώ: υπάρχουν στελέχη που, αυτόνομα, μολύνουν την επιλογή κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου, που σε ένα ευρύτερο πλαίσιο συμφωνούν με την κυβερνητική λύση που προτείνει ως κόμμα.

Διαβάστε λίγο το άρθρο που τα έλεγα: Είναι απολύτως ενδεικτική του δείγματος κυβερνητικής πολιτικής που συνεχίζεται ακόμα και σήμερα.

Παραμένω σταθερός: Δεν είναι αυτή η Ελλάδα που θέλω, όποια και αν είναι η οικονομική γραμμή σωτηρίας της.

Ακόμα και αν γίνεται για να σωθούμε – δεν θέλω έτσι.

Ένα ζευγάρι ανθρώπων, δέχεται επίθεση στο Παγκράτι. Δεκαπέντε εύσωμοι με ξυρισμένο κεφάλι τους επιτίθενται επειδή δεν είναι παντρεμένοι, πρώτα φραστικά, και μετά με βία. Ο άνδρας ξυλοκοπείται και περιλούζεται με χλωρίνη, στην γυναίκα, που γρονθοκοπείται επίσης, της σπάνε αδυσώπητα το πόδι.

Όχι; Δεν είναι έτσι; Είναι λιγότερο ευχάριστο έτσι; Ίσως είναι πιο εκνευριστικό, ίσως πιο ενοχλητικό, ίσως ταυτιζόμαστε με το θύμα περισσότερο.

Μα τα στοιχεία είναι ίδια. Το ζευγάρι, είναι του ιδίου φύλου, αλλά αυτό δεν αλλάζει κάτι. Δεν μπορεί, και να θέλει, να παντρευτεί, γιατί δεν το αφήνουμε – αλλά και ούτε αυτό αλλάζει κάτι στην ιστορία μας. Η χλωρίνη και το σπασμένο πόδι είναι ίδια. Και αυτά έχουν σημασία.

Είναι προφανώς ένα ομοφοβικό χτύπημα. Μα είναι και κάτι περισσότερο από αυτό: είναι περισσότερο από μία επιβολή, είναι περισσότερο από ένα βιασμό, πρόκειται για έναν συνεχή βιασμό, μία διαρκή βία:

Θεωρώ, προσωπικά, ότι η καταδίκη ήταν υποτονική.

Ψάχνω να βρω γιατί, αλλά είμαι αφελής, γιατί το γιατί είναι σαφές:

Δεν μας νοιάζει.

Η χλωρίνη και το σπασμένο πόδι που χάρισαν σε ένα ζευγάρι δεκαπέντε σαδιστές, μία πολύ ξεκάθαρη ομάδα ανθρώπων. Κράτησε πέντε λεπτά, και αν.

Η αδιαφορία μας, όμως, κρατάει για πάντα.

Δεν επιβάλλεται η ενόχλησή μας. Πρέπει να έρχεται ως αποτέλεσμα συνειδητής σκέψης, πρέπει να είναι ξεκάθαρο ότι αυτοί οι δύο άνθρωποι δεν αξίζουν την περιφρόνηση κανενός επειδή επέλεξαν να είναι μαζί, πρέπει να είναι ευκρινές ότι η βία που τους ασκήθηκε δεν είναι ούτε κατά διάνοια ίση, και αντίστοιχη, της όποιας διαφωνίας μπορεί να έχει ο καθένας μας για την επιλογή τους.

Αυτό το δώρο της υγιούς αντίδρασης όμως, δεν το είχαμε.

Οι ομάδες κρούσης λειτουργούν με βάση την δική μας ανοχή. Τροφοδοτούνται από την δική μας σιωπηλή αποδοχή. Καλύπτουν την δική μας ανομολόγητη σιχασιά.

Και ακόμα και αν κάνουμε τελικά μία δήλωση υποστήριξης, τυπική ή ουσιαστική, αυτή συνήθως θα είναι μισή, καθώς σπάνια θα συνοδευτεί με πίεση για λύση στα προβλήματα που η ίδια η κοινωνία μας δημιουργεί σε δύο ανθρώπους που θέλουν, απλώς, να είναι ισότιμα ερωτευμένοι όπως όλοι οι υπόλοιποι (δες πχ το σύμφωνο συμβίωσης για τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια).

Οι μαυροφόροι φαντάροι χαρίζουν πέντε λεπτά ξύλο και χλωρίνη.

Εμείς με την σιωπή μας, μια ζωή ανισότητας και αδικίας.

Δεν είμαι απόλυτα σίγουρος τι από τα δύο πονάει πιο πολύ.

Να τα πιάσουμε όμορφα-όμορφα ξεκάθαρα από την αρχή; Πολλά πράγματα για τα οποία θα μιλήσω εδώ, δεν τα ξέρω.

Πάμε λοιπόν.

§
Το 2009, οι επτά μεγαλύτεροι τηλεοπτικοί σταθμοί της Ελλάδας, το Mega, ο Antenna, το Star, ο Σκαϊ, το Alter, το Μακεδονία και o Alpha, δημιουργούν μία κοινή εταιρία, την «Ψηφιακός Πάροχος Α.Ε.» με σκοπό την μετάβαση στην ψηφιακή εποχή που είναι επιβεβλημένη, καθώς η ΕΕ ζητά ψηφιακή μετάβαση του αναλογικού σήματος (που τότε ήταν καθολικό) με καταλυτική ημερομηνία διακοπής αναλογικού το 2012, και τελική ημερομηνία το 2015.

Στην παρουσίαση τονίζεται το εξής:

Μάλιστα, όπως τόνισε από την πλευρά του ο διευθύνων σύμβουλος της Digea, Γιώργος Μαθιός, δεν υπάρχει ακόμη το νομικό πλαίσιο της μετάβασης, ενώ το τρέχον καθεστώς εγκατάστασης κεραίας ξηράς είναι τουλάχιστον μη ρεαλιστικό.

Λίγο νωρίτερα, πάντως, σε σύντομο χαιρετισμό που απηύθυνε στην παρουσίαση της πλατφόρμας ο υπουργός Εσωτερικών, Προκόπης Παυλόπουλος, δεσμεύθηκε ότι «η πολιτεία θα κάνει ό,τι πρέπει», σημειώνοντας με νόημα «ότι έχει μάθει από τα λάθη του παρελθόντος»

Εδώ το άρθρο και η παρουσίαση της εταιρίας.

Ας κρατήσουμε για το μέλλον ότι οι κορυφαίες επτά επιχειρήσεις τύπου, με κανάλια-εφημερίδες-ραδιόφωνο και επιχειρήσεις που κάποιες εξ αυτών συνεργάζονται με το δημόσιο, συνενώνουν τις δυνάμεις τους σε μία εταιρία (χωρίς… ανταγωνισμούς) και το «έχουμε μάθει από τα λάθη του παρελθόντος», και «θα κάνουμε ο,τι πρέπει» από τον Υπουργό.

Αυτά, το (μακρινό) 2009

§

Το 2011, κλείνει ο τηλεοπτικός σταθμός Alter, λόγω χρεών. Είναι ένας από τους επτά που απαρτίζουν την διοίκηση του ψηφιακού μπουκέτου της Digea που μόλις έχει δημιουργηθεί, με βάση το αναμενόμενο και υποχρεωτικό πέρασμα από την αναλογική στην ψηφιακή εποχή.

Όταν ο σταθμός κλείνει, δεν σταματάει η μετάδοσή του. Στην αρχή από το ψηφιακό μπουκέτο, και σιγά σιγά αποκλειστικά από το αναλογικό, μεταδίδει μία σειρά από (οργισμένα) μηνύματα για απολύσεις όχι μόνο τις δικές του, όχι μόνο του χώρου του τύπου, αλλά και από άλλους επιχειρηματικούς χώρους.

Αυτή η μετάδοση «βραχυκυκλώνει» την Digea η οποία στην αρχή απευθύνεται στο ΕΣΡ, μα στην συνέχεια «κατεβάζει» σύμφωνα με τις κατηγορίες, την ποιότητα του προγράμματος του σταθμού, αναγκάζοντάς το να μεταβεί από κινούμενες καρτέλες σε ακίνητες, και στην συνέχεια στην απώλεια ήχου, στην απώλεια ποιότητας και τέλος στο οριστικό κλείσιμο της ψηφιακής μετάδοσης.

Είχα γράψει τότε ένα άρθρο, (θα μου επιτρέψετε να το πω προφητικό) με τίτλο ο «Δικτάτωρ Κλικλίκος» στο οποίο έλεγα, αθώα και αφελώς, τα εξής μεταξύ άλλων:

Στο προκείμενο όμως, παρατηρώ ότι η Digea, ζητά από το ΕΣΡ, να νομιμοποιήσει την διακοπή μίας εκπομπής, και αυτό το συζητά, επειδή μιλάει όχι για τα δικά της δικαιώματα, αλλά για τα δικαιώματα των άλλων εργαζομένων!

Και επειδή η Digea δεν υπάρχει, δεν είναι αυτόνομη επιχείρηση, τα υπόλοιπα κανάλια που την απαρτίζουν, φοβούνται και αντιδρούν, ψάχνοντας τρόπους να το κάνουν, να φιμώσουν ένα κανάλι -όχι επειδή μιλάει για τα δικά του προβλήματα, αλλά επειδή “απειλεί” να δώσει λόγο σε άλλους εργαζόμενους, όπως πχ της Χαλυβουργίας!

Κάτι που προφανώς τους προκαλεί ανατριχίλα.

Φυσικά, αν ήταν κανονική εκπομπή, όπως πχ του Τσίμα, του Βαξεβάνη κλπ, αν από εκεί μιλούσαν οι υπάλληλοι για τα προβλήματά τους, δεν θα ετίθετο θέμα νομιμότητας από το ΕΣΡ. Σωστά;

Όλο το (πολύ ενδιαφέρον κατ’ εμέ) άρθρο, εδώ (ανοίγει σε νέο παράθυρο)

Εδώ, το βίντεο με την καρτέλα που οι εργαζόμενοι διαμαρτύρονται για την προσπάθεια της Digea να τους κατεβάσει την ποιότητα, και εν τέλει την μετάδοση.

Αυτά, το 2011.

§

Το 2013, κλείνει η ΕΡΤ. Δεν θα μιλήσουμε εδώ για την απόφαση, έχω στο παρελθόν τοποθετηθεί, εδώ θα μιλήσουμε για τον ρόλο της Digea. Είχε ρόλο η Digea σ’ αυτήν την ιστορία; Μα, φυσικά και είχε.

Μόλις κόπηκε το τηλεοπτικό σήμα της ΕΡΤ, σειρά είχε το internetικό σήμα. Με την βοήθεια του ThePressProject που παρείχε τον δίαυλο, η ΕΡΤ (ή έστω πλέον οι υπάλληλοί της) μετέδιδαν κανονικά πρόγραμμα, μέσω διαδικτύου. Θυμίζω: δεν υπήρχε πλέον φορέας, δεν υπήρχε κατοχή σήματος, δεν υπήρχε πλέον νομικά η υπόσταση της ΕΡΤ.

Το σήμα λοιπόν μεταδιδόταν internetικά, και, αν δεν με απατά η μνήμη μου, είχε εξαιρετικά ευρεία αποδοχή εντός, και εκτός Ελλάδος. Ο τηλεοπτικός σταθμός 902 λοιπόν, τότε επίσημο κανάλι του ΚΚΕ, αποφασίζει να αναμεταδώσει το internetικό σήμα μέσα από την συχνότητά του.

Το αποτέλεσμα είναι αυτό:

Κάθε φορά που μεταδίδει internetικό σήμα των εργαζομένων η Digea ρίχνει τις περιβόητες «μπάρες» στην οθόνη, διακόπτοντας την μετάδοση. Όταν το 902 επανέρχεται στο «κανονικό» πρόγραμμά του, η digea επιτρέπει την μετάδοσή του, μέχρι να ξαναδείξει από το internetικό σήμα την εκπομπή των εργαζομένων, και να ξαναπέσει η μπάρα.

Ξανά, και ξανά, και ξανά και ξανά.

Αυτό γίνεται τόσες φορές, που το ΚΚΕ βγάζει την εξής (απίστευτη) ανακοίνωση:

«Μόλις η digea ρίξει μπάρες στη μετάδοση του 902 εμείς ανταποδίδουμε αρχίζοντας τη μετάδοση ενός μουσικού θέματος από τον Καραγκιόζη. Μόλις κατεβάσουν τις μπάρες συνεχίζουμε με κανονικό πρόγραμμα. Δηλαδή ο τηλεθεατής έχει δύο στοιχεία που του εξασφαλίζουν ότι θα δει έστω και με διακοπές τη μετάδοση των εργαζομένων της ΝΕΤ:

1. Παρακολουθεί πότε παίζει το μουσικό θέμα του Καραγκιόζη (μ’ αυτό μπαίνει σε εγρήγορση) και γνωρίζει ότι μετά από λίγο θα δει και τα 22- 25 δευτερόλεπτα από τη μετάδοση των εργαζομένων στη ΝΕΤ.

2. Κρατά πατημένο το χρονόμετρο ώστε από τα 20 δευτερόλεπτα να προετοιμάζεται ψυχολογικά έτσι που να μη τσαντίζεται επειδη σε λίγο θα δει μπάρες στην οθόνη.

Το κρίσιμο είναι να παραμείνει συντονισμένος στον 902 κι αντί να του σπάνε τα νεύρα, να διασκεδάζει σκεπτόμενος τους τύπους στην κονσόλα της digea που κοντεύουν να βγάλουν κάλους στα δάκτυλα καθώς κάθε λίγο πρέπει να πατάνε το κουμπάκι που ρίχνει τις μπάρες».

Μπορεί να φαίνεται αστείο, μα, για διάφορους λόγους – δεν είναι.

Το παιχνιδάκι συνεχίζεται για αρκετή ώρα, ίσως μερικές ημέρες, ώσπου το 902 κουράζεται να παίζει την γάτα με το ποντίκι, και σταματά η τηλεοπτική αναμετάδοση της ΝΕΤ.

Προσέξτε με λίγο εδώ γιατί είναι σοβαρό: Ακόμα και αν είχε υπάρξει αίτημα από τις αρμόδιες αρχές, αυτό έπρεπε να ακολουθήσει μία διαδικασία. Να γίνει το αίτημα προς τον 902, που εκπέμπει το σήμα, να σταματήσει. Να πειθαρχήσει αυτός, ή να αρνηθεί, προβάλλοντας την όποια ένστασή του. Να ελεχθεί η θέση του, και, ο υπεύθυνος για τον νόμο, να οδηγηθεί στον εισαγγελέα για εξηγήσεις. Να τιμωρήσει, με όποιον τρόπο οφείλει, η δικαιοσύνη, τον σταθμό.

Τον 902, η δικαιοσύνη. Όχι η Digea.

Ο 902 δεν επικοινώνησε ποτέ τέτοια διαδικασία. Η «ποινή» του εκτελέστηκε απ’ ευθείας από κάποιον υπάλληλο της Digea με άνωθεν εντολές. Δεν αναφέρθηκε ποτέ καμία υπογραφή αιτήματος, καμία έγγραφη εντολή, κανένα ονοματεπώνυμο αιτούντα.

Δεν κατεβάζεις όμως έτσι το πρόγραμμα τηλεοπτικού καναλιού επειδή δεν σ’ αρέσει αυτό που δείχνει.

Είναι σαν να σου λέει ο περιπτεράς σου «δεν μπορείς να αγοράσεις την εφημερίδα που θέλεις, γιατί δεν αρέσουν αυτά που γράφει στον κυρ-αστυνόμο από ‘δω».

Σκέψου το λίγο, είναι πολύ σοβαρό: Λέγεται λογοκρισία.

Και εκεί ολοκληρώνεται και (τυπικά και ουσιαστικά, κατ’ εμέ) το τηλεοπτικό μαύρο της ΕΡΤ.

Αυτά, το 2013.

§

Η σύσταση της Digea, και το κλείσιμο της ΕΡΤ, οδήγησαν όμως και σε μία άλλη παρενέργεια, που έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον (αν και, εδώ πλέον δηλώνω άσχετος και αδαής):

Η νέα αντιπαράθεση στη Βουλή για το χάρισμα των ψηφιακών τηλεοπτικών συχνοτήτων στη Digea των ιδιωτικών καναλιών πανελλαδικής εμβέλειας που λειτουργούν με προσωρινό καθεστώς λειτουργίας χωρίς άδειες, έναντι ελάχιστου τιμήματος, ανάμεσα στον υφυπουργό Μεταφορών Μ.Παπαδόπουλο και τη βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Ζωή Κωνσταντοπούλου επιβεβαίωσε για μια ακόμη φορά το οργανωμένο κυβερνητικό σχέδιο υπέρ των καναλαρχών.

Μέσα σε ένα μήνα, τον Ιανουάριο του 2014, έγινε ένας δήθεν διαγωνισμός για τις ψηφιακές συχνότητες με ορισμό του χαμηλότερου τιμήματος για πανελλαδική εμβέλεια 16 εκατ. και για περιφερειακή εμβέλεια 2,6 εκατ. Ως προϋπόθεση του «διαγωνισμού» προβλεπόταν πως αν κατατεθεί μια μόνο προσφορά θα πάρει το σύνολο των ψηφιακών συχνοτήτων υποχρεωτικά. Όπως επίσης πως αν κατατεθεί προσφορά για το σύνολο των ψηφιακών συχνοτήτων θα δοθούν οι συχνότητες στο χαμηλότερο τίμημα της εκκίνησης της ….δημοπρασίας. Οι όροι της δήθεν δημοπρασίας έβγαζαν εξ΄ αρχής εκτός διαγωνισμού τα περιφερειακά κανάλια, ενώ οι Καναλάρχες μέσω της Digea έκλεισαν συμφωνίες κορυφής με Nova και ΟΤΕώστε να μην κατέλθουν στο διαγωνισμό.
Η εμφανιζόμενη ως «ανεξάρτητη» Εθνική Επιτροπή τηλεπικοινωνιών η οποία διορίστηκε λίγες μέρες πριν τη δημοσίευση του διαγωνισμού, κατακύρωσε τον μοναδικό υποψήφιο, τη Digea καταργώντας τη δημοπρασία που η ίδια ανακοίνωσε.

Έτσι οι ψηφιακές συχνότητες παραδόθηκαν από την κυβέρνηση και την ΕΕΤΤ για τα επόμενα 15 χρόνια στους καναλάρχες που είναι ιδιοκτήτες των «παράνομων» ιδιωτικών καναλιών, για να γίνουν ο μοναδικός ρυθμιστής του τηλεοπτικού τοπίου πληρώνοντας στο δημόσιο πολύ λιγότερα απ΄ όσα πλήρωνε το κάθε κανάλι για τη μια συχνότητα που είχε όλα τα προηγούμενα χρόνια! Ενώ τα μεγάλα ιδιωτικά κανάλια όπως το Mega και ο ΑΝΤ1 υποχρεούνταν να αποδίδουν, το καθένα περισσότερα από 1 εκατ. ευρώ το χρόνο στο δημόσιο για τις αναλογικές τους συχνότητες , τώρα ως μέτοχοι της Digea πληρώνουν όλοι μαζί για 16 τηλεοπτικές ψηφιακές συχνότητες πανελλαδικής εμβέλειας ένα εκατομμύριο το χρόνο! Έχουν επίσης το προνόμιο να νοικιάζουν τις συχνότητες αυτές με τιμολόγιο που ακόμη παραμένει άγνωστο!

Σε αυτό το αποτέλεσμα συνέπραξε το υπουργείο Μεταφορών υπό τον Μιχάλη Χρυσοχοϊδη που τον Νοέμβριο του 2013 πέρασε νομοθετική ρύθμιση για τον διορισμό των μελών της ΕΕΤΤ από τον υπουργό.! Η ΕΕΤΤ με νέα σύνθεσή της χάρισε στη Digea το σύνολο των ψηφιακών συχνοτήτων, καθιστώντας την ρυθμιστή στην κατοχή του πολυτιμότερου πόρου του δημοσίου σύμφωνα με το Σύνταγμα.

(όλο το άρθρο εδώ, και μία συγνώμη στις Τυπολογίες για την πλήρη αναμετάδοση, αλλά πραγματικά, δεν ήξερα τι να αφαιρέσω!)

Τι καταλαβαίνω ότι λέει το άρθρο; Στην δημοπρασία, κατέβηκε μόνο ένας (γιατί η ΕΡΤ είχε κλείσει) πήρε το δικαίωμα ψηφιακής μετάδοσης (γιατί η ΔΤ/ΝΕΡΙΤ δεν είχε ακόμα ανοίξει) και θα κάνει και απόσβεση γιατί θα νοικιάζει την ψηφιακή μετάδοση!

Ωραίο; Πάμε παρακάτω.

Γιατί εμφανίστηκε μόνο ένας; Γιατί δεν ήρθαν πχ άλλοι, αφού είναι τόσο ενδιαφέρον διαγωνισμός;

Σύμφωνα με το τεύχος προκήρυξης της ΕΕΤΤ για την επίγεια ψηφιακή τηλεόραση, ο πλειοδότης είναι υποχρεωμένος προτού ενεργοποιήσει ένα κέντρο εκπομπής να έχει ολοκληρώσει όλη τη διαδικασία αδειοδότησης των κεραιών, σύμφωνα με τον νόμο. Στην περίπτωση της ψηφιακής τηλεόρασης πλειοδότης είναι η Digea και, σύμφωνα με πληροφορίες, ετοιμάζεται τροπολογία που θα απαλλάσσει τον ψηφιακό πάροχο ή θα ελαχιστοποιεί τις διαδικασίες νομιμοποίησης των κεραιών. Είναι σαφές ότι με τον τρόπο αυτό νοθεύεται ο διαγωνισμός, διότι πολλοί από τους δυνάμει υποψήφιους παρόχους δικτύου δεν συμμετείχαν λόγω του υψηλού κόστους αδειοδότησης, που πολλές φορές υπερβαίνει τα 6.000 ευρώ ανά σημείο εκπομπής, καθώς και της υποχρέωσης η αδειοδότηση να είναι έτοιμη πριν από την ενεργοποίηση. Θα έχει ενδιαφέρον να πληροφορηθούμε αν στις 27 Ιουνίου που θα ενεργοποιηθούν τα 19 κέντρα εκπομπής της Πελοποννήσου θα υπάρχει έστω και ένα που θα είναι αδειοδοτημένο. Και το πιο ενδιαφέρον θα είναι να μάθουμε αν θα υπάρξουν κυρώσεις από την ΕΕΤΤ…

Εδώ Χμμμ… Υποχρεωτικά αδειοδοτημένος, αλλά όπως θα δούμε και παρακάτω, εχμ, μάλλον δεν είναι και τόσο σημαντικό αυτό.

Ε, καλά θα μου πεις. Ένας εμφανίστηκε, 18 εκατομμύρια δεν είναι και λίγα, αφού έτσι έπρεπε να γίνει. Ναι, αλλά υπήρξε και μία έρευνα. Που εξηγούσε πόσο θα περίμενε κανείς να εισπράξει για την παραχώρηση της ψηφιακής μετάδοσης για δεκαπέντε χρόνια:

Όπως προκύπτει από τα αποτελέσματα της έρευνας αυτής, που είχε παραδοθεί στο Υπ. Υ.Με.Δι. στις 23 Φεβρουαρίου 2012 από την εταιρεία Analysys Mason, τα προσδοκώμενα έσοδα του ελληνικού δημοσίου από τη διάθεση – πώληση των συχνοτήτων ψηφιακής τηλεόρασης στην Ελλάδα για τα επόμενα 15 χρόνια ανήρχοντο στα 715 εκατομμύρια ευρώ, αντί των 18 εκατομμυρίων που «εξασφάλισε» με την ανάθεση στην Digea!

Έτσι λέει η Analysys Mason. Επτακόσια δεκαπέντε εκατομμύρια θα μπορούσε να κερδίσει το κράτος, σύμφωνα με την παραγγελθείσα έρευνά της. Και στο ίδιο άρθρο:

Ως προς την πρώτη παραχώρηση των συχνοτήτων ψηφιακής τηλεόρασης που τελικώς δόθηκαν στην Digea, ο υπολογισμός των προσδοκώμενων εσόδων προκύπτει με έμμεσο αλλά σαφή τρόπο, από τη σύγκριση της αξίας των δύο αγορών.

Η αξία της αγοράς που θα αναπτυχθεί από την παραχώρηση των συχνοτήτων ψηφιακής τηλεόρασης για τα επόμενα 15-20 έτη υπολογίζεται στα 10,3 δισεκατομμύρια €

Η αξία υπολογίζεται στα δέκα δις. Να ‘χαμε μία κρατική να τα κάνει τι αξία θα αποκόμιζε, ε; Αλλά δεν πειράζει καλή είναι και η ιδιωτικη πρωτοβουλία, υποθέτω. Αλλά, καλά, έκθεση υπήρχε, την ήξερε κανείς; Στο ίδιο άρθρο:

Πρόκειται για τα περίφημα 300 εκ. € που αναμένει να εισπράξει η τρόϊκα μέσω του ΤΑΙΠΕΔ για την πώληση του ψηφιακού μερίσματος.

Είπαμε (από ότι καταλαβαίνω από το άρθρο, ε;) στην Τρόικα δηλαδή, εντάξει, κανονικά κάνει 715 εκατομμύρια, εμείς άντε να εισπράξουμε 300. Και πήραμε δεκαοχτώ.

Μα δεν τελειώνει εδώ (σιγά μην τελείωνε) :/

Ναι, αλλά η Νέριτ πρέπει να εκπέμψει. Βγήκε. Δεν έχει δικαίωμα πια αναλογικής μετάδοσης, άρα πρέπει να εκπέμψει ψηφιακά. Δεν υπάρχουν όμως τα εργαλεία για να το κάνει. Τι κάνουμε τώρα;

Μη φοβού:

Η πρώτη απόφαση που υπέγραψε ως αρμόδια υφυπουργός της ΝΕΡΙΤ η Σοφία Βούλτεψη είναι αυτή της παράδοσης της ψηφιακής εκπομπής του κρατικού φορέα στην εταιρεία των ιδιωτικών καναλιών, τη Digea! Τρεις μόλις μέρες πριν το προγραμματισμένο σβήσιμο της αναλογικής τηλεόρασης στην Πελοπόννησο, ο υφυπουργός Μεταφορών Μ. Παπαδόπουλος και η Σ. Βούλτεψη διαπιστώνουν στην απόφαση τους πως «η ΝΕΡΙΤ Α.Ε. δεν διαθέτει τον αναγκαίο εξοπλισμό και υποδομή σε όλα τα κέντρα εκπομπής για την πλήρη ανάπτυξη και λειτουργία δικτύου επίγειας ψηφιακής ευρυεκπομπής εθνικής κάλυψης, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να ανταποκριθεί στις ημερομηνίες διακοπής εκπομπών τηλεοπτικού προγράμματος με αναλογική τεχνολογία». Για αυτό το λόγο οι δυο υφυπουργοί αποφασίζουν να «νοικιάσει» η ΝΕΡΙΤ «προσωρινά κατά το χρονικό διάστημα από την έναρξη της διακοπής εκπομπών τηλεοπτικού προγράμματος με αναλογική τεχνολογία, μέχρι την
πλήρη ανάπτυξη και λειτουργία του δικτύου επίγειας ψηφιακής ευρυεκπομπής εθνικής κάλυψης της ΝΕΡΙΤ Α.Ε» στη Digea.

[…]

Σύμφωνα με δημοσίευμα του περιοδικού Digital TV info ο κρατικός ραδιοτηλεοπτικός φορέας θα είναι έτοιμος να εκπέμψει ψηφιακά στις δυο δικές του ψηφιακές συχνότητες, μετά τον Μάρτιο του 2015.

Εδώ. Θα νοικιάσει! Από την Digea! Δηλαδή θα πληρώσει, αυτούς από τους οποίους θα εισπράξει – έστω και αυτά τα λίγα που θα εισπράξει, όταν τα εισπράξει (*είναι σε δόσεις)! Ωραίο; Αλλά.. πόσο θα κοστίσει; Α, αυτό θα το αποφασίσει η ΕΕΤΤ. Και θα είναι περίπου..

Έτσι η ΝΕΡΙΤ θα νοικιάσει την 4η ψηφιακή συχνότητα της Digea για την οποία η ιδιωτική εταιρεία θα πληρώσει στην ΕΕΤΤ περί τις 266.000 ευρώ το χρόνο, προς 450.000 ευρώ για ένα χρόνο! Αυτό είναι το ποσό που έχει ορίσει το τιμολόγιο της ΕΕΤΤ για την ψηφιακή εκπομπή πανελλαδικής εμβέλειας καναλιών μέσα από τις συχνότητες της Digea.

Εδώ. Τα-ντά! Έτοιμα όλα!

Update 23 Ιανουαρίου 2015: Πόσα είπαμε; 450.000 ευρώ; Γιατί, δεν μπορούν να δώσουν περισσότερα; Φυσικά και μπορούν!

Δεν πρόλαβε η Digea να διαδώσει πως δεν έχει χρήματα για να συνεχίσει την ψηφιακή μετάβαση επειδή δεν την πληρώνουν οι «πελάτες» της, περιφερειακά κανάλια και ΝΕΡΙΤ, και το κρατικό τηλεοπτικό μόρφωμα έτρεξε να τη συνδράμει. Με απόφαση του ΔΣ εγκρίθηκε η σύμβαση παραχώρησης μίας ψηφιακής συχνότητας που κατέχει η Digea, την οποία νοίκιασε η ΝΕΡΙΤ για να μεταφέρει ψηφιακά το σήμα των καναλιών της προς 719.000 ευρώ, χωρίς ΦΠΑ, για 10 μήνες, από τον Ιούνιο του 2014 έως και τον Απρίλιο του 2015. Κι αυτό επειδή η ΝΕΡΙΤ ήταν απροετοίμαστη, χωρίς ψηφιακούς πομπούς και προσωπικό, και δεν μπορούσε να κάνει την ψηφιακή μετάβαση σε Πελοπόννησο, Κεντρική Μακεδονία, Θεσσαλία και Στερεά Ελλάδα.

Η Digea, που πήρε από την ΕΕΤΤ συνολικά τέσσερις ψηφιακές συχνότητες, έναντι 15,6 εκατ. ευρώ για 15 χρόνια, κράτησε τη μία από αυτές κενή και την παραχώρησε στη ΝΕΡΙΤ για να συμμετάσχει στην ψηφιακή μετάβαση μαζί με τα ιδιωτικά κανάλια.

Εδώ. Να δώσουν 719.000 ευρώ! Και μάλιστα λίγους μήνες πριν… την αυτοτέλειά της που είχε υπολογιστεί στον Μάρτιο του 2015! Χα!

Και τα υπόλοιπα κανάλια; Μα αυτά, πρέπει να παίξουν ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ μέσω Digea – με το αντίστοιχο κόστος, ε;

Για όλα τα παραπάνω οι περιφερειακοί σταθμοί υποχρεούνται να εκπέμψουν ψηφιακά το πρόγραμμα τους στην ΠΖ που αντιστοιχεί στην ΕΠΕ στην οποία εκπέμπουν ως σήμερα αναλογικά.

Εδώ. Ναι, αλλά υπάρχει ένα πρόβλημα. Η Digea δεν παίζει καλά παντού. Για να γίνει αυτό, πρέπει να υπάρξουν καλύτεροι πομποί, ψηλότερα. Οπότε θα έχει κόστος, σωστά;

Σωστά;

Ε… όχι ακριβώς.

Για την Πελοπόννησο χρειάζονται 65 αναμεταδότες, που στοιχίζει 10-15 χιλιάδες ευρώ ο καθένας. Αυτά είναι τα χρήματα που θα πρέπει να καλυφθούν από τους δήμους. Κατά τη μεταβατική αυτή φάση δεν έχουμε πλήρη μετάβαση στην ψηφιακή εποχή. Δεν έχει γίνει το οριστικό switc off. Αυτό θα γίνει μέχρι το τέλος Νοέμβρη. Υπάρχουν κέντρα εκπομπής με προβλήματα (πχ Όσιος Πατάπιος, Σμέρνα, Φραγκοπήδημα) και πολλά προβλήματα αντιμετωπίζει και η Αργοναυπλία».

Εδώ. Χμ. Για να γίνει μετάδοση, πρέπει να υπάρχουν πομποί. Όπου δεν υπάρχουν, πρέπει να αγοραστούν από τον παροχ… όοοχι, από τους …Δήμους. Μα ναι.

Ειδικά για τους πομπούς, υπάρχουν και άλλα σχόλια, πολύ ενδιαφέροντα. Βλέπετε, για να εκπέμψει η Νέριτ καποια στιγμή, και να σταματήσει να πληρώνει ..ενοίκιο στην Digea, πρέπει να αγοράσει πομπους. Ναι, αλλά πόσους;

Στις 2 Ιουλίου 2014, η ΝΕΡΙΤ προκήρυξε τον πολυαναμενόμενο διεθνή διαγωνισμό για την προμήθεια των πομπών ψηφιακής τηλεόρασης. Πρόκειται για 355 πομπούς ισχύος τουλάχιστον 10W, 100W και 600W, προϋπολογισμού 5.430.000 € + ΦΠΑ 23%. Ως εδώ θα λέγαμε επί τέλους, τουλάχιστον τον προκήρυξαν.

Αλίμονο, όμως. Διαβάζοντας προσεκτικά τις 27 σελίδες των προδιαγραφών και τις δύο της περίληψης, διαπιστώνουμε ότι δεν υπάρχει πουθενά καμία αναφορά περί της κατανομής των ποσοτήτων των πομπών στις αντίστοιχες ισχείς των 10, 100 και 600W.

Με λίγα λόγια οι φωστήρες της ΝΕΡΙΤ μας λένε (σε ένα διαγωνισμό των 5,5 εκατομμυρίων) ότι θέλουν 355 πομπούς των 10, 100 και 600W, χωρίς να λένε πόσους των 10W, πόσους των 100W και πόσους των 600W. Επισημαίνουμε ότι η διαφορά τιμής ανάμεσα στους πομπούς αυτούς διαφορετικής ισχύος είναι τεράστια. Είναι σαν να πήγαιναν στο μανάβη και να του έλεγαν βάλε μου 10 πορτοκάλια, μήλα και πατάτες. Για όσους δεν γνωρίζουν από σύνταξη προδιαγραφών, θα διευκρινίσουμε ότι η πρώτη παράγραφος, πάντοτε, είναι η λεγόμενη “συγκρότηση υλικού”, στην οποία περιγράφονται τα είδη και οι ποσότητες της προμήθειας.

Η ανικανότητα, η προχειρότητα και η μωρία των επικεφαλής των τεχνικών υπηρεσιών της ΝΕΡΙΤ τους οδήγησε στην …”καινοτομία” της αφαίρεσης της συγκρότησης υλικού, που ήταν παρούσα σε όλες τις προδιαγραφές της ΕΡΤ, με αποτέλεσμα να γίνουν ρεζίλι διεθνώς, αφού ο διαγωνισμός αυτός δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

[…]

Είναι δε και άτυχοι, γιατί ο αριθμός 355 δεν διαιρείται δια 3, ώστε να δικαιολογηθούν ότι ήθελαν ίσες ποσότητες από κάθε ισχύ. Το αστείο είναι ότι ο διαγωνισμός αυτός ήταν έτοιμος από τις τεχνικές υπηρεσίες της ΕΡΤ και οι προδιαγραφές του είχαν περάσει από δημόσια διαβούλευση στις αρχές του 2013.

Θα αναρωτιέστε βεβαίως γιατί δεν προκηρύχτηκε τότε;

Η αιτία ήταν ότι ο κ. Μάναλης, τότε Δ/νων Σύμβουλος της ΕΡΤ μέχρι το μαύρο και αμέσως μετά Ειδικός Διαχειριστής της περιουσίας της, επί μήνες δεν εισήγαγε προς έγκριση στο ΔΣ της ΕΡΤ το διαγωνισμό, που ήταν προαπαιτούμενο για τη δημοσίευσή του. Οι φωστήρες της ΔΤ και της ΝΕΡΙΤ κατόρθωσαν να τον προκηρύξουν 1,5 χρόνο μετά και μάλιστα ξεχνώντας τη συγκρότηση υλικού. Ποιος ευνοήθηκε από αυτό; Μα φυσικά η Digea, η οποία ήδη πληρώνεται αδρά για την ψηφιακή εκπομπή της ΝΕΡΙΤ στην Πελοπόννησο (αλήθεια πότε θα δημοσιευτεί στη δι@ύγεια η σχετική σύμβαση μεταξύ ΝΕΡΙΤ και Digea), ενώ ακολουθεί η Αττική και πολλές ακόμα περιοχές μέχρι να ευδοκιμήσει ο συγκεκριμένος διαγωνισμός.

(στα σχόλια του άρθρου γίνεται τελικά επεξήγηση για το πόσα ήθελαν από τον κάθε πομπό – αλλά τα χαλάνε στο …νούμερο. Άλλο πριν, άλλο μετά. Διαβάστε το, είναι τραγελαφικό)

Και πριν συνεχίσω, να καταστήσω σαφές ότι αυτά αποκόμισα από μία απλή έρευνα στο διαδίκτυο προσπαθώντας να καταλάβω τι τρέχει, πιθανόν υπάρχουν και άλλες ενστάσεις/αντιρρήσεις, δεν τις βρήκα, δεν έχω γνώση και πλήρη εικόνα για τεχνικά ζητήματα. Να πούμε πάντως γενικώς ότι η δημοσιογραφία δεν έχει… προτεραιότητα το θέμα Digea. Αν με εννοείτε.

Αυτά και το 2014

§

Να τα βάλουμε λίγο κάτω, να κάνουμε μία σούμα, να συνεννοηθούμε;

Ενα, η Digea είναι αποτέλεσμα συγχώνευσης των καναλιών Mega, Antenna, Μακεδονία, Σκαϊ, Σταρ (και πρώην Alter) – και των ιδιοκτητών τους. Είναι μία ιδιωτική επιχείρηση, από κανάλια που δεν έχουν (με ευθύνη του κράτους) καν δικαίωμα εκπομπής στις δημόσιες συχνότητες, και ιδιοκτήτες που ελέγχουν (μέσω εντύπων και ραδιοφώνων επίσης) την σημαντικότερη μερίδα του τύπου και της δημοσιογραφίας στην Ελλάδα. Επιχειρηματίες που, μεταξύ των άλλων, διαχειρίζονται και δημόσια έργα, πάσης φύσεως.

Δύο, η Digea έχει …άποψη για το περιεχόμενο που βλέπουμε. Είναι σαφές: Αν θέλει, μπορεί να κατεβάσει την ποιότητα, ή να κλείσει το κανάλι με βάση το περιεχόμενό του. Το έκανε (όπως καταγγέλλουν οι εργαζόμενοί της) με το Alter (επειδή μίλησε για εργασιακά δικαιώματα άλλων!) και το έκανε και με την ΕΡΤ (χωρίς καμία εισαγγελική ή άλλη παρέμβαση, αυτοβούλως -εξ όσων γνωρίζω) απαγορεύοντας και ..αναμετάδοση διαδικτύου. Εν πολλοίς, η Digea ελέγχει την εικόνα, ο,τι δεν θέλει, απλώς δεν θα το δεις. Και δεν θα διαμαρτυρηθεί κανείς. Δεν μιλάω για φαντασία ή τρομολαγνεία – έγινε. Δύο φορές.

Τρία, η Digea έχει τον αποκλειστικό έλεγχο ψηφιακού τηλεοπτικού περιεχομένου στην Ελλάδα. Αγόρασε αυτό το δικαίωμα για 18 εκατομμύρια ευρώ, για τα επόμενα 15 χρόνια – ποσό που σε κάθε περίπτωση κρίνεται για την χαλαρότητά του, ειδικά σ’ αυτούς τους καιρούς που συμπιέζουμε κάθε δικαίωμα των πολιτών. Κάθε κανάλι που θέλει να εκπέμψει είναι υποχρεωμένο να το κάνει ψηφιακά, να πληρώσει ο,τι ορίσει η ΕΕΤΤ, και να εκπέμψει μέσω Digea.

Ενα, δύο, τρία.

Δεν θέλει πολύ κλικλικ.

Καλώς ορίσατε στην νέα ψηφιακή εποχή. Είστε συντονισμένοι;

…Όταν δείξαμε στους ψηφοφόρους ότι μαχαιρώνουν μετανάστες δεν σταμάτησαν, όταν τους δείξαμε ότι σφάζουν έλληνες, δεν σταμάτησαν, όταν τους δείξαμε ότι σηκώνουν ναζιστικά το χέρι δεν σταμάτησαν, όταν τους πολεμήσαμε στους δρόμους δεν σταμάτησαν, όταν σταματήσαμε να τους προβάλλουμε στα κανάλια δεν σταμάτησαν, όταν τους κλείσαμε φυλακή δεν σταμάτησαν, όταν τους ξεψαχνίσαμε, δεν σταμάτησαν, όταν τους φιμώσαμε δεν σταμάτησαν…

… μήπως αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε ότι ο μόνος τρόπος για να σταματήσεις την άνοδο του νεοναζισμού στην Ελλάδα πρέπει να εξαλείψεις τις αιτίες που τον δημιουργούν;

Μήπως, ΜΗΠΩΣ να αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε ότι αν δεν σταματήσεις πρώτα την φτώχεια, την την (απίστευτη, πια) έλλειψη δικαιοσύνης, την έλλειψη ισονομίας, την έλλειψη ελπιδας και προοπτικής, την έλλειψη ουσιαστικής παιδείας και ελευθερίας, αν δεν σταματήσεις πρώτα αυτά, ΠΡΩΤΑ αυτά, δεν θα σταματήσει ποτέ, και με κανέναν άλλο τρόπο το μίσος;

Όταν στον πολίτη αφαίρεσες κάθε ελπίδα, αφαίρεσες κάθε σταθερότητα, αφαίρεσες κάθε μέλλον, όταν τον έβαλες να μισεί ο ένας τον άλλον, όταν του στέρησες κάθε αίσθηση δικαίου, όταν τζόγαρες στον φόβο και την ανασφάλεια, όταν του πήρες το φαγητό από το τραπέζι και τα φάρμακα από το ντουλάπι – λέγοντάς του ότι πρωτίστως φταίει αυτός, όταν τον εκπαίδευσες στην λαμογιά και μετά δεν σου έφτασαν τα λεφτά να την συντηρίσεις, όταν του στέρησες την γνώση για τις βασικές αρχές δημοκρατίας, σεβασμού και αξιοπρέπειας, πως αλήθεια περιμέναμε να αντιδράσει;

Θρέψαμε τον λαό πολλά άσχημα πράγματα, και κάποιοι από αυτούς, πολύ θυμωμένοι, μας εκδικούνται πλέον ξεκάθαρα με τον χειρότερο, για μας και γι’αυτούς, τρόπο που έχουν.

Και όσο φρικάρουμε εμείς, όσο αντιδρούμε σπασμωδικά και βίαια, όσο παλεύουμε να χτυπήσουμε άγαρμπα το σύμπτωμα και όχι την ασθένεια που το προκαλεί, τόσο πιο πολύ σιγουρεύεται ότι πράγματι μας πονάει, και τόσο μας πληγώνει συνειδητά περισσότερο.

Γιατί δεν έχει άλλον τρόπο να δείξει πόσο θυμωμένος είναι.

Γιατί δεν έχουμε να αντιπαραβάλουμε ελπίδα, στο μίσος που γεννιέται.

Δεν περιμένω να αναγνωρίσει κανείς τις ευθύνες του από αλτρουϊσμό, και να αλλάξει την στάση του αντιλαμβανόμενος την σοβαρότητα της κατάστασης.

Τουλάχιστον ας το κάνει από ένστικτο επιβίωσης.

Ας δείξουμε ότι μπορούμε να έχουμε αληθινή δημοκρατία. Ας δείξουμε ότι μπορούμε να κρατήσουμε μία αξιοπρέπεια για όλους. Ας δείξουμε ότι δεν είμαστε εκδικητικοί, χωρίς όμως να πάψουμε να είμαστε δίκαιοι. Ας αλλάξουμε ατζέντα, όλοι, στοχεύοντας στην ελπιδα, όχι το αλληλοφάγωμα.

Ας εξηγήσουμε ότι καταλάβαμε. Ότι επιτέλους, καταλάβαμε.

Αυτό, θα τους σταματήσει μια και καλή.

Ο μόνος τρόπος να σταματήσουμε την απανθρωπιά των «άλλων», είναι να ξαναγίνουμε εμείς πιο ανθρώπινοι.

Γνώμη μου, και κρίνομαι γι’ αυτήν.

Είναι το μούσι σου. Αυτό το αλάνθαστο, τριμμένο μούσι σου. Δεν καταλαβαίνεις; Είσαι τόσο σιχαμένος άνθρωπος που δεν καταλαβαίνεις; Δεν αντέχω να σε βλέπω μ’ αυτές τις τρίχες στο πρόσωπο, το χρυσό σου φόρεμα, τα μακρυά σου μαλλιά, τα νύχια σου, την έκφρασή σου, σαν γυναικούλα σε κάθε δωδεκάρι, σαν γυναικούλα – δείξε μας τα πόδια σου μωρή, αρχίδια δεν έχεις εκεί κάτω; Σίχαμα. Ξυρίσου μωρή πούστρα. Να είσαι κάτι που καταλαβαίνω τουλάχιστον. Δεν σε αντέχω, ολόκληρη, όπως είσαι, δεν σε αντέχω. Είσαι ένα μίασμα για την αισθητική μου, την αισθητική μου, έχω μάθει να βασίζομαι σ’ αυτήν, ή άντρας είσαι, ή γυναίκα, σε άφησα, σου έδωσα το δικαίωμα να γίνεις πούστης, έστω, έστω, όχι όμως και έτσι. Όχι και έτσι ρε φίλε. Δεν μπορείς να τα γαμάς όλα, μείνε στα κουτάκια σου, σου έχω φτιάξει ωραία κουτάκια, πολυτελέστατα, έμαθα να μην σε κράζω μπροστά σου όταν άλλαξες τον σεξουαλικό σου προσανατολισμό, είδες; είδες πόσο υποχώρησα; έμαθα να ανέχομαι να μας παίρνεις τις δουλειές και να διαφθείρεις την νεολαία μας, και αυτή η ανοχή μου, τι την έκανες; Λάστιχο την έκανες γαμώ το στανιό σου. Πήρες όσο λουρί σου έδωσα, και θέλεις και άλλο. Σε φοβάμαι, θέλεις να λυθείς. Θέλεις να είσαι ο,τι είσαι, κάτι που δεν επέτρεψα εγώ, που δεν έφτιαξα κανόνες εγώ – που μωρή; που μωρή είπα εγώ ότι μπορείς να έχεις μούσι, μούσι γαμώ το μυαλό μου, μούσι ενώ παριστάνεις την γυναίκα; Πότε σου επέτρεψα εγώ κάτι τέτοιο; Πότε σε άφησα εγώ να ζεις έξω από τους κανόνες που έφτιαξα; Δεν καταλαβαίνεις; Δεν καταλαβαίνεις ότι δεν είναι το μούσι σου; Οτι είναι η απαίτησή σου να διαλύσεις τα κουτάκια; Δεν με ενοχλεί το μούσι σου μωρή, να το βάλεις στον κώλο σου. Η ελευθερία σου να είσαι ο,τι θέλεις εσύ χωρίς να με ρωτάς, αυτό με ενοχλεί. Οτι με αμφισβητείς μωρή, αμφισβητείς την εξουσία μου επάνω σου. Και θα σε δούνε κι αλλοι, και θα με αμφισβητήσουν αν δεν σε τσακίσω σαν σκουπίδι με τις ειρωνίες μου και το μίσος μου, γιατί σε μισώ, βαθιά, και εσένα, μα κυρίως αυτούς που σε θαυμάζουν, θαυμάζουν εσένα που σηκώθηκες και με πολέμησες και αμφισβητούν εμένα που δεν σε πάτησα νωρίς, να σε πατήσω όταν είσαι δεκάξι, αδύναμη – κερδίζει, κερδίζει αυτό που δεν είναι δικό μου, το λάθος. Είσαι ο θεός του λάθους. Αυτού που δεν ελέγχω. Θα σε τσακίσω μωρή. Δεν νοείται να μην έχω εγώ το έλεγχο. Δεν υπάρχει άλλος αλάνθαστος.

Φύσηξε ένας δυνατός άνεμος – σαν ανεμοστρόβιλος. Η φουσκωτή μπάλα παρασύρθηκε – τα δύο παιδιά που ήταν μέσα, μαζί της. Το ένα γλύτωσε με χτυπήματα. Το άλλο άφησε εκεί, την τελευταία του πνοή. Ήταν αδέλφια, 13 και 9 χρονών. Κάποιος πρέπει να πει στο κοριτσάκι που γλύτωσε, ότι ο αδελφός της πέθανε.

Μου είχαν μεταφέρει οτι ο δήμαρχος Κορτζίδης ήταν ένας μαχητικός δήμαρχος (καλός, κακός δεν ξέρω, δεν είναι δικός μου δήμαρχος) και [ο πατέρας του] εκλέγεται εκεί, αν έχω καταλάβει σωστά, επι 22 συναπτά έτη. Γι’ αυτούς καλός, για άλλους ίσως κακός.

Το λούνα παρκ, δεν είχε άδεια. Δεν το είχε ελέγξει κανείς. Πίστευε, λέει ο δήμαρχος, ότι θα δούλευε για μικρό διάστημα, ήταν απολύτως δαιδαλώδεις η διαδικασία αδειοδότησης, το αμελήσανε, έμεινε χωρίς έλεγχο. Τα παιδιά χτύπησαν σε κάτι σιδεριές, αν κατάλαβα καλά, που ήταν λίγο πιο κάτω, καθώς η πισίνα που ήταν μέσα της η μπάλα δεν είχε επαρκή (αν είχε καθόλου) περίφραξη.

Άνθρωποι που το είχαν επισκεφθεί, μου λέγανε ότι ούτε απ’ έξω δεν ήθελαν να περνάνε – όχι και να πάνε τα παιδιά τους εκεί.

Και το κακό έγινε.

Όλοι έπεσαν πάνω στον Δήμαρχο. Αδιαφορώ πλήρως γιατί: άλλοι γιατί εξοργίστηκαν με την θέα νεκρών παιδιών, άλλοι γιατί θύμωσαν για την αμέλεια του δήμου, άλλοι γιατί βρήκαν ευκαιρία να τον χτυπήσουν και να ξεκουμπιστεί μπας και εκμεταλλευτούν εμπορικά τα σχέδια στα οποία ήταν αντίθετος. Αδιαφορώ παντελώς γιατί, αδιαφορώ αν ο δήμαρχος ήταν καλός, ή κακός, αδιαφορώ αν τον ψήφιζαν για έναν χρόνο, ή για χίλια χρόνια:

Αυτό είναι το νόημα της ευθύνης. Όταν πεθαίνει κάποιος στην βάρδια σου, παραιτείσαι. Είναι κατανοητές οι δικαιολογίες, και θα συνεκτιμηθούν – αρκεί να τελειώσουν με ένα «…αλλά παρόλα αυτά, αντιλαμβάνομαι ότι στην βάρδια μου πέθανε κόσμος, αντιλαμβάνομαι ότι έχω την απόλυτη ευθύνη, θα πρέπει να δηλώσω την παραίτησή μου».

Καμία άλλη τελευταία παράγραφος δεν είναι ανεκτή.

Είναι δε καλό να το κάνουν και άλλοι – όχι μόνο ο Δήμαρχος. Πριν ο ίδιος παραιτηθεί, να πιάσει τον άλφα υπεύθυνο: Γιατί δεν επέμενες να βγει η άδεια; Παρέδωσε το αξίωμά σου. Γιατί δεν πήγες εσύ να ελέγξεις; Παρέδωσε την θέση σου. Γιατί δεν επεσήμανες το πρόβλημα; Παρέδωσε την θέση σου.

Γιατί αν φύγει ο δήμαρχος, και μείνουν οι τρεις-πέντε-δέκα που ήταν άμεσα υπεύθυνοι για τον έλεγχο και την τήρηση των κανόνων ασφαλείας, δεν θα αλλάξουν πολλά: Είναι σημαντικό να γίνει κατανοητό το πρόβλημα που οδήγησε εκεί, να μην επαναληφθεί, να μην ξεχαστεί.

Και επειδή μου θύμωσαν (και) οι αριστεροί φίλοι μου μ’ αυτό το tweet μου, που έλεγα πως ο,τι και να είναι ο δήμαρχος – είναι λάθος εδώ, εξηγούμαι: αυτή η στάση, της ανάληψης ευθύνης, δεν είναι μόνο αριστερή, φίλοι μου. Είναι ανθρώπινη.

Πάει αυτό; Πάει.

~

Σήμερα το πρωϊ, στις τέσσερις τα ξημερώματα, άλλη μία βάρκα ανατράπηκε στο Αιγαίο. Ήδη, μετράμε πτώματα, πνιγμένους, ακόμα και παιδιά.

Για άλλη μία φορά, μία από τις πολλές, τις υπερβολικά πολλές τον τελευταίο καιρό, άνθρωποι πνίγονται στο Αιγαίο, είτε από κακοκαιρία και απαράδεκτα σκάφη, είτε από λάθη στην ρυμούλκηση των σκαφών που εντοπίστηκαν.

Είναι πολλοί οι πνιγμένοι. Είναι πολλά τα παιδιά. Είναι πάρα πολλά τα παιδιά. Και ΕΝΑ θα ήταν πολύ – μα εδώ είναι ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ.

Δεν λέω ότι το Λιμενικό τους πνίγει. Οι ίδιοι το λένε, με ενδελεχείς περιγραφές. Τους πιστεύω – αλλά δεν έχει σημασία γιατί δεν ήμουν εκεί, και δεν ξέρω τελικά τι έγινε. Μπορεί να είναι λάθος, να το δεχθώ. Μέχρι εκεί μπορώ να δεχθώ – ότι είναι λάθος.

Δεν μπορώ φυσικά να αγνοήσω ότι έχουμε πνιγμένους. Είναι ακόμα μπρούμυτα στο νερό, και επιπλέουν – ακόμα και μικρά παιδιά. Δεν μπορείς να αγνοήσεις ότι κάτι είναι ΤΡΑΓΙΚΑ λάθος σ’ αυτήν την εικόνα.

Αλλά ας πούμε (όλοι μαζί έχουμε την ίδια επαφή με τα πράγματα) ότι δεν έγινε τίποτα με δόλο. Όσοι πνίγηκαν, στις «διασώσεις» του λιμενικού δεν είχαν σωσίβια – αυτό, είναι πια αυταπόδεικτο, συνεπώς τουλάχιστον λάθος, έγινε.

Όπως ακριβώς, δεν λέω ότι ο Κορτζίδης πήρε την μπάλα, και την πέταξε να σκοτωθούν παιδιά – έτσι δεν λέω ότι ο Βαρβιτσιώτης είπε στους λιμενικούς «πνίξτε τους. Αφήστε τους να βουλιάξουν. Και να έχετε σωσίβια μην τους τα δώσετε».

Οτι ακολουθήθηκε η ξεκάθαρη γραμμή Θάνου Πλεύρη, για να είμαι απολύτως κατανοητός.

Αλλά ευθύνη για τους νεκρούς, δεν υπάρχει; Ως δημότης Ελληνικού – Αργυρούπολης θα ήμουν έξαλλος αν ο δήμαρχός μου, παρότι του έδωσα εντολή να είναι σοβαρός και αυστηρός για θέματα ασφαλείας, έλεγε «για λίγο το είχανε». Ως πολίτης αυτής της χώρας, δεν θα είμαι έξαλλος αν ούτε ένα πνιγμένο κορμί στις ρυμουλκήσεις δεν έχει βρεθεί με σωσίβιο; Δεν θα έπρεπε να απαιτήσω από αυτήν την χώρα, αντί να παρακολουθεί αμέριμνη να πλέουν πνιγμένα παιδιά, χωρίς να έχει αλλάξει το παραμικρό, να εξηγήσει όχι μόνο το γιατί, αλλά να παρουσιάσει ένα πλάνο ενεργειών για να μην ξαναγίνει κάτι τέτοιο; Οσοι έρχονται τελικά μέχρι εδώ, να αντιμετωπίζονται σαν άνθρωποι, και να τους διαχειρίζονται με τον πιο ασφαλή τρόπο;

Και, αντ’ αυτού, να διαμαρτύρεται το Ελληνικό Τμήμα της Διεθνούς Αμνηστίας ότι παρότι συνέλεξε 100.000(!) υπογραφές διαμαρτυρίας, Υπουργός… να μην παραλαμβάνει;

94.196 υπογραφές ενάντια στις απωθήσεις & ο @NikosDendias αρνείται να μας συναντήσει. Σας χρειαζόμαστε http://t.co/earoZL6d65 #SOSEurope

— AmnestyGreece (@AmnestyGreece) April 28, 2014

~

Αρκεί ένα τραυματισμένο παιδί και ένα νεκρό για να γίνουν έξαλλα (και δικαίως!) τα ΜΜΕ, αλλά τόσοι πνιγμένοι άνθρωποι να παρουσιάζονται εν πολλοίς ως «ατυχία» και, επιμόνως, να μην ζητούνται ευθύνες από κανέναν σε κανέναν;

Δεν είναι άνθρωποι αυτοί; Δεν είναι παιδιά;

Αυτό είναι το νόημα της ευθύνης. Όταν πεθαίνει κάποιος στην βάρδια σου, παραιτείσαι. Είναι κατανοητές οι δικαιολογίες, και θα συνεκτιμηθούν – αρκεί να τελειώσουν με ένα «…αλλά παρόλα αυτά, αντιλαμβάνομαι ότι στην βάρδια μου πέθανε κόσμος, αντιλαμβάνομαι ότι έχω την απόλυτη ευθύνη, θα πρέπει να δηλώσω την παραίτησή μου».

Και πριν το πει αυτό ο πρωθυπουργός, να πιάσει τους υπεύθυνους. «Γιατί δεν φρόντισες να μην ξαναγίνει; Παρέδωσε το αξίωμά σου. Γιατί δεν τιμώρησες τους υπεύθυνους κάτω από εσένα; Παρέδωσε την θέση σου. Γιατί δεν επεσήμανες το πρόβλημα; Παρέδωσε την θέση σου.»

Και επειδή μπορεί να μου θυμώσουν (και) οι δεξιοί φίλοι μου μ’ αυτό το post μου, εξηγούμαι: αυτή η στάση, της ανάληψης ευθύνης, δεν είναι μόνο των δεξιών, φίλοι μου.

Είναι ανθρώπινη.

Αλλιώς, θα έχουν ελεγμένες άδειες στα Λούνα Παρκ μας, αλλά θα συνεχίζουν στο Αιγαίο να πλέουν, μπρούμυτα, πνιγμένα παιδιά.

Γιατί αν δεν ζητήσουμε εμείς να αλλάξει κάτι από αυτούς που έχουν την ευθύνη, δεν θα αλλάξει τίποτα απολύτως.

Τι άλλο ξέρεις; Τι άλλο ξέρεις και δεν μας το λες; Από ποια άλλη πληροφορία μας προστατεύεις; Η ψυχή της δικαιοσύνης πέθανε. Την έθαψες, κάτω από το μαξιλάρι σου, και μας την εμφάνισες τώρα, σάπια. Θα άλλαζε κάτι; Ναι, φυσικά. Θα ήταν καλύτερα τα πράγματα; Δεν ξέρω. Θα ήταν χειρότερα; Μπορεί, δεν ξέρω. Έπρεπε να γίνει; Έπρεπε να το κρύψεις; Όχι. Αυτό το ξέρω καλά. Όχι γιατί ήταν καλύτερα να μην ειπωθεί, ή χειρότερα, μα γιατί δεν ξέρω αν θα ήταν καλύτερα, ή χειρότερα. Και γω δεν θα τολμούσα να αποφασίσω για σένα. Και τώρα, δεν ξέρω. Δεν ξέρω δημοσιογράφε μου, πόσα άλλα ξέρεις. Από πόσα με προστατεύεις. Από ποια αλήθεια. Όχι μόνο η Σπυράκη. Όχι μόνο ο Πρετεντέρης. Μα και συ. Και οι άλλοι, που ξέρατε. Και οι άλλοι που δεν ξέρατε, μα ξέρατε ότι ήξεραν, και δεν έλεγαν. Η δημοσιογραφία είναι αναζήτηση. Μόνος της στόχος, η αλήθεια. Ούτε η όμορφη αλήθεια, που κάνει να ακούμε, ούτε η ψεύτικη αλήθεια, που θα μας κάνει κακό. Η αλήθεια.

Η αλήθεια.

Ποιες άλλες αλήθειες μας έκρυψες; Πόσα άλλα γνώριζες και μας απέκρυψες; Η δουλειά σου ήταν όχι απλώς να μας ενημερώνεις, μα να μας ανοίγεις τα μάτια – σε εσένα το αφήσαμε αυτό; Έτσι χρησιμοποίησες την εμπιστοσύνη μας;

Μας είπες για τους ανθρώπους που ράβουν τα στόματά τους μην αντέχοντας τα βασανιστήρια που τους υποβάλλουμε καθημερινά; Ότι η κόλασή τους επεκτάθηκε για πάντα ενάντια σε κάθε λογική δικαίου; Το έκρυψες και αυτό, για να μας προστατέψεις; Γι’ αυτό δεν το ακούσαμε; Ήξερες ότι η Hochtief κέρδισε την δίκη – και μαζί τα περίπου 500 εκατομμύρια που μάζευε από ΦΠΑ, και δεν ήθελε να τα αποδώσει στο δημόσιο; Μας το είπες; Όχι; Από ποιον μας προστάτεψες; Από τι; Μας είπες ότι μέλος της ομάδας που απέκτησε τον ΟΠΑΠ καταδικάστηκε γιατί εξαπάτησε το κράτος; Όχι; Τι προστάτεψες; Είπες ότι θα χρειαστούν εκατομμύρια για να έχουν νερό στις σκουριές, γιατί αυτό που υπάρχει το χρειάζεται η εταιρία για να καθαρίσει το χρυσάφι της; Όχι; Από τι μας έσωσες; Είπες ότι ο Γεράσιμος Λιόντος αθωώθηκε; Και γιατί; Και πως; Όχι; Ποιον προφύλαξες; Είπες πόσο κοστίζει η ΔΤ/ΝΕΡΙΤ και που είναι τα τιμολόγια, και πως επιλέγονται οι εταιρίες που συνεργάζονται; Όχι; Ποιον έσωσες; Είπες μήπως αν τα κανάλια σου γλύτωσαν για άλλη μία φορά τον φόρο 20% επί των διαφημίσεων; Όχι; Μήπως είπες ότι τα τηλεπαιχνίδια είναι τώρα ελεύθερα, αλλά αυτή την φορά δεν θα χρειαστεί να πληρώσουν τον φόρο του 30% επί των ακαθάριστων εσόδων! – γιατί ακυρώθηκε αυτή η διάταξη προς όφελος των καναλιών και ζημία του κράτους; Όχι; Ποιον έσωσες; Είπες τίποτα για την καταγγελία της συναδέλφου σου του ΑΠΕ, ότι λογοκρίθηκε επανειλημμένα; Όχι; Από τι μας προστάτεψες; Είπες ότι ο Μιχελάκης κατηγορείται ότι χρηματίστηκε; Ούτε; Ποιον προστάτεψες; Είπες ότι έχει κηρυχθεί από το ΣτΕ άκυρη η (επί Βενιζέλου) φωτογραφική άδεια του The Mall; Και ότι δουλεύει ακόμα; Και θέλει να κάνει και άλλες μπίζνες με το κράτος; Όχι; Ποιον έσωσες;

Τόσα πράγματα που δεν μας είπες. Ποιον έσωσες; Εμάς;

Και άλλα τόσα που δεν ξέρουμε ότι μας έκρυψες. Για να «μας σώσεις».

Υ.Γ.: Σε λίγο θα μας πεις ότι δεν μιλούσε καν με τον Θεό. Αυτό, θα είναι το μεγαλύτερο πλήγμα όλων.

Η άτυχη γυναίκα υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο την προηγούμενη Πέμπτη και διακομίστηκε στο Βοστάνειο νοσοκομείο της Μυτιλήνης. Παρά τις προσπάθειες των γιατρών, η κατάσταση της παρουσίασε ραγδαία επιδείνωση τις μέρες που ακολούθησαν, με αποτέλεσμα να χάσει την περασμένη Τρίτη τη μάχη για τη ζωή. Όπως διαπιστώθηκε, η 40χρονη δεν λάμβανε για μεγάλο χρονικό διάστημα τα φάρμακα για την αντιμετώπιση της αρτηριακής υπέρτασης.

[…]

Σύμφωνα με την εφημερίδα «Εμπρός», η 40χρονη, που μεγάλωνε μόνη της τα δύο της παιδιά, εργαζόταν περιστασιακά τον τελευταίο καιρό, το βιβλιάριο υγείας της είχε λήξει προ πολλού και αδυνατούσε να πληρώσει τα χρήματα που απαιτούνταν για την αγορά των φαρμάκων.

[…]

Σε ερώτηση για το αν θα μπορούσε να απευθυνθεί σε κοινωνικό φαρμακείο ή να ζητήσει φάρμακα από το νοσοκομείο, μέλος του νοσηλευτικού προσωπικού απάντησε αρνητικά, εξηγώντας: «Η εκλιπούσα ήταν πολύ περήφανη για να δείξει είτε στο ιατρικό προσωπικό είτε σε υπηρεσίες του Δήμου ότι έχει ανάγκη. Θα ήταν σαν να ζητούσε ελεημοσύνη, ενώ το μόνο που ήθελε ήταν μια σταθερή δουλειά για κάποιο διάστημα, προκειμένου να συμπληρώσει τα ένσημα και να έχει ασφαλιστική κάλυψη».

News247.gr | 5 Απριλίου 2014 (Update: το newsit.gr αναφέρει ότι συγγενής της 40χρονης διαψεύδει την είδηση, η εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ επιμένει, και έχει στην διάθεσή της στοιχεία και μαρτυρίες)

Δεν ξέρω πολλά γι’ αυτήν την γυναίκα. Ξέρω ότι της είχανε διαγνώσει αρτηριακή υπέρταση και δεν έπαιρνε τα φάρμακά της, γιατί δεν της έφταναν τα λεφτά.

Στο κάτω κάτω- δεν έχει νόημα μόνο για την συγκεκριμένη γυναίκα. Τους βλέπω στην οθόνη μου, να βγαίνουν με σακούλες στα χέρια από συσσίτια. Ανώνυμοι, με το κεφάλι κάτω. Είκοσι χιλιάδες άνθρωποι τρώνε από τον δήμο, τις εκκλησίες καθημερινά. Πολλοί μένουν στον δρόμο. Πολλοί. Φαντάζομαι αρκετοί (ειδικά όσοι δεν είναι, πια, ασφαλισμένοι) δεν έχουν πρόσβαση σε φάρμακα. Βάλε όποιο όνομα θες.

Είναι τόσοι πολλοί, μα είναι και αυτή η γυναίκα.

Δεν είναι πια.

“Για τους ανασφάλιστους και άπορους συμπολίτες μας, πάντα το προσωπικό του ιδρύματος μεριμνά. Αρκεί όμως εκείνοι να απευθυνθούν εγκαίρως” δήλωσε ο διοικητής του νοσοκομείου.

Υπάρχουν και τα κοινωνικά φαρμακεία, εκτός από το να ζητήσει από το νοσοκομείο.

Δεν ήθελε.

Ντρεπόταν μάλλον.

Υπάρχει ένα πρόβλημα αδελφέ, και αν δεν το βλέπεις, γίνεται ακόμα μεγαλύτερο.

Για να επιβιώσουν, κάποιοι άνθρωποι, θες πολλοί, θες λίγοι, πρέπει να παρακαλέσουν. Πρέπει να αποτανθούν σε δημόσιες υπηρεσίες, στην εκκλησία για το φαγητό τους, πρέπει να αποτανθούν σε φίλους ή γνωστούς για μία στέγη, αν δεν τους περισσεύουν για το νοίκι. Πρέπει να ικετέψουν για λίγα χρήματα, να τα διαθέσουν όπου νομίζουν καλύτερα, σε όποιον έχει. Στον δρόμο.

Υπάρχει ένα πρόβλημα αδελφέ, και όσο κάνουμε ότι δεν το βλέπουμε, γιγαντώνεται.

Το κοινωνικό κράτος αντικαταστάθηκε από …όποιον μπορεί. Από κοινωνικά μαγειρεία, χρυσαυγίτες που μοιράζουν μόνο για έλληνες, από κολλεκτίβες και στέκια.

Όποιος ρίχνει την περηφάνια του, γλυτώνει. Όποιος παρακαλάει, επιβιώνει.

Θέλω λίγο να με καταλάβεις εδώ, αλήθεια πιάνεται η ψυχή μου όταν το γράφω:

Όποιος παρακαλά, επιβιώνει.

Είμαστε λάθος, αδελφέ. Είμαστε πολύ, πολύ λάθος.

Είμαστε πολύ λάθος γιατί η επιβίωση αυτών των ανθρώπων, το ρεύμα τους, το φαγητό τους, η στέγη τους, τα λίγα ευρώ για τα απαραίτητα, αν θα έχουν ζέστη τον χειμώνα, αν θα έχουν φάρμακα δεν θα έπρεπε να είναι αποτέλεσμα ικεσίας.

Θα έπρεπε να είναι δικαίωμα.

Αυτοί οι άνθρωποι θα έπρεπε να ζητάνε με ψηλά το κεφάλι ο,τι δικαιούνται.

Αυτοί οι άνθρωποι θα έπρεπε να απαιτούν μία αξιοπρεπή μεταχείριση από το κράτος. Να ληφθούν υπόψιν τα ανθρώπινα δικαιώματά τους, και τους παρέχονται, με τον λιγότερο δυνατό κόπο.

Έτσι δεν θα έπρεπε να είναι; Πριν από πλεονάσματα, πίσω από επιτυχίες και αποτυχίες στις ιδιωτικοποιήσεις, έτσι δεν θα έπρεπε να γίνεται;

Δεν θα έπρεπε να φερόμαστε, ως κοινωνία, σ’ αυτούς τους ανθρώπους, ως ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ;

Αντ’ αυτού, τους αφήνουμε να ζητιανεύουν. Όσοι πουλάνε την υπερηφάνια τους, έχουν μία ελπίδα να αντέξουν την επόμενη ημέρα. Όσοι σε πείσανε να τους δώσεις πενήντα λεπτά για το νοίκι, όσοι πήγαν στον δήμο για να τους δώσει μία στέγη, όσοι παρακάλεσαν την εκκλησία για ένα ζουμί με φακές, όσοι έσυραν την ντροπή τους σε ένα κοινωνικό φαρμακείο – θα ζήσουν.

Όσοι δεν πουλάνε την αξιοπρέπειά τους για ένα φάρμακο, θα πεθάνουν.

Βάλε όποιο τέλος θέλεις εσύ σ’ αυτό το ποστ.

Δεν μπορώ να περιγράφω άλλο τα αυτονόητα.

Update: Για την συγκεκριμένη γυναίκα όπως αναφέρει το NewsIt δεν ισχύει η ιστορία. Η εφημερίδα Εμπρός που το πρωτοδημοσίευσε, επανήλθε λέγοντας ότι έχει στοιχεία και μαρτυρίες, και επιμένει στο άρθρο της. Αν διαβάσεις καλά το post μου, θα καταλάβεις γιατί, έτσι και αλλιώς, δεν αλλάζω ούτε κόμμα από όσα έγραψα.